Het dagboek van een jaar in Mitrovica (Kosovo) als "organized crime investigating officer" in opdracht van de fedpol en EULEX. (9 februari 2013 - 9 februari 2014) FACEBOOK: BART IN MITROVICA
04-02-2014
THE END
This is it! 'T is gebeurd! Bijna niet te geloven, maar 1 jaar missie is zo goed als voorbij. Vandaag is mijn laatste "werkdag", en morgen begint officieel de "check-out". Tal van formaliteiten zowel logistiek als administratief. Het moet gezegd zijn, het voelt op een manier toch ook raar aan. De collega's waarmee je hier een hele tijd samengewerkt hebt zijn vrienden geworden, en doordat je er dagelijks mee samenwerkt/- sport/- uitgaat... worden enkele van deze collega's bijna familie. Binnen enkele dagen zeg je "goodbye" of "au revoir" en je weet dat je elkaar allicht nooit meer zal zien... De andere kant van de medaille is dat je uiteraard definitief terug keert naar je natuurlijke habitat, vrouw en kids. Dit is uiteraard het belangrijkste, maar het iets dat moeilijk neer te schrijven is... Gelukkig is er de dag van vandaag Facebook (nooit gedacht dat ik dit ging zeggen), en kan er toch op één of andere manier contact gehouden worden.
Als ik het voorbije jaar moet samen vatten moet ik eerlijkheidshalve toch bekennen dat ik er op professioneel vlak veel meer van verwacht had. Ik had veel meer aanhoudingen verwacht, of veel meer doorgedreven onderzoeken. Echter, na een jaar missie is dit utopisch te denken, want, het is en blijft een missie... Dit gegeven (politiek) was persoonlijk het moeilijkste om mij aan aan te passen, doch de voorbije maanden ging dit alles veel beter... De missie heeft me wel een ruimer beeld van denken geschonken, die me in mijn verdere carrière allicht wel van nut zal zijn. België is zo slecht nog niet, en iedereen die iets anders beweert op professioneel vlak, raad ik aan om eens naar een "missiegebied" te gaan... Daarom ook; een jaar is genoeg geweest!
Ik kreeg heel dikwijls positieve commentaren op mijn blog, wat mij ertoe aanzette toch te blijven "posten". Want, ik gaf het aan in mijn allereerste blog, zelf ben ik niet de grote schrijver, en twijfelde eraan of ik dit schrijven wel ging volhouden. Jullie waren dus mijn drijfveer. Ik besef maar al te goed dat tal van blogverslagen redelijk vaag waren, maar dit had uiteraard iedere keer zijn redenen. Bloggen is een open bron, zodoende voor iedereen raadpleegbaar. Ook hier bestaat "beroepsgeheim", en dienen we ons daar aan te houden. Als de pers uiteraard met iets uitpakte, sprong ik daarom graag mee op de kar. Zo kon ik jullie toch van het één en het ander informeren.
Van mijn laatse blog wil ik ook nog gebruik maken om tal van mensen te bedanken. Bedankt aan de mensen (familie, vrienden en collega's) om te skypen, te berichten via facebook of sms, te bellen... Dit was iedere keer een leuk tijdverdrijf, want buiten de heel veel leuke momenten, zij er hier ook heel wat momenten van verveling geweest, die het op die manier aangenamer maakten... Bedankt aan "Dietn", die er tijdens elk verlof in België voor zorgde dat ik een een SDcard vol films en de laatste series mee had om tijdens "die momenten van verveling" op de computer te bekijken. Bedankt aan mijn ouders, die me telkenmale oppikten op de luchthaven bij ieder verlof, en die gedurende een heel jaar bijgesprongen zijn voor tal van taken die het dagelijkse leven met zich meebrengt. En dan vooral bedankt aan mijn vrouw Joke, die me gedurende het hele jaar gesteund heeft in dit "avontuur", de opvoeding van Lars en Nore voor zich heeft genomen samen met tal van andere taken, en dit gecombineerd met een fulltime job! R.E.S.P.E.C.T. en Thx.
Wat vliegt de tijd toch. 11 maanden in missie, en de laatste maand is ingezet. Eerlijkheidshalve moet ik toch toegeven dat ik toch wel uitkijk naar de terugkeer naar mijn vertrouwde omgeving. Ik bracht recentelijk een mooi verlof door met familie tijdens de kerstdagen, alsook had ik wat tijd om wat vrienden en collega's op te zoeken. Dit was ook de ideale gelegenheid om het "werkfront" in te lichten dat ik binnenkort terugkom. Het lot van een "missieganger" is nu eenmaal onzeker na de missie. Het is wel zo dat je terugkeert naar je eenheid (in mijn geval de FGP), doch je oorspronkelijke dienst is geen zekerheid. Mocht ik nog bij de lokale gezeten hebben zou dit zeker voor problemen gezorgd hebben, bij de Federale gaat deze reïntegratie (gelukkig) vlotter, en heb ik al te horen gekregen dat ik terug kan keren naar mijn oorspronkelijke dienst, namelijk rondtrekkende dadergroeperingen. (Bedankt daarvoor !!) Dit stemt me uiteraard zeer tevreden, en kijk er al vollen bak naar uit om me weer eens uit te leven in "normale" onderzoeken, mét resultaten...
Net voor mijn verlof weer een mooi staaltje van frustratie meegemaakt. (of toch niet?) Na een week van voorbereidingen met de Intervention Group, luchtverkenningen, in kaart brengen van een verdachte, informantenwerking,... hadden we weer eens sinds lange tijd een doel; de arrestatie van een krapuul 1e class, in een regio waar we nooit eerder geweest waren. Het leger (KFOR) diende om die reden ook bij de actie betrokken te worden, om een veiligheids- en controleperimeter te voorzien. (Ik zal geen aantallen van mankracht vermelden, maar ik kan je zeggen; heeeeeeel veeeel!) De hele actie stond onder leiding van de Belgische Procureur (Pascal), die lak heeft aan alles wat gezag heeft, en enkel resultaten (lees arrestaties) wil halen. Na de aanwezige termijn in missie stel je je bij elke (mogelijke) interventie de vraag of deze wel effectief uitgevoerd zal worden. Zo zei ik tegen Pascal; "denk je nu echt dat we die interventie zullen uitvoeren?". Hij was ervan overtuigd en ik lachtte het weg... Daarop vroeg ik hem of hij een weddenschapje wilde aangaan. Gezien zijn zeer harde overtuiging dat alles ging uitgevoerd worden wedden we, en dit voor een uitgebreid diner in het meest fancy restaurant van Mitrovica. (stel je hier zeker niet te veel bij voor). Diner en (vooral) dranken incluis op kosten van de verliezer... D-day nadert, en we zijn van plan tussen te komen op woensdag (een paar dagen voor mijn kerstverlof). We zijn dinsdag, en waarempel, alles lijkt erop dat Pascal de weddenschap zal winnen. Op dinsdagavond komt hij de bureau binnen gevlogen met een big smile op zijn gezicht, en roept me toe: "Bartje, volgende week, past je dit voor den diner, ik heb nu al honger..., we hebben groen licht"! Natuurlijk! Eindelijk weer wat actie, ik betaal je met plezier het diner Pascal...
Zo gezegd, zo gedaan, we spreken af 's anderendaags met alle eenheden om 04.00 AM. Iedereen bewapent zich en maakt zich (met alles erop en eraan) klaar om te vertrekken om 05.00 uur, om de huiszoeking aan te kunnen vangen om 06.00 uur. 04.35 uur; stapt er daar ene onze bureau met slaande deuren binnen; Pascal. Iedereen mag naar huis, de interventie gaat niet door. Er staan ons blijkbaar al een 100-tal man op te wachten, en ze zijn niet tevreden dat we het huis van **** gaan doorzoeken... What the !!! Lekje hier, informatietje daar, en alles was al verbrand (Bepaalde personen van de KP dienden verplicht ingelicht te worden, waarbij ik uiteraard niet wil gezegd hebben dat het lek van daaruit komt...) Niemand kan ons de veiligheid garanderen, zodus "bye bye zwaai zwaai aktie" en terug naar huis. Pffffffff! Welkom in Mitrovica Pascal!! Geen reactie... Ik heb me 8 maanden druk gemaakt in dergelijke praktijken. Frustraties nemen de overhand en dit kan je echt missen in missie, want er zijn al zoveel andere factoren die het je hier heel dikwijls moeilijk maken. Dus nam ik deze aktie heel ludiek op en smste direct een datum naar Pascal om te gaan dineren. Zondag ll hebben we dan samen gaan eten, en we hebben ons geamuseerd...
Ik heb een heel goed contact met de Teamleader van de Intervention Group. Die mannen zijn al maanden niet meer buiten gekomen (voor reele interventies) en man, wat stonden die te popelen. Hij vertelde me dat ze klaar waren, na het rode licht van de missie, om de boel af te breken. Speciale eenheden, van overal uit Europa, (België levert geen manschappen Speciale Eenheden aan de EU), die wekelijks in hun thuisland de meest risicovolle operaties uitvoeren, en er daarbij af en toe eentje neerleggen, die hier in Mitrovica zitten, écht geen leven... Het enige dat hen hier houdt is het feit dat ze nooit zoveel getraind hebben in hun leven, en het financiële aspect.
Oudejaar heb ik in Pristina gevierd, en het moet gezegd, nooit eerder zo'n zwak feest gezien. Eten was niet te vreten, Chateau Migraine,... Gelukkig viel de companie mee, en hebben we er dan toch maar het beste van gemaakt. Al zal de samenloop van omstandigheden (namelijk juist 2 weken thuisgeweest, het idee hoe vrienden aan het vieren zijn, gemis thuis,...) daar ook wel een grote rol in gespeeld hebben.
De voorbije week heb ik mijn laatste "on call" week afgewerkt, mijn laaste week permanentie dus. Een drietal interventies gehad waarbij er in de hoofdstraat van Noord-Mitro een granaatje gegooid werd, omstreeks 20.00 uur. Dit was op Orthodox Kerstmis (07/01). Er was zodoende een massa volk in de straat, en andermaal slagen ze erin om NIEMAND te verwonden. Dit is toch een heel vaak wederkerend fenomeen, dat er zelden gekwetsten vallen, doch met immense materiële schade. Ik vind dit frapant, en onverstaanbaar. Maar goed, beter zo zou ik zo zeggen. Op de Crime Scene staat wat gekend volk, en hoogstwaarschijnlijk de verdachte(n), maar jah, helaas kan ik hier niet verder op ingaan... Frustrerend? Nee, helaas niet meer... Pers was ook onmiddellijk op de crime scene. Klik link hieronder.
http://www.tanjug.rs/videodet.aspx?galID=115426 Dan ook nog een "shootout" in een bar, naar aanleiding van een discussie. Enkele kogels in een paar benen... TFM werd eerst opgeroepen, dan weer niet. KP zou alles zelf afhandelen. KP heeft waarempel 8 daders opgepakt, maar o wee, tijdens het verhoor kan de persoon die geschoten heeft toch wel ontsnappen zekers. Dedju toch... Gefrustreerd? Ba neen, niet meer... En de derde interventie was een kogel die neergevallen was op een EULEX voertuig, waarbij een venster gesneuveld was. De kogel (AK47) werd in beslag genomen, en gezien de geringe schade konden onze vaststellingen bevestigd worden. Kogel werd afgevuurd naar aanleiding van "happy shooting". Man, met die feestdagen, ongelooflijk hoeveel er hier in de lucht geschoten werd. Ik kan me het geluid van een oorlogsgebied, met hevige gevechten, echt levendig voortellen nu... Een échte jungle is het hier, met échte...
