Deze week zat ik in de auto toen ik Flip Kowlier hoorde op de radio. Toen ik een jaar of 18 was was ik een hevige fan van Flip. In die tijd verbleef ik 3 jaar in Pellenberg waar ik de ene operatie na de andere onderging. Ik zie me daar nog liggen in m'n ziekenhuisbed met m'n op 6mm geschoren coupe, m'n hoofdtelefoon op, en in m'n discman steevast het CD'tje van Flip. Vooral "welgemeende" draaide ik zot. De 63 kamergenoten die ik gehad heb moesten willen of niet aanhoren hoe ik in m'n beste West-Vlaams mee zong. "Een welgemeende f*** you, een welgemeende kust m'n kl***** en oj gie peist dak ik mi goan loaten doen" en geloof het of niet maar t'deed deugd, alles een keer goed van me afzingen en het refrein was in de situatie dat ik zat heel toepasselijk. 63 kamergenotes !! Nu ik het hier typ besef ik plots hoeveel er gepasseerd zijn en hoeveel keer ik gezegd heb het beste en stel het wel! En hoe ik zei, ik ben blij voor jou dat je naar huis mag, terwijl ik in m'n eigen vloekte ... Ik zou eigenlijk een paar bladen kunnen typen over de kamergenotes alleen al, ze kwamen echt van alle kanten van het land, terwijl iedereen deed alsof ik van ik weet niet waar kwam. En ze hebben het onthouden, als ik Pellenberg binnenstap zeggen ze gegarandeerd, "ah ons Virginieke, en hoe is het Poperingen"? "Euh k'woon nu in Langemark" ze kijken me vragend aan en het is duidelijk dat ze daar nog nooit van gehoord hebben, "bij Ieper" En dan een glimlach Ieper kennen ze blijkbaar, de volgende keer probeer ik eens met Sint-Jeliens !! ;o)
Na lang aarzelen ben ik toch begonnen met m'n blogje. Toen ik vorig jaar in Marseille m'n levensverhaal vertelde waren er veel mensen die toch ook wel benieuwd waren naar m'n verhaal. Toen had ik daar geen behoefte aan, niet iedereen moest weten welke weg ik afgelegd had. Toen ik 8 jaar geleden in Sint-Juliaan kwam wonen zag ik dat als een nieuwe start, geen kat die wist dat ik m'n halve leven in het UZ Leuven doorbracht en dat ik jaren in een rolstoel zat, dus ook geen vooroordelen,medelijdende blikken of gefluister zoals:"dat is dat meisje dat ...". Alleen de poperingnaren wisten welke weg ik al afgelegd had, tja voor degenen die het nog niet wisten ik ben een echte keikop !! M'n buren wisten natuurlijk al snel dat ik een beperking had, je ziet het aan m'n stappen en toen had ik nog een oudere versie van een baclofenpomp die af en toe eens tilt sloeg of er gewoon geen zin in had waardoor ik meer van die dagen had dat ik s'morgens m'n ogen open deed en wist vandaag word het een rolstoeldag. het is pas sinds dat vorig jaar m'n catheter kapot ging en ik uit pure ellende alles op FB gooide dat iedereen min of meer weet hoe de vork aan de steel zit, vandaar m'n blogje, nu kan iedereen me een beetje volgen en ik kan alles een beetje van me afschrijven.
