Beste lezer,

Mijn naam is Boris Walzack. Ik ben een jongen van 16 jaar oud en ik woon in Kontich. Ik dank mijn geestige achternaam aan mijn vader, Waldek Walzack. Hij is een rasechte pool die zijn leven in zijn geboorteland opgaf voor een Belgische vrouw, mijn moeder. Ze zijn per uitzondering nog steeds gelukkig getrouwd en dat na 24 jaar huwelijk. Misschien dat mijn vaders beroep hier aandeel in heeft. Hij is namelijk trucker en is vaak dagenlang onderweg. Hij transporteert spruiten, een door vele gehaat product in België, maar in het buitenland erg geliefd. Veel tijd om ruzie te maken, ergernissen op te bouwen of sleur in de relatie te creëren is er dus niet voor mijn ouders. Mijn moeder werkt bij Kind en Gezin. Dit maakt dat ze zich verplicht voelt om kinderen die in hun eigen gezinnetjes wat dan ook te kort komen of teveel krijgen in ons gezin op te nemen. Suzan, mijn huidige pleegzusje kreeg te veel. Te veel fysieke aandacht van haar adoptievader (Susan is een afrikaantje). Haar adoptiemoeder was zo van slag toen ze dit ontdekte dat ze een tijd niet meer in staat is om voor Suzan te zorgen. Mijn moeder neemt nu haar taak over. Je denkt nu vast: Waarom begint die Boris nu aan een blog. Oké, zijn gezinssituatie wijkt een tikkeltje af van de “normale” nieuw samengesteld gezin in deze 21^ste eeuw. Maar  is dit nu interessant genoeg om er wekelijks een blog over te schrijven. Maar de enkele details die ik u nog niet vertelde over mijn bestaan zullen u misschien van gedacht doen veranderen.

Eerst en vooral , ik ben hoogbegaafd en heb daarom een jaartje in de lagere school overgeslagen. Dit heeft bij nader inzien weinig geholpen. Ik schat dat ik nog zo’n 3 jaar verder sta dan de kinderen die in mijn klas zitten. Ik verslijt mijn broek op de banken van OLVI. Een katholieke middelbare school gelegen in Boom. Een boerengat dat zoals alle boerendorpen in de buurt zijn uiterste best doet om als stad aanzien te worden.

Ik zit daar in een humane klas. Niet omdat ik daar minder wiskunde krijg,neen. Het zal u misschien verwonderen, maar sommige onder de leerlingen humane volgen deze richting omdat die hen ook effectief interesseert.

Het feit dat ik op OLVI zit is een nieuw gegeven. Enkele maanden geleden kon ik mezelf met veel “trots” voorstellen als leerling van de school waar intelligentie de spuitgaten uitloopt en waarvan alle ex-studenten het gemaakt hebben in het leven. DE school der scholen… SINT-RITA! Bij de naam Rita stel ik me trouwens eerder een stereotype kassierster of wc-madam voor dan succesvolle zakenvrouw die met duizenden onderscheidingen is afgestudeerd. Rita is trouwens ook de naam van een personage in de VTM soap familie, een zielig figuur die steeds opnieuw naar de drank grijpt om haar verdriet en haar mislukkingen te verwerken. Moeilijk om de naam van deze school aan intelligentie te linken. Maar toch, mensen die nog maar het minste probleem hebben met 1 of ander vak halen het er niet.

Ik had geen problemen met de leerstof, in tegendeel! Hierdoor verveelde ik me vaak en daarom begon ik me te focussen op elk foutje dat een leerkracht maakte. In het begin vonden ze het tof en aangenaam dat ik zo goed bij de les was. Het was zeldzaam dat leerlingen hen op fouten betrapte zeiden ze. Maar na een tijdje vonden ze het niet meer zo aangenaam. Ze voelde zich belachelijk gemaakt door mij en mijn band met de leerkrachten verzwakte. Sympathie zette zich om in haat. Ik kreeg van de directie het verbod om nog maar iets te zeggen tijdens de les. Een goed opgeleide leerkracht zou moeten weten dat dit tot rebelerend/t  gedrag zou kunnen leiden. Achja, ik keur mijn eigen daden natuurlijk ook niet goed. Maar je moet iets doen tijden die 32 uren die je op school doorbrengt. Op deze wandaden kom ik later nog wel eens terug. In juni hebben ze me vriendelijk verzocht om een andere school te zoeken. En zo kwam ik in september in OLVI terecht. Of het hier iets wordt kan ik nog niet zeggen. Een nieuwe start voor mij en dit is dan ook de rede waarom ik aan een blog begin. Ik houd jullie elke week op de hoogt van mijn avonturen. En ik garandeer jullie , saai zal het zeker niet worden….

