Onze laatste dag in Ovifat was deze morgen aangebroken. Dat vonden we natuurlijk wel wat jammer, maar we keken er ook naar uit om terug in ons eigen bedje te slapen en onze mama's, papa's, broers, zussen... terug te zien. 

Maar eerst hadden we nog een drukke voormiddag voor de boeg. 

Nadat we ons hadden aangekleed en gewassen, mochten we direct beginnen met het maken van onze valiesjes.

Daarna moesten ook de kamers nog wat opgeruimd worden. Dat deden we allemaal nog voor het ontbijt. 

Daarom konden we een stevig ontbijt goed gebruiken. Voor de laatste keer aten we samen onze pistolets en dronken we onze chocomelk. 

Na het ontbijt mochten we nog wat spelen tot Ria en Oli ons de planning voor de voormiddag vertelden.

Bij Ria kwamen we heel wat te weten over dierensporen. Ze vertelde ons dat dierensporen niet enkel pootafdrukken zijn, maar ook nesten, uitwerpselen, knaagsporen op takken of bomen... Ria had veel materiaal bij om ons alles te tonen en wist heel veel, ze kon al onze vragen beantwoorden en we hebben dus weer veel bijgeleerd.

Bij Ria mochten we ook een klein knutselwerkje maken. We kregen een bol klei en mochten deze kneden en vormen tot een schijfje waarin we een pootafdruk maakten van een ree, een hert of een everzwijn. Dat was heel tof en nu hebben we ook een souvenirtje om mee te nemen naar huis.

Oli nam ons, voor een laatste keer, mee naar het bos. Daar gingen we op zoek naar dierensporen en we vonden er heel wat: pootafdrukken van een ree, knaagsporen van eekhoorns, keutels van reeën en nog veel meer. 

Hij toonde ons ook een open plek in het bos waar vooral bij zonsopgang en zonsondergang, maar soms ook overdag, dieren komen zoeken naar eten. Oli legde uit dat we heel stil moesten zijn, zodat we de vossen of reeën niet zouden wegjagen. Dat hebben we dan ook heel goed gedaan, maar jammer genoeg hebben we geen dieren gezien. 

En dan zat onze laatste activiteit van de bosklassen erop. We trokken nog een laatste keer naar de eetzaal om er samen ons middagmaal te nuttigen: lekkere spaghetti. We gaven een applausje aan Ria om haar te bedanken voor de fijne week. Na het eten zongen we samen met de andere school een bedanklied voor de mensen van de gîte. We gaven ze nog een daverend applaus, want ze hebben goed voor ons gezorgd. We kregen zelf ook een applausje van hen omdat we een aangename groep waren. Dat was fijn om te horen.

Na het middagmaal mochten we nog even spelen op het grasplein en daar hebben we dubbel en dik van genoten. Wanneer de bus aankwam, schoten we in actie en hielpen we de juffen met het laden van de bus. Dat ging heel vlot, dus we waren al snel klaar om te vertrekken.

De busreis verliep wat minder vlotjes als de heenreis. We hebben vier uur op de bus gezeten en dat is wel lang. Gelukkig hadden we strips en spelletjes mee en hadden we veel om over te babbelen na zo een drukke week. De juffen hadden water en koeken mee en zo geraakten we moe, maar tevreden in Wetteren Ten Ede. Onze gezichtjes glunderden van verwondering en blijdschap toen we ons ontvangstcomité zagen staan. Wow, zoveel mensen! 

Bedankt om ons met zovelen op te wachten en voor het geduld! Het deed deugd om op zo'n manier te mogen thuiskomen.

Wij gaan nu naar huis, waar we al onze verhalen gaan vertellen en vroeg in onze bedjes kruipen.