Fietsreis in 2013 van Brugge naar Baku (Azerbeidzjan) via Istanbul
16-07-2013
Rit 18 Luleburgaz-Istanbul
Vandaag konden we ons uitslapen want we hadden een rit in twee stukken. Het eerste stuk zou met de fiets gereden worden tot ongeveer 50km voor Istanbul. Consternatie alom toen 's morgens de man die voor het vervoer had gezorgd ons wilde voeren tot in Istanbul,vertrekkende vanuit ons hotel, omdat het verkeer veel te gevaarlijk was. Na veel gepalaver gaf de man toe en hebben we de oorspronkelijke planning gevolgd. We zijn bij elkaar gebleven en de felle oostenwind getrotseerd tot op het afgesproken punt waar we in de busjes zouden stappen. Daarna nog ongeveer 1u30 in het busje naar het hotel. Veel tijd om nog iets te bezichtigen was er niet meer maar we hebben toch iets gezien. Morgen trekken we de Bosporus over richting Dücze. Vandaag heeft Ronny ons verlaten en zet zijn reis nog enkele dagen verder met zijn vrouw hier in Istanbul. Bedankt Ronny voor je gezelschap.
15-07-2013
Rit 17 Haskovo-Luleburgaz
Toch nog een late berichtgeving omdat we morgen wat langer kunnen slapen.
Omstreeks 7u45 vertrokken nadat iedereen keurig op tijd zijn spullen had ingeladen. De wind zat in het begin van de rit gedeeltelijk in onze rug te duwen maar dat zou later wel even veranderen. Na 36km liep het even mis. We reden bijna de autosnelweg op. We hadden vlug de goede richting teruggevonden. Daarna ging het goed vooruit tot aan de Turkse grens. Alle formaliteiten verliepen vrij vlot (toch een vijftal pascontroles) en even na 12u waren we de grens over.
Juist voor de grensovergang heb ik (en ik vermoed ook sommige medefietsers)iets gezien dat ik voor de rest van mijn leven zal meedragen als ik terugdenk aan deze onvergetelijke tocht. Ik bespaar jullie de details maar sommige(allemaal?) rijders van deze Brugge-Baku kunnen het jullie vertellen. Sorry, dat ik dit zonder details te geven even van me af moest schrijven. Aan de grens konden we zonder veel problemen een praatje slaan met Belgische en Nederlandse Turken die op doorreis zijn naar familie en of vrienden die achtergebleven zijn in dit land. Deze mensen toonden heel veel respect voor de uitdaging die wij aan het doen zijn. Het toeteren op de wegen naar ons zijn we ondertussen al gewoon. Dit is vooral uit respect naar ons toe. Na de Turkse grens kregen we een brede golvende weg die ons toch nog een respectabel aantal hoogtemeters zou opleveren. Vanaf daar blies de wind vooral uit het oosten. Tegenwind dus.
Deze wind en de warmte (36gr en meer zonder beschutting) waren echt verschroeiend. Onze groep viel in kleine groepjes uiteen. We zouden elkaar pas terugzien aan het hotel. Oef , deze rit ook achter de rug. Niets was minder waar. Het hotel was gesloten door verbouwingswerken. Wat nu? Blijkbaar had de verantwoordelijke voor boeking van de hotels een ander hotel geboekt maar had Roland niet meer kunnen bereiken. De fiets terug op en een viertal km verder fietsen naar een resort hotel. We zitten hier in elk geval goed en morgen fietsen we gedeeltelijk naar Istanbul. Ongeveer 50km voor deze stad gaan we de bus in omdat het gekkenwerk en levensgevaarlijk is om tot in het hart van Istanbul te fietsen. Vanavond keren we onze matras zoals ze zeggen en we kunnen beginnen aftellen.
Enkel voor Inge en het thuisfront van Jan
1)Het thuisfront: dag ma, kan je voorlopig niet bellen want mijn GSM is overleden.
