Early one mornin' the sun was shinin',
I was layin' in bed
Wond'rin' if she'd changed at all
If her hair was still red.
Her folks they said our lives together
Sure was gonna be rough
They never did like Mama's homemade dress
Papa's bankbook wasn't big enough.
And I was standin' on the side of the road
Rain fallin' on my shoes
Heading out for the East Coast
Lord knows I've paid some dues gettin' through,
Tangled up in blue.
She was married when we first met
Soon to be divorced
I helped her out of a jam, I guess,
But I used a little too much force.
We drove that car as far as we could
Abandoned it out West
Split up on a dark sad night
Both agreeing it was best.
She turned around to look at me
As I was walkin' away
I heard her say over my shoulder,
"We'll meet again someday on the avenue,"
Tangled up in blue.
I had a job in the great north woods
Working as a cook for a spell
But I never did like it all that much
And one day the ax just fell.
So I drifted down to New Orleans
Where I happened to be employed
Workin' for a while on a fishin' boat
Right outside of Delacroix.
But all the while I was alone
The past was close behind,
I seen a lot of women
But she never escaped my mind, and I just grew
Tangled up in blue.
She was workin' in a topless place
And I stopped in for a beer,
I just kept lookin' at the side of her face
In the spotlight so clear.
And later on as the crowd thinned out
I's just about to do the same,
She was standing there in back of my chair
Said to me, "Don't I know your name?"
I muttered somethin' underneath my breath,
She studied the lines on my face.
I must admit I felt a little uneasy
When she bent down to tie the laces of my shoe,
Tangled up in blue.
She lit a burner on the stove and offered me a pipe
"I thought you'd never say hello," she said
"You look like the silent type."
Then she opened up a book of poems
And handed it to me
Written by an Italian poet
From the thirteenth century.
And every one of them words rang true
And glowed like burnin' coal
Pourin' off of every page
Like it was written in my soul from me to you,
Tangled up in blue.
I lived with them on Montague Street
In a basement down the stairs,
There was music in the cafes at night
And revolution in the air.
Then he started into dealing with slaves
And something inside of him died.
She had to sell everything she owned
And froze up inside.
And when finally the bottom fell out
I became withdrawn,
The only thing I knew how to do
Was to keep on keepin' on like a bird that flew,
Tangled up in blue.
So now I'm goin' back again,
I got to get to her somehow.
All the people we used to know
They're an illusion to me now.
Been hidin' out
And layin' low
It's nothing new ta me
Well you can always find a place to go
If you can keep your sanity
They break down the doors
And they rape my rights but
They won't touch me
They scream and yell
And fight all night
YOU CAN TELL ME
I lose my head
I close my eyes
They won't touch me
'Cause I got somethin'
I been buildin' up inside
For so fuckin' long
They're out ta get me
They won't catch me
I'm fuckin' innocent
They won't break me
Sometimes it's easy to forget where you're goin'
Sometimes it's harder to leave
And evrytime you think you know just what you are doin'
That's when your troubles exceed
They push me in a corner
Just to get me to fight but
They won't touch me
They preach and yell
And fight all night
You can't tell me
I lose my head
I close my eyes
They won't touch me
'Cause I got somethin'
I been buildin' up inside
I'm already gone
They're out ta get me
They won't catch me
BECAUSE I'm fuckin' innocent
They won't break me
Some people got a chip on their shoulder
An some would say it was me
But I didn't buy that fifth of whiskey
That you gave me
So I'd be quick to disagree
They out ta get me
They won't catch me
I'm innocent
So you can
Suck me
Take that one to heart
