Zoals ik al zei maak ik er ook vandaag een rustig dagje van.
Toch bekijk ik als westerling vandaag al wat ik morgen kan doen. Morgen wil ik wat actie. Ik besluit de Indian Nose te gaan beklimmen.
Dat betekent wel vroeg erin vandaag want om 3u loopt de wekker af!
Als ik het zonnetje zie en de temperatuur voel wanneer ik opsta besluit ik meteen om 2 dagen te relaxen. Ik heb door te reizen leren lezen.
Vandaag lees ik: Onderweg of op weg met de touareg.
Nicole en Ingrid zijn 2 madammen die het idee opvatten om een wereldreis te maken met niet gemotoriseerd vervoer.
Ze zouden 5 a 6 jaar onderweg zijn voor 55 landen.
Allemaal schoon en wel. Maar hoe financier je dat? Ze zouden allerlei sponsoring van bedrijven gekregen hebben. Wat ze allemaal tegenkomen... Niet te doen. Maar zo is het avontuur.
Een jaar, 2 jaar dat zou ik mss nog kunnen, maar 6 jaar is toch wel een hele tijd. Ik zou m'n familie en vrienden zeker wel een aantal keer laten afkomen als het kan.
En wat na die 6 jaar? Zou ik het nog wel aankunnen in stressland België? Zou ik er nog kunnen aarden?
We zullen het voorlopig maar op 1 maand per jaar houden. En hopen op de goedkeuring van mijn baas natuurlijk.
Goed op tijd opgestaan vandaag. De dag staat in het teken van het vertrek naar San Pedro.
Nog even ontbijten en dan de bus zoeken. Lang hoef ik niet te xoeken hoor. Een minibusje naar station Minerva en daar een volgende bus.
Er staat er eentje recht naar S.P en ze rijdt voor 40Q (4 euro.)
Oké waarom niet. Rond 11.30u aangekomen aan de bus, rond 14u zouden we vertrekken.
Dan nog maar wat het marktje bexocht. Niet te doen wat men er allemaal verkoopt 2e of 3e hands schoenen en al. Het is er een gezellige drukte.
Er is 1 ding, eigenlijk 2, aan Xela die ik niet ga missen; het lawaai en de traffic.
Het is de 2de stad van Gua. Ze heeft alles wat een grootstad heeft. Maar er is ook enorm veel te zien. Je moet alleen vooraf plannen en zorgen dat je een stratenplan hebt.
Rond 3 uur zijn we weg. Maar een uur later, maar ik maak me niet druk. Wat wel een beetje minder is is de luide muziek in de bus maar ja. Een goed boek kan wonderen doen. Een dronken man probeert een gesprek aan te gaan, maar ik ga er niet op in. Hij stinkt echt naar de drank.
Het is een algemeen probleem hier, drinken. De mensen zijn heel vriendelijk, maar als ze beginnen drinken stoppen ze niet meer. Ze blijven drinken tot ze omver vallen. Letterlijk.
De vrouwen drinken zelden en ze zijn verdorie moeilijk te bereiken hier. Een gesprekje met hen aanknopen is heel moeilijk. Zijn ze bang van mij of van hun macho's?
Respect voor vrouwen is iets wat hier nog in zijn kinderschoenen staat. De machocultuur heerst hier nog. Een vrouw is een bezit en om met jou te mogen praten heeft ze mijn toestemming nodig.
Tja zo werkt den deze niet. Bij mij zijn alle mensen gelijk.
Na een 2.30u komen we aan in S.P. Het is donker aan het worden dus in het eerste het beste hotelletje nemen we een kamertje.
40Q per nacht, dat is ongeveer 4 euro. Checken of de badkamer in orde is en of er notabene wel eentje is. Ja hoor, elke kamer heeft een privébadkamer en, en nu komt het, een warme douche! Zalig!
Nog even het stadje in... Leuk cafeetje gevonden. Kampvuurtje, goeie muziek... Direct wat mensen leren kennen Alejandro en Bryson, een Braziliaan en een Amerikaan, wandelen met me mee naar huis door het doolhof. Want een doolhof, dat is S.P wel. Kleine straatjes en bouwvallige "huisjes." Aqui es no violencia (hier is geen geweld) zeggen ze.