2) Inge: Luc Vanderhaeghe uit Poperinge (ik denk drijvende kracht achter start to bike) wil Brugge-Mont Ventoux-Brugge organiseren met 15 vrouwelijke deelnemers. Ik ben (na contact met Franky) zo vrij geweest je daarvoor op te geven. Franky vond het geen probleem want hij kon ondertussen:
1) de nieuwe garage schilderen.
2) het gras afrijden
3) de moestuin onderhouden
4) boodschappen doen, winkelen
5) vuilnisbakken buitenzetten.
6) alle resterende huishoudelijke taken op zich nemen.
Ik breng je ondertussen wel de kneepjes van het langeafstandfietsen bij.
Groetjes Jan
14-07-2013
Rit 16 Panagyuristhe-Haskovo
Vandaag weinig te vertellen. Een bijna vlakke rit met de wind in de rug. Er toeteren regelmatig auto's naar ons met Belgische nummerplaat. Zullen dus wel Belgische Turken of omgekeerd zijn die de heimat opzoeken. De wegen zijn nog miserabel slecht. Morgen trekken we Turkije binnen.
Rit 15 Montana-Panagyuristhe (gisteren)
's Morgens werden we bediend door een kolossale Bulgaar. Vermoedelijk vroeger nog een gewichtheffer of worstelaar geweest. Er stonden enkele trofeeën, maar onleesbaar welke sport deze vertegenwoordigden. Ik heb het hem ook niet gevraagd. Waarom zou ik. Wat wel opviel, de bordjes waren allemaal leeg. Dit ter zijde. De zon zou weer heel de dag van de partij zijn en we hebben een oplossing gevonden om ons water koel te houden. Het was tot op heden één van de zwaardere ritten met zijn 2600 hoogtemeters en 186km lang. Zoveel km waren niet voorzien. Vandaar de laattijdige binnenkomst in ons hotel. De rit begon nog met hellingen tot 500m hoogte maar zouden na 70km beginnen oplopen naar 1000m hoogte. Na ongeveer 95km hadden we onze dagelijkse lunchstop. Iedereen nam de nodige calorieën tot zich om het zwaardere tweede deel aan te vatten. Even na deze lunchstop passeerden we een heel hoge brug waar op dat moment iemand een benjisprong ging wagen. We bleven even wachten tot de man gesprongen had en reden verder. De weg kronkelde steeds verder als een slang door de steunpilaren onder die brug door naar omhoog. Vermoedelijk was dit een oude weg die praktisch niet meer gebruikt werd. Ik mag wel zeggen, een verschrikkelijk slechte weg. We kwamen dat meteen te weten. Bijna boven op de klim was de baan volledig onderbroken. Misschien wel nog mogelijk voor fietsers maar niet voor de volgwagen. Gelukkig konden we de weg bereiken (op de brug) en zo verder fietsen. We moesten dan door een tunnel van ongeveer twee km dwars door de bergen. Probleem, want nu zaten we te ver. Even verder vonden we dan toch een afslag die ons op het ander stuk weg bracht die we oorspronkelijk aan het volgen waren. Omstreeks 18u15 bereikten we uiteindelijk ons hotel. Prachtig hotel en iedereen een eigen kamer. Eind goed al goed. Voor diegene die er mochten aan twijfelen, iedereen is nog in de wedstrijd.
13-07-2013
Berichtje
Beste volgers,
We zijn vrij laat aangekomen in ons hotel waardoor het mij niet meer mogelijk is om nog iets te schrijven. Als we morgen vroeg genoeg in Haskovo aankomen, probeer ik de twee ritten weer te geven.
