CHALLENGE THE POWERS OF NATURE...DOLOMIETEN (26 mei - 2 juni 2007)
In opvolging van onze onvergetelijke Transpyreneeën 2006 (Zie uitgebreid verslag homepage) gaan we in 2007 opnieuw het gevecht aan tegen moeder natuur, onszelf en elkaar.
Met Bormio als uitvalsbasis, zitten we aan de voeten van onder andere de Mortirolo (waar zelfs Lance Armstrong op zijn 39-27 afzag als de beesten), Gavia en de Stelvio. Eén voor één bevreesde cols in het profpeloton tot op minimaal 1.852 meter hoogte en maximaal 2.758 meter boven de zeespiegel.
De VO2 Max zal cruciaal zijn en als ik zeg dat ieder van ons zich op zijn manier als een bezetene aan het voorbereiden is om aldaar te schitteren, dan is dat zacht uitgedrukt !!
Rechts een afbeelding van het appartement waar we zullen verblijven. Het geplande rittenschema ziet u rechts, hopelijk hebben we geluk met het weer en zijn alle passen open.
MOTHER NATURE, PREPARE YOURSELF AS THE BRO'S ARE COMING !!
RIT 1 : Le Prese - Sondalo - Grosio - Tirano - Poschiavo - Livigno - Bormio - Le Prese Om 7u 30 ziet het weer er onheilspellend uit, het regent vrij hard en de wolken hebben zich dik en stevig rond de bergen genesteld. Na het vezelrijk ontbijt komen er gelukkig links en rechts gaten in het wolkendek, daar waar mogelijk schijnt de zon er gretig tussendoor. Het is gestopt met regenen.
Als eerste rit opteren we voor de minst zware, op papier tenminste. Vanuit standplaats Le Prese gaat het over Sondalo en Grosio naar het gezellige Tirano in licht dalende lijn. Tot daar de ideale warming-up en een eerste kennismaking met de prachtige omgeving. Hier begint de eerste beklimming van onze fietsweek, de Forcola di Livigno. 34 kilometer klimmen naar een hoogte van 2.315 meter, niet te onderschatten met andere woorden. De eerste 8 kilometer tot aan Miralago kunnen al meteen tellen met 4 lastige slotkilometers aan minimaal 8%. Peter laat zijn 3 makkers - die dicht in mekaars buurt blijven - vrij snel gaan en zal de volledige klim op zijn eentje volbrengen. Op eigen tempo en karakter lukt dat probleemloos. Ook Ben laat een klein gaatje vallen op Jim en Jef, kwestie van zich zeker niet op te blazen op de eerste dag. Net voor het dorp Miralago en zijn prachtig bergmeer komt het vooraan terug samen. Er volgt nu een relatief vlakke tot vals platte strook van 8 kilometer. In Poschiavo begint het echte werk. De eerste 2 kilometer zijn met bescheiden stijgingspecentages van 3,5 tot 5% de perfecte opwarmers van de klimspieren, eens San Carlo gepasseerd gaat het 8 kilometer niet meer onder de 8%...voer voor de echte berggeiten! Jef voert licht afgescheiden de troepen aan, gevolgd door Jim en iets verder Ben. De verschillen zijn verwaarloosbaar maar Jim kent in Pisciadel een moeilijk moment. Zijn verkoudheid begint hem parten te spelen en hij kan niet voldoende lucht naar de longen pompen. Ben profiteert (is een zwaar woord) en laat op eigen tempo en souplesse zijn makker ter plaatse. In La Rosa krijgen we een recuperatiekilometer voorgeschoteld en deze doet Jim blijkbaar deugd. Iets na de splitsing met de Passo del Bernina (3km van de top) haalt hij Ben terug bij. Deze heeft niet meer de energie en de wil om bij te schakelen en het tempo van Jim te volgen. Ook Jef rijdt nog steeds in het vizier maar het krachtexploot van Jim komt te laat. Jef reift de eerste punten voor het bergklassement binnen met 1 minuutje voor op Jim en 2 op Ben. Achteraf bekeken moeten we toegeven dat de Forcola di Livogno gerust als 'zwaar' mag bestempeld worden, de combinatie van afstand en onregelmatige stukken maken hem niet licht verteerbaar. We bevinden ons op 2.315 meter hoogte en er staat veel wind. Achter de herberg trekken we onze winstoppers/regenvestjes aan en eten nog even. Peter stuift ons een kwartiertje later nog bijna voorbij bij aanvang van de afdaling.
