Naast de rusthuizen van de stad en het departement waar we reeds hadden gewerkt, zijn er in Buzau en omgeving ook nog rusthuizen van Pope Milea, een ortodoxe priester die allerlei soorten projecten heeft opgestart voor de allerarmsten. We gingen naar zijn rusthuis in Ulmeni, waar we vaststelden dat dit niet echt een rusthuis is maar eerder een opvang voor alleenstaande mannen die nog zeer zelfredzaam zijn. Zij doen een groot deel van het werk ter plaatse en ook in de omliggende tuin en boerderij worden zij ingeschakeld voor te helpen. In ruil krijgen zij kost en inwoon ter plaatse. Er is daar plaats voor 34 mannen en er is een tweede gelijkaardige opvang in Naiene voor vrouwen. Echt voor de bewoners zorgen was daar niet nodig, maar als werk mochten we de vensters wassen. 't Was eens iets anders.... Na het middagmaal keerden we terug naar Buzau om onze week af te sluiten met het aankopen van de laatste kadootjes voor het thuisfront. Morgen gaan we nog naar zoutmijnen in Prahova en kunnen we 's avonds onze boel opruimen. Zondagmorgen vertrekken we hier al rond 6u30 om Boekarest nog te bezoeken en rond 20u mogen jullie ons aan de Meerspoort terug verwelkomen met Bine ats venit... Tot dan Nele
Ons bezoek aan het hospitaal was zeer leerrijk en we maakten met Tania een nieuwe afspraak voor donderdag. Zij zou ons het volledige ziekenhuis laten zien. Maar er kwam een wijziging in het programma (weeral): op woensdag brengen Anneke, Sabine en Astrid een bezoek aan een rusthuis in Smeeni. Na een goed onthaal in het hospitaal aldaar, bleek al snel dat we op een verkeerde bestemming waren. Maar geen probleem: het rusthuis ligt aan de achterzijde van dit hospitaal. Er zijn twee paviljoenen, de verbouwingsweken zijn nog steeds bezig. De directie is een dokter, er werken enkele verpleegkundigen en zorgkundigen voor 34 bewoners. We zijn hier goed onthaald geweest, er was ook een goede uitwisseling mogelijk er er werden enkele suggesties doorgegeven . Hier was het ook mogelijk om mee te helpen in de zorg. We mochten vaststellen dat de hygiënische zorgen reeds meer zijn ingeburgerd. In de namiddag zijn we ook nog meegegaan met Christina en Stefania van het wit-gele kruis voor een opstart an een zorg van een dementerende vrouw. Vanuit onze ervaringen in Oudenaarde konden we enkele nuttige tips doorgeven. Ondertussen hebben ook onze voorzitter ontmoet en haddem we een voorbereiding op de evaluatie van ons werkervaringen alhier. Gezien er hier een belangrijk religieus feest op handen is, moest ons programma nog eens kunnen wijzigen. Flexibiliteit wordt hier goed geoefend. Aangezien we voor donderdag een afspraak hadden in het hospitaal en ook terugin de slag konden (en het ook graag deden) hebben we beide projecten voortgezet. Sabine kon verder aan de slag in het hospitaal en daar kreeg ze een uitgebreide rondleiding van alle afdelingen. We kijken uit naar haar fotoreportage, want zij mocht ook vaststellen dat de initiatieven en onderssteuning vanuit onze provincie absoluut ten goede komen aan alle lagen van de bevolking aldaar. We zijn fier om ook tot deze provincie te behoren. Nele, Kim, Anneke en Astrid vertrokken deze morgen met de directrice naar haar rusthuis in Smeeni. Nele en Kim hadden contact met de sociale dienst en Anneke en Astrid kregen een vraag naar zorg van mindervalide bewoners. Op die manier konden we aan een verpleegkundige de basistechniek van een bedbad uitleggen. De directie vroeg ons ook om met haar contact te houden... Rond de middag werden we in een hotel in Buzau verwacht voor de evaluatievan het Leonardo da Vinci-porject met de voorzitter en alle betrokken partijen. Na een inleidingswoord van onze voorzitter werd iedereen uitgenodigd om de bevindingen te verwoorden, zowel van alles wat wij hebben meegemaakt, alsook wat zo'n project heeft betekent voor de Roemeense medewerkers. Het werd een vruchtbaar gesprek, met de wens dat er ook een delegatie van Buzau naar Oudenaarde zou komen... Er was ook een permanentevertalling door Adriana. Morgen wacht ons een laatste werkdag... Naska
Nog vlug een kort verslagje van het etentje voor onze gasten: Nele en Kim hadden het dessert al gemaakt toen Astrid, anneke en Sabine thuis kwamen: vanillecrème met garniering. Onze gasten vonden het menu overheerlijk (en wij ook). Seby had zijn woord gehouden en bracht zijn muziekinstallatie mee. De sfeer zat er al vlug goed in. Het werd een ongedwongen en leuke karaoké- en dansavond!
