Een week nadat mijn oudste broer werd opgesloten, overleed mijn vader. Ik was zo verdrietig dat ik mij 3 dagen opsloot in mijn kamer. Ik had mijn moeder al verloren en mijn vader was nu ook weg. We bleven thuis nog met 3 over. Mariano vertrok kort daarna met zijn lief naar Afrika. Ze had zijn hoofd helemaal op hol gebracht en Mariano is haar blindelings gevolgd. Uiteindelijk was alleen Marcelino nog over. Hij was een echte voetbalfreak en op een dag kwam er een bekende ploeg uit de hoofdstad spelen in onze stad. Ze vonden dat Marcelino goed speelde en ze overhaalden hem om met hen mee te gaan en te trainen. Marcelino ging in op het aanbod en zo bleef ik alleen achter. Door de opkomst van de televisie kwam er niemand meer kijken naar mijn voorstellingen. Ik kreeg soms nog een aanvraag om ergens te gaan zingen bij een speciale gelegenheid of om een verhaal te gaan vertellen maar dit gebeurde bijna nooit meer. Toen de mijn gesloten werd, vertrok iedereen uit de stad. Ik was de enigste die er bleef.
Het enigste wat ik deed overdag was rondleidingen geven aan groepen toeristen die "de spookstad" eens bezochten. Ze konden amper geloven hoe wij destijds konden leven in zo'n kleine huisjes.
Ik ben nu alleen, net zoals mijn moeder toen ze vertrok. Ik lijk dus toch een beetje op elkaar.
Op een dag kwam er een verzoek van een oudere (en rijkere) dame uit de stad die vroeg of ik bij haar thuis een voorstelling wou doen. Ze vroeg dit omdat ze op haar leeftijd (92) niet naar ons huis kon komen om mijn voorstelling te zien. Ik ging met veel plezier in op haar verzoek. Niet alleen om haar een plezier te doen maar ook omdat ze mij een grote beloning beloofd had. Doordat ik dit 1 keer gedaan had, bleven er mij mensen vragen om dit ook bij hen thuis te doen. Ik ging er elke keer op in. Maar op een bepaalde dag vroeg onze huiseigenaar of ik bij hem ook eens wou komen vertellen. Ik ging er alleen op in want als ik het niet deed, kon dit gevolgen hebben voor het huis waar we woonden. Toen ik aankwam bij zijn huis, zei hij tegen mij dat ik mijn verkleedkleren niet nodig ging hebben. Ik ging naar binnen en ik begon te vertellen. Maar ik voelde mij totaal niet op mijn gemak. Ik was nerveus en vergat soms wat ik ging zeggen. De man vroeg mij of ik niet wat dichter bij hem kon gaan staan omdat hij nogal hardhorig was. Ik deed het zonder er echt bij na te denken maar kort daarna vroeg hij of ik op zijn schoot wou komen zitten. Ik deed het en toen begonnen de problemen. De man was zelf niet aan het luisteren naar mijn verhaal, hij had alleen maar oog voor mij en zonder dat ik het goed en wel besefte zat hij mij overal te betasten. Ik was helemaal stijf geworden en kon mij helemaal niet bewegen. Hij kon met mij doen wat hij wou.
Toen ik thuis kwam, zei ik tegen mijn oudste broer dat ik hem even alleen wou spreken. Ik vertelde hem alles. Ik had daarna het gevoel dat ik het hem beter niet had verteld. 2 weken nadat ik het aan mijn broer had verteld, heeft vader me verteld dat de huiseigenaar dood aangetroffen was in zijn huis. Iemand had hem de kop ingeslagen met een schop. Toen mijn oudste broer een half jaar daarna op café was en teveel gedronken had, heeft hij voor heel het café geroepen dat hij de huiseigenaar had vermoord. Hij werd onmiddellijk meegenomen door de politie en hij werd opgesloten in de gevangenis.
Mijn vader wou dus een kleine wedstrijd houden om te zien wie de beste filmverteller was en wie de eer zou krijgen om (bijna) elke dag naar de bioscoop te gaan. Mijn jongste broer deed niet mee omdat hij nog te jong was. Het ging dus tussen mij en mijn 3 andere broers. Mariano was als eerste aan de beurt maar doordat hij met zijn liefje naar de film was geweest, had hij niet echt veel van de film gezien en kon hij dus ook bijna niets vertellen. Toen was Marcelino aan de beurt maar doordat hij was beginnen stotteren sinds moeder het huis had verlaten, kreeg hij 3 volle zinnen uit zijn mond in een kwartier. Marcelino en Mariano waren al uitgeschakeld. Toen was mijn oudste broer Mirto aan de beurt. Hij presenteerde de indianenfilm die hij had gezien zo goed dat ik dacht dat ik geen schijn van een kans meer maakte. Na 2 weken was ik eindelijk aan de beurt en ik moest de film Ben-Hur gaan bekijken. Toen ik terug thuis kwam van de bioscoop en me aan het klaarmaken was (met mijn traditionele kopje thee) om de film te vertellen, was ik al driftig aan het nadenken hoe ik het ging doen. Maar eens ik op het denkbeeldige podium (de living) stond, nam één of andere kracht het van mij over. Ik vertelde de film met zoveel inleving, gebaren en uiteenlopende stemmetjes en personages, dat de hele familie achterover geblazen werd. Na mijn voorstelling werd ik door mijn vader (die bijna aan het wenen was van ontroering) onmiddellijk verkozen tot vaste filmvertelster.
