Wij zijn Bo en Esther We moesten voor de les Godsdienst een blog oprichten waarop we duidelijke zaken in verband met de les plaatsen en waarmee we expressief onze eigen mening aan onze medebloggers mochten laten horen. Op die manier hebben we ook weer een jaaropdracht te pakken. Je zal meer over ons te weten komen naargelang de opdrachten die we dit schooljaar moeten maken en alles zal op onze blog te vinden zijn.
Lijdenssituatie: Emilie werd misbruikt door haar grootvader
Emilie werd 11 jaar lang seksueel misbruikt door haar grootvader. Ze ging samen met haar grootvader in bad en sliep bij hem in bed. Toen hij haar vroeg om hem te bevredigen, deed ze het. Op haar twaalfde moest ze zelfs voor hem strippen. Emilies grootmoeder wist ervan, maar heeft het nooit voor haar kleindochter opgenomen. Emilie heeft het misbruik jarenlang verzwegen voor haar ouders, omdat ze bang was dat haar grootvader haar iets zou aandoen. Alsof dit Emilies leven al niet genoeg had verwoest, werd ze op haar vijftiende ook nog eens verkracht, op weg naar school. Ook hierover durfde ze met niemand te spreken. De dag nadat ze verkracht was, werd ze opnieuw aangerand, maar deze keer verweerde ze zich. Toen de politie op de hoogte werd gebracht, geloofden ze Emilie niet. Op haar zeventiende werd Emilie opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en uiteindelijk heeft ze alles aan haar ouders verteld.
Een eerste aspect dat het lijden in deze situatie heeft, is het lichamelijke aspect. Emilies grootvader maakte niet alleen jarenlang misbruik van zijn kleindochter haar vertrouwen, maar ook van haar lichaam. De eerste keer seks had ze ook toen ze verkracht werd. Samen met het verdriet dat ze toen ervaarde, deed haar lichaam letterlijk pijn. Een tweede zeer belangrijk aspect is het emotionele. Het feit dat ze misbruikt en verkracht is geweest, heeft Emilie heel onzeker gemaakt. Toen het misbruik nog niet lang bezig was, voelde ze zich waardeloos en onbelangrijk. Ze voelde zich nergens meer veilig en op school was ze bang. Daarbovenop komt ook nog eens dat ze gepest werd op school, omdat de leerlingen door hadden dat ze met een groot geheim rondliep.
Het sociale aspect is denk ik toch het belangrijkste van deze lijdenssituatie. Het misbruik heeft Emilie heel sterk veranderd. Doordat ze nooit echte vrienden heeft gehad aan wie ze de situatie waarin ze gevangenzat kon vertellen, voelde ze zich ook vaak eenzaam. De mensen uit haar omgeving reageerden eigenlijk niet op wat ze had meegemaakt, omdat ze het aan niemand vertelde, maar wel op hoe ze zich gedroeg: stil en teruggetrokken. Ook is ze het vertrouwen in jongens volledig kwijt. Het is nu zeer moeilijk voor haar om een relatie te beginnen.
Emilie vraagt zich tot op de dag van vandaag nog altijd af waarom ze zich in het begin nooit heeft verzet tegen haar grootvader.Ze was natuurlijk nog jong en dacht dat het normaal was dat haar grootvader aan haar lichaam zat, maar toch zit ze constant met de vragen in haar hoofd: was ik niet verkracht geweest moest ik geroepen hebben om hulp? Had mijn grootvader me met gerust gelaten moest ik gewoon nee had durven zeggen? Emilie dacht ook dat het haar eigen schuld was dat ze misbruikt werd. Dat zijn de spirituele aspecten van het lijden.
Ik denk, om een vergelijking te maken met het boek Jop, dat we de situatie moeten bekijken in de ogen van Emilie. Omdat Emilie dacht dat het haar eigen schuld was dat ze misbruikt werd, zag ze de gebeurtenis als een straf. Die visie over God in het boek Jop luidt als volgt: Lijden is altijd een straf van God voor de zonden. Emilie gelooftde dat God rechtvaardig en eerlijk is en ervoor in staat dat de mensen krijgen wat ze verdienen, zodat het de goeden wel gaat en de slechten gestraft worden. Of deze redenering klopt, weten we natuurlijk niet. Niemand weet namelijk met zekerheid waar het lijden vandaan komt en of het bedoeld is als een verdiende loon.