Ik kan volgende week beginnen met "mijnen opkuis". Met andere woorden; alle dossiers afsluiten, openstaande PV'tjes afwerken en/of overhandigen aan mijn opvolger. Op deze manier voel je écht het einde naderen... En ik zal heus geen week tijd nodig hebben...
Gezien "het einde" hier nu toch al meermaals gevallen is, hoort bij ieder "einde" een farewell party. Een afscheidsfeest zeg maar. En zo zal dit geschieden, deze avond. We zijn met 5 personen binnen TFM die op 3 weken tijd de eenheid verlaten. We hebben beslist om een collectief afscheidsfeest te houden, waarbij we gemeenschappelijke vrienden/college's uitnodigen, en elk zijn persoonlijke vrienden. Uiteraard ben ik terug drijvende kracht achter het feestje. Locatie werd gevonden, Hongaren staan in voor de catering (met hun typische super lekkere Goulash, gemaakt op zeer traditionele wijze), Fransen staan in voor de aperitief en de Belgen zorgen voor de organisatie en aanvoer van de"diesel" en "anti-gel"... Helaas hebben we moeten afscheid nemen van onze Belgische collega/DJ, die einde missie had op 15 December. Maar vervanging werd gevonden.
Hoogstwaarschijnlijk zal dit zeker één van mijn laatste blogs zijn, doch zeker schrijf ik er nog minstens één juist voor mijn vertrek huiswaarts. Mochten er nog spectaculaire dingen gebeuren zal ik het uiteraard niet laten om erover te schrijven doch het zou me persoonlijk verbazen mochten er nu plotseling toch interventies plaats vinden in het Noorden van Kosovo.
Tijd om nog eens wat feedback te geven want er is alweer een maand voorbij, sinds mijn laatste blog.
Vorige maand ben ik dus samen met Dieter (PZ Oostende) en Michel (FGP Verviers) met mijn auto huiswaarts gereden, vanuit Mitrovica. Een roadtrip die 21 uur in beslag nam. We hebben aan één stuk gereden, en dit is in feite toch redelijk vlot verlopen.
Het was tevens een kort nieuwsitem in België, maar er waren hier lokale verkiezingen op 3 november. De eerste ronde is hier iets of wat uit de hand gelopen. Er zijn stembureau's aangevallen door gemaskerde mannen, en stembussen werden vernield. Verklaringen van de aanwezige mensen van OSCE (controle) waren dat ze al in tal van "moeilijke" landen verkiezingen hadden bijgewoond, en dat ze nog nooit iets dergelijks hadden meegemaakt. Zelf vind ik het erg om zeggen, maar dergelijke zaken wennen nu eenmaal na 10 maanden missie. Voor TFM was er dan ook niet direct veel speciaals. In de pers werd moord en brand geschreeuwd dat EULEX gefaald had. Ik laat mijn persoonlijke mening in het midden... Gezien de stembusgang van 3 november dus geboycot was, diende er opnieuw gestemd te worden, en dit op 17 november. Daarbij wilde de top van de EULEX leiding in Pristina, TFM inzetten in het noorden om "undercover" te werken tussen de menigte... Duh! Weer een zeer slimme beslissing van uiteraard zeer geleerde mensen op zeer mooie burelen. KP, KFOR en speciale eenheden, worden in secties en peletons op elke straathoek in het noorden voorzien, met volledige bescherming, machinegeweren en tanks. Dan zouden wij, met onze uiteraard totaal niet opvallende bleekgezichten moeten rondlopen met onze schietlap (AKA Glock 9mm) tussen de menigte waarvan er geen percentage geweten is hoeveel er gewapend rondlopen (en het zijn er toch heel wat). Onze TL liep van vergadering naar vergadering, en uiteindelijk hadden ze het toch begrepen dat het misschien niet zo veilig was. Maar het heeft toch voeten in de aarde gehad, om hen zo iets stoms uit het hoofd te praten...
Ondertussen ben ikzelf ook in het stadium gekomen dat elke Kosovaar een slechte Kosovaar is. Ik kan écht niets meer van die .... verdragen! Het is heel moeilijk onder woorden te brengen. Het totaalconcept!! Het is met niets vergelijkbaar! Ik laat de woorden die ik dagelijks zeg over hen uit mijn blog... Wij dienen heel frequent de weg naar Pristina te doen om tal van redenen, en de laatste 2 maanden heb ik zelf 2 X gereden. Ik ben hun rijstijl grondig beu, en laat steevast een collega rijden. Ik ben niet ver meer weg van het gevoel om er eens enen uit zijn auto te sleuren! Echter, ik zal me nu wel nog 2 maandjes kunnen inhouden (denk ik)...
Sinds enkele weken hebben we weer een nieuwe collega. Een Amerikaan, van 62 jaar. Ja, je leest het goed; 62. Ik zie het er toch weinig doen bij ons (ook ik niet), maar jah, het is dan ook een Amerikaan he. We hebben uiteraard ook al heel wat gelachen, want we stellen hem steevast vragen hoe het was in de Vietnam oorlog... Ik denk ook dat hij zich soms afvraagt in welke "bende" hij geland is, als je de gemiddelde leeftijd van TFM ziet.
Ondertussen is er ook een nieuwe call for contributions (vacante plaatsten) uit. TFM verliest in januari en februari 8 mensen, zodus dient er heel wat gerecruteerd (momenteel 7 plaatsen vacant) te worden. België stuurt voor deze "call" geen mensen. Een officiële reden is er niet, doch de financiële situatie waarin de FedPol zich momenteel bevindt zal wel de grootste rol spelen, denk ik persoonlijk...
Vorige week zijn wij (Michel, Jurgen en ik) samen met Pavel (Bulgaarse collega) naar zijn thuisstad Plovdiv geweest. We hebben ons goed geammuseerd, de plaatselijke wijnfeesten bezocht, en wat lokale bezienswaardigheden. Het is ongelooflijk hoe goedkoop alles in Bulgarije is. Je gaat er op restaurant, eet verschillende schotels, 2 uur aan een stuk, en drinken wat je kan. Het geheel kostte met moeite 11 euro per persoon. Daar ging mijn maandenlange training. Heb de voorbije week dan ook een licht regime ingezet... Pavel woont in een typisch communistisch appartement. Hoge, grote blokken en kleine appartementjes. (55m²). Andermaal confrontatie met het feit dat iemand met een gelijkaardige job, in een ander land, toch op een heel andere manier (moet) leven. Andermaal; België is écht zo slecht niet!! In januari keren we nog eens een weekend terug naar Bulgarije, we gaan er dan skiën in het "modernste" skigebied van Bulgarij, Bansko.
Ook heb ik vorige week een nieuwe ervaring gehad hier in missie. En wat mij betreft hoeft dit niet meer te gebeuren. De eerste aarbeving ooit die ik meemaak. We hadden er verschillende gedurende een 5-tal dagen. De zwaarste was 4.5 op de schaal van Richter. En man, dit joeg me toch schrik aan. Met plezier ga ik als eerste binnen bij een inval in een huis, een aardbeving daarentegen maakt je (mij) bang en onrustig. Tijdens desbetreffend "geschud" zaten we op onze burelen, liepen we naar buiten, en zagen we onze Nissan Patrols dansen op de tarmac. Heel bizar! Hervé (Franse Gendarm) was op missie in Haïti wanneer de aardbeving gebeurde in 2010. Ik kan bevestigen dat hij er écht een trauma aan overgehouden heeft... Hij liep heel onrustig heen en weer, dat is het minste wat je kan zeggen... Je zou voor minder...
De tijd doden na de uren wordt nu nog moeilijker deze tijd van het jaar. Het is hier een uur vroeger donker dan in België. Dus besliste ik een 3-tal weken terug een fuif voor EULEX personeel te Mitrovica te organiseren, in naam van TFM en IG (Intervention Group). Locatie werd gezocht en gevonden (tent in de Logbase), DJ geregeld (Jurgen, Belgische collega PZ Brussel), discolichten, regelingen voor de drank (en ik wilde absoluut bier van het vat, en geen Kosovaars bier (oftewel rioolwater). Uiteindelijk in geslaagd, Duits bier van het vat), regelingen voor personeel, verkoop tickets, snacks voor tijdens de fuif (plaatselijke Verkindere ;-)), regelingen met security (je organiseert niet zomaar een fuif in de basis) en dergelijke meer... Van de Security kreeg ik toestemming om de fuif te organiseren tot maximum 12 uur 's nachts. Uiteraard veel te vroeg om dan al naar huis te gaan. Dan maar een plan B organiseren, ttz een afterparty. Ik nam contact op met de eigenaar van een lokale pub in Mitro, en vroeg hem of hij het zag zitten om tot 12 uur open te blijven om daarna nog wat volk te ontvangen. Hij vroeg me uiteraard voor hoeveel mensen dit zou zijn. Ik heb geen glazen bol, en kon daar dus niet op antwoorden, maar probeerde hem wat te motiveren door te zeggen dat er minstens 30 personen zouden afkomen. Ik vroeg hem te zorgen voor muziek, lichten en drank. Hij stemde in... Een reden voor het sluiten van de tent om 12 uur is het feit dat er een voorgeschiedenis is, waar ik verder niet op in ga, maar het is nu eenmaal zo dat sommigen in missie niet overweg kunnen met alcohol. Ter informatie, de voorbije 3 weken zijn er 5 mensen uit Mitro huiswaarts gestuurd, zonder meer... Vrijdag ll was het dan zover. En, het was top!! Een ongelooflijke opkomst. 150 aanwezigen! (In Mitro werken 280 internationalen) Blijkbaar zou er nooit eerder zoveel volk in Mitro op een fuif (in de logbase) afgekomen zijn, zo hoorde ik toch van verschillende commentaren. Nu, de TFM reputatie zal ook wel een rol gespeeld hebben... ;-) Ook de "afterpary" werd enorm gesmaakt. Ik kwam als laatste toe in de pub waar de afterparty zich afspeelde (want moest de tent in de Logbase nog opkuisen), en onmiddellijk liep de eigenaar van de zaak naar me toe, en gaf me zowaar een knuffel. Man man, het kot vol, ik vermoed dat iedereen na de fuif naar de pub ging. Het was er drummen om aan een pilsje te geraken. Ik moest echter maar mijn hand in de lucht steken, en de eigenaar liet me bedienen... Niet anders dan complimenten gekregen zodus, op organisatie en muziek (bedankt Jurgen (DJ, en collega van PolBru), en op zaterdag nog nagenoten met de gekende "side effects"... Uiteraard heb ik dit niet helemaal alleen verwezenlijkt. Als feestcommissaris had ik enkel de leiding... . Op het werk van onderzoeken zal ik hier allicht nooit mijn stempel kunnen zetten (om tal van redenen die ik niet wil/kan aanhalen), echter heb toch mijn stempel kunnen afleveren op een ander gebied... ;-)
Ondertussen zijn de voorbije week ook de eerste sneeuwvlokken gevallen. Een 10-tal centimeter, en ook temperaturen onder het 0-punt, en dan nog een snijdig windje, man, wat is het koud als je dat niet meer gewoon bent. Dit vertaalt zich ook in mijn huis. Enkel een snelbouw steentje van 9cm als muur houdt niet echt koude buiten. Mijn landlord heeft een lading hout aangevoerd, en dit is geen overbodige luxe, een houtkacheltje... Wat gezellig toch...
Het moorddossier blijft draaien (lees ronddraaien), en op heden nog geen dader in de gevangenis, zonder meer.
