Onze voorlaatste week werd leuk ingezet met aangenaam bezoek: twee verpleegsters van het OK van Gent kwamen langs hier in Cambodja. Evy en Karen bleken naast super enthousiast, ook mega zot te zijn!! Met ons vieren hebben we twee onvergetelijke dagen in SR beleefd. Nog nooit zo hard gedanst in mijn leven, op het midden van de straat, op mijn blote voeten!! En het leuke was, dat gewoon iedereen met ons mee begon te dansen. Het werd een intercultureel dansfestijn in het midden van de fameuze pubstreet.  Mijn spieren zijn nog steeds stijf ervan J Zo vrij als vogeltjes voelden we ons!! Evy en karen zijn ook met ons mee naar het ziekenhuis gegaan. Zij waren echt geschokt (terwijl wij het ondertussen eigenlijk al gewoon beginnen te worden ). Naast het publieke ziekenhuis, zijn wij met hun ook de private gynaecologie kliniek gaan bezoeken (vermits evy vroedvrouw van opleiding is en hier zeer geïnteresseerd in was). Het contrast was gigantisch! De private, duurdere kliniek omvatte beter materiaal dan wij in België hebben! Het was spiksplinternieuw met echt alles erop en eraan! Het enige wat er ontbrak waren patiënten. Echt triestig! Wij maar denken dat ze in Cambodja niets van materiaal hadden, maar alles wordt gewoon in die rijke privé klinieken gestoken, waar alle artsen zich naar toe haasten na in het publieke ziekenhuis gewerkt te hebben. Hier verdienen de artsen ten minste geld. We werden echt met onze neus gedrukt op het contrast tussen arm en rijk! Een goede gezondheid valt hier echt te kopen!

Op stage ben ik veranderd van discipline en sta ik nu op orthopedie. Deze dienst ziet er echt verschrikkelijk uit vind ik. Ok ze hebben al veel meer materiaal dan wat ze bv. in PP hadden, maar al die patiënten liggen daar maar wat met open rottende wonden te wachten. En dan vraag ik mij af op wat? Vandaag een patiënt gezien waar ze zijn been wonde (bot lag volledig open, je kon gewoon onder het bot doorkijken) aan het verzorgen waren. Deze verzorging (bestaande uit met een kompres even wrijven naast het bot tussen bot en spier) werd zonder enige verdoving gedaan. Echt onmenselijk gewoon! Ik heb de kamer moeten verlaten omdat ik hier gewoon niet naar kon kijken. Drie keer ben ik aangesproken naar mijn mening als blanke ‘arts’. Wat dacht ik van hoe haar man aan het genezen was. Wat kon ze nog meer doen? Hoelang moest hij daar nog blijven? En eerlijk gezegd, ik kon het echt niet zeggen. De dienst orthopedie omslaat zeker 100 patiënten, waar er maar fatsoenlijk plaats is voor de helft ervan. Brrr! Ook zeer veel motorongelukken, met echt vreselijke gevolgen. Vorige week een neurochirurgische operatie geassisteerd, uitgevoerd door een orthopedist. De patiënte had een enorme, maar echt enorme tumor op haar hoofd (volgens de arts een verbreed bloedvat, maar dat geloofde zelfs ik niet). De dame had geen geld om naar een echte neurochirurg te gaan, dus werd ze hier maar geopereerd (in cambodja denken alle artsen dat ze alles kunnen :-S). Al 5 minuten na de incisie, begon het flink mis te gaan. Bloed begon uit het hoofd van de patiënt te spuiten, in zulk tempo dat het zelfs niet te stelpen was met grote witte doeken. De arts zelf, begint in paniek met ruwe hand de tumor (toch geen bloedvat dus) uit het hoofd van de patiënt te trekken. Deze tumor zat vergroeid met de schedel, dus nu begon er naast bloed ook hersenvocht uit de patiënt te vloeien. Vermits het bloedvat niet te stelpen was, hebben ze de patiënte gewoon dichtgenaaid met een grote doek in haar hoofd. (een typische oplossing in Cambodja blijkbaar). Ik heb nog nooit zoveel schrik gehad als hier 1) gaat de patiënt nog wel terug wakker worden, ik dacht dat ze gewoon ging doodbloeden op onze tafel  (er werden zelfs geen bloedzakken gegeven, omdat deze moeilijk te verkrijgen zijn) 2)  zelfs als deze patiënt ontwaakt, in welke toestand zal dit zijn? En hoe groot is de kans dat er een infectie gaat ontstaan, want geef toe, steriliteit wordt hier nog minder nauw gehanteerd dan in België. OOOH ik begrijp echt niet dat je zo’n operaties hier in Cambodja laat gebeuren.

Later in de week van hetzelfde laken een broek, alleen vond ik het nu nog veel erger. We waren ’s morgens aan het toeren en we bleven met tien man staan bij een jonge patiënt (ik denk ongeveer leeftijd 17 jaar, al is dat hier vaak moeilijk in te schatten). Eerst beginnen ze met heel de hoop de patiënt uit te lachen en naar zijn voeten te geven (ik vroeg voor vertaling: blijkbaar was de jongeman uitgeweest tot 2 uur snachts en had dan een bijl?? In zijn hoofd gekregen, en iedereen vond het zijn grote fout dat hij hier nu lag want je gaat toch zomaar niet weg tot twee uur snachts) Zelfs dan nog, moest deze jongeman de grootste crimineel op aarde zijn, het is echt niet de taak van de arts, noch van de verpleegkunde om uw patiënten te veroordelen. Vervolgens praatten ze in op de jongeman, zodanig dat deze reeds begon te wenen nog voor ze iets deden. Patiënten krijgen hier praktisch nooit uitleg, en worden gewoon als object behandeld. Dit is iets waar ik het zeer moeilijk mee heb. Ook in de operatie zaal, vaak liggen patiënten reeds een uur op tafel, zonder dat iemand hier tegen praat, alvorens in slaap gedaan te worden. Kan je je voorstellen hoeveel angst al deze patiënten moeten ervaren. Maar bon, terug op deze jonge patiënt. Hij had een snijwonde aan zijn rechterschedel dat doorliep doorheen zijn oor, dat daar wat los aanhing. Nu had hij echter een hematoom gekregen en spoot het bloed zijn oor uit. (vermoedelijk een slagader die geraakt was). Nu wat gaat die arts doen. Zonder verdoving, zonder steriel veld, zonder mondmasker (deze arts heeft open tbc, wat ze ons ook pas na twee weken samenwerken hebben gezegd, dus we zullen onze tbc test maar laten doen als we terug zijn :-S) met zijn zweet dat op de patiënt drupt, gaat hij bloedklonters zo groot als tennisballen uit het oor van de patiënt keuteren. Al de hechtingen lostrekkend, tegen de schedel aan porren met een pincet. Deze jongeman had geen familie, en begon gewoon bleek te zien en te schreeuwen van de pijn. Ik ben bij hem gaan zitten en heb zijn handen vastgehouden en zijn benen tegengehouden van het trappelen. Hem met gebarentaal proberen te kalmeren en uitleg te geven wat ze allemaal nog gingen doen. Ik zat daar gewoon met tranen in mijn ogen, maar ik vond het nu mijn plicht om bij de patiënt te zitten om hem te steunen, terwijl al de anderen daar gewoon wat rond stonden te gapen af en toe lachend. Op een gegeven moment kon ik het gewoon niet meer aanzien. Ik heb de arts op duidelijke toon voorgesteld om lokale verdoving te gebruiken. Hij heeft dit gelukkig gedaan ( maar dan nog verricht zo’n lokale verdoving geen wonderen natuurlijk). Op een gegeven moment is de arts uitgevlogen tegen de patiënt omdat hij teveel lawaai maakte. Ik dacht echt wat jullie nu aan het doen zijn is er zo zwaar over, zonder verdoving, zonder operatiekwartier, met een publiek van 10 mensen. En dan als kers op de taart, beginnen ze de jongeman nog uit te lachen over het feit dat hij de hand vasthield van een blanke (mij dus). Dat hij geen echte man was, dat hij misschien al verliefd geworden was. Durfde hij ocharmkes voor twee minuten mijn hand niet meer vast te houden. Ik ben vandaag nog eens terug geweest naar deze patiënt. Hij herkende mij onmiddellijk en moest breed lachen. Zijn dankbaarheid was enorm! Ik heb zijn dossier even doorgenomen, en alles evolueerde gelukkig positief. Toch had deze ingreep in een operatiekwartier met verdoving en steriele omstandigheden moeten plaatsvinden. Na deze ervaring had ik heel even gewoon een kwaad gevoel over alles hier in Cambodja. En had ik niet veel zin meer om nog naar stage te komen. Ik was en ben nog steeds enorm aangedaan van dit incident.

Vorig weekend zijn we samen met Evy en Karen afgezakt naar het strand. Het was heerlijk even uit het stad te ontsnappen en weer met beide voeten in het zand te staan. We zijn naar Sihanoukville vertrokken met de nachtbus. Al een avontuur op zich! Deze bus bestond uit allemaal bedden, waarvan de onderste bedden (anderhalve vierkante meter per man plaats, rechtzitten was net mogelijk) nog geen eens ramen hadden. Hier mocht je echt niet claustrofobisch zijn!! Ik ben echter volledig fan van nachtbussen geworden! Ik ben namelijk om 20u in de nachtbus gestapt, en gewoonweg wakker geworden toen we ’s morgens in Sihanoukville aankwamen. Heerlijk gewoon! Om daar een ontbijtje op het strand mee te pikken J Met z’n vieren zijn we naar het paradijs, koh rong Samloem vertrokken. Hier hadden karen en ik de laatste keer geen tijd meer voor gehad. Daar aangekomen bleken de verhalen van andere reizigers geen seconde overdreven. Waw wat een puur ongerepte natuur! Visjes die tussen je tenen zwemmen, helderblauw water, stralende zon, parelwit strand en achter ons de echte jungle met lianen zoals tarzan (Karen en Evy hebben deze reeds getest J ) Verblijven in puur natuur heeft natuurlijk ook zijn nadelen. Zo werden Karen en Evy in hun bungalow al aangenaam verrast door een aantal muizen die zich gulzig op de koekjes in Evy haar rugzak gestort hadden. ’s Avonds werd er niet echt gefeest op het eiland, maar werd er gewoon wat samengezeten en gebabbeld met de 20-tal mensen die op het eiland bleven overnachten. Het was super! Karen en ik hebben een kampvuur gemaakt (iets waarvan ik al 3 maanden stond te popelen om te doen J ). Enkel de gitaar werd gemist.

