Al weken liepen ze door het eindeloze zand. Er leek geen eind aan te komen. De brandende zon groette hen elke ochtend met even groot enthousiasme en de schurende korrels zand glommen de stralen net zo intens terug.

S ‘nachts sliepen ze in de open lucht, onbeschermd. Enkel de rovers hadden tenten. De gevangenen kropen dicht tegen elkaar aan om de nachtelijke kou te verzachten. Ze kregen maar weinig eten en drinken, net genoeg om in leven te blijven. Voor velen echter toch niet voldoende. De zwakkeren onder hen stierven en werden zonder waardigheid achtergelaten of dienden als voedsel voor de honden.

Uiteindelijk kwamen ze aan in een grote stad. Daar werden ze opgesloten in kleine open kooien om vervolgens stuk voor stuk verkocht te worden. De mannen diende als werkslaven of om te vechten in wedstrijden. De vrouwen werden verkocht als hoer of dienstmeid.

Voor Melin was het niet veel anders. Ze herinnerde zich hoe ze op het houten schavot naar voren werd getrokken. Een groot gedeelte van haar kleding werd ruw van haar lichaam gescheurd om de joelende menigte meer te laten bieden. De verkoper betaste ongegeneerd haar lichaam en jutte de menigte zo nog meer op. Ze vocht, zo goed ze kon, zijn handen van zich af, maar haar eigen handen zaten vastgebonden en kende maar weinig bewegingsvrijheid. De prijs liep op, maar de verkoper wachtte lang in de hoop dat er nog meer geboden zou worden. Misschien had hij wel te lang gewacht want er klonk ineens een zware luide stem door de menigte heen die een laatste bod uitbracht. Er ontstond een kleine ruimte rondom een groep van drie mannen. Twee waren breed en sterk terwijl de derde hoewel gespierd eerder slank was. Hij stond daar kalm en onaantastbaar naar haar te kijken. Ze kreeg er nog kippenvel van als ze eraan terugdacht. Hoewel de verkoper graag nog langer had gewacht wist hij dat deze man geen tegenbod meer duldde. En niet alleen de verkoper, de hele menigte scheen dit te weten.

Met tegenzin sneed de verkoper de touwen rond haar polsen los en bracht haar naar de rand van het schavot. Een van de brede mannen kreeg een buidel van de andere en liep naar haar toe. Er werd tegelijk overgestoken en ze belandde in de sterke handen van de brede man. Ze stribbelde hevig tegen maar kon niets uithalen.

Haar handen werden opnieuw vastgebonden en ze werd zonder woorden de menigte uit begeleid die achter haar in een nieuw gebrul uitbarsten voor de volgende slaaf die naar voren werd getrokken.

Ze had geen tijd meer gehad om achterom te kijken naar haar dorpelingen, haar vrienden en haar familie. Allen bleven ze achter om hetzelfde verschrikkelijke lot te ondergaan.

Toen al wist ze dat ze hen waarschijnlijk nooit meer terug zou zien.

Ze had hem, net zoals zoveel vrouwen, vanaf het eerste moment knap gevonden en had haar lichaam voelen reageren. Ook nu, zeker nu hij naakt voor haar stond, voelde ze dezelfde aantrekkingskracht. Maar ze wendde zich van hem af voor het haar kon beheersen.

"Jullie hadden wel een waarschuwing mogen geven. Of in ieder geval meer stroomafwaarts gaan zwemmen, daar is het een stuk minder druk." Zei ze vinnig. Dit was exact de reden waarom ze haar lichaam niet toe liet haar gevoelens te openbaren. Ze had hem al wel vaker roekeloos zien doen, niet dat ze daar zo veel op tegen had. Maar vanaf een afstand had ze gezien hoe zijn spelletjes anderen ten laste waren. Hij was gewend alles te mogen en kunnen doen, daardoor had hij niet geleerd op andere te letten. Regelmatig kwamen andere ten val door zijn uitbarstingen of braken er voorwerpen die andere dan weer moesten repareren. Toch was er nooit iemand die hem berispt had. Vrijwel alle vrouwen vielen voor zijn charmes en vergaven hem veel te snel.

Daarnaast was hij ook nog eens zeer hoog in rang, gedeeltelijk van zijn afkomst, maar verstevigd doordat hij ook nog eens overal goed in was. Hierdoor hadden zelfs de meeste mannen moeite om hem echt terecht te wijzen of aan te spreken.

Maar Lima niet, dat had ze vanaf de eerste dag al besloten. Zij zou niet over zich heen laten lopen omdat hij knap was. Ze zou hem niet vergeven in de hoop dat hij haar dan zou blijven zien. Nee, daar trapte ze niet in. Ze wilde koste wat kost haar eigenwaarde bewaren.