Dus hier lig ik nu met een madam van Limburg die het allemaal beter weet, die een kei lelijke pruik op haar kop samen op een kamer. Ben net binnen gebracht en 't is 8uur 's avonds en ik zie scheel van de honger. Krijg wat boterhammen en een potje kipcurry: ik "prop" de kipcurry naar binnen en zou de boterhammen het liefst naar de kop van mijn kamergenoten smijten. Ze heeft bezoek van haar man en ze kijken "samen" t.v. Ik ben bekaf maar in mijn hoofd is het chaos en ik kom maar niet tot rust. Vraag een slaappilletje....krijg iets in mijn infuus en dan.....lig ik nog heel de nacht wakker. Nachtverpeegster komt mijn temp meten en nog wat bloed nemen. Als ik dan uiteindelijk bijna in slaap val staan er allerlei "vreemde" dokters aan mijn bed. Eéntje specialist chemo ander stolling nog een andere bloed.... heel snel zeggen ze hun naam en dan buigen ze zich over mijn blauwe plekken en praten over mij heen.....Ik voel me een nummer maar ben te slap om ook maar iets te vragen. Hoepel allemaal op, ik wil naar huis. Tja dat zal toch zeker een week duren.....als Uw bloedwaarden weer normaal zijn. HA HA HA HA!!!!! Daar lig ik dan, elke dag bloed nemen om te zien of er verbetering komt en wééral WACHTEN. Ik haat wachten. Ik ben erg opstandig en ookal voel ik me beter mijn bloed is het niet en ik mag niet weg. Mijn ouders gaan gelukkig wél even er tussenuit naar Duitsland. Ik ben een grote meid en als ik naar huis mag zal ik mijn plan wel trekken. Gelukkig krijg ik elke dag bezoek van mijn beste vriend en maken we veel plezier. Ik zit vol energie en woede en race elke dag ontelbare keren door de gang met mijn kale kop (haar begon uit te vallen en mama heeft het afgeschoren) aanvankelijk deed ik een sjaaltje aan maar 't is zo verdomde heet weer dat een kale kop een voordeel is. Dus ik sjees heel Gasthuisberg door met mijn infuushouder op wieletjes, neem nog een passagier mee, ga in het park op het gras liggen, drink een trappist....ben gewoon tegendraads, tegen alles.... Komt er "een dr" die mij doodleuk zegt dat ik géén chemo meer mag krijgen omdat dit veels te gevaarlijk is voor mij: ik begin te janken, ik vecht, ik WIL wel chemo, ik geef het zomaar niet op. En nu wil ik naar huis, kan me niet bommen of ik wel of niet mag ik ga..... Zaterdag na de middag loop ik het ziekenhuis uit....met mijn kale hoofdje en na eerst een glas witte wijn te hebben gedronken. Mijn broer zet me thuis af. OEF!!! Ik bel mijn vrienden, ik wil genieten, alles van me af kunnen zetten, plezier maken.....Moet toch eerst opknappen voor ik ook maar één behandeling of wat dan ook aan kan.... Nu ben ik nog cynischer geworden dan ik al was en begin ik mijn lichaam en mijn geest steeds verder en verder en steeds meer uit te dagen. Mijn lichaam heeft me in de steek gelaten, zo voelt het. Nu leef ik nog meer op 't scherp van de snede.....I don't give a fuck!!!!!!!!!!!!!! Anarchistje x
Zo, laat ik es proberen om alles wat er sinds begin augustus tot nu toe is gebeurd netjes en duidelijk te noteren...ha ha ha! Mijn eerste en échte chemo. Dat was op maandag 10 augustus. Eerst in de wachtzaal zoals het woord het al zegt: wachten. Waarop? Mag ik ja of nee chemo??? Madam 't is in orde! Ikke JOEPIE IK MAG CHEMO en ik doe een paar sprongetjes in de lucht.....het word stil in de zaal. Tja was geloof ik de eerste keer dat er een patiente zo blij was om chemo te krijgen. Ikke naar "de stoelen" zo van die brede logge stoelen waarvan het voeteinde omhoog gaan, waar je lekker in kunt "hangen" en nu ongegeneerd want je bent tenslotte een kanker patient.....Dus ik test de stoel knopje duwen omhoog, knopje duwen omlaag met veel gepiep en lawaai, mijn mede kamer genotes kijken een béétje pissed naar mij waardoor ik dus nog eens extra op en neer omhoog omlaag ga. Dan komt de "chemo" het vergif dat elk kanker celletje dat er toch stiekem vandoor was gegaan en zich ergens in mijn lichaam verstopt (wie weet in mijn kleine teen) helemaal kapot maakt. Zakje 1, spoelen, zakje 2, spoelen en dan "het" meest flashy zakje van alle zakjes: knal oranje, net limonade een soort donkere Fanta. Tijdens dit zakje moet ik op ijsblokjes zuigen. Mijn mond voelt na een tijdje gevoelloos....tja wat overdreven met dat ijs maar ja, is voor een goed doel dus Liselotte doet er nog een schepje bovenop kwestie van zeker te zijn. Dan nog es spoelen nog een zakje en als laatse keer spoelen en KLAAR! Ondertussen moet ik héél dringend pipi doen.......groot is mijn verbazing dat ik dus oranje pis, knal dezelfde kleur als dat spul wat er net via mijn portacath in mijn lijf werd gedruppeld. BIZAAR!!!
