We zijn gered, Ik en Sohrab zijn gered. Ik heb mijn fout rechtgezet. Ik
leg eventjes uit tegen Sohrab dat ik eerst een paar dingen moet regelen voor hij
meekan naar Amerika. Ik leg hem uit dat het beter zou zijn dat hij voor een
korte periode in een weeshuis moet verblijven. Dit accepteert Sohrab helemaal
niet! Hij wil er niet heen want die mensen zijn gemeen. Maar neen, het is niet
in Kabul, het is in Islamabad zeg ik dan vertrouwend. Hij begon te wenen, hij
begon te bidden tot God dat hij er niet heen moest. Ik beloof Sohrab dat hij er
niet heen moet. Als ik thuis kom bij mijn vrouw Soraya vraag ik haar wat ze
ervan vind om Sohrab te adopteren. Soraya is ten slotte ook onvruchtbaar. Ze
lijkt niet echt enthousiast in begin, maar wil het uiteindelijk wel doen. Nu is
Sohrab mijn zoon. De zoon van mijn halfbroer Hassan is nu mijn zoon.
Ik ben opgekomen voor Hassan. Iets wat ik al veel eerder had moeten
doen. Iets wat ik 26 jaar geleden al had moeten doen. Ik ben tot bij Sohrab
kunnen geraken. Ik ben bij die man dat Sohrab heeft opgekocht in het weeshuis.
We merken al snel dat we elkaar herkennen. Het is Assef! Het werd al snel
duidelijk dat ik Sohrab niet zomaar mocht meenemen. We moesten ervoor vechten.
Ik vechten? Ik heb nog nooit gevochten, alleen maar geschreven. Hij domineert
alles, ik sta er echt slecht voor. Ik ben zwaar toegetakeld, maar plots staat
Sohrab daar, staat kleine Hassan daar. Hij kwam net zoals zijn vader voor me
op. Hij had een katapult in zijn hand, mikkend naar Assef, net zoals Hassan het
vroeger heeft gedaan. Hij moet het loslaten van Assef, maar doet het niet.
Assef begint kwaad te worden en stapt naar Sohrab toe. Die twijfelt niet en
schiet in het oog van Assef. Assef begint helemaal gek te worden en schreeuwt
alleen maar HAAL HET ERUIT!. Sohrab helpt me recht te staan en we ontsnappen.
Rahim heeft me hierheen geleidt, aan dit weeshuis. Het is er vuil en
donker, en de kinderen lijken het er ook niet echt goed te hebben. Sohrab, zoon
van Hassan. Hassan die er ondertussen niet meer is. Ik heb de opdracht gekregen
van Rahim om Sohrab te komen halen. Waar is Sohrab? vraag ik aan Zaman, de eigenaar van het weeshuis. Hij
is er niet. Waar hij is wil hij niet zeggen! Wat nu? Ik moet hem vinden, ik
moet. Het is mijn plicht. Farid, mijn taxichauffeur helpt me om Zaman te laten
spreken. Hij spreekt en verteld uiteindelijk wat er is gebeurd met Sohrab.
Sohrab is meegenomen door een man die hier af en toe kinderen opkoopt. Hij
vertelt ook waar we die man kunnen vinden, in het stadion. Ik zal hoe dan ook
Sohrab vinden!
We zijn aan het ontsnappen uit Afghanistan, uit Kabul, uit mijn
thuisland. Naar waar gaan we eigenlijk? Ik vraag me af in welke omstandigheden
we zullen leven. Zal ik daar mijn schuldgevoel kunnen vergeten? Wat ik allemaal
moest doen om te ontsnappen aan Hassan. Ik heb eerst geprobeerd om hem uit het
huis te zetten door het simpelweg te vragen aan Baba. Die vond het belachelijk.
Volgens hem is niets erger dan stelen, dus heb ik mijn horloge onder het kussen
van Hassan gestopt om het daarna te zeggen tegen Baba. Toch moesten Hassan en
Ali het huis niet uit. Waarom eigenlijk? Maar ja, uiteindelijk hebben ze het
zelf gedaan uit eer. Nu zal ik hem zeker niet meer onder ogen zien aangezien
we ontsnappen uit Afghanistan. Zoveel vragen zonder antwoord.
Hassan heeft me al die keren ook al voor mij opgekomen, het is nu mijn
beurt. Hij, die Hazara die een katapult voor mij zou laten schieten om me te
helpen. Ik sta hier verstopt toe te kijken hoe ze Hassan behandelen. Assaf wil
wraak nemen voor het voorval van een tijdje geleden. Ik stond hier veilig, hij
machteloos, net zoals in het verleden maar dan wel omgekeerd. Ik moet nu
opkomen voor Hassan! Maar wat zullen mijn gevolgen zijn? Kamal en Wali nemen
hem vast en Assef tilt Hassans blote billen omhoog. Assef ritst zijn broek open
en doed zijn onderbroek naar beneden. Ik kan dit niet aanzien! Hassan geeft
amper een kik. Hij is machteloos. Als ik voor mijn vriend wil opkomen is het
nu. Het is nu mijn laatste kans. Draag ik de gevolgen en help ik Hassan of loop
ik weg? Ik ga weg .
Rahim heeft me gebeld. Rahim Khan. Mijn verleden. Hij woont nog in
Afghanistan, mijn thuisland. Hij heeft een verzoek gedaan om terug te komen
naar Kabul. Hij sprak me over mijn fout rechtzetten. Weet hij ervan? Weet hij
van Hassan? Ik wil niet meer denken aan wat daar toen is gebeurd. Ik was fout.
Ik loop al 26 jaar met dit schuldgevoel en wil het in de vergeetput steken. Zou
Assef er eigenlijk nog wonen? Ja waarschijnlijk, de schurk! Dat hij Hassan dat
kon aandoen! Maar ik moest ingrijpen, zoals Hassan er altijd voor mij stond
moest ik er voor Hassan zijn. Ik moet gaan, ik moet. Hoe zou het daar nu zijn?
Word het land echt zo gemineerd door de taliban dan dat ze beweren? En wat zal
Baba ervan vinden?
