Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Brainstorm
Een plek om je gedachten te uiten.
26-12-2013
Welkom
Hallo en welkom op deze blog waar ik ronduit zal schrijven over mijn gedachten en gevoelens en ik hoop ten zeerste dat ik reacies zal krijgen waaruit aangename discussies kunnen onstaan.
De reden van de naam Brainstorm is dat ik nogal een stormachtige gedachtengang heb en het ook de bedoeling is om ronduit je mening te geven, brainstormen en aangename discussies aan te gaan zonder de regels van bloggen.be te overschrijden.
Sinds 12-13 jaar leef ik dus met een angststoornis, een lange tijd geloofde ik dat ik één van de weinigen was maar zoals ik de laaste jaren heb ontdekt hebben veel mensen een vorm van angststoornissen. Ik spreek hier over "vormen" van angststoornissen want angst is een grote benaming en kent vele variëteiten en gradaties.
Mijn specifieke angst gaat onder de naam agorafobie wat eigenlijk angst voor de angst betekent en niet pleinvrees zoals velen denken of zeggen.
Mijn verhaal begint ergens in de zomer van 2000 op een avond toen ik uitging, om een voor mij nog altijd onverklaarbare reden kreeg ik toen een kleine paniekaanval, ik was daar erg beschaamd over omdat ik dat enorm zwak vond van mezelf en dacht er dus niet aan om mijn gezicht daar nog te vertonen in de toekomst. Een paar weken later kreeg ik weer hetzelfde in mijn stamcafe en bij een vriend thuis, daarna ging ik nog altijd naar beide plaatsen maar steeds kwam ik daar hevig zwetend en hyperventilerend toe voor de eerste 10-15 minuten waarna de "symptomen" verdwenen. Zo ging het maar verder op andere plaatsen in de maanden die erop volgden en de angstaanvallen werden sterker en sterker tot op een moment waarop ik een paar weken de deur niet uit geweest ben, mijn werk was ik verloren en mijn vriendin ook. Toch besloot ik terug te gaan werken wat een deel van mijn redding geweest is vooral omdat ik hou van mijn job en zo mijn energie ergens kan gebruiken.
Toen ben ik verhuisd ongeveer 60-65km verderop en heb ik gezocht achter relaxatietherapie wat enorm hielp op die moment zelf maar daarna val je dus terug in hetzelfde stramien. Te trots om echt hulp te zoeken bleef ik maar ronddobberen tot ik weer een bijna-inzinking had en de huisarts me aanraadde om anti-depressiva te nemen en naar een psycholoog te gaan. Die anti-depressiva heb ik nooit genomen. De psycholoog heeft me geholpen om bepaalde zaken uit het verleden en het hedendaagse anders te bekijken wat mij mentaal gesterkt heeft maar de eigenlijke angst- en paniekaanvallen bleven op hun elan voortgaan alhoewel ik toen al wel weer op restaurant, cafe en kerstmarkt kon gaan doordat ik uit eigen beweging had ondervonden dat ik mijn gedachten kon afleiden en zodoende niet de tijd had om aan angst te denken.
Na een gebeurtenis begin augustus 2013 ben ik toen voor de derde keer in de put beland en de angst was groter dan ooit mede door de angst om mijn geliefde job en mijn huidige vriendin te verliezen als deze angst weer volop zou opduiken of mischien nog in kracht toenemen. Mijn huisarts schreef weeral anti-depressiva voor die ik wederom niet gaan halen ben en een "paardenmiddel" dat ik moest nemen telkens ik een aanval voelde opkomen, dit heb ik dus een paar keer gedaan waarna ik het "paardenmiddel" opzij gelegd heb. Ik had het gevoel dat ik in slaap ging vallen telkens ik er 1 nam en ik voelde me echt gewoon leeg. Toch wou ik er echt iets aan doen en heb toen zelf een zoektocht gestart die me uiteindelijk geleid heeft naar een man, Geert Verschaeve die een verhaal vertelde waarin ik mezelf volledig herkende en die zich verdiept heeft in de menselijke psyche. Door hem ben ik te weten gekomen dat mijn aandoening agorafobie heet, wat eigenlijk kan vertaald worden als "angst voor de angst" en niet "pleinvrees" zoals velen denken.
