Bijlagen:
http://www.marcelworms.com/agenda.php   

Op zondag 11 April 2010 speelt pianist Marcel Worms pianowerken van Federico Mompou in het Theater De Blauwe Schuur, Havendijk 15 in Culemborg.
Het betreft werken die in 2008 in Barcelona zijn ontdekt en door Marcel Worms onlangs op cd gezet. Tevens zullen een aantal schilderijen van Raymond Boekelder te zien zijn.

Aanvang: 14.30 uur. Entree: 10 Euro

Amsterdam, zaterdag 14 November, 2009

Om half 8 stond ik al in de Barndesteeg in de regen voor het Bethaniënklooster te wachten op twee vrienden terwijl het concert om kwart over 8 zou beginnen. Gelukkig kwamen ze stipt als afgesproken kwart voor 8 er aan. Nog mooi even tijd voor een kopje koffie alvorens de klanken van Mompou de zaal zouden gaan vullen. Eigenlijk was ik de hele dag al zenuwachtig over hoe de nieuwe muziek van Mompou nu bij me binnen zou komen. Misschien viel het wel tegen.....De zaal stroomde vol en meteen bij het eerste stukje Preludi uit 1913 hoorde ik dat het wel goed zou komen en kon ik me overgeven aan de pianoklanken van Mompou. Tal van prachtige pianostukjes werden door Marcel Worms ten gehore gebracht. Het was er weer, de typische klankkleur van Mompou dat aan Marcel wel is toevertrouwd, dat eigenzinnige spel, de soms onderhuidse spanning, de mysterieuze overgangen, het feest der herkenning en dan weer dat onverwachte.

Het concert werd door Marcel zelf ingeleid met een beknopt maar zeer enthousiast verhaaltje over hoe het toch allemaal zo gekomen is.
Het was uitgebreider ook nog es allemaal na te lezen maar dat was zeker niet iets voor mij om te doen tijdens het concert.
Ik wilde geen noot missen, geen klankkleurverandering onopgemerkt aan me voorbij laten gaan. De muziek van Mompou dwingt dat ook af, allert te zijn op elke nuance want dan pas openbaart zich de soms haast mystieke wereld, de raadselachtige sfeer, vaak vol weemoed of verlangen. Terugdenkend aan 'vroeger' iets dat ooit was. De Mompou-sfeer laat zich maar moeilijk omschrijven maar het heeft iets zeer speciaals. Tal van prachtige korte piano-stukjes volgden elkaar in snel tempo op. Wat een rijkdom aan klankkleur, melodie en ook afwisseling in tempo en hard en zacht. Ik werd o.a. (evenals de eerste keer toen ik het hoorde bij Marcel) enorm gegrepen door het aanzetten in "Dansa dels tres reis que han caigut del camell" Het aanzwellen van het rytmische van de prachtige klank van de geheimzinnige akkoorden. Bijna onheilspellend en dan weer tot rust gekomen, heel even maar en dan wordt dé 'tocht' hervat. Op de vlucht! Paniek! Ik lees: Ïn deze dans vallen drie koningen van hun kamelen" De titel is ironisch bedoeld, voorzover bekend ligt er geen verhaal aan ten grondslag"
Het stuk kwam alles behalve als een grap over, er zit ook een onheilspellende dreiging in. Maar een kamelen-ritme (op de vlucht door de woestijn en dan weer even stil staan, daar zou ik me nog wel iets bij kunnen voorstellen. Maar het gevoel dat het stuk oproept laat zich niet eenduidig in beeld vastleggen of beschrijven.Toch heeft het ook iets filmisch door de voortgang, de beweging, de versnelling. Eén van de vele juweeltjes van voor de pauze!
Het was pauze....even bijkomend keek ik rond en zag dat meer mensen bleven zitten om het nog te laten bezinken als na een goede film in de bioscoop. Ik dacht: Tja, en dat is dan in mapjes boven op een kast gevonden, ongelooflijk! Wat een rijkdom !