Al snel scheuren we gezamelijk Livigno binnen, een gezellig en bekend ski-oord waar nu geen ski-lat of slachtoffer van een uit de hand gelopen après-ski te bespeuren is. Lang blijven we er niet bij stil staan want de volgende uitdaging staat ons al te wachten. De Passo d'Eira is een echte tempocol van slechts 7 kilometer aan gemiddeld 6%. Ben voert meteen de forcing op het groot mes en slaat een bescheiden kloofje. Jim volgt op kleine afstand terwijl Jef en Peter lijdzaam toekijken. Ook hier worden geen grote verschillen gemaakt maar Jim krijgt het gaatje op Ben niet dicht. Jef (die een hekel heeft aan dergelijke beklimmingen) en Peter passeren iets later de top op 2.308 meter hoogte.
Na een korte afdaling volgt vrijwel meteen de Passo di Foscagno, we beslissen om deze gezamenlijk en gezapig aan te pakken. Jim en Jef rijden een beetje voorop en Ben sleept Peter rustig mee naar boven.
We zitten nog steeds op 2.291 meter hoogte, wat maakt dat er ons nog een lange afdaling richting Bormio/Le Prese te wachten staat. De eerste 18 kilometer afdaling voeren ons over prachtige wegen en door enkele tunnels/galeria's. Ben is nog steeds zijn bijnaam IL FALCO waardig en legt het laatste op-en-neer gaande stuk naar Bormio alleen af. Dit golvend gedeelte wordt op de 53-12 genomen en doet pijn in de kuiten, quadriceps en hamstrings. In centrum Bormio wacht Ben zijn makkers op om samen uit te fietsen naar le Prese. Bij Jim is, na zijn ongelooflijke remonte op de Forcola, het beste eraf terwijl de kleine wegen naast de hoofdbaan nog geregeld pittig voor de dag komen. Op gegeven moment rijden Ben en Jef zelfs (volledig verkeerd) richting Monte. Supersteil (voorsmaakje Mortirolo) met scherpe haarspeldbochten bij de vleet om tot de constatatie te komen dat de weg uiteindelijk dood loopt. Tof...verstand komt met de jaren, Jim en Peter waren al teruggedraaid en zaten al op de hoofdbaan richting Cepinal toen Ben en Jef hen terug vervoegden. Via een snelle afdaling aan 10% met 2 prachtige bochten, arriveren we moe maar uitermate voldaan in Le Prese. Als dit de makkelijkste rit van de week wordt, gaan we nog zwaar afzien...
RITGEGEVENS BEN Afstand : 129,34 kilometer Duur : 5u 20min AVS : 24,3 km/u MAX : 82,0 km/u
Beklimming Forcola di Livigno Afstand : 34 kilometer Duur : 2u 5min AVS : 16,3 km/u
Beklimming Passo di Foscagno Afstand : 5 kilometer Duur : 20 min 46sec AVS : 14,45 km/u
RIT 2 : Le Prese - Sondalo - Grosio - Mazzo Valtellino - Grosio - Sondalo - Le Prese De oorspronkelijke plannen om vandaag de Stelvio te bedwingen moeten we al snel opbergen. In de ochtend vertrekken zit er echt niet in vandaag. Daar zitten we dan, een beetje zielig met 4 volwassen mannen rond een rechthoekig keukentafeltje. Barstend van de energie, we hebben net allemaal 2 borden krachtvoer / muesli / brinta naar binnen gewerkt. De regen dwingt ons te wachten, we lezen nog wat en/of doen nog een dutje. Rond 11u profiteren we ervan om snel nog wat boodschappen te doen.
