I told you

2 weeks ago, behind my computer, I woke up seeing 'where we are' towards the artistic network in Belgium. I had a misunderstanding with Ivo that had to do with it. The following day he asked me to write down what happend to me. Therefore it is written towards him in NL (Liza, its the text i red in Fr on monday). As it is a fundamental experience and waking up, I share it with you.

 HET MASKER VAN DE WAARHEID 

Ik had de hele dag aan een subsidie-aanvraag gewerkt. Ik was vol moed en opgewonden, omdat ik hoopte dat we daarmee uitgenodigd zouden worden voor een kunstenaars-residentie in Leipzig. ’s Avonds kwam de volgende gedachte in mij op: wat, als de oproep slechts pro forma was, dus het theater zijn keuze al gemaakt heeft? Dan zou ik slechts een schijnoproep beantwoord hebben, een schijngebeurtenis hebben ondersteund.  Ineens voelde ik mij diep bedrogen. Niet zozeer vanwege de mogelijkheid dat het hier om een schijngebeurtenis kon gaan, maar vanwege iets veel fundamentelers.

Ik toon je een documentaire over Marlene Dietrich. Ze is daarin al tamelijk oud en geeft een interview over haar leven. Ze is zo sterk geschminkt, dat het lijkt alsof ze een masker draagt. Haar gestiek is uiterst beheerst, haar oogopslag langzaam. Alleen een licht trekken van haar mondhoeken. Ze ontroert mij diep, want achter dat masker zie ik haar ziel. Blijkbaar is het dragen van een masker voor haar van levensbelang. Toch heeft ze haar lichaam, haar ziel, haar beroep en privé-leven vol overgave op het spel gezet. Diepe eenzaamheid omvat mij.

Toen de oorlog uitbrak had Marlene haar toneelcarrière laten vallen, want ze had begrepen dat het ook haar oorlog was. Vanuit den vreemde kon ze de gruwelijke behandeling van de joden goed volgen en zij wist, dat zij zou  vechten voor haar collega’s, vrienden en geliefden, die naar Hollywood verbannen waren. Marlene liet zich naar de voorste frontlinies sturen, om de Amerikaanse soldaten een hart onder de riem te steken.  Na de oorlog ging ze niet terug naar Hollywood. Daar waren inmiddels andere actrices naar voor geschoven.  Naar Berlijn kon ze ook niet teruggaan, want daar verachtte men haar. Ze ging naar Parijs, waar haar grote liefde van voor de oorlog, Jean Gabin, een andere vrouw had genomen en haar verloochende.

Wat zijn dat voor krachten, vraag je mij, die in de Duitsers zo’n wreedheid hebben los gemaakt?  En in Marlene zo’n standvastigheid?  Ik antwoord je: het zijn geen Duitse, het zijn menselijke krachten. Plots komt er een woord in mij op: ‘koenheid’. Waarom uitgerekend dit woord? Waar staat het voor?  Ik zoek het op in het woordenboek: koenheid is een (voornamelijk op verrassende wijze zich manifesterende) moed. Ze wordt bewonderd, af en toe ook zeer gewenst, soms ook veroordeeld als “roekeloosheid”, scherper nog als driestheid. Aristoteles definieert in zijn Nicomachische Ethiek de dapperheid als een deugd die ergens tussen de ondeugden driestheid en lafheid in ligt. Het middelhoogduitse küene=kühn is onmiddellijk verwant met künne = Abstammung (afstamming) en Sippe (sippe) en laat zien dat koenheid aanvankelijk geïnterpreteerd werd als iets dat aangeboren is en als uitdrukking van edel bloed geldt, maar ook als de plicht om de eer van de stam te verdedigen. De wortel van dit woord is de basis voor duitse voornamen zoals Kunigunde (koene strijdster, strijdster voor de sippe).   

Ik schrik over de mate van overeenstemming tussen deze betekenissen en bepaalde woorden uit het Nazi-jargon. Ook ik ben koen. Ik heb moed. Wanneer ik iets als belangrijk beschouw, dan ga ik ervoor. Dan zijn de waarschuwingen  van anderen mij om het even. Dan loop ik het gevaar over lijken te gaan. 

