Hier gaat het maar traag vooruit de laatste 2 weken. Veel vliegtuigen in panne, en het wordt nu heel erg druk op de DA-20. Er zijn sinds kort weer een 40 tal Chinezen toegekomen die er ook op gaan vliegen, alsook 20 Duitsers die volgende week beginnen. Hopelijk ben ik tegen dan klaar met de VFR phase! Ik moet nog enkel 3 long navs maken, een dual en dan nog een check. Als dat allemaal goed verloopt laat ik de DA-20 achter me en mag ik beginnen op de DA-40. Hopelijk kan ik dit alles nog doen voor mijn ouders, broer en Valerie langskomen. Die komen namelijk toe de 22e. Een dag waar ik nu toch al n tijdje naar uitkijk!!
Vandaag op de radio gehoord, één van de Chinese collega-studenten die Falcon ground opriep: Chinese collega : "Diamond 4110R on sabena ramp with information Lima, request taxi" Controller: "Taxi to runway 4R via Delta, and state your intentions" -5 seconden rust- Chinese collega : "I'm here to get my commercial pilot licence..."
Verder heb ik een prachtige vlucht naar Benson en Ryan gedaan vandaag. 3 navigaties en een dubbel vlucht te gaan voor mijn check... Begint te korten!! En nog 8 dagen tot mijn lang verwachte bezoek komt
Uitgerekend op zondag 6 februari sta ik gepland om te vliegen om 14u. Dubbel gevoel, want ik vlieg enorm graag, maar langs de andere kant was het voor mij een once-in-a-liftime kans om de superbowl te bezichtigen in een Amerikaanse pub met allemaal andere Amerikanen! Het is een heilige dag in de Amerikaanse sportwereld. Vergelijkbaar met de finale van de UEFA Champions league in Europa, maar dan voor de American Football. Iedereen hier is er zot van, dus ik doe ik maar mee.... just go with the flow. Maar helaas, ik moest dus vliegen.... Ik kwam toe op dispatch om me aan te melden voor de vlucht. Mike van dispatch zei me "You won't fly today, young man. I got 7 squawked aircraft, and there are 6 people waiting in front of you to get an aircraft." Alsof de goden het in de hand hadden voor me! Ik had geen andere keuze dan men vlucht te cancelen door gebrek aan vliegtuigen en 'k was nog net op tijd om met de hele hoop door te rijden naar Tempe om de superbowl te bekijken! Het draait eigenlijk allemaal rond patriottisme, eten en drinken. Amerika toont er zijn beste kant door Christina Aguilera het vlokslied te laten zingen waarop iedereen wild gaat, om dan de openingsceremonie af te sluiten met de F16's van het Amerikaanse leger die laag over het stadium heen vliegen en waarbij de Amerikaanse vlag hoog hangt te wapperen. Zelfs de Amerikanen in de pub waren aan het juichen en stonden te applaudisseren. Bij anderen waren de emoties dan weer zo hoog dat er tranen bij kwamen! Toen oud-president Bush even in beeld kwam ging de hele pub uit zijn dak. Ze zijn hier precies tamelijk Bush-gezind... Achja! Eigenlijk kijk je niet enkel naar de wedstrijd, het voornaamste is eigenlijk het eten, drinken en eigenlijk voornamelijk de commercials tussendoor. Elke 2 seconden wordt de wedstrijd wel onderbroken voor één of andere commercial zoals voor de nieuwe film die uitkomt (Cowboys versus Aliens) of voor Doritos en McDonalds. Zo kunnen ze 4 quarters van 15 minuten elk mooi spreiden over een tijdspanne van 4 uur. Er is geen enkele commercial dubbel gedraaid, allemaal verschillende commercials onderling. De ene al wat grappiger dan de andere. In ieder geval kost het massaal veel poen om een half minuutje zendtijd te krijgen gedurende dit evenement. Vandaar dat de commercials die dan gedraaid werden ook gespeeld waren met allerlei bekende acteurs etc... The Black eyed peace waren on stage bij de half time break. Ik wil niet weten hoeveel poen daar door gespoeld is, en waarom eigenlijk? De acts waren maar matig tot zelfs magertjes. De zangtalenten van Fergie live zijn ook niet alles, gisteren weer bewezen! Ondanks alles heb ik toch een gezellige avond beleefd, nieuwe mensen leren kennen en is mijn team van voorkeur (The packers) gewonnen (tegenstanders noemden "The steelers"). Go Packers Go!!!