Na dit prachtig weekend was onze laatste week hier in SR aangebroken. Ik moet toegeven dat ik al een brok in de keel krijg, als ik alleen nog maar denk binnen 7 dagen thuis te zijn. Het idee dat ik dit prachtig land met deze vriendelijke mensen en rijke cultuur moet achterlaten gaat me heel zwaar vallen. Ineens in België terug in het werkleven van 12 uren per dag, lessen, werkjes enz. gegooid te worden, zal toch echt een shock geven. Hier is het leven gewoon echt genieten van elke seconde. Elke dag nieuwe dingen ervaren, nieuwe mensen ontmoeten, en vooral niet weten wat de dag of de dag erop brengen zal. Ik had gehoopt dat na drie maanden hier, mijn gevoel van reizen en avontuur, gestild zouden zijn. Maar niets is minder waar! Deze drie maanden hebben mij enkel meer getriggerd en duidelijk gemaakt dat ik echt nog niets van de wereld gezien heb. Als je al de verhalen van die reizigers hoort, gewoon even stoppen met werk, een jaartje vrij nemen en de wereld zien: fantastisch gewoon! En velen beweren dat Cambodja verre van het mooiste is wat ze al gezien hebben. Hoe kunnen wij nu terug gaan naar dat gestructureerde leventje in belgië? Met nieuwe verantwoordelijkheden en vaste uren en niet zomaar de mogelijkheid om even te ontsnappen naar een verre bestemming? Deze stage alsook deze reis, hebben echt mijn ogen geopend voor al het onbekende en mooie dat er nog is. En vooral nog ontdekt moet worden!  Dankjewel aan onze universiteit, maar ook aan Lotte, Béné en karen, want ondanks  dat ik jullie allemaal nog niet zo goed kende is dit avontuur massa’s goed meegevallen met jullie! We delen nu een ervaring samen, die niemand ons ooit meer zal kunnen afnemen. Al zal het snel lijken dat deze drie maanden slechts een droom waren vrees ik J

13-02-2014 om 12:20 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Na twee weekjes stage leek het ons hoognodig onze verlofdagen op te nemen!! Samen met Lotte en Béné hadden we dan ook besloten een 9 dagen naar Laos te gaan, het buurland van Cambodja. De afspraak was zaterdagavond op het gekende backpackersisland te Don Det. Het is natuurlijk prachtig plannen te maken, maar hier in landen als dit is het openbaar vervoer echt niet te vertrouwen. Om 6 uur ’s morgens waren karen en ik al onderweg in de bus, maar het begon al met de seconde verdachter te worden toen de bus elk kwartier wel ergens leek te stoppen om lokale bevolking, kippen, mango’s en brommers mee op de bus te nemen J Daarbij kwam dan nog eens dat er om het uur wel eens aan de motor gesleuteld moest worden, alsook asvalt wegen nog onbestaande waren. Een gezellige bende op de bus, dat wel! We dachten nog: ‘Laos, dat gaan we nooit bereiken op deze manier”. Zo kwamen we ’s avonds inderdaad een half uur te laat aan de grens en mochten we deze dus niet meer over. Eind goed al goed, hebben we onze vrienden zondagmiddag toch bereikt J  (in 30 uur ipv de beloofde 10u met een extra overnachting in één of ander gehucht)

Ons avontuur te Laos startte in Don Det. Een van de eilanden van de ‘4000 islands of Laos’. Ik begreep er eerst niets van hoe ze aan dat getal “4000” kwamen, tot je daar ziet dat ze vermoedelijk elke struik die boven water uitsteekt een eiland noemen Don Det bleek een klein gezellig eilandje te zijn, sterk gelijkend op een paradijs voor de 20ers (ik wilde jeugd zeggen, maar tegenwoordig ben ik ook al 24 dus ja J ).  Met  zijn vele te huren bamboe hutjes met hangmatten en prachtig uitzicht op de rivier, barretjes, strandje en niet te vergeten super lekkere rice pudding en pumpkin burger waren we op slag gelukkig. Tafels met stoelen waren daar ook moeilijk te vinden, je at steeds aan van die kleine tafeltjes al zittend of liggend op kussens: super gezellig! Het was echt heerlijk! Man toch, dat eten, zo ongelooflijk lekker seg!!!! We hebben proberen het recept te ontfutselen om dit thuis ook een keertje te proberen. Karen was zelfs in dergelijke mate verslaafd dat ze rice pudding niet alleen als dessert maar ook als ontbijt begon te eten, hihihi!!

Ons eerste dagje daar hebben we met z’n allen een kajak gehuurd en zijn we de prachtige omgeving op een sportieve manier gaan verkennen. Met gids zijn we langs prachtige eilanden gevaren, alsook langs de twee bekende grootste watervallen van Zuid-Oost Azië. Magnifiek!!! Een waterval is echt zoiets zot. Massa’s water stroomt met geweldige brute, natuurlijke kracht over gigantische, door het water gevormde, rotsen. Ik kon er uren naar blijven kijken, zo indrukwekkend dat deze watervallen waren. Ik heb geprobeerd op foto’s vast te leggen wat voor zotte toeren er in Laos te zien waren, maar het effect was niet zo indrukwekkend. Gezien ik vanaf nu officieel watervalfan ben geworden, heb ik echter van al de watervallen filmpjes gemaakt J Kajakken klinkt erg idyllisch, maar na 4 uur begonnen we toch al af te tellen naar het einde van onze dag. En maar twijfelen of we niet konden vragen om onze kajak te delen met één van die sterke gespierde heren in de kajak naast ons, maar we durfden niet J Op ons pad verschenen er op een zeker moment een aantal dolfijnen die even met hun kopje boven kwamen piepen. Ook waterslangen werden er gespot ( dit wist ik uiteraard pas NA ik reeds een duikje in het water genomen had J, maar de slangen waren gelukkig niet giftig). Vermits het eiland zo klein was, kwamen we vaak dezelfde mensen tegen en vormde zich al snel een leuke bende. Iedereen is zo in de relaxte, onbezorgde sfeer: fantastisch gewoon! Paniek bespringt me al, als ik denk dat ik binnen een tweetal weken terug in het koude verantwoordelijke belgenland zal zitten.  Onze laatste dag op don Det zijn we met het fietsje op zoek gegaan naar de Derde beroemde waterval daar. Deze was zo mogelijk nog mooier dan de twee vorige, omdat ze maar eindeloos verder bleef duren met steeds meer watervallen die allen samenkwamen in één grote stromende rivier. Tussen de rotsen zijn we op zoek gegaan naar het privé strand en hebben we ons gewaagd aan een zwemmetje. Hier werden we plots opgeschrikt door een Laosiaans (of hoe dat deze mensen ook noemen) vissertje dat van een rots, naast ons in het water sprong samen met een rond visnet. Na één keer springen had hij toch al wel geen vis te pakken zeker!! Echt straf! Er werd in deze rivier zeer veel aan visvangst gedaan. We hebben verschillende vissers gezien die deze toch wel bizarre intensieve vistechniek gebruikten. Lotte en ik hebben vervolgens een korte wandeling (klim) over de prachtige rotsen gedaan: wat een speelterrein voor kinderen. (Wij dus ook uiterst enthousiast) Ik hoop nog een keer terug te komen als ik geen sleffers draag (al veel gevloekt dat ik toch mijn OK schoenen ipv mijn bergklimschoenen heb meegenomen).

Onze reis in het Zuiden van Laos zette zich verder langs Tad Loo, Paksong en Pakse. In Tad Loo zijn we een dagje met ons vieren en een gids gaan trekken in de bergen. Deze prachtige wandeling bracht ons langs dorpjes in de bergen, waar we in contact kwamen met de locale arbeid. Dit was in deze streek voornamelijk de Koffie!!! De beste koffie uit heel de wereld komt toch wel niet uit Tad Loo zeker: 3 keer raden wat wij daar  gedronken hebben ;-) De natuur was echt de moeite! Al was ik teleurgesteld in mijn eigen conditie. Man man toch, dat klimmen was toch wel echt sterven (ik stak het natuurlijk op de afwezige bergklimschoenen ). We werden echter beloond met prachtige uitzichten en weer een drietal ditmaal kleinere watervallen. Het probleem in deze streek is, dat ze zelf hun prachtige omgeving aan het vernielen zijn. Gebruikte velden worden na twee jaar afgedankt (wegens gebrek aan meststoffen zijn deze niet vruchtbaar meer) en dan worden er weer nieuwe velden gecreëerd door het afhakken van bomen. Er was reeds een duidelijk patroon zichtbaar van grote ontboste gebieden. Dit is enorm jammer!

Ook het vervoer tussen Tad Loo-Paksong-Pakse liep niet van een leien dakje. Dit maakte het natuurlijk allemaal weer wat spannender J Zo zijn we met lokale trucks (je wil niet weten hoeveel man op zo van die locale trucks kan opstapelen: 20 mensen met baggage en dieren niet bijgerekend, zou geen rariteit zijn. Met ondertussen veel nieuwsgierige starende ogen op ons gericht). De mensen in Laos waren wel enorm enorm sympathiek. Ze waren minder opdringerig dan in Cambodja en ook meer verlegen. Als je iemand groette ‘Sa Baj Die’ in hun taal, schoten ze allemaal spontaan in de lach. Ooh wat hebben we veel gelachen samen met die lokale bevolking. Zeker de kindjes, allemaal stiekem komen kijken naar ons, we kijken één keer terug, en ze gaan zich allemaal  verstoppen, om dan twee minuten later toch terug te komen piepen. Hahaha!

Paksong was één of ander gehucht, waar ’s avonds echt niets te bespeuren was en het pikkedonker bleek te zijn. Ook koelde het daar snel af, en heb ik voor het eerst het nog eens echt koud gehad! Op de thermometer stond toch wel geen 20,5 graden zeker. MAAR er was een koude wind hoor ;-) Oei oei ik ga afzien in België!! Zowel Tad loo als Paksong hadden prachtige watervallen te bieden. In één van de watervallen was het zelfs mogelijk om te zwemmen. Lotte en ik hebben ons hieraan gewaagd. De eerste minuten voelde je gewoon je ledematen niet meer: Blijven bewegen was de boodschap! Maar het gaf wel echt een kick om te zwemmen in dat ijskoude water, vlak onder een waterval omringd door prachtige rustige natuur.

Ons avontuur in Laos werd afgerond in de grote stad Pakse! Van hieruit hadden we onze bus terug naar Cambodja. De week was echt veel te kort!!! Na ditmaal een busrit van 19u continu, konden we weer op stage in SR aan de slag.

05-02-2014 om 12:44 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Net op het moment dat je denkt dat je het allermooiste in Cambodja wel gezien zal hebben, word je weer aangenaam verrast!! Battambang is de tweede grootste stad van Cambodja en had op het eerste zicht wel gelijkenissen met PP. Op onze eerste avond hebben we het circus bezocht, gebracht door de jeugd van de kunstschool te Battambang. En wat een circus! Op het vrolijke ritme van live muziek (door jongeren gespeeld), zagen we echt de zotste acts en dit allemaal in een komisch jasje gestoken. Elke keer als je denkt, nee dat gaat hij nog toch niet serieus proberen,  gingen ze toch wel net niet dat stapje verder!! Gedurende de hele show heb ik als een blije kleuter met een lach op mijn gezicht in mijn handen geklapt en van tijd tot tijd mijn adem ingehouden. De zotste acrobatische toeren (je zou denken dat flexibiliteit toch ook zijn grenzen kent, maar niet voor de Aziatische bevolking J ), werden afgewisseld  door jongleren met een éénwieler op een koord in de lucht en nog veel meer. Zeker een aanrader om hier het circus te bezoeken!!!