Tot de volgende!

23-09-2011 om 17:30 geschreven door Boris  

29-09-2011 om 19:09 geschreven door Boris  

07-10-2011 om 19:24 geschreven door Boris  

18-10-2011 om 17:08 geschreven door Boris  

Hallo allemaal, 

Vorige week was Slurfie mij nog in geuren en kleuren aan het vertellen over zijn nieuwe vlam, mevrouw chemie, in het chemielokaal. Natuurlijk moest ik weer de pech hebben dat zij alles hoorde wat hij mij aan het vertellen was. De mevrouw werd ineens zo rood als een kreeft en gaf een flinke uitbrander aan mijn buur omdat hij, zogezegd, niet oplette. Ze sleepte Slurfie zelfs mee in de gang en hoewel onze klas nooit stil was tijdens een saaie les, was hij nu muisstil. In de gang ging de mevrouw nog harder te keer. Je hoorde haar zelfs roepen tot in Tibet. Nadat haar furie eindelijk was overgewaaid barstte er een lachsalvo uit in ons lokaal. De twee kwamen uiteindelijk terug naar binnen zonder een woord te zeggen. Normaal voelde ik niet veel sympathie voor Slurfie, maar dit was zo een van de momenten dat ik medelijden had met hem.

Al bij al was dit de slechtste dag ooit. Toen ik na de les naar de kelder liep voor mijn fiets, kwam ik meneer tucht tegen. Jawel, de gevreesde der gevreesden hier op OLVI. “Jij bent zeker Boris Walzack?”, vroeg hij met een kordate stem. Hij wachtte nog niet eens op mijn antwoord. “Vrijdag na school mag je 2 uur nablijven.” Ik keek hem vragend aan. Wat had ik nu in hemelsnaam misdaan? “Dat zal je leren, ha. Met een pyjama naar school komen. Denk je nu echt dat je de flauwe plezante moet gaan uithangen?” En toen verdween hij voor ik kon protesteren. Oké, dit was de slechtste week ever.

Toen ik thuis kwam schopte ik mijn boekentas tegen het tafeltje en liep onmiddellijk naar mijn moeder. “Waarom kun je niet eens voor één keer aandacht aan mij geven? Door jouw schuld moet ik morgen nablijven! Ben je nu tevreden? Ja zeker, dan ben je nog 2 uur langer van mij af. Bouw dus maar lekker een feestje.” Geschrokken keek moeder mij aan. Zo’n scène had ik nog nooit geschopt. Maar dat kwam misschien omdat nog nooit zo overstuur was geweest. Haar ogen stonden vol met tranen. Mooi zo.

Voor de rest van de avond sloot ik mezelf op in mijn slaapkamer. Om 18 uur 47 riep mijn moeder dat het eten klaar was. Het rook lekker (misschien omdat de geur van spruiten ontbrak), maar toch besloot ik om niet naar beneden te gaan. Ik was te verdiept in kernfysica. Dat bracht mij tot rust en zo dacht ik niet meer aan mevrouw chemie. Een paar minuten later schoof er iemand een papiertje onder mijn deur. Boris, kom je alstublieft naar beneden om te eten? Het spijt me dat ik je heb verwaarloosd. Onder het kattebelletje stonden er uiteraard de gebruikelijke x-jes. Ik pakte mijn vulpen en schreef met mijn hanenpoten iets op de achterkant. Ik heb geen honger. Laat me met rust.

Ik stond de volgende morgen extra vroeg op zodat ik mijn moeder kon ontwijken. Nee, ik was beslist nog helemaal niet klaar om met haar te kunnen spreken. Om 5 uur 42 liep mijn wekker af. Nog 3 minuutjes in bed rustig wakker worden en dan naar beneden om te ontbijten. Witte boterhammen met samsonworst en een glas chemische melk. Daarna ging ik naar het tafeltje, in de hoop dat ze mijn boodschap had begrepen. En inderdaad, er lag een stapel kleren, gewassen en gestreken. Het werd een normale dag op school. Althans, dat hoopte ik.