Verslaggever van dienst is Sabine. Maandagavond geen tijd gehad om te bloggen want voor dinsdagavond hadden wij 15 genodigden en moest het menu klaargemaakt worden. Wij kozen voor balletjes gehakt met tagliatelli met ''tomatensaus á la NASKA''. Dit recept is nog zoveel lekkerder als het kan overnachten. Dit kwam ons goed uit want dinsdag was het voor ons allemaal werkdag en zou het onmogelijk geweest zijn om tijdig iets lekkers op tafel te toveren. Wij kregen van bunica Jelena (de schoonmoeder van Christina) een kanjer van een kookpot ter beschikking! De coördinatie van de voltallige kookploeg verliep vlekkeloos. Het resultaat was "just perfect"!
Omdat de afdeling neurologie op maandag erg interessant was vroegen Astrid, Anneke en Sabine een wijziging van de planning en keerden vandaag terug naar deze dienst vooral ook omdat de neuroloog ons zei dat vandaag de verpleegkundige Tania zou werken en zij het enige personeelslid is die vlot Frans spreekt. Tania kreeg dienstvrijstelling om ons uitleg te geven. Ze was zeer vriendelijk en geen enkele vraag was haar te veel. Wij kregen ook een rondleiding in het ziekenhuis op de polikliniek en op de diensten op het 2de verdiep. Daar ontmoetten wij ook een verpleegkundige van het O.P. van de plastische chirurgie die vlot Engels sprak en ons de volledige afdeling liet bezichtigen. Zowel deze verpleegkundige als Tania zijn respectievelijk in 1999 en 1997 voor een werkstage van één maand in het UZ Gent verbleven en hebben er veel geleerd. Wij vernamen dat verschillende diensten financiële hulp kregen van de Provincie Oost-Vlaanderen en het UZ voor de materiële uitrusting en het resultaat mag gezien worden! Onze werkdag was eigenlijk te kort en wij hopen om donderdag er nog eens te kunnen langs gaan maar dat weten wij nu nog niet.....
Slaapwel! NASKA
PS Er zijn hier héél veel tuinkabouters te bespeuren. Christina zegt dat het hier de laatste tijd een rage geworden is.Sabine heeft er zelfs al van gedroomd! Foto volgt later.
