Ik stond op het punt te antwoorden op Sherlocks vraag toen onze hospita kordaat op de deur klopte. Ze wist ons te vertellen dat er bezoek was van een blonde jonge dame voor ons. De knappe verschijning stapte zelfzeker de kamer binnen, haar naam was Mary Morstan en ze mocht zeker gezien zijn. Ze vroeg ons achter een gunst om een mysterieuze zaak op te lossen. Natuurlijk werd Holmes een nieuwsgierig aagje en vroeg aan juffrouw Morstan om haar verhaal te doen. Ze vertelde ons dat haar vader een officier was in India en het bevel had op de Andaman-eilanden. Maar sinds zijn terugkomst naar Engeland jaren geleden is hij spoorloos. Het eigenaardige aan de zaak is dat 6 jaar geleden een advertentie stond in de krant voor haar adres, die ze dan ook had gegeven uit nieuwsgierigheid. Sinds dien ontving Mary elk jaar opnieuw een doos met een kostbare parel maar deze keer had ze een brief gekregen waarin men wou afspreken omdat haar onrecht was aangedaan. Maar zoals bij de parels stond er geen afzender bij vertelde ze ons ook nog. Mary wilde dat we met haar meegingen naar de afgesproken plek. We stemden dan ook toe op haar verzoek.
We traden de kamer binnen en daar stond een kleine kale man met een iets oosters uiterlijk. Hij stelde zich voor als dienaar voor als Thaddeus Sholto, de zoon van officier Sholto die samenwerkte met de vader van Mary. Hij vertelde ons het leven van zijn vader en over de plotse dood van de vader van Mary die geheim moest blijven. Hij vertelde ons verder dat zijn vader zijn laatste levensjaren in angst leefde. Hij sprak bij zijn dood over een man met een houten been. Verder bleek ook dat hij de afzender is van de parels die Mary elk jaar ontving. Ze bleken maar een miniem deel van een grote schat te zijn die officieren Sholto en Morstan hadden meegenomen bij hun terugkomst naar huis. Thaddeus had jaren lang gezocht met zijn broer Bartholomeus maar na heel de tuin te hebben uitgegraven was er nog geen spoor van de kist. Uiteindelijk vonden ze per toeval jaren later een geheime zolder waar dan ook de schatkist lag. Thaddeus schreef de brief dus om de buit eerlijk te verdelen met Mary. Hij wou dat er geen politie bij betrokken was zodat ze de buit konden houden en verdelen met Mary. Daarom had hij natuurlijk ook nooit zijn adres ergens bijgestoken.
Toen we aankwamen in Norwood bij het kasteel van Bartholomeus, vernamen we dat hij hem al heel de dag opgesloten hield in zijn kamer wat niet van zijn gewoonte was volgens zijn huisvrouw. Ik forceerde de deur om te kijken wat er aan hand was want hij antwoorde niet op onze vragen. Toen ik de kamer binnenstapte lag hij dood in zijn stoel. Sherlock begon direct met het zoeken naar de doodsoorzaak van de man. Hij vond in zijn hals een houtenpijl met gif wat wees op een moord. We zochten direct naar aanwijzingen wie de daders waren en hoe ze zijn binnengeraakt. We vonden eerst een voetafdruk op de vensterbank van een houten been en achteraf een tweede afdruk die zo klein was dat ze bijna alleen kon zijn van een kind die via het dak moet zijn binnengekomen. Het houten been kwam ons bekend voor met het verhaal over officier Sholto voor zijn dood. Alleszins wisten we dat we opzoek waren naar minstens twee daders. Ze wisten klaarbelijk van de schat want deze was ook gestolen en ze lieten ook een briefje achter met daarop "Het teken van vier" .
In de krant stond een artikel over de zaak rond Bartholomeus waarbij de politie nog geen spoor heeft van de moordenaar. Hiermee was Holmes meer dan tevreden, het kon niet beter verlopen voor hem. De moordenaar zou geen besef hebben dat hij ze op het spoor is. Holmes vermoedde dat ze gevlucht zijn met een boot genaamd "de Aurora" op de Thames die sinds de dag van de moord verdwenen is. Uit het niets stonden er opeens een aantal mannen bij ons in de kamer, Holmes stelde me voor aan de rechercheurs van Baker Street naar wie hij de voorgaande dag een telegram had gestuurd. Hij vertelde me dat als er iets vermist is deze mannen de eerste zullen zijn die het vinden. Hij stuurde ze elk naar een gebied om de boot te zoeken en dit aan hem te komen melden. Terwijl de rechercheurs op zoek gingen verdiepten ik en Holmes ons nog eens in de kleine voetafdrukken. Het kan toch niet dat een kind hiermee te maken had vroeg ik me af. Holmes onderzocht enkele boeken en had de link gevonden op indrukwekende wijze. Volgens hem moeten de kleine voetafdrukken komen van inboorlingen van de Andaman-eilanden waar officier Sholto het gezag had met Morstan. Het zijn één van de kleinste wezens op aarde maar daaruit blijkt ook dat de man met het houtenbeen van het eiland moet komen en waarschijnlijk een gevangene was van Sholto.
Dat de rechercheurs de boot niet vonden maakte Holmes zeer ongelukkig, dit was duidelijk buiten zijn verwachtingen. Hij kreeg geen vat op wat er gaande was , een boot die niet ergens langst de oever ligt en niet weg kan zijn. Drie dagen lang brak hij zijn hoofd erover terwijl ik mijn verhaal verder schreef. Uit het niets schoot hij dan toch recht en vertrok zonder iets te zeggen. Ik ging hem achterna maar raakte hem kwijt waarna ik terug ging naar de woning om hem op te wachten. In de avond kwam hij thuis als een kind dat nieuw speelgoed had gekregen . Hij vertelde me dat hij op het idee was gekomen dat je een boot makkelijk kan verstoppen een paar dagen in een scheepswerf voor zo gezegd een aanpassing te doen. Hij ging daarom ook zo snel als hij kon elke scheefswerf afzoeken om te zien of de boot zich daar ergens bevond. Hij had niet direct raak vertelde hij me maar bij de vijftiende werf , de Jacobson's Yard, lag hij er dan toch. Het was nog maar een kwestie van de daders en de kist ter gelijk optenemen.
We zaten de Aurora op de hielen, beide boten vaarden met volle snelheid de Thames af. We haalden ze beetje bij beetje in toen opeens het mysterieuze wezen met de kleine voeten op het dek verscheen. Het was zo een afschuwelijk wezen met een groot misvormd hoofd. Uit het niets haalde het schepsel een houtenpijp tevoorschijn maar voor hij ons kon raken met zijn gifpijlen kon Holmes hem neerhalen met zijn revolver. Natuurlijk was er nog een tweede dader die probeerde te ontsnappen door de boot naar de oever te brengen. Maar hij had het ongeluk dat zijn houten been vast zat in een modderpoel. Na het inrekenen van de tweede dader namen we een kijkje in de schat maar daar zat jammer genoeg niets in. De daders hadden de buit in de rivier gegooit toen ze werden achtervolgd. De man met het houten been bleek ook dan nog eens een gevangene te zijn dus Holmes had het weer bij het rechte eind. Dit was natuurlijk een belevenis om nooit te vergeten al was het spijtig dat we het deel van de schat niet konden geven aan Mary. (ik had ze wel nog eens graag gezien)