Na de pauze vloog helemaal voorbij met wel een lichte ergernis aan Glossa sobre Au clair de la lune uit 1946.
Alsof Hans Liberg het bekende wijsje had verpakt en na afloop triomfantelijk over z'n bril keek van: ja ja dames en heren, heeft u het herkend?
Weerzinwekkend! Ik dacht:  dit soort Richard Clayderman-effect dat het op me heeft, had hij toch niet nodig gehad.
Maar het bewijst wel dat Mompou heel mooi kan inkleuren, wat een colorist! Maar hier wordt het een soort kleurplaat.
Een melodie nemen waar je niets mee hebt (zelfs wellicht weerzin) maar dan je eigen Mompou-sausje erover heen gooien.
Brrr... was ik te streng in mijn oordeel? 1946 kom op! hij was de 50 gepasseerd mag hij ook es iets doen dat ietsje minder is?
Maakt ouder worden milder, minder kritisch? Jeetje wat een moralist ben ik toch. In de pauze ontstond een discussie met m'n vrienden over de ontwikkelingen in het werk van Mompou, de vraag wat beter is z'n vroege of juiste late werk etc. Iets waar je als kunstschilders vaak over in discussie kunt gaan. Altijd maar hopen dat juist ook in het latere werk nog betere dingen zitten dan er al was in het begin.
Het komt je ook domweg beter uit je op te trekken aan die kunstschilders die op late leeftijd hun echte meesterwerken maakten, dan heb je zelf nog steeds een kans! Hans Flupsen"bij Vrij Geluiden: "Er is nog hoop voor ons allemaal, ooit nog es kreatief te worden! (Toen het over Musica Callada ging).
Na afloop van het prachtige concert werd de nieuwe cd overhandigd aan Berta Milla, directrice van Fundacio Frederic Mompou te Barcelona die de nalatenschap van Mompou beheert.
Ik was blij dat ik de cd kon kopen en nu vandaag wordt me langzaam duidelijk dat meesterwerkjes van Mompou door Marcel Worms op een schitterende manier zijn vastgelegd!
Het artikel in de Volkskrant door Frits van der Waa met het interview met Marcel over de componist Mompou begint al meteen goed:
"Ik ben nu op een leeftijd dat ik ga kijken wat echt de moeite waard is zegt pianist Marcel Worms (58) en dan is de muziek van Mompou een van de dingen die overeind blijft."
Ik moest lachen toen ik het las want het deed me denken aan een vriend die ooit zei bij het luisteren van een bepaalde passage in een muziekstuk: "Als je dit niet goed vindt dan houd je gewoon niet van muziek"!
En daar ben ik het in het geval van Mompou helemaal mee eens, kopen dus die cd! en ontdek de schoonheid van deze muziek!
Marcel bedankt weer!

Voor artikel van Frits van der Waa in de Volkskrant met interview met Marcel Worms over de componist Federico Mompou zie:
http://www.xs4all.nl/~fvdwaa/art/vk2176.htm


 

Pianist Marcel Worms geeft premiereconcert met ongepubliceerd werk voor piano van Federico Mompou, tevens presentatie van de cd: 'Mompou - Unpublished works for piano"(Zefir records)
Plaats: Bethaniënklooster, Amsterdam
Datum: zaterdag 14 November a.s.
Aanvang: 20.15 uur.
Entree: 15 Euro

Dit mag u beslist niet missen! Komt allen!

La Musica Callada, La Soledad Sonora.
De muziek van de stilte, de klinkende eenzaamheid.

'Mompou vond een zeer persoonlijke expressie, gekenmerkt door een karig notenmateriaal met een          
bezwerende melodie en wonderlijke harmonieën'  (Michiel Cleij)

The music of Catalonian-Spanish composer Frederic Mompou (1893–1987) is radically simple, spare, mystical, and utterly unclassifiable as to style—all this in a century that favored intellectual feats on the part of composers who classified themselves into schools and "isms." The work he regarded as a summation of his life's efforts was given the quizzical title Música callada —(music that has fallen silent).