12-07-2013
Rit 14 Drobeta Turnu Severin-Montana
Deze morgen bewolkt toen we vertrokken maar droog en niet te warm. We hadden de wind mee en in het begin van de rit was het vrij vlak zodat we bij momenten 34km/u reden. Na 10km zagen we een doodgereden hondje liggen, maar verbaast zijn we daar niet over aangezien loslopende honden hier heel gewoon is. Zoals je bij ons doodgereden katten ziet liggen, zie je hier honden. Nu ik er over nadenk, veel katten heb ik onderweg nog niet gezien. Het ging dus vrij vlot vooruit en na ongeveer 100km stonden we aan de grens van Bulgarije. Tweemaal controle van de I.K. en alles was in orde. Daarna hebben we de brug van Calafat naar Vidin overgestoken. Vermoedelijk zijn wij de eerste Belgische en Nederlandse fietsers die over deze brug fietsten. Deze brug over de Donau maakt het traject tussen Roemenië en Bulgarije veel korter. Men heeft er jaren over gedaan om deze brug te bouwen en op 19 juni is ze ingehuldigd. Zodra men Bulgarije binnenkomt, geloof je je eigen ogen niet. We zien appartementsgebouwen waar je nog geen voet zou binnenzetten. Vuil en niet onderhouden. We zien enkel maar de buitenkant dus kan ik de binnenkant niet beoordelen. Hier en daar ontbraken rioleringsdeksels in het wegdek waardoor we extra geconcentreerd moesten blijven. Het tweede gedeelte van de rit kondigde zich moeilijker aan want we kwamen weer op golvend terrein en in de verte zien we het Balkan-gebergte opdoemen. De laatste 50km waren nog heel lastig omdat de zon na de middag ongenadig van de partij was. Omstreeks 17u30 in het hotel aangekomen na een rit van ongeveer 200km. De sfeer is opperbest en we doen er alles aan om dit zo te houden.
11-07-2013
Rit 13 Lugoj-Drobeta Turnu Severin
Vandaag 13de rit. Zou dit cijfer ongeluk brengen? Ik ging mijn fiets snel halen, omdat ik nog een ander achterwiel moest monteren, en stelde vast dat mijn voorband lek was. Deze band dus snel vervangen en ik stond toch nog op tijd klaar bij de andere rijders. We vertrokken omstreeks 7u35. Op dat moment was het 24gr en priemden de zonnestralen in de verte door het wolkendek op de westkant van de Karpaten. Het was licht bewolkt en wat frisjes. Na een tiental km wandelde een roedel honden over de weg, nochtans een drukke weg, en trokken zich niks aan van de Baku-rijders die zich langzaam in het zweet reden. Na 35km werd even halt gehouden aan een oud benzinestation dat er nu verlaten bij lag en vermoedelijk betere tijden heeft gekend toen de autosnelweg er nog niet was, en deze weg de enige was om van A naar B te rijden. Het was daar een kleine vuilnisbelt. Ondertussen was de temperatuur opgelopen tot 28gr om 9u30. De zon scheen ongenadig op de rijders en zou de hele rit aan hun gebronzeerde armen en benen gekluisterd blijven. Veel water drinken is dan de boodschap, al moet het water dan enige verkoelende werking hebben. In het dorpje Carancebes ging het even fout toen bij een plotse stop Raf ten val kwam. Gelukkig zonder veel erg. Zo'n mannen maken ze niet meer. De schram op zijn lichaam kan men vergelijken met een kras op een brok graniet. Bij de eerste stop zagen we een jonge vrouw die met haar kind op de arm naar een waterput ging om het uit een beker te laten drinken. Ik denk niet dat wij ons daar aan zouden moeten wagen. Ik bedoel dus dat drinken uit die waterput. De dorpjes die we passeerden zijn eerder armoedig en vuil. Van sommige huisjes zou je niet vermoeden dat er mensen in wonen. Na 60km klommen we langzaam op de enige helling op ons traject naar Drobeta. Het was eerder vals plat aan 1 à 2% die ons tot een hoogte van 550m moest brengen. We reden zoals de processie van Echternach. Twintig meter stijgen om dan 30m te dalen en daarna terug 40m stijgen. Het duurde wel even eer we aan die 550m hoogte waren. De laatste drie km waren iets steiler en de betere klimmers konden zich even laten gelden. Verschieten ze hun kruit niet te vroeg? De weg naar Baku is nog lang maar toch al wat korter. Na 100km houden we onze middagstop in een klein