Twee nieuwe domeinnamen, een geslaagde handtekeningencampagne, kieslijsten vullen en een veel enthousiasme. De B.U.B. bruist van levenslust. Dat kan hooghartig klinken, maar het is een vaststelling die we hier dagelijks aan den lijve ondervinden. Wij zijn bijna klaar voor de verkiezingen. We kunnen u nu reeds zeggen dat we binnen een zeer korte tijdsspanne met onze échte campagne gaan beginnen. Startschot in maart, afspraak in mei!
De B.U.B. komt voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers op in Brabant (met zijn verschillende districten), Antwerpen, Oost-Vlaanderen,Limburg en Namen. Dat is énorm veel voor een jonge, beginnende partij. Daar ligt ons dan ook de uitdaging. Ware het niet geweest door de tomeloze inzet van talloze mensen, dan hadden we vandaag niet gestaan waar we ons thans bevinden: aan het begin van een politiek avontuur, één dat we graag samen mét u willen beleven.
Wat zagen we ondertussen in het binnenland gebeuren? Soetkin. De zangeres die ex-lid was van het NSV (vandaag nog te "bewonderen" in Leuven) Was ze fout? Wie zal het zeggen? Iederéén maakt fouten, en men moet zich inderdaad als land duidelijk distanciëren van alles wat naar extreem-rechts ruikt, zeker als het om een manifestatie gaat van Europees belang: het Eurosongfestival. Nochthans had de nu gewraakte zangeres in haar groep eerder verklaard dat het nummer van de groep (in een verzonnen taal) de eeuwige taalstrijd in België oplost. Ze lijkt dus wel degelijk een andere koers te bewandelen, wat uiteraard zeer positief is. Zoals we aanhaalden: Iedereen begaat jeugdzonden. Wat echter niet door de beugel kan is de manier waarop bepaalde Vlaams-nationalisten nu komen zeggen dat flamingantisme weer eens geassocieerd wordt met extreem-rechts. Hoezo, heren: U bent er zelf verantwoordelijk voor! Of gaat men straks de Belgischgezinden ervan beschuldigen om de collaboratie en het 70 punten-programma te hebben uitgevonden?
Waar we eveneens niet voor verantwoordelijk gesteld kunnen worden is de ronduit belachelijke kiesregeling voor Brabant. Brussel-Halle-Vilvoorde-Leuven, Brussel-Halle-Vilvoorde Frans en Waals-Brabant waren al drie districten. Onder druk van de hypernationalistische CD&V en de N-VA is nu ook Brussel-Halle-Vilvoorde-Leuven gesplitst in Brussel-Halle-Vilvoorde...en Leuven. Nu nog Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen en we zitten met vijf- vijf!- kiesdistricten in één provincie. In de Middeleeuwen waren we bij wijze van spreken nog beter af, met één Hertog! Mensenlief, maak toch gewoon één kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde-Leuven-Waver-Nijvel, of beter: Brabant, zoals er ook één voor Limburg of Luik is. Kan het nog ingewikkelder dan vandaag?
Transparant bestuur komt er niet met de huidige politici, een verfoeilijk systeem dat naar apartheid neigt des te meer. Ondertussen is het proces tegen het VB wellicht definitief afgevoerd. Waarom ook niet? De andere partijen zijn even hypocriet (hypocrieter?) en taalracistisch, ze moeten nu niet komen klagen. Wij werken alleszins door.
De laatste tijd worden we overstelpt met de berichtgeving omtrent de oorlog in Irak. Een oorlog die er, spijts de krachtdadige houding van ons land, Frankrijk en Duitsland, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid toch komen zal. Het zou voor Bush en zijn administratie een enorm gezichtsverlies zijn mocht de gehele mobilisatie en campagne voor niets geweest zijn. In deze hele discussie werden de laatste tijd nogal wat betogingen voor de vrede georganiseerd. Wat op zich uiteraard goed is, want geen zinnig mens spreekt zich uit voor oorlog. Toch vallen hier twee bedenkingen bij te maken: ten eerste de betogingen lijken op een bepaald moment wel over te slaan naar een pro-Irak, zelfs pro-Saddam strekking, én spelen in op een soort primair Anti-Amerikanisme, wat ook niet bepaald opperbest is.
(Extreem?-)links neemt gewoontegetrouw het voortouw in deze marsen, wat uiteraard hun goed recht is. Ondertussen was het voor vele politici weer eens een kans om te laten zien hoe pacifistisch ze wel zijn. Zagen we daar weer niet Anciaux? De groenen? Kortom: dezelfde mensen die de vaandeldragers of waterdragers zijn van het nationalisme in België? Een oud verhaal, dat we maar al te goed kennen: Alle middelen zijn goed om het doel te bereiken. Om verder te gaan op betogingen: Op 27 februari betoogt de extreem-rechtse studentorganisatie NSV die nog als vanouds onder de Pangermaanse zwart-wit-rood kleuren opstapt te Leuven. Het thema is Leuven Vlaams. Nogal laat, maar goed, sommigen zijn nu eerder traag van begrip. Het gaat hem wederom om dezelfde (vermoeiende) toogpraat tegen de anti-Vlaamse politiek (hoezo?) van paarsgroen, een frase die het VB, de N-VA, de VVB etc... graag huldigen. En wederom zullen linkse splinterpartijen (Trotskisten, Stalinisten,Marxisten...) de tegenbetoging leiden. Dat zegt veel over de sfeer waarin dit land aan het begin van deze eeuw verkeert. Oude vetes die al decennialang welig tieren zijn blijkbaar nog steeds niet uitgevochten. Extremen bestrijden elkaar. Want laten we eerlijk zijn- tussen de doelstellingen van de linkse hardliners, een collectivisering van de economie en staatsalmacht en de ultranationalistische solidaristische reflexen van groepen zoals het NSV bestaat fundamenteel geen verschil. Het zijn beiden extremen.
De echte sociaal-democratie, die zowel aan overheidsregulering als aan de vrije markteconomie een kans geeft is vooralsnog nog niet voldoende slagvaardig in dit land om een tegengewicht te bieden voor de twee extremismen, waarvan slechts één een toekomst heeft, en u weet hetwelke. Ondertussen kunnen we mijmeren over de oorlog in Irak en zeggen dat het toch wel godgeklaagd is dat organisaties zoals de NSV nog bestaan... Ja? En dan? Wat brengt dat ons vooruit?. Het is eerder aan ons om een voorbeeld te nemen aan hun strijdvaardigheid, het is aan ons om een voorbeeld te nemen aan de uitmuntende organisatie van de Vlaamse Beweging die erin slaagt om met een infieme minderheid het Belgisch politieke leven te domineren. Nee, de N-VA met of zonder Walter Capieau overigens- heeft geen toekomst. Het Vlaams Blok en de Franstalige Rattachisten hebben dat wel. Internationalisme is mooi, maar het moet doelmatig zijn. Laten we eerst in eigen land beginnen met het uitbouwen van een meer solidaire samenleving. Daarvoor staan we borg.
Vandaag zagen we wederom in het Vlaams Parlement de roep naar meer bevoegdheden, constitutieve autonomie, fiscale hefbomen... opstijgen bij monde van de meerderheid. Men kan zich afvragen of men in deze Raad die de illustere Jean-Luc Van Den Brande, goeroe van het Vlaamse gedachtengoed en voorganger van excellentie Patrick Dewael, omdoopte tot Parlement, nog wel iets anders doet dan dit soort kluchten te verkopen. Bovendien, en even erg, wil men de Grondwet, regelgever van onze Rechtsstaat tot een vodje papier reduceren door Artikel 195 voor herziening vatbaar te maken.
De zin van dit alles is niet moeilijk te vatten, het is de dwaze machtswellust van politici die comfortabel in hun kooi kwetteren als ongevoederde vogeltjes die eigenlijk haviken zijn, hongerend naar meer. De Belgische staat moet voor hen zover hervormd worden tot ze een louter hol, juridisch begrip geworden is, met de taalgrens als demarcatielijn van de Heilige Oorlog tussen Noord en Zuid. Hoe absurd dit is wees een studie van De Standaard nogmaals uit. De provincie Vlaams-Brabant is economisch even sterk dan haar zuiderbuur die gekneld zit in een relatief armer Gewest. Binnen het Vlaamse gewest zijn dan weer de streken Limburg en het zuiden van Oost-Vlaanderen minder welvarend. Maar ook in het Waalse landsdeel is er een grote pluriformiteit: Namen is in volle economische heropbloei, terwijl Henegouwen nog steeds achterophinkt, samen met Luxemburg (agrarisch en meer gericht op het Groothertogdom).
Maar nee, in België is de taalgrens de splitsingslijn die voor eeuwig rijk en arm bepaalt. Binnen de Gewesten mogen geen verschillen bestaan. Een ander verhaal was dat onlangs wetenschappelijk aangetoond was dat Vlamingen 20% harder werken dan Walen. Naast het absurde ethnocentrische, overgesimplifieerde van deze vergelijking stelt men zich uiteraard geen vragen bij de soms verouderde infrastructuur in het zuiden. Om aan de echte problemen te ontkomen, belandt men in een eenvoudig discours dat tweeledig is en geen rekening houdt met interregionale recompensaties, transnationale of intraregionale (dis)conjuncturen en stratificatieverschillen tussen de bevolkings(groepen). Er is enkel Noord en Zuid, Brussel en de Oostkantons bestaan niet, de transfers zijn hoger dan ooit en de Staat moet verder hervormd worden.
Geheel in de logica van het Vlaams Blok redeneren de traditionele zelfgenoegzame Vlaamse (meerderheids)partijen tegen hun eigen ideologie in met een bijna ziekelijke hang naar doorgedreven simplisme. Als er één bevoegdheidspakket in dit land homogeen is, is het wel het waanzinnige splitsingsdenken, gedragen door pseudo-economische en pseudo-wetenschappelijke theorieën. Op hun weg naar Vlaamse verzelfstandiging effenen de partijen in het noorden niet alleen het pad naar een Vlaams Blok, sterker dan ooit, maar ook naar het FDF en naar het RWF (Rassemblement Wallonie-France). Dit stemt uiteraard niet tot nadenken bij politici wier ambities vaak niet verder reiken dan het opsnuiven van het bedwelmende parfum van één ambtstermijn. De juiste politiek?
Nationalisme is hoe dan ook verdoken racisme. Stigmatiseren van een bevolkingsgroep, de eigen voorop zetten is een politiek voeren van neo-racialisme. Tegen het federale denken, dat in se gericht is om deze maatschappij op te blazen, is de enige stap die men kan zetten materies herfederaliseren en de Gewesten voor eens en voor altijd af te schaffen. Wie weigert de Gewesten af te schaffen, opent de deur om de Staat te begraven.
2003 Zal het jaar ingaan als het begin van het einde voor het nationalisme in ons land. De B.U.B. profileert zich vandaag als een moderne, sociaal bewogen en dynamische partij die resoluut kiest voor een unitair België. De voorbije maanden is er zoveel gebeurd, zoveel nieuwe mensen en nieuwe gezichten hebben onze rangen vervoegd en de ouden bleven plichtsbewust verderwerken.
De tijd van woorden is gedaan, de tijd van daden aangebroken. Ons doel is erg duidelijk: Het separatisme vernietigen. Zoiets is taboe in België. Wat is er zo verdraaid zaligmakend aan het federalisme dat ons imago besmeurt, dat uitermate anti-Europees en anti-toekomstgericht is? Natuurlijk moeten de taalwetten en de taalgemeenschappen behouden blijven, een zekere multipolariteit wensen we te behouden. Maar de centrifugale gewesten willen we zien verdwijnen. En liefst snel. Daar gaan we voor, in mei als het kan. Wij zijn ervan overtuigd dat vele landgenoten onze visie delen. Wij zijn er zelfs van overtuigd dat vele politici in andere partijen, wier mond vandaag nog gesnoerd is, in onze richting denken.
Maar klagen helpt niets, we moeten iets doen! Ervoor gaan, complexloos. Ons pleidooi is gebaseerd op verdraagzaamheid tussen mensen ongeacht afkomst, taal, geloof en huidskleur. Als u ons programma leest, zal u zien dat we geen oubollige belgicisten zijn, iets wat de heren flaminganten zo graag tegen ons gebruiken, maar integendeel een dynamische en progressieve partij die België en haar inwoners op het spoor naar de toekomst wil zetten, op weg naar Europa en de wereld. We zijn het hokjesdenken méér dan beu, en dat is dan nog een eufemisme, U Vlaming, U Waal en de Brusselaars, Duitstaligen en allochtonen hangen er ergens tussen...Dat nooit!
België en Europa, en breder, het streven naar bredere gehelen is de toekomst in alle opzichten. De rol van de Vlaamse beweging is historisch gezien uitgespeeld. Ze is vervallen tot een karkas dat dient om ministerpostjes te scheppen. Om geld te verdienen voor sommige politici, langs beide zijden van de taalgrens die niemand vertegenwoordigen buiten zichzelf. Hebt u het nieuws over de overstromingen gezien? Het leek wel of het voor de Nederlandstalige omroepen enkel regende in Vlaanderen. En, voor de volledigheid in het buitenland Wallonië en Brussel. In Wezenbeek-Oppem werd door een dolle priester de scheiding tussen Kerk en Staat overschreden. Een Nederlandstalige gemeente zei u? Brussel ook...in 1302. Als u wil dat er in de faciliteitengemeenten Nederlands gepraat wordt, praat dan met uw Franstalige vrienden Nederlands. Simpel. 80% van de Nederlandstaligen maakt er dan ook geen probleem van.
Alleszins, voor de B.U.B. is het nu of nooit. Wij zijn er van overtuigd dat 2003 het begin wordt van een nieuwe politieke omwenteling!
België valt langzaam uit elkaar en we zullen het geweten hebben, achteraf tenminste.Thans houdt iedereen wijselijk zijn mond. Norbert De Batselier (SP.a) heeft zopas zijn eigen Ontwerp van Vlaamse Grondwet, in navolging van zijn liberale collega Dewael geschreven. En, ere wie ere toekomt, in navolging van het Vlaams Blok. Impliciet wordt het Vlaams parlement zo een constituante. Weten we dit? Is er nog iemand in het volle besef van wat er gaande is?
Blijkbaar niet. Ondertussen is de strijd binnen de VLD losgebarsten. Terecht hekelt Herman Decroo de wat we zullen noemen- importbesluiten van de vernieuwers. Maar we weten goed genoeg dat het niet veel zal uithalen. De Vlaams-nationalisten hebben hun slag thuisgehaald in àlle Vlaamse partijen en ze kunnen er enkel wel bij varen. Dit alles doet wat denken aan het stuk Tout va très bien, Madame la Marquise, waarin de lakeien van de Markiezin tot op het laatste moment proberen te zeggen dat alles heel goed gaat, terwijl achter haar haar paleis in brand staat. De lakeien hier proberen ons wijs te maken dat ze geen separatisten of confederalisten (wat uiteraard hetzelfde is) zijn. Tenslotte dreigen we wakker te worden in een Vlaams Blok-staat, in een onafhankelijk Vlaanderen, Wallonië of Brussel. Neen, het gaat helemààl niet goed met de Belgische eenheid en de oplossing zal niet komen vanuit de traditionele partijen, die, gewoontegetrouw splitsziek, nu al meer dan 30 jaar de staat om God-weet-welke-reden hervormen.
Wanneer gaat er eens iemand duidelijke taal spreken? Mia Doornaert deed dit onlangs wel in De Standaard, in een moedig artikel waarin ze de confederalisering van België frontaal aanviel. Zon acties zijn te bewonderen omdat ze misschien het verschil kunnen maken. Heel wat andere koek dan hetgeen we constant ingelepeld krijgen van onze hypernationalistische politici. We zouden graag eens willen dat er iemand komt zeggen dat het niét goed gaat, dat de eenheid van het land in gevaar is, dat we dringend moeten handelen. Zulks gebeurt blijkbaar niet. In dat opzicht past het ook wel te zeggen dat er niemand is die zegt dat het NIET goed gaat, met andere woorden: men splitst maar verder en houdt zijn mond. Doodzwijgen heet zoiets.Misschien is het in die optiek wat beter te begrijpen waarom de B.U.B. bestaat. Om een ander signaal te geven, om resoluut een dam op te werpen tegen het separatisme en (con)federalisme. En dat doen we niet alleen vandaag, dat zijn we van plan te blijven doen. Om wat niet goed gaat om te buigen in iets beters.
Wanneer een gesloten beweging haar toppunt bereikt, volgt meestal haar vrije val. Dit is nu het geval voor het Vlaams-nationalisme. Het plafonneert. Tegelijkertijd lijkt er voor België een crisis die zijn weerga niet kent voor de deur te staan. België barst! Zo klinkt het nu dus ook binnen de VLD. Zoiets was te verwachten en we zijn dan ook in het geheel niet verrast. We maken ons wel de bedenking over de interne levensvatbaarheid van een partij die in twee helften gescheurd is: een federalistisch/unitaristische en een confederaal-separatistische. Met deze wending van de Vlaamse liberalen bereikt het ongeremd nationalisme zijn voorlopig paroxysme. Voorlopig. Want wat staat er ons nog te wachten? Wanneer Karel De Gucht zegt dat De Franstaligen mentaal misschien niet in staat zijn geld te beheren (dixit na partijcongres) moet men zich toch ernstige bedenkingen beginnen te maken bij de gemoedst oestand van onze politici. Dit is waanzin. De échte winnaar hier is de oude VU. Haar neergang is omgekeerd recht evenredig met de nationalistische opgang in alle Vlaamse partijen op de groenen en gedeeltelijk de socialisten na.