Gisteren Buckeye airport bezocht. Echt tof! Buckeye (IATA KBXK) is een kleine ongecontroleerde luchthaven ten westen van Phoenix. Er wordt regelmatig aan parachutespringen gedaan, maar toen ik er vloog was er gelukkig geen activiteit. Het is tamelijk gevaarlijk om in het circuit te zitten als er parachutisten zijn. Zo een parachutist op je voorruit krijgen in vlucht maakt gemene barsten in de ruit, en geeft ongeloofelijk veel opkuiswerk achteraf! Toen ik er was was het kalm, ik was namelijk de enige op de frequentie, de enige in pattern. Ik heb er een tussenlanding gemaakt om even de benen te strekken en de vlieger weer vol fuel te gooien. Toen ik er rondliep hoorde ik plots gestommel achteraan het gebouw. Nieuwsgierig dat ik was ging ik even kijken wat het geluid was. Het was een Oxford studente die zichzelf had opgesloten in de toileten. Een gentleman zoals ik ben heb ik haar dan ook bevrijd uit de nare situatie. Ze was me dankbaar, maar veel tijd om te praten had ze niet omdat ze al veel tijd had verloren daar en zo achter liep op schema. Er is ook een gezellige pilotenbar met codeslot "Squawk VFR". Tof! In de kantine kon je gratis koffie en water krijgen, en stond een pot waar je donaties kon doen naar vrije wil. Ik heb ze dan ook met de volle dollar gesteund! Om dit lange verhaal kort te maken: navigaties zijn echt zalig (en vermoeiend)!
Nu ik al 3 cancelations heb moeten doen vanwege de wind, heb ik tijd gehad om eens te genieten van de chocolade pralines en de dvd's die men mama heeft meegegeven met Tom. 'T zijn zo van die witte pralines waar ik dol van ben, en nog zeevruchtjes ook! De dvd's die ik aan het bekijken ben zijn nog van Nicolas en mij toen we klein waren, en die ons mama onlangs heeft gemonteerd met haar computer. Tof om die zo eens te zien! Het leuke eraan is dat ik delen echt nog herken van toen ik klein was, maar anderzijds ben ik precies ook al veel vergeten. In ieder geval, het was echt enorm fijn om het terug te zien. Morgen lees ik de kiekeboe strip ook nog die ik ook gekregen heb!
Gisterenavond was een nakende cancelation voor de vlucht van deze ochtend al voordehandliggend. De meteo gaf winden die veruit boven de limiet staken en eigenlijk was het al duidelijk dat er dus niet ging gevlogen worden. Vandaar kon ik het me permiteren nog eens een keertje later in bed te kruipen dan wat ik de voorbije dagen al gedaan had. En ik had geluk, want het was groot feest bij de Chinese student-piloten hier op de Springs. Die hadden namelijk hun chinese nieuwjaar te vieren. Robin, David, Christelle en ik waren uitgenodigd om bij hen mee te komen vieren. Wat een eer Bij het binnenkomen waren ze heel gastvrij, en heel spontaan om zich voor te stellen. Ik heb helaas geen enkele naam kunnen onthouden, maar dat was ook niet zo belangrijk. Ze waren heel blij met onze aanwezigheid!
Drank en eten was er in overvloed, maar ik heb me wel onthouden van hun delicatessen. Enkel de chipsbolletjes zagen er goed uit, aan de rest wou ik me echt niet wagen. Ze hebben me geleerd om chipsbolletjes te eten met stokjes. Die mannen eten alles met stokjes eigenlijk. Na een 10 minuutjes intensieve training is het me dan toch gelukt om 2 bolletjes tesaam te nemen met die rotstokjes. Tussen ons gezegd en gezwegen, ik snap het totaal niet... een vork is toch veel handiger?... Hun cultuur is totaal verschillend van de onze, en dat heb ik gemerkt. Een groot deel van die mannen had nog nooit uitgegaan in een stad. Nog niet hier, maar ook niet in hun eigen thuisland. Het is de eerste keer dat ze eigenlijk een fuifje maakten in hun hele leven. Zo vroeg er een Chinees me hoeveel ik mee neem als ik uitga naar een club of café, want hij had absoluut geen idee wat hij moest verwachten. De andere ging een notitieboekje meenemen om alles op te schrijven wat hij zag, en om aan iedereen hun telefoonnummer te vragen. Nog een andere Chinees was zo verlegen, en wist niet wat hij meemaakte. De man was wel al 28 jaar oud! Ik was onder de indruk van hun onwetendheid. En toen kwam de taxi toe die hen zou meenemen naar Tempe, de uitgangsbuurt in Phoenix. Helaas, ik moest wel nog naar school deze ochtend om een cancelation te doen, dus was de avond voor mij afgelopen.
