Er zijn al vier boeken verschenen in deze reeks, tijd voor mij dus om me ook eens te verdiepen in het eerste deel.
Het boek is vlot geschreven en wist mij toch te boeien, ondanks de stijlfoutjes die af en toe de kop opsteken. Het eerste deel wist mij wel maar matig te verrassen, desondanks ga ik zeker de reeks helemaal uitlezen want ik wil wel weten hoe het de personages zal vergaan. De auteur heeft dus enkele vragen kunnen oproepen die me aansporen om verder te lezen.
Laurel woont al verschillende jaren bij haar hippie ouders als ze ontdekt dat ze eigenlijk een elf is. Ze is afkomstig van een andere wereld en werd gestuurd om een specifieke reden die heel lang geheim blijft. In haar klas zit een jongen met wie ze erg close is. Uiteindelijk is er heel wat rivaliteit tussen deze jongen en Tamani, de elf die haar de waarheid vertelt.
Een klassiek scenario dat ondanks enkele saaie passages toch weet te boeien.
Dit boek is een klassieker. Het vertelt het verhaal van een zoon die bij het bed van zijn moeder zit die net gestorven is, hij kan echter geen afscheid nemen van haar en hoort steeds opnieuw haar stem in zijn hoofd. Ze was een ware spraakwaterval toen ze nog leefde en bekritiseerde alles en iedereen. De zoon hoort steeds weer haar stem in zijn hoofd en haar kritiek die door blijft gaan zelfs nu ze gestorven is.
Het hele verhaal is een monoloog die vertelt wordt door de moeder. Zij vertelt over haar leven en de laatste ontmoetingen die hebben plaatsgevonden vlak voor haar dood. Natuurlijk is het verhaal geschreven in het dialect van de moeder, wat het verhaal gemakkelijk maakt om te lezen, maar natuurlijk moet je hier ook van houden.
Het verhaal is bondig, zeer mooi geschreven en sluit af met een perfect einde.
Het boekje bevat maar iets meer als 100 pagina's, dus het is zeker de moeite om het eens door te lezen.
Het verhaal van Romy Schneider is al verschillende keren verteld. In dit boek uit de jaren '80 werd er gewerkt met dagboekfragmenten die van de hand van Romy zelf zijn. Stof genoeg dus voor mij om dit boek een keertje door te lezen.
Wat mij vooral opvalt in dit boek is de revolutie die Romy heeft doormaakt. Je merkt uit de fragmenten dat ze in het begin vaak nog wat goedgelovig is. Haar moeder is haar god en ze neemt bij elke beslissing haar raad in overweging. Het is pas na de Sissi films dat Romy echt doorbreekt. Ze wordt voor heel veel filmrollen gevraagd, spijtig genoeg gaat het hier meestal om kostuumdrama's. Hierdoor kan ze natuurlijk geen afscheid nemen van haar eeuwige rol van prinses. Dat gebeurt pas als ze beslist om naar Parijs te trekken en er verliefd wordt op een jonge toneelspeler Alain.
Het leven van Romy is gekenmerkt door tegenslagen. Ze wordt zwaar ziek, haar ex-man pleegt zelfmoord en haar zoon (met wie ze een erg persoonlijke band had) sterft op de leeftijd van veertien jaar. Romy volgt niet veel later.
Gedurende haar hele leven heeft Romy weinig geluk gehad in de liefde. Vooral de persoonlijk ontwikkeling die Romy doormaakt is een reden om dit boek te lezen. Zo vertelt ze in één van de eerste hoofdstukken nog dat ze graag later zou willen trouwen in dezelfde jurk als die van Sissi, een film waar ze later nog maar amper iets goeds van kan zeggen.
Dit verhaal was heel erg boeiend. Ik heb het gelezen naar aanleiding van de 50ste verjaardag van de dood van Romy Schneider. Als je geïnteresserd bent in het leven van deze ster, is het zeker een aanrader, je moet wel van een verhaal in dagboekfragmenten houden :)
Veronica Roth neemt je mee op een reis door het futuristische Chicago, dat werd opgedeeld in vijf verschillende facties: onverschrokkenheid, vriendschap, zelfverloochening, eruditie en oprechtheid. Dit jaar moet de zestienjarige Beatrice kiezen in welke factie ze de rest van haar leven wil doorbrengen. Kiest ze voor haar eigen factie waar ook haar ouders vandaan komen of voor een andere, wat een grote schande zou zijn. Als haar broer vlak voor haar ook voor een andere factie kiest, wordt er van Beatrice meer dan eens verwacht dat zij voor haar oude factie kiest. Als ze dat niet doet, stort de wereld van haar ouders in. Beatrice krijgt niet eens de kans om alles aan haar ouders uit te leggen, ze moet meteen met haar nieuwe factie mee om de inwijding te doorstaan en te bewijzen dat ze thuishoort bij onverschrokkenheid.