Family Background Included Bell Maker

Mompou's full name was Frederic Mompou i Dencausse. He was born on April 16, 1893, in Barcelona, Spain. Barcelona is in Spain's Catalonia region, a culturally distinctive area with its own language, Catalan (a blend of Spanish and an old southern French dialect), and a range of indigenous folk music traditions that differ from those heard elsewhere in Spain. Music critic Wilfrid Mellers suggested that Mompou was influenced by these regional traditions. He wrote in the study Le Jardin retrouvé: The Music of Frederic Mompou, "Even today, when we listen to or play one of the piano pieces he calls Cançó i dansa [Song and Dance] we should remember that they are not mere parlor pieces but recollections of activity that is also ritual." Mompou used both the Catalan (Frederic) and Spanish (Federico) forms of his first name. His last name is generally pronounced as in French (mom-POOH), but Mompou told an interviewer that in Catalonia it would properly be pronounced mom-POH-oo, with all the vowels sounding.

Another major influence on Mompou's creation of his magically simple sound was bells. His maternal grandfather was a member of a French bell-making family that had been in the profession since the 1400s; he had come to Barcelona to set up a bell factory. Mompou himself spent time at the factory, worked there briefly, and learned to tune his ear to the subtle sounds of bells. A unique harmony in his music, known as the metallic chord, was derived from the sound of ringing bells.

Mompou was close to his parents, and they encouraged his interest in music. Friends and extended family often came to the Mompou home to sing and dance, and Mompou was given lessons after he showed talent on the piano. He attended the Conservatorio del Liceo music school in Barcelona and made rapid progress, giving his first concert at age 15. But the severely shy Mompou never really enjoyed performing. He quickly changed direction after hearing pianist Marguerite Long, with the great French composer Gabriel Fauré in attendance, play a concert of Fauré's music the following year. The concert was, he told Dorle J. Soria of Musical America, his first encounter "with contemporary music of my time and it gave me a great desire to compose." His first published work was a set of piano pieces called Impresiones intimas (Intimate Impressions), written between 1911 and 1914. "It already had his personality," Mompou's wife, Carmen, told Soria, and music historians have agreed, finding the characteristic simple, almost naive quality of Mompou's adult music already present in the early Impresiones intimas.

Like most of the other young Spanish composers of his day, Mompou decided to study music in Paris, where French composers had written nationalistic Spanish music before Spanish composers themselves began to do so. He arrived at the Paris Conservatory in 1911 with a letter of recommendation written by the leading Spanish composer Enrique Granados, but, typically, was too shy to show it to the admissions committee. Nevertheless, his music stood on its own merits, and he studied piano and harmony at the Conservatory for two years. Remaining in Paris until 1914, he returned home when World War I broke out and became involved in a Catalonian arts movement called Noucentisme, which rejected the confrontational spirit of the avant-garde and emphasized a return to classical values of balance.

Influenced by French Composers

Mompou had the knack of absorbing influences from various composers while writing music that was quite dissimilar to theirs. Despite his shyness he interacted with other musicians and became acquainted with the leading edge of French music of the early twentieth century. He admired the iconic composers of Paris during the years of World War I, and took something from each of them. Like Claude Debussy, he eschewed any strong sense of directional motion in music, preferring to paint musical colors on an almost static background. Like Maurice Ravel, he was fascinated by the world of childhood and the musical creativity that seemed to reside near its surface; he had a gift for melodies that seemed unassuming, but haunted listeners, who responded to his unique language. From the unconventional, ironic Erik Satie he inherited a belief that radical simplicity had its place, and he showed the same tendency to go his own way rather than follow the prevailing musical fashion. The harmonic stasis of Mompou's music was matched by an absence of strong rhythmic drive; he frequently wrote his music without bar lines separating one rhythmic unit from another.