Het misbruik van Emilies grootvader is uiteindelijk wel gestopt, doordat Emilie op een bepaald moment heeft gezegd dat ze het niet meer wilde. Sindsdien ziet ze haar grootvader bijna nooit meer. De gebeurtenis zal echter altijd een litteken blijven op het leven van Emilie, want de verkrachter werd nooit opgepakt en ze durft haar grootvader niet aan te geven. Wat Emilie heeft meegemaakt, is één van de ergste dingen die een meisje kan overkomen.
"Geboorte, ouderdom, ziekte, dood, het gebonden zijn aan wat men haat, het gescheiden zijn van wat men liefheeft, en wat men wil hebben en niet krijgt, zijn alle vormen van lijden; kortom, het vijfvoudig hangen aan bestaan is lijden." Een citaat van Boedha. Maar ik kan hem geen ongelijk geven. Iedereen in zijn leven lijdt wel eens al is dit nu gewoon om een kalverliefde. Lijden is gelijk aan pijn!
Ik heb daarom gekozen om deze opdracht te houden over de ziekte kanker. In mijn ouders hun vriendenkring is er een vrouw die dezelfde leeftijd heeft als mijn mama en recent ontdekt heeft dat ze borstkanker heeft. Eigenlijk gaat ze er vrij goed mee om en is ze bereid deze strijd niet op te geven. Maar volgens mij heeft ze het er toch wel wat moeilijk mee, wat volkomen normaal is natuurlijk. Maar de pijn en het verdriet laat ze ons niet zien. Voor ze aan de chemo begon, had ze al aan haar echtgenoot gevraagd om haar, haar weg te knippen omdat het anders toch alleen maar zou uitvallen. Later liet ze een pruik maken en je ziet nauwelijks het verschil. Ik bewonder haar omdat ze deze strijd aangaat en zich niet laat kennen. Toch vind ik het niet goed dat zehaar verdriet opkropt en zo dus na de chemotherapie in een dieper dal zal zakken.
Het lichamelijke, het emotionele, het sociale en het spirituele aspect zijn de juiste soorten lijden die volgens mij bij deze ziekte passen.
Het lichamelijke aspect omdat ze ten eerste zeer veel vermagerd is maar ook omdat ze haar haren verliest. En het haar is voor de vrouw toch zeker belangrijk, je voelt er door extra vrouwelijker.
Het emotionele aspect omdat ze te maken krijgt met enkele overweldigende emoties. Ze kropt haar verdriet op, heeft braakneigingen, heeft constante pijn en misschien heeft ze ook wel wat boosheid in haar. Maar dit kunnen we misschien linken aan het spirituele aspect.
Het sociale aspect is ook zeker één van de soorten lijden die zij moet ondergaan. Ze heeft angst om dood te gaan en wil daarom zo liefst mogelijk bij iedereen in de buurt zijn. Ze heeft het ook moeilijk om nog eens een avondje alleen thuis te zitten.
Het spirituele aspect is een van de soorten lijden die hier het meeste bijpast. Want waarom kreeg zij het knobbeltje in haar borst? Waarom was dat knobbeltje kwaadaardig? En zo kan je steeds blijven doorgaan.
Zij zelf gaat er verast goed mee om en heeft nog nooit gehuild in het bijzijn van mezelf of van mijn ouders. Toch vertelde haar echtgenoot dat ze wanneer ze alleen thuis is ze zich miserabel voelt, als dat het gepaste woord is. Ik heb ook wel al gemerkt dat anderen zich tegenover haar totaal anders gaan gedragen. Wanneer zij achter een kopje koffie wil of er staat geen stoel, gaan anderen om dat kopje koffie of geven hun stoel aan haar af. Terwijl moest ze niet ziek zijn, zou ze zelf achter haar kopje kunnen of recht blijven staan. Ook heb ik bij haar enkele veranderingen opgemerkt. Voor ze wist dat ze borstkanker had was ze een vrouw die genoot van het leven, maar haar niet helemaal liet gaan. Nu is ze een vrouw die op 100procent geniet van het leven en voor alles gaat!
