De volgende dag belde ik Sarah op en we discussieerden wel een uur lang over mijn pijnlijke beslissing. Ik
was vastberaden en ook al zou ik vele mensen teleurstellen, het moest gebeuren.
Nog geen uur later stond ik aan de voordeur van Miles Ryan met de tranen in
mijn ogen. Eenmaal binnen, stortte ik mijn hart uit. Ik vertelde hem dat ik de
onopzettelijke doodrijder was. Miles was er jarenlang van uitgegaan dat
zijn vrouw met opzet vermoord werd, maar het tegendeel bleek: het was een
simpel ongeluk. Wanneer Missy door de aanval van een zwarte hond voor mijn auto
belandde, was ze opslag dood. Ik beschreef hoe ik de jaren daarna in een
depressie belandde en overspoeld werd door schuldgevoelens en angst. Ik dacht dat
hij me onmiddellijk zou arresteren, uitschelden en kleineren maar dit was helemaal
niet het geval. Hij gunde me geen blik terwijl hij me de deur wees.
Alles verliep vlotjes. Miles gedroeg zich als een echte heer
tegenover onze ouders en was veeleer beleefd. Natuurlijk gedroeg ik me
overduidelijk gespannen maar al met al viel het nog mee. Nadat Miles uitgebreid afscheid had genomen,
voelde ik me miserabel. Plots drong het tot me door dat dit allemaal niet meer acceptabel
was. Miles had veel kans om mijn toekomstige schoonbroer te worden. Ik kon niet
leven met de wetenschap dat ik de aanrijding van zijn vrouw op mijn geweten had.
Ik moest het kwijt, Sarah moest het weten. Later die avond beschreef ik gedetailleerd
wat er zich die vreselijke zondagavond had afgespeeld. Toen ik uitgesproken was,
omhelsde ze me zonder ook maar iets te zeggen. Ze begreep dat het een simpel
ongeluk was geweest maar waarom ik vluchtmisdrijf gepleegd had, was nog steeds een
groot vraagteken.
Sedert Jonah bijles kreeg van Sarah, zagen zij en Miles elkaar steeds vaker. Nadat Miles al zijn moed bijeengesprokkeld had, vroeg hij haar mee uit eten. Alhoewel Missy nog sterk door zijn hoofd spookt, groeien ze langzaamaan naar elkaar toe. Sarah had hem dus volgende week uitgenodigd om bij ons te komen
eten op Kerstavond.
Waarom moest Sarah nu net op
deze man verliefd worden, de man wiens leven ik verpest heb. Ik kan hem niet onder ogen komen. Naast die vreselijke
misdaad die ik begaan heb, draag ik namelijk nog een duister geheim met me mee. Omwille
van mijn schuldgevoelens, had ik nood aan een geruststelling, ik moest weten
dat alles goed ging. Het begon met een simpel en geheim bezoekje aan de school
van Jonah, als ik hem zou zien lachen op school, was alles in orde. Maar ik zag
hem niet lachen. Diezelfde avond ging ik stiekem naar het huis van Miles, bespiedde
hen hopend op slechts één goed teken, maar helaas. Uiteindelijk werden de
wekelijkse, heimelijke bezoekjes dagelijkse bezoekjes en zo ben ik
getransformeerd in een geniepige stalker. Ik bracht elke minuut door met hen
zonder dat zij er ook maar iets doorhadden. Zo werden zij mijn leven. S nachts
kon ik geen slaap vatten zonder aan hen te denken, ik had hun leven verpest. En
nu vertelt mijn zus dat deze man bij ons zou komen eten?
Alhoewel Sarah en ik elkaar steeds minder zien, blijft onze band intact. Ik ben nog volop bezig met mijn studies geneeskunde aan de universiteit van North Carolina en Sarah is al een tijdje weg van huis. Ik kan het best begrijpen dat ze liever niet in North Carolina blijft. Sarah heeft net zoals Miles een zwaar leven achter de rug. Mentaal heeft ze jarenlang zwaar afgezien. Ze had namelijk een liefdevol huwelijk met Michael, één van de succesvolste mensen van North Carolina, totdat ze ontdekte dat ze kampte met vruchtbaarheidsproblemen waardoor het onmogelijk was om zwanger te worden. Omwille van Michaels grote kinderwens, liep het huwelijk stuk. Sinds kort geeft ze les in de lagere school van New Bern. Een aangenaam maar bescheiden knulletje baart haar vele zorgen. Na de dood van Missy Ryan kreeg Jonah, het negenjarig zoontje van Miles, het immers hard te verduren. Zijn focus lag vooral op het verwerken van een groot verlies waardoor hij veel achterstand heeft gekregen op belangrijke vakken.
Sedert een aantal weken geeft ze hem bijles na school en sleutelt ze zijn parate kennis bij. Bij enige verbetering fleurt Sarah helemaal op. Ik verheug me erop om Sarah binnenkort terug te zien.
Het was zo snel gebeurd, slechts een fractie van een seconde. Die
akelige seconde heeft niet alleen mijn leven maar ook dat van anderen beïnvloed.
Ik weet niet wat er me bezielde op die bewuste zondagavond. Ik werd overspoeld
door een vloed van emoties, de paniek sloeg toe. Ik kon niet meer helder
nadenken. Het maakte niet uit of ik het alarmnummer zou intoetsen. Missy Ryan,
de vrouw die ik aangereden had, was op slag dood. Het was onrechtvaardig dat ik
achter slot en grendel zou belanden voor iets wat ik niet met opzet gedaan had.
Ik wil iets maken van mijn leven, ik heb plannen.
We zijn nu twee jaar verder en de doodrijder is nog steeds
op vrije voeten gesteld. Er gaat geen dag voorbij zonder aan de familie Ryan te
denken. Die akelige seconde blijft door mijn hoofd spoken. Schuldgevoelens,
paniekaanvallen en depressies zijn een deel geworden van mijn leven. Miles, de
sheriff van New Bern en verloofde van de geliefde Missy Ryan, zint op wraak. Ik
heb niet alleen zijn echtgenote maar ook de moeder van Jonah, zijn negenjarig
zoontje, de dood ingejaagd. Niemand weet dat ik het was.