1. Golfslag

 

Het schip danste in de golven, wiegend op de wind die de zeilen voor zich uit duwden. De regen spatten op het oude hout dat krakend door de zee voort schoot. Op het dek waren mannen druk in de weer. Er moesten trossen gelost worden, zeilen gespannen, water gehoosd, tonnen geborgen en bevelen geschreeuwd. Mannen liepen door elkaar heen, rende en brulde, het was chaos maar ergens in die chaos was orde en kracht. De kapitein stond met stevige benen, meedeinend met het schip, aan het roer. Geen moment verloor hij zijn evenwicht. Hij hield de zee, de zeilen en de wind scherp in de gaten terwijl hij het schip bestuurde. Er was geen man op het schip te vinden die niet zijn zeemansleven aan hem zou overlaten, zeker nu de goden zich zo kwaad maakte.

Kennismaking

“Vince! ...Vince!!” Riep ze vanachter zijn kamerdeur.

“Wat is er?” Hoorde ze hem vanuit de verte met een slaperige stem terug roepen. Hij had de hele dag gewerkt en veel van zijn krachten moeten gebruiken om een paar ernstig gewonden te helpen. De strijders hadden gevraagd of hij met hen mee ging een nieuw ontdekte schuilplaats van de Kortanen binnen te vallen, maar hij had hen moeten afwijzen. Hij was te uitgeput.

“Er zijn er 4 nieuwe.”

“Ik kom” Zijn stem klonk nu veel wakkerder en ze hoorde hem uit bed springen.

De vrouw wachtte op hem en terwijl ze naar de ziekenzaal liepen gaf ze hem een korte briefing.

“3 Watchers en een Wielder. Hij is er vrij goed aan toe, ik denk niet dat ze hem echt veel mishandeld hebben, maar vooral gebruikt om te trainen. Volgens Darvo was het niet nodig hem binnen te brengen, maar ik wilde zeker zijn. De vrouwen zijn er slechter aan toe. Ze zitten onder de blauwe plekken en ik denk dat ze heel wat inwendige kneuzingen en misschien zelfs wel wat breuken en dergelijke hebben. Er is er echter maar eentje die me echt zorgen baart. Ze zou onderweg heel wat terug gevochten hebben en wilde eigenlijk niet meekomen, maar ze is er het slechtst aan toe en heeft dringend hulp nodig. Toen ik je ging halen...”

“Laat me los!” Klonk het geschreeuw door de gang die uitkwam op de ziekenzaal. “Blijf van me af!” Geluiden van een gevecht en geroep van anderen klonken op.

Vince en Hima versnelde hun pas.

“Au! Kreng!” Hoorde ze een mannen stem roepen.

“Houd haar tegen!” “Pas op!”

De deur van de ziekenzaal vloog vlak voor hen open en er verscheen een verwilderde jonge vrouw. Ze droeg nog slechts fracties van kleding dat lang geleden al aan stukken gescheurd was, haar haren zaten in de war en haar lichaam was op verschillende plekken van paars tot lichtgeel gekleurd.

Vince reageerde snel en greep de vrouw vast. Zonder te kijken haalde ze naar hem uit en probeerde zich van hem los te maken. Ze schopte, sloeg en dreigde zelfs hem te bijten. Snel draaide hij haar arm achter haar rug en trok haar tegen zich aan. Hij legde zijn hand op haar voorhoofd en fluisterde zachte woorden.

“Nee! Niet doen, niet...” Verder kwam ze niet en zakte in zijn armen ineen. Hij tilde haar van de grond en bracht haar naar een van de bedden. Verschillende mannen en vrouwen zuchtte opgelucht. De meeste waren gewone mensen, familie of goed bevriend met een magiër en hadden geen schijn van kans tegen haar gehad.

“Zoals ik al zei; ze wil koste wat kost hier weer weg. We hebben geprobeerd uit te leggen dat we haar willen helpen, maar het dringt gewoon niet door.” Ronde Hima haar briefing af.

De Zoektocht

Thomas klopte zachtjes op de deur en duwde de klink omlaag.

“Sire?” Vroeg hij terwijl hij zichzelf door de kier naar binnen frommelde. De Koning zat naast het grote bed dat midden in de kamer stond en hield de hand vast van zijn vrouw die roerloos op het bed lag. Ze was gisteravond ziek geworden en snel verslechterd.

“Dit kan zo niet meer.” Schudde hij zijn hoofd terwijl hij triestig naar het serene gezicht van zijn vrouw keek. Thomas zei niets, hij begreep dat er nog meer zou komen.

“Noële vertelde me van een genezeres, iemand van jouw volk, een Kalid. Ze staat bekend als “de witte Kalid”. Zij kan ons misschien helpen. Volgens Noële bevindt ze zich nu ten oosten van hier, in de buurt van de grens.”