De volgende dag zijn we samen met een oude, maar zeer wijze en ervaren tuktuk chauffeur de omgeving gaan verkennen. Wat een prachtige natuur, leuke behuizing en interessante cultuur!! Onze gids heeft ons het verschil tussen Cambodjaanse mannen en vrouwen getoond J. De mannen waren bier aan het drinken en ondertussen hun favoriete sport aan het beoefenen: het gokken op vissenbattles, terwijl de vrouwen aan het werk waren (hij moest hier zelf enorm om lachen J ). Alle mannen van het dorp komen samen in het weekend en zetten geld in op hun vis. Een visbattle duurt ongeveer 2-3 uur, waar de vissen elkaar in de staart proberen te bijten. Het hele tafereel had iets lachwekkends. Allemaal volwassen mannen, met bier in de hand, die staarden naar visbokalen. HIhi! De vrouwen van het dorp daarentegen waren aan het werk. Onze tuk tuk chauffeur is gestopt bij verschillende woningen, waar we door de mensen vriendelijk onthaald werden. Zij toonden ons vervolgens de maak van de rijstomslag van verse springrolls en de populaire gedroogde bananen. Het was voor ons zeer interessant om hiermee kennis te maken. Vervolgens zijn we doorgereden naar een herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan alle gesneuvelden van de periode van de Khmer rouge. Gezien de tuk tuk chauffeur zelf al een zekere leeftijd had, kon hij zich deze periode nog herinneren als gisteren. Hij vertelde ons hoe zijn leven er toen uitzag, hoe zwaar het was om te zien hoe Cambodjanen andere Cambodjanen gewoon uitmoorden, verkrachten en uithongerden. Zijn verhalen waren zo eerlijk en recht uit het hart, dat je er gewoon tranen van in je ogen kreeg. Het is moeilijk te beseffen dat iedereen in Cambodja ouder als 40 jaar, deze periode heeft meegemaakt, en het allen op hun manier verwerkt hebben.

Onze tocht zette zich verder en we kregen de vraag “do you want to see a crocodile?”. Ik moet toegeven dat ik eerst niet zo stond te springen om 2 dollar te betalen om naar een krokodil te gaan zien. Maar onze tuk tuk chauffeur was zo enthousiast dat we geen nee konden zeggen. Eenmaal aangekomen, viel onze mond open van verbazing. Er was namelijk niet één krokodil te zien, maar een ‘crocodile farm’ met wel 900 krokodillen!!! Eerst dacht ik nog dat het om te lachen was, dat het nep krokodillen waren, maar hun reactie was vliegensvlug als je vb. een tak in hun territorium liet vallen. Jonge krokodillen worden gekweekt en verkocht als luxeproduct! Indrukwekkend gewoon!! Na enkele tempels en boeddha’s later (na een tijdje neemt je enthousiasme hiervoor af J ) waren we toe voor een ritje met de bamboe train. Dit zelfgebouwde karretje dat zich vliegensvlug over de rails verplaatste was een leuke attractie om te doen! Het enige probleem was, dat er maal in één richting rails waren, dus bij het tegenkomen van tegenliggers moest telkens het hele karretje van het spoor gehaald worden. Zeer logisch uiteraard!

Onze laatste halte waren de killing caves en de vleermuizengrot. Hoog bovenop een berg (met een prachtig uitzicht), waren grotten te bezichtigen die in de periode van de Khmer rouge gebruikt werden om hun lijken te verstoppen. Mensen werden voornamelijk dood, maar ook levend in deze gigantische grotten geduwd of gedumpt. Tot op de dag van vandaag worden deze grotten als bidplaats en herdenkplaats gebruikt voor de slachtoffers die hier het leven verloren hebben. Het is toch pijnlijk dat er in elke plaats in Cambodja nog herinneringen van de Khmer rouge terug te vinden zijn. De vleermuizengrot was echt de moeite! Klokslag 18u, was het tijd voor de vleermuizen om hun grot te verlaten en op zoek te gaan naar eten. Dit resulteerde in een vleermuizenstroom gedurende 12 minuten uit de fameuze grot. Ik moet toegeven dat ik nog nooit in mijn leven zoveel vleermuizen ( alsook krokodillen) op één dag gezien heb. De vleermuizenstoet was gewoonweg spectaculair!! Het was een bizarre, maar enorm interessante dag!

Voor onze terugreis naar Siem Reap hebben we i.p.v. de bus, gekozen voor de boot! ’s Morgens vroeg om 7 uur vertrek (viel dat even tegen J ), maar tegen 13u ’s middags wisten we waarom De hitte was echt ondraaglijk bovenop het dak van de boot. Zowel Karen als ik hebben er een rood kleurtje aan over gehouden!! Maar om terug te komen op deze bootreis: het mooiste wat ik ooit heb gezien!!! Met de boot was het mogelijk om langs alle nog onbekende palenhuizen of drijvende dorpen te komen die volledig afgelegen van enig stad of dorp gelegen waren. Constant waren kinderen aan het roepen en zwaaien naar u! Uiteindelijk waren zij met hun cultuur en levenswijze interessant voor ons om naar te kijken, maar tevens waren wij blanken interessant voor hun. De manier waarop deze mensen leefden: de visvangst, de agricultuur en dan meer specifiek de creatieve manier waarop zij dit allemaal deden was fantastisch! Hier leerden kinderen i.p.v. fietsen, met de boot varen (soms zag je echt 4-jarigen alleen een bootje besturen). Een leven als dit, zou ik mij echt niet kunnen voorstellen. Hoe gaan ze uit of leren ze hun partner kennen? Wat doen ze als het 18u ’s avonds is en er geen elektriciteit meer is? Wat doen ze als ontspanning? Zoveel vragen dat ik me stelde bij dit primitieve leven. En nu met het prachtige weer lijkt mij dit allemaal nog perfect haalbaar, maar wat doen ze dan in het regenseizoen? Op verschillende plaatsen kon je zien hoe hoog het water van de rivier in het regenseizoen zou moeten komen. Al deze woningen, bestaande uit houten hutjes of krotten met golfplatendaken, of gewoon tenten, wat gebeurt er daarmee? Ik zou eigenlijk nog eens moeten terugkomen in het regenseizoen, om mijn eigen vragen te kunnen beantwoorden!

21-01-2014 om 09:41 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Een nieuwe locatie, een nieuw avontuur! Na een busrit van toch wel geen 7,5 uur (gelukkig zonder Khmer karaoké), vinden we een nieuwe thuis in Okay1villa hotel te Siem Reap. SR blijkt een zeer toeristisch oord te zijn met veel bars en restaurantjes, maar veel kleiner en gezelliger als Phnom Penh. Ook is er veel minder duidelijke armoede te zien! Maar de vraag is hier dan: waar is de armoede gevestigd?. Als je goed om je heen kijkt, bestaat het centrum voornamelijk uit guesthouses, hotels, indrukwekkende resorts, restaurants, bars, marktjes, massagestandjes, maar waar wonen hier de mensen in Siem Reap? Na een verkennend fietstochtje, werd mij duidelijk dat de meeste echte woningen zich buiten het centrum vestigden. Gekenmerkt door het typische rommelige Cambodjaanse straatbeeld.

De eerste dag zijn karen en ik onmiddellijk naar het fameuze Angkor gebied vertrokken, de grote toeristische trekpleister van dit kleine stadje. Angkor is in het noorden van de provincie Siem Reap gelegen en vormt één van de belangrijkste archeologische plaatsen van Zuid-Oost Azië. Het strekt zich uit over zo’n 400 vierkante kilometer en bestaat uit tal van tempels, kunstwerken (bekkens, dijken, reservoirs, kanalen) en verbindingswegen. Het bevat prachtige restanten van de verschillende hoofdsteden van het Khmer Rijk van de 9^e tot de 15^e eeuw. De meest gekende omvatten de beroemde tempels van Angkor Wat en de Bayon tempel in Angkor Thom. (Dit even gekopieerd hebbende uit de toeristische gids, was het voldoende om onze nieuwsgierigheid te wekken J ) Het Angkor gebied was inderdaad gigantisch en enorm indrukwekkend!! Zowel gezien de grote, goed bewaarde tempels waarvan momenteel de ruïnes te bezoeken zijn, als simpelweg het gebied zelf. Ik was voornamelijk in de ban van de torenhoge bomen, met bizarre wortels, en de kleur groen. Dit klinkt misschien raar, maar hier in Cambodja kunnen bomen of planten groen zijn, zoals groen bij ons niet bestaat! Deze rijke flora samen met de ruïnes, waar je niet veel verbeelding voor nodig hebt om je voor te stellen wat een pracht en praal dit vroeger geweest moet zijn, hadden iets magisch!! Je zou hier onmiddellijk Lord of the rings 5 kunnen verfilmen J Gezien het gebied zo groot is, en toch wel een 47 tempels beslaat, is het onmogelijk om alles op één dag gezien te krijgen. Op deze eerste dag hebben we ons beperkt tot de kleine toer die langs Angkor Wat (Hindoeïstische tempel, grootste religieuze bouwwerk ter wereld), Angkor Thom Bayon tempel (Boeddhistische Staatstempel, bekend 54 torens  die elke 4 gezichten afbeelden) , Ta Keo (staatstempel op berg, gelijkend om 5 niveau omvattende piramide), Ta Prom (tempel gelegen midden jungle, gekenmerkt door grote bomen die op de ruïne groeien), Banteay Kdei (boeddhistische tempel in Bayon stijl, minder complex) en nog een 4 tal kleinere tempels. Het was een zeer indrukwekkende, maar vermoeiende dag. Het beklimmen van al deze prachtige ruïnes bij een mooie temperatuur van 30 graden J

Maandag was het werkendag,  onze eerste dag in het nieuwe ziekenhuis hier te Siem Reap. Onmiddellijk viel ons op dat het provincie ziekenhuis hier heel wat kleiner was als het AKS ziekenhuis waar we in PP werkten. Ook het aantal patiënten, en aantal bedden waren beperkter. We werden zeer vriendelijk onthaald en Karen startte op Orthopedische chirurgie en ik op algemene heelkunde. Bij mij was het jammer genoeg een zeer triestige week. Op een hele week tijd heeft er maar één operatie plaatsgevonden. ’s Morgens wordt er getoerd (hier geven zowel de dokters als de internes) veel uitleg, maar operaties probeert men hier uit te stellen. Enkel urgenties worden geopereerd. Na de toer vertrekken al de artsen reeds naar huis (soms is dit al omstreeks 10u). Dit wil zeggen dat de rest van de dag de patiënten gewoon dokterloos in hun bed liggen. Als er na 10 uur, een acuut abdomen binnenkomt, is het de arts die van wacht die deze operatie moet uitvoeren. Dit is eenmaal in mijn eerste week gebeurd, en het was een NKO (neus,keel, oor) arts die de operatie heeft uitgevoerd (zeer geruststellend moet ik zo zeggen!!). In PP was er ten minste op elke dienst één arts van wacht, hier spreken we over een aantal artsen over het hele ziekenhuis die dan maar alles moeten kunnen. Onvoorstelbaar gewoon!! Ook het materiaal is nog erger dan in PP. (enkel de dienst orthopedie wijkt af van de regel, gezien er op deze dienst vele missies georganiseerd worden door Frankrijk die steeds veel materiaal meenemen). Ook nu is er een missie gaande op de dienst orthopedie. Zowel Karen als ik hebben hier al operaties mee geassisteerd. Zeer interessante casussen!! Een barst of minimaal fractuur, lijkt hier niet te bestaan. Steeds zijn de casussen zeer ernstig, vermoedelijk door het massale enthousiasme om met zoveel mogelijk mensen op één bromfiets te geraken (hier zou ik nog eens een foto van moeten trekken J, soms zitten ze hier wel met 2 volwassenen en drie kinderen op één brommer) Verkeersregels: onbestaande!! Hoe groter het voertuig, hoe meer je te zeggen hebt hier in het verkeer…

Op stage heb ik Thida leren kennen. Zij is een zeer gedreven jonge arts die heel blij was met onze komst in het ziekenhuis. Zij heeft mij zeer warm ontvangen en mij door heel het ziekenhuis rondgeleid. Een goede vertaler (Khmer-Engels) is zeker een meerwaarde!! ’s Avonds heeft zij Karen en mij uitgenodigd om samen met vrienden van haar naar een lokale markt te fietsen en samen te dineren. Dit was een zeer speciale avond voor ons. Het is niet gemakkelijk om als blanke deel uit te maken of kennis te maken met de echte Cambodjaanse cultuur. Zo hebben we op aanraden van Thida, een heerlijk Cambodjaanse maaltijd met geroosterde kip gegeten (allen met onze handen naast een sloot met veel afval J), maar het was toch een zeer speciale sfeer!! Een avond die me gaat bijblijven!