De partijen moeten goed beseffen dat men niet kan blijven splitsen, tot de burger op een dag wakker wordt in een staat die hij nooit gewild heeft. Om nog maar te zwijgen van de institutionele (revolutionaire?) chaos die eruit voort kan vloeien. Je kàn nu eenmaal niet een staat die bijna 200 jaar oud is en in de kern van Europa ligt zomaar afbreken. Zoiets heeft altijd zeer ernstige gevolgen. Beseft men eigenlijk nog wel waar men mee bezig is? Of heeft men het zo druk met van congres naar vergadering te hollen, opgesloten in een politiek karkas dat men volslagen géén voeling meer heeft bij de gewone burger?
In een representatieve democratie dienen de partijen representatief te zijn, zij moeten m.a.w. in min of meerdere mate vertolken wat er onder de bevolking leeft. De Vlaams-nationalisten zijn erin geslaagd deze band tussen de natie en haar vertegenwoordigers te verscheuren. De traditionele Vlaamse partijen prediken nu allen punt één van het Vlaams Blok: Vlaamse onafhankelijkheid.
Dat is een zeer ernstige evolutie. Er is dringend nood aan een nationaal alternatief, waarin mensen ongeacht hun strekking zich kunnen thuisvoelen. Wij hopen en geloven dat de B.U.B. zulk een alternatief vormen zal. Het is nog niet te laat. Maar we moeten wel nu iets doen. Immers, zoals eerder gezegd, de engdenkende nationalistische beweging zit aan haar hoogtepunt, ze kunnen niet verder in hun standpunten. Aan ons om haar te ontmaskeren en ten val te brengen. In het oog van de storm beseffen we dat na de zwaarste crises de mooiste overwinningen tot stand komen.
Vandaag is Abou Jahjah kop van jut. Men vraagt zich weleens af Wat bezielt die man? of hoe is het zover kunnen komen?. Voor het VB zijn Abou Jahjah en de AEL een geschenk uit de hemel. Zie je nu wel, al die buitenlanders...!... Nochthans wijzen objectieve rapporten van de Antwerpse politie erop dat het hier slechts gaat om 15% van de buitenlanders. Nee, het probleem dat zulke omvang aangenomen heeft is véél ruimer dan enkel de tegenstelling West-Europeaan/allochtoon.
Abou Jahjah is de Hegeliaanse antithese van het VB. Extremisme roept extremisme op. Dit land is in de ban van de sfeer van het interbellum. Splitsing justitie! NMBS! De KBVB! Geen staatshervorming meer maar staatsvorming! Werken staat niet in het woordenboek van de Walen! De vreemdelingen zijn profiteurs! Ziedaar enkele slogans van extremisten, die men in alle partijen pleegt aan te treffen. Want wat is nu het verschil tussen een De Gucht die komt zeggen dat hij in één staatsstructuur niet kan samenwerken met Franstaligen en een Dewinter die nét hetzelfde zegt? De ene beroept zich op een democratische legitimiteit en verkettert op zijn beurt de andere die niét te bezitten. Wat aanleiding geeft tot hilarische debatten. Wie oh wie is nu de echte Vlaming?.
Het is de complete versnippering, elke Nederlandstalige - of bijna elke- politieke formatie zegt vandaag hetzelfde, minder België, méér Vlaanderen. Minder openheid, méér intolerantie.
In zon klimaat is de ideale weg geplaveid voor mensen kaliber Abou Jahjah... En plots steigert iedereen. In een land waarin het bon ton is om andere bevolkingsgroepen te verketteren, zonder dat iemand daarop reageert, is het toch niet vreemd dat er in groepen allochtonen mensen hun kans grijpen? In een land waarin het franskiljonisme des duivels is in sommige kringen, waarop men steeds maar blijft hameren op de onoverbrugbare kloof tussen noord en zuid is het normaal dat de doos van pandora geopend wordt. Het is niet Abou Jahjah die schuldig is, al is hij natuurlijk geen lieverdje, het is de maatschappij die hem geschapen heeft die de volle verantwoordelijkheid draagt. De causaliteit dient gezocht te worden bij de volslagen onverdraagzame houding van vele Nederlandstalige politici die het VB verketteren en net dezelfde populistische taal hanteren.
De politieke wereld in het noorden van het land is dringend aan een grondige bezinning toe. Men hamert maar op modieuze woordjes als multiculturalisme, doch men is onbekwaam om ze toe te passen op de staat waarin ze zelf leeft. Natuurlijk is er een probleem met veiligheid, natuurlijk zijn er problemen met bepaalde vreemdelingen...Maar wat men in België niet doet is nuanceren.
Zonder nuances bestaan er geen oplossingen. Op 7 december, de dag van Pearl Harbour- oh ironie- zal de VLD allicht kiezen voor confederalisme. Vlaanderen onafhankelijk, Wallonië onafhankelijk, Brussel-Vrijstaat en misschien nog een apart statuut voor de Oostkantons. En dat allemaal in één hybride staatsstructuur. Ongetwijfeld kunnen bepaalde mensen achteraf komen verklaren dat ze geen separatist zijn. Ongetwijfeld zullen die mensen datzelfde nog zéggen nà de mogelijke instorting van het Koninkrijk. Dat is nu de ernst van de situatie. Abou Jahjah en de AEL zijn een verlengstuk en een zijtoneel ervan. De politici zouden beter het oude adagium indachtig zijn: Wie het zwaard hanteert, zal erdoor vergaan.
De VLD heeft dus beslist dat aan de Koning slechts een louter protocollaire functie mag toegekend worden. Er is natuurlijk niets mis met een debat over de monarchie in ons land, maar de manier waarop het gevoerd wordt- àls het al gevoerd wordt- slaat werkelijk alles. Een gewezen judocoach en een overloper beslissen klaarblijkelijk over het lot van een instelling die 171 jaar oud is. Een beetje populisme, wat show en het komt er wel weer door. Waarom doet de VLD dit? Voor een infieme republikeinse minderheid? Sterker nog, waarom kiest ze dan niet meteen voor een republiek, dan schenkt ze tenminste klare wijn. Maar nu is het willen-en-niet-kunnen. Aan een lintjesknipper heeft niemand wat. Behalve uiteraard bepaalde politici die hun macht nog willen vergroten.
Zoiets kon niet zonder reactie blijven en H. Decroo, Kamervoorzitter en VLD-er ging meteen op de bres staan voor een behoud van de constitutionele monarchie. Hij verbood aldus de oprichting van een parlementaire subcommissie die de grondwetsartikels m.b.t. de monarchie voor wijziging vatbaar zou stellen, waarop de N-VA aandrong. Bij de Vlaams-nationalisten leeft blijkbaar nog steeds het idee dat België zonder Koning ineen zal storten. Onzin natuurlijk. Eric Donckier (hoofdredacteur van Het Belang van Limburg) die blijkbaar toen al de reactie van de Franstalige partijen kende (is de man helderziend?) vatte deze theorie zo samen: ...de Franstaligen zijn geenszins van plan ook maar iets te veranderen aan de rol van de koning. De verklaring daarvoor is heel simpel. Zij zien de koning en het koningshuis als de garantie voor het voortbestaan van België. En zo lang België bestaat, zijn de geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië verzekerd. Zo simpel is dat.
Alleszins volgde Ecolo toch dit voorstel (m.b.t. de protocollaire monarchie), en bij ons weten zijn dat toch nog steeds Franstaligen, waarop minister Michel zei dat er geen sprake kon zijn van een aanpassing van de rol van de Koning. Hij werd daarin gevolgd door de overige Franstalige partijen. Ondertussen had de N-VA bij monde van Frieda Brepoels reeds gereageerd en gezegd dat Onderkoning Decroo het parlement moest volgen, niet zijn eigen mening. Voor de N-VA was de beslissing blijkbaar reeds in het parlement gevallen. Of is de N-VA tegen vrijheid van meningsuiting (per slot van rekening ook een 19e eeuws grondwetsartikel...)? De houding van de CD&V in dit alles blijft dubieus: de kwestie is vandaag niet aan de orde. Dit is nauwelijks verwonderlijk: De Christen-democraten willen een gedeelte van hun royalistische, katholieke achterban niet verliezen én toch Vlaamsgezind overkomen. Waarom? Voor 5% Vlaams-nationalisten?
Maar ook de SP.a gaat de Vlaamse toer op. Het kartel met Spirit werd beklonken, enkele dagen nadat de VLD net de overlopers van de NCD en Spirit had gehuldigd (ten koste dus van het gewraakte voorstel omtrent de monarchie dat de laatste dagen ook merkbaar een groot deel van de liberale militanten tegen de borst stuit).
Dit alles geeft de raarste kronkels; zo staat in de statuten van de SP.a wij wijzen resoluut elke vorm van confederalisme af. In het programma van Spirit staat: wij kiezen voor confederalisme.
Wie kan hier allemaal nog aan uit? Minstens één partij zal er wel om lachen: Het Vlaams Blok dat het politiek opportunisme van de anderen nu aan de kaak kan stellen. Om terug te komen op de essentie: In feite is er helemaal geen nood om nu een fel debat te openen over de monarchie. Trouwens: als men toch zo nodig de mening van de bevolking wil weten, dat men dan een referendum uitschrijft. Geen zinnig mens twijfelt aan de uitslag. De echte problemen: armoede, werkloosheid, integratie, de ingewikkelde staatsstructuur worden gemakkelijkheidshalve overgeslagen. Behalve dat laatste natuurlijk waar men zoveel wil splitsen dat het een vorm van schizofrenie aanneemt. Wedden dat de gevestigde partijen volgend jaar in juni zich weer hulpeloos gaan afvragen waarom het VB zoveel vooruitgang boekt? Het antwoord is nochthans simpel, je moet het gewoon willen zien. Spijtig genoeg willen vele partijen en politici liever ten allen prijze koningen worden met véél macht in plaats van als onderkoningen de bevolking dienstbaar te zijn.
De grote fout die Belgischgezinden in het verleden maakten en vandaag nog maken is het vervallen in enerzijds een soort passief optimisme (het is allemaal nog niet zo erg), en anderzijds een eindeloos negativisme (we kunnen er toch niets meer aan doen). Dit nu zijn de twee extremen. Daartussen ligt de middenweg. De massa mensen die eerder onverschillig zwerven, pro-België als het erop aankomt, maar veelal zwijgend. Défaitisme maakt zwak, passief blijven is dodelijk. Er is geen zon makkelijke prooi dan deze die passief blijft. Een dier dat weet dat het zal sterven kan nog lelijke klappen uitdelen, een dier ingeslapen is, zal bij een aanval een stille dood sterven.
Vandaag reeds zijn wij de tegenaanval begonnen. Aangewakkerd door een heilig geloof in de democratische waarden bundelen wij thans de krachten om het misdadige nationalisme te vernietigen. Er is niets vreselijker dan mensen tegen elkaar op te zetten, dan haat en verdeeldheid te zaaien. De maskers kunnen dan wel economisch, sociaal of progressief zijn, in se gaat het bij onze tegenstrevers steeds om hetzelfde: het niet willen aanvaarden van tegenstellingen in een maatschappij. Vanuit allerlei hoek horen we weer krijgshaftige taal: Vlaanderen hier, Vlaanderen ginder Vlaanderen moet meer autonomie krijgen, Vlaanderen moet dringend een volwaardige deelstaat worden, Vlaanderen is dit en dit en ook dat
Een tekstje ter illustratie (van de hand van een onbekende nationalist):
Een nieuw Europa zonder België
De Europese Unie staat voor een moeilijke taak met de toetreding van enkele Oost-Europese landen binnenkort. Het bestuur, dat hedentendage al inefficiënt is, zal dan onmogelijk worden.
Europa moet opgedeeld worden in cultuurgebieden : een Romaans, Germaans en Slavisch cultuurgebied. Want het zijn deze gebieden die tegenwoordig een gordijn door de Unie trekken. De cultuurgebieden zelf moeten worden opgedeeld in taalgebieden, want het is duidelijk dat taal mensen bindt.
In de gebieden dient men een meerderheids-stelsel te hanteren, maar in de EU dient het vetorecht van de 3 cultuurgebieden te gelden.
Om de opdeling van de Unie in cultuur-gebieden mogelijk te maken, moet Belgie onherroepelijk splitsen. Vlaanderen bij Nederland en Wallonie bij Frankrijk. Einde van België, nieuw Europa.
Wat Vlaanderen in werkelijkheid is, en Wallonië trouwens ook, is een onbeduidende regio in West-Europa dat maar bestaat bij de gratie van België, zelf oppervlaktegewijs een klein land. Ere wie ere toekomt, onze tegenstrevers hebben het de voorbije dertig jaar goed gedaan. Een labyrinth van deelregeringen en parlementen geschapen om dan post factum te komen zeggen dat hun eigen monster van Frankenstein niet werkt, de nationale partijen opgesplitst, de bevolking zonder succes overigens tegen elkaar opgezet. Maar zoals gewoonlijk bestaat de perfecte misdaad niet. Wat we vandaag meemaken is dat enerzijds de nationalisten meer hebben afgebeten dan ze kunnen kauwen (zoals de Engelsen zouden zeggen), te snel willen gaan, en dat anderzijds langzaam maar zeker de Belgischgezinde krachten zich bundelen.
Wij zijn niet overdreven optimistisch. Wij weten wat we kunnen en wat we vandaag nog niét kunnen. Maar wij weten dat de slingerbeweging van de geschiedenis zich langzaam maar zeker keert tegen de kleine kliek van separatisten die zich in de (vooral Vlaamse) partijen verankerd heeft. Wij zijn er ons bovendien terdege van bewust dat ook wij, en daarmee bedoelen wij alle Belgischgezinde krachten, kunnen verliezen. Zoiets ontkennen zou een fatale blunder zijn, maar er hartstochtelijk in geloven nog meer. De fouten uit het verleden zullen niet meer herhaald worden. Onze solide onderbouw en ons stevig intellectueel discours zal onze tegenstanders uiteindelijk de benen afsnijden. Ondanks de vele crises die er ons nog te wachten staan zal de historische evolutie ons gelijk geven. In een globaliserende wereld is er geen plaats meer voor oubollig en racistisch nationalisme. Onze tegenstanders willen terug naar de feodaliteit met honderden monoculturele ministaatjes. België is op een spoor naar het verleden gezet. Een weg naar de dramatische afgrond. Maar ook deze schijnbaar perfecte misdaad zal niet lukken. Dat is vandaag ons rotsvast geloof.
Op 11 november 1918 eindigde de eerste grote slachting van de 20e eeuw, die naderhand bekend zou worden als de Eerste Wereldoorlog. In een golf van tomeloos imperialisme, aangevuurd door een virulent nationalisme grepen de grote staten van Europa elkaar naar de keel. Het resultaat was de instorting van vier keizerrijken, ettelijke miljoenen doden, onherstelbare (culturele) schade en littekens die de voedingsbodem zouden worden voor een nieuwe oorlog.
Een natie heeft symbolen nodig, en daarom is het goed dat we niet vergeten elk jaar op 11 november te herdenken wat nu iets minder dan 85 jaar geleden gebeurde. Tenslotte kan men steeds leren uit het verleden en ervoor zorgen dat oude fouten niet meer gemaakt worden. De bittere realiteit die de frontsoldaten jaren na elkaar ervoeren valt in geen woorden samen te vatten. Wij hebben hier niet voldoende ruimte om over andere aspecten van de grote oorlog dieper in te gaan. Nog steeds is het een pijnlijke herinnering dat vele Nederlandstalige soldaten onheus behandeld werden, omwille van het Franstalig karakter van het Belgisch leger. Vanaf 1917 werd de taalstrijd harder gevoerd, enerzijds door een- zij het beperkte- collaboratie in bezet België, en anderzijds door de Frontbeweging, door jonge Nederlandstalige intellectuelen gevormd, die voor haar rechten vocht. Het uitvloeisel van dit alles zou enerzijds zijn de stemming van de taalwetten in de daaropvolgende decennia, en de volledige gelijkberechtiging van het Nederlands, wat goed is, maar anderzijds ook een Vlaamse beweging die zich mateloos radicaliseerde. Dit laatste bracht haar vanaf de jaren dertig in extreem-rechts vaarwater, waar ze vandaag nog steeds inzit.
Vandaag wordt er uit allerlei kringen wederom harde taal gesproken. K. De Gucht, voorzitter van de VLD is de mening toegedaan dat Vlaanderen zelfstandig verder kan, dat de sociale zekerheid geregionaliseerd moet worden etc Vlaams minister-president Dewael pleit voor de oprichting van een Vlaams front, bestaande uit alle Vlaamse partijen om de volgende ronde staatshervormingen door te voeren. Staatshervormingen die- dixit de N-VA- niet de hervorming van België voor ogen hebben, maar wel de vorming van een Vlaamse staat.