Indien u graag meer info rond deze aandoening wenst kan ik u aanraden om een kijkje te nemen op www.agorafobie.be
Het mens-dom... tja wat kunnen we daarover zeggen? Soms schaam ik mezelf om een mens te zijn, wees eerlijk, als je een buitenaardse levensvorm zou zijn en je zou de mensen hier bezig zien.. dat is toch niet echt aantrekkelijk toch?
Men spreekt van beschaving maar tegelijk voert men nog altijd oorlog om macht, geld en religie op grotere schaal, op kleinere schaal heb je in het hedendaagse leven dan weer te maken met pesterijen, psychische oorlogsvoering, jaloezie en God weet wat ik nog allemaal in dit rijtje kan zetten. Is dit echt beschaving?
Voor mij in ieder geval niet, ik heb andere ideeën over beschaving maar word dan snel in een hokje gestopt met de naam "dromer" erop. Persoonlijk heb ik geen problemen met de naam dromer want elke actie en gedachte begint met een droom. Neem bijvoorbeeld een persoon die in loondienst werkt en later graag een eigen zaak wil uitbouwen, dat is een droom waarna dan het denkproces komt dat zal uitwerken hoe het mogelijkheid kan worden gemaakt die op zijn beurt dan weer gevolgd wordt door de actie om het van mogelijkheid tot realiteit te maken. Elke actie die je onderneemt gaat vooraf door een "gedachte" of een "droom". Bedenk ook dat zonder dromen er ook gewoonweg niets zou bestaan, als de gebroeders Wright nooit gedroomd hadden van een gemotoriseerd vliegtuig te bouwen dan zou je dus elk jaar te voet op vakantie moeten gaan want zonder dromen bestaat er niets, geen vliegtuig, geen trein, zelfs geen wiel.
Ik behoor dus tot de groep van hoog-sensitieve mensen met een te groot rechtvaardigheidsgevoel die dromen van een ideale wereld, wat echt niet gemakkelijk is omdat we nu eenmaal allemaal uniek zijn maar ,hoe verschillend ook, er bestaat zoiets als acceptatie wat ons in staat zou moeten stellen om andere mensen en gedachten te accepteren en begrijpen. We hoeven echt niet hetzelfde te denken en voelen als alle anderen, we moeten enkel aanvaarden dat er andere gedachten, dromen en meningen bestaan die we misschien soms moeilijk kunnen begrijpen omdat we gewoonweg een andere visie hebben maar een keer luisteren naar iemand anders kan zeker geen kwaad.
Iedereen heeft zijn normen, waarden en persoonlijke visie op de wereld die eerst gevormd worden op jonge leeftijd door ouders, familie, leerkrachten op school, begeleiders. Later kan de ontwikkeling van eigen normen en waarden onstaan en de persoonlijke visie kan veranderen volgens de "leefwereld"(werk, gezin, woonplaats enz..) waarin je terecht komt. Neem bijvoorbeeld een inbreker, die zal niet kwaad worden als er bij hemzelf wordt ingebroken want dat is zijn leefwereld, hij verwaht ook dat dit kan gebeuren terwijl een persoon die niet in diezelfde wereld zit zal daar een veel grotere impact van ondervinden.
Nu zou ik nog graag een paar pagina's vol schrijven maar als beginneling wil ik eerst even afwachten voor de mogelijkheid of er reacties komen.
Waarom, is voor mij één van de belangrijkste vragen in mijn leven omdat je op die vraag een antwoord krijgt waardoor je het gegeven kan begrijpen.
Wie de vraag waarom stelt en daardoor het bepaalde onderwerp kan begrijpen zal sterker in zijn/haar schoenen staan omdat ze bijvoorbeeld op werkgebied meer kennis verkrijgen dan diegenen die deze vraag niet stellen.
Als je niet begrijpt wat je doet, zou moeten doen of wat je zegt kan dat nooit goed aflopen omdat je de nodige kennis niet hebt verkregen waardoor je "informatie" verkeerd of enkel de halve waarheid bevat. Hoe kan men iets doen wat men niet begrijpt?