Stimulated by the Parisian scene, Mompou returned to Paris in 1921 and remained there for 20 years. The period from World War I through about 1930 was Mompou's most productive, and he published such piano works as Suburbis (Suburbs, 1917), Scènes d'enfants (Scenes of Children,1918), the Cants mágics (Magic Songs, 1919), and the first four of his Cançós i dansas (Songs and Dances, 1928), along with the beginnings of a small but influential group of French-language songs. His Comptines of 1931 were songs based on children's number rhymes. Mompou's lifetime output was slender, amounting to about 200 mostly short pieces collected into a few dozen sets. In the highly competitive and polemical Paris atmosphere, Mompou rarely gave concerts, although he liked to perform for small groups of artists and writers. He lived alone and stayed out of the headlines. Yet a select group of observers were captivated by his music. Critic Emile Vuillermoz wrote of Mompou, in a famous newspaper article quoted by Soria, that "in the Middle Ages the people would have condemned to the stake an artist gifted with such powers." The argument was an apt one, for Mompou aimed not just at simplicity but at what he called a recommencement, a new beginning that would put music back in touch with its aboriginal power. Mompou was a friend to the French composers Francis Poulenc and Georges Auric, but declined to join the composers' collective Les Six (The Six), of which they were members.

The 1930s were a melancholic period for Mompou and he stopped composing almost completely between about 1931 and 1937. He reemerged in 1937 with a piano work called Souvenirs d'exposition (Souvenirs of the Fair) and began working on another piece, Variations on a theme of Chopin, that would occupy him for many years. In 1941 Mompou fled the war in France and returned to Barcelona. While judging a piano competition there he was impressed by the performance of a young woman named Carmen Bravo, 30 years his junior. Several years later they married, each for the first time. Mompou joined with a group called the Independent Catalan Composers Movement and reconnected with his musical roots, while still maintaining contact with friends in France.

With these stimuli working in his favor, Mompou began to compose again, continuing to work until he was slowed by a stroke at age 87. In the post-World War II era, dominated by the complex serialist or 12-tone system and its harsh dissonances, Mompou was completely out of fashion—and completely unconcerned. "I am in revolt against the excessive cerebration of our age," he was quoted as saying by Soria. "Music must cease to be a laboratory product and acquire the lyrical and evocative qualities which spring from personal experience and meditation."

Wrote Vocal Works

Mompou branched out beyond piano music after World War II, writing a number of Catalonian-language songs and pairing them with texts by poet Josep Janées i Olive. These included the widely recorded Suite compostelana (Compostela Suite) for guitar (1962), and various works for chorus, including the Cantar del alma (Song of the Soul) to a text by the Spanish mystic and ascetic, St. John of the Cross (1542–1591). Mompou was fascinated by St. John of the Cross and borrowed a phrase from one of his writings for the title of the major work of his later years, Música callada.

The 28 pieces in Música callada (four albums, 1959–67), never move faster than a moderate tempo; in free rhythms, they are unassuming yet strangely powerful. This music, Mompou was quoted as saying by Isabelle Leymarie in the UNESCO Courier, "is heard internally. Its emotion is secret, and becomes sound only by reverberating in the coldness of our solitude." The work, completed in 1967, was premiered in 1972 by Spanish pianist Alicia de Larrocha, to whom it was dedicated. A host of recordings of the work appeared in the late 1990s and early 2000s.

Mompou wrote an oratorio—an unstaged dramatic work—called Los improperios (The Ungrateful Ones) in 1963; although it was his only work to feature a full symphony orchestra, it showed no lack of skill in handling that medium. The text of the work dealt with the Good Friday speech of the crucified Christ rebuking the crowd for its ingratitude, and Mompou set it in a spare style comparable to that of his piano music. Well into his ninth decade Mompou wrote more choral music and a work for cello and piano, El pont. Admirers of Mompou expanded the collection of his works by arranging some of his piano music into two ballets, The House of Birds and Don Perlimpin. Mompou died at age 94 on June 30, 1987, and his popularity only increased following his death.

think this CD is a kind of jewell. Beautiful pieces.
Maybe another piano player could interpret this music with more virtuosity but they dont need that. Mompou, old when he recorded those Cants màgics filled that music with kind of poetry and, obviously, sincerity.
Its like listening him in a small room, drinking a cup of tea in absolute silence. By James D. Fanuzzi

De meesterproef: zonder omwegen

op geen doel af, het onhoorbare.

Eenzaamheid doen klinken als de klok.

Dat is een rake typering van Mompous muziek, en zo staan er wel meer in deze cyclus.