Veronica Roth weet je in een mum van tijd in het boek te zuigen. Het verhaal is pakkend en herkenbaar geschreven. Als je genoten hebt van de boeken van Suzanne Collins over De Hongerspelen, dan is dit zeker een aanrader. Veronica Roth weet je in een mum van tijd in het boek te zuigen. Het verhaal is pakkend en herkenbaar geschreven. Als je genoten hebt van de boeken van Suzanne Collins over De Hongerspelen, dan is dit zeker een aanrader. Het verhaal van Beatrice "Tris" speelt zich ook af over meerdere delen, ik ben dus heel erg benieuwd hoe het haar verder zal vergaan. Opstand ligt vanaf 7 november in de boekhandel, dus het is nog eventjes aftellen.
Mocht er iemand dit boek ook gelezen hebben, schrijf dan zeker even neer wat jouw ervaringen waren. Is het boek te vergelijken met De Hongerspelen? Kan Tris even hard bekoren als Katniss?
Na het eerste deel van Verwelken kon ik niet wachten om aan het tweede deel te beginnen. Ik had wel het geluk dat dit boek uitkwam op het moment dat ik het eerste deel had uitgelezen, zodat ik meteen naar het tweede kon overschakelen. Mijn teleurstelling bij dit tweede deel was vrij groot. Het boek is nog steeds spannend en meeslepend geschreven, maar de verhaallijn stelt wel een beetje teleur.
De hele wereld ligt aan de voeten van Gabriël en Rhine als ze uit het landhuis ontsnappen, maar ze raken verzeild in een web van bedrog dat hun steeds dieper naar beneden sleurt. Gabriël en Rhine komen terecht in een bordeel en bij een handtastelijke zaakvoerder. Als ze dan uiteindelijk het ouderlijke huis van Rhine kunnen bereiken, vinden ze niets als chaos, Rowan is onvindbaar en grote gedeelten van het huis zijn afgebrand. Als haar schoonvader Vaugh haar ook nog weet te vinden, keert Rhine onder dreigement terug naar het landhuis, maar niet als Lindens vrouw, maar als proefproject voor Vaugh's experimenten.
Deze verhaallijn vond ik minder boeiend dan die van het eerste deel, er wordt ook verschillende hoofdstukken lang doorgegaan over Rhine's waanvoorstellingen, die na lange tijd voorspelbaar en uitgesponnen zijn. Het boek is echter nog steeds even vlot geschreven als het eerste en ik zou zeker graag nog het laatste lezen, maar dit deel vond ik beduidend minder.
Een vriendin heeft me dit boek geleend. Het is niet meteen een verhaal dat ik zelf zou kiezen of een boek dat ik zelf zou aankopen, maar het verhaal zit wel bijzonder goed in elkaar. Het evenwicht tussen dialoog en beschrijving kan wel verbeterd worden. Veel passages waren te hard uitgesponnen waardoor ik mijn gedachten wel eens afdwaalden. Zeker bij de aanvang van het verhaal lijkt het mij belangrijk om de interesse van de lezer te behouden en dat gebeurde bij mij niet. Ik moest me door de eerste hoofdstukken worstelen vooraleer het voor mij boeiend werd. De dialogen waren naar mijn mening ook te lang, al genoot ik hier wel veel meer van. Voor de lezers die graag uitgebreide en perfecte omschrijvingen lezen is dit boek fantastisch, voor de lezers die meer houden van actie is het niet meteen een aanrader. Al heeft het verhaal een boeiende inhoud en een passend einde.
Wakker worden en beseffen dat je niet kan schrijven.
Het komt meer dan eens voor dat je een zin typt, om hem dan weer meteen uit te wissen. "Man, wat ben ik toch slecht bezig." Dat gaat er dan door je hoofd, meer dan waarschijnlijk gevolgd door: "Ik bak er niets van". Heel normale situaties, maar hoe ga je ertegenin? Ik heb ooit in een schrijfworkshop een oefening gekregen waarin we moesten omschrijven wat er net zo goed was aan onze verhalen. Het stukje dat ik toen heb neergeschreven was onderbouwd en zeker gebaseerd op waarheid, dus als ik dat nu nalees, krijg ik heel wat nieuwe inspiratie. Dus in plaats van je kwaad te maken, kan je je beter afvragen: Wat was er nu ook alweer goed?