“Maar Sire is het niet beter als ik hier blijf, om alles te regelen?” De Koning schudde zijn hoofd.

“Het zal niet lang meer duren of er valt niets meer te regelen. We hebben hulp nodig, Thomas”

“Maar laat dan iemand anders gaan. Een van uw vertrouwde boodschappers. Ik heb gezworen u te beschermen en dat kan ik niet op afstand.” Protesteerde hij. De Koning glimlachte hem vergeeflijk toe, maar schudde zijn hoofd.

“Ik kan niemand anders vertrouwen. Jij bent de enige waarvan ik zeker ben dat je onderweg niet ziek zult worden, of erger nog dat je de ziekte verder zal verspreiden. En je kan me hier toch niet tegen beschermen, ik voel mijn krachten al afnemen en vermoed dat ik snel genoeg naast Noële zal komen te liggen. Nee, je moet haar vinden. Je moet haar vinden en naar hier brengen. Ze is onze laatste hoop.”

Thomas zuchtte en boog gehoorzaam voor zijn Koning, al was het met tegenzin.

Ze liep met haar zusje langs een van de straten van de stad aan de rand van een groot meer. Vanaf hier hadden ze een mooi uitzicht over het meer, terwijl er aan hun andere hand meer dan zat winkel etalages te bezichtigen waren. De bomen die aan de andere kant van het meer oprezen waren bedekt met kleine lichtjes en houten constructies. Hier woonde hun volk, midden in het bos. Ze woonde zowel in de bomen als op de bosgrond en hadden overal kleine gebouwtjes neer gezet om aan hun voorzieningen te voldoen.

De twee zussen liepen over het pad dat een lichte bocht maakte en daarna vrij stijl naar beneden afliep, dichter naar de oever van het meer. Ze moesten hier achter elkaar gaan lopen omdat het pad te smal was geworden.

In de bocht van het pad, dat ze net voorbij waren gegaan had een klein hutje gestaan. Ze wisten dat daar twee heksen woonde. Niet zo zeer kwaadaardig, maar anders dan andere.

Uit dit hutje kwamen nu de twee vrouwen gezet met achter hun een slanke, vrij knappe jonge man.

Ze namen alle drie plaats op een klein platform net boven het meertje en begonnen wapens bij elkaar te zoeken om mee te oefenen.

De twee zussen keken elkaar even aan en maakte toen dat ze aan de rand van het platform kwamen om toe te kijken.

Het gevecht begon zoals elk gevecht begon. De oudste van de twee heksen had een lange stok vast met aan het uiteinde twee enorme ramshorens. Ze zwaaide er wild mee rond in een poging de jongen tegenover haar te raken. Hij had een zelfde stok in zijn hand, maar gebruikte deze voor de verdediging en hield hem in het midden met twee handen vast zodat hij de slagen van de vrouw kon afweren.

Eerste alinea van "Schelpen", om verder te lezen download de PDF

Steeds sneller en sneller zwom ze naar het water oppervlak. Toen ze het eindelijk bereikte schoot ze een stukje uit het water en zonk weer terug. Voorzichtig zwom ze naar de kust, zichzelf steeds achter de rotsen verbergend. In de verte en hoog boven haar hoorde ze de meeuwen die haar vrolijk groette. “Daar is hij.” Een lange donkere jongen kwam vanachter de duinen het strand op wandelen. Hij had een handdoek onder zijn ene arm en een stoeltje onder de andere, die uitpuilde van de spullen die hij erin had gelegd. Hij keek om zich heen om te controleren dat er niemand anders was. Legde toen zijn handdoek neer en stalde zijn stoeltje met spullen uit. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd en dook het water in. Mel dook ook onder en volgde hem, zichzelf nog steeds verstoppend achter rotsen en wier. Om de zoveel minuten zwom hij weer naar boven om adem te halen. Hij had hier al gezwommen sinds hij alleen de afstand van huis naar het strand kon afleggen. Hij kon goed zwemmen en lang onder water blijven. Toen hij het kustzand voorbij was en het koraal bereikte zwom hij naar boven en nam een grote hap lucht. Hij dook diep en hield zich vast aan een rots. Zoekend keek hij om zich heen. Mel wist precies wat hij zocht. Ze ontdekte de schelpen niet zo ver bij haar vandaan. Ze had de parels in de schelp nooit zo bijzonder gevonden, maar ze wist dat dat niet voor hem gold. Met haar hand reikte ze naar de dichts bijzijnde schelp.

Herkenning

Ze reden over een klein smal weggetje te midden van een groot veld. In de verte kon je het dorp waar het voertuig vandaan kwam nog zien. Vooruit was er niets te zien behalve het eindeloze veld en heel in de verte een vage goud gele gloed die het begin van de woestijn aankondigde. Het warme zand, dat nu in de schemer zijn hitte afgaf, aan de steeds kouder wordende lucht, leek bijna te gloeien.