Mijn long navigation naar Bullhead city en Lake Havasu city kan ik beschrijven in 1 woord: machtig! In onze opleiding moeten we een vlucht doen die minstens 300NM
ver is, en waarbij een been van minstens 50NM in zit. We moeten
gedurende deze trip minstens 2 landingen maken op 2 verschillende
luchthavens en op elk van deze luchthavens moeten we dan een aftekening
of een stempel krijgen van iemand die je heeft zien landen, en dat als bewijs
dat je daar geweest bent. Dit moet volgens de regeltjes verlopen, want
als dat niet het geval is, dan is de vlucht niet geldig. En dàt is
net wat mij overkomen is...
De vlucht naar Bullhead was geen
enkel probleem. Eigenlijk was het een beetje dead reckoning tot
Bullhead, want het enige waar ik over vloog was niets meer dan 100 NM
verlaten kaal gebergte. Geen enkele referentie daar, dus is het enige dat je kan doen is de heading die je vooraf berekent hebt aanhouden op je kompas. Zo kom je na een berekende tijd wel uit op je bestemming. Enkel Bagdad is het enige puntje van beschaving
waar ik ben overgevlogen. Het is een klein "dorpje" langsheen een mijn
waar ze nog actief ontginningen doen. De community heeft ook een
vliegveldje, Bagdad airport. Een runway midden in het gebergte. Nu kan ik wel met trots zeggen dat ik over
Bagdad ben gevlogen
Aangekomen in Bullhead heb ik mezelf de
tijd gegeven even de benen te strekken, mijn handtekening te krijgen en
er fuel te nemen voor de terugvlucht. Die zou via Lake Havasu moeten
geweest zijn. Het vertrek in Bullhead was wel tof. Ground control
geeft me instructies te taxiën naar de threshold van runway 19. Maar
zoals gewoonlijk moet ik eerst even een engine run-up doen en de hele
checklist aflopen vooraleer ik kan vertrekken. Ground control gaf me de
instructies om dat te doen langs de kant van de taxiway, en voorrang te
geven aan de MD-80, die net achter me aan kwam getaxied. Ik hoorde de
piloot van de MD-80 oproepen: "Unable to continue taxi, we might not
clear the DA-20 that is making his runup. We'll just wait untill he is
finished". Was wel vet, de grote MD-80 die op mij moest wachten
En dan was ik vertrokken in Bullhead, op weg naar Havasu. In vlucht nam ik de AWOS van Havasu.
AWOS staat voor automated weather observation system, een computerstem
die automatisch informatie over het weer op de luchthaven uitzendt. Wind
140°, 14kts, gusting 20kts. Da's boven mijn limiet, niet landen dus!
Wachten was geen optie, want het weer gaat daar zou toch niet veranderen
op een uurtje tijd, en mijn toegestane vliegtijd loopt vooruit en de
brandstof in de tank zakt enkel maar. De beslissing is snel genomen,
gewoon terug naar de thuisbasis Falcon Field! Hierdoor heb ik mijn 2e landing op een
andere luchthaven niet meer kunnen maken en dus ook geen handtekening
gekregen. Heel ambetant, want nu is mijn navigatie niet geldig. Tot mijn
grote spijt zal ik ze dus nog eens opnieuw moeten vliegen Volgende keer beter!
Sky Harbour zie je al liggen van ver, maar de procedure om er over te vliegen is toch niet zo makkelijk... Eerst moesten we via Chandler naar firebird lake, om dan daar de transitie te kunnen starten. Vermits de runways 07 L + R en 08 in gebruik waren moesten wij dus de westelijke transitie maken, met andere woorden toen we er over vlogen zagen we de luchthaven rechts onder ons liggen, tegen de zon in. Gelukkig had ik mijn zonnebril op en had ik er dus ook niet echt last van Prachtig zicht! Veel grote vliegtuigen kunnen zien opstijgen en landen ook, maar dus dit keer van een andere hoek bekeken. Helaas, na een korte 3 minuten waren we gepasseerd en kon ik men approach naar Deer Valley airport beginnen voorbereiden, om daar een touch and go te maken en dan door te vliegen naar Scottsdale.