De rest van mijn dag verliep vermoeiend, ondanks dat het ‘Samson & Gert’ - liedje niet meer werd afgespeeld of het feit dat ik geen pyjama of wibrakleren meer droeg. Ik zat nog maar met één ding in mijn hoofd: hoe ga ik meneer tucht overleven? Natuurlijk werd mijn strafstudie als een bacterie verspreid. Drie woorden: ge-wel-dig…

Mijn klas was dan ook heel hard geschrokken door de reactie van meneer De Saeger (dit is trouwens zijn echte naam). Voor de eerste keer van het jaar keken ze me aan, wisten ze dat ik er ook was. En nee, Slurfie reken ik niet als een volwaardig persoon.

Do mi sol do, do mi sol do! De bel ging. Ik hoopte dat het nog ging meevallen.

Ik kwam binnen in ‘het’ lokaal, ging zitten en pakte een boek om in te lezen: De elektromagnetische mens van Gerrit Teule. Er waren nog vijf andere leerlingen die ik niet kende. Ik was nog maar net aan het lezen toen meneer tucht binnen kwam. “Jongeman, ofwel doe je iets voor school, ofwel doe je niets. Geef dat boek hier aan mij.” “Maar dit is een boek voor school meneer. Het is voor natuur.” Boos gaf hij mijn Gerrit terug. Mwhaha, nu kan ik mij verder amuseren. Jammer genoeg was het lezen van korte duur. Mijn buur zat de hele tijd zichzelf heen en weer te schudden. Natuurlijk zag De Saeger dat onmiddellijk. “Wat ben jij nu aan het doen.?” “Ik moet dringend naar het toilet. Mag ik alstublieft gaan?” “Wacht nog een uurtje. Kan je niet eens twee uurtjes zonder een wc-bezoek? Slappe vijg zonder ruggengraat. En als je in je broek plast, dan wordt dat nog eens een week nablijven.”

Een paar eeuwen later kwam hij binnen om te zeggen dat we naar huis mochten gaan. De plasjongen vloog zo snel als de wind naar buiten. Ook ik pakte onmiddellijk mijn boekentas in, want ik wilde vlug weg uit deze gevangenis. Eenmaal op de fiets fietste ik alsof mijn leven er vanaf hing. Onderweg week mijn blik even van de weg. Daar, daar stond dat ene meisje waar ik de eerste schooldag een flater had bij begaan. Ze zat in het bushokje te lezen. Nu zag ik haar voor het eerst hoe ze echt was: ros krullend haar, lichte huidskleur, blauwe ogen, ... Ze keek weg van haar boek, recht naar mij. Haar ogen straalden paniek uit. Voordat ze iets kon zeggen werd haar mooie stem overschaduwd door een auto. TUUUT! BENG! Alles werd zwart.

Wat er toen is gebeurd, vertel ik jullie volgende week.

21-10-2011 om 07:31 geschreven door Boris  

Dag beste lezers.

Nadat ik na de strafstudie naar huis fietsen gebeurde er iets raar. Ik zag het meisje van mijn dromen. Maar doordat ik moest uitwijken voor een auto belande ik met mijn gezicht eerst op het bushokje. Je kan je waarschijnlijk al goed voorstellen welk beeld dat gaf. Toen ik later wakker werd in het ziekenhuis en zag dat ik mijn been in het gips had. Zakte de moed mij in de schoenen. Nu  moest ik met krukken lopen! Maar toen ik naar rechts keek zag ik haar. Ze zat naast mij, ze bekeek mij met hare lieve oogjes. Ik moest wel een slechte indruk op haar gemaakt hebben. Toen mijn ouders te horen kregen dat ik een ongeval heb gehad moesten ze lachen. Ze waren niet eens bezorgt.

Op school was het zeer moeilijk voor mij. Ik moest alle trappen op hinken en ik kreeg ook nog te maken met 2 pestkoppen. Danny en Marijn twee rotjongens die mijn krukken stallen en dan ergens gingen verstoppen. Ik moest ze altijd op één been gaan zoeken. Oh, wat haat ik die jongens. De rest van de week verliep zo goed als normaal. Bij mevrouw chemie was het weeral saai zoals gewoonlijk. En het ergste was dat het weer koek en ei was tussen Slurfie en zijn hete brok. Tijdens de les wiskunde verveelde ik mij telkens weer opnieuw. De leerstof was zo simpel. En ik haalde elke keer met gemak een 10!

Toen ik thuis kwam van de vermoeiende dag school, ging ik direct naar mijn kamer. Ik was nog steeds kwaad op mijn moeder! Ik wacht tot ze mij haar excuses komt aanbieden. Maar dat kan nog lang duren. Dus besloot ik om weeral niet te eten. Het waren toch weeral vieze spruiten. Ze kwamen echt mijn oren uit!

