Tijdens ons ontbijt in Palapye hadden we al gemerkt dat het regenseizoen ons aan het inhalen is.

Donkere, zwarte wolken schieten ons voorbij en besparen ons wat nog komen zal...

De natuurlijke grens tussen Botswana en Zuid-Afrika is de machtige Limpopo rivier, naar waar de aangrenzende Zuidafrikaanse 

provincie is genoemd.

Aan de grens worden we snel en vriendelijk bijgestaan door een volslanke Douane-lady. Zij blaast op 20 november 40 kaarsjes uit en 

krijgt van ons een Happy Birthday lied als geschenk.

De zon steekt als geen ander..maar wisten wij dat dit de laatste zonnestralen gingen worden voor de komende dagen...

Het rainy season is echt wel héél nabij en we trekken, samen met de gitzwarte lucht boven ons door naar het Limpopo berggebied.

Van asfalt gaan we terug op zandwegen, en het zand wordt omgeruild in rotsen en keien...

Een hemels mooie streek met enorme vergezichten maar veel komen we hier niet tegen.

We tikken al tegen vieren aan en willen echt nog een veilige overnachtingsplaats vinden.

Na een tijdje rijden komen we, pal in het verre wildgebied rond Waterberg een "Masebe Reserve" tegen...maar de poort is roest en alles staat leeg.

Vergane glorie blijkbaar. Aan de overkant zit een man op zijn kofferdeksel van zijn aftandse Toyota te kijken naar onze reakties,

maar geeft zelf geen kik. We stappen op hem af en vragen of er hier ergens een mogelijkheid is om te overnachten.

I don't know sir, but :my wife works here at the other side. Een gesloten poort zonder enig teken van leven erna.

Hij kan niet uitleggen wat er achter die poort is, maar in ieder geval...zijn vrouw werkt daar, da's toch al een goed teken.

Ik vraag hem op wat hij eigenlijk aan het wachten is. I think there will be someone coming to open this gate sir...

Yeah ok, fine, but how long we have to wait? I don't know sir...until he comes.....tja, da's good thinking....

Na 20 minuten komt er inderdaad een jeep buitengereden en we glippen binnen met ons karreke.

een dolle rit van een dik kwartier over rotsen en putten treffen we op het einde enkele tenten aan.

Een vrouw komt wakker uit één van de tenten en na enig rijp beraad mogen we ons installeren op een vrije spot tussen de tenten.

Eén probleempje..na ons Botswana-avontuur hebben we nog geen kans gekregen om de Zuid Afrikaanse Rand ergens aan te schaffen en het enige

wat we nog hebben van het begin van onze reis is welgeteld 210 Rand....

Maar met Afrikanen kun je babbelen. We besluiten de volledige inhoud van onze gezamenlijke portemonnee te legen in hun handen

en zeggen dat dit het enige is wat we hebben, naast onze VISA-kaart. Die VISA kaart lijkt me hier van geen tel, dus die Randen moeten

het doen. Voor hen is dit OK. we mogen blijven en we mogen morgenochtend zelfs gebruik maken van hun in elkaar geknutselde douche!

En wat voor een

Een emmer met onderaan een kraantje geinstalleerd en een kop van een watersproeier. Geniaal! We moeten gewoon wat water opwarmen,

in de ketel gieten en de ketel met een katrolsysteem omhoog trekken en hopla: een douche. Machtige kerels hier!

We maken een schitterend kampvuur, de dames maken een lekkere maal...maar wanneer we aan tafel willen aanschuiven breekt de hel los!

Donder, bliksemschichten rondom de vallei en daarna...bakken regen!

We vluchten naar een van die lege tenten en schuilen op de verhoogde plankenvloer.

We zien dat de pasgeboren vogeltjes uit de bomen donderen en naast ons in dikke plassen water terecht komen.

De regen sijpelt de tent binnen en de wind doet ook nog zijn duit in het zakje.

Tja, dat regenseizoen waren we toch eventjes uit het oog verloren blijkbaar... 

Wanneer de avond goed valt plooien we onze tenten uit en besluiten met enige redelijk droog hout wat we vinden nog een vuurtje te stoken.

Daarna in onze tent en afwachten wat morgen zal bieden.

Maar 's ochtends is de rust terug gekeerd en kunnen we op ons gemak opkramen en onze weg verder zetten.

We besluiten een vroege stop te maken in de Shikwaru Lodge, want een warm bed hebben we nu wel verdiend na de sloten water op ons hoofd.

Een prachtige lodge in een mooie omgeving en waar we morgen nog een private game-drive kunnen meepikken voor een luttele 50 Rand.

De beestjes zitten hier wel achter fences, maar de kans dat we ooit weer zo'n prachtig wild zullen zien zal niet meer voor direkt zijn, dus moeten

we profiteren van het feit dat er hier nog van wild kan worden genoten.

We beseffen dat binnen een drietal dagen dit machtig mooie avontuur aan zijn einde komt.

's Avonds babbelen we nog heimelijk na van de vele perikelen die ons die kleine vier weken hebben geteisterd, waarvan we hebben genoten en

die ons hebben doen lachen, de mensen, de mentaliteit, de autopech, de wilde dieren, de bange momenten bij het kampvuur, de glinsterende ogen in het 

avondlijk struikgewas,... maar alles is zoals altijd terug goed verlopen...

Maar stiekem wordt er ook al eens aan thuis gedacht. De kinderen thuis, de schoolse aktiviteiten, die kleine Nora, loopt alles nog vlotjes in Kuurne...

We hebben, door het weinig beschikbaar hebben van internet, bitter weinig gehoord van het thuisfront, maar zijn gerust dat alles wel zijn gangetje

zal hebben gelopen in Kuurne. 

We genieten zeker nog drie daagjes van het Afrikaanse leven en de natuur...vooraleer onze zinnen te zetten naar het Europese gedachtegoed.

Een ding is zeker...hier kan je wegdromen met die wolken...hier kan je samenvallen met die sterren....