over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
10-05-2008
Naar huis
Verdwaasd reed ik thuis de parking op na een lange trage rit, regelmatig onderbroken door een huilbui. Johan, mijn eeuwige tuinier, was in de tuin bezig en stelde niet teveel vragen wanneer hij me zag uitstappen. Ik liet al het materiaal in de auto: dat zou ik nu toch niet snel nodig hebben...
Ik werd vrolijk begroet door onze hond die niet snapte waarom ik in huilen uitbarstte gedurende onze knuffel. Hij likte mijn handen waarin ik mijn gezicht begroef en duwde met zijn natte neus tegen mijn arm zodat hij mijn tranen zou kunnen likken. Laat me maar schatje, het vrouwtje is triest en moe, maar het zal wel overgaan. Ik kleedde me om en kroop in bed waar ik na weer een volgend tranenspel uiteindelijjk toch in slaap viel. De rest van dat weekeinde ging in een trance voorbij. Ik herinner me vaag dat ik af en toe wel aan de beurs dacht en hoe alles zich daar zou afspelen, maar eigenlijk was ik zo murw dat het me niet echt meer kon raken. Zoals de gewoonte was sinds maanden, sliep ik amper 4 uur per nacht waarna ik wakker werd en niet terug de slaap kon vatten. Ik was het gewoon geworden om stil te wachten tot het ochtend werd. Aangezien ik nu niet om half zes meer moest opstaan bleef ik liggen tot ik tegen achten toch terug in slaap viel voor een paar uurtjes. Overdag sleepte ik me van mijn bed naar de sofa maar kon nergens rust vinden, meestal zat ik gewoon apathisch in de zetel voor me uit te staren. Johan liet me begaan en drong nergens op aan.
Toen ik maandagmiddag wakker werd belde ik mijn huisarts voor een afspraak. Hij was niet echt verwonderd toen ik hem mijn verhaal deed: ik was al maanden geleden langsgegaan omwille van maagklachten die ik maar niet onder controle kreeg en hij wist ook dat ik al jaren niet goed meer sliep door het nachtlawaai van de vliegtuigen. Hij was klassiek medisch geschoold, net als zijn vrouw die veearts was maar beiden waren bovendien ook homeopaat en kinesioloog, een combinatie waar ik veel voor overhad. Ik had zelf ook een uitgebreide homeopatische huisapotheek voor onszelf en al onze beestjes en kon de meeste kwaaltjes en aankomende ziektes zelf aan. Omdat ik doorgaans met mijn eigen remedies vrij snel herstelde, wist hij dat het menens was wanneer ik dan toch eens bij hem langskwam voor een visite.
Alhoewel hij een uur uittrok voor mijn consult, was zijn diagnose niet al te moeilijk te stellen: burnout. Hij wist dat ik niet graag alllopatisch werkte, daarom zouden we eerst proberen met fytotherapie om de slaap terug te herstellen. Aan het geluid van de overkomende vliegtuigen kon hij echter niet veel doen en oordopjes had ik al veel vroeger geprobeerd maar de druk die ik daardoor in mijn oren kreeg maakte het me ook onmogelijk om te slapen. Hij schreef me zes weken rust voor, het leek me een eeuwigheid! Zoals ik mijn lichaam kende betekende dit voor mij 3 weken écht rusten en dan 3 weken vakantie!
Ik wist duidelijk nog niet wat een burnout eigenlijk betekent...
