Gisteren hebben we een boeiende dag gehad in Kinshasa, vol plezante ontmoetingen. In de voormiddag zijn we op bezoek geweest bij de Club des Amis Damien, waar Maxime als tbc-patiënt werd verzorgd in 2OOO waarna deze groepen van genezen patiënten die nieuwe patiënten begeleiden en aanmoedigen in de zone Kinshasa explosief zijn gegroeid en met een degelijke structuur zijn uitgebouwd.
Uitgebreide voorstelling met Congolese welsprekendheid-zonder-einde, gelukkig afgewisseld met het tbc-lied zoals we het kennen uit de film en waarvan we de vertaalde teksten meekregen zodat we konden snappen wat we meezongen. Hier vervoegden Junior en Mariette ons ook voor de hele dag. Plezant, zowel voor ons als voor hen. Natuurlijk massa fotos gemaakt en vele vragen gesteld. s Middags bezochten we het graf van Sarah waar recentelijk een mooie grafsteen, betaald door DA, is aangebracht. Een kort moment van bezinning en relativering op een gigantisch groot, vuil kerkhof, dat officieel gesloten is, maar waar dagelijks mensen worden begraven en cachette Leven en dood staan hier een heel stuk dichter bij elkaar dan in ons rijke Westen waar de realiteit van de dood en cachette wordt weggemoffeld. Vanmorgen bv. was er in ons tbc-paviljoen nog grote opschudding, met het nodige geroep van de er logerende mamas, omdat een tbc-aids-kindje was gestorven: het vierde sterfgeval in amper twee weken
s Middags zijn we met ons allen gaan eten aan de mooie Congorivier, een gelegenheid om verder kennis te maken en natuurlijk het mooie landschap aan de stroom te verkennen. Daarbij word je dan weer geconfronteerd met steenkappers die zich te pleuris werken om de lavarotsen langs het water met engelengeduld te klieven en om te vormen tot steenslag voor de bouw of voor wegenwerken. Onvoorstelbaar wat je hier allemaal ziet qua creativiteit of noem het vaak slavenarbeid om toch een beetje eten te hebben, zij het voor velen amper één keer per dag, voor sommigen een keer of drie per week Dit land lijdt, dat is overduidelijk. Het is overleven à la Congolaise. Dat je hier dus best alles goed op slot doet en beschermt zal u niet verbazen.
Een avondje sfeer opsnuiven in de Matongewijk, met het nodige bier en de nodige decibels, kon alleen goed zijn voor de ambiance in ons team. Het theewater van een bepaald lid van de groep bleek nogal laag te staan die avond, maar we zijn allen behouden en doodvermoeid in Kimbondo gearriveerd, waar we vlak na aankomst werden getrakteerd op een ferme regenbui, voorbode van het nakende regenseizoen.
Onze laatste dagen komen er aan. Seffens vertrekken we naar Kinkolo, een ander stadsdeel aan de rivier, om er de sfeer op te snuiven en onze ogen de kost te geven. Hier kan je als je wil ALTIJD nieuwe dingen ontdekken, soms grappig, soms mooi, meestal chaotisch, vervuild, arm, arm, arm La survie in een stad met 7O% werklozen is het eigenlijk onbegrijpelijk dat er niet meer revolte groeit tegenover een elite die zich schandelijk blijft verrijken en de gewone Congolees laat creperen. Maar daarover verder gaan zou me te ver leiden. Groetjes, tot de volgende en wees lief voor elkaar in ons landje, de meeste Congolezen doen dat ook, zeker hier in deze kinderkliniek waar de aanhankelijkheid van de verlaten kindjes confronterend is en de volgende dagen, bij het afscheid, allicht nog meer gevoelens zal losweken. We zullen ze echter NIET meebrengen, wees maar gerust. Ook geen jonge kerels die natuurlijk graag onze jonge meiden proberen te charmeren, voorlopig zonder succes
De dagen vliegen hier voorbij! De meesten onder ons hebben zich al flink aangepast aan het Congolese bioritme. Sommigen worden bij het krieken van de dag heerlijk gewekt door fluitende muzikale vogeltjes en beginnen prompt mee te zingen, anderen maken er een sport van om deze vogeltjes grondig te bestuderen (nietwaar Paul??), nog anderen worden wakker door het getier van krijsende babys (Bénédicte en Sofie weten er alles van), en slechts een enkeling onder ons slaapt gewoon niet (daar kan Roger dan weer van meespreken).
Hoe dan ook, de sfeer zit er hier dik in!
We begonnen de hoogdag (15 augustus voor de minder katholieke mensen onder ons) met een schietgebedje voor allen die lijden aan diarree en andere ongemakken, en met een goedgevulde maag en nog beter aangevulde apothekerstas vertrokken we met onze Congolese Damiaanactie-vrienden naar een Centre de Santé van Kinshasa.
