The Hundred-Year-Old Man Who Climbed out of the Window and Disappeared
The Hundred-Year-Old Man Who Climbed out of The Window and Disappeared (De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween) Auteur: Jonas Jonasson
If you want to kill me, youd better hurry, because Im 100 years old.
Allan Karlsson wordt honderd en dat moet gevierd worden. Alleen Allan zelf ziet dat niet echt zitten. Hij besluit om stiekem het rusthuis te verlaten en de wijde wereld in te trekken. Het duurt echter niet lang of hij komt in conflict met een criminele bende. Maar zelfs een honderdjarige mag nooit onderschat worden, zeker niet als die Allan Karlsson heet. Een koelruimte en olifantenmest (!) zijn slechts enkele van de wapens die hij (al dan niet bewust) inzet om zijn belagers af te houden.
In de tussenliggende hoofdstukken wordt het levensverhaal van Allan verteld. Al van kleinsaf wordt het duidelijk dat hij in één ding bijzonder goed is: dingen opblazen. Het is ook precies die unieke vaardigheid die hem in contact brengt met enkele grote historische figuren: Generaal Franco, Harry Truman, Moa Tse-Tung, Stalin, de Gaulle Wars van alle ideologieën is er maar één criterium waarmee Allan anderen beoordeelt: als ze maar vriendelijk zijn en bereid zijn een paar glaasje met hem te drinken, zijn ze wel OK en wil hij best zijn explosieve kennis met hen delen. Wie dat niet is, zal het geweten hebben. Op die manier beïnvloedt Allan op een niet mis te verstane manier de geschiedenis.
Naast die historische figuren ontmoet Allan nog heel wat kleurrijke personages: de Anglicaanse priester, die op een éénmansmissie is om heel Iran te bekeren, Herbert Einstein, broer van en even dom als zijn broer slim is en, niet te vergeten, de olifant Sonya. Allan zelf is goedmoedig, altijd opgewekt en een tikkeltje naïef. Echos van Forrest Gump en Chance uit Being There zijn nooit ver weg. Je merkt het al: een geloofwaardig verhaal moet je hier niet zoeken. Dit is over-the-top amusement, met absurde toestanden en hilarische personages. De auteur weet precies de juiste toon te vinden: onderkoelde, zwarte humor die mij in ieder geval enorm goed ligt. Ik heb onwaarschijnlijk hard genoten van dit boek. Een opmerkelijk debuut van de Zweedse auteur Jonas Jonasson, dat zonder twijfel hoog zal eindigen in mijn eindejaaarslijste. Een moderne pikareske roman die je moet gelezen hebben.
Ik ben helemaal niet thuis in het Vlaamse thrillerwereldje, dus ik had tot voor een paar weken nog nooit van Sterre Carron gehoord. Haar boeken worden op de Facebookgroep Boekenfans! extreem uitbundig onthaald, dus ik was in ieder geval voldoende geïntrigeerd om mij Mara aan te schaffen. Massahysterie of werd hier inderdaad een nieuw literair wereldwonder ontdekt? Het eerste wat opvalt: dit is een prachtige uitgave, met een knappe omslagillustratie, gedrukt op kwaliteitspapier en met een bijzonder aangenaam lettertype. Een pluim voor de uitgever. De flaptekst spreekt aan (hoewel die, achteraf gezien, net iets te veel spoilers inhoudt). Ik krimp wel even ineen als ik lees dat een auteur ergens woonachtig is. Dat belooft niet veel goeds voor een modern en vlot taalgebruik. Gelukkig zet zich dat niet verder in het verhaal zelf. Integendeel, als er iets positiefs over Mara kan gezegd worden, is het wel dat het leest als een sneltrein. Ik heb zelf net iets meer dan 1 dag nodig gehad om het uit te lezen, en dat is toch niet evident voor een boek van bijna 370 bladzijden. Korte hoofdstukjes, bondige scènes en flitsende dialogen. De zinnen zijn kort, het taalgebruik eenvoudig. Het deed me wat dat betreft soms wat denken aan een jeugdboek, hoewel dat qua inhoud natuurlijk helemaal niet opgaat. Emoties worden niet uitvoerig beschreven, maar eerder weergegeven met treffende beelden. Sterre Carron schrijft geen letter te veel. Maar er zijn natuurlijk nog goede dingen over het boek te vertellen. Rani Diaz is een interessant hoofdpersonage, dat je tijdens het lezen best wel beter wilt leren kennen (alhoewel de focus tegen het einde verschuift naar een ander personage). Het verhaal zit goed in mekaar en de ontknoping is geloofwaardig. De gewelddadige scènes zijn functioneel en nooit goedkoop. Is er nog ruimte voor verbetering? Zeker wel. Er worden misschien net iets te veel clichés gebruikt. Er zou nog iets meer aandacht kunnen worden besteed aan het geven van een eigen stem aan de verschillende personages (sommige spreken, ageren en denken wat te veel op dezelfde manier). Enkele personages hadden wat meer uitgediept mogen worden. Ik heb ook nogal wat spel- en taalfouten ontdekt, punten en kommas die ontbreken (sorry, als leraar ben ik geconditioneerd om dergelijke zaken op te merken). Soms leek de woordkeuze wat ongepast (zijn er echt mensen die woorden als jokkebrok of deugniet gebruiken in zulke gespannen situaties?). Maar ik denk niet dat de meeste lezers zich hieraan zullen storen. Mara is geen grootse literatuur, wél een heel sterke thriller, die precies doet wat een thriller hoort te doen: de lezer bladzijde na bladzijde doen omslaan, terwijl hij op het puntje van zijn stoel zit. Ik ga met plezier ook de andere boeken van Sterre Carron lezen.
Ik ben helemaal niet thuis in het Vlaamse thrillerwereldje, dus ik had tot voor een paar weken nog nooit van Sterre Carron gehoord. Haar boeken worden op de Facebookgroep Boekenfans! extreem uitbundig onthaald, dus ik was in ieder geval voldoende geïntrigeerd om mij Mara aan te schaffen. Massahysterie of werd hier inderdaad een nieuw literair wereldwonder ontdekt? 