Hoe ver deze staat wel afligt van het leven van de gewone burger (de N-VA zou amper de kiesdrempel halen, en bij de kiezers van het VB komt, volgens een recente enquête, het communautaire niet eens in top-vijf voor van redenen waarvoor men erop stemt) was al langer genoegzaam bekent. Onlangs nog hield staatssecretaris van Ontwikkelingssamenwerking Boutmans een pleidooi om de materie één te houden, waarbij tevens dient opgemerkt te worden dat àlle organisaties inzake Ontwikkelingssamenwerking tégen de splitsing zijn. Het is dus een typisch Belgo-politiek probleem. Wanneer deze splitsing erdoor zou komen, zou dit werkelijk een aanfluiting zijn van de democratische spelregels. Is daar niet voor gevochten geweest?
Alone he staggered on until he found Dawns ghost that filtered down the shafted stair To the dazed, muttering creatures underground Who hear the boom of shells in muffled sound. At last, with sweat of horror in his hair, He climbed through darkness to the twilight air, Unloading hell behind him step by step.
De 130.000 mensen die zich in Brussel verzamelden op 21/07 waren, zo zeggen de separatisten, allemaal dagjesgangers, vreemdelingen of Franstaligen. Als er op de Ijzerbedevaart 5.000 man komt is dat uiteraard een overwinning. Wat vaststaat is dat niemand komt feesten als men zich geschonden voelt in zijn politieke overtuigingen. Soetkin Collier heeft opgetreden voor de Koning. Dat was mooi, mensen veranderen, België verandert. Zelfs Bert Anciaux geeft nu toe dat België een rijk en boeiend land is. De voorzitter van de Vlaamse Executieve anderzijds vindt dat het Vlaams Gewest voldoende bevoegdheden heeft. Welnu, dit zijn allemaal positieve tekens. Maar er is meer nodig. Daden om de wil van de meerderheid van de Belgen, de overdonderende stem van het Volk politiek te valoriseren.
We hebben al eerder opgemerkt, dat België geen kunstmatig begrip is. Op een dorre akker groeien geen bloemen! Telkens bij een succes of bij een kleine inspanning van de overheid manifesteert het Belgisch gevoel zich. Wanneer u daar, in een Amerikaanse markt een stuk van onze chocolade ziet liggen of in China ons bier drinkt, en u voelt zich thuis, dan weer manifesteert zich de levenskrachtige Belgische ziel. Stelselmatig proberen de enggeestige krachten ons land af te breken. Laten we dit stellen: Het zal ze niet lukken. De Belgische volksgeest is gedurende 172 jaar (en langer) doorheen lief en leed tot een ondeelbare eenheid vergroeid. Zij kan niet meer worden vernietigd, ook al wordt er tegen gespuwd en gestormd, zij is wellicht- verzekerd van een eeuwenlange jeugd.
Zelfs in het hoogst onwaarschijnlijke geval dat Vlaanderen onafhankelijk wordt, dan nog zal ons volk zich weerbaar tonen en de machten die haar willen vernielen, kinderen van ouders en zussen van broers wil scheiden, uiteindelijk overwinnen. Wat meer is, is dat flamingantisch, rattachistisch,wallingantisch in de ogen van allen en zeker van de jeugd over t algemeen als achterlijk beschouwd wordt. Wij willen dit essentieel civisme dat steunt op getrouwheid op de instellingen en op de solidariteit tussen iedereen van ons volk een moderne invulling geven. Nog één ding viel ons op: De Koning sprak met de Kroonprins (men beweerde in een boek het tegendeel). Ook de laatste, laffe sabotagedaden van een geweten- en eerloze kliek zijn mislukt. Het vorstenhuis is één, een weerspiegeling van de eeuwige Natie.
Hoewel het een onloochenbaar feit is dat het streven naar meer autonomie voornamelijk uit het noorden v.h. land komt, sluit dit niet uit dat er ernstige twijfels gesteld kunnen worden bij het vaderlandslievende karakter van sommige heren Waalse politici. Nog steeds vertikt een groot deel ervan om het Nederlands, de taal van het grootste deel van ons land te spreken. Geen imagovorming! Door de PS werden stelselmatig staatshervormingen goedgekeurd die de verdere ontmanteling van de Belgische Staat inhielden. De recente regionalisatie van de wapenleveringen toont de hypocrisie van de regering aan. Nu kan Wallonië zonder Vlaamse pottenkijkers wapens leveren aan dubieuze regimes. Goede Belgen zegde u ? Bovendien zijn ook de Nederlandstalige excellenties in de regering uitermate hypocriet : Zij verdedigen niet de belangen van de Belgen, zelfs niet van de Nederlandstaligen, maar enkel hun eigen « geweten ».
De dubieuze PS schijnt slechts op het overleven van België te rekenen om haar cliëntelisme in het oosten van de Franstalige provincies schaamteloos te kunnen verderzetten. Deze Franstaligen misbruiken het federalisme door een monumentale uitbouw van ministerposten. Een federalisme waarin inderdaad door Nederlandstaligen die geen proportionele democratie maar een paritaire particratie mede hebben helpen creëren. Waar ze natuurlijk nu over komen klagen. Het is de Franstalige burger die moet lijden onder een systeem waarin bepaalde politici puur leven van het systeem te misbruiken.
Ons lijkt het er sterk op dat een groot aantal van de Franstalige politici België zullen opblazen wanneer ze zien dat ze er geen winst meer kunnen uithalen. Het waren zij (PS-MR-Ecolo) die de Belgische buitenlandse handel, landbouw en straks ontwikkelingssamenwerking- verkocht hebben of verkopen voor geld dat hun geleverd werd in verdachte nachtelijke conferenties. Het taalracistische FDF zit ingekapseld in de MR dat in de regering zetelt. Hetzelfde FDF dat het Nederlands in Brussel wil uitroeien, op de manier waarop Grouwels het Frans uitroeiien wil in Brussel. Uiteindelijk ligt het probleem natuurlijk bij de structuren, de Gewesten die regios die apartheid nieuw leven inblazen. Maar wie had het weer over een eendrachtig België na Rolland Garros? Dezelfde Di Rupo die nu met veel plezier een paritaire Senaat gaat ontwerpen, verklaart enkel in België royalist te zijn » en vrolijk verder defederaliseert. Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen! Enkel de B.U.B. kiest resoluut tegen regionalisme en voor tweetaligheid voor iedereen wel te verstaan.
De regeringsvorming is bij het ter perse gaan van deze tekst beëindigd. Zoals steeds bevat het akkoord, ditmaal voor een creatief en solidair België genaamd-uitstekende titel overigens- goede en minder goede elementen. Laten we beginnen bij het positieve: Er komt geen splitsing van het district Brussel-Halle-Vilvoorde, geen regionalisering van de NMBS, geen defederalisering van de ziekteverzekering, geen splitsing van mobiliteit enz Kortom: België wordt géén confederatie. Dat is op zich belangrijk, daar ons eerste doel steeds geweest is de staatshervormingen een halt toe te reopen. Verder bevat het plan ook nog lovenswaardige initiatieven met betrekking tot werkgelegenheid, justitie,ambtenarij etc
In Halle en Vilvoorde steigeren de opiniemakers nu al omdat aan de eeuwenoude Vlaamse eis geen gewag werd gegeven. Het conservatieve Blok N-VA/VB/CD&V acht het wederom een Vlaamse capitulatie. Zoals we weten is de Vlaamse autonomie gebouwd op 30 jaar capitulaties. Toch is het regeerakkoord niet van enig nationalisme gespeend gebleven, al valt de schade ditmaal relatief beperkt te noemen- zeker in vergelijking met de ramp van Lambermont. Er zou een regionalisering komen van bepaalde delen van de verkeersregels (welke regeling op de Ring rond Brussel?) en van de wapenhandel- de regering regionaliseert dus haar geweten! En er zou opnieuw gesproken worden over een overheveling van ontwikkelingssamenwerking naar de Gewesten (hoewel het federaal budget inzake tot 2010 werd vastgelegd). Dit alles echter wordt doorgeschoven naar een overlegforum, en zo mogen we hopen- naar de koelkast. Het VB hanteerde in pure nazi-stijl de rethoriek als zou alles een gevolg zijn van een complot tussen Kroon-Loge-Links. De zoveelste anti-Vlaamse regering is een feit. Ergens is het wel waar, maar dan in andere zin: Elk Belgisch bevoegdheidsverlies ís slecht voor de Gewesten, ergo Vlaanderen. Een coherente politiek wordt zo immers onmogelijk.
Wanneer men echter spreekt over de herziening van Artikel 195 v.d. GW (wat grondwetswijzigingen veel simpeler zou maken) en een paritaire Senaat, welnu, dan is België en zeker de democratische rechtsgang- in haar wezen bedreigd. Zover echter zijn we niet. Laten we positief blijven, ons erop verheugen op het feit dat Frans- en Nederlandstalige liberalen een tweewekelijks nationaal overlegforum opgericht hebben (eerste stap naar federale partijen?) en op de steeds grotere activiteit van ons immer aangroeiiend ledenbestand. Tot slot nog dit: Eerder reeds hebben we verschillende malen betoogd dat de echte politieke overwinnaar Spirit was (met misschien 2% aanhangers zonder kartel). Dat blijkt nu ook zo in de communautaire dossiers. Maar om vér te gaan, nee, daarvoor zijn ze te zwak. Capitulaties bouwden, we zegden het al, de Vlaamse verzelfstandiging op. Laat ons hopen dat dit de laatste capitulatie was. Graag zouden we hebben dat er nu gesproken werd over het herfederaliseren van materies zoals buitenlandse handel en landbouw. En op termijn willen we die Gewesten weg. Maar de langste tocht begint bij de eerste pas...
De B.U.B. bestaat op 5 juli a.s. welgeteld één jaar. Het is een jaar geweest van hard werken, vele moeilijkheden, optornen tegen gevestigde structuren en het implementeren van nieuwe idealen. Toen de studiecommissie die tot het bestaan van onze partij zou leiden eind 2001 werd opgericht, schreven we drie dingen op papier: individuele tweetaligheid, basisinkomen en debipolarisatie van de Belgische instellingen. Sedertdien is er veel veranderd, maar het uitgangspunt van onze partij is steeds hetzelfde gebleven: Het werken aan een sterk én eendrachtig België. Wij hebben ons programma bijgeschaafd, ja, maar wij zijn nooit van de grondbeginselen afgeweken. En onze ideologie zal nog verfijnd worden, nu reeds hebben we duidelijk een progressieve stelling ingenomen over Europese en internationale aangelegenheden (cf. programma), maar ook over milieu, justitie, veiligheid, ruimtelijke ordening, economie en zovele andere punten moet ons programma nog bijgeschaafd worden.
Welk is nu de hoofdzaak van dit alles? Enerzijds zijn wij erin geslaagd een geloofwaardige partij op te bouwen, de jongste partij van België overigens, die ondanks een « mediagrendel » en vreselijk beperkte financiële middelen- meer dan 10.000 stemmen wist te behalen bij de vorige verkiezingen, anderzijds hebben we wel degelijk impact op het Belgisch politiek gebeuren. Of onze partij fors zal winnen, dat weten we nu nog niet, wij zijn in tegenstelling tot vele anderen- geen zelfuitgeroepen waarzeggers. Maar wat we wel durven te stellen is dat de Belgische eenheid géén verre wensdroom meer is en zelfs concreet gestalte krijgt. België zal winnen, dààr gaat het hem om. In 1999 was er de catastrofe van Lambermont, gevolgd door de confederalistische oprispingen van de klassieke tripartite. Vandaag echter wordt er in de onderhandelingen we houden hout vast- nauwelijks of niet gesproken over staatshervormingen. Het VBO dat brandhout maakte van de nationalistische leugen-cijfers en de striemende verkiezingsnederlaag van de overgemediatiseerde N-VA zullen daar zeker niet vreemd aan zijn.
Maar dit alles maakt van België nog géén unitaire staat, verre van zelfs. Feitelijk is België in vele opzichten een (con)federatie, maar- naar wij menen- is het in de geesten van de meeste mensen een federale, ja zelfs een unitaire Staat. Dat de politiek zich op den duur naar deze logica plooit, zou niet meer dan een natuurlijke evolutie zijn.
Toch blijft de B.U.B. noodzakelijk, nu méér dan ooit. Wij zijn de enige federale anti-nationalistische partij. Zij die gisteren met ons lachten, lachen vandaag al véél minder en het lachen zal hen nog meer vergaan. Het is niet ons doel om in België het nationalisme te vernietigen (dat is onmogelijk), wel de invloed ervan te beperken tot wat het is: een marginale geestesstroming, anti-Europees, anti-toekomstgericht en anti-democratisch. De B.U.B. zal er in de komende verkiezingen op vooruitgaan, dat is onze innige overtuiging. Maar de partij is géén doel, doch slechts een middel. Het doel blijft: Belgische eenheid vrijwaren, Europese eenheid versterken. Moge dit nobel streven in ons 2e bestaansjaar verder verwezenlijkt worden. De keuze blijft immers: België zonder grenzen of regionalistisch eigenbelang.
De laatste weken is het weer eens op een schrijnende manier duidelijk geworden; wat velen al jaren beweren werd nog eens in de verf gezet: er is gaapt een diepe kloof tussen twee bevolkingsgroepen in België. Tussen Vlaanderen en Wallonië? Neen, de voorbije dagen zagen we een nooit geziene uitbarsting van nationale trots, en verbondenheid met de Natie. Ondertussen, terwijl de Belgen in Parijs, en in België zelf collectief juichten voor hun nationale helden (er was geen enkel communautair beest te zien berichtte Het Laatste Nieuws), waren onze Vlaamse politici weer eens bezig het land te verdelen. Norbert de Batselier, voorzitter van de Vlaamse Raad, heeft kennelijk zo weinig werk dat hij tijd vindt om een boek te schrijven waarin hij, in kille bewoordingen, pleit voor de verdere opsplitsing van ons land. Wat een contrast met de juichende en vrolijke mensen die zich zo talrijk in de Belgische driekleur tooien. Het wordt weer op een pijnlijke manier duidelijk: er gaapt een diepe kloof tussen de Belgische bevolking en de splitszieke communautaire sabelslijpers die onze politici geworden zijn.
De communautaire krijgsheren duiken weer eens in hun loopgraven met het alom bekende doel: beter bestuur. Een prachtig toverwoord, maar niemand weet wat het precies inhoudt. Wat wel bekend is, is dat er moet gesplitst worden om beter bestuur te realiseren. Tenminste, dat is wat onze politici beweren. Die logica staat echter mijlenver van de realiteit enerzijds en de wil van de bevolking anderzijds.
Want zou het niet veel goedkoper en efficiënter zijn om slechts één regering en één parlement voor heel België te hebben in plaats van alles in 2, 3 of 4 te splitsen? Neen, dat gaat er niet in bij de heren opsplitsers. Allen zijn ze er immers op uit om zoveel mogelijk postjes te bezetten, en de makkelijkste manier om dat te doen is postjes creëren. Dus kunnen ze weer gaan splitsen. De hedendaagse politici vinden hun eigen postjes kennelijk belangrijker dan de wil van de bevolking.
Dat die bevolking zich helemaal geen Vlaming voelt, is hun probleem niet. Zij gaan consequent door met het ontmantelen van de Belgische Natie. Meer nog, zij ontkennen zelfs het bestaan van de Belgische Natie, en claimen dat er een Vlaams volk en een Vlaamse identiteit bestaat.
Nu, we weten niet of deze wereldvreemde heren of dames wel eens tv kijken, maar als ze dat zouden doen zouden ze toch heel duidelijk kunnen zien dat er wel een Belgische Natie bestaat.
De Vlaams-nationalisten zullen wel zeggen dat we nu in ordinair sportnationalisme vervallen, maar niets is minder waar. Indien er een Vlaams volk, of een Vlaamse natie, zou bestaan, dan zou dat volk zich toch wel gemanifesteerd hebben vorig weekend. Immers, is er een betere gelegenheid om het nationaal bewustzijn van de Vlaming te demonstreren als bij een tenniswedstrijd van een Vlaamse tegen een Waalse?
Als er een Vlaams volk zou zijn, zouden de Vlamingen dan niet massaal naar de Vlaamse vlag grijpen en voor Kim supporteren?
Als we de Vlaams-nationalisten moesten geloven ziet het er dus niet goed uit voor België. Met toenemende nieuwsgierigheid keken we dus uit naar de wedstrijd. Het Vlaamse volk zou zich immers eindelijk openbaren. Wat zagen we echter? Een zee van Belgische vlaggen, een Grote Markt die zwart-geel-rood gekleurd was en Parijs dat voor één dag als hoofdstad van België fungeerde. Het was zoeken naar communautaire beesten, maar zoals gezegd nergens was een Vlaamse leeuw of Waalse haan te vinden. Nog even werd de leugen verspreid als zouden de Vlamingen voor Kim supporteren en de Walen voor Justine. Ook dat bleek pertinent onjuist. De Belgen stonden als één man achter beide meisjes en waren fier om Belg te zijn. Het was alsof jaren van opgekropte nationale trots, steeds onderdrukt door opeenvolgende staatshervormingen, opeens tot uitbarsting kwamen.
Van een Vlaamse of een Waalse natie is er geen spoor te bekennen, slechts de Belgische leeft innig en duurzaam in de harten van miljoenen.
De Belg voelt zich Belg, dat valt niet meer te ontkennen. Het Belgisch nationaal gevoel laait op in de harten van onze landgenoten, en dag na dag wordt het duidelijker dat de Belg de communautaire onderdrukking niet lang meer kan verdragen. Spoedig zal de Belg het juk van het (con)federalisme van zich afwerpen om vrij en Belg te zijn en te blijven.