De mensen en de politie doen weinig of niks omdat men hier leeft van het toerisme.
Het is hetzelfde verhaal als in de Favela's in Brazilië. Als men een toerist iets doet, wordt dat breed uitgesmeerd in de pers en dat is negatieve publiciteit. Dat kan men hier missen.
De bus opzoeken en weg. Het is hier in Xela nogal wat. Elke dag is er wel ergens een markt en dat verkeer...
Na een goed uur kom ik aan in het dorpje San Martin Sacatepéquez.
Er wacht me een klim van 2u. Stevig amai...
Verscheidene auto's en pick-ups passeren me, maar ik houd koppig vol. Het is stijl omhoog. Ik moet en zal er geraken. Het wordt ook een mentale kwestie. Aan jezelf durven toegeven: Nu moet ik even zitten.
Als ik bovenkom vergalt de mist het zicht, maar de natuur is er. Ik en de natuur, de vogeltjes, de stilte... Het doet echt deugd na bijna een week in de verkeersdrukte van Xela.
Ik ga volledig op in het geheel en wandel wat langs het meer. Op een gegeven moment hoor ik stemmen. Als ik er in stilte op af ga passeer ik een bord: HIER IS HET MAYAALTAAR.
In stilte passeer ik hen. Ze maken muziek met een gitaartje en zijn wat aan het koken. Enkele luide knallen doen me schrikken. Als ze me zien kijken ze me aan met grote ogen. Ik bewonder hun bloemstukken en versieringen die ze gemaakt hebben. Ze zijn gemaakt om de natuurgoden gunstig te stemmen en een goede oogst te krijgen dit jaar.
Als ik wat verder wandel en even later terug passeer nodigen ze me uit voor een kom "sopa."
Heerlijk met tamarinda (gestoofde maïs.)
De mannen zijn benieuwd vanwaar ik kom. Estados Unidos señor? Nee nee jongens, Belgica, Europa. Ze kennen het niet.
Ik durf het aan om te vragen voor een foto. Voor de mannen, geen probleem, de dames die zijn wat verlegen. Thans hebben ze daar met hun mooie klederdracht absoluut geen reden voor.
Even later neem ik afscheid en vat de terugtocht aan. Die zal een goeie 2 uur duren.
Maar ik laat het me welgevallen. Als dank om naar hier te komen geeft de natuur me nog een mooi geschenk.
Verscheidene Quetzales laten zich horen en zien. Een Quetzal is de vogel waarnaar het geld hier vernoemt is. Ze komen haast uitsluitend in Gua voor op deze plek. Ze zijn er in vele kleurtjes. Degene die ik meer dan eens zag was blauw met geel en rood op zijn buikje. Ze fladderen bijna als een Colibri. Dus een foto nemen, daarvoor komt mijn kodakske tekort.
Als ik bijna beneden ben stopt er een pick-up. Ik mag mee en nog wel gratis!
Als ik thuiskom ben ik stikkapot, maar toch volgt er nog een pintje vandaag. Ah ja tis zaterdag.
Eigenlijk was ik van zin vandaag naar de vulkaan van Chicabal te gaan, maar ik ben te laat uit mijn nest dus dat gaat voor morgen zijn.
Klein katerke vandaag. Ja se, dat doe je zelf he.
Dan maar naar de warmwaterbronnen deze namiddag. En deze keer mét zwembroek en handdoek. Zalig, de meeste mensen gaan naar het ene bad, dus pak ik het andere. Zalig het water voor mij alleen, maar heet man! Een uur houd ik het vol.
Net als de stad sta ik opt gemakske op. Xela staat op als het zonneke komt piepen. Meestal rond een uur of 9. Daarvoor is het hier vrij rustig. Mijn ogen gaan open om 6.30u. Wat lezen, wat opzoeken... Ik besluit een kijkje te gaan nemen bij de warmwaterbronnen van Zunil.
