Dit jaar hebben we twee kittens in huis genomen. Twee gewone katten : een antracietgrijs katertje en een lapjeskattinnetje, Pan & Lyra. Genoemd naar een prachtig jeugdboek dat ik voor mijn dochter heb voorgelezen . Ze komen uit een nest van vier, het was wel al het tweede nestje van de moeder dat jaar. Pan was het dominante katertje, de eerste uit het nest, de eerste die vast voedsel at, altijd klaar voor een nieuw avontuur, met zo'n onverschrokken blik in zijn kleine kopje. Lyra volgde hem overal op de voet, hetzij altijd na een lichte aarzeling. Vlug bang, maar de aanhankelijkheid voor haar broer won het toch van de angst. Het is door die duidelijke band tussen die twee dat we dan maar beslist hebben om ze alletwee te nemen. Ik heb al vaker katten gehad, het is voor hen leuker om met twee op te groeien. Nadeel is dan wel dat ze zich minder aan hun baasjes hechten, ze hebben immers elkaar. Maar een kat is zowiezo al minder afhankelijk van mensen dan een hond. Ondertussen zijn ze bijna een jaar, gecastreerd en gesterriliseerd, volledig aangepast aan ons en zelfs aan ons oude hond ( die een notoire kattenhater was, een echte prestatie !) Ze gaan buiten wanneer ze willen, ze lopen weinig gevaar, de tuinen geven geen toegang naar de straat. Ze zijn aanvaard door de andere katten in de buurt. Ze hebben hun kattenleventje. Pan wordt niet zo graag opgepakt, maar hij moet! Hij is zo echt het type van : geef me mijn eten en laat me met rust. Lyra is een gezellig madammeke, bijna altijd binnen , schrikt nof altijd van alles. Het is zo genieten, om ze zo lekker op hun gemak in de zetels zien liggen. Katten zijn knus Het enige probleem is hun eetlust. Ze eten niet, ze vreten, en ons Lyra wordt gewoon een dikke matronne! Overal horen we mensen klagen over hun kieskeurige, slechtetende katten.. De onze eten alles en vooral, ze hebben nooit genoeg ! De vetzakken ! Wanneer ik 's nachts opsta om te gaan drinken ofzo, komen die twee jengelend achter me aan en het begint me flink op de zenuwen te werken ! Het gebeurt zelfs dat ze zich in mijn been vastklauwend, naar boven proberen te werken. Ons Lyra houdt zelfs van vanillepap, ik doe dan al de moeite om zo stilletjes mogelijk het potje te openen maar het mag niet baten, ik moet er haar echt van wegslaan, anders steekt ze gans haar kop erin! Ik dacht dat katten niet hielden van gesuikerd voedsel. De onze zijn een uitzondering op die regel, ze lusten alles. Ik ben al bang voor het volgende dierenartsenbezoek, voor de verwijten. En ik heb geen zin om voor die twee dieetmaaltijden staan te kokkerellen. Op mij ijskast plakt een foto van een kat van zeker twintig kilo. Staks worden ze ook zo
Ik heb met interesse de discusie gevolgd over het gebrek aan kennis van onze kinderen. Ik heb een kind in het vijfde leerjaar en het is me opgevallen dat het onderwijs heel anders is dan toen ik op school zat. Geen afgelijnde vakken meer, meer lesmateriaal in de vorm van mooie cursussen met vooral veel foto's, zelfs voor wiskunde. Wiskunde is trouwens, in haar school het allerbelangrijkste vak ! Uren worden er besteed aan hoofdrekenen bvb. Ik begrijp dat belang trouwens niet zo goed, in het middelbaar en in hun verdere leven gaan ze niet vaak meer decimale bewerkingen uit het hoofd moeten uitrekenen. In de taalvakken zie je zo de achteruitgang op het gebied van spelling, maar ik ben er niet uit of dat nu zo erg is of