Na vele decennia taalstrijd en andere oorlogen tussen politici, heeft de burger er genoeg van. Spoedig zal deze evolutie ook in de Wetstraat te merken zijn, tenminste als u ons het vertrouwen geeft. Want de B.U.B. is de enige betrouwbare Belgische partij, die consequent kiest voor het belang van álle Belgen, en niet voor communautair racisme.
In de aanloop naar de komende regeringsvorming zijn er toch een aantal vragen die rijzen. Eén ervan is hoe de komende regering de beloofde belastingsverlaging kan inlossen. Sommigen schreeuwen nu al in die optiek dat het gaat om vervalsing van beloften. Dat kan best zijn, maar dat zal de toekomst dan wel uitwijzen. Een tweede, meer subtiel aspect, is de vraag naar de plaats waar de verkozenen zetelen. Zo hebben vele prominenten zich kandidaat gesteld voor de Senaat, die de facto minder belangrijk is dan de Kamer. Dit uiteraard om strategische redenen (naambekendheid in een landsgedeelte). Maar er is meer: Iemand als Steve Stevaert heeft zich kandidaat gesteld voor de Kamer én de Senaat. In de verkiezingen voor beide Assemblées behaalde hij telkens een monsterscore, voor de Senaat zelfs 605.000 stemmen, alstublieft. Proficiat, mijnheer Stevaert, maar toch neemt u geen enkele van beide mandaten op en blijft u op Vlaams niveau zetelen. Nochthans heeft het kartel SP.a-Spirit in de Senaat meer dan de helft (!) van de stemmen aan u te danken. De vraag is dan natuurlijk of het hem hier niet eerder ging om stemmenwinnerij, dan wel om een echte bereidheid om een taak, na democratische verkiezingen door de bevolking toegewezen, op te nemen.
Want daar gaat democratie toch over? Alles draait rond de burger die bepaalde kandidaten aanwijst om de natie te besturen. In dat opzicht is België trouwens niet volledig democratisch, gezien het ontbreken van federale partijen, een nationale kieskring etc Het Arbitragehof vindt nu trouwens dat of Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst moet worden of dat de provinciale kieskringen moeten opgeheven worden. Dat is natuurlijk een hoop onzin. Niet de provinciale kieskringen, die een uitstekend idee zijn, maar wel de zoveelste- eis tot splitsing die Nederlands- en Franstaligen tegen elkaar probeert op te zetten. In de optiek van een hereniging van Brabant is de B.U.B. dan ook voorstander van één Brabants kiesarrondissement. Er is nog meer on-democratie. De manier waarop kleine partijen worden behandeld is werkelijk onheus. Uiteraard verdienen regeringspartijen meer aandacht, maar iedere formatie zou op zijn minst een redelijk aantal uren zendtijd moeten krijgen zodat de burger op de hoogte wordt gebracht van zijn bestaan. Onze beweging zal dan ook, samen met nog enkele andere kleinere partijen, een initiatief tot zendtijd opstarten.
Maar daar stoppen onze ambities niet, uiteraard. Velen hadden reeds de instorting van de B.U.B. voorspeld op 19 mei, maar we bestaan nog altijd. Dat niet alleen, de structuren van onze partij beginnen meer en meer een heldere vorm te krijgen, nu we in alle provincies een aanzienlijk ledenbestand opgebouwd hebben. Het gaat hem in de regel veelal om jonge mensen, van Aarlen tot Oostende, weliswaar aangevuld met de nodige ervaring. Ons programma moet ook verfijnd en uitgediept worden. We zijn naar deze verkiezingen gegaan met het thema voor een verenigd België, en we zullen dat volgende keer opnieuw doen. Alleen zullen we dan in heel het land opkomen, met een programma dat nog veel rijker is dan vandaag. In dat opzicht richten we nu al studiekernen op over landbouw, milieu, directe democratie, ruimtelijke ordening, mobiliteit enz Bij het begin van de volgende legislatuur hopen we uiteraard allereerst dat er geen nieuwe staatshervormingen komen én dat er overwogen word tom bepaalde materies terug op federaal niveau te brengen. We herinneren ons terloops nog de hooghartige regeringseisen (!) van de N-VA (waaronder splitsing sociale zekerheid), diezelfde formatie blijft nu verweesd in het Parlement achter met één zetel. Een partij van rechtlijnige politici. Welnu, er bestaat niet zoiets als rechtlijnige politiek. Dat is een zin die past bij het VB (waar de N-VA haar tactiek vandaan heeft). Er bestaat wel eerlijke politiek, maar de kunst van het staatsmansschap bestaat er steeds in het belang van de eigen formatie af te wegen tegen die van de andere partners én belangrijker- tegen het algemeen belang. Maar van extremisten die de democratie willen splitsen verwachten we zulks uiteraard niet.
Zo. We zijn nu met zijn allen gaan stemmen, de kieskoorts is gedaald en we kunnen de eerste conclusies trekken.
1. De opgang van paars
Ere wie ere toekomt, de liberalen en socialisten hebben deze verkiezingen glansrijk gewonnen. Opmerkelijk hierbij is dat paars zowel in beide landsdelen gestadig groeit (wat het cliché nog eens doorprikt dat Walen anders stemmen dan Vlamingen). In het oog van de samenwerking van MR/VLD kan dit een goede zaak zijn voor België, maar dat moeten we natuurlijk afwachten.
2. Vlaams-nationalisme
De N-VA heeft- ondanks een enorme mediacampagne- de kiesdrempel niét gehaald (op West-Vlaanderen na). Tegelijkertijd trekken zowel CD&V en VB aan de extremistische partij, wat onze stelling dat de drie partijen in wezen aan elkaar gelijk zijn, nogmaals bevestigt. De CD&V blijkt de tendens van de achteruitgang van de Vlaamse Christen-democratie te belichamen. Het is niet ondenkbaar dat de partij de volgende oppositiekuur niet overleven zou. Des te beter, want dat betekent minder stemmen voor confederalisme. Het VB is weer vooruitgegaan maar niet massaal. Dat beantwoordt aan de verwachtingen die we reeds maanden geleden betoogd hadden (cf. Editoriaal 13/03). Al bij al moeten we noteren dat deze verkiezingen het Vlaams-nationalisme niet versterkt hebben, integendeel.
3. Wallingantisme en rattachisme
De gevreesde doorbraak van het RWF is er niét gekomen, ondanks veel financiële middelen én media-aandacht. Ook France haalt nauwelijks wat. Extreem-rechts blijft op status-quo (FN) in het zuiden des lands. De enige regionalistische vooruitgang is misschien die van de PS te noemen, al zijn dat geen separatisten of confederalisten.
4. Media
Deze verkiezingen hebben als belangrijkste conclusie wellicht dat er een enorm verschil is tussen de media partijen (de klassieke tripartite, groen, VB en N-VA) en alle andere kleine partijen. Dat is ondemocratisch en daar willen we samen met andere kleine partijen wat aan doen. Een democratie vereist dat iedereen een eerlijke kans krijgt om ten minste- op de openbare omroep zijn ideeën te verkondigen.
5. B.U.B.
Gezien de beperkte middelen (2000 euro), de zeer beperkte campagne en minimale naambekendheid heeft de B.U.B. een positieve uitslag gehaald. Vooral de provincie Brabant waar we +/- 0.5% halen, springt er bovenuit. Maar ook de drie andere provincies liggen in dezelfde lijn. Markant gegeven: in de stad Leuven en Brussel zijn we even groot als het Liberaal Appel, en op Rijksvlak steken we Veiligblauw voorbij. Tussen de kleine partijen hebben ons dus op zeer korte tijd (10 maanden) weten te vestigen.
6. Toekomst
Vanaf nu gaan we keihard werken om met de honderden nieuwe leden die we op enkele weken binnenkregen door te gaan. In 2004 bij de regionale verkiezingen moeten we resoluut gaan om ons definitief te positioneren. Dat wil zeggen ons stemmenaantal consolideren én expansief vermeerderen. De 5% is een haalbare kaart, wanneer we eindelijk- media-aandacht krijgen. Alleszins komen we volgende keer op én met volledige lijsten én in alle provincies. Ook ons programma zal, met het oog op volgend jaar, aangepast worden. Meer congressen, debatten, meetings... of gewoon met de mensen gaan spreken, dat moet er gebeuren. Dat is ook de verdienste geweest van bv. Stevaert- die terecht beweerde dat nederigheid een deugd is, evenzeer als hoogmoed de val van de CD&V was. De opening in het centrum kunnen we naar de toekomst toe meer en meer opvullen. Agalev is er trouwens na 20 jaar aan voor de moeite. Jammer voor sommige ministers die helemaal niet zo slecht waren (Boutmans,Aelvoet...), maar de wetten van de politieke zijn ongenadig.
Met vereende krachten heeft de Belgische Unie de laatste maanden, en met een toenemende intensiteit de laatste weken, campagne gevoerd. Het is een spijtige zaak dat we tot nog toe nog steeds geen eerlijke kans hebben gehad om in de media onze mening te uiten. Is dat democratie? Verkozen partijen die keer op keer in hypergepolitiseerde programmas steeds weer hetzelfde komen orakelen? Elke, élke partij wil een verdere opdeling van België. Als enigen blijven wij radicaal en onvoorwaardelijk verzet bieden. Wij zijn ons van deze taak méér dan bewust. We weten dat het hier gaat om een materie die de kern zelf van onze democratie raakt, het eigenlijke wezen van de staatshuishoudkunde. De B.U.B. is een partij die rechtlijnig en consequent aan politiek wenst te doen. Doolhof aan ministeries? Afschaffen die boel. Overlappende bevoegdheden? Herfederaliseren. Sociale ongelijkheid? Startinkomen voor iedereen. Taalproblemen? Aangemoedigde individuele meertaligheid. Het loont de moeite om hier nog even dieper op in te gaan omdat dit laatste o.i. tot de kern van de Belgische problematiek behoort. Het kan nu eenmaal niet dat men in Wallonië de keuze laat tussen of het Nederlands, of het Engels. Het Nederlands is de taal van 6.000.000 Belgen, het Engels is géén landstaal. Zoiets is om problemen vragen. Wij wensen die problemen bij de wortel aan te pakken en vragen verplichte individuele tweetaligheid, ook in het zuiden. Taal is een middel tot communicatie en het is niet meer dan normaal dan dat overal in ons land de beide landstalen vlot gekend zijn. Men merke hierbij op dat het talenonderwijs ook in het noorden van het land nog vaak te wensen overlaat. Maar, nogmaals, het gaat ook hier om een structureel probleem: er is geen overkoepelend ministerie van onderwijs of cultuur. Natuurlijk dient een zekere federale structuur in die materies gewaarborgd te blijven, maar de federale overheid moét haar verantwoordelijkheid opnemen. Daar zijn politici voor nodig met moed en niet het zootje confederalisten/separatisten dat traditionele,oppositie- en nieuwe partijen vandaag bevolkt. Het is hallucinant dat je in België je verdorie op den duur nog zou moeten schamen om Belg te zijn, om te houden van je land, van zijn cultureel erfgoed, van de instituties Wie, buiten de B.U.B., verkondigt nog de wil van de overgrote meerderheid van de bevolking, met name dat de machten van de Koning moeten blijven wat ze zijn? Lees er de partijprogrammas op na: Niemand. Net nu hebben we wellicht meer dan ooit nood aan een neutrale scheidsrechter die de politieke elite, die zich meer en meer als een machtsgeile junta gedraagt te controleren. Toch wensen we als kritische oppositiepartij ook positieve signalen uit te zenden: Het stemadvies voor Eddy Boutmans (Agalev) bijvoorbeeld, een voorbeeldig politicus die zich moedig verzet tegen de splitsing van de ontwikkelingssamenwerking. Wanneer u voor de Senaat voor Mijnheer Boutmans stemt, zit u goed. Er is nog ander nieuws dat we enkel maar kunnen toejuichen: de toenadering tussen de VLD en MR, die in de toekomst, naar het voorbeeld van Agalev, een gezamenlijk overlegplatform zullen hebben. Minister Michel acht de stabiliteit van het land gewaarborgd en wil zich samen met de VLD inspannen om de echte problemen aan te pakken in plaats van communautaire spelletjes te spelen. Wel, dat is nu net wat wij zeggen! Wij hopen dat het dit keer niet blijft bij holle retoriek maar dat de partijen gaan inzien dat de toekomst Belgisch is, en Europees. Een stem voor de B.U.B. op 18 mei is een stem die 100% Belgisch is. Een uitdrukking van vertrouwen in nieuwe en jonge politici die het oubollige flamingantisme of wallingantisme resoluut afwijzen, een uiting van onvoorwaardelijk verzet tegen collectief egoïsme. Ondertussen gaan wij gewoon door. Onze tegenstanders zullen zich moeten haasten in hun pogingen om ons land te slopen, of ze zouden wel eens te laat op de afspraak kunnen komen.
De explosieve groei van onze beweging is niet meer te stuiten. We zijn nog steeds dezelfde overtuiging toegedaan als de dag dat de B.U.B. opgericht werd, dat zeker 80% van de Belgen tégen het separatisme is. De traditionele partijen hebben deze wil van de bevolking nu al decennia verloochend, en in hun kielzog rukken extremistische partijen, zoals het VB, steeds verder op. Ook de klassieke partijen zelf worden steeds meer extremistisch, getuige daarvan de meest recente campagne van Mevrouw Grouwels (CD&V) in Brussel (Minder Frans, meer Brigitte). Als dusdanig zijn we in een situatie beland waarin van alle kleine partijen de Belgische Unie de enige is die objectief gezien een toekomst heeft. Dat is niet denigrerend bedoeld ten opzichte van onze tegenstanders, dat is gewoon de keiharde realiteit. We constateren alvast dat er toch een pak minder partijen zijn ten opzichte van de vorige federale verkiezingen. De PNPb van Paul Marchal, WOW,Natuurwetpartij,EDB, stierven allemaal een stille dood. Van de nieuwe kleine partijen heeft- zoals aangehaald- nauwelijks iemand toekomst. Noch de radicaal-rechtse lijst van Ward Beysen (niets nieuws onder de zon), noch Veilig Blauw van Leo Goovaerts (dat trouwens maar in één provincie opkomt), en al helemaal niet Maria, Solide of de radicaal-linkse LSP. Vivant moet ondanks zijn miljoeninvesteringen in de campagne nu eigenlijk wellicht tot haar spijt- toegeven dat haar ideologie, en dan vooral het punt over de verlaging van de lasten op arbeid nu door de andere partijen is overgenomen. Verder leidt de partij van de briljante zakenman, maar matige politicus, Duchâtelet aan een programmatorische bloedarmoede. Referendum en een complex economisch thema alleen zijn nu eenmaal niet voldoende. De partij zal dan ook « verdampen ». In de marge daarvan brokkelt nu ook langzaam (maar zeker) de enige min of meer federale constellatie Agalev/Ecolo (die wel staatshervormingen goedkeurden) af "dank zij" de soap rond de nachtvluchten.
Vandaag is er maar één alternatief om België overeind te houden en om onze toekomst en daarmee het Europese project veilig te stellen: de B.U.B.; De Vlaams-nationalisten, rattachisten of (subsidiaire) (con)federalisten mogen nog zoveel proberen dan ze willen: die unitaire staat komt er toch. Omdat het de enige weg is. Waar of wanneer speelt geen rol.
De verkiezingen zijn in hun laatste rechte lijn beland. Wat de B.U.B. betreft: Wij houden woord. Na het inzamelen van meer dan 2.000 handtekeningen- en na een slopende administratieve inspanning- komen we voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers op in Oost-Vlaanderen, Antwerpen, Brussel-Halle-Vilvoorde (Nl. en Fr.), Leuven, Waals-Brabant en Namen. De inzet is, toegegeven, niet gering. Nu er iets meer media-aandacht is krijgt onze partij langzaam, maar zeker, het nodige élan om zich te profileren. Onze standpunten naar de kiezer toe blijven consequent: géén verdere staatshervormingen meer, Belgische eenheid en meer sociale rechtvaardigheid. Wij zijn niet alleen de enige democratische, federale partij in België, wij zijn ook de enige die durft te zeggen dat de staatshervormingen moéten stoppen. Meer nog, wat ons betreft moeten zoveel mogelijk materies zo snel mogelijk geherfederaliseerd worden. De toekomst van België zal unitair zijn, of ze zal niet zijn. Zo simpel is het.
De kiezer hoeft zich geen illusies te maken: de Vlaamse partijen zullen verder om splitsingen blijven vragen, totdat België volledig gelikwideerd is. Dat is althans hun doel. Zo wist Freya Van Den Bossche (SP.a) deze week te verklaren dat mobiliteit naar de Gewesten overgeheveld moest worden. Gisteren nog waren alle Vlaamse partijen (Agalev daargelaten) het eens over het feit dat justitie gedeeltelijk of geheel geregionaliseerd moet worden. Dat is natuurlijk zoveel zeggen als: we zijn begonnen met het opdoeken van de rechtsstaat. Het is jammer dat radicale partijen zoals de N-VA of het VB door de Staat gesubsidieerd worden, maar het zullen (uiteraard) niet zij zijn die de van de Belgische instituties een puinhoop maken: dat recht is voorbehouden aan de traditionele partijen. Langs beide kanten van de taalgrens.
