Ik dacht je echt goed te kennen.

Hield mezelf blijkbaar voor de gek.

Kende je alleen maar eigenlijk.

Van achter mijn computer plek.

We bespraken heel veel samen.

Je gaf me een gevoel zo vertrouwd.

Nu ik door heb hoe je eigenlijk bent.

Zie ik dat als een hele domme fout.

Hoe kon ik in hemelsnaam denken.

Dat ik wist hoe je ware aard was.

Had ik mijn verstand laten werken.

Had het me vast niet verrast.

je leert mensen pas echt goed kennen.

Als je ze ontmoet in het echte leven.

Pas dan kunnen ze je een goeie.

En mogenlijk betrouwbare indruk geven.

En zelfs dan is het altijd maar de vraag.

Waarop je je misschien ooit zult beraden.

Zal ik altijd van je op aan blijven kunnen.

Of zul je mijn vertouwen ooit schaden.