Na wat door de stad te lopen vind ik wel een chickenbus. Voor luttele Quetzales mag ik mee. De mensen op de bus bekijken me. Een blanke die de chicken neemt, dat zien we niet veel. In reisgidsen wordt het ook afgeraden owv de veiligheid. Maar voor de alternatieve reiziger is het een feest.
Een eindje verderop is er iemand die het aandurft me aan te spreken in het Engels. Iets wat velen hier niet durven, ze schamen zich voor hun gebrekkige talenkennis. Uiteraard antwoord ik in "mijn Spaans met veel haar op." De man noemt Franco en hij wijst me de weg. Met een pick-up naar Fuentes Georginas.
Om eerlijk te zijn vielen ze me een beetje tegen.
De bronnen zijn natuurlijk, maar men legt ze teveel aan. Men is hier bezig met bungalows zetten... Niet doen jongens, zo gaat de charme eraf.
Na een uur had ik het al gezien. Maar niet direct "un camioneta" terug naar het dorp...
Ik besluit te wandelen. Er is toch maar 1 weg. Onderweg vergaap ik me aan de pracht van de natuur. De wagens die passeren claxonneren allemaal. Na een tijdje is er een die stopt en vraagt waar ik heen moet. Totaal in de ban van de bergen vergeet ik bijna de naam van het dorpje: Zunil.
Voor 10Q mag ik mee. 2 Minuten later sta ik achterop bij het hout en nog 3 andere mensen.
Zunil zelf ziet er eigenlijk best mooi en kleurrijk uit. Maar het zou gevaarlijk kunnen zijn.
Als ik "thuiskom" ben ik uitgeput. De rit terug in de chicken was ook weer 't een en 't ander...
Half 10 is een schoon uur. Bedje in, nog wat lezen en slaapkes doen.
Al zeker de reis naar Xela, voor de rest weet ik het nog niet. Rond 9u heb ik een bus. Opstaan gebeurt hier meestal rond 6.30u. Meestal is het zonnetje dan van de partij. Guatemalteken noemen hun land ook wel "het land van de eeuwige lente."
De avonden zijn fris, de ochtenden ook, maar als het zonnetje doorbreekt zitten we al gauw aan 23 a 24gr.
Als ik wat door de straat loop kom ik mijn vriend weer tegen "ergens zowat halverwege" zoals Louis het zo mooi zong.
Ik vraag hem wat er allemaal gebeurde gisteren met die sirenes enzo. Er zou ergens in de stad een gevecht uitgebroken zijn vandaar... De Fuego? Die kennen ze hier ondertussen. Laat hem maar wat spuwen...we hebben hem in ´t oog.
Het is een feest om hem (Byron) te zien en samen met hem dingen te doen. Het is 23gr ongeveer en wat draagt hij? Een trui met hoge kol, zijn wit hemd daarboven en handschoenen "mucho frio ahora amigo." Ik zal hem maar niet vertellen over onze Belgische temperaturen... Hij vraagt of ik al gegeten heb? Nog niet, maar ik moet om 9 uur de bus nemen. We gaan zalig iets eten bij een kraampje op de markt. Niet te geloven dat hier bijna geen toeristen komen... Het is hier zo zalig.
Plotseling krijgt Byron telefoon. Het is het bureautje waar ik mijn busticket gekocht heb. Byron is echt een man van de straat, men kent hem hier overal.
Oei oei we hebben ons eten nog niet en de bus is er al... Ja dan nemen we de volgende bus maar he.
Ik laat me meedrijven op het ritme van mañana... Je kan je druk maken, daar wordt je alleen maar meer moe van... Byron lacht als ik het hem vertel; Si amigo es la vida de aqui...
Na het eten laat hij mij een andere kant van de stad zien. De volgende bus is om 14.30u.
We bezoeken ondermeer het graf van Hermano San Pedro en zijn ziekenhuis.
El primera hospital en Guatemala por personas qui son diferente. Het eerste ziekenhuis voor mensen die "anders" zijn in Gua. Mensen met psychische aandoeningen, mensen met het Syndroom van Down. Er is ook een afdeling voor "gewone" mensen met gebroken armen, benen,...
Hier kan de doorsnee Guatemalteek betaalbare zorg krijgen.