niet. De evolutie naar een eigen taal (sms-taal) is alleen maar een verrijking, nee? Taal moet evolueren, leven. Ik heb wel moeite met het andere taalonderricht, zeker het Frans. Kinderen krijgen hun eerste lessen Frans in het vijfde leerjaar, dat is jaren te laat. Op die leeftijd staan ze helemaal niet meer open voor een andere taal, is het alleen maar vervelend en moeilijk. Kinderen moeten van in de kleuterklas andere talen leren . Op die prille leeftijd leert een kind zonder moeite verschillende talen al spelend, zonder zich zorgen te maken over fouten, uitspraak enz. De reden dat leerlingen wel Engels opnemen is precies het feit dat ze er vanaf heel jonge leeftijd aan blootgesteld worden. Ze hebben dus al een voorsprong voor ze hun eerste les op school krijgen. Een taal leren moet gewoon leuk zijn, anders neem je er weinig van op. De Franse lessen die in het lager onderwijs gegeven worden zijn zo oersaai ! Geen wonder dat ze er bijna allemaal een hekel aan hebben. Wat me wel vreselijk stoort, is het verdwijnen van vakken zoals geschiedenis, aardrijkskunde, biologie enz. Nu wordt dat allemaal onder de noemer WO (wereldoriëntatie) gegeven en het is een grote warboel. Een les eerste wereldoorlog, daarna een les over water, gevolgd door een les assertiviteit enz. Er totaal geen structuur, en het gaat volgens mij toch iets verder dan weetjes voor quis-vraagjes. Ik vind het heel belangrijk om je als mens te kunnen plaatsen, om je geschiedenis te kennen, om een beetje te weten over de wereld om je heen. En vooral, wanneer deze vakken goed gegeven worden, zijn het zalige momenten voor leerlingen, momenten om naar boeiende verhalen te luisteren. En heeft misschien niet veel zin om ze hele blad- zijden feiten laten van buiten te blokken, maar wanneer ze dan op de universiteit of de hogeschool zitten moeten ze wel grote volumes kunnen studeren, en veel feitenkennis blokken dus wat als ze het dan nooit hebben moeten doen? Is het dan vaak niet te laat ? Ik vind dat er vooral veel moet worden nagedacht worden over de rol van de leraar in de klas. De disipline die er vroeger was is meestal weg. Maar vaak is er niets in de plaats gekomen, enkele leraars redden het, veel kunnen hun leer- lingen gewoon niet meer de baas. En ze worden totaal aan hun lot overgelaten. Dit gebeurt nu zelfs al in het lager onderwijs. Mijn dochter zit dit jaar in een klas met 27 leerlingen ! Op het oudercontact zei de juf me dat ze geen extra aandacht kon besteden aan individuele problemen, dat veel van haar energie en tijd moest worden besteed aan het simpelweg in de hand houden van haar klas, ten koste van het feitelijke lesgeven. Ze vroeg dan ook aan de ouders om hun kinderen zelf te helpen bij problemen bij een vak, met behulp van enkele websides. Ik vind dit eigenlijk niet kunnen, maar ik besef wel dat het niet de schuld is van de juf. Leerkrachten moeten meer en meer, kinderen hebben minder respect voor gezag. Iedereen klaagt, niemand doet iets wezenlijk. Kinderen hebben dicipline en regels nodig, om te kunnen leren. Zonder terug te gaan naar jaren 50 toestanden, moet er toch ergens een middenweg zijn, zodat kinderen niet steeds de indruk krijgen dat alles mag en kan. Het is teveel van : hier is je klas, trek je plan, zwem of verzuip ! En in feite begint alles thuis bij de opvoeding, ouders hebben de plicht hun kind respect bij te brengen voor hun leerkrachten..