Voor het beluisteren van liederen van Mompou door Isabel Monar, sopraan en Mac McClure, piano ga naar podcast van de concertzender:
http://www.concertzender.nl/programmagids.php?date=2007-10-03&month=-2&detail=25648

'Música Callada' van Federico Mompou: een muzikale wereld van magie en verstilling

Federico Mompou (1893-1987) is een van die componisten, die zich tamelijk onopvallend beweegt in de marge van de grote stromingen in de twintigste-eeuwse muziek. Hij heeft geen school gemaakt en heeft zich nauwelijks ingespannen om zijn uiterst persoonlijke en herkenbare muziek een bredere bekendheid te geven. Met een minimum aan middelen wist Mompou een maximum aan expressie te bereiken, waarbij hij geen muzikaal systeem volgde maar volledig op zijn intuïtie vertrouwde. Zijn opus magnum is zonder meer de 'Música Callada', een cyclus, bestaande uit 4 boeken en 28 deeltjes, gecomponeerd tussen 1959 en 1967, met een lengte van ongeveer een uur. Aan dit werk ligt een gedicht ten grondslag van de Spaanse mysticus San Juan de la Cruz. Aan een strofe daaruit ontleent het zijn titel: 'La música callada, la soledad sonora'. Maar er is meer in 'Música Callada' te horen dan 'klinkende eenzaamheid': ook de klokken uit de gieterij van zijn grootvader, die Mompou als kleine jongen hoorde, komen tot klinken evenals de Catalaanse volksmuziek en de religieuze muziek van deze regio. Het resultaat is een indrukwekkend opus, dat welhaast een Spaanse tegenhanger genoemd kan worden van Messiaens 'Vingt regards'.
Pianist Marcel Worms nam 'Música Callada' op CD op na uitvoerige consultatie in Barcelona van Mompou's weduwe, de onlangs overleden pianiste Carmen Bravo, en van Alicia de Larrocha, aan wie het vierde boek van 'Música Callada' is opgedragen.

Dit jaar is het 20 jaar geleden, dat Mompou in Barcelona overleed en in dat verband voert Marcel Worms in deze periode diens muziek veelvuldig uit. Hoogtepunt zal een driedaags Mompou Festival zijn, dat op 9, 10 en 11 november 2007 in het Bethaniënklooster en de Noorderkerk in Amsterdam zal plaatsvinden.
Marcel Worms zal zijn verhaal uiteraard ook illustreren met een aantal delen uit 'Música Callada', die voor gevorderde amateurs zeker speelbaar zijn. Dat geldt overigens voor veel van de overige pianomuziek van Mompou, die eveneens kort de revue zal passeren.

Instituto Cervantes Utrecht
http://www.utrecht.cervantes.es/

FREDERIC MOMPOU: DE MUZIEK EN HET UNIVERSUM

Frederic Mompou is een van de grote Spaanse componisten van de twintigste eeuw. Música Callada vormt het hoogtepunt van zijn oeuvre. Pianist Marcel Worms voert het vanavond uit, voorafgegaan door een lezing van de Spaanse dichteres, romancière, essayiste en vertaalster Clara Janés. Haar poëzie werd in meer dan twintig talen vertaald. Bovendien is ze de auteur van de biografie Het stille leven van Frederic Mompou. De voertaal is Spaans, met simultaanvertaling in het Nederlands.

Datum: woensdag 6 juni. Tijd: 19:00. Locatie: Instituto Cervantes, Domplein 3, Utrecht. Entree: €5/€3 met korting.

Meer lezen

Die warme avond begon met een uitgebreide lezing van Clara Janés gevolgd door de gehele Música Callada uitgevoerd door Marcel Worms.
De openstaande grote ramen vanwege de warmte in het Instituto Cervantes in Utrecht, zorgden ervoor dat stadsgeluiden en fluitende vogels zich vermengden met de pianoklanken van de Musica Callada. Precies aan het einde van de Música Callada klonken kerkklokken.
Wel heel erg toevallig, als je bedenkt dat Mompou zich o.a. liet inspireren door geluiden uit z'n omgeving en z'n vader klokkenmaker was.