Binnenkort zou er ook een redelijke actie (inval) door ons op het getouw staan, die momenteel voor heel wat onrust zorgt (bij het "hogere" echelon). Momenteel zonder meer, ik denk dat ik nog dit jaar een blog daaromtrent zal schrijven. Inzake deze actie moet ik komende week terug de lucht in voor een "recce" (verkenning). Alle vorige vluchten waren in T-shirt met open deuren. Zoals het weer nu is, zal dit al heel wat minder aangenaam zijn, want ik heb opnieuw de eer om op het landingsgestel van de heli te staan. Plezier is uiteraard een geseling waard... ;-). Echter, heel wat van de komende aktie zal afhangen van mijn resultaat... Ik doe de recce samen met enkele personen van IG (Intervention Group) en Hervé van TFM, die "case officer" is in desbetreffend dossier. Hervé is Frans Gendarm, en elk uur in de lucht voor dienstredenen telt mee voor zijn pensioen. Misschien moet ik ook maar eens een mailtje sturen naar Catherine (De Bolle)... Ik dacht dat de Belgische politie verzoop in tal van premiestelsels. Vergeet het maar, in vergelijking met de Franse Gendarmerie. Zo krijgen de Franse Gendarmes ook voor elk jaar missie 2 dienstjaren. Dit is Hervé's 4e missie, en hij denkt eraan om op pensioen te gaan op 51 jaar, met vol pensioen. Ze krijgen dan ook nog eens een hogere graad per missie... We kunnen nog leren van de Fransen zodus... ;-)
Sinds oktober is er nog een nieuwe collega bijgekomen, van de Police Nationale van Frankrijk. Hij heeft er toch een serieuze functie in Frankrijk, en samen met Hervé geeft dit uiteraard de nodige sfeer (Gendarmerie vs Police). Tiens tiens, waar heb ik dit nog gezien/gehoord. Echter allemaal heel ludiek en humoristisch...
Momenteel (zondag) "standby" voor de finale verkiezingsronde. De 2 winnaars van de verkiezingen van 17 november staan nu tegenover elkaar. Voorlopig is alles rustig, en het ziet ernaar uit dat alles zo zal blijven...
Ondertussen zijn we de kaap van de nog resterende 100 dagen overschreden. Het is nu niet zo dat ik dag per dag aftel, doch voor de kids is dit echter wel een leuke "tool", want zij kijken er uiteraard meer dan iedereen naar uit, totdat dit "avontuur" eindelijk voorbij zal zijn...
De voorbije week genoten van een leuke week vakantie, thuis bij de familie... Ik had me voorgenomen om geen enkele mail van het werk te openen en ook niet te vragen aan de collega's hoe het momenteel is. Eventjes het knopje volledig afzetten, want de voorbije weken waren heel hectisch (lees: leuk en veel werken), zodoende was wat ontspanning écht welgekomen. Als je dan ook eens thuis bent, kom je uiteraard heel wat tijd te kort om tal van familie, vrienden en collega's te bezoeken, maar zo is dit nu eenmaal.
Morgen neem ik de voorlaatste vlucht naar Pristina terug, richting missie. Nog één groot verlof bij Kerstmis, en dan zal het besef nog groter zijn denk ik, dat het einde écht nadert, waarbij er dan ook teruggekeerd zal moeten worden naar de "oude stal". En ik moet wel bekennen, een onderzoek voeren op zijn "Belgisch", daar kijk ik ook al heel erg naar uit. Kritiek (die uiteraard heel makkelijk gegeven wordt) op collega's, parket en tal van andere gerechtelijke instanties zullen bij mij zeker een hele tijd achterwege blijven, want niets valt (in mijn ogen) te vergelijken met Kosovo... Wat ik in feite wil zeggen, we hebben het hier (in België) nog bijlange zo slecht niet...
Zondag namiddag, wat vrije tijd, zodus vlug eens wat toelichting op de voorbije weken, na de moordaanslag...
Twee weken terug zijn Michel en ik naar Belgrado geweest, voor een kleine city trip. De eerste avond zijn we ontvangen geweest door de Belgische ambassadeur van Servië. Een zeer aimabel man, en uiteraard een ongelooflijk contact voor het verdere verloop van mijn werk binnen de FGP. Want binnen mijn werkdomein hebben we toch redelijk wat klanten uit de Balkan, zodus ook Servië. Professioneel is dit dus leuk meegenomen, om deze persoon hier te ontmoeten...
De ontmoeting is eerder toevallig ontstaan. Toen we praatten met de Belgische diplomaat in Pristina, verantwoordelijk voor Kosovo, spraken we ervan om naar Servië te gaan. Deze persoon zei ons dat zijn persoonlijke vriend in Belgrado woont, en er ambassadeur voor België is. Hij gaf ons zijn contactgegegevens, en raadde ons aan hem te contacteren. Hij zou ons met plezier ontvangen. Zo gezegd zo gedaan. Wij nemen contact op met de ambassadeur, de namiddag dat we aankwamen in Belgrado. Zonder meer geeft hij ons de opdracht om 's avonds een taxi te nemen naar een bepaald restaurant "down town". Hij zou ons daar ontvangen... En hoe zijn we daar ontvangen; het was dik in orde!!... ;-)
Uiteraard werd er heel wat over het werk gepraat, en gezien wij heel wat hulp nodig hebben vanuit deze hoek inzake het moorddossier werden de nodige onderwerpen aangehaald, zonder meer...
We zijn naar Belgrado geweest met mijn persoonlijk voertuig.
(Ik heb me hier namelijk een nieuwe auto gekocht. Heel wat internationalen doen dit omdat dit zeer interessant is. De dealers van zo goed als alle merken geven er diplomaten korting, alsook dienen wij als EU-ambtenaar geen BTW te betalen. Niets anders dan voordelen dus. Dan nog eens het feit dat onze gezinswagen ruim 240000 km heeft, en er allicht volgend jaar toch een ander voertuig aangekocht zou moeten worden, was de beslissing in feite vlug genomen. Er zijn uiteraard enkele voorwaarden verbonden aan deze voordelen. Het voertuig moet 6 maanden ingeschreven zijn in het buitenland (Kosovo dus), en men moet minstens 1 jaar werkzaam zijn bij de EU.)
Nu, bij het terugkomen van Belgrado, een city trip die écht de moeite waard is te doen, naderden we Mitrovica. Op een gegeven moment begint het verkeer te stroppen. Er is een file in de maak, op zich hier heel normaal... Ongeveer 50 meter verder zien we een grote limosine staan, ter hoogte van een restaurant. Aha, een trouw, nog steeds niets speciaal uiteraard... We schuiven gewoon verder aan in de kleine file. Het moment dat ik voorbij het restaurant passeer, komt er daar ene naar buiten gevlogen met een Kalashnikov en schiet in een hoek van 35° heel zijn magazijn leeg, op 5 meter van mijn auto, zodus boven onze kop... Het was uiteraard toeval dat wij op dat moment zo dicht zijn, en heb hier heel de zomer door "happy shooting" horen halmen, doch nooit eerder zo dicht het geluid van een AK47 gehoord. Wat een geschifte burgers zijn dat hier toch...
Eind deze week keer ik trouwens terug met mijn auto, dit samen met Michel en Dieter, die van de gelegenheid gebruik maken om zo ook huiswaarts te keren. Ik zal geruster zijn, eenmaal mijn auto thuis staat. Want hier staat hij gewoon op straat, met een speciale EU nummerplaat. Zodus, een gemakkelijk doelwit, om als het meevalt, eens een "streepje" in de carrosserie te trekken...
Een roadtripje van om en bij de 2300 km! My God! Kosovo, Servië, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk, Duitsland, België. Dit is de roadtrip, gelukkig zijn we met 3, en kunnen we zo elk om zijn beurt wat rusten/slapen tijdens de rit.
Vorige week, op vrijdag, startte ik mijn "on call" week. "Van wacht" zeg maar. Ik heb de voorbije maanden zelden iets voor gehad tijdens mijn permanentie, dus ik zal dan wel niet echt "shit" aantrekken, zoals je dit met sommige collega's altijd voor hebt...
Het weekend verloopt jammer genoeg zonder iets. Zoals reeds eerder gemeld in andere blogs, de weekends zijn hier super saai, zodus als ik iets kan doen, neem ik het met plezier aan... Niets dus...
De nacht van zondag op maandag, 03.45 uur. Kaboooooooooooooom!!!! What the *****??!!!! Direct recht uit mijn bed, de lichten laat ik uit, ik kijk naar buiten. Dit was super dicht...
(Ik kreeg recentelijk enkele vragen waar ik écht verblijf; ik woon in het noorden van Kosovo, in Mitrovica. Mitrovica is verdeeld in noorden en zuiden, met als scheiding de Ibar rivier. In het noorden wonen hoofdzakelijk de Servische "Kosovaren", in het zuiden hoofdzakelijk de Albanese Kosovaren. Het noorden (noorden van de Ibar) wil zich (simpel gezegd) niet van Servië afscheuren, en daar wringt dus meestal het schoentje, laten we zeggen, de schoen!)
Mijn huis staat op de oever van de Ibar rivier, aan de zuidelijke kant. Ik heb dus "mooi" zicht op het noorden.
Ik keek naar buiten, doch zag niet direct beweging.
Ik ben ondertussen GEEN expert in explosieven, doch door wat zelfstudie en het bekijken van filmpjes van granaat aanslagen ken ik ondertussen toch min of meer het geluid van granaten. Granaten worden hier het meest gebruikt voor aanslagen...
Ik kon onmiddellijk zeggen dat deze explosie GEEN granaat was. Ik hield mijn hart vast, want ik ben "on call". Ik begon me alvast klaar te maken, en 20 minuten later belt de Teamleader om mij te "mobiliseren". Ik vraag onmiddellijk of er doden of gekwetsten zijn. Bij de eerste lijns informatie zou dit negatief zijn... Oef, toch al een meevaller...
Vroeger (voor de moord aanslag) waren we alleen "on call". Door de huidige situatie mogen we niet meer alleen naar het noorden, zodus zijn we nu met 2 "on call", met telkens een B6 chauffeur, want elke verplaatsing in het noorden moet met zwaar gepantserde voertuigen gebeuren.
Ik bel mijn collega Pavel (Bulgaarse collega) uit zijn bed, doe de nodige telefoontjes naar de dispatching teneinde twee ploegen SPD (zwaar bewapende politie-eenheden) ter onze beschikking te houden voor bescherming. Wordt geregeld en om 04.30 zijn we in onze eenheid, staat de SPD klaar voor ons, nemen we onze CSI-koffer, volledige bescherming en bewapening, en hup, we go...
Aangekomen stellen we vast dat er heel wat ravage is, loopt de KP dartelend door de crime-scene, en uiteraard allen zoveel mogelijk sigaretten aan het smoren en deze uiteraard te doven op de CS. Dit werd me toch eventjes van het goede teveel... Ik zal het hier beleefd houden in mijn blog, maar zonder de tolk verstonden ze mij dat ik er niet mee gediend was. Het is trouwens ook voorgeschreven dat wij niet eerder de Crime Scene mogen betreden vooraleer de "bomb squad" hun sweeping gedaan heeft... We zijn goed bezig! De bomb squad en de forensics waren ingelicht, doch zouden maar rond 07.00 uur vertrekken vanuit Pristina. Ok, voorlopig kunnen we niets doen, zodus om daar niet als "sitting ducks" (gemakkelijke doelwitten) rond te lopen, zetten we ons gepantserd voertuig met zicht op de CS. En dan, wachten geblazen.