Deze morgen vertrokken Sabine, Anneke en Astrid richting hospitaal... een nieuwe ervaring tegemoet. Eerst liepen we nog eens binnen in het voor ons vertrouwde bureel van het wit-gele kruis. Stefania bracht ons naar de afdeling neurologie. Daar werden we begroet door de hoofdverpleegkundige en haar voltallige equipe verpleegkundigen. Vrij vlug kregen we een globaal zicht op hun werking. Rond 9u30 begon Dr. Piticas, neuroloog, aan zijn zaalronde bij zijn zieken. Deze ronde duurde ongeveer tot 11u30. Al vlug nam de dokter persoonlijk contact met ons, zo vernamen we dat hij enkele jaren geleden een maand in België verbleef, meer bepaald bij zijn collega's in het UZ-Gent. Hij benoemde de welvaart en de ruime mogelijkheden van een universitair ziekenhuis. Hij bezocht een twintigtal personen. Voor elk van hen had hij persoonlijke aandacht zowel voor het neurologisch onderzoek, als voor de emotionele ondersteuning van patiënt en familie. Tijdens de zaalronde waanden Sabine en Astrid zich in hun studententijd in Gent. Dr. Piticas betrok ons meer en meer bij het gebeuren. Anneke is en blijft onze trouwe tolk en ook voor haar ging een nieuwe wereld open. Op de afdeling neurologie hebben we vergelijkbare pathologiën gezien als bij de bewoners van het WLZ, waardoor werd voorgesteld om ons programma voor de komemde dqgen aan te passen, zodat we op deze afdeling kunnen blijven. Dit was een eerste indruk van het hospitaal Tot later Sabine, Anneke en Astrid
Kim en Nele werken de rest van de week samen met de sociale dienst van het departement Buzau. Ook zij hebben een aantal rusthuizen en vandaag bracht een chauffeur ons naar Ramicu Sarat (33 km vanuit Buzau) waar er een rusthuis is met 80 bewoners, zowel mannen als vrouwen. Er verblijven personen tussen de 46 en 100 jaar. De bewoners hier waren er fysiek erger aan toe dan deze in rusthuis van Buzau. De meeste bleven ganse dag in hun bed liggen en ook van deze die wel nog in de eetzaal zaten, waren de meeste ook fysiek zeer zwak. Een tiental bewoners hadden ook een ernstige vorm van dementie. Wat in deze setting zeker nuttig zou zijn is een ergotherapeut want de mensen zaten er gewoon zonder bezigheden. Er was wel een kinesist in huis die de mensen in bed aan het behandelen was, maar die het vandaag vooral druk had met te kijken naar de mooie ogen van Kim. We kwamen nochtans te weten dat hij getrouwd is en drie kinderen heeft, maar hij probeerde Kim keihard te verleiden, maar toen hij ook nog begon over het feit dat ze elke dag de bijbel moest lezen, was het genoeg voor haar. Groot probleem vandaag was het feit dat we eerst uitleg kregen van de directrice maar dat niemand daar Frans of Engels kon. Gelukkig kennen wij inmiddels een beetje basis en dankzij de voorbereidende lessen van Beatrice en ons boekje Roemeens lukte het ons om te verstaan en uitgelegd te krijgen wat we wilden. Tegen dan was het middag en konden we helpen om de maaltijd op te dienen en een aantal bewoners ook te helpen bij het eten. Daarna kregen we zelf middagmaal waarbij ze in de badkamer een tafeltje hadden geimproviseerd waar we met ons tweetjes konden eten. Met de maatschappelijk werker hebben we dan ook nog een beetje gebabbeld (vooral in woorden en niet in zinnen want ook dat was in het Roemeens) over hoe er bij ons gewerkt wordt, wie welke taken uitvoert,... Ze waren zeer sterk geïnteresseerd in de werking van de ergotherapeut dus misschien komt er daar ook nog wel eens van om iemand aan te werven want dit zou zeker een meerwaarde zijn. We kregen hier weer de verhalen en ook de indruk dat zeer veel verpleegkundigen Roemenie verlaten en ergens in het buitenland gaan werken omdat de lonen hier zeer