Ik voel woede in mij opkomen. In plaats van met mijn ziel, mijn lichaam en al mijn zintuigen op de scène te spreken, word ik gedwongen om achter de computer, aan de telefoon of in het beste geval aan iemand in een bureau duidelijk te maken, waar het mij om te doen is. Maar daarmee heb ik nog lang geen theater gemaakt.   Er zijn jarenlange onderhandelingen nodig om ergens te kunnen spelen.  Als ik met BodyTalker in de openbaarheid wil komen, dat wil zeggen zoveel mogelijk mensen met mijn kunst wil bereiken, dan moet ik binnen dit kader actie ondernemen. Inmiddels heeft er zich een heel systeem gevestigd om al die faciliteiten, zijnde repetitieruimtes, financiële middelen en speelmogelijkheden voor podiumkunstenaars te verdelen. Je moet referenties krijgen van het ene instituut, om bij het andere gehoor te kunnen vinden. Als ik geen geld van hen krijg, dan zal ik ook geen geld krijgen van Vlaanderen of van Brussel. Want zonder coproducenten ben ik ongeloofwaardig. Er komt maar iemand kijken als iemand anders uit één van de instituties een woordje voor mij doet. Heel dat netwerk heeft codes, namen, titels en een specifiek jargon, dat de studenten in de diverse kunstscholen der taalgemeenschappen aanleren. Deze taal leren, de regels leren, in het netwerk leren opklimmen, geduld leren, aanvragen leren schrijven die niet gelezen worden, ze desondanks schrijven in de hoop dat men zich mijn naam herinnert, niet opgeven, is het dat waartoe je me wil aanmoedigen? Zeg je werkelijk dat ik maar een ander beroep moet kiezen als ik niet langer bereid ben om dit te aanvaarden? Al mijn woede richt zich tegen jou. Hoe kun je iets verdedigen dat zo vastgeroest is?

Het is zo zinloos wat ik doe! Plots word ik mij bewust van de allesomvattende dimensie van dat netwerk. Als ik mij wil verzetten, dan zegt men mij, dat ik dat doe omdat ik geen gevestigde waarde ben. Zelfs mijn verzet geeft het netwerk gelijk. Ik kan mij natuurlijk proberen aan te passen, maar kan ik dan nog vertellen wat ik moet vertellen?

Eigenlijk ben ik in het theater omdat ik de diepe ervaring mocht maken dat wij ver van alle netwerken elkaar kunnen begrijpen, of we nu mensen of dieren zijn, klein, doof of anderstalig. In het theater kunnen we een plek creëren waarin alles wat er gebeurt ons mensen betreft en niet onze positie, niet onze cultuur, niet onze portemonnee, niet onze taal, maar waarin het gaat om een elementair zijn, om een op elkaar-gericht-zijn, een hier-en-nu zijn, een anders-zijn. Hier ziet men, wat men meestal niet ziet omdat men er overheen blikt; wat zich niet laat verkopen, vermarkten, onderhandelen of verdedigen. Ik heb voor het theater gekozen omdat ik weet, dat wij in ons allen een diep verlangen hebben te zijn.  Geliefd-zijn, méér zijn, wild, waanzinnig hoopvol en kwetsbaar mogen zijn zonder wat voor belemmering dan ook.  Maar ik zit subsidie-aanvragen te schrijven en telefoneer. Ik schrijf aanvragen en weet niet eens of ze gelezen worden. Ik ben diep vertwijfeld.  

Ik worstel met mezelf, ik weet immers, dat het zo niet verder kan. Ik moet een andere weg bewandelen, mijn weg. Het enige wat ik momenteel weet, is, dat ik het net niet in stand mag houden. Dat ik moet opstaan. Maar ik weet niet hoe en wat ik moet doen. Je stelt mij een vraag. Ik ga naar het raam, ik leun er tegen aan. Buiten zie ik de straatlantaarns. Zoals je een punt fixeert om te vermijden dat je zou vallen, wanneer je duizelig bent, zo fixeer ik de straatlantaarns. Ze houden mij vast. Zo, dat ik blijf rechtstaan.  Je stelt mij opnieuw een vraag. Ik worstel. Mijn hart raast. Het is in vlammen. De punt van een zwaard steekt in mijn hart. Ik moet het zwaard uit mijn hart trekken en het naar het hart van de wereld richten.  Wat is er aan de hand? Vraag je. Ik zou je zo graag willen zeggen wat er aan de hand is, maar ik kan het je niet zeggen. Voor mij zijn er alleen maar het vuur en het zwaard. Ik heb mijn rug naar jou toegekeerd, wat voor een arrogante, afwijzende indruk moet ik op je maken. Ik leun tegen het venster, om niet te vallen, ik vecht voor een houvast. Ik kan niets zeggen. Je zegt ‘goedenavond’ en je gaat naar de slaapkamer.