Hier werden we hartelijk ontvangen door een medisch team, dat ons rondleidde doorheen de verschillende kamers, en de enthousiaste verpleegster Françoise uit de film die ons uitvoerig de werking van le Club des Amis Damien voorstelde. Het was een hele attractie om te zien hoe een baby hier gewogen wordt (op dezelfde manier als een kilo aardappelen bij ons in België).
Ook het Tuberculose-lied werd voor ons gezongen en we konden zien dat het doel om TBC-patiënten te genezen beetje bij beetje efficiënt wordt bereikt, ondanks de primitieve medische omstandigheden.
Omdat Kinshasa enorm groot is (cest un pays sur soi-même zeggen de Congolezen ), is de Damiaanactie op 2 plaatsen gevestigd. (1 coördinatiecentrum in het oosten, en 1 in het westen)
Deze beide centra brachten we een bezoekje, en we werden telkens getrakteerd op een knappe powerpoint-voorstelling. Voor de één waren deze technische gegevens al wat boeiender dan voor de andere. ;-)
De ambiance in de Damiaanactie-jeeps zorgde voor lachwekkende momenten. Julien, Maxime, Honoré en Simon brengen ons telkens weer goed ter bestemming (wat op de zanderige en hobbelende wegen in deze miljoenenstad niet altijd vanzelfsprekend is)
De bedelende straatkinderen en de miserie van de mensen beleven we hier van heel dichtbij. Voor hen is het geen kwestie van leven, maar van over-leven. Iedereen heeft honger, enmensenrechten bestaan hier niet.
Maar we geven hier wat we kunnen... Zo werkten we donderdag en vrijdag flink door aan de kinderkamer in Kimbondo, en stilaan bereiken we knappe resultaten!
Ook de kindjes zelf werken gretig mee met het schilderwerk.
Sofie en Bénédicte spreidden hun artistieke kunsten volop ten toon, en fleurden de kamer op met kleurrijke vlinders.
Ook al valt de elektriciteit hier geregeld uit, en zitten we af en toe zonder water (tot grote ergernis van zij die de kamer moeten delen met iemand die zich niet kan wassen), toch is het een fantastische ervaring hier te mogen vertoeven, en op een zinvolle manier te werken aan iets wat een ander beter maakt.
Zondag
12 augustus begon schitterend. Toen we opstonden stond er een fris
windje, maar dat zijn we ondertussen op onze prachtige heuvel gewoon.
Een half uur te vroeg stonden Maxime, Julien en Honoré reeds
aan onze deuren. Spijtig genoeg konden onze door vermoeidheid
geteisterde Sofie en Bénédicte niet meegaan op uitstap
naar Les chutes de Zongo. Zaterdag waren we reeds een bordje
tegengekomen na een uur rijden dat het nog maar 50 km te gaan was,
maar wat we niet wisten was dat de baan net zoals vele baantjes hier
quasi onberijdbaar was. Na een hobbelige rit van 3u30 kwamen we aan
bij de watervallen. Deze overtroffen volledig onze verwachtingen
aangezien ze 65m hoog zijn en zich nog in de ongerepte natuur
bevinden. Na het middagmaal kropen we nog even op de rotsen om
prachtige fotos te maken. Toen viel me op hoe enorm bezorgd de
mensen van Damiaanactie-Congo wel zijn, aangezien we in hun ogen wat
risicos namen om de perfecte foto te schieten. Gelukkig
waren zij er nog om ons op de gevaren te wijzen.
Enkele
uren later, op de terugweg, stopten we nog even op een klein marktje
om wat fruit te kopen en de tafelvoetbalwedstrijd tussen Maxime le
joueur fantasTIQUE en Roger le joueur magniFIQUE bij te
wonen. Eenmaal terug in Kimbondo vertelden we de verhalen aan de
ondertussen goed uitgeruste Sofie en Bénédicte, die
spijt hadden dat ze er niet bij konden zijn.
Maandagochtend
begon spijtig genoeg met slecht nieuws. Sarah voelde zich niet goed
en kon niet werken. Gelukkig hielp Litican haar door al haar
vloeibare momenten heen. Getest en goed bevonden;-). Na enkele
ogenblikken werken werden Siegfried en ik (Kenneth) ter hulp geroepen
bij de elektricien. Er moesten kabelgoten geplaatst worden in gebouw
A, het oudste gebouw dat nu met ons sponsorgeld wordt gerenoveerd.