Deze week is hij aangekomen, de kerstboom voor de grote markt. Het is altijd een beetje een spannend moment wanneer die grote vrachtwagen aankomt met die enorme boom onder begeleiding van een aantal 'zwaantjes'. En wanneer hij dan uiteindelijk op zijn plaats staat, heb je zo als Aalstenaar echt het gevoel, we zijn in de kerstperiode. En als kers op de taart is er natuurlijk elk jaar het kerstdorp met de leukste schaatspiste van het land. Mijn dochter en ik, we kunnen bijna niet wachten om het ijs op te gaan. De eerste keer was ze amper drie, nu schaatst ze als de beste, ikke haar geleerd ! Schaatsen is echt plezant, ook al vraag ik me dan af of hier niet te oud voor word. Tot nu had ik altijd het escuus dat ik mee- moest om één of andere kleine bij het handje te houden. Maar dit jaar zijn ze allemaal groot geworden, ze vinden mijn hand dus niet meer nodig, zelfs overbodig, en misschien wel hinderlijk. Voor mijn dochter 's imago dan. Maar ik ga me dat nu echt eens niet aantrekken, sie ! Holliday on ice, here I come
Ze zag er niet uit als een verwaarloosde kat, ze was een pikzwarte langharige schoonheid , eerder het type sofa-kat. Bijzonder goed doorvoed, dank zei het vele eten dat ze kreeg van mensen in de buurt. Zelfs in de straatkattenwereld helpt het wanneer je er uit ziet als een fotomodel. Maar ondanks haar looks leefde ze al jaren op straat. Op een drukke straat nog wel. En het is dan ook het verkeer dat haar vandaag fataal geworden is, hoe 'straatwijs' ze ook was. Deze ochtend vonden we haar op de weg, er was niets aan haar te zien, maar ze was er niet meer. Iemand nam haar en legde haar op de stoep, zodat ze niet in stukken zou gereten worden door de auto's. Het doet me echt wel wat, we hebben er nooit een band mee gehad, ze liet zich door niemand benaderen, zelfs niet door de mensen die haar te eten gaven. Ze was ooit van iemand geweest, ze was een kattin, maar ze heeft nooit een nestje gehad, blijkbaar... Er waren veel mysteries in haar leven, maar ze leefde het leven dat ze wou leven. Ze was volledig vrij en ze moest zich geen zorgen maken over eten. Ik heb haar altijd gezien hier, ze was er dus minstens 4jaar, waarschijnlijk nog veel langer. Vaak zag ik haar s'avonds in het voorbijgaan wegschieten. 's Morgens zat ze dan onder een geparkeerde auto, beschut voor de drukte van de ochtend- spits. Ze had geen naam, ze was die mooie zwarte kat Het regent hard vandaag, haar vacht is al doorweekt. Straks ga ik haar halen en vanavond ga ik haar begraven bij de boom waar ze altijd zat te eten en te zonnen in de zomer. Zo'n dier verdient beter dan het vilbeluik in Denderleeuw . En dat het niet mag kan me geen bal schelen. Slaap zacht, mooie zwarte kat...
Mijn 10-jarig dochterje is met haar vrienden een tijdschrift aan het proberen te maken. Ze willen er iets hip, flitsend, jong van maken. Iets dat echt voor hun leeftijd is. Ik vind dat een prachtig initiatief, echt creatief, en de paar artikels die ik al te zien heb gekregen zijn wel goed geschreven. Dat is een van de leuke dingen aan kinderen van die leeftijd, dat ze zich met veel fris enthousiasme op al hun projecten storten. Het is hun beurt om de wereld te veroveren, alles anders te doen. Nu is ze al een tijdje geabonneerd op een tijdschrift : WITCH. Het gaat over magische onderwerpen : heksen, feeen, wicca. Het is mooi gemaakt, echt iets voor puberende meisjes. Toen ik haar leeftijd had, kreeg ik de TINA thuis, een Hollands tijdschrift. Bestaat nog, blijkbaar, maar is totaal anders. Saai, vond ik, mijn dochter ook. Dus waren we op zoek naar iets anders. Je hebt dan de Joepie, wat ik vroeger als tiener al vreselijk vond. Verder alleen