De moeilijkheid hier in Siem Reap is de taal. Voornamelijk in het ziekenhuis vind ik het vaak storend dat als ik uitleg vraag over een patiënt of een deel van de operatie, ik simpelweg geen antwoord krijg. Hier zijn twee verklaringen voor 1) ze kennen het antwoord op mijn vraag niet, en weten dus niet zo goed wat ze eigenlijk aan het doen zijn 2) ze begrijpen mijn vraag niet omdat hun Engels of Frans niet goed genoeg is, en kunnen vervolgens hier ook niet op antwoorden. Ik gok dat het merendeel verklaring 2) moet zijn. Ook moet ik steeds zelf initiatief nemen om vragen te stellen, en gaan ze nooit van zichzelf iets aan mij uitleggen. Dit vind ik wel een vervelende situatie, omdat je het gevoel krijgt dat ze steeds over je hoofd praten. De verpleegkundigen zijn el zeer vriendelijk, maar begrijpen praktisch niets in het Engels. Dit leidt tot situaties met veel uitbeelden en simpele woorden, vaak hilarische momenten. Maar het maakt alles er niet gemakkelijker op. Ik moet toegeven dat ik een beetje teleurgesteld ben, in het weinige ik hier bijleer op de stage. Hopelijk gaat week twee gevarieerder zijn J

21-01-2014 om 09:40 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Jaja, de tijd vliegt als je je amuseert J Deze week was onze laatste week samen met z’n allen in de hoofdstad PP en we hadden dan ook voor onszelf besloten er het maximale uit te halen!! Bovenaan op ons ‘to do’ lijst stond een ‘khmer’ kook cursus volgen. Zo gezegd zo gedaan, gingen wij dinsdag de handen uit de mouwen steken en een echt Khmer gerecht leren maken. Onze kookervaring begon met het aanschaffen van al onze ingrediënten op één van de typische overbevolkte Khmermarktjes in PP (dit op zich  zou voor de gevoelige magen al voldoende zijn om vriendelijk te passen voor de maaltijd… denkende aan de grote (60cm) grote vis die lag te spartelen op een bakplaat alvorens hem  in stukjes te hakken voor onze neus.) Alles is wel echt spotgoedkoop, met een Cambodjaanse gids op kop, proberen ze je gelukkig eens niet je geld afhandig te maken. Het koken zelf was een avontuur op zich, maar wel zeer leuk en interessant! We hebben eerst spring rolls gemaakt (met eigen gemaakte saus) en fish amok (ik vond de mijne echt beter dan degene ik al op restaurant gegeten had, dit beweerde uiteraard iedereen van zijn eigen fish amok ),  beiden zeer typische gerechten van hier. Het is enkel jammer dat we vermoedelijk al deze ingrediënten nooit in België gaan kunnen vinden. Het Cambodjaanse eten is zeer lekker, maar wij verwende Belgen missen toch wel wat variatie in ons eten. Deze week nog meer als een half uur aan het discussiëren geweest wat het eerste gerecht is dat we willen eten als we terug in België zijn… (eindconclusie: een goede steak met Belgische frietjes J ) Zeker vlees missen we hier. Deze week nog ‘fried rice met chicken’ besteld in het kleine restaurantje naast ons ziekenhuis: rijst zeer zeer lekker, chicken waren duidelijk kippenpoten in stukjes gesneden. Veel eten dat wij in België niet zouden opeten (ook wel afvalvlees genoemd), is hier dagelijkse kost.

Onze laatste week in het AKS hôpital, was ook echt de moeite!! Er waren een groep van 15 Amerikanen op missie (‘operation smile’) in ons ziekenhuis die pro bono plastische ingrepen kwamen doen op arme Cambodjaanse patiënten. Deze ingrepen bestonden dan uit het herstellen van gespleten lippen of verhemelte bij jonge kindjes, ingreep bij aangeboren misvormde oren, … Het hele gebeuren was wel typisch op z’n Amerikaans (grote invasie met veel lawaai), maar de eindresultaten waren prachtig. De dankbaarheid van deze mensen en hun familie was groots! Het is fantastisch dat er toch jonge kinderen dankzij zulke missies een tweede kans op een fatsoenlijk leven krijgen. Toch bereiken deze missies slechts het topje van de ijsberg van medische problemen waar Cambodja mee te kampen heeft. Deze week een jongeman op de dienst van Lotte, met een vernauwing van zijn slagader in zijn onderbeen, had  niet het geld om een simpele dilatatie van zijn slagader te laten doen. De enige oplossing dat ze hier in het ziekenhuis konden bedenken: amputatie van zijn onderbeen. Dit terwijl een dilatatie van een ader in Belgische een zeer frequente, en weinig omvattende procedure is. Een amputatie bij een jonge man kan, zeker hier in Cambodja, iemands leven volledig vernielen (hier geen twee handen en twee benen = geen plaats in de maatschappij). Lotte was enorm ontdaan en aangegrepen door deze hele casus. Ze heeft zelfs geïnformeerd hoeveel het kostte om evt. zelf voor de dilatatie te betalen. Dit was echter nog 2000 dollar, wat echt nog veel geld is!!!

De laatste dag in PP, zijn we met z’n allen nog lekker uit eten geweest ( zoals eigenlijk elke avond, verwend als we hier zijn J ). We zijn naar het friends restaurant geweest, een restaurant in kader van een project om straatkinderen een waardig beroep te geven. Ze krijgen hier een opleiding tot kelner of kok, en krijgen zo een kans op een beter leven. Buiten het feit dat het een prachtinitiatief is, is het eten echt overheerlijk en zeer creatief!! Wij hadden besloten om een gevarieerd tapasmenu voor ons vieren te bestellen, mmm smullen dat dat was.  Het was misschien iets duurder dan de gemiddelde Cambodjaanse maaltijd, maar zeker de moeite om te bezoeken als je hier in Cambodja bent. Op aanraden van de Cambodjanen die werken in onze hostel, zijn we vervolgens naar een typische Cambodjaanse club geweest. HILARISCH!! Je hebt de hele tijd het gevoel dat je vastzit in één of ander computerspelletje: flitsende lichten in combinatie met toch wel zeer flitsende muziek. Na één drankje hebben we dan toch maar besloten om ons ook aan de Cambodjaanse danswijzen te wagen. Gelachen dat we hebben. Zeker omdat van tijd tot tijd, één of andere Cambodjaanse man Schol kwam zeggen, en U ten dans kwam vragen. (je moet je dat voorstellen, een hele club vol Cambodjanen, waar nooit een blanke binnenkwam, het waren dus echt de durfals die ons durfden aan te spreken, zijnde wel in onbegrijpelijk Engels. Een heleboel anderen waren gewoon ongegeneerd aan het staren). Nu pas merk je waarom in België er toch een beperking is op het aantal dB dat er gespeeld mag worden.  Ik was echt lichtelijk doof na twee uur daar J De avond is echter zeer onaangenaam en eigenlijk schrikwekkend geeïndigd. Zoals reeds geweten zijn zowel Bénédict als ik ondertussen al bestolen geweest, en nu is ook Karen slachtoffer geworden van directe diefstal. Na de club moesten we 100 m wandelen, in een goed verlicht straatgedeelte, met nog andere mensen op straat, toen er een moto wel heel dicht op ons af begon te rijden. We waren in groep aan het oversteken, ik vooraan links als eerste, karen schuin rechts achter mij, Bene Rechts voor Karen en Lotte achter haar. Dit om te illustreren hoe goed ingesloten Karen was, echt het middelpunt van onze bende. Ik weet nog dat ik het erg verdacht vond dat de moto zo rechtstreeks op mij bleef afrijden (ik dacht nog, je moet toch altijd oppassen in het verkeer hier). Normaal remmen de moto’s af of rijden ze rond u (er was nog veel plaats), maar deze moto met twee Cambodjaanse mannen op reed recht op mij af waardoor ik moest stoppen om er niet tegen te zitten. Een milliseconde daarna gilt Karen, en de tijd dat ik mijn hoofd omdraai, zie ik dat de moto al 50 m verder is en de achterste Cambodjaan nog naar achter kijkt met een triomfantelijke lach en karen haar tasje in zijn handen. De moto had dus vliegensvlug tussen ons geslalomd en ondertussen Karen haar tas gegrepen (die om haar hing en die ze nog vasthield in beide handen) en getrokken zodat het lossprong. Zo’n directe aanval van geweld hadden we nog nooit meegemaakt. Gelukkig dat Karen haar tasje nog snel scheurde, anders had ze misschien op straat gevallen en meegesleurd geweest. Gezien de zo voorbereide aanval van deze mannen, vermoeden we dat ze het reeds op voorhand op Karen gemund hadden en dus wisten wat voor waarde ze allemaal bij zich droeg. We stonden allen perplex en gekwetst. Op zo’n manier zijn we nog nooit in onze veilige zone benaderd geweest. Een handtas stelen als je ze in één café op je stoel laat staan, ja, maar echt iets van je lichaam trekken. Gewoon grof!! We hebben zoveel positieve ervaringen met de Cambodjanen en hun cultuur, en dan gebeurt er weer zoiets. Voor mensen die nog naar Cambodja willen gaan: nooit iphone open en bloot in je handen houden, en alles van geld en telefoon dragen onder de kleding!! 3 van de 4 bestolen, sorry maar dit is toch geen toeval meer… Gelukkig was dit onze laatste avond, en zijn we erg blij dat we allen PP kunnen verlaten, met al de negatieve ervaringen hiermee geassocieerd. We hebben reeds vernomen dat enkel PP met de jaren steeds gevaarlijker wordt voor diefstal. Iets waar al de Cambodjanen enorm tegen zijn, zij schamen zich voor hun volk dat zich zo verlaagt om te stelen. Als je natuurlijk weet wat het gemiddelde loon hier in Cambodja is (gids: 35 dollar per maand, arts: 150 dollar per maand), kan je wel begrijpen dat het stelen van een iphone 5S, gelijk is aan een gemiddeld loon van een aantal jaren. Het toekijken op de ‘rijke’ blanken steekt bij sommige armen echt de ogen uit. Het is jammer, dat je je hierdoor toch erg onveilig voelt in een land zo mooi als dit, met mensen die steeds zo open en vriendelijk voor ons zijn.

Ondertussen zijn Karen en ik veilig in Siem Reap aangekomen en Lotte en Béné in Banlung. Vanaf morgen begint onze nieuwe stage, weer een nieuwe start in een nieuwe omgeving. Het belooft alvast interessant te worden!