Dit is geen evidente zaak in Afrika, aangezien de mensen hier geen
middelen hebben om zich deftig werkgerief aan te schaffen. Na de
kabelgoten en het constateren van een kapotte betonmolen kwamen we
terug aan bij de groep. Tot onze verbazing waren Sofie en Bénédicte
al aan de 2e verflaag op de bedjes begonnen en was de
kamer al in een ver gevorderd stadium. Aan zo een snelheid werken kan
enkel door teamwork, en ook al was het team verzwakt, toch ging het
werk prachtig vooruit. Eenmaal fris gedoucht genoten we van ons
avondmaal, legden we een kaartje en gingen we een zalige nachtrust
tegemoet.
Al
vroeg in de ochtend werden we dinsdag gewekt door het gekraai van de
totaal ontregelde haan. En plots stond daar aan de ontbijttafel
Sarah, met vernieuwde krachten en een glimlach van hier tot in
België. Enorm blij dat ze genezen was en dat ze weer kon werken.
Met volle enthousiasme vlogen we erin. Deuren en ramen afschuren en
een afwerkingslaag verf op de muren, de overgebleven bedjes een 2e
laag verf geven en de voormiddag zat er weer op. Toen was het tijd om
aan de toiletten te beginnen. Deze zijn nooit deftig onderhouden
geweest en met de wasknijper op de neus maar met volle moed begon
Roger aan het schuren van de muren. Om 17u30 was hij dan ook blij te
mogen stoppen, net als de rest van de groep. Uitgeteld verfristen we
ons en aten we ons avondmaal, waarna we traditioneel met de kaarten
speelden.
Allen zijn we
benieuwd naar de uitstap van morgen. Nu gaan we eerst nog genieten
van een goede nachtrust om er met volle moed tegenaan te gaan.
even een kort berichtje om te zeggen dat alles goed gaat. Een van dees dagen gaan we terug updaten. Spijtiggenoeg zijn we de USB stick vergeten groetjes
Wij gaan proberen ieder om beurt een stukje van onze belevenissen in Kimbondo te vertellen. Vandaag is het de beurt aan SOFIE!
Hier gaat ze:
Zondag (5 augustus) hebben we na het heerlijke ontbijt (pistolets met choco, honing, smeerkaas, Belgische én Italiaanse koffie,....) een misviering bijgewoond.
Dit was een geweldige ervaring! De kinderen zijn enorm enthousiast en ritmisch! In tegenstelling tot onze soms wat eentonige misvieringen, was het hier een heus feest, wel twee
en een half uur aan een stuk!
Nadien zijn we naar de bonobo's en de watervallen van Lukaya (1 meter hoog) vertrokken. De natuur was er prachtig! Na een stevige wandeltocht tussen de apen (vooral Paul
kwam er goed mee overeen) heeft Maxim ons eten besteld. We veronderstellen dat de patatten nog geplant moesten worden, aangezien we zo'n 2 uur op onze frieten moesten wachten.
Maar, honger is de beste saus en met een frisse pint erbij heeft ons dat geweldig gesmaakt.
Maandag (6 augustus) was onze eerste werkdag! We begonnen met volle moed de kamer te ontruimen. Paul en Kenneth hebben ondertussen de elektriciteit
aangepakt. Ze zijn begonnen met het herindienststellen van 2 zonnepaneelsystemen, maar helaas zijn de (dure) batterijen van het ene systeem kapot, het andere systeem werkt
terug. Siegfried en Roger hebben de kamer klaargemaakt om te schilderen, de ladies hebben de bedden afgeschuurd. Dit ging niet van een leien dakje, maar we hielden de moed erin
door middel van wat volksmuziek. De kinderen hier zijn geweldig hulpvaardig, we staan er dus zeker niet alleen voor.
Dinsdag (7 augustus) is voorbij gevlogen! De mannen waren snel klaar met de kamer (ze is helemaal afgewassen en geplamuurd) en zijn ons dan een handje komen helpen.
Dat ging veel beter vooruit! Door de vele helpende handen, hebben we buiten het afschuren van de bedjes, ook al een anti-roestlaag kunnen leggen. We hebben ook al kleuren
gekozen voor onze kamer, het wordt een heus kinderparadijs!'s Avonds hebben we ook al pakjes gemaakt om aan de kinderen van l'Hopital de la rive te geven, het is wel leuk om
eens Sinterklaas te kunnen spelen!
Wist je datjes:
Wist je dat Saar moet trakteren? Zij heeft als eerste diarree!Hoezee!
Wist je dat Popol het niet echt kon vinden met de bonobo's? Als hij te dicht in hun buurt kwam, kreeg hij zand in de ogen.
Wist je dat Lydiane als Mama Mia goed haar best doet? Zij zorgt er altijd voor dat er 's avonds warm eten is.
