Iedereen heeft of kent wel het kleine doosje. Het doosje achterin je hoofd waar je alle nachtmerries en slechte dingen in kunt steken. Je doet het opent steekt het erin en je doet het terug op slot. Maar wat als je plots het sleuteltje niet meer vindt. Wat als het doosje nu altijd blijft open staan en al hetgeen waar je niet meer wou aan denken terug naar boven komt.

Mij is dit overkomen als ik 17 jaar was, plots kreeg ik mijn doosje niet meer op slot. Ben ik het sleuteltje kwijt of zit het te vol? ik zou het niet weten, het enigste wat ik weet dat het na al die jaren nog altijd wagenwijd openstaat.

Ik ben opgegroeid in niet zo comfortabele omstandigheden, moest dit nu nog gebeuren dan waren we wereld nieuws geweest. Toen bleef alles achter gesloten deuren, al wisten veel instanties van onze situatie. Er woonde zelfs familie naast ons die alles maar lieten begaan.

Ik heb dingen gezien die je als kind beter niet ziet en waar je toen ook over moest zwijgen. Niemand mocht weten wat er tussen die 4 muren gebeurde.

En ik was dan ook al heel vroeg een expert in het verstoppen van al die miserie. Zelfs als ik naar de kleuterklas ging wist niemand wat er zich thuis afspeelde. Al was de situatie toen nog niet zo erg. Ik ben opgegroeid samen met mijn oudere zus en jongere broers. als ik 's morgens samen met mijn zus en broers naar school vertrok dan trokken wij de deur achter ons dicht en we waren totaal iemand anders. Toneel spelen dat was waar ik goed in was. Er zijn maar weinig mensen van de lagere school of de middelbare school die weten wat voor een hel het thuis was.

Ik ging eigenlijk heel graag naar school want daar kon ik alles vergeten, studeren daar was ik niet de beste in maar ik ging gewoon graag om thuis weg te zijn.

Naargelang ik ouder werd merkte ik wel dat het bij ons thuis toch niet ging hoe het moest gaan. Het klinkt bizar maar in de lagere school wist ik niet beter. Dus stelde ik me met thuis niet zoveel vragen. Natuurlijk als je ouder word zie je hoe het anders kan en op mijn 17de ben ik een beetje gecrasht. Toen ging om een of andere reden dat verdomde doosje open en ik kreeg het niet meer dicht.

toen was er vooral woede en machteloosheid en het waarom. Waarom ik, waarom moest mij dat overkomen, waarom is dit zover kunnen komen. Allemaal vragen waar ik geen antwoord op had. Ik was gefrustreerd en ik voelde me vooral alleen. Ik had jaren geprobeerd om alles te verstoppen, wie kan ik nu vertrouwen om dit allemaal te vertellen.

Tot op de dag van vandaag heb ik nog altijd niks tegen iemand vertelt over mijn jeugd, ik hoop dat ik het hier kan neerpennen en dat mijn doosje dan eindelijk terug dicht kan.