Merhaba,

Tot mijn spijt kon ik gisteren geen verslagje meer afleveren. De verslaggever moet ook zijn rust in acht nemen. Ik had nochtans een verhaal klaar toen een verkeerde actie op mijn PC alles delete. Daarna gaf ik er de brui aan. Wat ik wel nog kwijt wil is dat we de laatste twee dagen een gebied passeerden waar je veel nieuwbouw ziet. Dit gebied werd in 1999 quasi van de kaart geveegd door één van de krachtigste aardbevingen in Turkije. Er waren toen 17000 doden te betreuren. Op naar vandaag dus. Voor de derde maal op evenveel dagen werden we omstreeks 3u40 een eerste maal uit onze slaap gehaald door het weerklinken van het nachtgebed(??) door de luidsprekers van een moskee. Het was een eerder frisse dag maar de wind en een opeenvolging van hellingen maakten het enorm zwaar. In vergelijking met gisteren was dit een mietjesrit. Een licht dalende autoweg in goede staat bracht ons tot in Osmancik. Niet dat het als een fluitje van een cent ging. De warmte was er weer en de aantrekkende N/NO wind speelde ons nog steeds parten. Na drie uur hadden we nog steeds een gemiddelde snelheid van 31km/u. Tijdens de middagstop zaten we onder de bomen waar een tiental vrachtwagenchauffeurs hun Turk çay zaten te drinken. We hebben dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om ons dit goedje ook te laten welgevallen. Vriendelijke mensen toch. De vrachtwagenchauffeurs en autobestuurders toeteren nog steeds naar ons en steken hun hand op als blijk van appreciatie. Het landschap waar we door rijden is  bergachtig maar eerder dor van natuur en toch mooi. Vermoedelijk valt in deze streek erg weinig regen. Wat mij ook opgevallen is, is dat vanaf Hongarije tot nu de kerkhoven er maar triestig bijliggen. De natuur gaat er zijn vrije gang. Volgens mij hecht men niet zo veel belang aan het materiele maar eerder aan de nagedachtenis van de ziel. Zo dit was het voor vandaag. Morgen een korte etappe naar Amasya.

Iyi Aksamlar