BARBIE-reclameblaadjes, en vooral veel gericht naar heel jonge kinderen. En over de Averbode-schoolboekjes kan ik het volgende kwijt : ouders nemen de abonnementen en daar blijft het bij. Onze kinderen vinden ze gewoon stom, saai, oervervelend. Wij verslonden ze ooit, samen met de deugelijke VLAAMSE FILMPJES maar wij hadden niets anders. Ik moet ons Liesje bijna dwingen om er eens een blik in te werpen en dat kan de bedoeling niet zijn, dacht ik. Maar terug naar de tijdschriftenmarkt. Verleden week kwam ze thuis met een meisjesblad. Haar oma betaald, er was een diadeempje bij. GIRLZ . Ik heb er even in gebladerd, het leek een beetje op een flair, een beetje op een joepie, allemaal overgoten met een roos sausje. Doelgroep : pubermeisjes. En het was goedgekeurd door mijn kritische meid. Iedereen blij dus. Ik zag haar vol belangstelling lezen, ze nam het mee naar de klas. Tot ik er iets beter naar keek en ik op de " Ik heb een probleem" sectie viel. Ik verwachttte de schattige probleempjes te lezen zoals " ik ben verliefd op Jantje maar hij is op mijn beste vriendin, wat moet ik doen?" of mag ik mijn pukkels uitknijpen?" Nee, er was een indeling : relaties, lichaam, sex. Het deel sex deed me wel schrikken en dan druk ik me nog zacht uit. 12-jarigen die zich misselijk voelen nadat ze een gulp sperma hebben ingeslikt bij het pijpen. Of meisjes die zich afvragen hoe je moet "beffen". Alleen al dat woord maakt mij misselijk. Het voelde alsof mijn klein meisje was misbruikt. Nu kan ik mij voorstellen dat de redaktie van zo'n blad stelt dat indien deze vragen gesteld worden door jonge tieners, het deel uitmaakt van hun leefwereld, en ze recht hebben op informatie. Maar is dit echt de leefwereld van 12-jarigen ? Is er dan zoveel veranderd in tussen die periode dat ik die leeftijd had en nu? Wat met die periode dat je al zoveel moeite hebt om jezelf te ontdekken ? De eerste verliefdheid, de eerste kus ? Stappen we in één moeite van de kindertijd naar de hardcore porno? Je wordt ouder, en je neemt afstand van de jongerenleefwereld, het is pas door je kinderen dat je weer gedwongen wordt er terug wat meer naar te kijken. En tot nu vond ik dat alleen maar boeiend. Maar nu ben ik bang, echt doodsbang. Naruurlijk bestond dat vroeger ook, we waren allemaal jong met op holgeslagen hormoontjes, maar het was toch iets dat in feite niet mocht, niet hoorde... Je deed het wel maar het was beter van niet. Nu lijkt het alsof het doodnormaal is , gewoon, zoals eten en drinken, banaal. En daardoor abnormaal indien je het niet doet. Pubers willen doen zoals hun vrienden doen, dus kan ik me voorstellen dat de druk wel erg groot wordt. Ik weet nog dat ik ooit werd uitgelachen in mijn school omdat ik de laatste was die gekust had. Dat ik het gewoon niet wou, niet kon, en dat ik me onder druk gezet voelde om het toch maar te doen. Hoe ik letterlijk misselijk was geworden wanneer ik het dan toch maar probeerde om van het gepest af te zijn. Maar ik weet nog hoe zalig het voelde daarna, de eerste kus, en al de rest, op het juiste moment, met de juiste persoon.... Hoe ik er na al die jaren nog altijd met veel warmte aan terug denk. Dat wil ik ook voor mijn dochter, het maakt niet uit hoe oud ze dan is, als het maar op de juiste moment is. Nu ze zich ook nog zorgen moeten maken over aids, is dat nog belangrijker. Sex is nooit iets dat je zomaar doet, omdat het het er bijhoort, je kan er behoorlijk door gekwetst worden. Ik vind het echt spijtig dat dat niet genoeg benadrukt wordt in dat tijdschrift. Ze is nog maar 10, maar binnen 2 jaar, wanneer ze dan echt tot die doelgroep behoort, zal ik er net zo over denken, en zij ook....hoop ik.