De zon maakt weinig aanstalte om door te breken. Het is ondertussen al wel even droog maar de wolken blijven dreigend boven het Ortler Massief hangen. Na het middageten gaan we ervoor en beslissen we om niet de grote hoogte op te zoeken maar wel om naar de bevreesde Mortirolo trekken. 12,5 kilometer harken naar 1.852 meter met ongewone gemiddelde en maximale stijgingspercentages. Zelfs profrenners vrezen dit stuk ongemak omdat er nergens recuperatiegelegenheid is. Gianni Bugno reed hem in de Giro ooit gemiddeld tegen 8 km/u naar boven en kon daarmee de Giro op zijn buik schrijven. Wij durven dus gerust toegeven dat we met een klein hartje richting Mazzo Valtellino vertrekken waar het 'ongein' begint.
De eerste en meteen ook de enige kilometers die makkelijk te verteren vallen, zijn de eerste anderhalve kilometer. De pret kan beginnen en de kleinste (of op 1 na kleinste) pion wordt bij iedereen meteen aangesproken. Jef en Ben hebben een 39-29 laten monteren terwijl Peter het met een 28 en Jim met een 27 moet rooien. In de eerste zware stroken slaan 2 eerstgenoemde renners dan ook meteen een kloofje, veel omwentelingen maar weinig meters. Kilometer 3 tot 6 is moordend met gemiddelde percentages gaande van 12 tot 13,5% en stroken die soms tarten met de 20% - grens. Het is op dergelijke strook dat Jef maatje Ben ter plaatse laat, tot dan bleven ze netjes samen en vonden het op gegeven moment zelfs leuk om mekaar wat te jennen met een demmarage en counteraktie...jongens niet doen, niet verstandig. Jim ziet vanuit de achtergrond de twee bikkelen en vraagt zich terecht af waar die twee zotten mee bezig zijn. Maar goed, halfweg de klim begint het stilaan terug te regenen. Gelukkig bieden de ons omringende bossen nog wat bescherming en klimmen we naarstig verder. Het decor van de Mortirolo (eigenlijk Passo della Foppa) is ongekend mooi. Smalle wegen, korte en steile haarspeldbochten, veel groen, fluitende vogels (dacht ik toch) en prachtige panorama's.
We leveren allemaal een prachtig gevecht tegen onszelf en stilaan komen we boven de boomgrens. Geen bescherming meer en de regen gutst nu uit de hemel, Ben stopt even om zijn regenjasje aan te trekken. De top nadert, het afsfalt is beschildert met over het algemeen Italiaanse rennersnamen. Bugno, Pantani, Cunego, Di Luca, Savoldelli...alle grote namen van weleer en nu. Onderweg passeren we een monument ter nagedachtenis van de piraat, Marco Pantanti. Waarschijnlijk de grootste klimmer aller tijden en 1 brok charisma. Hij vloog hier als het ware naar boven maar ook voor hem was de Mortirolo de zwaarste van alle beklimmingen.
Opnieuw zijn de verschillen op de top klein. Jef pakt 3 minuutjes op Ben, 5 op Jim en Peter volgt op 13 minuten. Door het slechte weer dalen we meteen terug af naar Grosio. Eens in het dal zijn we allen verkleund van de kou en willen we maar 1 ding, asap naar huis. We smijten meteen de grote molen terug op om het zo snel mogelijk terug warm te krijgen, dat de benen pijn doen is bijzaak. Zeiknat maar supervoldaan arriveren we in Le Prese. We hebben de Mortirolo met verve bedwongen (zie ritegegevens) en het allemaal beter gedaan dan een zwalpende Gianni Bugno, wat moet die man afgezien hebben destijds!!
