Gisteren heb ik het laatste object (een kopje) dat ik samen met Daniel heb gekozen, weggegeven. Ik voel me als een ballonvaarder in nood die alle onnodige ballast overboord gooit. Ik denk dat ik dit doe om het lot om te kopen. De dag dat Daniel gediagnosticeerd werd met Alzheimer, stortte onze wereld in. De mijne, de zijne maar ook onze gemeenschappelijk leven werd overhoop gegooid. Sindsdien rouw ik. Is het normaal dat ik rouw voor een persoon dat nog niet gestorven is? Waarschijnlijk niet. Maar voor mij is de oude Daniel gestorven. Volgens de dokters gaat zijn geheugen de komende maanden steeds achteruit gaan. Bijna al zijn herinneringen gaan verdwijnen. Het feit dat ik helemaal onmachtig ben, maakt me woedend. Dat bedroefd me ook enorm. Ik stel me vooral één vraag; gaat hij onze liefde vergeten?