En dààrom bestaat de B.U.B. . Een partij die mensen wil samenbrengen, een partij die op een gematigde en volwassen manier wil omgaan met de problemen van een moderne, meertalige democratie. Niet met het cultuurracistisch discours dat gemeenschappen tegen elkaar opzet. Velen gaven ons bij de oprichting geen schijn van een kans. Die oprichting was nog geen jaar geleden. Allereerst natuurlijk de Vl-nationalisten die ons als een obscuur beweginkje brandmerkten. Nu zijn het veelal diezelfde flaminganten die niet kunnen ophouden met spreken over ons. Maar ook vele, laffe Belgischgezinde (con?)federalisten die menen dat de toekomst ligt in een België der regios, waarin mensen keurig op basis van taal gesegregeerd zijn gaven geen cent voor onze overlevingskansen. Wij kijken met optimisme naar 18 mei toe, en met nog veel meer optimisme naar het post-18 mei tijdperk. Wat wij vandaag reeds met enorm beperkte middelen tot stand gebracht hebben is gewoonweg fantastisch. De toekomst zal bewijzen dat onze duidelijke taal over de opdoeking van het Belgisch federalisme ten gunste van een gedecentraliseerde, unitaire staat op termijn de juiste is.
De B.U.B. is sterk bezig. In verschillende steden (Leuven, Tienen, Brussel, Antwerpen, Hasselt.) vervoegen jonge mensen ons en trekken ze de straat op om onze boodschap over te brengen. Tijdens de campagnedag gisteren in Antwerpen werden duizenden pamfletten uitgedeeld en werd er met de mensen over hun problemen, vragen en bedenkingen gesproken. Een jong, verfrissend alternatief is nodig. Onze partij kan dit bieden.Natuurlijk, er is nog een lange weg te gaan, maar wat we zeggen spreekt steeds meer en meer mensen aan. Het is goed wanneer velen zich scharen rond een positief, verenigend project teneinde het negativisme en de verzuring tegen te gaan.
Op 5 mei is er bovendien een uitspraak van het Arbitragehof wat de kiesdrempel en de geforceerd ééntalige lijsten in Brussel betreft. Dat is een klacht die door de het grondwettelijk hof, door toedoen van onze partij, aanhangig gemaakt werd. Wist U dat er in Brussel 3 (!) lijsten moeten worden ingediend? Twee (NL-FR) voor de Brusselse Raad en één voor de Vlaamse Raad. Zodoende moet men, indien men voor de regionale verkiezingen in héél Brabant wil opkomen, liefst 5 lijsten indienen. Normaal zou, volgens het systeem van provinciale kieskringen één kring volstaan. De hereniging van Brabant blijft voor ons een prioriteit.
De B.U.B. komt van erg ver. In juli 2002 waren we met een handvol mensen, ondertussen zijn we met honderden. In mei 2003 behaalden we meer dan 10.000 stemmen, en, we durven hier zonder valse bescheidenheid schrijven dat we dat aantal zeer gevoelig willen verhogen dit jaar. Met uw steun natuurlijk. Elke stem die naar de B.U.B. gaat, is een stem die het moment waarop we een verkozene zullen hebben dichterbij brengt. Dat moment ligt niet eens meer zover af. Het zou trouwens niet meer dan normaal zijn dat een Belgischgezinde partij, eindelijk, in het Parlement of in één van de regionale raden vertegenwoordigd is. Het probleem immers in ons land is niet in de eerste plaats dat er autonomisten, confederalisten, regionalisten of separatisten zijn. Het probleem is, beter was, dat er aan de burger geen alternatief geboden werd. Dat alternatief is nu geen wensdroom meer, het bestaat en het leeft. Op 13 juni, ondanks het feit dat het reeds de 2e verkiezing in één jaar tijd betreft, willen we niet alleen meedoen, maar er stààn. Onze partij gaat in stijgende lijn, op 13 juni a.s. kan u het verschil maken.
Editoriaal 22-03-2004
De afwezigen hebben ongelijk
Het is niet makkelijk om als jonge partij op twee jaar tijd tweemaal aan de verkiezingen deel te nemen. Ondanks alles doet de B.U.B. het toch maar weer. Andere partijen die er vorige keer wél bijwaren, en wier financiële middelen zoveel groter zijn dan de onze, doen het niét. Want wat lezen we bijvoorbeeld bij het Liberaal Appel? In zijn gelegenheidstoespraak (te Schoten) onderstreepte Liberaal Appel-voorzitter Ward Beysen, dat door de invoering van de kiesdrempel van 5%, het handhaven van een grote, provinciale kiesomschrijving en het gebrek aan financiële middelen, het voor een kleine, onafhankelijke partij als het Liberaal Appel het onmogelijk wordt om deel te nemen aan de eerstvolgende verkiezingen. Onmogelijk bestaat niet. Wij zijn ons daarvan ten volle bewust. Het feit dat niettegenstaande dit gegeven een partij als het Liberaal Appel, dat toch geregeld in de media is gekomen (denken we maar aan het Comité tegen vreemdelingenstemrecht) niet meedoet, toont maar aan dat wij op de goede weg zijn. De B.U.B. heeft zich trouwens nooit tegen de provinciale kiesomschrijvingen verzet. Integendeel. Niet alleen stemmen zij overeen met sociologische (en economische) realiteiten, zoals die in ons programma zijn opgenomen, eveneens is het beter dat politici zich moeten bewijzen in een groter territorium. De afwezigen hebben ongelijk en moeten niet te hoog van de toren blazen. Het is inderdaad veel eenvoudiger om kritiek te geven op de regering en aan de kant te blijven staan dan daadwerkelijk de weg te kiezen van de actieve participatie aan het politieke leven. Is het u trouwens ook opgevallen dat alle partijen hun pijlen richten op de federale regering (en niet op de Vlaamse executie van B. Somers)? Dit toont nog maar eens aan waar het échte zwaartepunt van de macht ligt. Het ging toch om regionale verkiezingen? Bovendien stelt het impliciet wat wij altijd gezegd hebben: dat dit land kampt met een inflatie aan regeringen en parlementen, die eigenlijk nergens toe dienen. Zwitserland, toch vaak als een model aangehaald, heeft 7 ministers, wij 60. Het is goed daaraan te herinneren. Deze politici, die vaak klagen over de diefstal die de transfers wel zijn, stellen nooit de situatie die ze zelf gecreërd hebben in vraag. Wie durft te betwisten dat dit alles te veel kost? Voor wanneer een debat dààrover? Deze verkiezingen zouden in feite moeten gaan over het nut van deze verkiezingen. Dat en niets anders is het echte probleem in België: politici die zichzelf aanbidden in tv-programmas en het hebben over de noodzaak van interculturaliteit en verdraagzaamheid, maar wel steeds opnieuw meer bevoegdheden voor énkel Vlamingen of énkel Walen blijven opeisen. Voordelen voor het eigen-volk-eerst dus. Wat het verschil is tussen deze stellingen en die van het Vlaams Blok, daar hebben we het raden naar. Het feit dat het mogelijk is een partij te stichten die Belgischgezind is en meedoet aan de verkiezingen, een beweging die een nieuw élan wil geven aan onze verstarde politiek, bewijst wat we eerder zegden: dat de afwezigen ongelijk hebben. Wij doen gewoon door.
Editoriaal 03-12-2003
Federalisme is anti-Belgisch
België is grondwettelijk (art. 1) een staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten. Gemeenschappen zijn bevoegd voor persoonsgebonden materies, gewesten voor plaatsgebonden. België is als dusdanig een vereniging van gewesten, die op taalbasis zijn afgebakend. Behalve te Brussel, dat officieel tweetalig is. Deze gewesten beschikken over een eigen parlement en regering. Gezien de ontwikkeling van de gewesten, van het centrum uit, sinds 1970, kan men spreken van een centrifugaal of middelpuntvliedend patroon. Dit betekent dat de 3 Gewesten (het Vlaamse, het Waalse en Brussel) steeds meer bevoegdheden krijgen, en het Belgische steeds minder. De partijen zijn bovendien sinds eind jaren '60 op taalbasis gesplitst. De Belgische regio's hebben vandaag een eigen parlement, regering, eigen partijen, eigen zenders die ook de regio's als natiestaten behandelen. Slechts de Sociale Zekerheid, Justitie (minus jeugdsanctierecht), Politie en Defensie zijn nog volledig federaal. Het federaliseringsproces heeft er met andere woorden voor gezorgd dat de Staat in een diepe crisis zit. Wie dat ontkent sluit de ogen voor de realiteit. Slechts door de burgerzin van een aantal bekwame politici wordt België vandaag in stand gehouden.
We kunnen en mogen derhalve het Belgisch ("uniek" waar men zo graag mee pronkt) federalisme niet vergelijken met het federalisme in Duitsland of Canada, waarin de deelentiteiten hebben gekozen om samen te werken (=centrifugaal of middelpuntzoekend). Het Belgisch federalisme is onecht en is door nationalisten ontworpen om:
1.. De scheiding der geesten op taalbasis volledig te voltrekken 2.. De eigen regio territoriaal af te bakenen en instellingen te geven 3.. Vervolgens vanuit een dynamiek van die instellingen de eigen regio tot een mininatiestaat uit te bouwen 4.. Tenslotte de twee "subnaties" Vlaanderen en Wallonië te scheiden en autonoom hun weg te laten gaan
De dynamiek die vanuit de regionale instellingen uitgaat is enorm sterk, omdat er op politiek vlak eenvoudigweg geen Belgische consensus meer bestaat. Dat is het gevolg van de splitsing van de partijen, verkeerde beeldvorming over de andere kant van de taalgrens, nationalistische opjutterij enz.
Velen noemen zich vandaag progressief Belgischgezind en zien in Brussel een kans om een "tweetalig intercultureel" Gewest uit te bouwen. Vaak met goede bedoelingen. Ze dwalen echter. In de casus van een scheiding zal Brussel kiezen voor het financieel rijkere noorden. Het heilzame (.) Brusselse Gewest bewees trouwens op tragische wijze haar nut in het bedrijfsongeval bij Marly.
Voor nationalisten is Brussel trouwens geen serieuze speler omdat Brussel niet samenvalt met een taal, en dus niet met een volk (bij ons bakenen nationalisten een volk op taalbasis af).
Wat stuitend is, is dat de (Vlaams)-nationalisten steeds opnieuw voordoen alsof ze nederlaag na nederlaag lijden. Zo werd tijdens de staatshervorming van 2001 geklaagd dat er geld ging naar het Franstalig onderwijs. In ruil kleeg het Vlaams Gewest echter buitenlandse handel, toezicht over de provincies en gemeenten, landbouw en ontwikkelingssamenwerking (dat laatste wordt voorlopig nog tegengehouden). Wat een nederlaag. Waarom noemt men dit dan een "nederlaag"? De reden is erg simpel: Om de geesten nog meer op te hitsen om tot nog meer "nederlagen" te komen.
Interessant om weten is wel dat de feitelijke Vlaamse Beweging
1.. Steeds meer radicaliseert 2.. Steeds minder aanhang heeft (kiesuitslag N-VA, Ijzerbedevaart) 3.. In alle partijen stevig verankerd zit Tenslotte wordt het allerminst gesteund door de bevolking, iets wat trouwens ongeveer alle nationalisten toegeven. De Belgen staan dus eind 2003 voor de keuze voor België, en dus voor het herstel van het échte, unitaire België of voor federalisme dat - gezien zijn aard- logisch leidt tot separatisme en -misschien- tenslotte tot onafhankelijkheid (finis Belgiae).
Om de Belgische crisis boven te komen, en we zullen ze bovenkomen, moeten we derhalve voor eens en altijd bréken met het onzalig federalisme.
Nieuws of toch eigenlijk niet : het Vlaams Blok wordt de 2e grootste partij in het Vlaams Gewest volgens de opiniepeiling van " La Libre Belgique ". De relatieve onverschilligheid waarmee dit bericht vernomen wordt stemt tot nadenken. Het bewijst dat het Vlaams Blok een " eerbare " partij is geworden, althans voor sommigen. Een partij waar je tegen je kapper van kan zeggen dat je erop gaat stemmen. Laten we voor alle duidelijkheid nog eens stellen wààr het Vlaams Blok nu precies voor staat : 1) Het Vlaams Blok wil België vernietigen. Een stem voor het Vlaams Blok is een stem voor een onafhankelijk Vlaanderen (met Brussel). Dit is het belangrijkste punt van het Vlaams Blok. 2) Het Vlaams Blok wil bijgevolg ook de (Belgische) monarchie vervangen door een (Vlaamse) republiek. 3) Het Vlaams Blok is een ultra-conservatieve partij die abortus opnieuw in het strafrecht wil zetten, samenlevingscontracten van mensen met dezelfde geaardheid wil verbieden, druggebruik en criminaliteit op een uiterst repressieve manier wil aanpakken enz. Het Vlaams Blok wil de rechtsstaat vervangen door een " polizeistaat ". 4) Het Vlaams Blok kant zich tegen allochtonen. Dit is geen loze stelling. De voorbije 25 jaar heeft het Vlaams Blok voortdurend beweerd te strijden tegen de " multiraciale ", " multiculturele ", " interculturele " enz. samenleving. Het Vlaams Blok wenst geen aanpassing van vreemdelingen, maar wel een aangepaste terugkeer. De vreemdeling, meer bepaald de moslim, valt voor deze partij samen met het kwaad. Stickers met daarop " Vlaamse buurt, veilige buurt " zijn bezwaarlijk genuanceerd te noemen en spreken boekdelen. 5) Het Vlaams Blok is anti-Europees. Het wenst géén supranationale samenwerkingsorganen, zoals de huidige E.U., omdat deze niet passen bij de " volkse " realiteit. Het Vlaams Blok wenst een " verenigd " Europa van volkomen soevereine lidstaten. 6) Het Vlaams Blok is ingebed in een traditie van radicaal-rechts, waar van 1920 tot nu een rode lijn door loopt. Zij zijn de erfgenamen van één der meest moorddadige regimes uit de geschiedenis (nazi-Duitsland). Zij zijn pleitbezorgers van de nog levende collaborateurs van WO II. Zij verheerlijken en herdenken collaborateurs zoals S. Declerq en A. Borms. Elke extremistisch-rechtse organisatie in België heeft banden met het VB. 7) De individuen zijn voor het VB ondergeschikt aan de almachtige Staat, zoals Koen Dillen (lijstduwer Antwerpen '03) eens zegde : " autoritair, waar recht en orde heerst ". Deze individuen zijn ingedeeld in volksgenoten, volksverraders en onvolksen (allochtonen). 8) Het Vlaams Blok is een antiparlementaire partij. Zoals Karel Dillen zegde : " in het parlement, niet van het parlement ". Het VB wenst de parlementaire democratie te vernietigen. Het VB bedient zich in deze van antiparlementaire middelen zoals obscure inlichtingendiensten (kosmos). 9) Het VB creërt een vals vijandbeeld door de verbinding van 4 gegevens : België (de regering) als antivlaamse dictatuur, " De Walen ", links en de moslims. Deze worden voortdurend herhaald en met elkaar in verband gebracht. Nuance is uit den boze. Wij zullen hier niet verder ingaan op het feit waarom mensen op het VB stemmen. Iedereen is vrij om te doen wat hij of zij wil. Maar het is goed om na te denken wat men in huis haalt. Nu kan en mag het immers nog
Editoriaal 22-03-2004
De afwezigen hebben ongelijk
Het is niet makkelijk om als jonge partij op twee jaar tijd tweemaal aan de verkiezingen deel te nemen. Ondanks alles doet de B.U.B. het toch maar weer. Andere partijen die er vorige keer wél bijwaren, en wier financiële middelen zoveel groter zijn dan de onze, doen het niét. Want wat lezen we bijvoorbeeld bij het Liberaal Appel? In zijn gelegenheidstoespraak (te Schoten) onderstreepte Liberaal Appel-voorzitter Ward Beysen, dat door de invoering van de kiesdrempel van 5%, het handhaven van een grote, provinciale kiesomschrijving en het gebrek aan financiële middelen, het voor een kleine, onafhankelijke partij als het Liberaal Appel het onmogelijk wordt om deel te nemen aan de eerstvolgende verkiezingen. Onmogelijk bestaat niet. Wij zijn ons daarvan ten volle bewust. Het feit dat niettegenstaande dit gegeven een partij als het Liberaal Appel, dat toch geregeld in de media is gekomen (denken we maar aan het Comité tegen vreemdelingenstemrecht) niet meedoet, toont maar aan dat wij op de goede weg zijn. De B.U.B. heeft zich trouwens nooit tegen de provinciale kiesomschrijvingen verzet. Integendeel. Niet alleen stemmen zij overeen met sociologische (en economische) realiteiten, zoals die in ons programma zijn opgenomen, eveneens is het beter dat politici zich moeten bewijzen in een groter territorium. De afwezigen hebben ongelijk en moeten niet te hoog van de toren blazen. Het is inderdaad veel eenvoudiger om kritiek te geven op de regering en aan de kant te blijven staan dan daadwerkelijk de weg te kiezen van de actieve participatie aan het politieke leven. Is het u trouwens ook opgevallen dat alle partijen hun pijlen richten op de federale regering (en niet op de Vlaamse executie van B. Somers)? Dit toont nog maar eens aan waar het échte zwaartepunt van de macht ligt. Het ging toch om regionale verkiezingen? Bovendien stelt het impliciet wat wij altijd gezegd hebben: dat dit land kampt met een inflatie aan regeringen en parlementen, die eigenlijk nergens toe dienen. Zwitserland, toch vaak als een model aangehaald, heeft 7 ministers, wij 60. Het is goed daaraan te herinneren. Deze politici, die vaak klagen over de diefstal die de transfers wel zijn, stellen nooit de situatie die ze zelf gecreërd hebben in vraag. Wie durft te betwisten dat dit alles te veel kost? Voor wanneer een debat dààrover? Deze verkiezingen zouden in feite moeten gaan over het nut van deze verkiezingen. Dat en niets anders is het echte probleem in België: politici die zichzelf aanbidden in tv-programmas en het hebben over de noodzaak van interculturaliteit en verdraagzaamheid, maar wel steeds opnieuw meer bevoegdheden voor énkel Vlamingen of énkel Walen blijven opeisen. Voordelen voor het eigen-volk-eerst dus. Wat het verschil is tussen deze stellingen en die van het Vlaams Blok, daar hebben we het raden naar. Het feit dat het mogelijk is een partij te stichten die Belgischgezind is en meedoet aan de verkiezingen, een beweging die een nieuw élan wil geven aan onze verstarde politiek, bewijst wat we eerder zegden: dat de afwezigen ongelijk hebben. Wij doen gewoon door.