laag zijn (120 euro per maand). Onze collega's begonnen deze morgen vroeg te werken in het ziekenhuis en konden daardoor ook iets vroeger stoppen. Omdat er hier al de ganse tijd zeer lekker voor ons wordt gekookt, hebben we beslist om morgen zelf te koken, in eerste instantie voor ons en het gezin van Christina, maar ondertussen hebben we al een pak vrienden die we ook mee mochten uitnodigen, dus we koken voor 20 mensen. Op het menu staat tagliatelli met bollekes in tomatensaus en vanillepudding met speculoos. De vroege vogels zijn na het werk richting winkels getrokken om alle nodige boodschappen te doen en wat we reeds kunnen voorbereiden, gaan we vanavond nog doen zodat we morgen na het werk alleen nog de afwerking moeten doen. Wellicht hoor je ook nog meer over hun ervaringen, maar de dagen zijn hier zeer druk waardoor het er niet altijd van komt om de blog te vullen. Vele groeten aan iedereen daar! Nele, Kim
Nog even terug naar vrijdagavond. Samen met een paar Roemeense vrienden gegeten in een typisch Roemeens restaurant met zeer lekker eten. 't Was zeer gezellig en we begonnen zelfs te zingen en te dansen. Er kwam bijna het voorstel om nog een karaoke op te zoeken, maar aangezien Sabine geen Russisch kon (????) is dit niet meer doorgegaan. Zaterdag moesten we gelukkig maar tegen 11u vertrekken en we hebben 's morgens van de gelegenheid gebruik gemaakt om keuken en badkamers te kuisen zeer tegen de zin van de bunica. Daarna naar Magura om op het congres van de universiteit onze presentatie te geven en dit viel blijkbaar in de smaak. We kregen daar ook nog een sandwich en gingen vervolgens het monasterium bezoeken. Daarna richting moddervulkanen waarbij we terecht kwamen in een zeer speciaal ruw landschap met kloven, opborrelende modderstromen en prachig uitzicht. Daarna gingen we in Magura op restaurant alweer typisch Roemeens eten. Deze morgen extra vroeg uit de veren en geen zondagmorgen met croissants, vers fruitsap, gekookt eitje,... want om 7u30 stonden onze taxi's alweer paraat. We gingen richting Karpaten en konden onderweg genieten van het schitterende landschap met mooie vergezichten. In Sinaya gingen we eerst met de kabellift tot een hoogte van 1400m en deden daar een klein wandelingetje. Vervolgens ging het richting kasteel, zomerverblijf van de koninklijke familie tussen 1817 en 1999, waar we ook Anneke terug ontmoeten die 's morgens om 5u al in Cluj was vertrokken. Het kasteel was prachtig ingericht, maar de rijkdom daar staat in zeer sterk contrast met de armoede die we hier ook al hebben gezien. Vervolgens naar Bran waar we om 15 zowel voor middag-als avondmaal gebruikten. Aangezien we al om 6u30 al ontbeten, konden we dit toch wel gebruiken. Daarna terug op kasteelbezoek in Bran. De prins van Walachije die daar verbleef was een bloederig tiran en diende dan ook als voorbeeld van Bram Stoker's Dracula, vandaar de bijnaaam 'kasteel van Dracula'. Tenslotte ging het richting Brasov, een prachtige stad met een mooi historisch centrum. Het was al vrij laat en de winkels waren bijna allemaal dicht en sommigen vonden dit zeer erg. Van daaruit dan de lange weg terug (3 uur) richting Buzau waar we nog maar beperkt van de landschappen konden genieten want het was al snel pikdonker. Gelukkig hadden we schitterende chauffeurs die ons veilig door de bergen loodsten. Het is nu inmiddels half twaalf en een weekendje toerisme is echt wel vermoeiend, vooral door de lange afstanden. Anderzijds was het meer dan de moeite waard wat we hebben gezien, maar morgen is weer werkdag met twee nieuwe werkterreinen, dus zeker weer nieuwe ervaringen en indrukken, dus we kunnen zeker ons bedje gebruiken. Slaapwel! Naska.