Opgewekt opgelucht en me eindelijk als een gewone kanker patient voelend en vol vechtlust ga ik weg van de beige pijl afdeling een paar dagen bij mijn ouders....weet immers niet hoe ik zal reageren op deze troep. En wat denken jullie? Met het geluk dat ik tot nu toe heb gehad: ik begin 's avonds al goed misselijk te worden en lig om half negen in mijn bed en kapot moe..... De volgende ochtend overgeven maar 't is alleen water...de geur van eten, koffie, parfum en nog een hele resem....ik word er steeds mottiger door. Mijn moeder probeert me bezord van alles te voeden....met de grootste moeite drink ik wat bouillon en ik ben zo ontzettend misselijk, moe, mottig dat het énige wat ik wil is met rust gelaten worden. Ik lig hele dagen op de bank....stappen is met gummy benen. Ik plas oranje en dat wil ik uit mijn lichaam dus water drinken, véél water drinken...
Eindelijk, vrijdag voel ik me ietsje beter en beslis ik om naar huis te gaan....rust. Maandag na 1 week voel ik me ok en gaat het eten al wat beter alleen proef ik geen bal. Vrienden komen langs, ik kan weer lachen en zot doen. Dinsdag voel ik me nog beter en doe ik nog zotter, véél héél véél plezier gemaakt met vrienden. HEERLIJK!!!! Woensdag: ik zit vol met blauwe plekken over heel mijn lichaam, ik krijg plots mijn regels maar het bloed gutst uit mijn lijf. Pfff zal wel over gaan. Even naar mijn huisarts bellen voor de bloeduitslag (dat was één van de voorwaarde elke week bloed laten nakijken anders géén chemo). Onmiddelijk naar spoed brult hij aan 't andere eind van de telefoon. Hé ik voel me goed en ik heb daar géén zin in hoor! Maar geen keuze...ik moet. Dus ouders gebeld en terug naar Gasthuisberg naar de spoed.
Spoedafdeling is gewoon een lachertje. Zouden het beter de extra lang wachten afdeling noemen. Eerst triage.....tja mijn geval is niet zo dringend dus op een stoeltje wachten. Plots krijg ik het koud en dan weer warm. Thermometer 40°C....koorts. En als ik koorts heb ben ik niet meer verantwoordelijk voor de dingen die ik doe of zeg: na 2 uur wachten loop ik naar "het onthaal" van de spoed en begin van mijn tak te maken: ik ben al van begin april aan het "wachten" en nu ben ik het beu, ik ben uitgewacht....en ik waggel terug naar mijn stoel. OK actie!!! Joepie ik mag op een bedje liggen met een deken en ze nemen wat bloed. Dat gaat naar het labo en dat duurt ongeveer een uurtje voor de uitslag. Cynisch verbeter ik de Dr en zeg haar dat het eerder 3 uurtjes zullen zijn.....en ik had gelijk... Ondertussen zorgt de hoge koorts ervoor dat ik lig te klapper tanden, ik heb het zo koud en 't kan me allemaal niets meer schelen, ik wil naar huis en iedereen de pot op. Ik kom wel es later terug. Dan gaat alles snel: bloedwaarden zijn gevaarlijk laag: witte super laag, bloedplaatjes zijn zo laag dat ik risico loop op een hersenbloeding of leverbloeding, enfin overal kan ik beginnen te bloeden. De rode bloedcelletjes doen hun best maar ze halen het ook niet... Dus onmiddelijk infuus met zware anti-biotica, spul tegen de koorts en wat weet ik nog.... Dus ik ga niet naar huis??? Nee U wordt onmiddelijk opgenomen. Ben nu zo uitgeput dat het me allemaal niet meer kan schelen, wil gewoon rust, slapen. LAAT ME MET RUST!!!! Boze Liselotte
Sorry da'k zo lang al niets meer van me heb laten horen. Heb een héél
lange wandeling gemaakt door het diepste dal en kan/kon het weggetje
naar boven niet meer vinden. 't Is daar beneden niet plezant, veels te