De wagen bestond uit een 6 tal paarden die het voort trokken over de zanderige weg. Daar achter een kleine wagen waar de bestuurder en een 8 tal andere stevige mannen zaten. Ze praten en lachten onder het genot van een aantal zakken wijn en water. Het waren nomaden, gehard door het leven in de woestijn. In de bewoonde wereld werden ze beschouwd als buitenstaanders, niet welkom in de steden noch de dorpen. Velen van hen hadden een gevangenis straf boven hun hoofd hangen andere enkel een geldboete. Ze waren naar de woestijn gevlucht en hadden zich aangesloten bij de nomaden die daar al woonden, stuk voor stuk veroordeelde.

Achter de eerste wagen hing een veel grotere constructie op wielen. Een enorme kooi, twee keer zo lang als de eerste wagen en hoog genoeg om in te kunnen staan. Hij was speciaal gebouwd voor het vervoer van groot vee zoals kamelen, koeien of paarden, maar deze mannen gebruikte hem daar niet voor. Hun tocht naar het dorp was niet geweest voor dieren, maar voor mensen. Vrouwen om specifiek te zijn.

In het nomadenkamp was een groot te kort aan vrouwen aangezien deze niet snel naar de woestijn trokken, laat staan de wet overtraden en werden veroordeeld. Om toch de nodige vrouwen in het kamp te verkrijgen trokken de nomaden met kleine groepen naar de omliggende dorpen. Soms overvielen ze een slavenmarkt, soms een klein dorp dat ze toevalligerwijs tegen kwamen. Ze ontvoerde de vrouwen en namen ze mee naar de woestijn. Daar werden ze te werk gesteld in alle mogelijke beroepen die de nomaden van hen nodig hadden. Veel vrouwen zouden het eerste jaar niet overleven, maar de enkele die dat wel deden verbleven meestal de rest van hun leven in het kamp.

Deze keer was hun buit groot geweest, een 12 tal jonge vrouwen zaten dicht opeen in de kooiconstructie. In het begin hadden ze gegild en geschreeuwd, maar nu, na uren rijden waren ze stil geworden. Om de zo veel tijd kregen ze water en iets te eten, verder werden ze met rust gelaten.

Dag 1.

Hij opende langzaam zijn ogen. Zijn zicht was wazig en dubbel, hij was duizelig en had het gevoel dat hij elk moment kon gaan overgeven. Waar was hij? Wat was er gebeurt? Het waren zijn eerste gedachtes, vreemd genoeg stelde het hem gerust zichzelf te horen denken. Er was niets mis met zijn hersenen. De riem die hem vastbond aan zijn stoel sneed pijnlijk in zijn keel, wat hem bewust maakte dat hij op zijn zij lag. Zijn linker arm zat tussen de autodeur en zijn lichaam geklemd en hij realiseerde zich nu dat hij met zijn hoofd op de ruit moest liggen. Met zijn rechterhand zocht hij het slot van de gordel die hem tot nu toe op zijn plek had gehouden, en knipte die los. Meteen trok de zwaartekracht zijn bovenlichaam naar beneden en eindigde hij onhandig tussen het stuur en de deur in. Een pijnscheut door zijn rechterbeen motiveerde hem echter wel om verder op te staan. Met een bonzend hoofd en pijnlijke lichaamsdelen wist hij de auto uit te kruipen via het gat dat de uitgeslagen voorruit had achtergelaten. Nadat hij een paar meter van het ingedeukte hoopje metaal was gekropen probeerde hij wankelend op te staan, maar zijn rechterbeen leek überhaupt niet meer op zijn commando’s te reageren. Het verdroeg geen enkel gewicht en bij elke beweging die hij maakte verkrampte hij van de pijn. Toch wist hij met wat moeite overeind te komen, zen keek achterom.

Zijn auto lag op zijn kant met de motorkap gedeeltelijk om een dikke boom geklapt. Nu herinnerde hij zich het licht van de andere auto weer, hoe hij hem had geprobeerd te ontwijken. Het was toen nog donker geweest, wat hem vertelde dat hij een hele tijd buiten westen moest zijn geweest. Hij vroeg zich direct af waarom niemand hem had geholpen en keek om zich heen, op zoek naar de andere auto. Maar de weg was leeg, er was niemand, zelfs niet het kleinste bewijs dat er ooit een andere auto ook verongelukt was.

Wel zag hij een boerderij niet ver bij hem vandaan. Daar kon hij hulp krijgen, want zijn hoofdpijn was er niet minder op geworden nu hij rechtop stond en hij werd om de zoveel tijd overvallen door een vlaag van misselijkheid. Langzaam vooruit komend, hinkte hij in de richting van het huis.