De tijd vliegt. Het is inmiddels vrijdag, late namiddag, en vandaag gingen we op stap met Sylvia, maatschappelijk werkster van het WGK. Zij bezoekt de gezinnen die medische zorgen krijgen als haar collega's doorgeven dat er wellicht ook sociale noden zijn. Zij dringt er vooral bij aan dat de mensen die kunnen een aanvraag indienen voor een erkenning als gehandicapte omdat ze dan een financiële toelage krijgen en vb. gratis medicatie. We bezochten 6 gezinnen en we stelden vast dat Sylvia haar tijd neemt om te luisteren naar de levensverhalen van de mensen en echt actief helpt zoeken naar oplossingen. Hiervoor werkt ze samen met verschillende diensten in Buzau. De leefomstandigheden en hygiënische toestand waren minder confronterend dan wat we gisteren zagen. Met onze beperkte medische kennis konden we niet genoeg inschatten waarom artritis bijna steeds als gevolg amputaties heeft, maar dat vragen we straks aan onze collega's verpleegkundigen wel eens. De rest van de namiddag houden we ons bezig met de laatste voorbereiding van de presentatie die we morgen op een congres moeten geven.
Een paar antwoorden op 'blogvragen'. We hebben afgesproken dat we ergens in september zorgen voor een Roemeense avond met sarmale op het menu en een presentatie van onze foto's en verhalen. Jullie moeten dus nog geen voorbereidselen treffen. Hoe we het slaapprobleem hebben opgelost? Er is een veldbed geleverd door het leger en Astrid slaapt nu in de inkom helemaal alleen zodat niemand haar nog hoort! In Roemenië zijn er namelijk nooit problemen!
Deze avond krijgen we nog een 'feestje' met alle collega's van het wit-gele kruis dus wellicht lukt het ons weer niet om eens op tijd in ons bed te geraken. 't Is hier inmiddels 24 graden, zonnig en voor ons lekker warm, terwijl sommige Roemenen het hier nog altijd koud vinden Gisterenavond konden we voor het eerst buiten eten en heeft Lorentio de BBQ aangestoken!
Vanaf vanavond zijn we tijdelijk met 4. Anneke vertrekt namelijk op weekend om haar mama in Cluj te gaan bezoeken en komt zondagavond terug. Dit was niet voorzien vooraf, maar is deze week met de hulp van een aantal van onze Roemeense vrienden georganiseerd. Ze kijkt er enorm naar uit om na bijna een jaar haar mama terug te zien en voor het eerst zal ze daar ook haar metekindje van 7 maand kunnen in de armen nemen. We leven allemaal met haar mee.
Hierbij alvast verslaggeving van Nele en Kim die nog een tweede dag in de sociale dienst van de stad werkten. Gisteren kregen we zicht op wat ze aanbieden voor kinderen, vandaag kregen we uitleg over de werking voor volwassenen : leefloon, sociale onderzoeken voor ouderen die in een rusthuis van het departement wensen te worden opgenomen en financiële hulp voor gehandicapten en hun mantelzorgers. Na de theorie, gingen we naar een dagopvangcentrum voor gehandicapten waar ze verblijven en verschillende activiteiten doen (eten, ergo, les geven op niveau van deze kinderen,...). Normaal zijn er ook 30 fysiek gehandicapte kinderen die naar daar komen voor kineactiviteiten, maar de kinesist is vertrokken naar Engeland en de openbare diensten mogen wegens de crisis geen aanwervingen meer doen, dus momenteel kunnen ze die kinderen niet verder helpen. Daarna gingen we opnieuw naar het centrum met voor-en naschoolse opvang waar we het middagmaal gebruikten. We hadden gisterenavond een roemeens kruiswoordraadsel in elkaar gestoken en hebben dit samen met de kinderen opgelost. Natuurlijk kregen ze daarna een geschenkje als ze het goed hadden gedaan (snoepjes en een potlood). Daarna hebben we hen geleerd hoe ze UNO moeten spelen en ze vonden het zo leuk dat Kim haar unospel als geschenk heeft achtergelaten... Nu moeten we 's avonds voor onszelf iets anders uitvinden. Deze namiddag was emotioneel zeer zwaar. We gingen samen met twee maatschappelijk werkers op huisbezoek (8 families) waar ze in kader van toeslag aan gehandicapten een sociaal onderzoek moesten