donker en zo goed als géén sprankeltje hoop. Ben zo diep gegaan dat
ik eigenlijk zou moeten worden opgenomen om me te laten verzorgen en
geestelijk, die chaos in mijn kop, tot rust te komen.Dus pilletjes om
tot rust te komen, om te slapen.... En dan die klote feestdagen met
allemaal vrolijke mensen met kadootjes en vooral veel (vr)eten. Mensen
die er allemaal mooi uitzien en volgens al de reclame op tv super mooi
haar hebben en allemaal één of ander super parfum op hebben waardoor ze
zo sexy en onweerstaanbaar zijn. Dan het "gelukkig 2010".... Tja daar
geloof ik niet écht in...eerst zien en dan geloven....vorig jaar werd
mij dat ook gewenst en het was voor mij een jaar in hel. Maar ook al
ben ik nu cynisch ik vecht nog steeds.... Mijn énige éne borstje
doet pijn, het is voor mij een tijdbom en ik wil ervan af....en dan
meteen een dubbele borstreconstructie en dan gewoon verder leven.
Gewoon plezier maken.....ik zou zo graag nog eens de slappe lach hebben
of gewoon al es hartelijk te lachen.... Ik wil gewoon wéér mezelf zijn
zoals ik vroeger was maar dat kan niet meer. OK dan wil ik een nieuwe
"mij" zijn maar wel terug leven.... Zagen, zagen, zagen.... er is
zoveel niet gegaan zoals het moest, zoals ik wou... één borst weg, de
andere verminkt en dan in de menopauze gezet door het bestralen van
mijn eierstokjes ....dat was/is het aller moeilijkste, nooit meer mijn
regels en nu nog anti-hormonen pillen slikken voor 5 jaar. Véél blijft
er van mijn "vrouw" zijn niet over en nee je kunt het vrouw zijn niet
beperken tot 2 borsten en wat eierstokken maar ik ben dat toch
kwijt....en als je alles nog hebt is het gemakkelijk praten... Ben eigenlijk best verdrietig....zo hard vechten....ik ben er zo moe van geworden. MAAR: ik geef niet op :) Wat is er dan mis gegaan????? Pffffff!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dat waar ik me het meeste op heb/had verheugd: CHEMO....eindelijk kunnen terug vechten...... Dat schrijf ik in mijn volgende bericht......because I'm back to stay!!!! Liselotte xxxxxxxxxx
Ok mijn beenmerg slash bot punctie: leuk is anders
Mooi op mijn zij met m'n jeans omlaag ( doe die liever omlaag voor andere rede.. ha ha ha choqueer ik U nu? Ja? Da's de bedoeling) dan de achterkant van mijn heup je weet wel waar die 2 kuiltjes zijn (als je niet te dik bent...). De hematoloog Prof (trouwens de 1e man die mij behandelt tijdens kanker-trip) ontsmet mijn stukje kont en dan een venijnige prik om de huid en het vet en het vlees te verdoven.... viel nog mee. Dan eerst het merg: een dikke stevig holle naald van zo'n 25cm lang die tot in je bod wordt geprikt: het is alsof je bij de tanarts zit werd er mij gezegd.... ik zit toch liever met m'n mond open maar ja... Eerst wat rond roeren met die naald en prikken tot het juiste stukje bot gevonden is dwz daar waar het niet pijn doet. De verpleegster hield mijn benen vast (ik zou es een trap kunnen geven) en mijn mama mijn handen..die heb ik tijdens het hele process ook vakkundig tot moes gekepen Eindelijk een stukje waar het iets minder pijn deed en dan maar kei hard duwen: de prof tegen mij: doet U veel aan sport? Ikke: ja . Ik merk het Uw bot is zeer hard.... dus de prof moest uit volle macht duwen om die klote naald erin te krijgen. Eens erin voel je het nog véél beter : een scherpe pijnscheut die tot in het puntje van je tenen gaat... maar ik geef géén kik. Nu ziug ik het beenmerg eruit