Lieve lezer, als ik U zo mag aanspreken, dit blog staat op zijn kop en moet van achter naar voren of beter van onder naar boven , in zoverre dat gaat , gelezen worden, hoewel het zo ook gaat. Veel plezier, hoewel niet alijd...
Uit liefde voor mijn trouwste vriend.
Ouder wordend in een steeds hardere, koudere wereld ondanks de opwarming wordt de relatie met de, mijn hond steeds belangrijker. Mensen ontgoochelen, honden nooit.
Na lange afwezigheid... en wat een hartverscheurende situatie werd...
Tijd vliegt zoals elkeen wel weet. Morgen, morgen zal ik dat wel even doen... en dan later wel , nu echt geen tijd. Absoluut geen slechte wil, maar de omstandigheden. En ons Jelke is ondertussen een eerder bejaarde dame, nog heel flink ter been, met wat kwaaltjes van ouderdom. Nog altijd hetzelfde prachtige karakter, kalm, trouw, gemakkelijk, en enorm eigenzinnig, een top-bouvier . Door heel vaak en vooral langer in het buitenland te zijn werd het moeilijk om ons gezamenlijk wedervaren regelmatig op mijn blogske te krijgen. Onze avonturen liepen gewoon verder, en de band en vertrouwen groeiden voor zover dat nog mogelijk was. In 2016 vertrokken wij van onze bijna vaste stek in de Dololomieten en in plaats van huiswaarts te keren wilden wij een poging wagen om eens voorbij Toscane op avontuur te gaan. Van de ene ontdekking in de andere, en van plekken waarvan wij het voornemen maakten er zeker terug te komen belanden wij in Basilicata. Negen maanden bleven wij op 50 meter van de Ionische zee staan. De zomerdrukte verdreef ons dan naar Calabrië en daar verbleven wij dan weer even om in totaal 3jaar vlak bij die Ionische zee te vertoeven. Om het kort en tot de essentie te houden; wij werden daar met het reusachtige probleemvan de zwerfhonden geconfronteerd. Meer nog wij leefden er naast en vaak ook tussen. Wij dat is dus ook met Jelke onze Boef. De aanpassing was alleen maar voor mij. Voor Jelke zijn honden gewoon honden en als die braaf zijn , wat is dan het probleem. Sukkels moet je helpen, dat kan niet anders, er was dus veel te doen. En toen ik de zeer grote Mama met zeven jongen , maximaal zes weken oud, ontmoette, was dat liefde op het eerste zicht. Toen de omstandigheden zo werden, beslisten wij om alleszins de twee kleinsten en zwaksten, dacht ik, bij ons, dus ook bij Jelke op te nemen. Nooit kon ik vermoeden dat de helaas veel te korte tijd met de grote moeder zwerfhond zo'n emotionele relatie bij mij zou veroorzaken.
Ik zal eerst wat foto's tonen en dan proberen een rustig relaas te brengen van een uiterst bewogen periode
Met deze sfeerschepping verzoek ik aan te tonen dat "op reis" zijn met je hond een unieke belevenis kan zijn. Daarom heb ik de tekst hier geplaatst. Eigenlijk hoort hij op een ander blog: Onze reisjes
Internet verschaft veel informatie, dat is een voordeel. Over de inhoud van de informatie moet de lezer zelf een oordeel vormen. Ik vermeld hier twee bronnen die volgens mij een vrij ernstige visie betreffende castratie van honden aanbieden.
Tijd vliegt zoals elkeen wel weet. Morgen, morgen zal ik dat wel even doen... en dan later wel , nu echt geen tijd.