13-01-2014 om 10:27 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Waw waw waw! Wat een Kerst wat een Nieuwjaar hebben wij gevierd!! Absoluut de meest bizarre locatie om ‘jingle bells’ te zingen en elkaar een gelukkig 2014 te wensen, maar het was de max! Wij hebben van deze feestdagen gebruik gemaakt om even de kuststreek rond PP te verkennen. Ons eerste weekend heeft ons naar Kep en Het Rabbit island gebracht. Kep bleek een zeer rustig dorpje te zijn, bekend voor zijn krabben en pepersaus. Dit moest natuurlijk uitgetest worden J Karen was fan, maar ik verkies toch gewoon een goed gegrild visje dan een krab. Wat een geduld dat je ook moet hebben, pfff, een half uur (ik overdrijf graag) pellen vooraleer je één klein stukje kan opeten. Je moet wel echt van dat prutsen houden! In Kep hebben we een spectaculaire wandeltocht doorheen het nationaal park gedaan. Hier waren we uiteraard zot onvoorbereid (zonder water en veel te laat) aan begonnen. Op een gegeven moment vinden we daar het bordje short cut, jungle path. Wij strak plan, beetje avontuurlijk over rotsjes wandelen en het was toch al 16u. Man man, van een jungle path gesproken. Al snel gingen de onschuldige rotsen over in een steile rotsklim waarvoor touwen noodzakelijk bleken.  Waarmee ook de mogelijkheid om terug te keren ineens geen optie meer was. Geklimd dat we hebben, geklimd, om dan nog maar te zwijgen over het tempo waarmee we de afdaling gedaan hebben. Uit schrik vast te zitten in het welliswaar kleine, maar toch donkere nationaal park van Kep. Wij hebben deze prestatie in 1.20u neergezet, wat normaal toch een 3 uur wandeling voorstelde. Zeer trots, ontspannen en gerustgesteld hebben we naar de fameuze knaloranje zonsondergang gekeken, kenmerkend voor Kep. Wat een eerste dag!

De volgende dag zetten we koers verder naar het rabbit island om hier een nachtje op het eiland te overnachten. Van een paradijs gesproken!!! Prachtige parelwitte stranden, palmbomen met hangmatten (ik wil ook een hangmat als ik terug ben ), kokosnoten in overvloed (super lekker en hier echt voor 25cent te verkrijgen), en een prachtig zonnetje aan de hemel. Mmm! Dit samen met de andere eilanden die we later bezochten kan ik u echt verzekeren dat de pracht ervan gewoon je mond snoert. Gewoon daar zitten en genieten van het uitzicht, het helderblauwe water, prachtige natuur en weten dat je niet vaak zoiets moois in je leven meer zult zien.  Ook hier hebben we een leuke wandeling  (met water en rond de middag deze keer J )die rondom het eiland leidde afgelegd. Wat een prachtige wandeling, langsheen de meer afgelegen stranden aan de andere kant van het eiland en de huisjes van de lokale bevolking daar. Moet u voorstellen dat je daar volledig afgelegen op een eiland woont waar noch school noch supermarkten of bakkers te vinden zijn. Zij leefden puur van de vissersvangst, een heel rustig vredevol leventje. ’s Avonds vertrokken al de toeristen naar huis, en bleven we met zo’n 20-tal personen op het nog tamelijk onbekende eiland overnachten. De primitiviteit was heerlijk. Geen belichting, enkel tussen 18-22u in de avond, als je het toilet wilde doorspoelen moest je eerst een grote waterton gevuld krijgen (kwam een aziaatje met de tuinslang door een gat achterin je houten bungalow de waterton vullen) om dan vervolgens zelf de Franse wc door te spoelen met een pannetje water!! De meest ideale moment om te kampen met een diarree aanval uiteraard, ahum J De sfeer was ’s avonds echt top. Gewoon met wat onbekenden samen zitten en samen praten en verhalen uitwisselen, dit met op de achtergrond een kolkende zee. Het had toch echt iets speciaals!! Ook nachtzwemmen is zeker een must om op de eilanden te doen (doe dit impulsieve idee vooral niet in Sihanoukville want dan worden je gsm met al je foto’s, geld, bankkaart, kleren en schoenen gestolen L). Als je gaat zwemmen in het water fonkelt alles rondom je handen en voeten, dit fenomeen van bioluminescentie, veroorzaakt door Plankton?? (ik weet het eigenlijk nog altijd niet goed) onder een sterrenhemel zoals ze in België niet te vinden zijn, was gewoon magisch!!!

Rond Kerst zijn we afgezakt naar het kleine, maar zeer vredevol vissersdorpje Kampot. Hier hebben we onszelf een kerstcadeau gekocht, hihi, en onszelf getrakteerd op een overheerlijk kerstdiner op Kerstavond J Al moet ik toch bekennen, dat het vreemd aanvoelde om voor het eerst in mijn leven niet rond mijn familie te zijn rond deze periode. Kerst is toch echt de dag van het jaar waarop we met z’n allen nog eens samenkomen en het uitwisselen van de cadeautjes is bij ons toch elke Kerstmis erg spannend!! Kerstdag zelf was een dag die ik lang niet meer zal vergeten. In de voormiddag hebben we onder begeleiding van een Belg die daar een klimbedrijf had opgestart, de omgeving op een net iets avontuurlijkere manier verkent. Klimmen, via ferrata, afdalingen, een tocht doorheen de rotsen waarin immense stalactieten, een groot gouden boeddha beeld (overblijfselen van een vlucht ten tijde van de Rode Khmer, waarover later meer), vele vleermuizen, … Het was een spectaculaire voormiddag, waarin we onze eigen grenzen verlegd hebben. Op het laatste waren al onze spieren zo aan het trillen van de inspanning dat we wel echt wisten dat we tot ons uiterste gegaan waren. Maar het was een prachtige ervaring (als we de toestand de dag erna niet meerekenen, amaaaai nog nooit zo stijf in mijn leven geweest en Karen maar lachen die niets voelde… ) In de namiddag hadden we vervolgens een kajak gehuurd om zelf tussen de mangroven (typische vegetatie van hier) een tochtje van twee uur te maken. Hierbij kregen we prachtige natuur te zien en ook konden we een blik werpen op de kleine lokale afgelegen dorpjes die op palen stonden en waar kinderen aan het spelen waren. De omgeving hier was zo prachtig en rustig. Alvorens terug te keren hebben we vanuit onze kajak de zonsondergang bewonderd. Het was weer zo’n dag waar je gewoon stil wordt van de pracht van een land zoals Cambodja. De dag werd afgesloten met een lekker Belgisch biertje en Belgisch frietje (de eigenaar van de kajaks was namelijk een Belg, die ondertussen al 10 jaar in Cambodja woonde, hij was zeer blij eens Belgen te zien J ).

In het weekend zijn we de provincie Koh Kong gaan bezoeken die meer Noordelijk langs de kust gelegen is. Hier was het iets kouder, wat ideaal was voor een bezoek aan het nationaal park daar. Onder begeleiding van een gids hebben we de klim ingezet naar de top van een zeer bekende waterval (Ta Tai waterfall) daar. Gezien het momenteel niet het regenseizoen is, stond de rivier droog en was het mogelijk over de grote stenen de klim te maken. Het was een uitdagende, maar prachtige route!! Om boven beloond te worden met een ongelooflijk mooi uitzicht (zie foto) alsook een magische waterval. Het is niet te geloven dat de natuur nog zo ongerept en puur kan zijn. Het rivier oppervlak bestond uit verschillende immens grote rotsen die allemaal door de natuur geslepen waren. De plaats waar we daar stonden, was ook niet te bereiken in het regenseizoen. Volledig op de top, aan de kleine waterval, was het mogelijk om te zwemmen tussen de verschillende kleine visjes die zich schuilhielden hier in het water. Onze gidsen hadden ondertussen een kampvuurtje gemaakt, waarop ze een lunch van rijst met groenten met vis en kip aan het klaarmaken waren. Het was een maaltijd die ons allen zo heeft gesmaakt!! De afdaling was nog spannender dan de klim. Een steile afdaling is dus echt veel vermoeiender dan een steile klim. In het terugkeren zijn we nog doorheen een lokaal vissersdorpje gewandeld, waar we ook het schooltje bezocht hebben. De kinderen waren aan het spelen en een aantal waren zeer trots om hun klaslokaaltje en schrijfschrift te laten zien. Het leek echt sterk op een schooltje van 70 jaar geleden ofzo in België. Vele vele kinderen op houten bankjes, met een aantal schriftjes waar zowel wiskunde als taal als alles in stond. (ik stond eigenlijk al perplex dat ze überhaupt schriftjes hadden, en een schooluniform!! ) Verder in het dorpje waren de dagactiviteiten zeer simpel. Een aantal mensen waren vissersnetten aan het maken, de rest zat gewoon een beetje bij elkaar te kijken. Het is echter jammer dat zijn hun eigen natuur zo om zeep helpen, door hun eigen afval overal te laten liggen. Dit is overal in Cambodja: als je een vuilbak nodig hebt, mag je je papiertje gewoon voor zeker 3 kwartier meedragen vooraleer je iets vuilbak gelijkend tegenkomt. Dit is voor Cambodjanen uiteraard veel te intensief, dus zij laten altijd en overal alles gewoon op de grond vallen. Iets waar wij niet in kunnen komen.

Het straatbeeld in de kleinere dorpjes wordt gekenmerkt door de allerschattigste kinderen, maar ook vele vele vele puppy’s en kleine katjes. Heel Cambodja is gekenmerkt door voortplanting, maar dit land kan eigenlijk niet meer kinderen of meer honden of meer straatkatten af. Geld voor degelijke anticonceptie of sterilisatie van de dieren is er niet. Ik spreek dan niet over de rijkere populatie van Cambodja (vb. onze medestudenten in het ziekenhuis die hetzelfde inschrijvingsgeld als ons in België betalen om naar de universiteit te kunnen.. van een fortuin gesproken hier!!!), maar de armere bevolking. Ik ben meermaals verliefd geworden op kleine puppy’s en kleine katjes. Zo schattig!! Je ziet hier ook mengelingen van alle rassen, wat soms uitloopt op mormels (Hier heeft vooral Lotte een zwak voor ) of echt de meest adorabele puppy’s. Zo heb ik in Kampot echt mijn favoriete puppy  tegen gekomen, ik heb mij enorm moeten inhouden om hem niet gewoon mee te nemen. De mensen zouden blij zijn, moest je een straathond onder je hoede nemen, er zijn er namelijk al zoveel. Maar dan moest ik natuurlijk denken aan de keer dat ik met een rosse kat thuiskwam (die onze papa nu nog steeds braaf elke ochtend en avond eten geeft, terwijl ik hier in Cambodja zit), dus dan heb ik dat plan maar laten varen…

Nieuwjaar was de meest spectaculaire Nieuwjaar uit mijn hele leven (en ik denk dat ik daarmee spreek voor de hele groep)!!! Echt waw!! We zijn met oudjaar afgezakt naar Sihanoukville een zeer bekende strandplaats in Cambodja. Wat een feeststad was me dat!!! Ik vond het een beetje vergelijkbaar met lloret de mar of Ibiza (al ben ik hier nog nooit geweest, maar zo stel ik het in ieder geval voor J ) Heel het strand vol barretjes en van die chille ligstoelen, kinderen en vrouwen die constant rondlopen om armbandjes te verkopen of zonnebrillen of massages voor juist enkele dollars. Hier waren de kinderen echter zo gewend aan toeristen dat ze heel erg opdringerig waren en zeer goed Engels spraken: ‘Open your heart, and open your wallet’ Was één van hun typische zinnetjes, en zo hadden ze er wel meer. (Conclusie: uit puur miserie kocht iedereen uiteindelijk wel iets om te kunnen zeggen: ‘ja kijk hier ik heb er al, sorry’) Het was dus geen puur, mooie Cambodja niet meer, maar gewoon volgebouwd met hotels en één super super super fancy resort (gewoon naartoe gegaan om eens te gaan observeren). En tussen al deze enorm chique hotels en guesthouses vond je echt de ergste krotten dat je je kon voorstellen, waarin de lokale bevolking woonde. Ik had niet het gevoel dat al het toerisme hen zo ten goede kwam. Maar dus oudjaar was wel zotjes!! Een constante vuurwerkshow werd de lucht ingeschoten vanaf 18u ’s avonds evoluerend tot echt een volledige hemel vol vuurwerk rond 12u ’s nachts. Iedereen had ook eigen vuurwerkstokken gekocht, waardoor het heel tafereel iets magisch kreeg. Ook werden er duizenden, duizenden van die lampionnetjes opgelaten waardoor de hemel een volledig lichtjes spektakel was. Wij hebben ook een poging ondernomen om zo’n lampion met goede voornemens voor 2014 de lucht in te sturen, maar de onze is jammer genoeg gestrand. Dus ja daar gaan die goede voornemens J Na 12 uur veranderde al de gezellige barretjes in dj’s op het strand en hebben we gedanst tot onze benen het niet meer aankonden. Wat een Nieuwjaar, wat een Nieuwjaar!!! Heerlijk gewoon!