Gisteren is Tom geland om 23:15 op Phoenix sky harbour intl, na een lange tocht. Omdat hun eerste vliegtuig gecanceld is geweest in Brussel hebben ze een alternatieve route moeten nemen, die ging over Frankfurt, dan naar San Fransisco, om dan pas de vlieger naar Phoenix te kunnen nemen. Een paar extra meer miles op de teller dus! Ik ben de mannen dan ook in stijl (met de limo) gaan opwachten. Morgen vlieg ik mijn voorlaatste VFR vlucht met instructeur. Dan staan er nog 8 solo's op de planning en de laatste dual net voor missie 65... de VFR progress check!!! De navigaties zijn om naar uit te kijken. Hopelijk volgende keer beter voor de vlucht naar Bullhead en Havasu die ik gisteren heb moeten cancelen omwille van te veel wind! Zoals gezegd doe ik dus morgen mijn voorlaatste vlucht met instructeur. Hij zei me daarnet dat ik Chandler,Sunlakes, golf course moest plannen en we van daaruit de class - B transitie gaan vragen naar Deer Valley airport, vlak over de runways van Phoenix Sky Harbour dus. Het is een enorm drukke luchthaven erg veel vliegverkeer. Ze verwerkte vorig jaar ongeveer een 45 miljoen passagiers (Brussel 17 miljoen) in een gemiddelde van 550.000 vluchten (Brussel 230.000) en heeft 4 grote Terminals om alles te verwerken. Ze is de 9e drukste luchthaven in de States. Daar vlieg ik morgen dus over met mijn oh zo kleine diamond 20
Vandaag op de radio gehoord, één van de Chinese collega-studenten die Falcon ground opriep:
Uitgerekend op zondag 6 februari sta ik gepland om te vliegen om 14u. Dubbel gevoel, want ik vlieg enorm graag, maar langs de andere kant was het voor mij een once-in-a-liftime kans om de superbowl te bezichtigen in een Amerikaanse pub met allemaal andere Amerikanen! Het is een heilige dag in de Amerikaanse sportwereld. Vergelijkbaar met de finale van de UEFA Champions league in Europa, maar dan voor de American Football. Iedereen hier is er zot van, dus ik doe ik maar mee.... just go with the flow.
Zoals je al op facebook hebt kunnen zien is de nieuwe nummerplaat toegekomen voor de limo! Wat anders dan "LOCAAAA" 
Gisteren Buckeye airport bezocht. Echt tof! Buckeye (IATA KBXK) is een kleine ongecontroleerde luchthaven ten westen van Phoenix. Er wordt regelmatig aan parachutespringen gedaan, maar toen ik er vloog was er gelukkig geen activiteit. Het is tamelijk gevaarlijk om in het circuit te zitten als er parachutisten zijn. Zo een parachutist op je voorruit krijgen in vlucht maakt gemene barsten in de ruit, en geeft ongeloofelijk veel opkuiswerk achteraf! Toen ik er was was het kalm, ik was namelijk de enige op de frequentie, de enige in pattern. Ik heb er een tussenlanding gemaakt om even de benen te strekken en de vlieger weer vol fuel te gooien. Toen ik er rondliep hoorde ik plots gestommel achteraan het gebouw. Nieuwsgierig dat ik was ging ik even kijken wat het geluid was. Het was een Oxford studente die zichzelf had opgesloten in de toileten. Een gentleman zoals ik ben heb ik haar dan ook bevrijd uit de nare situatie. Ze was me dankbaar, maar veel tijd om te praten had ze niet omdat ze al veel tijd had verloren daar en zo achter liep op schema. Er is ook een gezellige pilotenbar met codeslot "Squawk VFR". Tof! 
Nu ik al 3 cancelations heb moeten doen vanwege de wind, heb ik tijd gehad om eens te genieten van de chocolade pralines en de dvd's die men mama heeft meegegeven met Tom. 'T zijn zo van die witte pralines waar ik dol van ben, en nog zeevruchtjes ook! De dvd's die ik aan het bekijken ben zijn nog van Nicolas en mij toen we klein waren, en die ons mama onlangs heeft gemonteerd met haar computer. Tof om die zo eens te zien! Het leuke eraan is dat ik delen echt nog herken van toen ik klein was, maar anderzijds ben ik precies ook al veel vergeten. In ieder geval, het was echt enorm fijn om het terug te zien.
Mijn long navigation naar Bullhead city en Lake Havasu city kan ik beschrijven in 1 woord: machtig!
Gisteren is Tom geland om 23:15 op Phoenix sky harbour intl, na een lange tocht. Omdat hun eerste vliegtuig gecanceld is geweest in Brussel hebben ze een alternatieve route moeten nemen, die ging over Frankfurt, dan naar San Fransisco, om dan pas de vlieger naar Phoenix te kunnen nemen. Een paar extra meer miles op de teller dus! Ik ben de mannen dan ook in stijl (met de limo) gaan opwachten.