RITGEGEVENS BEN Afstand : 50,7 kilometer Duur : 2u 30min AVS : 20,0 km/u MAX : 62,0 km/u
Beklimming Mortirolo/Passo della Foppa Afstand : 12,5 kilometer Duur : 1u 12min 22sec AVS : 10,36 km/u
RIT 3 : Le Prese - Bormio - Stelvio/Stilfserjoch - Bormio - Le Prese Het is droog en de wolken verschansen zich op grotere hoogte. We merken wel dat het afgelopen nacht behoorlijk bijgesneeuwd heeft. De sneeuwgrens op de bergkammen ligt beduidend lager dan de vorige dagen.
Op en over de Stelvio/Stilfserjoch vanuit Bormio staat vandaag geprogrammeerd. Eerlijkheidshalve achtten we de kans klein dat de pas open zal zijn, desalniettemin fietsen we naar Bormio. In dat geval is het enige alternatief de rit van zondag in de omgekeerde richting rijden. Tot ieders jolijt staan de bordjes van zowel de Stelvio als de Gavia (gepland voor morgen) op groen, passo aperto!
Vol goede moed beginnen we, 22 kilometer prachtig klimmen op een vrij gelijkmatige manier. De meeste kilometers kennen een gemiddeld stijgingspercentage van 8 tot 9% en de haarspeldbochten (38 stuks dacht ik) geven soms wat adem- en recuperatieruimte. Jef heeft de Stelvio blijkbaar aangestipt op zijn lijstje van favoriete klimmen maar hij is niet alleen. Jim volgt gezwind terwijl Ben en Peter gewoon op eigen tempo aan dit monster beginnen. Op het lange rechte stuk met de galeria's (tunnels met doorkijkgaten) jaagt Jim onze voorlopige bergkoning Jef nog op. Als er vervolgens 14 stuks haarspeldbochten voor de wielen worden geschoven, diept Jef het kloofje uit en bouwt neemt definitief afstand.
Na ongeveer 12 kilometer klimmen (en nog 10 te gaan) begint het lichtjes te sneeuwen en hoe verder we vorderen hoe witter het landschap wordt. In de verte zien we dan ook enkel de betonnen weg als een kronkelende slang door de sneeuw naar de top van de Stelvio toe kruipen, prachtig. We zien mekaar bijna allemaal perfect rijden, een zwarte stip voor een witte achtergrond kan vandaag enkel 1 van ons zijn. Verder is er op de Stelvio niets of niemand te bespeuren, enkel een paar maffe Belgen die precies vandaag deze legendarische col moeten beklimmen.
De posities veranderen niet meer maar we halen uiteindelijk allemaal de top op 2.758 meter hoogte. Ter info, Jef heeft ons behoorlijk wat minuutjes aan de broek gelapt vandaag. Jim slechts op 3 minuten, Ben al op 8 en Peter op 15 minuten. Op de top duiken we een hotel/bar om ons wat op te warmen en droge kledij aan te trekken. We beslissen dan ook om maar meteen terug af te dalen, de andere kant is hopelijk voor later op de week.
Afdalen is een avontuur en kunde op zich, zeker in dergelijke omstandigheden. Zonder risico's te nemen, blijken Jef en Ben de betere dalers vandaag. Jim en Peter lopen letterlijk en figuurlijk niet meteen warm voor dit werk. Zij moeten zelfs enkele keren stoppen om terug wat gevoel in de handen te kloppen. De 2 anderen verbijten de pijn en komen al snel in warmere luchtlagen, de handen en voeten beginnen stilaan te ontdooien. Boven hadden we afgesproken om niet te wachten beneden en gewoon door te fietsen naar Le Prese, zodoende konden de eersten al rustig douchen en op temperatuur komen.
Opnieuw een prachtige rit, weliswaar niet in ideale omstandigheden maar het leven is aan de durvers en doeners é. De Stelvio staat weeral op ons conto en trouwens, gekken moeten er ook zijn!!
RITGEGEVENS BEN Afstand : 73 kilometer Duur : 3u 31min AVS : 20,7 km/u MAX : 77,0 km/u
Beklimming Passo dello Stelvio/Stilfserjoch Afstand : 21 kilometer (pas beginnen meten bij uitrijden Bormio) Duur : 1u 40min 17sec AVS : 12,56 km/u
RIT 4 : Le Prese - Sondalo - Grosio - Cologna (voor Tirano) - San Rocco - Aprica - Edolo - Ponte di Legno - Bormio - Le Prese De mooiste dag van de week, geen wolkje aan de hemel en een stralende zon. In het rijtje Stelvio en Mortirolo ontbreekt nog één grote naam. De Gavia. Naar het schijnt de mooiste van alle passen en behoorlijk zwaar.
