Fietsreis in 2013 van Brugge naar Baku (Azerbeidzjan) via Istanbul
25-07-2013
Rit 27 Sarakamis-Ardahan
Gisteren na twee verwoede pogingen lukte het niet om nog een tekst op de blog te krijgen. Er was nochtans heel wat te melden. O.a. de twee valpartijen van Paul en Jann. De eerste minder erg dan de tweede. Al kunnen beide rijders hun weg verder zetten. We verlieten gisteren al onze D100 en de wegen die we nu voorgeschoteld krijgen zijn heel wat minder. Oneffen wegdek en talrijke putten in de weg. Het vergt een urenlange concentratie bovenop de lichamelijke inspanning. We blijven gedurende deze rit op een hoogte fietsen die varieert van 1800 m tot 2200 m. Goed voor de aanmaak van rode bloedlichaampjes. Na 17km mijn 5de lekke band. We rijden in een armere streek waar je de mensen hun weilanden nog met de zeis ziet bewerken. Koeienvlaaien worden gedroogd en gestockeerd voor gebruik als brandstof tijdens de winter. De was wordt gedaan in rivieren langs de bergwanden. Huizen zijn soms niet meer dan opeengestapelde stenen met wat ijzeren golfplaten er op. Toch zien deze mensen er gelukkig uit en zwaaien vriendelijk naar ons. Hier en daar vragen kinderen naar geld of sigaretten. Het was een lastige rit waar heel wat geklommen moest worden en daarbovenop tegenwind. Op 12km van het einde kregen we nog een dessert voorgeschoteld. Weg volledig opgebroken en crossen maar gedurende 12km tussen vrachtvervoer en wegenbouwmachines die langs weerszijden soms rakelings langs ons heen scheerden.. In het hotel aangekomen was er geen water ter beschikking. Dit was een uur later opgelost. Jan en ik kregen eerst een afgebroken sleutel van de kamer. Toen we een nieuwe kregen gingen we naar ons kamer. Een half uurtje later gingen we onze bagage halen en deden we de deur op slot van binnenuit, niets vermoedend dat er nog een stuk van de afgebroken sleutel in het slot zat. We konden dus niet meer binnen. Verwoede pogingen werden ondernomen om onze kamer open te krijgen. Jan kon niet aan hun verstand brengen (want enkel maar Turks gesproken in dit hotel) dat ze eens moesten proberen met het stuk afgebroken sleutel. Op dat moment heeft hij een hulplijn gebeld in Nederland. Een Turkse collega.Jan wenst via deze weg zijn Turkse collega bij BESIX te bedanken voor het overbruggen van het taalprobleem. Morgen rijden we Georgië binnen en kijken reikhalzend uit naar de grotten van Aspindza.
23-07-2013
Rit 25 Erzincan-Erzurum
Zoals in de meeste gevallen om 6u30 ontbijt. Omstreeks 7u30 zijn we in groepjes vertrokken zodat er minder wachttijd zou zijn. Na 30 km kwamen we allemaal samen. In feite hadden we een eerste beklimming van 125 km lang. Let op, dit is dan wel een heel stuk licht oplopend en aan het einde zit het venijn meestal in de staart. Bij momenten heb je zelfs het gevoel dat je daalt terwijl je bergop rijdt. Wie zei ooit"die afdalingen, dat zijn pas beklimmingen"?. Omstreeks de middag lunchstop in een prachtig decor. We kwamen nog steeds wegenwerken tegen maar in mindere mate dan gisteren. Na km 150 zijn we met 7 man in vliegende vaart naar Erzurum gereden. Ik heb de indruk dat iedereen snel in Baku wil zijn. Niettegenstaande de moeilijkheidsgraad van het parcours en de vermoeidheid die iedereen wel zal voelen, ligt de snelheid nog vrij hoog. De stad Erzurum telde in 2000, 361000 inwoners en is gelegen op een hoogvlakte van 1950m. Bij het binnenrijden van de stad hebben we toch enkel dames met boerka gespot. Kwatongen beweren dat je naar de enkels moet kijken om te zien of het een mooie vrouw is. Het weer was vandaag warm maar draaglijk. De laatste dagen mogen we zeker niet klagen van de windrichting. Morgen richting Sarikamis. We beginnen aan de bocht rond Armenië.
22-07-2013
Rit 24 Susehri-Erzincan
Wat vooraf ging. Om één uur wakker gemaakt door twee jonge mannen die door de straten trokken met tromgeroffel. Om 3u20 wakker gemaakt door het stemgeluid van een imam die weerklonk uit de luidsprekers van een moskee. Hiermee wil ik even aangeven dat we in Turkije nog geen enkele nacht kunnen doorslapen hebben en we staan al zo vroeg op. Gebrekkige recuperatie dus. Deze morgen vertrokken voor een rit van 143km naar Erzincan. In het begin ruwe wegen. Op sommige momenten zag je zelf geen binding tussen deze stenen. Toch moet ik opmerken dat Turkije werk maakt van zijn wegeninfrastructuur. We rijden nu reeds honderden km over de D100 en ik kan de werkplaatsen niet meer bijhouden. Na een goeie 50km werden de wegen een stuk beter of zeg maar perfect met, zoals ik eerder aangaf, hier en daar een werkplaats. Naast en voor ons zien we ruige bergflanken waarop de begroeiing praktisch nihil is. Je kan het een beetje vergelijken met grote zandhopen met hier en daar wat struiken. Na 50km en op 1600m hoogte hebben we een middagstop gedaan. De temperatuur was in het begin 15gr maar zou gedurende de dag oplopen tot 30gr en meer. De groep samenhouden bij zo'n ritten is onbegonnen werk waardoor we afzonderlijk of in groepjes in het hotel aankomen. De één vindt zijn weg via GPS, de ander spreekt een taxi aan en nog een ander moet bellen waar we juist zitten of is verloren gereden. Uiteindelijk komt alles goed. Morgen richting Erzurum