Omstreeks 08.00 geeft de bomb squad ons groen licht, en kunnen wij en de Forensics aan onze taken beginnen...
Uiteindelijk blijkt er enorm veel materiële schade, en is er toch een slachtoffer (schrammen door rondvliegend glas) gevallen, een lid van een politieke partij. Gezien de ravage kan ik toch zeggen dat deze persoon een ongelooflijk goede engelbewaarder heeft. Binnen twee weken zijn er lokale verkiezingen, en de partijen die verandering willen in het noorden worden geviseerd met heel wat mondelinge bedreigingen. Nu dus niet enkel woorden... Voor de harde kern van zware criminelen zou een verandering van beleid NIET in hun voordeel spreken, zodus dan maar wat aanslagjes plegen... Verder zal ik niet uitwijden, wat de link politiek - criminelen betreft...
Uiteindelijk heeft de explosie zich voorgedaan op +/- 300 meter (vogelvlucht) van mijn deur...
De aanslag is "hot news" in Kosovo en Servië. De nationale televisie van Servië maakte een verslag...
De TL van de Intervention Group had me een 6-tal maanden geleden beloofd dat ik eens zou mee mogen op oefening met de heli. Ongelooflijk, hij is van zijn woord, en deze avond is dé avond. Ik kon samen met Claudius (nieuwe Franse TFM collega) mee.
IG moest trainen voor rappel uit de heli. (en nee, geen rappel voor ons!) Echter, wij waren ook onderdeel van de oefening. TFM zit (fictief) in een benarde situatie naar aanleiding van een huiszoeking. Wij moesten door hen ontzet worden, en geëvacueerd worden door de heli. De heli kan omwille van veiligheidsredenen enkel "touch en go" doen, om geen doelwit te zijn. Zodus, eenmaal wij door IG gevonden werden wordt de heli geroepen, die binnen de 20 seconden landt, lopen zo hard je kan, gecoverd door 2x3 IG personen, jump in de heli, en "off we go"... Dit alles op een zeer donkere lokatie dichtbij Zubin Potok... Mooi om te zien hoe IG werkt, ongelooflijk hoe vlot een rappel van ruim 10 meter uit de heli geschiedt, en hoe de piloten werken bij nacht. Een oefening om nooit meer te vergeten. Met dank aan Jean Marc van IG...
De volgende dagen horen we andermaal heel wat verbale dreigingen naar personen die "meegaan" in de verkiezingen... Het is nu al reeds donderdag. Morgen loopt mijn wachtdienst af... Het zal wel niets meer zijn zeker...
Ondertussen loopt ook nog het moordonderzoek op volle toeren. Een speciaal team is opgericht daarvoor. Onze TL heeft zo goed als niets meer te zeggen in het moordonderzoek. Een hooggeplaatste rechercheur van Pristina heeft nu de leiding, met TFM investigators onder hem, zoöok ik. Ik zal verder niet uitwijden over deze (in de ogen van Pristina) "applausvervanging", we weten wel beter...
De leider van het moordonderzoek ziet er mij iemand zeer bekwaam uit. Hij gaf ons een motiverende speech, met de woorden dat we moeten "genieten" van het onderzoek, en dat we deel uitmaken van het grootste (politie) moordonderzoek die Kosovo ooit gekend heeft. Neen, dit is geen Amerikaan, een collega van de UK. Okay, we weten wat gedaan...
Ik vermoed wel dat één van mijn volgende verslagen inzake de moord misschien wat meer duidelijkheid zouden kunnen brengen... ;-)
Het moordonderzoek heeft absolute prioriteit, doch de "dagdagelijkse" zaken van Mitro moeten ook afgehandeld worden, zodus ontloop ik geen wachtdiensten en of andere aanslagen...
De explosie (die later TNT blijkt te zijn, ben toch kenner aan het worden... ;-)) wordt dus eventjes tussen de soep en de patatten onderzocht...
Nacht van donderdag op vrijdag dus... 03.09 uur; kabooom, weer van dattum. Ik word andermaal gewekt door de explosie, doch deze is minder heftig dan de eerste. Andermaal zelfde modus operandi, andermaal ter intimidatie, andermaal zelfde partij die geviseerd wordt, andermaal de nodige verrichtingen...
Ik besluit gisteren (zaterdag) om enkele specialisten samen te roepen die me raad kunnen geven over een "plannetje" die ik in gedachten heb. Ze hebben er oren naar, en ook de procureur geeft zijn groen licht. Niets meer, doch ik weet weer wat gedaan... (en voor de collega's, neen, werken op zaterdag geeft hier GEEN recht op een extra vergoeding...;-))
Vrijdagavond einde wachtdienst... 00.09 uur; kaboem! Weer wakker. Dit leek andermaal niet heel erg ver van mijn deur, doch niet echt een harde explosie. Zou dit een granaat kunnen zijn? Echter, ben niet meer van wacht, het is Michel en Rok hun beurt... Hihi. Ik sta zelf niet meer op, trek mijn laken over mijn hoofd, en slaap rustig verder...
Ik bel 's anderendaags naar Michel; "wat was het?" Een granaat M75...
Meer dan een maand is voorbij gegaan na mijn vorige blog. De eerste 6 maand kon ik als reden inroepen dat ik niet steeds inspiratie had. De laatste maand echter, heb(ben) ik (we) meer gewerkt dan geslapen... Het is in feite wel heel leuk werken zo, want de maanden augustus en september zijn voorbij gevlogen, met name groot verlof in augustus, en onmiddellijk erna het één na het andere qua werk.
We hebben, zoals in een eerder verslag reeds gemeld, een nieuwe (Belgische) procureur. En man, van motivatie gesproken. Hij veegt zijn kl... aan alles wat politiek is, en is hier écht om criminaliteit te bestrijden. Echter, ik vermoed dat hij binnenkort heel wat problemen zal krijgen met de leiding, uit de opperste regionen... Maar nu, we profiteren van deze motivatie, want als de procureur wil doorgaan, heeft dit uiteraard zijn invloed op ons werken. Zo kregen we op 17 september op de middag informatie van de KP (één of andere informantenrunner) dat er op grote schaal heroïne gedeald zou worden in een woning in het "warme" Zvecan. Onze procureur wilde zo snel mogelijk tussenkomen (lees: 's anderendaags om 06.00 uur), teneinde de ons gekende "lekken" te vermijden. De procureur contacteerde mij, en was ook onmiddellijk door de TL aangeduid als Case-Officer voor deze zaak. Alles werd in de namiddag in gereedheid gebracht voor inval in de woning, 's morgens vroeg op 18 september. Operatie-order, samenstellen van teams, "vorderen" van Intervention Group (hierna IG, en wat waren die weer in hun nopjes), gepantserde voertuigen, etc... KP werd ingelicht dat ze bijstand moesten geven, zonder meer. Enkel de grote patron van de KP moest ingelicht worden van onze plannen. Gezien de moeilijke regio én het feit dat bij de laatste huiszoeking bij mijn verdachte een AK47 gevonden was, was IG op zijn plaats. De woning lag op een bijzonder moeilijke plaats voor IG, en heel wat verkenningen werden nog verricht door ons en IG. Na wat "overwerk" konden we naar huis, en RV in de eenheid om 05.00 uur 's anderendaags.
Uiteraard om 05.00 in de morgen, iedereen present. Iedereen maakt zich klaar met volledige bewapening en bescherming. Nog een laatste briefing om 05.30 met IG, en dan, go go go!!
IG valt binnen zoals het moet ;-). Onmiddellijk erna volgen wij, en wordt mijn verdachte mooi geboeid aan mij bezorgd. De vrouw des huizes was niet zo heel tevreden, doch ik verstond geen woord wat ze riep. Ik vermoed niet ze ze ons duidelijk wilde maken dat ze koffie ging zetten. De dochter des huizes (14) was in choque doch de aanwezige KP ontfermde zich over haar. Een lang verhaal kort gemaakt, een serieuze som geld gevonden (en zeker voor Kosovo) tijdens de huiszoeking en heel wat GSM's, doch geen drugs. Alles in beslag genomen en tegen de avond kon het verhoor beginnen. Alweer een verhaal (verhoor) van 3 uur kort gemaakt; verdachte plakte toe van de leugens, wist op het einde niet meer van welk hout pijlen gemaakt, en dan begon de advocaat zich nog eens te moeien. Een hevige discussie tussen de advocaat en mijzelf omdat hij niet mag tussenkomen tijdens het verhoor, doch deed het telkens (4x) opnieuw, dewelke resulteerde in wat verwijten, bedreigingen en het verlaten van de advocaat van het verhoor. Tijd voor een "breakske" dacht ik zo...
Toen ik buiten ging stond de advocaat te roken. Hij verweet me andermaal dat ik geen respect had voor zijn job en vroeg me onder vier ogen te praten. Ik ging een 10-tal minuten praten met hem en we kwamen tot het besluit dat hij niet volgens de regels handelde en ik misschien wat te heftig uit de hoek kwam...
Iets wat je in een missie gewaar wordt, is het feit dat je heel prikkelbaar bent voor bepaalde zaken, en dat je je stoort aan heel veel zaken van de lokale bevolking. Dus een kl...... van een advocaat kon ik wel missen... Dergelijke gevoelens heb ik trouwens in enkele vorige bloggen al besproken.
Maar goed, het verhoor kan beëindigd worden, zonder bekentenissen, doch met een handhaving van de arrestatie door de procureur (in Kosovo 48 uur).
We zullen morgen wel een herverhoor doen. Een extra nachtje verblijf in het KP hotel zal misschien deugd doen... dacht ik...
Zoals verteld in mijn vorige blog, hebben we afscheid genomen van onze vorige Amerikaanse TL, en is de leiding van de nieuwe TL in handen van een Franse Gendarm, Jean-Marc, reeds 8 maanden lid van onze eenheid TFM als investigator. JM heeft officieel de leiding sinds 17 september...
19 september, 07.45 uur telefoon van de TL. "Ne pas trainer, va immediatement au logbase, il y a une attack sur EULEX..." Meer niet, ok, was klaar, en sprong onmiddellijk in mijn voertuig, en 5 minuten later ter plaatse in de Logbase. En dan; tientallen informaties die binnen komen; voertuig in hinderlaag gereden, niet gepantserd voertuig, 1 dode, 2 doden, 1 belg in betrokken, gewonden, op en aan rijden van zware gepantserde voertuigen... tientallen telefoontjes door iedereen heen en weer naar hun contingent commanders (hierna CC) alsook naar collega's om te checken of ze ok zijn. De vermoedelijke betrokkenen Belgische collega neemt zijn telefoon niet op. Stress!!... Van een crisis gesproken!
Na een 45-tal minuten kunnen we eindelijk spreken van geconfirmeerde informatie. "Een niet gepantserd konvooi, op weg naar de grenscontrole post (gate 1) is in Zvecan in een hinderlaag gereden met automatisch vuur. Een EULEX collega is hierbij vermoord, zijn passagier is zwaar in choque, verder geen gewonden..."
Alle speciale eenheden gaan ter plaatse op de crime-scene, samen met KFOR, om na te gaan of de CSI uitgevoerd kan worden door ons. Helikopters vliegen aan en af op de logbase, snipers worden gedropt op de heuvelruggen, die zicht geven op de Crime Scene.
TFM investigators gaan met gepantserde voertuigen en beveiliging door zwaar bewapende collega's van de Special Police Department ter plaatse voor CSI.
