Heel wat jaartjes van mijn leven heb ik gewijd aan het afstandslopen op de baan, de weg of in het veld; het maakte mij niet uit. Enig talent was mij vreemd. Ik moest het hebben van hard werken en gericht trainen wat ik ook deed. Op die manier heb ik veel voldoening gehaald uit dat lopen. Maar...aan alles komt een eind en in 2000 was het zover. Steeds weer opduikende blessures, een kapotte linkerknie en nog wat problemen hier en daar zorgden ervoor dat ik de loopschoenen aan de wilgen hing.

Tot 2011 deed ik niets met alle gevolgen vandien: hartinfarct, zwaar overgewicht, slaapstoornissen en andere fysieke ongemakken waren mijn deel. 

Er moest actie ondernomen worden maar wat? Aan zwemmen heb ik een hekel en fietsen, neen bedankt...Tot mijn partner mij toch zover kreeg om, tijdens een weekendje uit, toch eens een fiets te huren. Een halve dag hebben wij toen doorheen de Nederlandse Veluwe gefietst en dat beviel mij wonderwel. 

Op die manier ging de bal of beter in mijn geval, de fiets aan het rollen. In het voorjaar van 2011 was ik zover dat ik mijn eerste koersfiets kocht: een Peugeot van 8 jaar oud maar in uitstekende staat.

Sedert 11 maart 2011 heb ik, via het uitstekende Wielertoerist.be alles netjes bijgehouden en bij nazicht kom ik tot de vaststelling dat ik ondertussen ongeveer 45.000km gefietst heb. Van iemand die liever 30km ging lopen dan 5km te fietsen ben ik uitgegroeid tot een fervente fietser.

Alvorens verder te gaan, keer ik even terug naar het verleden. Tijdens mijn atletiekperiode heb ik mij ook verdiept in de atletiek-trainingsleer. Via cursussen en zelfstudie werd ik atletiektrainer, specialiteit halve fond en fond (zoals dat toen heette). Het makkelijkste was talentrijke atleten coachen en dus boeide mij dat niet erg. Het liefst coachte ik mensen die gedreven waren maar over weinig of geen talent beschikten want om die mensen vooruit te helpen moest er nagedacht worden over de aanpak en dat was wat mij zeer aansprak. Die aanpak paste ik ook toe op mezelf met gunstig resultaat.

Toen ik een tijdje aan het fietsen was herinnerde ik mij dat ik ook trainer ben en dat afstandslopen en wielrennen allebei duursporten zijn en dus ging ik mij verdiepen in de specifieke training voor wielrenners.

Ik keer terug naar de huidige tijd waarin ik was toegetreden tot het gild van de wielertoeristen. Ik reed mijn kilometertjes en nam deel aan nogal wat toertochten. Mijn doelstelling was en is nog altijd om op een zo goed en zo aangenaam mogelijke manier te fietsen met respect voor de andere weggebruikers. Ik moet zeggen dat dit mij tot op de dag van vandaag aardig lukt. Dankzij dat fietsen heb ik al heel wat mooie plaatsjes ontdekt die ik anders nooit zou hebben gevonden. Mijn fysieke en mentale paraatheid gingen er ook met rasse schreden op vooruit en niettegenstaande mijn 62 jaren voel ik mij veel jonger. 

Het is mij nog altijd niet te doen om de prestatie maar om het plezier van het fietsen en om het ontdekken van hoe mijn lichaam reageert op bepaalde (trainings)prikkels. 

Van maart 2011 tot november 2014 reed ik maar wat, zonder enig systeem, zonder enig overleg. Ik vertelde collega-fietsers wel hoe ze het konden aanpakken maar voor mezelf, neen, daar dacht ik zelfs niet aan...tot ik die vraag hoorde die aan Paul Van Den Bosch gesteld werd en zijn positief antwoord daarop.

Dit zette mij aan het denken en ik ging aan de slag. Ik beschikte al een hele tijd over een Garmin Edge 800 (fiets gps met hartslag- en cadansmeter)) waarmee ik al mijn ritten netjes registreerde, ging nog meer lezen en studeren over wielertraining en schafte mij een Garmin Vector vermogensmeter aan. Ik installeerde TraingPeaks Athlete Edition en het daarbij horende analyseprogramma WKO+ op mijn computer en ging aan de slag.

Maar waar zou ik voor trainen, wat wordt mijn doel? Dat was snel gevonden: zaterdag 11 april is er de 200km Toprit in Haaltert over een redelijk geaccidenteerd parcours en dat wil ik op een gezonde manier trot een goed eind brengen (als het weer het toelaat).

Om dat doel te bereiken moet mijn lichaam voorbereid zijn en hoe doe ik dat want het is nu winter? Ik moet de afstand kunnen bedwingen, de hellingen verteren, voldoende kunnen eten en drinken en vooral kunnen genieten van alles wat ik zie tijdens mijn tocht.

Structuur in mijn fetstrainingen aanbrengen is dus een noodzaak. 

Alles begint met een labo-test waarin mijn huidige hartslag- en vermogenswaarden vastgesteld worden. Aan de hand daarvan maak ik voor mezelf een schema waar, wanneer en hoeveel trainingen ik doe. Trainingen boven de anaërobe drempel (weerstandstrainingen) zijn uit den boze op mijn leeftijd. Alles wat ik doe is dus gericht op het verbeteren van de uithouding onder al zijn vormen.

Als het weer niet toelaat om buiten te trainen dan werk ik mijn trainingen af op mijn vaste rollenbank met op de achtergrond muziek die ik leuk vind.

Alle toertochten die ik voor 11 april doe staan in het teken van die 200km. Wat en hoeveel ik moet eten en drinken leer ik ook tijdens mijn trainingen.

Natuurlijk is rust even belangrijk als trainen zoniet nog belangrijker omdat het lichaam tijd moet hebben om te herstellen van bepaalde trainingen.

Deze gestructureerde traingen ben ik begonnen op 29 november 2014 en de meetbare en voelbare vooruitgang die ik op die korte tijd gemaakt heb ik verbazingwekkend. Een voorbeeld? Waar ik vroeger een gemiddelde haalde van 24km/h over 100km haal ik nu op hetzelfde parcours een gemiddelde van 26km/h.

Ik denk dat hiermee wel bewezen is dat een wielertoerist van 60+ nog groeimarge heeft mits de nodige structuur.

En nu maar hopen dat het weer meezit op 11 april.