9 september 2008 werd ik wakker in de dienst intensieve zorgen van het ziekenhuis. Verdomme! Het was mislukt. Twee dagen eerder had ik de helft van de medicijnenkast naar binnen gespeeld in de hoop van dit leven verlost te zijn. Meer dan honderd pillen waarvan op de bijsluiter stond dat ze slaapverwekkend zijn, was blijkbaar niet genoeg geweest.
Hoi, Ik ben Jonas trouwens (niet mijn echte naam). Momenteel ben ik opgenomen in de psychiatrie, na een mislukte zelfmoordpoging. Deze blog beoogt geen welgevormde proza of intelligente zinsspelingen. Ik moet gewoon ergens mijn verhaal en mijn gedachten kwijt. En waarom niet voor een publiek. Dit werkt therapeutisch.
Woede dus... Mijn eerste gedachten waren: "Wat een klootzakken dat ze mij hebben gered. Dit was mijn keuze! Die hadden ze moeten respecteren".
Sorry, dit is nu al te veel voor mij en ik moet nu al stoppen. Ik beloof je dat ik zal proberen elke dag iets te schrijven. Ik wil alles kwijt, al mijn angsten, trauma's, woede, verdriet, ... Alles. Maar nu heb ik alweer meer mijn zakdoek in mijn hand, dan mijn computermuis. Dus dan is het tijd voor een pauze.