doen of controle moesten doen in kader van het toekennen van leefloon. We zagen echt armoede en moeders die dag in dag uit met een zeer zwaar gehandicapt kind thuis blijven en er zo goed als mogelijk met de middelen die ze hebben voor zorgen. We hebben enorm veel respect voor de maatschappelijk werkers van de dienst die hier elke dag van de week in deze gezinnen langskomen en proberen hen zo veel als mogelijk te ondersteunen. Morgen zien we terug een ander werkveld, dus wellicht weer nieuwe confrontaties met situaties die we bij ons niet kennen. De collega's die vandaag allemaal individueel met het WGK op stap zijn, hebben straks wellicht ook nog hun ervaringen, dus keer zeker nog eens naar de blog terug! Tot morgen Kim en Nele
Even ter info dat het slaapprobleem opgelost is. Iedereen had een zeer goede nachtrust!
Kim en Nele zijn vanaf vandaag gehuisvest in de sociale dienst van de stad Buzau. Een maatschappelijk werkster van ter plaatse gaf ons uitleg over welke aanvragen zijn behandelen : opmaken van de dossiers kinderbijslag, voor-en naschoolse opvang voor kinderen die thuis niet kunnen begeleid worden, sociaal restaurant, financiële steun voor de allerarmsten om kinderen naar school te laten gaan, kraamgeld, opstarten van projecten om samen te werken met non-profit organisaties (vb. opvangtehuis voor mishandelde vrouwen). Daarna konden we het centrum Phoenix bezoeken. Hier worden kinderen opgevangen en krijgen ze indien nodig hygiënsche verzorging, leren tuinieren, worden geholpen bij schoolwerk, kunnen hun kleren wassen, er wordt hen geleerd om met geld om te gaan, krijgen een middagmaal,.... 's Avonds gaan de kinderen wel terug naar huis en ook tijdens de vakantieperiodes is deze opvang niet voorzien. Deze middag hebben we daar ook onze maaltijd gebruikt. Daarna kregen we rondleiding in het sociaal restaurant waar dagelijks zo'n 330 maaltijden worden afgehaald. Kinderen, ouderen en zieke personen kunnen toestemming krijgen van de sociale dienst om hier een maaltijd af te halen die afhankelijk van het inkomen gratis of tegen kleine vergoeding is. Naast het sociaal restaurant is mijn bezig met een nieuwbouwproject dat normaal in oktober een opvangcentrum voor daklozen zou huisvesten. Ook dit konden we bezoeken en de bouwwerken zijn reeds zeer ver gevorderd. Er is plaats voor 25 personen die daar tot maximum 1 maand mogen blijven. Zij zien dit als opvang voor daklozen, maar eigenlijk is dit in onze visie meer een crisisopvang. Daarnaast hebben zij ook een budget waarmee ongeveer 350 personen betaald worden die als persoonlijke assistent 8 uur per dag werken bij gehandicapten aan huis. Daarover zal ons echter morgen meer uitleg worden gegeven, dus dan lees je dit wel. We gingen ook op huisbezoek bij 2 families. Zij wonen in huisjes van de stad waarvoor zij ongeveer 83 lei huur per maand betalen (20 euro). De situatie beschrijven is haast onmogelijk, je moet het met eigen ogen zien. Het huisje is ongeveer 10m² groot en daar woont en slaapt men met 7 personen terwijl men in diezelfde ruimte ook kookt. In de namiddag konden we de werkzaamheden aan het loket volgen. Er zijn 4 loketten waar maatschappelijk werkers 1 dag per week hun taak opnemen. Ze maken ter plaatse geen dossiers maar starten enkel dossiers op door alle nodige aanvraagformulieren mee te geven en documenten in ontvangst te nemen. Het opmaken van de dossiers doen ze de andere dagen op hun bureel. We kregen ook nog verder uitleg over het personeelsbeleid, de aanwervingsprocedure,.... We zijn daar zeer vriendelijk ontvangen en kregen de ganse dag zeer veel uitleg. Probleem voor Nele was dat de voertaal vandaag Engels was en zij er constant Franse woorden tussensloeg. We hadden gevraagd om te voet terug naar huis te kunnen gaan en zijn via de stichting van Pope Millea gegaan om ook dat eens te bezoeken en zijn daar goed ontvangen en kregen een rondleiding in de vakschool en uitleg over zijn werking.