Toen ik woensdag op het school rond was aan het krukken zag ik haar. Ze kwam naar me toe een gaf me een kus op de wang. Ik was helemaal stom verbaasd en kon niets meer over mijn lippen krijgen. Ze ging weg na een vriendelijke lach. Mijn dag kon niet meer stuk. De hele dag zat ik met dat beeldschone meisje in mijn kop. Ik was verzonken in mijn gedachten. Zelfs de les fysica interesseerde me plots niet meer. Ik was steeds maar aan het denken wat ik volgende keer tegen haar zou zeggen. Eerst een vooral moest ik haar naam te weten komen. En vervolgens ging ik proberen voor een afspraakje los te peuteren. Dat dacht ik toch. Maar in mijn gedachten leek het allemaal zo simpel maar toen ik haar terug zag op speelplaats 3 kon ik niet verder komen dan een lach. Ik denk dat ik toch niet zo’n vrouwenverslinder ben. Het ligt misschien aan mijn Poolse roots. Mijn vader was ook niet zo een playboy, maar toch heeft hij zijn geliefde gevonden. Toen ik thuis kwam was ik zo in de wolken dat ik terug tegen mijn moeder begon te praten. Ik vertelde over de jongens die mij peste op school, en haar raad was dat ik ze gewoon moest negeren en dat zo dan wel gingen stoppen. Maar hoe kan ik ze nu negeren als ze mijn krukken pikken. Ik kan toch moeilijk zonder krukken rondlopen!

Vrijdag het eerste uur tijdens de les wiskunde werd een nachtmerrie! Er klonk door de intercom: Boris Walzack ga onmiddellijk naar de directrice! Wat er toen gebeurde vertel ik jullie volgende week.

27-10-2011 om 17:58 geschreven door Boris  

Beste lezers,

Ik vertelde vorige keer dat ik bij de directrice werd geroepen.  Wel, om eerlijk te zijn, ik had het nog niet eens gehoord dat er iets door de intercom was afgeroepen dus ik bleef gewoon zitten met mijn gedachten bij ‘haar’. Ze is zo mooi en zo lief. Ze heeft een prachtige stem, zacht,vol en warm. Haar geur is zo subliem… Ik hoorde niets als er  iemand iets zei, wat logisch is toch, als je zo’n mooie verschijning hebt gezien?  Ik schrok wakker uit mijn hemelse dagdroom toen plots meneertje wiskunde mij door elkaar schudde.

 Met mijn verwarde kop en een bang hartje, hinkte ik de trap af want ja, ze hadden nog steeds mijn krukken niet terug gegeven. Het scheelde maar een haar  of ik was helemaal naar beneden gedonderd. De poetsvrouwen waren op het idee gekomen om de trap en de leuningen te poetsen met bruine zeep.  Dat is om het leven van  de leerlingen nog zuurder  te maken dan dat het al is. Als er een leerling van de trap valt, kunnen de poetsvrouwen nog eens lachen. Veel valt er voor hen immers niet echt te beleven en als je dan al zo’n rot beroep hebt, dan kan je er beter het beste van maken. Gelukkig had ik de reflex om snel op mijn poep te gaan zitten toen ik wegschoof. Dat deed natuurlijk ook niet zo veel deugd aan mijn achterwerk, maar ik was tenminste niet echt gevallen. Uiteindelijk kwam ik bij de directrice. ik klopte drie maal op de deur, wachtte niet op het antwoord maar ging gewoon binnen. ‘Ha Boris’, zei de directrice, ‘zet u.’ ‘Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik je heb geroepen.’  ‘Ja mevrouw’, zei ik.’ ‘Wel, het zit zo: sinds kort zit mijn dochter hier op school. Ze kent hier nog niet zo veel mensen maar ze heeft het wel al over jou gehad. Ze had de ziekenwagen gebeld toen jij dat ongeluk hebt gehad. Daarom vroeg ik mij af of jij haar misschien een rondleiding zou kunnen geven doorheen de school. Zo weet ze toch al wat meer zijn,  kan ik mij gewoon concentreren op mijn werk en heb jij iets kunnen terug doen voor haar.’ ‘ Jazeker mevrouw’ zei ik. Mijn hart maakte een sprongetje. Dé perfecte kans om haar beter te leren kennen. Ik dacht wel dat mijn goddelijke verschijning uit de hemel was gevallen. Blijkt dus dat deze vrouw haar op de aarde heeft gezet. ‘Dat is niet de enige reden waarom ik je heb geroepen’, ging de directrice verder. ‘ Ik heb gehoord dat jij een seksuele verhouding hebt met mevrouw Chemie. Een relatie tussen leerling en leerkracht is uitermate ontoelaatbaar. Dat tolereren we niet dus als dit werkelijk zo is dan gaat er wel een sanctie volgen. Ik zal je in dat geval van school moeten sturen en mevrouw chemie moeten ontslaan.’ ‘Wie heeft u deze onzin aangepraat mevrouw?’ zei ik met een forsere stem. Van het idee alleen al dat ik met haar zou kussen gaan mijn haren recht omhoog staan. ‘ Dat heeft nu geen belang’ zei ze tegen mij, ‘Dus je beweert dat jij die persoon niet bent op deze foto?’ Ze liet mij een foto zien waarop mevrouw chemie  staat te kussen met een jongen die met zijn rug naar de camera staat. Ik dacht in mezelf: wow shit, staan er nu ook al camera’s in Olvi? Waar is die school mee bezig? Gelukkig had ik er niets op gezegd en zei ik gewoon : ‘Jazeker mevrouw, ze is mijn type niet.’ ‘ Weet u dan misschien wie dit wél is?’ Ik dacht even na maar ik besloot Slurfie niet te verraden. Tenslotte is hij toch diegene die wel tegen mij praat. ‘Nee mevrouw’ loog ik. ‘ Goed, dan kan u beschikken, mijn dochter staat te wachten in de gang.’ zei de directrice. ‘Nog één ding Walzack, doe je trui uit en hang die over je middel. Je hebt een gat in je broek vanachter en ook dat tolereren we niet op deze school. Dat is geen gepaste kledij. Het is nog erger dan die minirokken hier op school.’ Ik voelde aan mijn achterwerk en er bleek dus wel degelijk een gat in te zitten. Waarschijnlijk door mijn val van de trap. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte want nu had mevrouw de directrice mijn witte onderbroek gezien. Straks denkt ze nog dat ik bommaondergoed  draag. Nog een klein probleem was dat ik nog steeds mijn krukken niet had.