Editoriaal 03-12-2003
Federalisme is anti-Belgisch
België is grondwettelijk (art. 1) een staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten. Gemeenschappen zijn bevoegd voor persoonsgebonden materies, gewesten voor plaatsgebonden. België is als dusdanig een vereniging van gewesten, die op taalbasis zijn afgebakend. Behalve te Brussel, dat officieel tweetalig is. Deze gewesten beschikken over een eigen parlement en regering. Gezien de ontwikkeling van de gewesten, van het centrum uit, sinds 1970, kan men spreken van een centrifugaal of middelpuntvliedend patroon. Dit betekent dat de 3 Gewesten (het Vlaamse, het Waalse en Brussel) steeds meer bevoegdheden krijgen, en het Belgische steeds minder. De partijen zijn bovendien sinds eind jaren '60 op taalbasis gesplitst. De Belgische regio's hebben vandaag een eigen parlement, regering, eigen partijen, eigen zenders die ook de regio's als natiestaten behandelen. Slechts de Sociale Zekerheid, Justitie (minus jeugdsanctierecht), Politie en Defensie zijn nog volledig federaal. Het federaliseringsproces heeft er met andere woorden voor gezorgd dat de Staat in een diepe crisis zit. Wie dat ontkent sluit de ogen voor de realiteit. Slechts door de burgerzin van een aantal bekwame politici wordt België vandaag in stand gehouden.
We kunnen en mogen derhalve het Belgisch ("uniek" waar men zo graag mee pronkt) federalisme niet vergelijken met het federalisme in Duitsland of Canada, waarin de deelentiteiten hebben gekozen om samen te werken (=centrifugaal of middelpuntzoekend). Het Belgisch federalisme is onecht en is door nationalisten ontworpen om:
1.. De scheiding der geesten op taalbasis volledig te voltrekken 2.. De eigen regio territoriaal af te bakenen en instellingen te geven 3.. Vervolgens vanuit een dynamiek van die instellingen de eigen regio tot een mininatiestaat uit te bouwen 4.. Tenslotte de twee "subnaties" Vlaanderen en Wallonië te scheiden en autonoom hun weg te laten gaan
De dynamiek die vanuit de regionale instellingen uitgaat is enorm sterk, omdat er op politiek vlak eenvoudigweg geen Belgische consensus meer bestaat. Dat is het gevolg van de splitsing van de partijen, verkeerde beeldvorming over de andere kant van de taalgrens, nationalistische opjutterij enz.
Velen noemen zich vandaag progressief Belgischgezind en zien in Brussel een kans om een "tweetalig intercultureel" Gewest uit te bouwen. Vaak met goede bedoelingen. Ze dwalen echter. In de casus van een scheiding zal Brussel kiezen voor het financieel rijkere noorden. Het heilzame (.) Brusselse Gewest bewees trouwens op tragische wijze haar nut in het bedrijfsongeval bij Marly.
Voor nationalisten is Brussel trouwens geen serieuze speler omdat Brussel niet samenvalt met een taal, en dus niet met een volk (bij ons bakenen nationalisten een volk op taalbasis af).
Wat stuitend is, is dat de (Vlaams)-nationalisten steeds opnieuw voordoen alsof ze nederlaag na nederlaag lijden. Zo werd tijdens de staatshervorming van 2001 geklaagd dat er geld ging naar het Franstalig onderwijs. In ruil kleeg het Vlaams Gewest echter buitenlandse handel, toezicht over de provincies en gemeenten, landbouw en ontwikkelingssamenwerking (dat laatste wordt voorlopig nog tegengehouden). Wat een nederlaag. Waarom noemt men dit dan een "nederlaag"? De reden is erg simpel: Om de geesten nog meer op te hitsen om tot nog meer "nederlagen" te komen.
Interessant om weten is wel dat de feitelijke Vlaamse Beweging
1.. Steeds meer radicaliseert 2.. Steeds minder aanhang heeft (kiesuitslag N-VA, Ijzerbedevaart) 3.. In alle partijen stevig verankerd zit Tenslotte wordt het allerminst gesteund door de bevolking, iets wat trouwens ongeveer alle nationalisten toegeven. De Belgen staan dus eind 2003 voor de keuze voor België, en dus voor het herstel van het échte, unitaire België of voor federalisme dat - gezien zijn aard- logisch leidt tot separatisme en -misschien- tenslotte tot onafhankelijkheid (finis Belgiae).
Om de Belgische crisis boven te komen, en we zullen ze bovenkomen, moeten we derhalve voor eens en altijd bréken met het onzalig federalisme.
Editoriaal 31-03-2004
Om over te denken
Nieuws of toch eigenlijk niet : het Vlaams Blok wordt de 2e grootste partij in het Vlaams Gewest volgens de opiniepeiling van " La Libre Belgique ". De relatieve onverschilligheid waarmee dit bericht vernomen wordt stemt tot nadenken. Het bewijst dat het Vlaams Blok een " eerbare " partij is geworden, althans voor sommigen. Een partij waar je tegen je kapper van kan zeggen dat je erop gaat stemmen. Laten we voor alle duidelijkheid nog eens stellen wààr het Vlaams Blok nu precies voor staat : 1) Het Vlaams Blok wil België vernietigen. Een stem voor het Vlaams Blok is een stem voor een onafhankelijk Vlaanderen (met Brussel). Dit is het belangrijkste punt van het Vlaams Blok. 2) Het Vlaams Blok wil bijgevolg ook de (Belgische) monarchie vervangen door een (Vlaamse) republiek. 3) Het Vlaams Blok is een ultra-conservatieve partij die abortus opnieuw in het strafrecht wil zetten, samenlevingscontracten van mensen met dezelfde geaardheid wil verbieden, druggebruik en criminaliteit op een uiterst repressieve manier wil aanpakken enz. Het Vlaams Blok wil de rechtsstaat vervangen door een " polizeistaat ". 4) Het Vlaams Blok kant zich tegen allochtonen. Dit is geen loze stelling. De voorbije 25 jaar heeft het Vlaams Blok voortdurend beweerd te strijden tegen de " multiraciale ", " multiculturele ", " interculturele " enz. samenleving. Het Vlaams Blok wenst geen aanpassing van vreemdelingen, maar wel een aangepaste terugkeer. De vreemdeling, meer bepaald de moslim, valt voor deze partij samen met het kwaad. Stickers met daarop " Vlaamse buurt, veilige buurt " zijn bezwaarlijk genuanceerd te noemen en spreken boekdelen. 5) Het Vlaams Blok is anti-Europees. Het wenst géén supranationale samenwerkingsorganen, zoals de huidige E.U., omdat deze niet passen bij de " volkse " realiteit. Het Vlaams Blok wenst een " verenigd " Europa van volkomen soevereine lidstaten. 6) Het Vlaams Blok is ingebed in een traditie van radicaal-rechts, waar van 1920 tot nu een rode lijn door loopt. Zij zijn de erfgenamen van één der meest moorddadige regimes uit de geschiedenis (nazi-Duitsland). Zij zijn pleitbezorgers van de nog levende collaborateurs van WO II. Zij verheerlijken en herdenken collaborateurs zoals S. Declerq en A. Borms. Elke extremistisch-rechtse organisatie in België heeft banden met het VB. 7) De individuen zijn voor het VB ondergeschikt aan de almachtige Staat, zoals Koen Dillen (lijstduwer Antwerpen '03) eens zegde : " autoritair, waar recht en orde heerst ". Deze individuen zijn ingedeeld in volksgenoten, volksverraders en onvolksen (allochtonen). 8) Het Vlaams Blok is een antiparlementaire partij. Zoals Karel Dillen zegde : " in het parlement, niet van het parlement ". Het VB wenst de parlementaire democratie te vernietigen. Het VB bedient zich in deze van antiparlementaire middelen zoals obscure inlichtingendiensten (kosmos). 9) Het VB creërt een vals vijandbeeld door de verbinding van 4 gegevens : België (de regering) als antivlaamse dictatuur, " De Walen ", links en de moslims. Deze worden voortdurend herhaald en met elkaar in verband gebracht. Nuance is uit den boze. Wij zullen hier niet verder ingaan op het feit waarom mensen op het VB stemmen. Iedereen is vrij om te doen wat hij of zij wil. Maar het is goed om na te denken wat men in huis haalt. Nu kan en mag het immers nog
Editoriaal 22-03-2004
De afwezigen hebben ongelijk
Het is niet makkelijk om als jonge partij op twee jaar tijd tweemaal aan de verkiezingen deel te nemen. Ondanks alles doet de B.U.B. het toch maar weer. Andere partijen die er vorige keer wél bijwaren, en wier financiële middelen zoveel groter zijn dan de onze, doen het niét. Want wat lezen we bijvoorbeeld bij het Liberaal Appel? In zijn gelegenheidstoespraak (te Schoten) onderstreepte Liberaal Appel-voorzitter Ward Beysen, dat door de invoering van de kiesdrempel van 5%, het handhaven van een grote, provinciale kiesomschrijving en het gebrek aan financiële middelen, het voor een kleine, onafhankelijke partij als het Liberaal Appel het onmogelijk wordt om deel te nemen aan de eerstvolgende verkiezingen. Onmogelijk bestaat niet. Wij zijn ons daarvan ten volle bewust. Het feit dat niettegenstaande dit gegeven een partij als het Liberaal Appel, dat toch geregeld in de media is gekomen (denken we maar aan het Comité tegen vreemdelingenstemrecht) niet meedoet, toont maar aan dat wij op de goede weg zijn. De B.U.B. heeft zich trouwens nooit tegen de provinciale kiesomschrijvingen verzet. Integendeel. Niet alleen stemmen zij overeen met sociologische (en economische) realiteiten, zoals die in ons programma zijn opgenomen, eveneens is het beter dat politici zich moeten bewijzen in een groter territorium. De afwezigen hebben ongelijk en moeten niet te hoog van de toren blazen. Het is inderdaad veel eenvoudiger om kritiek te geven op de regering en aan de kant te blijven staan dan daadwerkelijk de weg te kiezen van de actieve participatie aan het politieke leven. Is het u trouwens ook opgevallen dat alle partijen hun pijlen richten op de federale regering (en niet op de Vlaamse executie van B. Somers)? Dit toont nog maar eens aan waar het échte zwaartepunt van de macht ligt. Het ging toch om regionale verkiezingen? Bovendien stelt het impliciet wat wij altijd gezegd hebben: dat dit land kampt met een inflatie aan regeringen en parlementen, die eigenlijk nergens toe dienen. Zwitserland, toch vaak als een model aangehaald, heeft 7 ministers, wij 60. Het is goed daaraan te herinneren. Deze politici, die vaak klagen over de diefstal die de transfers wel zijn, stellen nooit de situatie die ze zelf gecreërd hebben in vraag. Wie durft te betwisten dat dit alles te veel kost? Voor wanneer een debat dààrover? Deze verkiezingen zouden in feite moeten gaan over het nut van deze verkiezingen. Dat en niets anders is het echte probleem in België: politici die zichzelf aanbidden in tv-programmas en het hebben over de noodzaak van interculturaliteit en verdraagzaamheid, maar wel steeds opnieuw meer bevoegdheden voor énkel Vlamingen of énkel Walen blijven opeisen. Voordelen voor het eigen-volk-eerst dus. Wat het verschil is tussen deze stellingen en die van het Vlaams Blok, daar hebben we het raden naar. Het feit dat het mogelijk is een partij te stichten die Belgischgezind is en meedoet aan de verkiezingen, een beweging die een nieuw élan wil geven aan onze verstarde politiek, bewijst wat we eerder zegden: dat de afwezigen ongelijk hebben. Wij doen gewoon door.
Editoriaal 03-12-2003
Federalisme is anti-Belgisch
België is grondwettelijk (art. 1) een staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten. Gemeenschappen zijn bevoegd voor persoonsgebonden materies, gewesten voor plaatsgebonden. België is als dusdanig een vereniging van gewesten, die op taalbasis zijn afgebakend. Behalve te Brussel, dat officieel tweetalig is. Deze gewesten beschikken over een eigen parlement en regering. Gezien de ontwikkeling van de gewesten, van het centrum uit, sinds 1970, kan men spreken van een centrifugaal of middelpuntvliedend patroon. Dit betekent dat de 3 Gewesten (het Vlaamse, het Waalse en Brussel) steeds meer bevoegdheden krijgen, en het Belgische steeds minder. De partijen zijn bovendien sinds eind jaren '60 op taalbasis gesplitst. De Belgische regio's hebben vandaag een eigen parlement, regering, eigen partijen, eigen zenders die ook de regio's als natiestaten behandelen. Slechts de Sociale Zekerheid, Justitie (minus jeugdsanctierecht), Politie en Defensie zijn nog volledig federaal. Het federaliseringsproces heeft er met andere woorden voor gezorgd dat de Staat in een diepe crisis zit. Wie dat ontkent sluit de ogen voor de realiteit. Slechts door de burgerzin van een aantal bekwame politici wordt België vandaag in stand gehouden.
We kunnen en mogen derhalve het Belgisch ("uniek" waar men zo graag mee pronkt) federalisme niet vergelijken met het federalisme in Duitsland of Canada, waarin de deelentiteiten hebben gekozen om samen te werken (=centrifugaal of middelpuntzoekend). Het Belgisch federalisme is onecht en is door nationalisten ontworpen om:
1.. De scheiding der geesten op taalbasis volledig te voltrekken 2.. De eigen regio territoriaal af te bakenen en instellingen te geven 3.. Vervolgens vanuit een dynamiek van die instellingen de eigen regio tot een mininatiestaat uit te bouwen 4.. Tenslotte de twee "subnaties" Vlaanderen en Wallonië te scheiden en autonoom hun weg te laten gaan
De dynamiek die vanuit de regionale instellingen uitgaat is enorm sterk, omdat er op politiek vlak eenvoudigweg geen Belgische consensus meer bestaat. Dat is het gevolg van de splitsing van de partijen, verkeerde beeldvorming over de andere kant van de taalgrens, nationalistische opjutterij enz.
Velen noemen zich vandaag progressief Belgischgezind en zien in Brussel een kans om een "tweetalig intercultureel" Gewest uit te bouwen. Vaak met goede bedoelingen. Ze dwalen echter. In de casus van een scheiding zal Brussel kiezen voor het financieel rijkere noorden. Het heilzame (.) Brusselse Gewest bewees trouwens op tragische wijze haar nut in het bedrijfsongeval bij Marly.
Voor nationalisten is Brussel trouwens geen serieuze speler omdat Brussel niet samenvalt met een taal, en dus niet met een volk (bij ons bakenen nationalisten een volk op taalbasis af).
Wat stuitend is, is dat de (Vlaams)-nationalisten steeds opnieuw voordoen alsof ze nederlaag na nederlaag lijden. Zo werd tijdens de staatshervorming van 2001 geklaagd dat er geld ging naar het Franstalig onderwijs. In ruil kleeg het Vlaams Gewest echter buitenlandse handel, toezicht over de provincies en gemeenten, landbouw en ontwikkelingssamenwerking (dat laatste wordt voorlopig nog tegengehouden). Wat een nederlaag. Waarom noemt men dit dan een "nederlaag"? De reden is erg simpel: Om de geesten nog meer op te hitsen om tot nog meer "nederlagen" te komen.
Interessant om weten is wel dat de feitelijke Vlaamse Beweging
1.. Steeds meer radicaliseert 2.. Steeds minder aanhang heeft (kiesuitslag N-VA, Ijzerbedevaart) 3.. In alle partijen stevig verankerd zit Tenslotte wordt het allerminst gesteund door de bevolking, iets wat trouwens ongeveer alle nationalisten toegeven. De Belgen staan dus eind 2003 voor de keuze voor België, en dus voor het herstel van het échte, unitaire België of voor federalisme dat - gezien zijn aard- logisch leidt tot separatisme en -misschien- tenslotte tot onafhankelijkheid (finis Belgiae).