Sabine en Anneke kwamen superenthousiast terug van hun werkdag in het rusthuis. Doordat ze nu maar met 2 waren, kregen ze de kans om veel meer mee te werken. Dit is alvast een les geweest voor de groep die volgend jaar komt, dat we niet met 5 personen tegelijk op 1 plaats kunnen werken. Ze kregen eerst een zicht op de dagindeling en de taken van de verpleegkundigen en verzorgenden zowel overdag als 's nachts. Er was mogelijkheid om de vergelijking te maken tussen de lonen hier en bij ons. Daarna hebben Anneke en Sabine elk een bewoner gedoucht. Het personeel kreeg daarna de kans om onze meegebrachte affiches over handhygiene en omgaan met dementerende personen te bekijken en kregen er de nodige uitleg bij. De samenwerking is vandaag alvast zeer positief verlopen doordat er tijd was om individueel mee te werken met het personeel van ter plaatse. Er was ook reeds een vertrouwensband met de bewoners en ook dat zorgde voor een aangename sfeer. Naast de rusthuisbewoners die verzorgd worden, kwam er vandaag ook iemand die nog thuis woont langs om zijn wonden te laten verzorgen in het rusthuis (buikwonde na een operatie voor appendicities, die na 4 jaar nog steeds niet is genezen)
Astrid ging vandaag alleen op stap met de verpleegkundige van het wit-gele kruis en was om 8 uur al op pad met Mariana en Christina. In de voormiddag werden de patiënten bezocht en verzorgd die in de stad Buzau wonen en nadien ging het richting platteland. De verpleegkundigen van het wit-gele kruis hebben als hoofdtaak wondverzorgingen (doorligwonden, diabetes, brandwonden, ulcera,....). Op 1 dag werden een 14-tal mensen bezocht. De omstandigheden waarin sommige mensen leven is erbarmelijk en moeilijk onder woorden te brengen. Bij 1 van de patiënten werd het WGK ingeschakeld om de incontinentiezorg te verbeteren door aan de familie aan te leren hoe men bepaalde handelingen kan stellen. Het WGK doet ook zijn best om aandacht te hebben voor het vermijden van bepaalde wonden door vb. met de middelen die er zijn te zorgen voor zwevende hielen. Hun zorg gaat echter veel verder dan dat : zij hebben aandacht voor het levensverhaal van de patiënten en de families, zij geven ondersteuning zowel verpleegtechnisch als emotioneel, ....
Het werken op drie terreinen zorgt ervoor dat we ook thuis nog heel wat aan elkaar te vertellen hebben en dit is voor onze allemaal een zeer interessante dag geweest.
We weten al dat morgen in het kader van de internationale dag van de verpleegkundigen er een televisieuitzending daarover is en dat Astrid in haar Belgische verpleegkostuum ergens mag op TV komen. De details kennen we nog niet, maar daarover morgen meer!
Met Leonardo Da Vinci op pad door Europa
Gisterenavond konden we voor het eerst buiten eten en heeft Lorentio de BBQ aangestoken!