Onze CC geeft ons tussendoor telefonisch de opdracht om ASAP het thuisfront in te lichten, want omstreeks 10.00 uur zal dit nationaal nieuws zijn in België. Kwestie van het thuisfront gerust te stellen.
Ik kan het eerste uur na de feiten in feite kort omschrijven; ongelooflijke chaos op de Logbase, iedereen loopt heen en weer, huilende mensen, hoge pieten lopen op en af bij ons om zich te moeien met onze TL.
Van een vuurdoop voor onze TL gesproken...
Michel en ik krijgen de opdracht om kort na de feiten de heli in te kruipen voor CSI vanuit de lucht en observatie van de omgeving. Gezien wij het eerder gedaan hebben, vanuit de open deur van de heli observeren en foto's nemen, worden wij aangeduid. Great!
Wij zitten hierbij op de rand van de heli, met de voeten op het landingsgestel. Achter ons zijn de effectieve zitplaatsen voor de passagiers. Op deze plaats worden achter onze rug zwaar bewapende collega's gezet, met automatische machinepistolen. Onze bescherming... Man man, nooit gezien. Het geeft op een manier een veilig gevoel, die "ruggesteun", doch ook beseffende dat ook wij een makkelijk doelwit kunnen zijn.
Vanuit de lucht uiteraard een ongelooflijk zicht op de Crime Scene, alsook de snipers. Indrukwekkend!
Het onderzoek zelf; kan ik heel vaag iets van vertellen. Mochten de daders ooit gevat worden, zal ik er een apart hoofdstukje van typen, maar nu te moeilijk en te gevoelig.
De grootste storm is ondertussen wat gaan liggen, met betrekking tot dringende onderzoeksdaden, doch de "intel-molen" (informantenwerking) draait op volle toeren. Hoogstwaarschijnlijk zal de oplossing uit deze hoek moeten komen.
Ongelooflijk hoe frapant het onderzoek momenteel is. En zoals soms de titel was in de X-files series "trust no one", kan je dit hier heel letterlijk nemen. Ik heb hier al verschillende keren vol ongeloof gereageerd, en waan me dan ook soms écht in een film.
Door dit alles, de week na de feiten meer gewerkt dan geslapen, maar het was extreem boeiend.
Ik ben aangeduid voor alles wat telefonie en bijzondere opsporingsmethodes zijn. Wij zijn twee keer 's nachts op pad geweest voor BOM, en zal er (hoogstwaarschijnlijk) in slagen om iets te verwezenlijken wat nooit eerder gebeurd is in TFM, voor dit deel van de regio... Echter, ik zal nog niet te luid roepen, want momenteel heb ik nog steeds niets...
Voor de niet politiemensen, sorry, kan verder niets vertellen. De collega's zullen allicht tussen de lijnen kunnen lezen en begrijpen wat er gaande zal zijn... Het is niet groots, maar gewoon niet evident voor de regio... Nu, het moet ook gezegd zijn, de feiten zijn navenant, en plots gaan WEL alle deuren open...
Ook is er boven ons een kleine oorlog bezig bij de leiding. Er is namelijk in Pristina een eenheid "serious crimes". (wij zijn "organised crime, duh!!) Hun bazen willen uiteraard het onderzoek voeren. Dan heb je ook nog eens de EULEX Special Prosecution Kosovo (SPRK), zeg maar Parket Generaal van bij ons die zich de zaak wil aantrekken. Wij hebben dan ook nog onze TFM procureur die de leiding heeft, onze TL, etc... Een kleine oorlog voor een groots onderzoek... Tiens tiens, klinkt me niet zo onbekend...
Voorlopig blijft TFM de leiding van het onderzoek behouden, en wordt de KP door ons met tal van taken bestookt.
Na de feiten is er een verdacht voertuig waargenomen, waarvan de beschrijving geseind werd in heel Kosovo. Enkel kleur, merk en mogelijk type waren gekend. Een bepaald ogenblik krijgen we van de dispatching telefoon dat een collega met een niet gepantserd EULEX voertuig een auto aan het volgen is die voldoet aan de beschrijving. Het voertuig komt van Pristina en rijdt in onze richting noorden, Mitrovica.
We zijn met 7 in de eenheid, doch iedereen bezig. Hervé (Franse Gendarm), B6 (zwaar gepantserde jeep) bestuurder, laat alles vallen, één blik naar mij, en we begrepen elkaar... Ik wist al langer dat ik met hem altijd buiten kan komen, als je begrijpt wat ik bedoel. We doen ons in minder dan een halve minuut volledig klaar (wapens, kogelwerende vesten en helmen).
(Wij Belgjes hebben maar 2 laders voor ons wapen, elk ander land heeft er (minstens) 3.
(Het is echter zo dat iedereen wat paranoia begint rond te lopen, tot in het absurde toe, zo ook ikzelf. Mocht ik mijn tekst thuis lezen, ik zou zeggen, "zijn dat daar cowboys?", maar in de gegeven situatie doe je alles om jezelf te beveiligen. Dan ook nog eens het feit dat elk lid van de Special Police department uitgerust is met machinepistolen caliber 5,56, 4 laders van 30 patronen, en dan ook nog eens 4 laders voor hun pistool...)
Zodus, ging ik nog een extra lader vragen voor Glock bij één van mijn collega's. Je weet nooit wat je tegen komt, en we moeten indachtig zijn dat de strijd criminelen - politie heel oneerlijk is, want zij hebben heel vaak meer vuurkracht. Allicht iets wat ik overgenomen heb van mijn Amerikaanse ex-TL... Desalnietemin, met mijn 3 ladertjes kom ik echt niet als meest indrukwekkendste over...)
Voila, volledig klaar! Hervé en ik springen in de B6, en vlammen richting Pristina.
De weg Mitrovica - Pristina is niet meer dan een tweevaksbaan, waar de gemiddelde snelheid door tal van redenen niet hoger ligt dan 50km/u. Hervé besloot dan maar om het midden van de weg kiezen. Terwijl we deze manier van rijden aannamen vroeg hij me heel ludiek; "ils vont bouger, non?" Doelende op de tegenliggers die een tank van een jeep van bijna 6 ton aan ongeveer 100 km/u zien afkomen, met zwaailichten en sirene. En inderdaad, "bougeren" deden ze )))
De dispatching gaf prioriteit aan onze radiocommunicatie, alle anderen moesten zwijgen.
Een dergelijk voertuig heeft een inwendig alarm als je de "veilige" snelheid overschrijdt. Ik kan zeggen dat het een heel irritant geluid is, en herinner me niet dat het even uit gegaan is... ;-)
Op het moment dat wij horen dat onze collega een bepaald dorp binnen rijdt, rijden wij het dorp ook van de andere kant binnen. We besluiten halt te houden langs de kant van de weg, en juist wanneer we gedraaid zijn, passeert het verdachte voertuig ons. Weer 6 liter door dienen uitlaat ;-), en 15 seconden later kunnen we het voertuig klem rijden. Communiceren met de 2 passagiers heeft geen zin want ze verstaan geen Engels, en we hebben de tolk vergeten. Dedju, jammer voor hen... ;-)
Eenmaal de situatie rond het voertuig beveiligd moet je danig rond je beginnen kijken, want tal van toeschouwers hebben interesse van wat zich afspeelt. Zodus, beide identiteiten noteren, wat nota's nemen van hun GSM's, bedanken voor de "medwerking", en bye bye, zwaai zwaai. Dit is ook voor ons het veiligste, met een maximum aan informatie. Achteraf blijkt dat deze 2 heel brave mensen niets met de zaak te maken hebben.
De adrenaline beleeft hoogdagen...
Vorig weekend had ik vrijaf, en keerde heel kort eventjes terug naar vrouw en kids. Een verlof die al 2 maanden vast stond voor de verjaardag van Lars. Mijn TL had me "bevolen" om de knop eventjes helemaal "off" te zetten, en te "resetten". Want de voorbije week was heel intens, met heel veel tegenstrijdige gevoelens.
Bij toeval kreeg ik te horen van mijn teamchef in België dat het op vrijdagavond FGP BBQ was, en dat ik uiteraard welkom was. Dit vond ik een ideale gelegenheid om nog eens tal van mensen te zien, in één moment. En het was er heel gezellig...
De gevoelens die rond het "thuis zijn" hangen waren meer dan welkom. Want, in de voorbije twee weken stel je je toch ook tal van vragen die op zijn beurt tal van gevoelens opwekken.
Zo ook nam ik dus vorige woensdag mijn vlucht huiswaarts. Ik had mijn vlucht hetzelfde moment als de kist van Audriusz (vermoorde EULEX-collega). Een hele ceremonie was gaande, alsook stond er een C130, om hem te transporteren naar Litouwen. Daar word je heeeel stil van! Ik ga nu naar huis, en hij ook... Ik word thuis opgewacht door vrouw en kids, hij ook door zijn vrouw en tweeling van 10...
Dit laat je de zaken toch anders benaderen, en een geluk dat we in een flow van gigantisch veel werk met een doel zitten, om er in feite niet te veel bij stil te staan.
Alweer een week aan het werk, na het heel leuke verlof met de familie...
Hier steeds temperaturen die flirten met de 40 graden, het is me écht te warm. Maar goed, in missie omstandigheden heb je niet veel nodig om te klagen, daar heb ik me toch al verschillende keren zelf op betrapt. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dat ik me toch ook écht meer en meer aan Kosovaren begin te storen/ergeren; het totaalconcept... Hun gedrag, hun manier van leven, manier van denken... Noem het, en ik stoor me eraan.
Om toch een beetje in de positieve sfeer te blijven, we zijn tussengekomen in een dossier, en man, wat een fun...
...Op een bepaald ogenblik krijgen we intel dat het voertuig dat gebruikt was voor een moordpoging (drive by shooting in december 2012) opduikt in een tankstation, en dit op frequente basis. Het kan niet anders, of de eigenaar is een werknemer aldaar. We stellen vast dat het voertuig daar inderdaad staat, en holder de bolder wordt er onmiddellijk, op donderdag, een observatie op het voertuig uitgevoerd. We stellen ons op langs beiden kanten van de weg, zodat het voertuig zeker waargenomen kan worden bij vertrek. Van discreet observeren kan er echter nooit gesproken worden in desbetreffende warme stad (Zvecan), want iedereen kent iedereen en we zien er als internationaal ook niet echt Kosovaars uit... Maar goed, we roeien met de riemen we hebben, het is niet anders. We stonden langs de weg, en 20 meter verder is er een bar. Nog geen 2 minuten nadat we in plaats gesteld zijn komt er een persoon strompelend naar buiten, duidelijk zwaar bezopen. Ik schat hem ongeveer 1m80 en een 150kg, droog gewogen. Man, wat een kereltje. Twee vrienden vergezellen hem, en je ziet dat ze hem proberen tegen te houden, doch trekt er zich niets van aan, en, begeeft zich in onze richting. Niko (Sloveense collega) spreekt vlot Servisch. Pishti (Hongaarse collega) zit achterin, ik als passagier vooraan. Die kerel ziet er furieus uit en wil dat we onmiddellijk vertrekken. EULEX heeft daar niets te zoeken. Niko kan wat bemiddelen en zegt dat we op collegas wachten die de weg niet kennen in Mitro... Lang geleden dat ik nog eens zo alert moest zijn, want die kerel was zwaar onder invloed, haat ons, en je weet niet of hij gewapend is. Deze persoon fouilleren zou de boel laten ontploffen... Pishti en ik hadden "alles" discreet bij de hand, indien er gereageerd moest worden. De vraag is maar of dit snel genoeg geweest zou zijn. Die kerel verlaat ons voertuig en gaat binnen. Niet wetende wat er zich binnen allemaal afspeelt besluit Niko het voertuig te verplaatsen. Het zou de eerste niet zijn die met een AK terug buiten komt...