In de gang kwam ik ‘haar’ tegen.  Ik wist echt niet wat ik  moest zeggen. Ik wist niet eens haar naam. Het enige wat ik eruit kreeg was ‘llo’. Gelukkig was zij wel een vlotte prater en begon van alles te vertellen terwijl ik de school liet zien, al hinkend op één been weliswaar. Ze vertelde me onder andere dat ze van school was veranderd omdat ze niet goed wiskunde kon. Toen we uiteindelijk waren aangekomen aan onze laatste bestemming, namelijk de refter, vroeg ze me of ik haar morgen bijles wiskunde kon komen geven.

Ik stond met mijn mond vol tanden maar ik kon er gelukkig nog net een ‘ja’ uit krijgen voordat de bel van kwart voor 4 ging.

De volgende dag, na eerst nog 7 uur van haar te hebben gedagdroomd, tien keer een duimspijker uit mijn achterwerk te hebben moeten trekken, omdat die stomme idioten van bij mij in de klas duimspijkers op mijn stoel leggen, en een kwartiertje op een stampvolle bus te hebben gezeten,  belde ik aan bij Trees, dat is trouwens de naam van mijn goddelijke schoonheid. Ik hoorde wat geroezemoes van achter de deur en toen  de deur open langzaam open ging schrok ik mij een bult!

Waarom ik zo verschoot, komen jullie in mijn volgende blog wel te weten.