Richting Tirano dient weer als warming-up, dit keer blijven we echter niet op de hoofdbaan. Linksaf richting Cologna fietsen we over een prachtig kleine weggetje dat ons echt langs de bergflank heen voert. Stukken beter dan een saaie hoofdbaan maar het moet gezegd worden, ook een stuk pittiger. De hoop en al 2 meter brede asfaltstrook (niet altijd in even goede staat) is enorm onregelmatig en kent steile stroken die op de Mortirolo niet zouden misstaan. Niemand voelt zich geroepen om hier à bloc op te vliegen, hoewel er toch stevig wordt doorgefietst. Jim kiest regelmatig het hazenpad en na een klein duwke van Ben rijdt Jef in no time de kloof van 200m met enige moeite dicht. Ben doet hetzelfde maar heeft iets meer tijd nodig om op eigen tempo aansluiting te vinden, Peter laat zich niet gek maken. Qua uitzicht worden we weer verwend, we winnen zeer snel hoogte en het zicht op het dal is ronduit fenomenaal. Het dal ziet er op gegeven moment uit als een T-splitsing met een zicht tot in het oneindige op 2 valleien. Tot nu toe hebben we bijna alleen nog maar bergop gereden, hoog tijd om nog eens af te dalen. Via hetzelfde kleine weggetje dalen we voorzichtig af en komen opnieuw uit op de hoofdbaan richting Aprica. Hier vatten we de laatste 6 kilometer van de Passo del Aprica aan. Niet meer dan een licht hellende, ongezellige baan voor de fietser. Het dorp zelf mag dan weer wel gezien worden, op een terrasje doen we even wat snelle suikers op in de vorm van energierepen en -gels.
Om aan de voet van de Gavia te raken moeten we nog een heel eind afdalen, via Edolo naar Ponte di Legno. Omdat het zowel gisteren als vandaag prachtig weer is, werden we in Edolo compleet verrast. Koud gepakt als het ware. De Gavia pas is gesloten, terwijl deze gisteren vanuit Bormio in mindere omstandigheden groen licht kreeg. Jef en Ben wagen het erop, zij willen per se een streepje achter de Gavia zetten. Jim en Peter willen geen risico nemen en rijden nog slechts een klein stukje mee met de andere 2 bro's. In Monno slagen zij linksaf om van die kant over de Passo dello Foppa, oftwel en meer schrikwekkend Mortirolo, terug naar Grosio en huiswaarts te rijden. Langs deze zijde bleek de Mortirolo iets gelijkmatiger en minder steil maar allerminst te onderschatten. Uiteindelijk zullen ze een een prachtig ritje van 100 kilometer afwerken.
De 2 karakterhoofden negeren de rode waarschuwingsborden en rijden op het gemak de 19,5 kilometer van Edolo naar Ponte di Legno. De weg loopt gestaag naar boven, niet plots of drastisch maar uiteindelijk komen we op het 1.258 meter hoogte gelegen stadje Ponte di Legno. Hier begint de 17,5 kilometer lange beklimming van de Gavia. Vooreerst nog gelijkmatig tot in Santa Appolonia om daarna met veel hoger stijgingsgraden te flirten. De twee renners blijven netjes samen, Ben kan het tempo van Jef zelfs in de haarspeldbochten makkelijk volgen. Niet dat Jef echt aanstalte maakt om Ben in de vernieling te rijden maar het valt op dat Jef kleiner trapt dan gewoonlijk.