In de psychische afdeling wordt er hard gewerkt vandaag want deze namiddag is er een groot feest op het binnenplein. En binnenkort natuurlijk...Kerstmis. Alles wordt in gereedheid gebracht.
Terwijl we door de gangen stappen worden we gevolgd. Een oud vrouwtje showt de hele dag haar babytje overal mee, we mogen het zelfs aaien. Zo schattig...
Even later zijn we weg.
We gaan naar een kunstmarkt. Die zijn er hier in Gua in overvloed. Elk plekje heeft wel iets typisch. Als we aankomen zie ik hem haast onmiddellijk zitten. Een van de mannen die ik ABSOLUUT wou zien en velen met mij... Meneer krijgt zelfs een hele kapel enal...
SAN SIMON, de heilige van drinkers, rokers en alle praktijken van die aard. Ook prostituees komen om zijn zegen vragen. San Simon wordt ook wel MAXIMON genoemd. Hij wordt op verscheidene plaatsen geëerd en dat wordt heel serieus genomen.
We slenteren verder de stad door op het ritme.
"Soy una raya del mar fantasma do naciudad mi vida la privida disait l'autoridad (Manu Chao)."
Even later neem ik afscheid van Byron.
Of toch voor even want ik ben van plan rond 20 december terug te komen. Dan zijn er hier heilige feesten te doen in Antigua. Of het moet zijn dat de wind me ergens anders heen blaast.
Hup de bus op, in Gua-city heb ik een tussenstop.
De rit Antigua-Xela duurt 4 uren met de bus die ik genomen heb. Op de bus kom ik een Canadese-Koreaan tegen. Eentje met haar (die bestaan dus ook) en hij geeft nog nuttige info ook... Hij vraagt me waarom ik geen "chickenbus" neem? Veel goedkoper... Goedkoper wel, maar met mijn rugzak en mijn gestalte...
Toch ga ik het nog doen alleen niet nu.
Na een uurtje arriveer ik in Gua-city. Ik heb nog wat tijd dus vlug iets drinken weliswaar met zicht op de halte. De bus moest toch maar eens op tijd komen... Als er een arriveert drink ik mijn cola op en wandel naar daar...
"Common man you're allmost here. Don't worry you got plenty of time. I'm here and I will not let them leave without me. You gotta go to Xela?"
Victor, op en top Amerikaan, zalige vent.
Hij staat ook te wachten. Hij heeft 35 jaar in de bouw gewerkt. Tot hij over 5 jaar bij een ongeval zijn nek brak.
Hij vertelt me hoe hij na 2 jaar revalideren naar hier kwam, hier een huisje kocht voor een prijsje en nu pendelt tussen California en hier.
Hij geeft me zijn adres. Send me an e-mail. Come to me. When you're in the place ask for the gringo. Everybody knows me.
Even later zit ik op de bus. De rit duurt nog een 3-tal uren. Buiten passeren mooie panorama's. Xela blijkt in een gebergte te liggen.
Als ik 's avonds op m'n plekje aankom heerst er een gezellige drukte. Het is een familiepensionnetje. Het zou perfect van de familie Van Gelder kunnen zijn. Een verzameling kunstenaars en creatieve zielen.
Vandaag zoek ik een goedkoop plaatsje om te slapen. Mijn laatste nacht in Posada San Vicente was goed, maar ik had het wel gezien.
Na 2 nachten luxe graag terug naar de mensen.
Morgen trek ik door naar Xela (Quetzaltenango). Xela is de naam die de Maya's aan de stad gaven en die hier onder de mensen nog altijd gebruikt wordt.
Kabas gepakt en gezakt en dan trek ik eropuit naar waar de wind me blaast. Eerst wel even een gezond ontbijt nemen. Bananenshake en een potje vanalles erbij wat granen, een banaan, een aardbei en acaï.
Wat is het lang geleden dat ik dat zalige paarse goedje uit de Amazone nog heb gegeten. 3 Jaar om precies te zijn, toen kwam Patricia er in Brazilië mee af. Erg lekker, verfrissend en gezond.
En dan op zoek naar een slaapplekje en evt ook al vervoer voor morgen. Nog 1 nacht blijf ik in Antigua maar ik kom zeker terug. Zeker 20-22 december, dan zijn er hier feesten en ceremonies te doen.