17-11-2011 om 20:07 geschreven door Boris  

Hallo iedereen,
Vorige week vertelde ik jullie dat ik bijles zou geven aan Trees, ik zei toen ook dat wanneer de deur openging ik me een bult schrok. Wel het volgende gebeurde:
De deur werd geopend door Trees, maar net daarna kwam er een jongen; ‘Hej Treesje wie is het’ Het was Danny, hij was vrolijk aan het rondspringen met jawel, mijn krukken!
Ik stond versteld, ik wist niet wat ik moest zeggen, ik weet niet waarom maar liep weg.
Ik liep rondjes rond het park, ik kon het niet verstaan.
‘ Wat een rotdag dacht ik, die duimspijkers op mijn stoel, een hele rit op een stampvolle bus waar ik dan nog eens werd af geduwd door die andere onnozelaar Marijn, en dan heeft mijn droommeisje nog eens een vriendje, den Danny!’  Ik besloot om naar huis te gaan, ik kon tenslotte geen rondjes blijven lopen.
Toen ik thuis kwam was ik met mijn gedachte bij haar en Danny ’Treesje,hij noemde haar Treesje’… BOEM daar lag ik, het tafeltje… hoe kon ik het tafeltje nu vergeten, ik was verbaasd dat er geen spruiten op lagen. Buiten het feit dat ik werd uitgelachen door Susan en mijn moeder had ik gelukkig niets, ik kon het me niet veroorloven om nog een been te breken, stel u voor dat ze dan mijn rolstoel zouden pikken.
Ik stond op en ging naar mijn kamer zodat ik geen vragen van mijn moeder zou moeten beantwoorden, ze wist dat ik bijles ging geven aan het meisje dat ik leuk vond. Op mijn kamer aangekomen kreeg ik een smsje, het was een onbekende nummer, in het bericht stond ‘ Hej, wil je alsjeblief terugkomen, liefs Trees’
Na even twijfelen stuurde ik een smsje terug, ‘ok’ het standaard berichtje dat ik ook altijd van mijn moeder krijg. Wanneer ik opnieuw aankwam aan de deur van Trees besloot ik om niet opnieuw aan te bellen, dat zou pijnlijk zijn, ik stuurde een sms dat ik er was.
Ze kwam langs de achterdeur naar me toe en keek verdrietig, waarom liep je weg?
Ik vertelde dat ik niet wist dat ze een vriendje had en dat ik verschoten was.
Ze wist natuurlijk niet dat ik verliefd op haar was maar dat kan ik haar toch moeilijk vertellen?
Ze moest lachen, wat was er zo grappig aan? ‘ Danny is mijn broer zei ze’
Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, wat heb ik me aangesteld dacht ik, dit is zo cliché, je ziet dit misverstand honderd keer in films.
‘Ik weet dat hij niet echt op me lijkt, daar ben ik ook wel blij om zei ze.’
Ik zei dat het me speet, en vroeg of ze nog bijles van me wou, ze zei dat ze dat zeker nog wou en dat ze nog iets voor me had, ik was benieuwd.
Toen ik binnen kwam gaf ze me mijn krukken terug, wat een opluchting dat ik eindelijk weer met mijn krukken kon lopen, ik vond het ook wel grappig om te zien dat Danny dit niet leuk vond. We gingen samen aan tafel zitten en ze nam haar boeken van wiskunde, na een uurtje te hebben genoten van haar gezelschap en haar natuurlijk ook bijles te hebben gegeven snapte ze het, het optellen, aftrekken, vermenigvuldigen, delen, vereenvoudigen van wortels, voor mij is het natuurlijk poepsimpel maar dat zij het niet snapt vind ik allesbehalve erg, zo kan ik haar vaker bijles geven.
Het was tijd om naar huis te gaan, Trees bedankte me voor de bijles en gaf me een zoen op mijn wang, ik was in de wolken, ze vroeg me nog of ik met haar de volgende dag wou gaan eten ’ s middags, daar kon ik alleen maar ja op zeggen!

Die nacht kon ik alleen maar dromen over Trees, ik keek ongeduldig uit naar de date die ik had met haar de volgende dag, samen een broodje eten zoals in de film Lady en de vagebond, ik moet zeggen ik denk dat het niet echt makkelijk is om een broodje op die manier op te eten, maar ik kon er alleen maar van dromen. Wanneer ik de volgende dag aankwam op school was ik aangenaam verrast, Trees kwam spontaan naar me toe, vroeg hoe het met me was, en zei dat ze uitkeek naar het samenzijn deze middag.
Na 2 keer mevrouw cultuur te hebben moeten corrigeren, te hebben voorgesteld aan mevrouwtje Nederlands om de testen zelf te verbeteren aangezien ze dat zelf niet graag doet en ik alle antwoorden toch van mezelf al weet, was ik blij dat de bel aankondigde dat het middagpauze was.
Trees nam me mee naar de kaai, we gingen gezellig op een bankje zitten, nu was het de moment, ik moest haar iets duidelijk maken maar hoe; ik nam mijn mp3 en liet haar het liedje horen van One Direction, dat nieuwe liedje van die 5 ‘knappe’ gasten die zo bekend zij en waar alle meisjes zot van zijn, de titel luidt als volgt: What makes you beautiful, ik hoopte dat ze het begreep. Wanneer het liedje gedaan was draaide ze naar met toe, toen gebeurde het…

Wàt er toen gebeurde vertel ik jullie de volgende keer!