Momenteel brengen we nogmaals een weekendje (één van de laatste volledige) in onze stad PP door, alvorens we met z’n allen in verschillende gebieden opgesplitst worden. We hebben eindelijk tijd gevonden om het S21 museum en de killing fields te bezoeken. Dit zijn nog duidelijk aanwezige littekens van de periode van de ‘khmer rouge’, waar leider Poll pot in 1975 van Cambodja een communistische maatschappij maakte. Alle vormen van cultuur en ontwikkeling werden gesloopt (vb. scholen, ziekenhuizen, asvaltwegen, …) en de maatschappij moest gericht zijn om de productie van vb. rijst op één jaar te verdriedubbelen. Mensen werden gedwongen tot slavenarbeid om deze onrealistische doelstellingen te verwezelijken, waarbij ze per dag één klein kommetje rijst kregen. Velen onder hen bezweken het. Elke mogelijkheid tot opleiding en ontwikkeling werden in de kiem gesmoord. Iedereen die ideeën had die niet strookten met wat Poll Pot in zijn regime verkondigd werden opgesloten en gefolterd, om uiteindelijk het heel gezin uit te moorden (alsook de baby’s, die tegen een boom doodgeslagen werden voor de ogen van de moeder: de ‘baby tree’ te bezichtigen in de Killing fields). Dit met het idee om bij één fout, beter heel het nageslacht te doden om zo geen risico te hebben dat later de familie revanche zou nemen. Meestal was de reden om mensen op te sluiten of te doden zeer miniem. Zo hoorden we de getuigenis van een man, die een vrouw uitgemoord heeft zien worden omdat ze zogezegd een banaan gestolen had terwijl ze aan het bananen plukken was. Een moeder die haar verhaal doet dat ze haar baby voor haar ogen heeft zien sterven, simpelweg omdat ze geen borstvoeding kon geven omdat ze zelf geen eten kreeg… Het S21 museum was een schooltje, voor de Khmer rouge periode dat omgebouwd is tot een gevangenis. Het hele museum hing vol met foto’s van alles mensen die gestorven waren binnen deze muren. Alles was bewaard: de foltertuigen, de bedden, kettingen, de gemetste of houten muurtjes waarmee een schoollokaal omgebouwd werd tot kleine hokjes van ongeveer 1,5 vierkante meter waarin mensen dagenlang zaten zonder fatsoenlijk eten of menswaardige omstandigheden. Dit was erg aangrijpend. Maar nog veel aangrijpender was ons bezoek aan de killing fields.  De Killing fields is zoals de naam zegt, de plaats waar onwetende mensen met vrachten naartoe gebracht werden om geëlektrocuteerd te worden. Het geluid van hun schreeuwen werd overstemd doordat er dag en nacht zeer luid traditionele muziek gespeeld werd. Voor de zekerheid werden alle mensen nogmaals met chemicaliën overspoten, om de stank teniet te doen en degene die nog niet 100 procent dood waren toch nog te kunnen vernietigen. In de killing fields kon je deze massagraven, waar nog resten van kledingstukken en beenderen en tanden van mannen, vrouwen en kinderen te zien zijn, bezoeken. De recentheid waarin zoveel gruwel zich in Cambodja heeft plaatsgevonden breekt je gewoon. Zoals deze plaats, zijn er nog veel meer Killing fields, overal verspreid in cambodja, waar meer dan honderdduizenden mensen het leven verloren hebben. Zelfs nu als ik dit allemaal typ krijg ik nog tranen in mijn ogen, hoe aangrijpend de realiteit was. Zo zie je maar hoe snel je als welgroeiend, geëvolueerd land gewoon kapotgemaakt kan worden. Cambodja is volledig van 0 terug moeten beginnen met de opbouw van hun economie, onderwijs en cultuur. De leiders van dat regime, zijn pas rond 2007 voor de rechter verschenen en hebben eigenlijk nog een zorgeloos leventje verder kunnen leiden. De oneerlijkheid hiervan kwetst vele mensen van hier. Momenteel zijn er opstanden hier in PP door de textielarbeiders. De opstanden zijn al een 4-tal weken bezig, maar worden meer uitgebreid. We hebben via het nieuws vernomen dat er momenteel al 5 doden gevallen zijn en een 30-tal gewonden (volgens Rattana, zouden ze naar ons ziekenhuis afgevoerd worden, maar daar hebben we nog niets van gezien). Hun uitgaanspunt is een groot marktplein dat momenteel afgezet wordt door allemaal politiemannen. Ook zijn we reeds getuige geweest van grote protestmarsen hier. We mijden momenteel gewoon deze gebieden, maar het zal toch goed zijn dat we volgende week de hoofdstad verlaten, voor de toestand nog verder evolueert.H

05-01-2014 om 05:03 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Na drie weken hier kunnen we PP toch al wel onze thuis noemen. We kennen de stad echt al goed: hebben onze favo restaurantjes, nemen niet meer elke dag een andere route van en naar het ziekenhuis (om het toch maar niet verdwalen te noemen J ), de mensen in en rond het ziekenhuis beginnen onze gezichten te kennen, en durven ons al wat meer in de lokale eet- en drinkgewoonten te begeven. Deze week was ons doel het echte goedkope Khmer eten eens uit te proberen. Met behulp van Rattana zijn we in één van de straatrestaurantjes (met volledig onleesbare kaart) het echte Khmer eten gaan eten. Zijnde dat hij volledig voor ons bestelde en we dus geen idee kregen wat we op ons bord geschoteld gingen krijgen. Zo verschoten we dus ook toen we een vuur in het midden op de tafel kregen en een volledige kar vol groenten, vlees (beweerden dat het eend was, was echter weinig van te merken), pot noodles en kruiden. Onze eerste reactie: ‘Oh nee, nu moeten we het blijkbaar zelf gaan koken..’ Paniek!! We kregen een pot water op onze tafel die constant bijgevuld werd, en Rattana  deed telkens dingen in onze ‘heksensoep’. We mochten zo steeds in kleine kommetjes van onze soep eten, waar dan steeds onverwachte dingen in opduikten vb. levers, bouten, onbekende (maar lekkere) groenten,…. (Karen heeft op haar missie zelfs een varkensstaart in deze soep zien zwemmen) Om een lang verhaal kort te maken: zeer leuke, grappige avond, maar goed voor één keer ;-) De mensen van hier eten minimaal drie keer per dag rijst, noodles of noodlesoep. Dit kunnen ze dan variëren met verschillende sauzen: zoals de Khmer curry saus of spicy saus of… Zelfs als ontbijt!!! Cornflakes is hier een luxeproduct en kost zo’n 7 dollar in de supermarkt, terwijl eten op restaurant tussen de 3-4 dollar kost. Ook brood wordt niet als een volwaardige maaltijd beschouwd. Gelukkig zijn we allen verzot op de aziatische kookkunst!!! Vandaag heb ik samen met Lotte eens eten van de echte straat karretjes gegeten: overheerlijk! Er is een evolutie in eetplaatsen hier in PP. De laagste plaats zijn de mensen die rondfietsen met een grote pot en hun groenten en noodles waar ze je eten voor je neus maken en je het meekrijgt in een potje met stokjes, hoger niveau: straatkraampjes die zichzelf kunnen veroorloven een aantal plastieken stoeltjes buiten te zetten, volgend niveau: de restaurantjes waar je vermoedelijk ditzelfde eten eet, maar je op gewone stoelen of zeteltjes kan zitten. De prijzen zijn om omver te vallen. Het eten van de kraampjes zijn echt overheerlijk en kosten nog geen dollar!!!! Fantastisch is dat kokkerellen op straat! Al checken we steeds na hoe het voedsel bewaard blijft en dat toch alles voor onze neus klaargemaakt en dus gekookt wordt: ‘cook it, boil it, peel it, or forget it! ‘ (het hygiëne motto in deze landen)

Op stage begint ook alles los te lopen! In het begin hebben we onze ogen ver open getrokken van alle patiënten, de materialen en de vreemde gewoontes van de artsen (vb. het laten van boeren, minimaal één tijdens elke operatie, en het gaat dan niet om van die schattige babyboertjes...) We hebben onze routine nu. ’s Morgens worden we door alle artsen begroet, die dan al enthousiast praten over de operatie (meestal maar één, max twee) van die dag waar ik toch ZEKER moet aanwezig zijn. (meestal komen ze mij een half uur voor de operatie al zoeken) Dit is heel anders als in België, waar je als student vaak verloren loopt in de operatiekwartiers en het vechten is om aan tafel te mogen staan. Ik heb het gevoel dat ik hier enorm bijleer qua assisteren en hechten (het is een kunst om het te kunnen met het materiaal van hier, laat ik het zo zeggen ;-) ) Ook Lotte is erg tevreden van haar dienst op orthopedie. Ze mag veel aan tafel staan en heeft hier al eens pezen en spieren mogen hechten, iets wat in België nooit maar dan ook nooit zou mogen!!! Karen heeft twee rustige weken gehad, maar mag nu toch ook regelmatig aan tafel staan bij plastische heelkunde. Dit is dan voornamelijk voor huidflap operaties voor brandwonden of open wonden na verkeersongevallen. Bene staat in een ander ziekenhuis als ons, maar heeft deze week een wacht meegedaan waar ze ook bevallingen heeft kunnen doen,  alsook alle lagen sluiten na een keizersnede. Gewoon al dankzij het grote aantal bevallingen (ongeveer 20 per wacht) is het voor gynaecologie toch echt de moeite om stage te lopen in derdewereldlanden!! Of de geneeskunde allemaal correct is die hier uitgevoerd wordt is echter iets anders. Zo staan alle patiënten op hetzelfde antibioticaschema (trio van ceftriaxone, metronidazole en…) of je nu een inguinale hernia, appendectomie,  leverabces of gigantische buiktumor hebt. Op deze manier proberen ze postop infecties de grond in te boren. Maar gaat hun volgende probleem geen resistentie zijn als ze iedereen volpompen met de drie AB die ze hebben??