even Uw adem inhouden: AUW!!!!! Maar géén kik.... Dan was het de beurt aan het "boortje". Nee, geen Black & Decker maar een ouderwets handboortje maar toch ééntje die je best niet gebruikt voor je tanden of kiezen want je zit meteen door de onderkant van je kaak.... Natuurlijk was het boren ook niet erg plezant en eerlijk gezegd kon ik er niet van genieten... Voor de liefhebbers van SM: kanker krijgen dan kun je je hart ophalen en je krijgt een kick en mischien kom je wel klaar ( och, heb ik U wéér laten schrikken? Ja? GREAT!) Enfin na een beetje boren en nog wat meer onplezante momenten was mijn stukje bot "geboren"... De Prof liet het me zien een klein cylinder vormig stukje been.... Het doel van deze marteling? Kijken wat er mis loopt in mijn beenmerg bij de aanmaak van bloedplaatjes en hele andere bloedonderdeeltjes... duurt weken voor ze daar iets concreets over weten... bovendien gaat er ook een deel weg voor DNA genetisch onderzoek. Ik ben toch wel de moeite waard he?! Kijken of Leuke "Mie" bij mij haar intrek heeft genomen en ze dan zonder pardon met haar klikken en klakken buiten te smijten! Maar ik mag niet te somber zijn.... kan dat ik gewoon altijd al te lage bloedplaatjes heb.... Maar ja, ietsie pietsie meer zal ik as maandag weten...ben best benieuwd!! xxxxxx Liselotte - Toekomstig Chemo Lotje
ps: eergisteren kwam ik van de winkel gewandeld op mijn dooie gemakje met m'n sloppy jeans, m'n teenslippers, knalrode teennageltjes, super coole zonnebril en I-Pod en er was daar een gast die voor mij liep zich omdraaid en es lachtte.. Ik lachtte terug en toen heeft hij mij versiert... Hij heeft met me mee gewandelt tot bij mij thuis (hij woont wat verder) en we hebben zo'n half uur gebabbeld... Hij vond me mooi en sexy!!! Hoe vind je dat? Niet slecht voor een kanker-bitch.... Bovendien is hij bijna 20 jaar jonger = LOL van de bovenste plank!! En weet hij dat ik één borstje mis...Zal hem nog "tegen komen".... Oh choqueer ik U? Ja? Da's goed!! Zal U es een lesje geven: Age is a State of Mind
ps: lieve dochter: NIET FLIPPEN.... ik doe wat ik wil
Mijn 1e Chemo Avontuur.... OK ik kom daar op die afdeling aan: allemaal "kanker" mensen . Eerst een polsbandje met een streepjes-code.... zodat ik zeker niet de verkeerde troep krijg, dan wegen...oh hell.....zo zwaar????????? Dan..... het aanprikken van de portacath. Dus ik draai m'n hoofd opzij want ik hoef niet te zien hoe ze een dikke kromme naald van 3 cm in dat poortje rammen... béétje overdreven.... het deed géén pijn!!! Ongelofelijk... géén pijn!!!
Terwijl zit ik in een kamer met 2 oude wijven die om ter doods bezig zijn over hun shit kanker en dan af en toe zielig naar mij kijken...... ik haat dat, ik ben hier omdat ik moet..... volgende keer mijn i-pod met kei harde muziek en een zonnebril op....
OK eerst bloed afnemen om de bloedwaardes te bekijken: ben ik wel gezond genoeg om chemo te mogen krijgen.... dan een héél dik uur wachten.... Tja madame we zullen nog eens moeten prikken want de bloedplaatjes lijken aan elkaar vast te plakken.... LAP FUCK hier gaan we wéér..... Niets in deze hele rot kankerervaring gaat zoals het normaal gaat....... Dus wééééééér wachten en dan zo na bijna 3 uur: of ik effe bij de dr wou komen: mijn bloedplaatjes zijn vééls te laag en chemo is dus uitgesloten vééls te gevaarlijk.... bloedingen enzo.... Maar geen probleem hoor: morgen (dus da's straks in real time) een beenmergpunctie......