Wist je dat Ben een vriendinnetje heeft? Ze heeft bij de bonobo's een stalkster opgescharreld.
Wist je dat Silvia haar hand heeft verbrand door even aan het vuur te voelen of het al warm genoeg was?
Wist je dat Fried koko ons stil probeert te houden met zijn toffe, zelfgemaakte spelletjes?
Wist je dat Ken al een prachtig portret gekregen heeft?
Wist je dat Roger vandaag achtervolgd werd door Daniel, een plaatselijke kleuter?
Wist je dat de tijd hier voorbij VLIEGT? Daarom vragen wij aan ouders en sympathisanten om ons vliegtuig te saboteren, we vinden het niet erg om nog een maandje langer te blijven!
Onze vlucht van huis tot in Kinshasa heeft 24 uur geduurd. U kan zich de graad van vermoeidheid voorstellen bij aankomst s avonds in het pediatrisch hospitaal van Kimbondo. Zaventem: ongelooflijk verhaal: gezamenlijke bagage: max. 405 kg, werkelijk gewicht 405 kg!!! Oef! Maar dan... Vertragingen in Brussel, in Parijs, in Adis Ababa en nog eens in Brazzaville dus pas omstreeks 16 uur op weg naar het DA-secretariaat, waar we lekker eten en drinken voorgeschoteld krijgen (frieten-bier) om pas rond half acht met muziek te worden ontvangen door enthousiaste kinderen en een blije Père Hugo in Kimbondo. Vier uur later dan voorzien, want de 20 km leken wel het drievoud vanwege het verkeerskluwen.
In Kimbondo krijgen we een prima logement in een rustige omgeving, dus goed bijslapen!
Vandaag kwamen we verder op krachten. We verkenden het hospitaal en we maakten kennis met de mogelijke werken die we volgende drie weken kunnen uitvoeren. Zoals onze voorgangers, de Franstalige groep, zullen we een zaal van de tbc-afdeling opsmukken en hopelijk nog een ruimte in het hospitaal kunnen opknappen. Van Kenneth en Siegfried wordt verhoopt dat ze zich op de krakkemikkige elektriciteit storten. Maandag zien we wel wat het wordt. Het eten is voorlopig goed te doen: de kok is er voor ontbijt en middagmaal, s avonds moeten we onze plan zelf trekken, met de overschot van s middags.
Na de middag zijn we met Paulin, de verantwoordelijke voor de verlaten adolescenten (het loopt hier vol met verlaten kinderen en babys!), de mooie vallei in getrokken. Hier bevinden zich de bronnen - die zorgen voor de watervoorziening - en de groentenvelden waar de buren hun voedsel zelf kunnen telen op voorwaarde dat ze een deel afstaan aan het hospitaal: dit lijkt ons een mooie formule. Een serieuze beklimming doetons snakken naar een verfrissende douche. Over die luxe beschikken we hier ook al! Voor iedereen van ons groepje is deze kennismaking een stimulans te meer om er volgende week tegenaan te gaan. We hebben met eigen ogen de vele noden kunnen zien en wat het meest opvalt is de uitgestrektheid van deze instelling en het grote aantal patiëntjes, maar ook de vele zorgverstrekkenden, van dokters over verplegers en helpend personeel. In de tbc-afdeling is de nood groot, met zijn meer dan 50 patiënten, die in feite 4 zalen nodig hebben maar in realiteit maar over twee zalen beschikken. De franstaligen hebben knap werk geleverd in de eerste zaal, die frisse kleurtjes heeft gekregen, bekroond met mooie beschilderingen, aangebracht door een artistiek aangelegde vrouw van de groep.
Onze dag is besloten met een potje UNO, het pesterig plaagspel om de geest te ontspannen voor het slapen gaan.
Nog 5 daagjes en we zijn weg! Strakjes komen alle reizigers samen en we zullen wel zien wat da da ga geven. De Roger heeft vanalles mee om te verdelen, ik hoop da ik nog plaats ga hebben in de valiezen waar ik nog niet aan begonnen ben (een schande, ik weet het)!
Welkom op onze blog over het Damiaanbouwkamp Kimbondo. De bedoeling van deze blog is om informatie en onze bevindingen te verstrekken zowel voor, tijdens als na onze reis. Misschien onzelf even voorstellen. Wij zijn een groep van 8 mensen uit heel België die voor Damiaanactie op 2 augustus 2007 vertrekken naar het verre Congo voor daar een pediatrisch centrum op te richten. Tot 25 augustus 2007 zullen we daar leven en werken, en mee bouwen aan een toekomst voor vele kinderen.
Wij danken jullie ten zeerste en laat maar gerust berichtjes achter
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