Het weer in PP is fantastisch en schommelt meestal tussen de 28-35 zwoele graden!  Wat resulteert dat je steeds toch licht bezweet rondloopt en een duik in een zwembad minimaal één keer per dag een must is!! Maar deze week hebben we toch wel geen regen gehad bij 20-25graden. En kiekevel dat we hadden J Ze spreken steeds van cultuurshock om naar een derdewereldland te gaan, maar ik denk dan eerder aan de cultuurshock die ik ga krijgen als ik terugkom (koud guur Belgisch weer gekenmerkt door chronisch regen, werkdagen van 12 uur, …) Voor de mensen van hier is het winter. Ze lopen hier met winterkleren op straat (zot!!!) en ook in de winkels zijn overal dezelfde winterkleren te koop die je ook bij ons kan terugvinden (leuk weetje: de poppen in de vitrines van de chiquere winkels zijn toch geen aziatische toonbeelden met spleetogen zeker, hihi). Ik krijg meermaals per dag de vraag of ik het niet koud heb… als ik dan zeg dat ik het chronisch te warm heb, resulteert dit weer in een lachbui. De artsen lachen hier echt enorm veel en hebben een heel raar gevoel voor humor. Al werkt al dat gelach aanstekelijk!!  Deze week hebben we dankzij het ‘slechte’  weer het nationaal museum, enige van Cambodja bezocht voor 5 dollar. Dit erbij zeggend omdat ik graag aan al de mensen die na ons PP gaan bezoeken zeker wil vermelden NIET het nationaal museum te bezoeken JHet is echt de moeite niet waard ( en al helemaal zijn 5 dollar niet!!). Het enige voordeel van deze avond is dat we hier toffe mensen zijn tegengekomen (twee duitsers en een Nederlandse) waar we de rest van de avond in de bar naast het nationaal museum hebben doorgebracht ;-) Heerlijke dag dus !!

We maken hier heel veel vrienden. De mentaliteit van de backpackers is zeer open minded en  ze gaan simpelweg voor ‘enjoy your life’. Iets wat we in België vaak veel te weinig doen, eens vriendelijk zijn voor een vreemde of een vreemde aanspreken. Vaak zitten we vast in onze vriendenkliek, gaan we naar onze stamkroeg en zitten we dan aan ons tafeltje met onze lievelingsdranken. We proberen nooit eens nieuwe drankjes, nieuwe dingen om te eten, open te staan om nieuwe mensen te leren kennen, een nieuwe bar of dancing,… we zien het soms zelf niet hoe we vast zitten in onze routine. Hier is dat allemaal anders. We plukken de dag en weten nooit wie we gaan leren kennen, in wat restaurant we wat gaan eten enz.. Het is alleen jammer dat we steeds nieuwe vrienden maken die de dag erna dan alweer vertrekken L

Ik heb al eens vermeld dat de Cambodjaanse bevolking een zeer vrolijke en behulpzame bende is. Dit wil ik nog graag even illustreren met een leuk verhaaltje van deze week… Karen was op de markt op zoek naar een nieuwe short ( moeilijke missie mits wij echt duidelijk zwaar obees zijn in vergelijking met de aziatische maatjes ). Hier besefte ze echter op een zeker moment dat ze haar geldbuidel waarin geld en I-phone, kwijtgespeeld was. In paniek zei ze dit tegen de vrouw in het kraampjes, zij: roept dit in het rond, alarmeert alle omringende vrouwen en begint als een zot rond te bellen. Resultaat: een 15 tal vrouwtjes beginnen mee door alle gangen te hollen, heen en weer te roepen om mee te zoeken naar de geldbuidel van karen. Eén vrouwtje kwam zelfs na karen en begon haar te slaan (omdat ze zo slecht op haar gerief gelet had, hihi). Maar uiteindelijk hebben ze de geldbuidel gevonden en met alles erin terug aan Karen gegeven, blij dat ze haar hadden kunnen helpen! Fantastisch toch!!!

Dit weekend zijn we, Karen en ik (Ann- Sophie, voor alle duidelijkheid), van zin de kustlijn van Cambodja te verkennen, meer specifiek Sihanoukville en zijn vele eilanden. Men beweert hier de mooiste stranden en vissersdorpjes te kunnen bezichtigen, alsook prachtopties om te snorkelen of te duiken. Het feit dat er in deze streek een duidelijk economische groei te zien is, maar alles nog niet super toeristisch is, geeft alles nog een grotere meerwaarde. We zijn benieuwd dat we de verhalen van onze voorgangers over deze stranden kunnen bevestigen… Verslag hierover volgt later!

Op zaterdag bezochten de thuisblijvers, Lotte en Béné, Tonle Bati en Tamao Wildlife Sanctuary. Dit laatste is een soort Plankendael (maar dan veel groter) waar wilde dieren uit gevangenschap of gewonde dieren terecht kunnen voor herstel met als uiteindelijk doel opnieuw vrij te kunnen in de natuur. Onze vaste tuk tuk driver Ratana maakte er weer een onvergetelijke dag van. Dit begon al een 10km uit Phnom Penh met een platte band, gezien de verschrikkelijke staat van de wegen niet verwonderlijk! Na het bezoek van het Wildlife Center, waar we beren, tijgers, krokodillen, prachtige vogels, enz konden bewonderen, gingen we naar Tonle Bati. Dit gehuchtje is een erg populaire weekendtrip voor de plaatselijke bevolking. We aten er op een houten hutje op het water heerlijke fried rice. Tijdens onze lunchen passeerden continu bootjes die nog ander lekkers verkochten zoals slakken (heerlijk pikant gekruid), kwarteleitjes met een speciale zout-pepermix, kikkerbilletjes,... Onze buikjes volgegeten bezochten we op de terugweg nog What Phrom een oude tempel niet ver van het meer. Hier zijn alvast de foto's!

21-12-2013 om 15:26 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Het was een zeer zeer zeer leuke week!!! We hebben the russian market bezocht, een markt vergelijkbaar met een soort wespennest van gangetjes met vele leuke kraampjes. Afbieden is de boodschap!! De broer en vader van Lotte hebben hier een kostuum op maat laten maken door de lokale naaisters met hemd voor slechts 130 dollar! Ook leuke tassen en souvenirs, eetstandjes, kortom een paradijs voor de koopjes. (buiten de zeer zwoele saunatemperatuur gerekend die er binnen heerste).  Dan... heeft Bene te horen gekregen dat ze toch wel niet aanvaard is voor Gynaecologie!! Feest met gratis popcorn en cola in de cinema (dankjewel bene!!) en een heerlijke oliemassage, cocktailtje aan het zwembad,… Dingen vieren kunnen we hier goed ;-) Vrijdag zijn Frederick en Melissa (onze twee collega’s die momenteel stage lopen in Siem Reap) langsgekomen. Het was super tof om verhalen uit te wisselen. Samen zijn we op uitnodiging van artsen uit het ziekenhuis in een karaoke tent beland. Man man toch, dit hadden we nog nooit meegemaakt!!! Wij verwachten ons aan één gezellige karaoké bar, maar blijkt dat de karaoké verdeeld is in verschillende privé enorm fancy karaoké kamers, waar elke arts met een gezelschapsdame zat (in de prijs van de karaoké inbegrepen blijkbaar), en twee dames in galakleren ons bedienden van Heinekenbier sterk verdund met ijsblokjes en locale fruitsoorten. Zeer grappige toestanden. We leerden wat Cambodjaanse dans, en hebben dan ook ineens maar een staaltje van Westerse dans laten zien (waar toch net dat ietsje meer actie in zit J ) Man wat hebben we goed gelachen. De artsen betaalden alles. Later het feestje nog afgerond in ‘the heart of darkness’, een lokale club met veel aziatische mannen. Hoewel over het geslacht nog vaak gediscussieerd kon worden…

 De gemiddelde leeftijd hier in Cambodja bedraagt 22jaar, waardoor het straatbeeld getekend wordt door kinderen, kinderen en nog eens kinderen. En schattig dat ze zijn. Cambodjaanse kinderen zijn echt hartendiefjes die ons al veel supermarktboodschappen (we proberen nooit geld maar gewoon eten te geven) gekost hebben. Op een zeker moment veranderen deze schattige kinderen echter in Cambodjaanse mannen en vrouwen, waar eerlijk gezegd de ‘knapheid’ wel een beetje verdwijnt. We zijn al drie weken op zoek naar een knappe, aantrekkelijke Aziatische man, maar deze zijn we jammer genoeg nog niet tegengekomen J Vrouwen daarentegen zijn mooier dan hun mannelijke tegenhangers, maar zijn allen heel jaloers op onze blank huid. Ipv zonnebanken, behoren hier witmakende make-up tot de luxe producten… Op de minder toeristische plaatsen worden wij 4 blanke vrouwen als een ware attractie beschouwd en wilt iedereen met ons op de foto (wij lekker bezweet en verre van mooi natuurlijk, maar ja ze doen maar wat ze willen zeker ;-) ) Vandaag was het niet te doen. Zeker 10 keer na elkaar op de foto, in het vervolg toch maar wat poses oefenen…

Dankzij onze fietsen zijn we vrij als een vogeltje en  gaan we regelmatig op ontdekking uit. Zo zijn we op ‘diamond island’ gestrand. Dit eiland, momenteel nog grotendeels een bouwwerf zou de toekomst van Cambodja betekenen. Het was er precies disneyland!! Door zoveel luxe op zo’n kleine oppervlakte, viel zelfs onze Westerse mond open. In plaats van de reeds bestaande krottenwijken(100m afstand van dit gossip girl scenario) en verslonsde appartementsblokken wat te vernieuwen, creëren ze hier toch wel geen kunstmatig  disneyland zeker??? Volgens de papa van Lotte zou een huis hier, duurder zijn dan een huis in het hartje van Brussel! Wat in Cambodjaanse termen dus echt een fortuin betekent!!! Al komt economische groei uiteindelijk wel iedereen op de sociale ladder ten goede (deze inmense gebouwen moeten natuurlijk door iemand gebouwd worden…), toch blijft het contrast pakkend!

Dankzij onze artsen komen we in aanraking met het meer luxueuze leventje van de cambodjanen (of dit woord bestaat, betwijfel ik ten zeerste), wat schrijnend afsteekt met het leven van onze tuk tuk vriend hier in de hostel. Vandaag heeft onze tuk tuk chauffeur ( Rattana, ook wel rattaplan voor de vrienden) ons meegenomen op uitstap naar de Oudong mountain, waar we na een 512 trappen klim een prachtig uitzicht hadden op de omringende tempels en rijstvelden. Maar: Pas op voor de apen!!! Leuk weetje:de dag dat wij de tempels daar bezocht hebben, er toch wel geen diefstal gerapporteerd werd een urne van onschatbare waarde (zie link: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/1758416/2013/12/15/Urne-met-resten-van-Boeddha-gestolen-in-Cambodja.dhtml )

Daarna heeft hij ons een beetje gedwongen om op een marktje lokale voedingsspecialiteiten (van de armere) te eten. Dit verliep als volgt: Hij bestelde iets, Lotte:’ Oh nee, tis toch alleen voor zichzelf zeker, dat eet ik niet op!!’, rest knikt instemmend, en 5 minuten later zaten we met z’n allen braaf te eten J Gekookte mais, kokosnoten, gebakken kikkers aan een stokje, gefrituurde stokjes,… noem maar op, en het was overheerlijk!!! De uitstap eindigde in een bezoekje aan zijn huis (bestaande uit één kamer, waar één bed in stond, 5 maanden oude dochter in hangmat sliep en zijn moeder van 60 jaar op de grond) Hier kregen we een cola (waarschijnlijk speciaal voor ons in huis gehaald, want ik denk niet dat dit luxeproduct normaal een plaats had in dit kleinschalige thuis van deze mensen). Het was ontroerend om eens echt te zien hoe de mensen hier leven, en zij die zich al één kamer met dak konden veroorloven behoorden nog tot verre van de armste bevolking daar. De warmte van de mensen is niet te geloven. Zijn moeder vond het jammer dat we niet konden blijven eten (alsof wij hun eten zouden gaan opeten),  de buren kwamen kijken naar die 4 blanke meisjes op bezoek, alle kinderen roepen ‘hello’ en zwaaiden. De communicatie bestaat dan voornamelijk in lachen, groeten (handen samenhouden voor je borst en buigen) en zwaaien.  Het is frustrerend dat je de taal niet machtig bent om de mensen echt eens te bedanken of iets voor hun te kunnen doen. Het contrast tussen arm en rijk, je kan het gewoon niet geloven tot je het hier ziet!!!