OK wat heb ik dan nu nog extra????? Heb ik leukemie?????? Afwachten tot volgende maandag want dan mag ik terug naar de chemo shit afdeling.... niet voor chemo maar voor de uitslag.
Voila hier zit ik nu achter de pc met m'n kort kopje wilde haren en mijn brains die nu écht helemaal op hol zijn geslagen..... KWAAD!!!!!!
Ik denk echt dat ik gek word : I Think I'm Paranoid .....
Nu moet ik het nog volhouden tot maandag en dan..... Ik wil beter worden maar nu wil ik gewoon effe niets meer voelen.... zal straks wel anders zijn als ze die botpunctie doen: boren in m'n heup... dat heb ik nog niet gehad. Ik neem van te voren wel een kemel van een pil zodat ik gewoon zweef en niets voel.... wil niets meer voelen, geen boos, geen verdriet, geen.... weet ik veel!!!
Niet opgeven!!! Ja ja gemakkelijk praten... 'k weet het niet.... wat zou jij doen?
You can look, but you can't touch I don't think I like you much Heaven knows what a girl can do Heaven knows what you've got to prove
I think I'm paranoid And complicated I think I'm paranoid Manipulate it
[Chorus:] Bend me, break me Anyway you need me All I want is you Bend me, break me Breaking down is easy All I want is you
I fall down just to give you a thrill Prop me up with another pill If I should fail, if I should fold I nailed my faith to the sticking pole
I think I'm paranoid Manipulate it I think I'm paranoid And complicated
[Chorus:] Paranoid I think I'm paranoid
[Chorus:] Steal me, deal me, anyway you heal me Maim me, tame me, you can never change me Love me, like me, come ahead and fight me Please me, tease me, go ahead and leave me
Bend me Break me Anyway you need me As long as I want you baby it's all right
Bend me Break me Any way you need me As long as I want you baby it's all right.
Geen orginele titel, ik geef toe. Ik had er een draai aan kunnen geven en er iets sensationeels van kunnen maken: ik begin het gevecht met kanker of Ik vlieg erin... maar ik ben momenteel een béétje uitgeblust... is dat nu met een -t of een -d: zal mij een zorg wezen. Ik heb alles klaar gezet voor mijn grote chemo dag van morgen: mijn pilletjes tegen het "spouwen", ontsmettinsspul voor mijn mond (zal veel helpen want ik heb nu al een aft) mijn I-Pod met aggresieve "ik ben kwaad" muziek, de Humo en nog wat andere lectuur, een zalfje om mijn portacath te verdoven voor ze die aanprikken en vooral één héél groot ei in mijn broek: IK BEN BANG. Na 3 maanden sukkelen en telkens weer opnieuw eraan beginnen, na 2 anti-biotica kuren met penneceline (= equivalent van JAVEL), 3 volledige narcoses en héél véél pijn ben ik nu dus kapot kapot en zo heel erg moe en nu "mag" ik aan mijn onkruidverdelgerskuur beginnen. Excuse Me als ik nu niet erg optimistisch ben. Ik luister naar harde muziek zoals Rage Against The Machine : Killing in the Name of en brul mee met de tekst: And now you do what they told you....Fuck you I wont do what you told me!!!!!!!!!!!!!! Ik dans in mijn keuken op blote voeten met mijn ogen dicht....en laat me dan écht meevoeren, schud mijn kont (en gelukkig is die mooi en stevig, een voordeel van al het lopen) en krijg kiekevel en een stijf tepeltje in mijn één borst.... gelukkig dat dat nog marcheert En morgen sluiten ze mijn USB-poort aan op de grootste mogelijke chemische troep, grote kuis..... wat er daarna zal gebeuren: ja ik moet het van dag tot dag bezien zeggen wijze mensen mij. Niet té ongeduldig zijn en alles tegelijk willen. Ik wil beter zijn, wéér werken, wéér lopen, wéér leven, wéér bortsen, wéér dromen