Een vriendin, een schrijfmaatje... Hoe waardevol zijn hun tips? Het is een heel goede vraag. Je moeder zal waarschijnlijk anders op je verhaal reageren dan een professionele docent Nederlands, maar zijn haar tips dan waardeloos? Ik geloof dat iedere proeflezer een meerwaarde voor je verhaal kan betekenen. Vele websites raden het af om je beste vrienden je verhaal te laten lezen, omdat ze niet kritisch genoeg zijn. In dat geval zijn het wat mij betreft ook geen echte vrienden. Ik heb al heel vaak feedback gevraagd aan mijn vriendengroep en ze zijn steeds eerlijk. Wat natuurlijk het meeste helpt is een schrijfmaatje, iemand die weet wat je sterktes en zwaktes zijn en je daar ook advies over kan geven. Ik heb zelf ook enkele personen die schrijven in mijn vriendengroep, hun tips en tricks zijn natuurlijk onderbouwd door hun eigen ervaring en kennis, maar ook mensen die veel lezen kunnen je een heel eind op weg helpen. Wat mij betreft, hangt de feedback samen met de persoon. Als je die persoon kan vertrouwen en zijn/haar mening kan een meerwaarde voor je verhaal betekenen, op welke manier dan ook, dan zou ik zeker niet twijfelen.
Ik had heel veel positieve reacties gelezen over dit boek, het was anders en erg origineel. Bij de start had ik het gevoel dat het boek misschien toch meer gericht was aan kinderen, dan jongeren, maar dat veranderde wel. Op het einde kon ik het boek zelfs niet meer wegleggen.
In dagboek van een klotejaar beschrijft de 16-jarige Laura Brown haar leven. Ze heeft het moeilijk om te overleven tussen haar zenuwachtige moeder, haar vader met zijn nieuwe hobby en haar verwende zus. De grootste verandering vindt echter plaats als ze een CO2-kaart in de bus krijgt. Engeland is namelijk het eerste land dat drastische maatregelen voert om de CO2 terug te dringen. In het jaar 2015, waarin dit boek zich afspeelt, heeft Laura echter ook nog steeds haar gewone problemen: hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijn slechte resultaten verberg voor mijn ouders? wanneer zal mijn band de Dirty Angels eindelijk doorbreken? en wat kan ik doen om de aandacht te trekken van Ravi Datta?
Een heleboel vragen in een origineel kader. Het maakt je er bovendien ook bewust van hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn. We verbruiken enorm veel CO2 en wat als dit opeens niet meer mogelijk is? Saci Lloyd behandelt hiervan ook de resultaten, mensen in grote ontevredenheid en rellen die uitbreken. Eén van de belangrijke pluspunten van dit boek is ook dat de situaties in andere landen beschreven worden, zo leren we hoe de rest van Europa omgaat met de besparingen, zullen ze uiteindelijk allemaal moeten volgen? En door haar nichtje in Amerika krijgen we ook een idee hoe het er daar aan toe gaat.
Dagboek van een klotejaar is een aanrader om in je ligstoel in de tuin te lezen met een lekker koel drankje en je dan ook even af te vragen hoe het zou zijn als je steeds je CO2 kaart moest checken en keuzes maken, en dat voor dingen die op dit moment eigenlijk vanzelfsprekend zijn...
Op aanraden heb ik dit eerste deel van de Chemical Garden trilogie gelezen en ik heb het mij nog geen seconde beklaagt. Gedurende de dagen die volgden op het einde van dit boek heb ik mij afgevraagd hoe ik het snelst in de winkel kon geraken om het volgende deel te kopen. Voor de fans van de Hongerspelen, waar ik mezelf natuurlijk ook toe reken, is dit een nieuwe uitdaging.
Het verhaal speelt zich af in een tijd waarin mannen slechts vijfentwintig jaar worden en vrouwen twintig. In de eerste scéne maken we kennis met Rhine, een zestien-jarig meisje dat ontvoerd wordt om uitgehuwelijkt te worden aan een voorname heer die zijn nageslacht wil veiligstellen. Ze heeft nog twee andere vrouwen die haar gezeldschap houden, Rhine wordt echter vlug zijn favoriet, hij weet echter niets van haar plan om uit het landhuis te ontsnappen.
De volgende scénes zijn spannend en meeslepend, je waant je echt in het landhuis en leeft elke seconde met Rhine mee, je voelt haar pijn als de jouwe. Dit boek is een echt aanrader voor de fans van fantasyverhalen. Laat je meeslepen in het verhaal van Rhine en loop net als mij zo snel mogelijk naar de winkel voor deel twee: Vrees.