dorpje naast een apotheek. Pol doet er zijn inkopen (bij deze kan ik bevestigen dat het geen doping was) en anderen gaan binnen een kijkje nemen. In geen honderd jaar te vergelijken met onze apotheken. Het overschot pizza's van gisterenavond werden bovengehaald en opgegeten. De rest werd aan enkele inwoners gegeven die ons bekeken al kwamen we van een andere planeet. Bij vertrek daar vormden zich weer donkere wolken in de verte. "Het zou toch geen waar zijn?" Gelukkig bleef het bij wat flauw gedruppel. Na de enige helling in het parcours daalden we langzaam terug af richting Donau. Op 25km voor het einde zowaar een nieuwe lekke band voor mij. Drie lekke banden en twee gebroken spaken begint wat veel van het goede te worden. Bij het verder afdalen werd Jan terug tweemaal door een wesp gestoken. Als ervaren randonneur zou hij moeten weten dat hij zijn truitje dicht moet doen bij het afdalen. In de verte langs de andere kant van de Donau zagen we Servie blinken in de zon. Om 15u15 kwamen we aan in ons hotel. Het hotel ziet er statig uit maar het is eerder vergane glorie. Jan en ik hadden geen warm water. Ik weet niet hoe het bij de andere rijders was. Persoonlijk vind ik dit geen probleem maar Jan daarentegen...Morgen richting Bulgarije
Een nachtje in Lugoj...
21u in Lugoj. Ik ga eens vroeg onder zeil. Bij het betreden van de kamer zie ik dat mijn kamergenoot in dromenland is. Muisstil laveer ik door de kamer om mij in het éénpersoonsbed neer te vleien. Nog wat muggenmelk op mij gespoten, wat achteraf bekeken niet nodig was aangezien er een vliegenraam in de vensteropening stak. Mijn kamergenoot had ongeveer 3/4 van het bed ingenomen. Ik neem plaats op het deeltje bed dat nog over is, in de hoop dat tijdens de nacht wat ruimte zou vrijkomen. Niets was minder waar. Terwijl de veren van het matras in mijn rug priemden, begon mijn buurman te snurken. Dit is het begin van het einde, dacht ik. Nog geen oog dicht gedaan begon omstreeks één uur een hond te blaffen. Ik heb niets tegen blaffende honden maar als het plots vijf blaffende honden worden dan is het er over. Dit geblaf werd gehuil. Ik dacht, zitten hier dan wolven?
Enfin, ik moet toch even in slaap gevallen zijn toen om vier uur het gsm signaal van mijn kamergenoot afging. Blijkbaar had hij zich van uur vergist.Ik hoorde hem het ding opnieuw instellen en hij sliep verder. Ik was goed ingedommeld toen ik plots om vijf uur een luid kuukelekuu van mijn kamergenoot hoorde. Mijn nachtrust was voorbij en we konden overgaan tot de orde van de dag. Eten, fietsen, slapen.Moest iemand zich hier in herkennen is dit puur toeval.
10-07-2013
Rit 12 Szeged-Lugoj
Eerst mijn verontschuldigingen aan mijn vrouwtje omdat ik haar een bericht heb laten sturen dat we geen wifi hadden. Blijkbaar hadden ze mijn vraag slecht verstaan in het hotel. De verdere gegevens krijg je van Jan, mijn verslaggever als ik te moe ben.
Vandaag was terug een vlakke rit. We vertrokken uit Szeged en overschreden in deze volgorde de rivier Tisza, de grens met Roemenië, de tijdzone en de rivier Timis. Bij de grensovergang wilden de douanebeambten ons internationaal paspoort zien. Bij enkelen zat deze nog in de bagage en we konden de koffer van de volgwagen uitspitten. Ondertussen had Pieter, een motorvriend van Guus die kris kras door Europa trekt, zich bij ons gevoegd. Hij doet zijn eigen ding, maar zal ons s' avonds gezelschap houden. Het landschap is een aaneenschakeling van akkers, en dit voor zover het oog kan reiken, af en toe bezaaid met een klein dorpje waar ooievaars de daken bevolken en de plaatselijke inwoners langs de hoofdweg groenten en fruit verkopen. Bij de laatste stopplaats verorberen we terug een watermeloen. We rijden verder richtig Lugoj waar de onweerswolken zich samenpakken. Vandaag moeten we echter het onderspit delven en komen kletsnat in het hotel aan. In de marge kan ik nog vertellen dat Johan een lekke band had en dat Fausto over een treinspoor gevallen is, evenwel zonder veel erg. Groetjes Jan.