10-01-2012 om 19:02 geschreven door Boris  

Hallo beste lezers,

In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik en Trees op een bank zaten en ik men best deed om haar duidelijk te maken wat ik voor haar voelde. Dit is wat erna gebeurde. Ze draaide zich naar me toe ,sloot haar ogen en kwam dichter met haar gezicht. Mijn eerste gedachte was: yeeeees nu gaat het gebeuren! Maar ik moest snel reageren ,ik had maar enkele seconden om te antwoorden op haar uitnodiging. En toen gebeurde het….. ‘Aaah Walzack wat zit gij hier te doen met mijn zus ? Ge denkt toch niet dat ne manke pool zoals u een meiske kan krijgen zeker haha.’ Ik schrok me kapot . Het was Danny zijn stem die de mooiste droom van mijn leven veranderde in een ware nachtmerrie. Hij en Marijn waren me gewoon in mijn gezicht aan het uitlachen. Ik zag hoe Trees’ geschrokken gezicht veranderde in woede . Ze gaf Danny een uitbrander van jewelste: ‘Moet gij geen andere mensen lastig vallen? Ik heb u in al die jaren toch nooit me iemand zien thuiskomen stukske playboy en broer van men voeten!’  Danny was geschrokken van haar reactie en als een geslagen hond ging hij weg. ‘ooh nog vijf minuten tot de bel. We kunnen maar beter terug gaan.’ zei Trees. De laatste drie uur les kon ik me niet concentreren. Ik kon alleen maar denken aan hoe hard Danny me had vernederd ,maar ook aan hoe Trees me had verdedigd.Binnen een paar dagen zijn het examens dus ik zal haar niet veel kunnen zien . Toen ik thuis kwam ging ik naar boven om te studeren voor nog een of andere toets , want ja een toetsenstop twee dagen voor de examens heeft nu ook niet veel nut . Ik  heb die avond niet veel gestudeerd omdat ik met andere dingen in mijn hoofd zat , namelijk wraak nemen op Danny omdat hij de mooiste moment van mijn leven had verpest en omdat hij me al een heel jaar door pest. Maar hoe? Ik weet nog dat ik in Sint-Rita ooit eens iemand aan zijn stoel heb vastgelijmd en een briefje op zijn bank had gelegd met ‘Veel zitplezier namens  Boris Walzack’. Nu moet het veel subtieler. Hij mag het niet weten ,maar hij moet gewoon afgaan. Ik zat rond te staren in mijn kamer en toen zag ik het… de doedelzak. Ernaast lag een opneemapparaatje dat je op afstandsbediening kon afspelen. Mijn Vader had het me ooit eens gegeven nadat hij het gratis had gekregen voor zijn spruitenlevering. Na deze twee voorwerpen te hebben gezien gingen mijn hersens in een soort hyperdrive ze begonnen verschillend plannen te ontwikkelen: het perfecte plan voor wraak. Toen had ik het ,Danny zat altijd met zijn gsm tijdens de toetsen te spieken en ik heb al van andere gehoord dat hij dit tijdens de examens ook doet . Maar hij werd nooit betrapt hij was zogezegd het engeltje thuis. Het plan werd als maar beter  ik moet de eerste week op school studeren, dus ik heb tijd genoeg om het apparaat onder zijn stoel te plakken. Ik pakte de doedelzak en apparaatje . Na een paar keer te hebben geblazen zonder dat er geluid uit kwam had ik door hoe t werkte. Ik speelde een luide melodie  en nam het op . De volgende dag was ik al vroeg uit men bed, ik kon niet wachten om mijn plan uit te voeren . Ik at snel men ontbijt op en nam de bus naar school want met dat gebroken been ging fietsen nogal moeilijk . Na nog een voormiddag lessen te hebben moeten doorstaan. Hadden we de namiddag vrij om te studeren. Na een anderhalf uurtje vroeg ik aan  de leerkracht die toezicht hield of ik naar de wc mocht. Het mocht , stap één:gelukt. Ik liep naar de refter waar we de volgende dag examen gingen hebben . Niemand te zien oké , stap twee gelukt . Ik keek naar de tafels onze plaatsen waren genummerd: ‘haha kan het nog makkelijker?’ ,dacht ik. Ik pakte uit mijn broekzakken het opneemapparaatje en plakband ,zo van die goeie stevige . Ik plakte het op de onderkant van zijn stoel: stap drie gelukt . Mijn plan kon niet meer misgaan . Ik kwam terug in het klaslokaal en de leerkracht vroeg waarom ik zo laat was. ‘Ja euhm.. ja,ja . eeuuu’ ,ik wist niet wat zeggen komaan denk na Boris, ‘ik euuhm jaa ik heb wat last van men maag door de  examenstress.’ De leerkracht accepteerde de smoes . Nu was ik safe stap vier gaat  morgen in werking. De volgende dag zaten we in de refter de leerkracht deelde het examen uit. Wooow  wat is dit voor een examen?!, was men eerste gedachte . Toen zag ik Danny zijn GSM boven halen. Ik drukte op de knop en…..