Om de Belgische crisis boven te komen, en we zullen ze bovenkomen, moeten we derhalve voor eens en altijd bréken met het onzalig federalisme.
In het discours over België moeten we af en toe proberen af te stappen van de argumenten pro (of contra) de staat. Waar het in essentie om gaat is de democratie. België is vandaag een federale democratische rechtsstaat. Dat betekent echter niet dat alle voorwaarden om een echte democratie te zijn vervuld worden. Allereerst is ons land geen echte federale staat, omdat er geen federale partijen zijn. Geen echte federale staat ook omdat er essentieel twee polen zijn, met geïnstitutionaliseerde nationalismen. Dat wil zeggen dat het Vlaams en het Waals Gewest en beider Gemeenschappen hun eigen Raad en regering hebben, desbetreffend ook cultuurraad. Ook voor het Brussels Gewest is dit het geval, en er is een Duitstalige gemeenschap. Aangezien er echter twee taalgroepen dominant zijn, en de geëigende instituties hebben om dit relatief overwicht uit te spelen kunnen we spreken van gebetonneerde nationalismen. Het is niet "federalisme" dat an sich fout is, maar wel de manier waarop het in dit land is ingevuld. Zo leunt het model dat de B.U.B. aanstaat over provinciale decentralisatie veel meer aan bij waarachtig federalisme dan het Belgisch model van vandaag. De "splijtzwam" die voor nationalisten zo belangrijk is, varieerde de laatste 80 jaar: Maar het ging hem alleszins om "iets" dat zij meenden of menen te erkennen dat radicaal verschilt in het 'Vlaamse en Waalse' volk. Het is dit iets dat zo moeilijk, wellicht onmogelijk, te definiëren valt dat nationalisme in ons land (of waar dan ook) zo onbegrijpelijk maakt. Ontstaat nationalisme vanuit verdrukking? Dan kunnen de Nederlandstaligen er zich inderdaad op beroepen dat ze gedurende een lange periode van de Belgische geschiedenis in bepaalde van hun (taal)rechten miskend werden. Niet zozeer als de zwarten in Zuid-Afrika of de Indianen natuurlijk. Paradoxaal genoeg is het discours dat men in het nieuwe federale Zuid-Afrika voert er één van begrip en verzoening. In het veel rijkere en welvarende Vlaams Gewest, dat al decennia de bovenhand heeft, hanteren bepaalde politieke machthebbers voortdurend een taal die opzet tot splitsingen. Waarom? Geen enkele beweging, noch de Belgische, de Europese of de Vlaamse heeft een alleenrecht op goed bestuur. Zijn sommigen onder ons er zo zeker van dat hun eigen politici zoveel beter zouden besturen dan Nederlandstaligen en Franstaligen samen? En de verschillen tussen christen-democraten, socialisten, liberalen, nationalisten, mannen en vrouwen, arbeiders en boeren enz... dan binnen het Vlaams Gewest? Wanneer men vanuit deze stelling vertekt streeft men trouwens niet zozeer naar beter bestuur. Ook als België perfect zou werken immers, dan nog zou men autonomie nastreven. Zodus kunnen we het zelfbeschikkingsrecht van de Vlaamse Beweging als inherent aan de beweging zelf beschouwen. Zij is een doel op zich.
De "transfers" zijn dan eigenlijk niet zozeer meer een twistpunt. Immers, zowel bij weinig als bij veel interregionale transfers kan men vanuit bovenstaand oogpunt betogen dat Vlaanderen of Wallonië nood heeft aan een eigen bestuur in twee autonome staten. Deze meertalige solidariteitsmechanismen kunnen als dusdanig eenzijdig doorbroken worden in de naam van het "zelfbeschikkingsrecht van het Vlaams/Waalse volk". Is het opheffen van een, weliswaar onvolmaakte, democratie een daad die de democratie versterkt? Wij durven stellig te beweren van niet. Vaak horen we dat er op regionaal niveau makkelijker kan bestuurd worden. Is dit wel zo? Boven wezen we reeds op de enorme interregionale verschillen. Maar ook al zou er op regionaal niveau beter bestuurd kunnen worden, dan is het nog de vraag of een democratie, in casu de Belgische, tot doel heeft gemakkelijkheidsoplossingen te formuleren door te pleiten voor verregaande regionaliseringen, die "op een goede dag" tot het einde van de Belgische Staat zouden moeten leiden. Dit heeft echter niets te maken met een versteviging van de democratie: immers de partijen die dit pleidooi houden hebben geen monopolie op de democratie ook niet in de eigen regio. Het heeft ook niets met democratie te maken omdat twee regio's volkomen aan hun lot worden overgelaten. Men wil met andere woorden niet meer verantwoordelijk zijn voor de andere regio. Ook al zouden burgers daar het slachtoffer worden van een splitsing. Beter gezegd: Men wil verantwoordelijk zijn op eigen initiatief. Via onderhandelingen, niet via democratische, meertalige procedures. Ondertussen wil men wel solidair zijn met Palestina of Afrika. Dat immers is makkelijk, want ver weg.
Als het wat te lang stil is, verwachten we ons steeds aan een nieuwe storm. Zover komt het ditmaal niet, maar toch. De bevoegde commissie in de Vlaamse Raad keurde gisteren unaniem de splitsing van het tweetalige kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde goed. Deze zou moeten gebeuren voor de regionale verkiezingen, m.a.w. voor juni 2004. Het is nu ten zeerste de vraag hoe zwaar het Parlement in deze zaak doorweegt. Normaal gezien zou zoiets nooit door de federale Kamer(s) mogen komen, maar tegenwoordig weet je maar nooit. Wat de relevantie ervan is, begrijpen we ook al niet. In Vilvoorde (bv.) behaalden Franstalige partijen 12% van de stemmen. Wil men deze kiezers monddood maken? (waar hebben we dat nog gehoord?). Hoewel, ook na een evt. splitsing verbiedt geen enkele federale wet aan Franstalige partijen om in dit arrondissement op te komen. Beter ware het natuurlijk dat meer doordachte maatregelen werden genomen: De vorming van één Brabantse kieskring, en de heroprichting van nationale partijen.
Alvast geen goed voorbeeld daarvan is de koers die Groen!, de rechtsopvolger van Agalev in die materie genomen heeft. Ondanks hun goedkeuring, meer uit opportunisme, van enkele staatshervormingen, was deze partij nog vrij "Belgisch" gebleven (getuige de samenwerking met Ecolo). Thans heeft ze, bij monde van haar voorzitster, Mevrouw Dua het belgicisme definitief afgeworpen. Benieuwd wat Mevrouw Byttebier, de Heer Boutmans (oud-minister van ontwikkelingssamenwerking) en-niet in het minst- Ludo Dierickx hiervan gaan vinden. Laatsgenoemde ere-Senator stapte vandaag over van de SP.a naar Groen!. Stuk voor stuk zijn deze mensen goede Belgen, Dierickx is zelfs een autoriteit op het vlak van antinationalisme en kopstuk binnen Bplus, de beweging voor een vernieuwd en federaal België. Maar stuk voor stuk zijn het mensen die aan de partijtucht onderworpen zijn. Particratie is één van de grootste euvels in onze samenleving, zoveel was al duidelijk.
Ondertussen gaat het zoveelste proces tegen het VB en haar organisaties van start. Zullen we u nu reeds de afloop vertellen? Marc Eyskens (onlangs trouwens ook lid van Bplus geworden en één van de meer Belgische CD&V-ers) had trouwens over deze partij een interessante opmerking in de 7e Dag jl. Ze was, dixit, anti-Europees, anti-democratisch, en...anti-Vlaams. Dat laatste wou hij heel graag even uitleggen, maar dat werd de zender teveel. Hij bedoelt wellicht hetvolgende: Vlaanderen kan nooit een eiland worden: het zou zinken. Vlaamse onafhankelijkheid zou bovendien betekenen dat Vlaanderen Brussel zou verliezen en ook de grote periferie rond Brussel. Dit gebied verschaft dagelijks werk aan 300.000 Vlamingen en is goed voor een gezamenlijk inkomen van tenminste 400 miljard. Deze welvaartsbron dreigt droog te worden gelegd in de hypothese van separatisme. Vlaanderen zou bovendien Brussel, zijn historische hoofdstad kwijt spelen en daardoor een eeuw Vlaamse inspanningen en inzet verbeuren. (www.eyskens.com). Dat sluit niet slecht aan bij onze bewering dat Vlaams-nationalisten naast België ook Vlaanderen kapot willen. We hadden het hem wel graag op de televisie horen zeggen...
Beste lezer, bij deze wens ik u Prettige feestdagen en mijn beste wensen voor het Nieuwe Jaar. 2004 Is weer bijna voorbij en t is weer een jaar geweest.
De onverwijlde splitsing van BHV is nog steeds geen feit en DHL wees ons allemaal op de tekortkomingen van ons federalisme, iets wat de Belg. Unie reeds twee jaar geleden zegde.
De Kroonprins haalde uit naar het naar het separatisme. Blijkbaar vonden sommigen dat de fameuze vrije mening in dàt geval weer niet opging. Twee maten en twee gewichten...
Voor het eerst kende België ook assymetrische regeringen, verschillend op federaal en regionaal niveau. En zowaar ook zij het zeer tijdelijk- haar eerste, vrouwelijke premier. Het meest belangrijke feit is echter de blijvende, ongelooflijke opmars van extreem-rechts. De traditionele partijen kunnen het niet stoppen, daar ze het belangrijkste wapen, namelijk pleiten tégen de splitsing van België, niet gebruiken. Zo lopen ze nu allen van zwarte zondag naar zwarte zondag met als enige verweer... de punten van radicaalrechts separatisme en nationalisme- overnemen. Je hoeft geen politoloog te zijn om te weten dat je zo steeds gaat verliezen.
Het is onze taak als Belgen, maar ook als democraten, om het separatisme te blijven bestrijden en desnoods als enige wat nu al het geval is- de eenheid van België te blijven verdedigen. We weten dat we het bij het rechte eind hebben en dat we een stem kunnen en zullen- geven aan al die landgenoten (recente peilingen spreken van 80 tot 90%) die niet willen dat hun land verdwijnt.
Volgend jaar bestaat België 175 jaar. Langer dan Duitsland, Polen, Italië, Noorwegen Ierland, Luxemburg en heel Oost- en Zuid-Oost-Europa. Lang niet slecht voor een staat die onze tegenstanders kunstmatig noemen...
De Belgische Unie reageert bijzonder verontwaardigd op de voorstellen van de Nederlandstalige ziekenhuizen en bepaalde politici en partijen om de Belgische gezondheidszorgen te splitsen. Indien men vindt dat Vlaanderen en Wallonië een andere gezondheidszorg nodig hebben, waarom mogen Antwerpen en Limburg of mannen en vrouwen dan geen aparte gezondheidszorg hebben? Waarom heeft men het over het feit dat noorden en zuiden van België te zeer van elkaar zouden verschillen in medische cultuur, maar spreekt men niet over de grote verschillen binnen de Vlaamse Gemeenschap? Is men de discussie tussen de VUB, die afhangt van de Vlaamse Gemeenschap en aandrong op meer consumptie, en het Mechels ziekenhuis soms al vergeten? Sedert wanneer rechtvaardigen verschillen trouwens de opsplitsing van een democratie? Wij menen dat degenen die vandaag om een splitsing vragen zich wel eens tweemaal zouden bezinnen wanneer alle "Walen" Nederlands als moedertaal hadden. Bijzonder beangstigend is tenslotte ook de eis van de Vlaams-nationalisten om "in afwachting van de splitsing" vragen dat het "Vlaams consumptieprofiel" de norm wordt voor het gehele land. Hebben deze mensen soms de pretentie om te beweren dat er in het noorden geen overconsumptie is of dat ze een universele zorgmethode ontwikkeld hebben? Degenen die vandaag de splitsing van de gezondheidszorg vragen, zullen morgen de splitsing van België eisen. Deze twee revendicaties zijn "toevallig" ook de belangrijkste punten van het voor racisme veroordeelde Vlaams Blok (Belang). De Belgische Unie vindt het dan ook gepast even te herhalen dat zij daadwerkelijk de enige geloofwaardige oppositie is en blijft.
De B.U.B. kiest voor directe democratie. De burger dient meer dan vandaag de kans te hebben om deel te nemen aan de politiek. Als de mensen in staat zijn om elke vier jaar tussen verschillende partijprogramma's - na vergelijking- een keuze te maken, kunnen ze ook in andere (belangrijke) materies beslissingen nemen. Het referendum kan natuurlijk niet los gezien worden van de opkomstplicht. Het spreekt tevens vanzelf dat een bindend referendum enkel plaats kan hebben wanneer een voldoende aantal kiezers dit, door de verzameling van een voldoende aantal handtekeningen, hebben gevraagd. Bovendien dient voor het houden van een referendum een voldoende aantal mensen in ten minste twee derde van de Belgische provincies vragende partij voor de organisatie te zijn. Ook de Wetgevende Macht kan een referendum aanvragen (2/3e meerderheid). Meer nog dan klassieke verkiezingen gaat het referendum gepaard met "pro's" en "contra's" Alle partijen en opinies dienen dezelfde kans tot deelname te hebben in alle media. De resultaten mogen slechts op nationaal vlak geteld worden. De vragen van het referendum moeten uiteraard op een heldere en ondubbelzinnige wijze gesteld worden. Een nationale instantie moet de vragen tevens op hun wettelijkheid en aard kunnen controleren.
95 % van de bevolking steunt onze analyse: maak België terug één!
Volgens een (betrouwbare) peiling die de krant « Le Soir » op 13 oktober liet uitvoeren is 93% van de Vlamingen voorstander van de eenheid van België. Slechts 5% sprak zich uit voor separatisme. Met een foutenmarge van 4% en wetende dat we de Franstalige burgers niet meegerekend hebben kan men stellen dat 95% van de bevolking wellicht tegen separatisme is. Dit is een waarheid, maar zeker geen politieke. Alle partijen immers, de Vlaamse op kop, willen België in min of meerdere mate nog meer uitkleden. Dat gebeurt zonder dat ze de bevolking raadplegen door referenda, het gebeurt zelfs zonder parlementair debat. De staatshervormingen zijn steeds compromissen geweest, bereikt door partijtenoren, achter gesloten deuren. Achteraf werd nooit uitleg gegeven. De bevolking zou weleens tegen kunnen zijn. Zodus leven we nu in een (con)federaal land. Wat nog erger is, is dat het Belgische "federalisme" is opgesteld als een tijdbom. De bevoegdheden die overgeheveld werden zijn nooit "homogeen" en er is altijd wel "ruimte" voor een nieuwe staatshervorming. Bovendien hebben België, Vlaanderen, Wallonië en Brussel in vele materies evenveel te zeggen of beheren ze ieder afzonderlijk dezelfde bevoegheid, waardoor iedereen - dit is de paradox- niets te zeggen heeft, wanneer de echte, transregionale problemen (bijv. DHL) zich stellen. Als drie gewesten bevoegd zijn voor (bijvoorbeeld) milieu en men komt niet tot een akkoord, wie is dan de schuldige? Interessante opmerking: 'Akkoorden' en 'onderhandelingen' zijn NOOIT democratisch. Akkoorden zijn misschien goed tussen staten (en zelfs daar probeert men bovenstaatse structuren uit te werken), maar binnen één land mag men toch democratie - parlementaire debatten dus- verwachten? Als België een unitaire Staat was, zouden er ook problemen zijn. Maar dan zou er tenminste één zichtbaar parlement zijn dat ze kon oplossen. Hoelang nog voor de meer dan negen Belgen op tien deze aanfluiting van onze democratie niet langer pikken? Na de morele overwinning van onze partij (de vaststelling dat het confederalisme dat het DHL-dossier blokkeert) geven nu ook de peilingen ons gelijk! België moet herenigd worden.
De Belgische Unie ziet in de tragikomedie rond DHL en Brussel-Halle-Vilvoorde wederom een bewijs dat ons land zo spoedig mogelijk moet worden eengemaakt. Onze analyse was van meet af aan juist: Het Belgisch "federalisme" werkt niet en zal ook nooit werken. Er is geen hoogste Wetgever meer, de burgers kunnen niemand meer ter verantwoording roepen terwijl er Russische roulette gespeeld wordt door drie (van de zes) regeringen met duizenden jobs. Wie moeten we nu afstraffen wanneer er te veel geluidsoverlast is of wanneer er jobs verloren gaan? Overlegcomités?
Onze regeringen en parlementen zijn immers nevengeschikt, dit betekent dat geen enkele verantwoording moet afleggen. Parlementaire controle? Nooit van gehoord! De grondregels van de democratie worden gewoonweg met de voeten getreden. De hele Staat wordt onderhandeld achter gesloten deuren, de burger heeft niets meer te zeggen.
En dan is er nog dat tweede dossier, de zogezegde "Vlaamse" (lees: Vlaams-nationale) eis om het kiesarondissement Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen waarop de "Waalse" (lees: Waals-nationalistische) eis volgde dat Wallonië en Brussel maar hun eigen weg moesten gaan wanneer de "Vlamingen" geen België meer wilden. Boven dit alles staat het gezond verstand van een nationale partij, de Belgische Unie die bij uitstek de stem van de rede is. De enige uitweg uit deze impasse is pleiten voor de eenheid van België en het verwerpen van ons zogezegd federalisme dat enkel hen dient die het uitgevonden hebben, namelijk zij die België willen doen barsten.