Als we enkele antwoorden uit het boek Job moeten zoeken. Is het antwoord dat het beste past bij haar situatie misschien: God is rechtvaardig en eerlijk en staat ervoor in dat de mensen krijgen wat ze verdienen, zodat het de goeden wel gaat en de slechten gestraft worden.Ik denk dat dit haar wel in zeker zin beïnvloed. Misschien denkt ze in haar zelf dat ze iets fout heeft gedaan en het verdiende om borstkanker te krijgen. Terwijl God er niet over beslist wie welke ziekte krijgt.
Hoe moet de Katholieke Kerk reageren tegenover misbruik door Geestelijken?
Voor deze opdracht van Godsdienst moesten we onze eigen mening geven over hoe de katholieke kerk moet reageren tegenover de slachtoffers van misbruik door Geestelijken.
Vergeving en verzoening, 2 verschillende woorden maar men acht hen als nodig als het gaat over vergiffenis en het leven weer oppakken zoals vroeger.
Volgens mij is dit een onderwerp waarvan men hem niet in de doofpot had mogen steken. De Priesters of de kardinaal hadden er beter meteen openlijk over verteld dat bepaalde Priesters kinderen seksueel misbruikt hadden, maar helaas was dit niet zo. Nu, wanneer vele verhalen beginnen op te duiken over seksueel misbruik door een priester, begint de Kerk al meteen om verzoening te vragen. Dit is volgens mij weglopen van je eigen problemen en meestal menen ze het dan nog niet eens dat het hen spijt. Ze hadden eerst om vergiffenis kunnen vragen en dan na een bepaalde periode hadden ze om een verzoening kunnen vragen. Zo zouden de mensen hun trauma kunnen beginnen loslaten.
Volgens mij verdienen de Priesters een straf, maar alleen uit de kerk gesloten worden is niet genoeg. Het zijn misschien wel Geestelijken, maar iedereen is gelijk en iedereen moet zich voor zijn daden verantwoorden. Ook wordt er alleen maar naar de slachtoffers omgekeken wat in zeker zin, zeker niet slecht is maar vaak is het doordat de Priesters ook met een traumatische of psychische ziekte zitten, deze moet ook zeker behandeld worden.
Het is aan de kerk om de eerste stap te zetten en om vergeving te vragen. Ik zou wel de namen van de mensen die misbruikt zijn, niet bekend maken. Omdat deze personen al genoeg geleden hebben.
Hoe moet de kerk reageren tegenover slachtoffers van misbruik door geestelijken? - Door Bo
Voor de volgende opdracht moesten we onze mening geven over hoe het nu verder moet met de slachtoffers van seksueel misbruik binnen de Kerk. De gebeurtenissen zijn zodanig erg dat er wel iets moet gebeuren. Het initiatief moet sowieso van de Kerk komen. De vraag is vooral wat de Kerk moet doen om het vertrouwen te herstellen en iets te doen voor de slachtoffers.
We weten dat de hele zaak in feite gedragen wordt door de maatschappij. Daarom denk ik dan ook dat de schuldige bisschoppen hun excuses moeten aanbieden in het openbaar en om vergeving vragen. Dit kan natuurlijk niet de enige oplossing zijn. De slachtoffers moeten volgens mij ook een schadevergoeding krijgen. Ik denk dat dit de slachtoffers wel kan helpen, ook al is geld niet hun eerste wens. De slachtoffers willen in de eerste plaats erkenning. Zij willen dat de schade die ze moeten lijden, bekend is zodat het niet alleen voor de Kerk, maar ook voor alle andere mensen, duidelijk is wat zij meemaken. Ik vind dat ze daar gelijk in hebben, want wij weten eigenlijk heel weinig over de slachtoffers. Een schadevergoeding kan volgens mij wel helpen voor de kosten van therapie bijvoorbeeld. Het neemt het leed misschien niet weg, maar het kan een eerste stap in de goeie richting zijn. Ik vind ook dat de daders moeten worden gestraft. Bisschop, paus, katholiek of niet, alle mensen die een misdaad plegen, moeten worden gestraft. Ontslag of anonimiteit van de dader is absoluut geen oplossing. Ze moeten hun excuses aanbieden en gestraft worden. Ook al zijn de slachtoffers niet in staat hen te vergeven, de daders moeten boeten voor wat ze gedaan hebben, dat is duidelijk.
