Alles begon eigenlijk op 100 dagen eh, ik had te veel gedronken dat is waar maar het was ook de enige moment dat ik eerlijk was met mezelf. We dansten en hadden het leuk alles leek goed te gaan (ook al weet ik er niet zoveel meer van :s)

Daarna stuurden we veel en ik vroeg u mee naar een bal, u eerste bal, ook daar was alles dik ik orde. We dansten nog en hadden het echt leuk. De dag er op was ik zo zot om tot bij u te fietsen, meer dan een uur heb ik toen over gedaan. Gewoon omdat mijn gps het had laten afweten en ik dus verkeerd gefietst was. Ik was niet van plan van lang te blijven toen maar jij besliste daar duidelijk anders over. We bleven maar praten toen en ik denk dat ik zeker 5 keer gezegd heb dat ik ging vertrekken. Maar telkens ik dat zei begon je "te wenen". Ook al wist ik dat het niet echt was ik kon gewoon niet vertrekken omdat mijn hart brak u zo te zien. En na het nog een uur gerokken te hebben moest ik wel van m'n hart een steen maken en vertrekken want het werd al donker. Dan moest ik dus in de donker nog een uur fietsen.

Niet veel later kwam dan Rome, de prachtige stad, de prachtige avonden. Daar begon het allemaal tijdens het avond eten, we waren allemaal moe en de ene grap na de andere werd verteld en we kwamen niet meer bij van het lachen. Later die avond was het nog op het gemakje elkaar masseren en eens dichtbij elkaar kruipen. Enzo ging dat bijna de hele week verder. Zo goed als elke avond kwamen we bij elkaar voor massages. En dat waren enkel de avonden, ook overdag konden we elkaar goed vinden en liepen we bijna constant samen. Natuurlijk was niet alles roze geur en maneschijn. Die ene dag liep het mis en dat was mijn schuld, dat weet ik. Ik had u verkeerd begrepen en nam een hele stap terug en nam afstand. Uiteindelijk bleek dan wel dat ik het verkeerd had en probeerde er dan ook alles aan te doen om het opnieuw bij het oude te krijgen. Na veel gepraat (vooral door mezelf) die avond kon je het toch een plaats geven en vertelde je mij dat het heel simpel was voor jou: ofwel alles (de hele tijd) ofwel niets. Ik liet je toen heel duidelijk blijken dat het voor mij alles was. Ik liet je die avond verder met rust zodat je even op adem kon komen. Maar al snel kwam er die verlossende sms dat het terug beter was en of ik niet wou afkomen. Dat moest jij mij geen 2 keer vragen, ik stond er onmiddellijk. Maar het mocht niet zijn en in de terugweg  op het vliegtuig ging het weer mis. Ik voelde me zo slecht en hulpeloos toen, toen pas besefte ik echt wat er aan de hand was met mezelf. Maar nadien was niets meer hetzelfde en je begon opnieuw met je ex, dat was de volledige ommekeer in ons verhaal. Je liet me toen, na alles, vallen als een baksteen. En nu sta ik hier, alleen en verloren.

Ik mis je.