Manuel Blancafort

Manuel Blancafort en Federico Mompou
Componist Manuel Blancafort was vriend en tijdgenoot van Federico Mompou.
Zijn pianomuziek lijkt deels ook op dat van Mompou.
Voor meer informatie over Manuel Blancafort, zie:
http://images.google.com/imgres?imgurl=http://www.lamadeguido.com/BLANCAFORT.GIF&imgrefurl=
http://www.lamadeguido.com/blancafort.
html&h=244&w=222&sz=41&hl=nl&start=3&tbnid=oxvC6rA-9FwkkM:&tbnh=
110&tbnw=100&prev=/images%3Fq%3Dmanuel%2Bblancafort%26svnum%
3D10%26hl%3Dnl%26lr%3D%26safe%3Doff%26sa%3DN

De volgende video's van pianostukken van Manuel Blancafort zijn op Youtube te vinden:

http://www.youtube.com/watch?v=yEJ-hYab4i8&NR=1

http://www.youtube.com/watch?v=8qSpTu2K7uI&mode=related&search=

http://www.youtube.com/watch?v=1ijKM9SAb0s


Julie Riabova speelt Blancafort zie:

http://www.youtube.com/watch?v=2J9INCK7jPs

http://www.youtube.com/watch?v=c5vg7idA0OA&mode=related&search=

Federico Mompou en Manuel Blancafort
Voor informatie over o.a. cd met religieuze muziek van Mompou en Blancafort zie:
http://centrecoral.org/ProgCurric/Dossier_Mompou-Blancafort_CCAEG.PDF

Gisterenmiddag getuige geweest van een onwaarschijnlijk mooi optreden van Heleen met haar nieuwe band genaamd: Zeppelin Zone. Dit concert in P60 te Amstelveen vond plaats in een intieme sfeer en was een try out. Er werden acht nieuwe nummers  gespeeld.

Het begon al meteen geweldig goed door een schitterende intro op contrabas door Frans van der Hoeven. De geluiden die hij uit zijn contrabas weet te halen middels wat technische hulpmiddelen zijn verbluffend te noemen. De band Zeppelin Zone was erg goed op dreef en Heleen? Zij zong heel erg mooi, bescheiden, gevoelig maar ook met heel veel passie en interaktie met de band. Heb van begin tot eind m’n oren gespitst om zo veel mogelijk mee te krijgen van de nuances en er erg van genoten.

Een nummer als: “So that’s what you’re worth?" stond als een huis! Hoezo een try out?

Dit was geen try out meer, helemaal perfect, niets meer aan toe te voegen.

Geweldig mooie gitaarbegeleiding van Erik Rutjes en een zeer overtuigende voordracht, grote klasse! Tot mijn verbazing werden ook nummers van Rush in the woods gespeeld.

Zo klonk All the Gold in “uitgeklede” versie (met alleen Erik Rutjes op gitaar) ook erg mooi.

Beauty in Blue etc. was ook zeer de moeite waard.

Soms had ik het gevoel dat Heleen’s stem iets “verzoop” in o.a. de ingewikkelde capriolen van Frans op z’n contrabas, waardoor het soms wat rommelig klonk, maar dit lag ook af en toe aan het geluid, want alles was in deze kleine ruimte heel goed hoorbaar, hoe subtiel moet je dan wel niet spelen?

Zeppelin Zone maakte met de nieuwe nummers  het meeste indruk op me met o.a. “Silence please”, Ïnvisible wings”en “Calling the rain” met prachtige achtergrond zang van percussionist Bart Fermie (gekscherend de tweede stem genoemd). Bart zorgde voor erg veel mooi percussie-werk waarbij evenals bij de rest van de band de nadruk lag op de verschillende klankkleuren.

Eén van de beste nummers hadden ze voor het laatst bewaard. In “Beautiful world” gingen ze wederom helemaal los met o.a. een schitterende percussie-solo van Bart Fermie, subtiel swingend in een ietwat Braziliaans aandoende sfeer.

Verwacht dat dit alles gaat uitgroeien tot een prachtige nieuwe cd!

Zwaar onder de indruk ging ik weer naar huis, dit beloofd nog wat voor de toekomst! 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!