Wat de Kerk dus moet doen, is haar excuses aanbieden, om vergeving vragen en de daders straffen. Het is dus de Kerk die verantwoordelijkheid moet nemen en het is haar plicht om de eerste stap te zetten naar vergeving en in een latere fase misschien verzoening. Ik denk dat de slachtoffers dit schandaal eigenlijk nooit echt kunnen vergeven en vergeten, want het misbruik blijft hen voor de rest van hun leven achtervolgen. Het is hun eigen keuze of ze de Kerk vergeven en of ze de hel die ze doorgemaakt hebben, kunnen vergeten. Ik denk dat dit voor de slachtoffers zeer moeilijk is.
Foto1: Foto1, in de linkerbovenhoek staat voor doorzettingsvermogen. Ik koos deze waarde omdat ik het zeer belangrijk vind, dat als er iets gebeurd, je niet blijft stilstaan bij deze gebeurtenis. Je leven gaat door en je moet met deze situatie leren omgaan op je eigen manier. Het heeft ook niet helemaal te maken met de kracht of de sterkte die jezelf bezit maar ook met de kracht die je hebt om doorzetten. Je hebt een doel voor ogen en wenst dat zo snel te bereiken. Maar persoonlijk houd ik het toch bij het eerste. Ik koos een foto van een loper omdat ik vroeger ook gelopen heb en eenmaal ik vertrokken ben heb ik het moeilijk om te stoppen. Ook geldt dit voor mijn schoolwerk. Als ik ergens mijn tanden heb in gezet ga ik er gewoon voor en niets of niemand kan mij tegenhouden.
Foto2: Foto 2, in de rechterbovenhoek staat voor eerlijkheid. Ik vindt deze waarde zeer belangrijk!! Persoonlijk vind ik dat iedereen deze waarde als één van de belangrijkste zou moeten appreciëren. Ik denk dat als je niet eerlijk profileert of gedraagt tegenover anderen of je vrienden je jezelf bedriegt. Eerlijk zijn is net zoals een toets of een taak. Als je spiekt bij een ander leer je niets, maar als je jezelf hebt voorbereid. Dan kan je nog ver geraken je helpt jezelf, dit is een begin. Maar eerlijk zijn heeft ook nog een tweede betekenis. Eerlijk zijn tegenover anderen, liegen en bedriegen is verboden in een goede vriendschap of een liefde. Ik koos Pinokkio als prentje, omdat ik denk dat Pinokkio wel een zeer goede persoon is als je het hebt over eerlijkheid.
Foto3: Als laatste waarde heb ik een doel voor ogen hebben gekozen. Ik vind deze waarde zeer belangrijk. Ik ben een planner en zou het zeer moeilijk vinden moest ik een hele grote taak of toets hebben, tegen de volgende dag en ik er nog niet eens aan begonnen ben. Ik wil een doel voor ogen hebben, omdat ik anders bang ben, dat ik later helemaal niets zal bereiken in het leven. Een doel voor ogen dat ik momenteel heb. Is dat ik dit jaar geslaagd door ga naar het volgend jaar en het laatste jaar goed afleg. Verder zie ik wel. Maar een doel voor ogen hebben heeft natuurlijk ook te maken met keuzes maken. Want dat vind ik zeer belangrijk. Want wat als je nu de verkeerd keuze maakt en dat een serieuze invloed heeft op jou toekomst. Daarom koos ik een spoorweg met 2 sporen. Die twee sporen leiden je naar je doel. Natuurlijk moet je eerst een keuze maken. Maar die spoorweg bevat natuurlijk ook goede en slecht obstakels, de bedoeling is gewoon om die te overwinnen en verder je leven af te leggen via die spoorweg.