Wat er dan gebeurde vertel ik jullie in men volgende blog

24-01-2012 om 16:40 geschreven door Boris  

Hallo beste lezer,

Weten jullie waar ik het vorige keer nog over had? Wel, nadat Danny mij weer eens met de grond gelijk had gemaakt was de maat vol. Na verscheidene roddels te hebben gehoord over het feit dat Danny spiekte tijdens de examens d.m.v. zijn GSM te gebruiken, kwam ik op een uiterst geniaal idee om me te wreken. Ik plakte een opneemapparaatje aan de onderkant van Danny’s bank waarop fantàstische doedelzakmuziek stond, al zeg ik het zelf. Op het moment  waarop Danny zijn GSM in aanslag had, begonnen mijn handen al te jeuken. Ik moest me bedwingen om niet te vroeg op de afstandsbediening te drukken. Enkele seconden later galmde er een hels lawaai door de refter maar het was niet de doedelzakmuziek die ik had verwacht. Het was het gekreun van twee personen die wel nu ja… de liefde bedreven zal ik maar zeggen. Alle hoofden draaiden zich om in de richting van Danny, wiens wangen rood waren van schaamte, en er ontstond een ontzettend luid bulderend gelach. Tranen stroomden over leerlingen hun wangen en zelfs de leerkrachten konden het niet laten om een lachje te onderdrukken. Op dat ogenblik kwam meneer de Saegher, toezichter van orde en tucht,  in hoogsteigen persoon de refter binnen terwijl het opneemapparaatje maar bleef doorgaan, het gelach verstomde onmiddellijk. “Wat is hier in godsnaam aan de hand?!” vroeg meneer de Saegher luidop. Danny probeerde zich er met allerlei smoesjes uit te praatte maar het mocht niet baten, Danny inclusief het opneemapparaatje moesten onmiddellijk de refter verlaten en zich melden bij de directrice. Het exaam was een eitje, toch bleef ik me maar afvragen hoe het in godsnaam mogelijk was dat er seksgeluiden op de cassette stonden in plaats van mijn doedelzakmuziek. Ik kon me enkel herinneren dat ik gisterenavond nog wat heb zitten frummelen met de afstandsbediening om die wat onder de knie te krijgen.
Wat was ik blij dat het vrijdag was, stiekem hoopte ik dat ik Trees dit weekend kon zien al betwijfelde ik dat want alle leerlingen gingen het hele weekend leren voor de examens. Dat was echter niet aan mij besteed, zondag zou ik de leerstof eens overkijken en dat zou voldoende moeten zijn. Bij mijn thuiskomst stond er een ‘lekker’ bord spruitjes te wachten op me, mijn moeder gelooft er immers in dat ik betere resultaten behaal door spruitjes te eten en vergeet natuurlijk de bijdrage van mijn vader niet, de vrachtwagenchauffeur die deze ‘overheerlijke’ spruitjes importeert. Mijn moeder deed me eraan herinneren dat we na het eten naar het ziekenhuis moesten, de gips mocht er eindelijk af. Danny zou mijn krukken niet meer kunnen stelen, toch ben ik benieuwd wat hij dan in petto voor mij zal hebben.  Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was mijn enthousiasme al heel wat bekoelt toen de dokter me de manier vertelde waarop hij het gips er zou afhalen, met een soort van zaag zei hij. Ik begon me al beelden uit de horror film ‘The Texas Chainsaw Massacre’ voor te halen en voelde mijn benen wat slapjes worden. De ruimte rondom me begon al wat te draaien en er verschenen verscheidene zwarte vlekjes voor mijn ogen.  Maar achteraf gezien viel het al bij al nog mee, mijn been is nog heel en heeft geen enkel schrammetje overgehouden aan meneer de dokter en zijn zaag.
Tijdens de heenrit naar huis besefte ik dat het een lang weekend zou worden, ik moest Trees immers twee hele dagen missen en toeval of niet plots was het liedje ‘What makes you beautiful’ van One Direction op de radio. Daardoor werd het gemis nog groter maar toen we thuis aankwamen stond er een persoon op de stoep te wachten die mijn hartje een beetje sneller doet slaan…

Wie die persoon was, zal ik jullie vertellen in mijn volgende blog!

31-01-2012 om 18:07 geschreven door Boris