21-12-2013 om 15:01 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Net op tijd (voor het escaleren van de opstanden te Bangkok) zijn we doorgereist naar Phnom Penh, de stad waar we voor de komende 6 weken gaan vertoeven!! Aangekomen in onze hostel (Eighty eight) merken we snel dat we het hier goed getroffen hebben. We slapen per twee in zeer propere kamers met airco en beneden hebben we een zeer gezellige bar met jawel jawel toch wel geen kerstboom zeker. Ook het eten is hier echt lekker, al kennen we nu na een week de kaart toch al een beetje vanbuiten J

Met ons zessen werden we over twee ziekenhuizen verdeeld.  Jolien, jeroen en Béné zijn gestart in het Hôpital calmette ( communicatietaal in het ziekenhuis is meestal Frans). Dit is het universitair ziekenhuis van PP dat nog geneeskunde op hoog niveau uitoefent. Lotte, Karen en Ik staan voor 6 weken in het AKS (=Amitié Khmer Soviet Hôpital). Dit is een ziekenhuis voor de arme bevolking, waar de artsen slechts 150 dollar per maand verdienen en voornamelijk vrijwilligerswerk verrichten. Onze eerste dag op stage was zeer indrukwekkend. Zeker de helft van de patiënten hadden geen bed en lagen op een matje in de gang (met stoma’s, net geopereerde grote operatiewondes,…) en het rook er naar ziek! Al snel werd ons duidelijk dat de pathologieën sterk verschilden ivm deze in België. Patiënten die spraken van een gezwel (Belgie =2cm op 3cm, Cambodja=  15 cm op 16 cm). Vaak worden er ook eerst alternatieve geneeswijzen geprobeerd (een methode die rondvormige brandwonden op de huid veroorzaakt), waardoor er pas later medische hulp gezocht wordt. Beeldvorming of moderne operatietechnieken zijn vaak niet toepasbaar omdat de patiënten hier zelf voor moeten betalen. Deze week een 21 jarige vrouw geopereerd met schildklierca, waar niets van beeldvorming gebeurd was, we openen haar en merken op dat er al meerdere metastasen aanwezig zijn in haar hals, alsook positieve klieren. Steeds vragen ze mij dan, hoe zouden jullie dit in België aanpakken? Vind jij dat ik de operatie goed heb gedaan? Allemaal zaken waar ik natuurlijk helemaal niet op kan antwoorden. In België zouden we nu eenmaal zonder beeldvorming geen operatie meer beginnen. We weten niet hoeveel luxe wij hebben. Hier is het gewoon allé hup, patiënt opensnijden en zien hoe we het gaan aanpakken. Bij Karen en Lotte op traumatologie en plastische chirurgie, komen enorm veel verkeersongevallen binnen. Veel kan er echter niet aan gedaan worden. Grote wonden kunnen niet behandeld worden met huidflap dus blijven gewoon open liggen tot er een infectie op komt en mogelijks moet resulteren in amputatie. Bijna elke wonde infecteert hier. In het operatiekwartier opereert men met stoffe ‘steriele’ schorten en lakens om de patiënt af te dekken. Deze zitten dan allemaal in één grote ‘steriele’ pot. Het moeilijkste vind ik echter de taal. In andere landen kan je nog iets begrijpen, maar hier is communicatie met de patiënten echt gewoon onmogelijk. Je weet totaal niet over wat het gaat. We proberen reeds een aantal woordjes te onthouden, zoals op zijn fonetisch bv. Okoen (thank you), knai la aaaa (hallo), tué (pijn). Patiënten vinden het leuk als we een beetje proberen Khmer te spreken en reageren hier dan ook erg enthousiast op. Ook de artsen zijn zeer dankbaar dat we interesse tonen in hun cultuur en manier van opereren. Zo willen ze steeds dat ik mee aan tafel sta om te assisteren, om dan na de operatie te vragen of ik vond of ze het goed deden. Tweemaal zijn we deze week op kosten van de artsen al mee lokale specialiteiten gaan eten. We voelen ons wel schuldig dat ze steeds willen betalen. Kortom onze stage is wel zeer interessant!!!

Naast onze stage zijn we er dit weekend op uit getrokken. Gisteren hebben we met een tuk tuk een toeristische toertje door de stad gemaakt, waarbij we the Royal palace en wat Phnom bezocht. (weer zeer indrukwekkende tempels)  Verder hebben we ook wat rondgekuierd op de plaatselijke markt ( Central market) waar elke vierkante meter optimaal benut is met kraampjes met kledij, schoeisel, skates, voedsel,… al ben je niet altijd zeker dat de schoenen enzo al niet eerder gedragen zijn J ’s avonds zijn hebben we de riverside verkent: een zeer grote dijk met mooie palmbomen naast de grote rivier van PP. De keuze uit restaurantjes was hier enorm. Met het zwoele, maar zeer aangename klimaat hier, was de sfeer echt top! 51 street blijkt een zeer toffe uitgaansbuurt te zijn, al valt hier duidelijk het groot aantal blanke mannen op die op zoek zijn naar een jonge Cambodjaanse dame. Brrr…

   Wat Phnom

 Silver Pagoda in the Royal Palace, oftewel de privékapel van de koning.

Vandaag ( zondag) zijn we het eilandje (Koh Dach) gaan bezoeken. Dit kleine vissersdorpje raakte onze harten enorm. Hier waren ze duidelijk minder gewend om blanken te zien en alle kindjes riepen ‘hello’ naar ons, zwaaiden, of volgden onze tuk tuk. De manier van leven was hier erg vredevol. Mensen verdienden hun kost met vissen, weven van sjaals en dekens, en de verkoop van verse vruchten van de bomen die we mochten proeven. Het eilandje symboliseerde wat ik van een ontwikkelingsland verwachtte. Geen voorzieningen voor toeristen, zandwegen, overal houten hutjes met slaapplanken boven de grond, was die buiten aan het drogen was, kinderen die zich wasten in de rivier en buitenspeelden met de meest simpele speelgoedjes. We hebben een demonstratie gehad van een lokale vrouw hoe we sjaals moesten weven met een enorm groot toestel. Het leek mij zeer rustgevend om dit dag in dag uit te doen. De mensen hier waren zeer dankbaar met elke vorm van interesse in hun cultuur. Onze middagpauze hebben we zelf in een hutje gedut met uitzicht op de grote rivier. Dit was echt een leuk moment om allen tot rust te komen!!

 Cambodjaanse manier om tuk tuk af te remmen :)





 Hier komen alle Cambodjaantjes hun weekend doorbrengen, zie het als de strandcabines van bij ons!

09-12-2013 om 08:10 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Een 4-tal daagjes om het wereldbekende en grootste stad van Thailand, Bangkok te bezoeken. Het doel 1) culturele uitstapjes maken 2) Feesten als de beesten 3) alle betogingen proberen te vermijden. Onze eerste indruk was: WAW wat een stad! Met zijn 38 tot 48 verdiepen hoge fancy hotels met rooftopbars, en winkelcentra waar Wijnegem shopping center nog een voorbeeld aan kan nemen, leek het wel sterk op New York! Het was echter schrijnend hoe dit toeristisch gevlei afgewisseld werd met vuile krotten van woningen waar de lokale bevolking in woonde.

Het straatbeeld werd gekenmerkt door honderden elektriciteitsdraden en voedselkraampjes. Het leek wel of de bevolking van Bangkok de ganse dag niets anders deed als kokkerellen en eten. In deze kraampjes was het zeer goedkoop voor te eten, maar uit schrik voor diarree hebben we deze maar gelaten. Uit eten voor 10 euro (omgezet zou dit zijn 400 Bath) = eten als een filmster in één van de rooftopbars van de stad. Al snel vonden we echter een maaltijd van 3 euro een dure maaltijd J Je past je snel aan aan de gewoonten. Zo zijn we zeker de eerste 4 keer steeds sterk int zak gezet bij het nemen van taxi’s en tuk tuks. Wij blanken zijn rijk in de ogen van deze mensen en ze proberen dus steeds veel te veel te veel geld te vragen, gelukkig is Béné zeer goed in onderhandelen!!!

De eerste keer dat we in één van de vele toeristische tempels een bezochten, waren we volledig onder de indruk van deze grote gouden Boeddhabeelden die zo door de lokale bevolking aanbeden werden.

Na een bezoek aan wat pho dachten we al gans de tempels van Bangkok bezocht te hebben, maar dit was buiten the grand palace gerekend. Nog nooit van ons leven hadden we zoveel rijkdom bewonderd. Naast vele tempels en gebedsplaatsen hebben we ook de übermoderne shopping malls bezocht  ( waar het zelfs voor ons Europeanen wat aan de dure kant was) en het grote Lumpinipark. Hier hebben we ons laten verleiden door de leuke zwanenbootjes en hebben we een toertje op het meer gemaakt. Dit was echt super! 

Op aanraden van Bene hebben Bene, karen en ik ook nog een Thaise massage overleefd. Voor 400 bath kon je voor 1 uur gemasseerd worden op traditionele wijze ( voor de iets minder lenige onder ons, toch af en toe nog wel een pijnlijke ervaring ;-) )

Uitgaan in Bangkok was echt de moeite! In de vele bekende straten heerste er enorm veel ambiance en werd er gedanst tot de vroege uurtjes J Al werden we ’s avonds wel meer met armoede geconfronteerd. Ik kreeg mijn sprite van de Mc donalds niet op en wilde hem eerst in de vuilbak gooien, tot ik een vrouw zag bedelen met twee kleine kindjes. Ik gebaarde haar of ze mijn sprite niet wilde hebben( een beetje schrik dat de vrouw beledigd zou zijn). Dit was echter niet haar reactie, nog nooit iemand zo blij gezien met een halve beker sprite,  één van haar zoontjes vloog op het drankje. En lachte en zwaaide ons na. Het was een moment dat ons enorm is bijgebleven: sindsdien gooien we niets meer weg!!! Ook proberen we vnl. drinken dan van lokale kraampjes te kopen om zo toch een beetje te kunnen helpen. Echter alle bedelaars en duizenden straatkinderen daar geld gaan geven, is jammer genoeg echt geen optie.

04-12-2013 om 00:00 geschreven door Ann-Sophie Hufkens