Foto 1:Links bovenaan het wapenschild zie je een klavertje vier. Dat staat voor geluk en geluk is dan ook de waarde die ik het belangrijkst vind in mijn leven. Of je gelukkig bent, wordt voor een deel bepaalt door je omgeving. Ik kan zeggen dat ik gelukkig ben, maar andere mensen krijgen vaak de kans niet om gelukkig te zijn bijvoorbeeld mensen die in een arm land leven. Geluk is eigenlijk iets wat je overkomt, maar soms moet je ook zelf voor je geluk zorgen. Wat ik bijvoorbeeld doe om gelukkig te zijn, is tevreden zijn met wat ik heb. Ik heb een familie die voor mij zorgt, vrienden waar ik op kan rekenen en een dak boven mijn hoofd. Die dingen alleen al maken mij gelukkig. Verder hangt mijn geluk ook af van de beslissingen die ik neem en de keuzes die ik maak. Ondanks de negatieve dingen die ik nog zal meemaken, wil ik uiteindelijk altijd kunnen zeggen dat ik gelukkig ben. Tegenover geluk staat natuurlijk ook ongeluk. Sommige dingen maken je namelijk ook ongelukkig, maar volgens mij moet je daardoor niet voor de rest van je leven ongelukkig blijven. Soms maak je de verkeerde keuzes en dan moet je je daar bij neerleggen. Het is volgens mij zelf iets positiefs waaruit je leert. Zo leer je omgaan met het leven en leer je ook gelukkig te zijn.
Foto 2: De tweede waarde die ik belangrijk vind is een doel hebben in het leven en je daar ook voor inzetten. Afstuderen en een diploma halen is op dit moment mijn doel dat ik wil bereiken. Natuurlijk moet ik daar ook iets voor doen. Doorzettingsvermogen en mij inzetten zijn dan ook van groot belang om deze waarde te kunnen verwezenlijken. Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld mijn best doen op school. Daarna zal mijn volgende doel zijn om zelfstandig te kunnen zijn, een job te hebben en die ook kunnen behouden. Later wil ik natuurlijk nog meer dingen bereiken. Een eigen gezinnetje stichten en een huis bouwen zijn zowat de doelen die ik heb voor later. Op weg zal ik ook dingen tegenkomen die me zullen verhinderen om dat doel te bereiken. Dan komt het er op aan van niet op te geven, maar door te zetten. Of je bereid bent om voor iets te gaan, hangt natuurlijk ook af van hoe je zelf bent. Ik ben persoonlijk wel een doorzetter en geef niet zo snel op. Ik merk ook wel snel of mij iets zal lukken of niet. Toch probeer ik meestal de dingen optimistisch te zien ook al gaat niet alles zoals ik het wil.
Foto 3: De laatste waarde die op mijn wapenschild te vinden is, is vriendschap, maar de afbeelding staat ook voor samenhorigheid, respect hebben voor elkaar en elkaar nemen zoals je bent. Deze drie dingen zijn eigenlijk allemaal manieren om deze waarde te verwezenlijken. Vriendschap bestaat uit nog zoveel andere waarden zoals eerlijkheid, trouw, rechtvaardigheid,... Op de afbeelding zie je handen op elkaar. Daarmee wil ik dus de zoveel andere waarden aantonen die je van een goede vriend verwacht. Vriendschap is een waarde die ik zelf probeer na te streven door een goede vriend te zijn.Een goede vriend aanvaardt je zoals je bent. Hij bewondert je goede kanten en aanvaardt je minder goede kantjes. Eerlijkheid duurt het langst, ook in een vriendschap. Het is belangrijk dat je je niet anders voordoet dan je in werkelijkheid bent. Vriendschap geeft je ook het gevoel dat je niet alleen bent door elkaar te steunen. Een goede vriend laat je niet in de steek, maar blijft trouw aan de persoon die er altijd voor hem geweest is. Als deze waarden worden nagestreefd, kan je volgens mij spreken van echte vriendschap.
Spanje, vroeger had ik gezegd dat dit land, de taal, het eten dat het me allemaal niet beïnvloed. Maar dat was impulsief denken! Nu dat ik met mijn allerbeste vriendin Spaans volg in de avondschool. Ben ik een op en top Spaanse Seniorita. Het is wel moeilijk om alles op tijd klaar te krijgen met school maar eenmaal ik ergens mijn tanden heb ingezet, bijt ik door. Alles wat met Spanje te maken heeft begint me meer en meer te interesseren. Nu zijn we net terug in al ons schoolwerk gevlogen, maar ik hoop dat op het einde van het jaar. Spaans een taal is die ik spreek niet zo vloeiend als mijn Engels, maar genoeg om eens hallo te zeggen tegen een mooie Spanjaard!!