09-07-2013
Rit 11 Boedapest-Szeged
Na een verkwikkende nacht in alweer een goed hotel vertrekken we om 7u30. Fausto staat reeds vroeg vertrekkensklaar, hij wil namelijk zijn nieuwe bike uitproberen die gisterenavond om 10u30 aan de receptie afgeleverd werd. Als een veelkleurige rups rijden we over de kaarsrechte wegen van de Hongaarse Puszta. Vlakker kan een rit niet zijn en bij wijze van spreken vallen de mussen uit de dakgoot van de hitte. Ongeveer 35km voor de aankomst lassen we altijd een kleine stop in om de drinkbussen te vullen. In de verte zien we de dreigende onweerswolken over Szeged samentrekken maar we zijn ze net te snel af dank zij de perfecte navigatie bij het binnenrijden van de stad. Iets voor 16u arriveren we in het hotel en kunnen we eens ruim de tijd nemen om de truitjes en koersbroeken te wassen.
DE DEELNEMERS BEDANKEN JULLIE VOOR DE VELE REACTIES EN STEUNBETUIGINGEN VIA HET GASTENBOEK EN DE BLOG.
08-07-2013
Rit 10 Komarom-Boedapest
Het ontbijt dat we deze morgen voorgeschoteld kregen was al
heel wat anders dan de vorige dagen. We kregen een menukaart waaruit we konden
kiezen. Spiegelei, roerei enz. Je had 4 keuzemogelijkheden. Bijna iedereen nam
hetzelfde op één na. Men begon de borden op te dienen zodra ze klaar waren. Eén
persoon maakte de eieren klaar. Dus als de 5de zijn bord kreeg, had
de eerste al gedaan met eten. Omstreeks 7u30 vertrokken voor een kort ritje
naar Boedapest. De zon was van de partij en de temperatuur liep al snel op tot
38gr.Het parcours was niet super lastig maar het was bijna nooit vlak. Er
staken toch twee lastige klimmetjes in. We hadden ongeveer duizend hoogtemeters
over een ritje van 87km. De rijbanen waren slecht onderweg. Men moest goed
geconcentreerd blijven om niet in één of andere put te verzeilen. Na 11km was
het opnieuw prijs voor Raf. Lekke band (speciale aangekochte banden waar je
bijna nooit lek mee rijdt). Zijn tweede lekke band sinds we vertrokken zijn.
Net voor het binnenrijden van Boedapest nog even gestopt aan een fruit- en
groentekraam om een grote meloen te verorberen. Deze bevatten veel water. We
zijn probleemloos Boedapest binnengereden en hebben het hotel zonder problemen
gevonden. Onze kamers werden toegewezen en om 14u hadden we afspraak voor een
etentje met de heer Peeters, consul voor Belgie in Hongarije. Deze man heeft de
moeite genomen om het één en ander over dit land te vertellen. Sympathieke man.
Daarna ging iedereen zijn eigen gang. Vermoedelijk allemaal wel even naar het
centrum geweest. Boedapest lijkt mij een fietsvriendelijke stad waar de
fietsers ongestoord tussen de voetgangers en het verkeer door laveren. Het
stikt er van de fixies(Jan). Ondertussen heeft Fausto zijn fietsprobleem zelf
opgelost, hij heeft een nieuwe fiets aangekocht. Hopelijk zet deze trend zich
niet door want er zitten reeds twee nieuwe fietsen in het peloton. De drie
relatieve rustdagen zijn voorbij. De volgende acht dagen gaan we terug voor het
grote werk.