want dat doe ik de laatste tijd niet meer.... Ik verlang zo erg naar "voelen", knuffelen, beminnen en dit is dan nog beleefd uitgedrukt. Het is gek wat de geest met je lichaam doet en met je "morele waarden". Heb zo 't gevoel dat ik nu misvormd ben.... mijn vrouwlijkheid is aangetast, niet alleen ben ik een borstje kwijt (een handvol ) maar mijn één borstje heeft zo erg afgezien, er is zoveel in geprikt, gesneden en gehecht dat ik er medelijden mee heb.... het is nog wel mijn borstje maar niet meer mooi. Mijn borsten waren mooi en nu is dat weg.... Als ik ga slapen doe ik een verband rond mijn décolté...mijn platte kant is zo gevoelig, ik moet er "iets" tegen kunnen voelen of houden...Mijn haren gaan er ook aan maar dat kan me géén bal, géén klote schelen... het zal moeilijk zijn als ik met mijn kale bolletje en een sjaaltje naar de winkel moet gaan. Ik zie de mensen al kijken en denken: daar loopt de dood. En ik zal weer kwaad worden en boos kijken en hautain en natuurlijk met mijn I-pod aan.... een andere wereld. Ik ben weg uit de echte wereld maar werd toch keihard in de harde realiteit gedropt....Wat zal er gebeuren? De muren van mijn woonst komen elke dag op me af en de gedachtenstroom in mijn hoofd kan ik niet stoppen.... en het zijn géén fijne gedachten, het zijn er van pijn en verlossing van dood...soms verlang ik daar erg naar.... ja die vrolijke Liselotte, dat voorbeeld dat onderwerp van bewondering over hoe flink en optimistisch ik hiermee omgaan is ook maar een gewone vrouw.... Nu even geen grappige anekdotes maar die komen er wel wéér aan en dan zal ik in geuren en kleuren mijn avonturen als Chemo-Lotje opschrijven..... dus lieve mensen....de komedie die nu iets van een tragikomedie heeft zal met volle cynischme weer terugkomen. Nu ben ik alleen gewoon moe... sorry.... nu effe geen rolmodel.....
Weg drain! Welkom chemo!!! Over een dikke 2 weken is 't zover: eindelijk eindelijk krijg ik chemo! Eindelijk troep in m'n aders die me beter zal maken... Eerst wel kotsen en mottig zijn en alles wat erbij zit maar ik kan vechten. Ben zo ontzettend blij en ook wéér kwaad tegelijk.... het heeft zo lang geduurd en nu moet ik nog voor zichtig zijn.... nog 10 dagen anti- shitting biotica (letterlijk & figuurlijk) spauwen zoals mijn dochter zegt dat mijn brains tot in mijn ogen puilen, de aders op mijn voor hoofd zwellen en mijn huig als schuurpapier aan voelt... Who gives a damn?? Not me! Luister naar kei harde muziek, mijn trommelvliezen drummen mee op de bas... Slecht voor mijn oren? What the fuck... ik wil genieten en mijn batterijen opladen en dat doe ik met muziek en een Duvel.... Een vriendin of beter soort collega die ook borstkanker heeft gehad is op een "goesting-naar-Duvel" verslaving na genezen... dus if this is what it takes: HELL YEAH!!! Neem het niet meer nauw met alles wat wel "mag" en wat "maatschappelijk niet verantwoord" is. Ik heb goesting om te leven en elke dag elke seconde wil ik proberen te genieten en als ik daarvoor wat schokerendere vocabularium moet gebruiken... Ik vind het heerlijk om mensen te choqueren, mensen met een stok in hun gat die met hun billen dicht genepen voorbij waggelen, bang om een scheet te laten en zo hun geloofwaardigheid denken te verliezen.... Vorige dinsdag avond heb ik veels te veel gedronken... 