Een stem voor de Belgische Unie is dan ook veel meer dan vertrouwen geven aan de enige Belgische partij, het is een akte van vertrouwen voor een betere toekomst.
Het belangrijkste doel, de bestaansreden van de Belgische Unie is de eenheid van België te verdedigen en te herstellen. Tijdens de Ijzerbedevaart, een separatistische manifestatie die de slachtoffers van WO I onteert, heeft onze Beweging op een krachtige wijze gemanifesteerd tegen de splitsing van België. Wij zullen zowel op intellectueel gebied als op het terrein nog veel meer laten horen van ons dan vandaag het geval is. Wij zullen doorstrijden tot ons land weer één is. Met deze eis geven wij gehoor aan de roep van de meerderheid der Belgen, wier standpunt niemand van de politici verdedigt. De schandalige houding van onze politici, tot welke partij ze ook behoren, zal hen op een dag duur te staan komen. De kiezer zal hun separatistische wensen afstraffen. Onze onvermijdelijke triomf zal ook de redding van de democratie zijn. En daarom herhalen wij hier opnieuw de roep die vandaag te Diksmuide door onze militanten werd gescandeerd: 'België Unitair!'
Reeds 11 jaar is het geleden dat onze geliefde Vorst, Koning Boudewijn het tijdelijke inruilde voor het eeuwige. Na de troonsbestijging van Albert II (9 augustus 1993) kende ons Vorstenhuis talrijke vreugdevolle momenten, waaronder twee prinselijke huwelijken en een aantal geboortes. Niettemin past het om vandaag even in alle sereniteit stil te staan bij het heengaan van een grote Koning. Boudewijn I kwam in zeer moeilijke omstandigheden op de Troon, nadat zijn vader, Leopold III besloten had te abdiceren. In 1950 was ons land verscheurd door de Koningskwestie. Het is de verdienste van Koning Boudewijn geweest dat hij door zijn manier van handelen mede de rust heeft weten te herstellen en een integrerende factor werd. Inderdaad heeft het Belgische volk al spoedig de jonge monarch omarmd en hem dikwijls zijn warme genegenheid betuigd. Die genegenheid was wederzijds. De Koning handelde steeds vanuit de wens het beste te doen voor ons land.
Eén van de voordelen van de constitutionele monarchie is dat de Soeverein niet partijgebonden is en dus niet de belangen van één partij of strekking, maar wel die van de ganse bevolking behartigen kan. Dit alles, wel te verstaan, binnen een grondwettelijk kader. Waar de verkozen president slechts op korte termijn hoeft te denken, heeft een Koning een gans leven tijd om te werken voor de Natie. Dat Boudewijn I dat op een voortreffelijke manier heeft gedaan bewijst de immense golf van rouwbetuigingen die ons land 11 jaar geleden overspoelde.
Ondanks het feit dat, we zegden het al, de Koning boven de partijen staat, past het hier wellicht om toch nog even aan te geven dat onze partij de enige partij is die zich verzet tegen een ceremoniële invulling van de Koninklijke functie, tegen een republiek, en uiteraard- tegen een Vlaamse of Waalse republiek. Voor ons moet België een unitair Koninkrijk zijn. Een duidelijke positie dus.
De regionale regeerakkoorden zijn bijna af. Enkel de onderhandelingen voor het Vlaams niveau slepen nog wat aan, maar zowel voor de Franse Gemeenschap, het Brussels Gewest, de Duitstalige Gemeenschap als voor het Waals Gewest zijn de krachtlijnen voor het beleid uitgezet. Het grote verschil tussen de twee grote gemeenschappen in ons land is tegelijk opvallend en voorspelbaar: de Vlaamse partijen eisen een verregaande staatshervorming, de Franstaligen willen er niet van weten. Iedereen redeneert- in navolging van het Vlaams Blok- vanuit de eigen-regio-eerst (alleen) strategie. De Vlaams-nationale eisen zijn niet gering: de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde (gerechtelijk en wat de kieskring betreft), de regionalisering van de gezondheidszorgen, het tewerkstellingsbeleid, de mobiliteit met inbegrip van de NMBS, het hele wetenschapsbeleid, het telecommunicatiebeleid enz.
De Franstalige partijen kunnen en zullen- wat hun betreft deze zeer verregaande eisen nooit (in hun geheel) aanvaarden. Maar dan nog. Daarmee is België niet verlost van de onvermijdelijke confrontaties die de tweeledigheid van onze instellingen meebrengt. Op een dag, en die dag ligt misschien dichter bij dan velen denken, zal het politieke bestel de onvermijdelijke keuze moeten maken tussen een verregaande herfederalisering van bevoegdheden of een totale disentegratie van het land. Dit moment nadert. De Belgischgezinde krachten moeten klaar zijn om de schok die door onze instellingen zal gaan op te vangen. De Belgische Unie kan en moet rondom zich een volksbeweging scharen die op het kritieke moment uiting geeft aan de wil van de vele Belgen die niet willen dat ons land in stukken uiteenvalt.
Onze bevolking moet gaan beseffen, en zal gaan beseffen, dat we ons op een cruciaal moment bevinden in de Belgische- en dus Europese- geschiedenis. Binnenkort blijven er maar twee wegen open: die van de verregaande ontmanteling van onze Staat of de (re)unificatie van België. Deze boodschap moet onze beweging de wereld inzenden, nu het nog kàn. Daarom bestaan wij en daarom zijn wij nodig. Maar slechts door een groeiend ontwaken van het besef dat onze instellingen grondig moeten veranderen wil België zijn positie van soevereine natie in de wereld behouden zullen wij slagen. Het is niet voldoende dat de Belgische Beweging de bestaande problemen keer op keer aankaart en er oplossingen voor aanreikt. De bevolking moet ook in verregaande mate gesensibiliseerd worden over deze zo belangrijke problematiek. Het is tenslotte ons aller toekomst die op het spel staat.
Ongeacht het feit of er nu twee maal op amper één jaar verkiezingen waren, en ondanks de schandalige mediaboycot die onze partij te beurt valt, gaan we er op vooruit. In onze hoofdstad behaalde de partij 1%, voor het eerst in haar jonge bestaan. Deze gouden kaap werd ook in Elsene, Ukkel, St-Jans-Molenbeek, Zaventem en, jawel, in Halle overschreden. In St-Gilis en St-Joost-ten-Node behaalden we zelfs 2% van de stemmen, gezien onze (voorlopig) nog beperkte financiële middelen een waar huzarenstukje. Maar deze verkiezingen gaan er feitelijk niet om dat onze partij nu bijna 15.000 kiezers heeft en dat we daarmee de grootste, democratische partij zijn in het noorden die geen parlementaire vertegenwoordiger heeft.
Deze verkiezingen gaan ook niet over de kiesdrempel die de groenen haalden in het Vlaams gewest of de stagnering van de Christen-democraten en de achteruitgang van de liberalen (al is over de assymetrische coalities, een nefaste bijwerking van ons federalisme, het laatste woord nog niet gezegd). Deze verkiezingen gaan over het feit dat een extreem-rechtse partij de grootste partij is geworden in Vlaanderen met een fabelachtige score van 980.000 stemmen. Deze kiezers zijn eerbare mensen, die de politici beu zijn en een alternatief willen. De Belgische Unie begrijpt de verzuchtingen van deze kiezers en reikt er vandaag de hand naar uit, zeggende dat het Vlaams Blok géén oplossing is. Het Vlaams Blok wil een einde maken aan België, het opsplitsen en verdelen en de Koning onttronen.
Onze politici moeten gaan beseffen dat ze het Vlaams Blok moeten bestrijden op hun allerzwakste punt: het Vlaams-nationalisme. Hetzelfde Vlaams-nationalisme van de N-VA. De Belgische Unie loopt, als enige, het Vlaams Blok niet achterna in zijn separatisme en nationalisme. Op een dag zullen wij daarom doorbreken, in een breed front tegen separatisme, nationalisme en racisme. Onze democratie is zeer sterk, maar een democratie heeft nood aan goede democraten om haar te verdedigen. Vandaag zeggen wij meer dan ooit: ze bestaan en ze zitten in onze beweging!
De Heer De Graeve haalt in zijn opiniestuk "stop het lafhartige surrealisme" (De Standaard 21-05) zwaar uit naar de "reactionaire Belgischgezindheid" die zich krampachtig zou vastklampen aan de "huidige status-quo". In andere landen, zoals Zuid-Afrika, Libanon of India (en de E.U.) worden verdedigers van de solidariteit en eenheid bekeken als zeer vooruitstrevend, bij ons oordelen nationalisten voortdurend dat ze "oerconservatief" zijn. Deze strategie is er in wezen op gericht de tegenstander bij voorbaat buiten spel te zetten. Het België van weleer, waar achteruitstelling van de Nederlandstaligen inderdaad lange tijd een feit was, zou onvoorwaardelijk worden verheerlijkt. Niets is echter minder waar. (Vlaams-)nationalisme moet niet- of zou niet moeten- bestreden worden met nationalisme, ook niet met Belgisch-nationalisme. En al zeker niet met een ander nationalisme zoals dat van bepaalde Waalse politici waarin het bestaan van het meertalige België uitsluitend ten dienste wordt gesteld van de zaak van "la francophonie". Het antwoord op nationalisme en taalimperialisme langs beide zijden van de taalgrens is universalisme. Alleen op basis daarvan kan het nationalistische discours waarin steeds dezelfde begrippen, redeneringen en termen voorkomen, bestudeerd en ontmaskerd worden. Dit opiniestuk wil een bijdrage leveren aan het aan de gang zijnde debat hierover. Reflectie over eenheid, samenwerking en zelfbeschikking is immers belangrijk voor ons land, voor Europa en voor de wereld.
De "verschiltheorie" staat centraal in het nationalistische denken. Voortdurend betoogt men dat het "kunstmatige" België -zijn er dan "natuurlijke" staten?- niet werkt omdat de "Vlaamse en de Waalse visies" te zeer zouden verschillen. Maar er zijn ook grote onderlinge verschillen tussen partijen aan deze of gene zijde van de taalgrens. Wat bedoelt men dan werkelijk met die "verschillen"? Welnu, deze theorie maakt deel uit van de nationalistische zienswijze die met klem beweert dat de kloof tussen "volkeren" of tussen hun bestuurslui zó groot is dat democratische, binnenlandse samenwerking onmogelijk is. Dat overleg de kern van een parlementaire democratie vormt, wordt graag vergeten. Dat er grote verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, jong en oud, arm en rijk, Vlamingen en allochtonen of tussen Antwerpen-stad en de Westhoek ook. Ook al waren de verschillen in politieke opvattingen overigens groot tussen beide landsdelen- wat allerminst bewezen is- vormt dit net geen reden om te splitsen. Integendeel moet men in dat geval meer solidariteit betonen, teneinde overal in België te kunnen voorzien in veiligheid en sociale achteruitstelling tegen te gaan. Vlaams-nationalisten zullen dan zeggen dat samenhorigheid misschien wenselijk is, maar onmogelijk. Zij zullen Franstalige politici ervan beschuldigen voortdurend Vlaanderen op te zadelen met nefaste maatregelen, eenzijdig hun wil door te drukken en de Nederlandstaligen te minachten. De vraag waarom dit kàn wordt nooit ten gronde gesteld. Het feit dat bepaalde Waalse politici de mogelijkheid hebben om dit doen is omdat de universalistische partijen gesplitst zijn en omdat hun eigen regionalisme en nationalisme vaak vrij spel heeft. De Vlaams-nationalisten beschuldigen de Franstalige politici dus van de kwaal waaraan zijzelf lijden: nationalisme. Waren zij consequent zouden ze eerst hun eigen ideologie moeten afzweren en dan, eendrachtig met de Franstaligen, het nationalisme moeten bestrijden.
Hoe meer men trouwens splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa. In feite klagen nationalisten de verschillen niet (alleen) aan, ze cultiveren ze en vinden er desnoods zelf uit. Tegenover de verschillende "andere" staat de identitificatiedrang met het "eigene". Men is Vlaming of men is het niet. Men beschouwt de Walen als een ander volk, waarvoor andere maatregelen moeten gelden. De erfzonde van de Vlaming is Vlaming te zijn, die van de Waal Waal te zijn, evenzo voor de Bretoen, Corsicaan, Piëmontees of Serviër. Mono-etnische denkschema's kunnen leiden tot totalitaire staten waar slechts één identiteit is toegelaten en tegen andersdenken repressief opgetreden wordt. Hetzelfde denken zaait de kiemen voor racisme, balkanisering, het ligt aan de basis van militarisme, fascisme en terrorisme. Het beoordeelt (en veroordeelt) mensen louter omdat ze bestaan. Deze hele "verschiltheorie" is een potentiële bedreiging voor de wereldvrede. In haar uiterste consequenties doorgedreven, wanneer iedere aardse staat een nationalistische politiek zou voeren en bovenstaatse democratische -geen diplomatieke- instanties zou afwijzen, zou deze wereld geen toekomst meer hebben. De hunkering naar een gepolitiseerde eigenheid en het categorisch denken in deze termen is voor onze aardbol potentieel dus zonder meer rampzalig te noemen. Universalisten moeten zeggen dat niet de eigenheid van belang is, maar wel de onvoorwaardelijke bekommernis om de andere. Ze moeten dit ook doen in België.
De taal wordt voortdurend misbruikt in separatistische gedachtekronkels. Het gaat steeds bij splitsingen om "een beter bestuur" zegt men. Men vergeet hierbij dat nationalisme een ideologie is en géén gevoelen of universele wet. Geen enkele ideologie heeft een monopolie op beter bestuur. En net zoals socialisme, liberalisme, christen-democratie of ecologisme niet automatisch leidt naar een beter bestuur, is dit ook niet het geval voor nationalisme. Verschillende begrippen worden graag door en onder elkaar gebruikt. Wie zegt er openlijk dat separatisme confederalisme (een bond van onafhankelijke staten) moet voorafgaan? Waar hoort men dat confederalisme het tégengestelde is van federalisme en geen "aanvulling" ervan? Er heerst een ongehoorde Babelse spraakverwarring waaraan dringend een halt moet toegeroepen worden. Zo is bijvoorbeeld België niet, zoals nationalisten graag doen geloven, tweeledig samengesteld uit "Vlaanderen en Wallonië", maar wel uit drie gewesten en drie gemeenschappen die elkaar overlappen. Beter ware het trouwens België te decentraliseren op basis van de negen historische provincies, met behoud van nationale controle (het Nederlands systeem).
De autonomisten, regionalisten, integraal-federalisten, die, onder verscheidene vaandels geschaard, hetzelfde wensen (de splitsing van België) mogen trouwens ook op andere domeinen eens klare wijn schenken. Als men België wil splitsen om wille van de noord-zuid transfers, moet men ook Italië, Frankrijk, Duitsland en het V.K.-waar veel grotere geldstromen bestaan- opdoeken. Belgische meertalige politiek zou onmogelijk zijn, maar Europese niet. In Europa zijn er slechts twee taalhomogene staten (Ijsland en Portugal). De Europese Unie is een meertalig geheel. In de wereld zijn er, zo menen antropologen zo'n 10.000 taalgroepen. Welk een chaos zou ontstaan wanneer deze allemaal onafhankelijk werden en allen een nationalistische politiek zouden voeren?
Nationalisme is trouwens in wezen ondemocratisch want het wijst de dialoog in se af. Wat is het verschil in discours tussen hij die democratische politieke besluitvorming afwijst met Franstaligen en hij die deze weigert aan te gaan met moslims? De traditionele partijen die het Vlaams Blok bestrijden in zijn racisme, maar niet in zijn Vlaams-nationalisme zijn overigens de objectieve bondgenoten van het deze partij. Schuld door verzuim is eveneens schuld.
Helaas doorkruisen al bovengenoemde nationalistische excessen onze instellingen op alle niveaus. Zo is de regering paritair samengesteld tussen twee taalgroepen, niet tussen welwillenden en dwarsliggers, tussen dynamische lieden en lustelozen of tussen denkers en doeners. Dat zijn moeilijk vast te stellen verschillen. Nationalisme is simpel, het ontleent zijn kracht aan makkelijk te trekken krijtlijnen. Vanaf het moment dat men de samenleving compartimenteert om anderstaligen, ruimer anderen, anders te behandelen is het kwaad reeds geschied. Ons land smacht naar een breed maatschappelijk debat over deze kwestie. Nationalisme kan gestopt worden, maar de werkelijke aard ervan ontleden, de kern ervan blootleggen is uiterst complex.
Streven naar eenheid is allerminst conservatief of reactionair, het is toekomstgericht, in België zelfs revolutionair en alleszins zeer progressief. Dat bewijst de uitbreiding van de Europese Unie. Europees overleg dat gebaseerd zou zijn op grendels, pasmunten en compensaties, op wederzijdse nationalistische revendicaties die in ons koninkrijk aan de orde van de dag zijn, is onherroepelijk tot falen gedoemd.Het debat over nationalisme in ons land moet nog echt beginnen. Een (in)dringend gewetensonderzoek dringt zich alvast voor onze gezagsdragers op. Wie durft?
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