Motherf***ers, als je denkt dat dit geen pijn deed, zo afdruipen, toch écht frustrerend, hen ons de wet laten spellen... Het ligt dan wel niet in mijn aard doch de snelle veiligheidsanalyse die we maakten was allicht wel de beste...
Andere plaats om ons op te stellen dus, en enkele minuten later passeert het voertuig ons. Niko aan het stuur. Laat ik vriendelijk blijven voor mijn collega en gewoon meegeven dat we maar 2 straten (lees 45 seconden) gevolgd hebben... Frustratie?? Bwah...
Op vrijdag, nieuwe poging, zelfde team, doch verandering van plaatsen... Bibi driver. Lang verhaal kort gezegd, we kunnen hem thuis brengen, en kunnen fotos (weliswaar van zijn achterkant) nemen.
We besluiten op maandag tussen te komen.
Alles wordt gebrieft aan de IG (Speciale interventie groep), doch zij willen eerst een drone inzetten om de plaatsgesteldheid van het tankstation te zien. What?? Er is geen tijd meer om dat alles in elkaar te zetten, en onze TL zegt dat wij het zullen doen, als ze te lang talmen. IG heeft de voorbije 8 maand 2 interventies gedaan, zodus er wordt verder niet meer gediscussieerd over de plaatsgesteldheid. Tussenkomen gaan ze én willen ze!!
De hele fanfare, 2 keer een collonne van 4 zware interventiewagens, om langs beide zijden te benaderen, rijdt het tankstation op. Wij rijden achter de collonne. En dan... Chaos!!
Springt er ene uit het tankstation, onmiddellijk de bossen in. In zijn vlucht verliest hij zijn (geladen en gewapend) pistool. Verschillende IGers lopen erachter, met volledige uitrusting. Een voertuig van de IG rijdt onmiddellijk volle gas weg, richting centrum en rivier, omdat dit de achterkant van het tankstation betreft. Ik volg samen met Frida het IG voertuig
Aangekomen aan de achterkant, +/- anderhalve km rijden, zie ik een voertuig wegsputteren op een aardeweg, langs de rivier. Op dit ogenblik heb ik al ondersteuning van de IG, en nog enkele ogenblikken later zie ik het voertuig nu in onze richting komen. IG onderschept dit voertuig, en doet de nodige controles, doch... Een massa volk opeens rond ons. Verwijten in alle talen, en je moest de agressie in de ogen van die mensen zien. In geen tijd stonden er 50 locals rond ons, en van de eerste tot de laatste allemaal aan het bellen. Onze verdachte had niets bij die hem identificeerde (nummerplaat is hier ook een optie), en gezien de vijandigheid besloten we om de plaats ASAP te verlaten. We vernamen ook op de radio dat IG de vluchtende kerel had kunnen onderscheppen... Achteraf gezien, geluk en een goede beslissing, want een patrouille van EULEX die we kruisten tijdens onze aftocht werd op de plaats van de controle omsingeld en met stenen bekogeld. Deze collegas hebben in de lucht moeten schieten om weg te geraken... Zij waren niet op de hoogte van de actie en reden daar dus op het slechte moment op de foute plaats...
Het resultaat die we hadden was buiten alle proporties, want we gingen voor inbeslagname van het voertuig en arrestatie van de eigenaar, doch de persoon die onmiddellijk wegliep bij onze aankomst was zonder meer één van de 5 most wanted van TFM.
Deze persoon heeft echter heel wat aanzien in Zvecan, alsook zijn familie, en staat heel hoog op de criminele ladder. Een uur na onze arrestatie loeiden de sirenes (te vergelijken met het lawaai van luchtalarm) boven de stad, om iedereen buiten te halen en te gaan betogen tegen de arrestatie. Ook tal van roadblocks werden opgezet. Iedereen van EULEX werd onmiddellijk geëvacueerd omdat er informatie binnen kwam dat de opdracht gegeven was om op alles van EULEX te vuren...
KFOR werd gemobiliseerd, helicopters werden standby gezet, tanks werden tot bij ons gebracht, ... Man man man, en dit voor de arrestatie van een crimineel. Van de feiten verscheen er ook onmiddellijk een persartikel:
STONES THROWN AT EULEX
In an apparent response to the EULEX arrests this afternoon in northern Kosovo a EULEX vehicle on a regular patrol was stopped in Zvecan by a group of demonstrators. When the EUELX Police officers tried to talk to the protestors, stones were thrown. Two EULEX police officers were injured and the EULEX vehicle seriously damaged. In an act of self-defence one of the EUELX police officers fired a warning shot in the air.
EULEX strongly condemns this act of violence. While EULEX supports the right to peaceful demonstration, we call upon to stay calm and let the rule of law take its course.
Een leuke afsluiter van de eerste helft van mijn missie, want ondertussen ben ik al voorbij halfweg.
Begin september krijgen we ook een nieuwe TL. Een investigator van ons team (Jean-Marc van de Franse Gd) was één van de sollicitanten en slaagde in alle proeven. Brent (huidige TL) zal zeker hard gemist worden. Hij diende voor zijn vertrek ook iedereen te evalueren, en ik moet zeggen dat ik nooit eerder dergelijke evaluatie gehad heb ... Daarbij wordt ook de vraag gesteld om langer in de missie te blijven. En mocht het me al interesseren, de Fedpol staat geen contractverlengingen toe. Zodus, het antwoord is duidelijk...
Het afscheidsfeestje voor Brent "TFM style" is ondertussen ook achter de rug, en hij zal het zich toch nog enige tijd herinneren...
Alweer een tijdje geleden dat er nog een blog gepost werd, doch dit heeft dan ook zijn redens. De aanslagen met granaten en EOD's blijven gewoon zijn gang verder gaan, in het noorden. Al is het de laatste 3 weken wel heel kalm geworden, het is nu eenmaal verlof voor de criminelen ook.
Heel interessante lectuur is dit dan ook allicht niet voor jullie, telkenmale te moeten lezen; "granaatje gegooid, schade, CSI, report, contact met de procureur, en how!!! stop hier, de dialoog en de politiek niet in het gedrang brengen... Er zijn de laatste maanden verschillende verdachten geïdentificeerd, doch arrestaties mogen/kunnen we momenteel niet doen, om redenen die ik niet wil/kan zetten op mijn blog. Desalnietemin is de sfeer binnen de groep TFM heel goed, in feite super, wat onze frustraties wat onderdrukt.
Zo het thuis gaat, na ieder verlof het afscheid die telkens weer hard is, zo gaat het ook in het team. We hebben vorige maand afscheid genomen van onze Zweedse collega Anna. Ze kon het bleiten niet onderdrukken bij het afscheid van TFM, wat in feite een weerspiegeling is van de ongelooflijke groepssfeer. Dit is ook een deel van het "missieleven". Hoe zou het ook anders kunnen, 5 werkdagen per week à 10 uur per dag samen, en dan in het weekend samen uitstappen doen... Maar goed; that's life, en voor iedere vertrekker een vervanger, al zal Anna vervangen zeer moeilijk zijn, al dan niet onmogelijk... Een nieuwe Zweedse (Frida) heeft zich ondertussen bij de groep gevoegd. Mijn vorige stelling klopt (voorlopig)...
Ondertussen is TFM ook versterkt met nog een Hongaar (Istvan) en een Franse gendarm (Herve). Andermaal 2 toffe kerels, en vorige week was er andermaal een selectie voor investigators. De laatste stap in de selectie is het telefonisch interview. Er waren 8 kandidaten (geen Belgen), doch er werd maar 1 kandidaat geschikt bevonden, een Amerikaan. Hij zal ons team in de maand augustus vervoegen. Dit was zeer interessant om eens te zien hoe er kandidaten geselecteerd worden... Ondertussen stijg ik hier ook op de anciëniteitsladder, want ik ben reeds 5 maand in missie. Dit vertaalt zich in bepaalde opdrachten die je toegeschoven worden, eerste lijns permanentie, en dergelijke meer... De nieuwkomers vragen je dan ook tal van zaken, waarin je jezelf herkend enkele maanden terug....
Ook leeft de selectie van een nieuwe teamleader (TL) momenteel heel sterk. Onze huidige TL kan gewoon niet vervangen worden. Niet anders dan lof voor Brent, de Amerikaan!! Er waren 40 kandidaten voor de positie, die gefilterd werden tot 10 en daarna tot 4 voor telefonisch interview door hogerhand. Vandaag het finale intervieuw, om in september het roer van TFM over te nemen. Een collega van TFM (Jean-Marc, Franse gendarm), en momenteel investigator is tevens één van de resterende 4 kandidaten. De groep is wat verdeeld over zijn kunnen als mogelijke teamleader, doch dit zal in eerste instante het finale interview uitwijzen, en daarna zien we wel...
Het meest spectaculaire en grootste hoogtepunt van de missie tot op heden was de helicoptervlucht boven bepaalde delen van Kosovo, waar we op zoek gingen naar cannabisplantages, in de bergen. Een allicht unieke ervaring!! Michel en ik waren verantwoordelijk voor logistieke steun. Wij bezitten met TFM redelijke zoomlensen, en we werden door Dieter (PZ Oostend) gevraagd voor bijstand. Het dossier betrof een dossier van de KP, "gemonitord" door Dieter en Jurgen, beiden Belgische collega's. Er werd dan ook een duchtig woordje "gepraat" over de "Belgian flight". Na de korte briefing van Brent (TL); indien er op de heli geschoten wordt, niet terugschieten, dit heeft geen enkele zin!! De schoten horen ze beneden niet, en met uw pistool kun je op 20 meter bewegend toch niet raken... OKAY!! Amerikaans? Niettegenstaande heeft hij ook nog tal van andere interessante zaken meegegeven met betrekking tot de operatie, want dit was één van zijn taken in Amerika, het opsporen van plantages vanuit de lucht. Van ervaring gesproken, niet te doen... Wat het schieten betreft was iedereen er zich inderdaad van bewust, als je weet dat ze hier vetes om wat illegale houtkap in de bergen beslechten met Kalashnikovs. Wakker zijn dus. Gezien Michel en ik foto's dienden te nemen, mochten we plaatsnemen op de boord van de heli, met open deuren en de benen buiten. Wat een super ervaring en gevoel. De mensen van de KP waren er echter niet zo gerust in, één hield zich vast aan alles wat binnen handbereik was, de ander had een eerder witte gelaatsuitdrukking tijdens de vlucht. Persoonlijk vond ik het "kicken". De piloot gaf ons ook een veiligheidsbriefing. Het principe van middelpuntvliegende kracht. (ben weer wat slimmer geworden). Hoe schuin de heli ook draait, je kan NIET uit de heli vallen, als je uiteraard zelf niet springt. Dit werd gedemonstreerd met een open fles water. De piloot hield de fles schuin, en draaide rond zijn as met de fles in de hand. Er viel geen water uit. Daarna demonstreerde hij hetzelfde door de fles enkele loopings te laten maken... Ik vroeg de piloot om te vliegen zoals hij graag vliegt, en dat we het nog een tijdje zouden herinneren. Met een knipoog. De tolk hoefde dit voor mij niet te vertalen aan de KP...