Echt goedkoop is het in Gua niet, maar het loont de moeite. Een bus naar Xela (geen chickenbus) kost al gauw 175 Quetzales of 44 Euro. Nou ja, het is dan ook 4 uur bussen.
Na wat opzoekwerk en wat bureautjes ontdek ik dat dit de normale prijs blijkt te zijn. Zo gezegd, zo gedaan, we hebben vervoer.
Het eerste, het beste plekje dat ik tegenkom vraag ik of er nog plek is voor vannacht. Voor 9 Euro of 35 Quetzales heb ik een bed en gedeeld sanitair. Para mi no problem, we zijn gesteld.
Op straat kom ik een oudere man tegen. Het blijkt Byron te zijn en hij telt 55 lentes.
Zo oud is hij dus ook weer niet. Hij is een man van de straat hier. Hij stelt voor me de stad te laten zien. Waarom ook niet?
Eerst wat musea gedaan, de hele andere kant van Antigua en dan een hapje eten bij de mensen.
Wat eten we? Hilachas, een typisch Guatemalteeks gerecht met wat rijst, een sausje en wat vlees. je neemt er ook nog wat groentjes bij. Heerlijk!
En dan zijn we weg. Waar gaan we naartoe? Naar een bioboerderij. De moeite, maar ik heb het al in redelijk veel andere landen gezien dus je kent het wel. Ze telen er een soort noot en daarvan maken ze echt vanalles. Van chocolade tot verzorgingsproducten. Heb me daar in een stoel gezet en een zalige behandeling gekregen. Gezicht, hoofd en nek...zalig.
Terug naar de wereld! De chickenbus op. Echt een aanrader! Stampvol, geen plaats maar ze rijdt en er staat muziek op in de bus.
Niet om met een grote rugzak te reizen, maar als het moet... Gelukkig staat de mijne aan mijn hostel.
We stappen af in Ciudad Vieja. Een van de 3 oude hoofdsteden van Gua.
De Spanjaarden hadden eerst een hoofdstad gekozen, maar "los volcanes" zagen dat niet zitten. Na 3 dagen hebben ze de plek volledig in de as gelegd.
Terwijl ik in de bus zat viel me nog iets op. Overal hangen fotos van Aardsengel Michael. Er is ook een plaatsje, San Miguel, naar hem genoemd.
In Ciudad Vieja aangekomen blijkt het een gezellige drukte te zijn. Er is een processie te doen en er staan wat kermiskramen en een marktje. De mensen kijken met grote ogen want toeristen die komen hier nooit.
Werkelijk geen enkele toerist is er te zien. Zalig.
Wie is die man toch met zijn bleke huid, zijn dikke buik, zijn zwarte lange haren en zijn fototoestel? Wat komt hij hier doen??
Hola que tal amigo? Muy bien? En hij spreekt nog onze taal ook... Buenas dias señor.
De praalstoet wordt vooraf gegaan door geknetter van bommetjes. Dat zou zijn om boze geesten op afstand te houden.
De straten zijn mooi versierd met tapijten van gewassen, gras en wat kleurkorrelachtige dingen. Dan komen de mannen. Ze torsen een zwaar beeld van Maria (denk ik) door de straten. Vooraf gegaan door tromgeroffel. Achter hen volgen een hele stoet mensen.
De verwondering van de mensen bij het zien van een toerist, de manier waarop we opgaan in hun geloof...
Het was de moeite alweer meer dan waard vandaag.
Moe en tevreden op naar mijn slaapplekje. Morgen is het weer vroeg dag. Vandaag was een zalige dag met zicht op de 3 vulkanen de Acua, de Acatengo en de Fuego. Je kan zelfs de kraters zien.
De Fuego is nog actief, zijn buur de Acatengo niet.
Ik zit buiten op een bankje en er trekken wolken rond de Fuego. Er komt zwarte rook uit. De hemel rond de vulkaan trekt dicht en dan dwarrelt er een dun fel oranje sliertje naar beneden.
De sirenes van politie en ziekenwagens gaan aan...