't was gewoon gezellig... Eerst 2 West Malle's dan met vrienden 4 flessen witte wijn.... Oei wat was ik toch slecht, écht géén rol model..... ik heb nooit gekozen voor de rol van rolmodel... ben een rebel.... altijd al geweest en een je m'en fou-tist en een anarchistje.... héérlijk schoppen tegen alles en nog wat. En nu ben ik alwéér kwaad en ik mag kwaad zijn, pissed en boos. Héél mijn leven ligt overhoop... ik wil nog zoveel!!! Ik wil vrijen.... serieuze goesting!! Met.... = privé Oei heb ik U nu wééral gechoqueerd? Ik lap nu zelfs regels aan m'n laars die ik zelf besloten had....die ik mezelf op heb gelegd om moreel verantwoord te zijn. Maar als je vecht om te leven ben je niet meer moreel verantwoord. Dan neemt een oer gevoel je over en dan geef je je over aan dat gevoel en dat werkt zo bevrijdend, een hele last van moeten en niet mogen valt van je schouders af. Hell Yeay!!! Géén lieve Liselotte meer, die is vertrokken samen met mijn onschuld en mijn géén borstje.....Pain is an illusion..... Hoe zal de dood zijn? Eng, scary, creepy....alleen en in het niets? Oneindig zoals een echo die niet meer terug keert.... een echo zoals in The Fibonacci in Lateralus....oneindig....... Gulden snede... Als ik dood ga kan ik eindelijk bij de sterren zijn..... eindelijk zal ik "het" dan begrijpen en zijn..... Leef nu!!! Liselotte xxxx
Mijn borstjes
: een scherpe pijnscheut die tot in het puntje van je tenen gaat... maar ik geef géén kik. Nu ziug ik het beenmerg eruit even Uw adem inhouden: AUW!!!!! Maar géén kik.... Dan was het de beurt aan het "boortje". Nee, geen Black & Decker maar een ouderwets handboortje maar toch ééntje die je best niet gebruikt voor je tanden of kiezen want je zit meteen door de onderkant van je kaak.... Natuurlijk was het boren ook niet erg plezant en eerlijk gezegd kon ik er niet van genieten... Voor de liefhebbers van SM: kanker krijgen dan kun je je hart ophalen en je krijgt een kick en mischien kom je wel klaar ( och, heb ik U wéér laten schrikken? Ja? GREAT!) Enfin na een beetje boren en nog wat meer onplezante momenten was mijn stukje bot "geboren"... De Prof liet het me zien een klein cylinder vormig stukje been....
Hij heeft met me mee gewandelt tot bij mij thuis (hij woont wat verder) en we hebben zo'n half uur gebabbeld... Hij vond me mooi en sexy!!! Hoe vind je dat? Niet slecht voor een kanker-bitch.... Bovendien is hij bijna 20 jaar jonger = LOL van de bovenste plank!! En weet hij dat ik één borstje mis...Zal hem nog "tegen komen".... Oh choqueer ik U? Ja? Da's goed!! 
) maar mijn één borstje heeft zo erg afgezien, er is zoveel in geprikt, gesneden en gehecht dat ik er medelijden mee heb.... het is nog wel mijn borstje maar niet meer mooi. Mijn borsten waren mooi en nu is dat weg.... Als ik ga slapen doe ik een verband rond mijn décolté...mijn platte kant is zo gevoelig, ik moet er "iets" tegen kunnen voelen of houden...Mijn haren gaan er ook aan maar dat kan me géén bal, géén klote schelen... het zal moeilijk zijn als ik met mijn kale bolletje en een sjaaltje naar de winkel moet gaan. Ik zie de mensen al kijken en denken: daar loopt de dood. En ik zal weer kwaad worden en boos kijken en hautain en natuurlijk met mijn I-pod aan.... een andere wereld. Ik ben weg uit de echte wereld maar werd toch keihard in de harde realiteit gedropt....Wat zal er gebeuren? De muren van mijn woonst komen elke dag op me af en de gedachtenstroom in mijn hoofd kan ik niet stoppen.... en het zijn géén fijne gedachten, het zijn er van pijn en verlossing van dood...soms verlang ik daar erg naar.... ja die vrolijke Liselotte, dat voorbeeld dat onderwerp van bewondering over hoe flink en optimistisch ik hiermee omgaan is ook maar een gewone vrouw....