En inderdaad, een paar keer gingen we helemaal schuin, en ondervond geen enkel moment het gevoel eruit te vallen, integendeel, je werd op je plaats geduwd... Uiteraard droeg ik een harnas rond mijn middel, maar dit zou op geen enkel moment nodig geweest zijn... Eerlijkheidshalve kan ik wel zeggen dat bij dergelijke draaien naar wat adem gehapt wordt, en de buik precies ook tegen de zitplaats geduwd wordt... De co-pilote keek dan even achter haar met een lachje om te zien of alles OK was, en gaf haar een lachje in combinatie met een duim terug. Ik checkte ondertussen ook even de broek ter hoogte van de broeksriem van de KP'er waarop ik zicht had. Dit zag er nog steeds normaal uit, doch heel uitbundig lachen deed hij niet. Mogelijks 2 locaties waargenomen met planten, die later door KP troepen gecontroleerd zouden worden... Mijn mening over het verdere verloop, waarbij ik hoogstwaarschijnlijk gelijk zal hebben, geef ik hier niet. (Enkele foto's van de operatie op mijn FB)
Ondertussen is de ramadam hier ook volop bezig. Man, dat is me toch ook iets speciaals hoor... 's Avonds overal muziek en feest, en dat al een hele week. Maar als je een pint durft te vragen, bekijken ze je scheef. Twee straten verder lopen er dan met een fles sterke drank in de hand rond te zuipen. Ik versta het allemaal niet zo goed, en troost me met de gedachte dat het wel aan mij zal liggen...
Sinds enkele weken speel ik ook wekelijks "zaalvoetbal" op kunstgras. Heel leuk spelen, met EULEX collega's tegen locals. Vorige week voor de eerste maal gewonnen, met 1 goaltje verschil. Dit is dan ook weer een avond die ingevuld is. De eerste match had ik echter een serieuze verreking. Aanvankelijk dacht ik een scheurtje. Ik kon 4 dagen met moeite gaan, doch dan verbeterde het zienderogen. Zodus, een verrekking zal de diagnose geweest zijn. Een dokter heb ik hier niet geraadpleegd, omwille van bepaalde redenen... Ik stel wel vast dat er serieus moet opgepast worden voor blessures, want die mannen gaan er toch redelijk hard in, niettegenstaande ze heel technisch zijn. We nemen het (voorlopig) niet persoonlijk.
Vorig weekend was ik samen met de andere Belg van TFM (Michel) uitgenodigd als VIP op de "quatorze juillet" viering in het Franse KFOR kamp. Wat "ge-netwerkt" met tal van persoonlijkheden, en bovenal een ongelooflijk leuke avond beleefd. Enorme bufetten met oa fruits de mer, kazen, wijnen, ... Je ziet het al voor je allicht... Daarna op tgemak nog wat gedronken in het "kamp café". Ik vermoed niet dat we voor de Belgen iets gelijkaardigs zullen hebben op 21 juli...
Eind volgende week trek ik voor 23 dagen naar vrouw en kind voor een nieuw verlof. Daarna een nieuwe blog bij een noemenswaardige gebeurtenis. Ik zal dan ook al voorbij halfweg zijn in mijn missie. Man man, wat vliegt de tijd, when you're "having fun"...
Ondertussen alweer bijna 2 weken aan het werk, na een ongelooflijk deugddoend verlof, met onder andere de eerste communie van Lars en een weekendje Ardennen. De geldende regel (hoe langer de missie hoe zwaarder het afscheid voor de kids) begint zich ook te bevestigen. We zijn hier met 6 andere (anciens) in TFM met kinderen, en ze hadden me ervoor gewaarschuwd, terwijl ik in feite het omgekeerde dacht. Niet dus...
We zijn ondertussen bijna op 1/3 van de "tour of duty" en het zal vlug grote (zomer) vakantie zijn... Steeds mooie voortuizichten dus.
Wat mij persoonlijk betreft kan ik enkel zeggen dat we een ongelooflijk team hebben. Het team verzacht de hiemwee. Er is telkenmale een ongelooflijk hartelijke ontvangst na je verlof hier in het team, en grote interesse naar familie en kids, hoe het was, het afscheid,... In feite, na ruim 3 maand missie, vertrek je thuis uit België van je familie terug naar... andere familie! Dit is een pleister op de wonde.
Waar er hier en daar wat frustratie was voor mijn verlof met betrekking tot werk(druk), niets anders dan lof voor de hoeveelheid werk erna. Vorige week dinsdag eerste werkdag na het verlof, en mijn TL gaf mij en Zuzy (Slovakije) de opdracht te luisteren naar een slachtoffer van verkrachting binnen een relatie en bedreigingen met een vuurwapen. Ze heeft al een officiële klacht neergelegd bij de KP, doch ze wil absoluut EULEX (TFM) spreken. Uiteraard met plezier aanvaard.
Het slachtoffer wil niet zomaar met ons spreken, want dit is voor haar een "grote" stap, om EULEX bij haar probleem te betrekken. Het kwam erop neer dat haar (ex) vriend heel nauwe contacten onderhoudt met bepaalden van de KP van het politiestation waar ze klacht heeft neergelegd, dit is dus de reden om er EULEX bij te betrekken. Na een uur of 3 geluisterd te hebben, hebben we haar vertrouwen volledig gewonnen en is ze zelf bereid veel meer te vertellen...(vaag uitgedrukt met redens...). Haar vriend is niet van minsten in de regio. KP doet het in hun broek, vooral uit eigenbelang. De (ex)vriend onderhoudt zeer nauwe contacten met bepaalde milieus die je ook liever niet tegen je hebt, want de stap "eerst wat mondelinge bedreigingen" slaan ze bij "deze groepering" over, als je begrijpt wat ik bedoel...
In het dossier wordt er heel wat heen en weer gelopen, door de door ons ontvangen informatie. Er worden er ook heel wat ongerust. Onze TL had lof voor ons werk, maar zag hem toch ook voor het eerst in 3 maanden wat "stressie", en dat uit hem dan vooral in redelijke korte antwoorden... (en je laat hem dan ook beter met rust.) De situatie was wat ze was en er wordt een huiszoekingsmandaat afgeleverd door de procureur van Kosovo om te gaan zoeken naar het wapen. Het dossier is "joint", doch alleen op het niveau van politie. (Je kan ook "joint" dossiers draaien op het niveau van de procureurs...) De manier van werken is telkens specifiek, en maakt het er zeker niet makkelijker op. Gezien het mandaat door de procureur van Kosovo afgeleverd is, heeft KP de leiding. Wij krijgen een afschrift van het mandaat op 22/05. Kosovo law verplicht ons dan om de huiszoeking binnen de 48 uur uit te voeren. Eindelijk weer eens wat actie en kreeg (eventjes) de indruk "zie je wel, zo ingewikkeld is alles toch niet"..., zo dacht ik...
Ik controleer (lees: bekijk gewoon eens) het mandaat, dewelke in het Servisch en het Albanees is opgesteld. Je moet geen letter begrijpen van de taal om te zien dat een datum verkeerd geschreven is... Inderdaad!!!! Op het Servisch mandaat staat de datum van aflevering "16/05", op het Albanees staat "22/05". What the f***. Je kan dit toch niet menen?? Je kan je eenmaal vergissen in typen, doch 16/05 stond TWEE maal op hetzelfde mandaat. Hier MOET meer achter zitten??!! Bij ons in Belgie sturen we het mandaat terug, en krijgen we 10 minuten later een verbeterde versie. Hier gaat dit niet.
We nemen contact op met de procureur en confronteren hem met de fout. Je gelooft niet wat nu gaat komen. Diene procureur vertelde ons doodleuk dat hij het zich niet herinnerde een mandaat uitgeleverd te hebben???!!!! What???? Dan maar enkele stapjes hoger gegaan, en plots was het acute geheugenverlies over... Echter, het mandaat kan niet meer aangepast worden, doch dit zou geen probleem mogen vormen, want de rechtsgang zal in het Albanees zijn... We hebben groen licht voor de huiszoeking
Ik word als "teamchef" van het huiszoekingsteam gebombardeerd (slik). Door de ongelooflijk slechte timing van de procureur om zijn mandaat uit te vaardigen kunnen de speciale eenheden (IG, Intervention Group) NIET tussenkomen (wapen, remember?). Het is een te korte deadline en er wordt besloten dat wij, TFM enkel bijstand geven aan de KP voor de inval. Onze TL maakt het operatie-order. Man man, toch wat anders dan de onze hoor... Medische teams worden ingelicht, uitleg hoe we zeer ernstige verwondingen moeten aanpakken, evacuatie routes en "safe points" (eerste plaatsen waar naartoe gevlucht moet worden), plaatsen in de voertuigen,...
Onze TL benadrukt nog eens het punt van wettige verdediging (tot 5 x toe); samengevat: niet twijfelen bij gevaar voor jezelf of je collega's...
Op donderdag besloten we binnen te vallen om 15.00 uur (om politieke redenen). We vertrekken met onze anonieme dienstvoertuigen, met volledige uitrusting, voor onze briefing bij de KP. Aangekomen ter plaatse meldt Dieter Laurent (PZ Oostende) ons, die MMA (Mentoring, Monitoring en Advising/sturen van interventieploegen) doet in desbetreffend politiestation, dat hoofdverdachte ons vermoedelijk zal opwachten met koffie en koekskes, als je begrijpt wat ik bedoel. Frustratie? Awel, minder, want alles went... Er is een groot vermoeden naar "het lek", zonder meer...
Het station is toch redelijk onder de indruk van ons team (we zijn met 8), en dit in volledige uitrusting.
Zij hebben de leiding, zodus, zij doen de inval... Gezien ze allen al op de hoogte zijn van het "hoog" risicogehalte van de huiszoeking (er is geen risico, want de huiszoeking is "gelekt") vertrekken alle KP'ers dan ook in volledige uitrusting... hemd uit de broek, kepie schuin, zonder enige bescherming... Ik weet nu ook dat de vraag voor een eventuele slotenmaker bij huiszoekingen ECHT overbodig is, want de nicht van één der KP'ers woont ook op dat adres. Waarom moet ik het toch altijd zo moeilijk maken, en problemen maken als er geen zijn...) (Tai Chi zou voor mij een oplossing kunnen zijn, denk ik...)
We vertrekken in konvooi naar de plaats. De TL tegen mij: "Bart, now you're in charge..." We zetten ons aan beide zijden van het huis, op een 100-tal met van elkaar, met tussen ons de woning. KP doet het nodige om binnen te gaan. Ik zie nu ook dat de slotenmaker inderdaad overbodig geweest zou zijn, één der KP'ers ziet zijn nicht lopen en zwaait en roept naar haar als een gelukkig kind. Wat een plezier toch...
We kunnen beginnen doch verdachte is toevallig boodschappen gaan doen.
De huiszoeking gebeurt uiteraard uiterst professioneel, wat had je gedacht... Kast open, fotootje nemen van de inhoud (what the...), kast dicht. Hetzelfde ritueel met lades. Ik had Michel als back-up gevraagd voor de huiszoeking, en wij kijken elkaar verbaasd aan. Eén KP'er doet de zoeking, terwijl de baas van het politiestation hem passief vergezeld. Michel en ik vermoedden dat het wel aan ons zal liggen, maar zo zoeken, nooit eerder gezien. Na 2 ruimtes krijg ik het toch wel degelijk op mijn heupen, en ik stel de vraag of hij zo de hele woning zal doorzoeken. De KP'er doet alsof hij mij niet verstaat, en doet rustig verder... Ik roep de baas van het station bij me, en zeg hem beleefd dat we op zoek zijn naar een wapen. Ik kon het echter niet laten om er toch "een scheven" tussen te steken (en eventjes de politiek en diplomatie te vergeten), en hem te zeggen dat het geen koe is dat we zoeken... Uiteraard weet ik wel dat we geen wapen meer zouden vinden, maar als de stand EULEX - KP op dit moment 0-1 was, kon ik er toch op zijn minst 1-1 van maken. En ongelooflijk, het was een geldig doelpunt. Opeens haalt de KP collega alles uit de kasten... man man man... Maar kom, we gaan niet klagen, we zijn toch nuttig bezig, niet?...