Onder het toeziend oog van een stel waakzame boswachters (die elk ijverig in een boekje aan het bladeren zijn) kruipen de 2 fietsers onder de gesloten slagboom. We bevinden ons nu op een goedlopend asfaltweggetje waar nog net 1 auto kan rijden en zijn omringd door bossen. De hoogtemeters evolueren weer snel, in een mum van tijd is de jeep van de boswachters een kleine zwarte stip geworden. Onze totnogtoe onbetwistbare bergkoning is vandaag in mindere doen, hij draait van aan de voet al kleinere verzetten dan gewoonlijk door bijna constant beroep te doen op 39-26 en na verloop van tijd zelfs 39-29. Een verzet dat Jef op deze col normaal niet nodig heeft. Ben daarentegen straalt meer kracht uit, hij trapt soms 3 tot 4 tanden zwaarder maar denkt er niet aan te profiteren van het zwakkere moment van Jef. Naarmate we meter na meter stijgen en in ijlere lucht komen, wordt het landschap mooier. Steile strook na steile strook en haarspeldbocht na haarspeldbocht blijven de 2 samen, Ben doet misschien iets meer kopwerk maar Jef geeft visueel nog geen teken van zwakte.
Op gegeven moment moeten we door een 500 meter lange tunnel, we zien geen steek voor ogen en rijden er op goed geluk doorheen. We zitten vlak naast mekaar met maximaal 2 meter tussen (ieder op 1 kant van de weg) maar we zien mekaar echt niet. Het is er koud en er ligt behoorlijk wat ijzel in de beginmeters, de achterwielen schieten regelmatig door. Een flauwe bocht belemmerd het zicht op het traditionele licht aan het einde van de tunnel, komt er nog eens bij dat het steil omhoog gaat.
De benen doen pijn en bij het uitrijden (goddank zijn we er allebei nog) blijft het pikdonker voor de ogen van Jef. Zijn ademhaling loopt zwaar en de kracht uit zijn anders zo krachtige benen is volledig verdwenen. Nog 2 kilometer te gaan en hij geeft Ben zijn fiat om door te rijden. Zonder echt te versnellen slaat Ben snel een kloof. Er ligt wat meer sneeuw op de weg maar dat belet Ben niet om net binnen 1uur 20minuten de top te bereiken (= 13,2 km/u gemiddeld). Het cafetje boven is open en de kachel staat fel te branden. Ben bestelt al 2 theetjes in afwachting van Jef die een ware lijdensweg doormaakt. De man met de hamer is meedogenloos zo zegt hij zelf als hij 4 minuten later aan komt strompelen.
Het was voor Ben lang geleden dat hij zijn makker nog eens kon aftroeven bergop. Niet dat dat een doel op zich was, maar het gaf hem toch wel even vleugels toen Jef de handdoek moest smijten. Zeker in deze rit waarin, met de beklimming van de Gavia na 100km, het venijn duidelijk in de staart zat. Ben is uitermate tevreden met zijn vormpeil maar de bollekestrui blijft meer dan tercht stevig rond de schouders van Jef.
De afdaling van de Gavia gaat vrij vlot, een beetje laveren tussen wat sneeuw maar er zijn voldoende droge stroken om veilig af te dalen. Het laatste stuk van Bormio naar Le Prese doet nog pijn. De wind staat in het nadeel en elke hellende strook is er nu echt teveel aan, den 'beer' (maag) van de 2 renners is al geruime tijd aan het grollen en een hongerklopje is nabij. Na een rit van maar liefst 143 kilometer, zeg maar de koninginnenrit van dit verlof, komen ze alsnog heelhuids aan in Le Prese.
Douchen en (vr)eten zoals een stel uitgehongerde hyena's, morgen is er nog een uitdaging die kan tellen.
RITGEGEVENS BEN Afstand : 143 kilometer Duur : 6u 10min AVS : 22,6 km/u MAX : 79,0 km/u
Beklimming Gavia Pas Afstand : 17,5 kilometer Duur : 1u 19min 37sec AVS : 13,20 km/u
RIT 5 : Le Prese - St Maria im Munstertal - Glorenza/Glurns - Montechiaro/Lichtenberg - Prato allo Stelvio/Prad am Stilfserjoch - Bormio - Le Prese Toen we afgelopen zaterdag met de auto vanuit Prato over de Stelvio moesten om in Le Prese te geraken, was het vrij stil in de auto. Euforie maakte snel plaats voor een ontnuchtering die kon tellen, de haarspeldbochten (48 stuks) bleven maar komen alsof er nooit een einde aan kwam. De moed zakte ons toen in de schoenen en toch...