8 uur, dochter naar school, hond en katten gevoerd, een hoop werk ligt op me te wachten. Kzag gisteren een publiciteit voor een poetsdienst : poetsen beu ? Jaaaaa!!!!!!! Elke dag. Er zijn mensen, vrouwen meestal, die schrobben voor hun plezier, wel ik behoor niet bepaald tot die categorie. Ik wil alleen niet in een stal leven, dus doe ik het maar, telkens weer opnieuw. En ook, er is toch altijd die sociale druk, in een kleine stad zoals Aalst. Mijn buren / huisbazen staan soms om 7uur 'smorgens al hun stoep te schuren ! Naast hen voel ik me dan telkens weer een slons en vallen mijn vuile ruiten nog eens extra op. Gelukkig vind ik dan weer troost in die zever- programma's ala superhuisvrouw enz. Elke week een andere walgelijke boel om te redden, de aankondigingen zijn altijd al voldoende om me weer een paar uur een prima huismoedertje te voelen. Ik stel me wel serieus vragen bij het realiteitsgehalte van die situaties. Ik bedoel, wie wil er nu op zo'n manier te kakken gezet worden ? Kom maar lekker meegenieten hoe mijn kindjes tussen de muizen spelen ? Is die drang om op TV te komen dan zo groot, bij sommigen ? Worden ze daar royaal voor betaald ? En hoe vinden ze die mensen ? Met een zoekertje ? Zo van : "glijdt men bij jou uit in de hondendrollen in je living, krioelt je ijskast van het leven, en ben je totaal vergeten hoe je dat moest opruimen ? Contacteer ons, en laat gans Vlaanderen meegenieten ! Ik bedoel maar, dat wil je dan toch vooral niet tonen ! Ik weet van mezelf, dat de keren dat ik de afwas laat staan tot de volgende dag, heel Aalst juist die dag op bezoek komt. Vooral mijn schoonmoeder, dat is bijna een soort van zekerheid ! Dan zegt ze poeslief en heel behulpzaam ; "moet ik je niet helpen afdrogen ?" Een paar jaar geleden ben ik eens in staking gegaan, na een enorme ruzie met mijn man. Hij vond dat ik geen kl... te doen had. Na een paar dagen ben ik van puur mizerie maar weer aan de was ende plas gegaan. Het vuil begon zich op te hopen en mijn lieve echtgenoot leek er niet echt van onder de indruk te zijn. Mannen hebben zo een bijna aangeboren blindheid wanneer het gaat om huiselijke klussen. Ik heb mijn staking dan maar ergens anders verdergezet, vééél effectiever!!! Maar kom, we wijken af. Ik ga er maar eens aan beginnen, IK HEB ER VERDOMME GEEN ZIN . Nog een liedje om me op weg te helpen . Fine young cannibals : She drives me crazy. Een geluk dat er muziek is, mama's litle helper...
Na veel geklungel is het me gelukt, mijn eigen blog ; en zonder de ietwat vernederende hulp van mijn 10-jarige dochter, die maar niet kan begrijpen wat daar nu allemaal zo moeilijk aan is. Na drie pogingen en veel gevloek geniet ik van REM (YouTube is werkelijk de beste site!) en dit online- euh dagboek? Nee, dagboeken is meer iets voor meisjes, tieners. Columm, ja dat is het ! Dus Kas Vander Taelen, Dimitri Verhulst, schuif een beetje op, hier ik kom ! 'Kzal maar beginnen met ons eventjes voor te stellen, voor eventuele lezers, ahoewel me dat geen zier kan schelen of er iemand meeleest of niet. Het gaat me gewoon om het plezier van het schrijven, om eens flink te kunnen doorzeuren, ne mens heeft daar soms al eens nood aan. Dus ik ben een inwoner van Aalst, 43jaar (maar ik zie er minstens 10 jonger uit, hoop ik dan). Ik heb een dochter van 10, een pracht van een meid, wordt alleen een beetje te vlug groot, gisteren nog een klein meisje, vandaag ineens veranderd in een puber. Niemand heeft me ooit gewaarschuwd dat dit helaas, onafwendbare proces, al zo vlug ging gebeuren. Ik dacht dat ik op dit gebied nog een paar jaren op mijn gemak ging zijn, niet dus. Schijnt dat dat door onze voeding komt, al die vroegrijpe snotneuzen ! En dan is de papa, die momenteel niet bij ons is, de papa boet zijn zonden uit in de gevangenis. Dus ben ik een dappere, alleenstaande moeder. Louken, is onze hond, onze stokoude woef, een 17jaar oude Amerikaanse Eskimo ( net een keeshond maar wat groter en zwaarder). Hij is echt doodversleten, hij heeft kanker, maar hij doet nog elke dag zijn wandelingetje en is nog even dol op eten. Omdat ik waarschijnlijk vond dat ik nog geen zorgen genoeg had hebben we ook nog 2 katten genomen : Pan en Lyra, broer en zus, 9 maanden. Oorspronkelijk ben ik van Asse. Jaren in Dilbeek gewoond, daarna 5 jaar in Affligem en nu bijna 10 jaar in Aalst. We wonen doodgraag in Aalst, we willen nooit meer ergens anders wonen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Ik ben lisa
Ik ben een vrouw en woon in Aalst (Belgie) en mijn beroep is leerling.
Ik ben geboren op 07/07/1996 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: scouts,judo,tekenacademie,striptekenen,muziek luisteren,tijdschrift maken.
Ik ben de dochter van Brigitte.
En ook hoofdredacteur van het tijdschrift CoolCats
