We leven nu al een maand in Madagascar. Daniel heeft al een nieuwe vriend gemaakt, ze gaan vaak uitstapjes maken in de heuvels. Ons huis in Parijs hebben we verkocht om ons hier een klein huisje te kunnen veroorloven. Eerst vond ik het moeilijk om afscheid te moeten nemen van mijn familie maar het was nuttig. In Madagascar hebben ze een centrum voor patiënten met Alzheimer. Daniel en ik waren van plan om te verhuizen een paar jaar geleden maar toen werd hij gediagnosticeerd. Eigenlijk zijn we in Madagascar geraakt in clandestiniteit. Ik heb op een illegale manier onze veblijfsvergunning gekregen. Maar dat was allemaal de moeite waard, ik heb Daniel nog nooit zo gelukkig gezien. Hij zei zelfs een paar dagen geleden dat we hier tot het einde van onze dagen gaan blijven. We leren allebei de taal en proberen, in de mate van het mogelijke, ons aan te passen aan de Malagassische cultuur. Een groot deel van de bevolking accepteert ons niet, we zijn hier een beetje onveilig en hebben bijna geen vrijheid. Volgens een ander Frans-Malagassische stel is er hier veel racisme tegenover "blanken". Dat bedroefd me enorm want dit is ons stuk paradijs, we zouden die willen delen met andere personen. Maar ja, met een nieuw leven komen nieuwe verantwoordelijkheden.