Esther
Dit schooljaar ben ik begonnen met Spaanse les in de avondschool. Ik wou dat volgen, omdat ik heel graag met talen bezig ben. Ik wil ook veel reizen in mijn leven en dan kan ik communiceren met de mensen. Als ik het Spaans onder de knie heb, ben ik misschien wel bereid om een volgende taal te leren. Ik kan toch al een woordje Spaans spreken en ik ga graag naar de les. Het is wel wat moeilijk om het te combineren met mijn ander schoolwerk, maar ik wil echt graag die taal leren dus dat heb ik er graag voor over. Ik vind ook dat nu ik nog jong ben en de kans heb om veel te leren, dat ik die kans zeker moet grijpen.
Ik ben blij dat een vogel, hier tussen is terechtgekomen. Een dier weerspiegelt hoe je echt bent of denkt en wat maakt het uit of het nu een slak of een walvis is. Het is iets persoonlijks. Als ik zou vragen aan u , welk dier in u top3 staat. Dan ben ik bijna 100 procent zeker dat een vogel er zeker zal tussen staan. Een vogel is een dier, die kiest wat hij doet, wanneer hij het doet en hoe hij het zal doen. Die vrijheid die zij hebben is onmogelijk bij ons. Ik zou willen dat ik een vogel was en dat ik die vrijheid had die zij hebben en dat je overal heen kan vliegen en gewoon doen wat je wilt. Helaas ben ik geen vogel, doe ik niet wat ik wil, wanneer ik het wil en hoe ik het wil. Daar hebben ze anderen voor op deze planneet.
Esther
Zo vrij als een vogel... in het echte leven is niemand dat eigenlijk. Een vogel kan gaan waar hij wil. Als hij zijn vleugels openspert, voelt het alsof hij de hele wereld aankan. Dat gevoel zou ik ook graag hebben. Helaas gaat dat niet altijd zo gemakkelijk. Er zijn dingen die van ons verwacht worden, dingen die we moeten doen in het leven en dat zorgt soms voor dat onvrije gevoel. Soms heb je wel eens zon moment waarop je heel gelukkig bent en het gevoel hebt dat de wereld aan je voeten ligt. Maar in het leven gaat niet alles zoals je het wil. Je moet je inzetten als je iets wil bereiken, maar je moet ook blijven geloven in je dromen. Een vogel kan zich vrij voelen, maar ik denk dat wij zelf voor onze vrijheid moeten zorgen.
Als ik moet praten over een kaars en moet zeggen waarom het hier tussen al deze symbolen is terecht gekomen. Is mijn antwoord heel simpel en misschien ook wel een beetje te eenvoudig. Een kaars weerspiegelt dat ene lichtpuntje in het duister. Dat lichtpuntje die je na een diep dal er terug bovenop brengt. Een kaars is iets dat me doet denken aan dat kleine beetje hoop die er voor jou is over gebleven, dat er daar buiten nog steeds iemand is die in jou gelooft. Dit kan gerust een vriend of een familielid zijn. Maar in meeste gevallen is het gewoon de hoop die je diep vanbinnen terug gevonden hebt. De strijdlust om weer tegen iets te vechten.
Esther
Een kaars zie ik als het levensbeschouwelijke in mijn leven. Ik zie het als een symbool voor hoop en steun, twee dingen die je zeker nodig hebt in je leven. De kaars symboliseert dat lichpuntje in mijn leven dat ik altijd wel terugvind als ik het even moeilijk heb. Een familielid of een goede vriend zorgen vaak voor dat beetje licht en geluk als de rest rondom mij even donker en somber wordt. Soms is dat lichtpuntje gewoon een strengetje hoop dat ik nodig heb om door te gaan. Bij een kaars moet ik ook denken aan mijn oma die altijd een kaarsje doet branden als ik bijvoorbeeld een moeilijk examen moet afleggen. Voor sommigen lijkt dat misschien nutteloos, maar eigenlijk geeft het mij wel steun en ik geloof soms wel dat het helpt. Zo weet ik ook dat er iemand is die aan mij denkt wat me extra moed geeft om voor iets te gaan.