Mijn vraag om de zolder te doorzoeken, bleek echter van het goede teveel. Dit zag de KP'er niet zitten. Ik zal het hem dan maar eens zelf voortonen. Ik nam de ladder en kroop op de zolder. Terwijl ik op de ladder stond zei de baas van het station in het Servisch tegen zijn collega, om een flinke duw te geven tegen de ladder, zodat ik met mijn kl.... op de grond zou vallen. Weliswaar lakoniek gezegd, doch, gezegd. Zuzy stond ondertussen ook rond mij, en wat de KP'ers niet weten, is dat zij goed Servisch begrijpt. Zij meldde me dit voorval na de huiszoeking, alsook werd onze TL daarvan ingelicht. Man, wat was onze TL razend!! Dit krijgt nog een staartje...
Uiteraard moet alles dan op papier komen, en het PV huiszoeking werd dan ook naar Belgische normen afgewerkt. Dan krijgen zij van ons een copie van het PV, en het moet gezegd zijn, ik denk dat de stand momenteel 2-1 is. Inhoud van hun PV: namen, datum (zonder uren) en de vermelding dat er niets gevonden is (toch een half blad vol). Ons PV; 23 paginaatjes weliswaar 20 pagina's gedetailleerd fotodossier. Doch, het stak hen wat in de ogen. Zij hebben de eer om beide verslagen af te gaan geven op de rechtbank...
(Ondertussen, na de laatste weken in verschillende dossiers wat Processen-verbaal opgesteld te hebben, voel je je ook groeien in de Engelse vocabulair. De inhoud/vormgeving van een Proces-verbaal in België of ergens anders ter wereld, dit is hetzelfde (buiten de PV's van de KP gerekend...). Doch het gebruik van de juiste bewoordingen, dat is iets anders. Nadien geeft je dit dan ook voldoening, als anderen er niets meer tussen krijgen, of geen fouten meer vinden, want iedereen helpt daarbij elkaar, gezien er buiten de 2 Amerikanen niemand anders de Engelse taal als moedertaal heeft.)
s' Anderendaags worden we geroepen naar het Politiestation voor verhoor van verdachte. De verdachte heeft zich nu vrijwillig aangeboden, met zijn advocaat. Zijn advocaat roept een procedurefout in van de procureur, uiteraard, met betrekking tot de datum, wat had je gedacht... Zodus, geen verklaring. Bye bye, zwaai zwaai verdachte... (Dit betekent (gelukkig) niet dat betrokkene vrijuit zal gaan...)
Alle gekheid op een stokje, iets compleet anders nu. Ook binnen de EU breekt de economische crisis los. Er werd besloten om onze dagvergoeding te verminderen met 1,5 euro per dag, vanaf 15 juli. (inderdaad, anderhalve euro). We zullen er geen boterham minder door eten, maar als je rekent; 45 euro per maand, per werknemer, (we zijn met +/- 2000)... Op jaarbasis is er toch een mooie besparing gebeurd... (omdat ik toch zo graag reken: 1.080.000 euro)
Dan is er ook besloten om een kilometervergoeding van 20 cent per km aan te rekenen, wanneer we met ons voertuig "privé-kilometers" in het weekend uitvoeren. Mensen uit Mitrovica zijn hier de grote dupe van, want hier is niets te doen of te beleven. Mensen in Prishtina hebben alles voor handen, kunnen veel beleven, en zitten dicht bij alles. Er is hierrond nu een hele heisa ontstaan, en het laatste woord is daar nog niet over gezegd. Wij zullen creatief zijn, en dus nog meer in team erop uit trekken in het weekend. Zo kunnen de kosten gedeeld worden door 5, wat op zich dan weer zal meevallen...
Vorig weekend nam ik deel aan een EULEX-trip naar Berat. Dit is een door UNESCO beschermd stadje in Albanië. Zeer mooi dorpje, met de mogelijkheid om er te raften. Dit was ongelooflijk mooi en leuk (foto's op mijn FB). Echter, op zaterdag een trip van 10 uur heen en op zondag hetzelfde terug is toch heel wat "bus" voor 2,5 uur fun. Maar kom, heel leuke companie, en de tijd in de bus ging nog redelijk vlot voorbij. Wanneer je nog eens 10 minuten tijd hebt, klik op deze link (http://www.youtube.com/watch?v=OGUQRvO6jQM), dit betreft een promofilmpje voor Berat.
Met betrekking tot het weer zal ik hier zeker niet klagen (België indachtig zijnde), het is steeds rond de 25 graden, met zon en af en toe eens wolken.
Deze week zijn er 3 nieuwe collega's aangekomen. Goodbye rookie-status. Ik stijg op de ladder ;-)...
Ik vind zelf dat deze blog wat lang uitvalt, maar het is moeilijk korter uit te leggen (zeker als je een maand niets schrijft...). En als je deze zin leest, wil het toch zeggen dat het niet zo langdradig was... ;-))))))
Ik wil niet "treiterig" overkomen, voor de mensen in België, maar sinds 14 dagen gaan de temperaturen hier niet meer onder de 30 graden. Gisteren en vandaag stond de thermometer (weliswaar in de zon) op 38 graden, en dit is voor mij echt wel van het goede teveel... Pfff. Het is alsof de lente hier niet bestaat. Onmiddellijke overgang van winter naar zomer hier... Het zou Kosovo niet zijn... ;-)
Het mooie (hete) weer zorgt er dan weer voor dat we tijdens de werkuren niet veel onze container verlaten, want hier is het écht aangenaam (met de airco). Ook hier kan er uiteraard niet in "short" gewerkt worden, zodus is het direct veel te warm...
Sinds ruim een week heb ik dan ook last van ongelooflijke alergie en een zware hoest. Een hoest die ik nooit eerder gehad heb, en vraag me af of deze niet van de vervuiling afkomstig is. Als het zo warm is komt de vervuiling hier boven Mitro nog meer tot zijn recht. Wekelijks loop ik een 3-tal keer een uur naar de rand van Mitro, ik stel me dan ook de vraag of dit wel gezond is. (Volgens de EULEX dokter heeft de vervuiling er niets mee te maken, en schreef me dan ook zware antibiotica voor... Heel veel vertrouwen in medici heb ik hier echter niet...) Maar kom, we gaan niet te veel klagen, als we maar kunnen sporten... De gym is uitgerust met airco, daar is het dan weer wel aangenaam sporten...
Het mooie weer zorgt er dan ook weer voor dat we met de (sportieve) liefhebbers van het team wel elk weekend ergens heen trekken in Kosovo. We zijn zaterdag ll. de bergen ingetrokken, en hebben er een ongelooflijke mooie trekking gedaan. Geen route gevolgd (uitgestippelde routes bestaan hier niet), gewoon op GPS. Op zondag zijn we naar een plaats getrokken waar tal van watervallen te bezichtingen zijn (Merusha falls), doch daar moest ook eerst een serieus stukje off road voor gereden worden ;-)), en dan andermaal een trekking te voet. Halverwege blokkeerde ik omwille van en de schrik en hoogtevrees (door de ongelooflijk smalle paadjes en steile richels) en besloot ik om terug te keren. Er was één enorme steile klim die ik moest overwinnen, en dat was dan ook de "point of no return", doch het was me te steil. Michel was er al over, en hij diende dus zijn weg op zijn manier verder te zetten, ik (voor een deel) op mijn gat terug naar beneden. En dan, een lang verhaal kort gemaakt, we raakten beiden verloren in de bossen, elk alleen. En dan maar GSM'en met elkaar... Ik had gelukkig een GPS, doch had niet altijd goede ontvangst. Ik kon hiermee echter wel terug op de juiste weg geraken, Michel moest zich behelpen met oriëntatiepunten, door mij opgegeven... En waarempel, dit hielp écht. Op een bepaald ogenblik zag ik in de verte tussen de bomen iemand lopen. Na telefonisch contact werd mijn vermoeden bevestigd, het was Michel, en wat hebben we gelachen... We weten nu echter wel een "normale" weg naar de watervallen...
Vorige week heb ik als schietmonitor binnen de missie een opleiding moeten volgen, om "wapen-onderricht" te mogen geven binnen de missie (mogelijks ook aan andere contingenten). Een mooi certificaat hier binnen de missie, ik kan nu ingezet worden binnen de EU als vuurwapeninstructeur...
Op werkgebied zijn we nog steeds bezig met de schietpartij van Zubin Potok, en proberen we op één of andere manier de onderzoekers van de KP wat te sturen. Bij de één lukt dat al wat beter dan de andere. ondertussen kunnen we heel wat andere schietpartijen in de omgeving linken aan deze persoon, dit voor een deel door ballistisch onderzoek... De huiszoekingen die uitgevoerd moeten worden vormen geen probleem,... maar een heel groot probleem. Wij zullen deze zeker niet uitvoeren, te riskant. Indien deze beslissing genomen wordt, zal KFOR (leger) een hele perimeter moeten instellen... Momenteel zou de burgemeester zich ook wat moeien. Het zal (alweer) een moeilijke bevalling worden. De KP heeft hier een eigenaardig gebruik (dewelke ik (en ook de anderen) wel ondersteunen) namelijk het feit dat na elke vergadering "getoast" wordt op... de vergadering, en dit met "een dreupel" Rakija (zeg maar jenever)... Wie zegt dat ik alleen maar negatieve zaken kan vertellen over de KP??...
Ondertussen heb ik ook de PV'tjes voor de Bijzondere Opsporingsmethoden afgewerkt, voor mijn dossier, en nog vlug voor mijn verlof aan de procureur gegeven. Ik verwacht daarvan resultaat rond juni... (hopelijk)
Volgende maand krijgen we binnen TFM opnieuw versterking. Anna (van Zweden) heeft einde missie, en 4 nieuwe EU-leden komen erbij... Ondertussen wordt de missie heel sterk afgebouwd, en mogen heel wat internationalen/functies beginnen vrezen voor hun job. Er moet (zoals overal) enorm bespaard worden, en meer en meer moet Kosovo "autonoom" kunnen werken... Wat TFM betreft moeten wij ons (volgens onze TL) totaal geen zorgen maken. Wij zijn "executive" en werken in Mitro, 2 zaken die (voorlopig) nog steeds hoog aangeschreven staan. Onze Contingent Commander (baas van de Belgische politie binnen de missie) is al bij het hoofd van de missie gegaan om te toetsen of er naakte ontslagen zullen gebeuren. Voorlopig geen Belgen, doch dit is maar een "pennentrek" en kan uiteraard heel vlug keren...
Voor de Belgische collega's die interesse hebben in missies, het is hier ondertussen ook informeel bevestigd, er wordt dit jaar NIEMAND meer op missie gestuurd (budgettaire redenen).
Verlof, inderdaad, vanavond (03/05) heb ik mijn vlucht terug naar België, en dit tot en met 20 mei. Een tweede verlof in België, met ook de eerste communie van Lars voor de deur, mooie vooruitzichten dus. Ook zal ik proberen vrienden en collega's een bezoekje te brengen. Echter, neem het me niet kwalijk als ik niet tot bij jou geraak, het is niet persoonlijk...
.