In de weken die volgden begon ik mijn eigen rekwisieten te maken en kledij te dragen om mijn personages nog beter te kunnen uitbeelden. Na een paar dagen kwamen er zelfs een paar vrienden van mijn broers kijken. Het applaus dat ik toen kreeg was oorverdovend. Ik was verliefd op het applaus.
Weken gingen voorbij en er kwamen steeds meer mensen naar mij kijken in ons huisje. Er werd zelfs over me gepraat in de stad. Mijn vader en mijn broers hadden het fantastische idee om aan alle mensen die kwamen kijken naar mij (op dat moment een 40-tal mensen) een minimum bijdrage te vragen. Op die manier verdiende onze familie er ook iets aan. In een mum van tijd was ik bekend over de hele stad. Er kwam een massa volk naar me kijken en ik vond het zo leuk om op het einde telkens een groot applaus te krijgen van het enthousiaste publiek. Ik had zelfs een grote kist met daarin alle rekwisieten die ik had. Maar mijn grote succes is ook een beetje mijn keerpunt geweest.
Mijn dagelijkse bezigheden zijn niet dezelfde als die van elk ander meisje in de stad. Ik ben opgegroeid met 4 broers en dan neem je hun gewoonten en hobby's ook over. In de stad is het de gewoonte dat iedereen een bijnaam heeft. Ik, in tegenstelling tot mijn broers, heb geen echte bijnaam. De vrienden van mijn broers noemen me wel eens Het Malle Mokkeltje maar dit is niet echt een leuke bijnaam maar je kan wel zien dat er 2 m'en in voorkomen.
Mijn broers hebben me verschillende zaken geleerd toen ik opgroeide. Ze hebben me leren rechtstaand plassen. Toen ik voor de eerste keer in de school naar het toilet ging, kon ik gewoon niet neerzittend plassen. Het was als het ware tegen mijn natuur in. Ik ging ook regelmatig met mijn broers naar de rivier om met katapulten en keien op hagedissen te schieten. Ik was als meisje de beste, ik moest de hagedis maar een halve seconde zien en ik had ze al geraakt. Mijn broers stonden in het begin versteld van wat ik allemaal kon doen met die katapult maar na een tijdje gaven ze toe dat ik wel degelijk de beste was. Thuis deed ik niet veel meer dan de afwas en bedden opmaken. Volgens vader was dit de reden van mijn bestaan. Maar buiten afwassen en bedden opmaken had ik nog een ander talent. Ik kan goed verhalen vertellen en dit heeft eigenlijk mijn hele leven veranderd. Zoals ik in mijn vorig bericht heb gezegd, heeft mijn familie het helemaal niet breed en het enigste amusement dat er is in de stad is een bioscoop. Doordat we nooit met de hele familie kunnen gaan naar de bioscoop (de kaartjes zijn VEEL te duur) stuurden we altijd 1 iemand die de film ging bekijken en als die dan terug thuis kwam van de bioscoop, vertelde hij het verhaal aan de hele familie. Mijn eerste 16 levensjaren hebben hier eigenlijk rond gedraaid. We zijn met 5 kinderen thuis dus wilden we beslissen wie de beste filmverteller was en wie dus elke dag naar de bioscoop mocht gaan om naar de film te gaan kijken en hem dan te vertellen aan de rest.
Voor ik goed en wel kan beginnen aan deze blog moet ik mij en mijn omgeving eerst even voorstellen. Ik woon samen met mijn vader en mijn 4 broers in een stadje dat midden in één van de droogste woestijnen in Chili ligt. De droogste ter wereld trouwens. Het stadje is gevestigd naast een salpetermijn. De hele stad werkt daar en alle inkomsten komen van de salpetermijn. Zonder de mijn zou dit stadje zelfs niet bestaan hebben! Mijn familie behoort niet tot de rijke klasse hier, de rijken zijn de grootgrondbezitters die ook de meeste huizen bezitten en de eigenaars zijn van de mijn. Mijn vader werkte in de mijn maar sinds zijn ongeval kan hij daar niet meer werken en daarom hebben we het niet echt breed. Mijn vader zijn benen zijn tijdens een arbeidsongeval in de mijn verlamd geraakt en dus kan hij nu niet meer lopen. Hij ontvangt een invaliditeitspensioen waar we amper van kunnen leven, laat staan dat we een rolstoel voor mijn vader kunnen kopen. Om dit probleem op te lossen hebben we onder de leunstoel van mijn vader een paar wieltjes gemonteerd zodat hij toch een beetje mobiel is. Je vraagt je nu waarschijnlijk af wat er met mijn moeder is gebeurd, nou ja, mijn moeder liet ons allemaal in de steek na het ongeval van vader. Zonder afscheid te nemen was ze gewoon weg. Mijn vader is er nog altijd kwaad om en daarom mogen we thuis nooit over moeder praten.
In onze familie beginnen alle namen met een "m". Mijn vader wou dit zo en als je hem vroeg waarom hij het zo wou dan had hij onmiddellijk een een antwoord klaar. Neem nu bijvoorbeeld Marilyn Monroe. Haar echte naam was Norma Jean maar toen ze haar naam veranderde naar Marilyn Monroe werd ze op slag wereldberoemd. Ik vind mijn naam eigenlijk niet zo mooi. Maria doet me denken aan oude vrouwen in een rusthuis en Margarita, wel ja, laten we het erop houden dat ik niet zo graag pizza eet.