Vanwege de kans op slechter weer in de loop van de dag, rijden we met de auto al een heel stuk de Stelvio op. 3 kilometer voor de top, aan de splitsing voor de Piz Umbrail, parkeren we de Vivaro om met de fiets verder te gaan. We dachten eerst nog een stukje te moeten klimmen maar het is bijna meteen afdalen. De eerste kilometers behoedzaam want net zoals op Gavia heeft men nog niet alle sneeuw geruimd en vergt het enige behendigheid om ertussendoor te laveren. Wel een prachtig stukje natuur, deze pas wordt duidelijk minder gebruikt dan de Stelvio. Enkele rotsblokken die naar beneden waren gekomen en pal in het midden van de weg lagen, hinderen onze afdaling nagenoeg niet. Jammer dat iets verderop in de geasfalteerde weg plaats ruimt voor enkele kilometers onvergharde weg bestaande uit kiezelstenen. Gelukkig liggen deze nog vrij vast op de weg maar leuk is alleszins anders. Uiteindelijk komt iedereen heelhuids aan in St. Maria im Munstertal en moeten we nog een stukje in dalende lijn naar Prato allo Stelvio.
We bevinden ons momenteel in Zwitserland en moeten terug de grens met Italië over, al snel duikt de Stelvio dreigend voor ons op. We stoppen nog even om wat te eten, drinken, windstopper uit doen, pisblaas ledigen en mentaal voor te bereiden. De eerste 10 kilometer vanuit Prato lopen gelijkmatig op naar stijgingspercentages van 7 à 8%. Op Jimmy na doet iedereen het rustig aan. Op een grote versnelling rijdt hij 150 meter voor de anderen uit, in Trafoi begint de echte klim en wordt de eerste van 48 haarspeldbochten (tornanti) voor de wielen geschoven.
Nog voor Trafoi heeft Jef het gaatje op Jim dichtgereden om in de eerste tornanti's meteen een kloofje te maken. Net na Trafoi op een dertiental kilometer van de top doet Ben hetzelfde, we rijden nu van tornanti naar tornanti met daartussen soms heel venijnige stroken. We denken daarbij vooral aan dat ene echt steile stuk vlak voor haarspeldbocht nummer, niet te doen!! De Stelvio lijkt eindeloos, elke bocht staat netjes genummerd en dat werkt niet altijd even positief op de gemoedstoestand. Gelukkig loopt het al bij al redelijk gelijkmatig met gemiddelde stijgingspercentages van 8 tot 9%. Vandaag zijn we niet alleen aan het afzien, we rapen verschillende fietsers op en laten ze rustig hun eigen lijdensweg verderzetten. Sympathiek van ons hé!!
Jefke is volledig gerecupereerd van gisteren en is niet te houden. Hij zal deze klimtijdrit met verve op zijn naam schrijven en de minuten die hij op de Gavia verloor op Ben grotendeels goedmaken. Op 3 minuten komt Ben als tweede binnen, Jim op net geen 10 minuten en Peter op 11 minuten 30.
Het weer is inderdaad grillig omgeslagen dus dalen we één voor één 3 kilometer af naar de auto. De droge en warme kledij doet deugd, fietsen in de koffer en terug naar Le Prese.
RITGEVEVENS BEN Afstand : 62 kilometer Duur : 3u AVS : 20,7 km/u MAX : 69,0 km/u
Beklimming Stelvio Pas (vanuit Prato allo Stelvio) Afstand : 24 kilometer Duur Jef : 1u 46min 22sec Duur Ben : 1u 49min 12sec Duur Jim : 1u 56min 02sec Duur Peter : 1u58min 00sec