Mijn hart raast en  drijft mij naar buiten. Het hamert op mij in, ik weet dat ik het naar buiten moet brengen. Ik ren de trappen af. Iets jaagt mij op.  Lopen, lopen. Ik heb zin om mijn woede in het kanaal te verdrinken.

Toen ik klein was, zo klein, dat de wereld nog niet zo groot was, wist ik dat ik de wereld kon veranderen. Ik hoefde niet meer te doen, dan alles anders te doen. Dat gaat van een leien dakje.  Als we alles anders doen, is de wereld anders. Ik heb nooit begrepen, waarom dat voor andere mensen zo ingewikkeld is. Toen ik destijds dieren heb gered, heb ik tegen dezelfde netwerken gevochten. Ook daar dezelfde wetmatigheden.  Schijnbaar zijn de netwerken er om de dieren te beschermen, in werkelijkheid bevorderen ze gemakzucht, winstbejag en oppervlakkig plezier. Ik zag het als mijn opgave de waardigheid van weerloze wezens te verdedigen.  In de kunst gaat het om hetzelfde. Om het geven van een stem aan diegenen die niet gehoord kunnen worden.  Ook wanneer niemand het ziet, wanneer er geen hond op af komt, zal ik ervoor vechten dat dat, wat onze diepste wezen uitmaakt, zichtbaar gemaakt kan worden.

Ik geloof dat dat de reden is, waarom ik in het theater ben aanbeland. Omdat ik niet geloven kan, dat de mensen dat niet zien: de opengesperde ogen, de staart die tussen de benen  wordt geklemd van angst, zien jullie dat dan niet, voelen jullie de drang om te leven niet, krijsen de vogels dan niet luid genoeg in hun kooi; zijn de konijnen niet dood genoeg in hun hok; schrapen de paarden niet woedend genoeg met hun hoeven, werpen ze hun hoofden niet vertwijfeld genoeg omhoog, is het niet afstotelijk genoeg, hoe ze met hun ogen rollen, opdat jullie ze zouden zien, die diepe levensdrang? Ik kan mij niet voorstellen dat je iemand kunt slagen en niet zou voelen, hoe dat aanvoelt, aan de andere kant van de vuist. Omdat ik dat voel, omdat ik wil meedelen hoe dat voelt, maak ik theater. Geen subsidie-aanvragen. Weiger ik mij in mezelf terug te trekken. Weiger ik mee te spartelen in het net. Want dan zou ik niets zijn. Niet eens bestaan.  

Ik herinner het mij precies, alsof het gisteren was. Ik schrok wakker uit mijn slaap, ik ben onmiddellijk rechtop  gaan zitten en heb mijn adem ingehouden, want  voor mij was het masker, het harde, ijzeren masker, zo dicht bij mijn gezicht, dat ik verstarde, ik wist, het was het masker van de waarheid dat zo dichtbij kwam. Ik huiverde, een onzegbaar afgrijzen kroop vanuit mijn diepste zelf naar boven. Het masker toonde mij aan mezelf. Aan mij de keuze, besefte ik in mijn slapeloze ontzetting.

In die tijd was het ook dat ik droomde over de walvis. Ik zag hoe hij van boven doorheen de waterspiegel op mij toegedoken kwam, alsof hij mij met zijn gewicht wilde verpletteren. Opnieuw en opnieuw breekt hij uit het water en komt met donderend lawaai op mij toe, op mij, die naakt in de oceaan zwem. Het was een bitterernstig spel. Het sloeg me tegelijk met onzetting en met blakende levenslust. Hij mocht niet van mij weggaan, ook al kon hij mij verpletteren.

Ik liep en ik liep. Langs mij het kanaal en de bomen, een hopeloos hotel naast de basiliek. Zo diep in de nacht nog geopend. Een lege zaal; mijn gedachten; mijn beelden, het masker van de waarheid. ’s Morgens werd ik wakker en voelde hoe mijn hart zich beweegt, zoals aarde beweegt door wormen, insecten en planten; mijn hart lag helemaal opengewoeld. Een ploeg had zich doorheen mijn hart getrokken en had het binnenste buiten gekeerd en daar lag het, dat hart, opgezwollen, opengewoeld, vette, donkere aarde. Het leek mij reusachtig, mijn hart, ik moest er mijn hand naar uitstrekken om er mij van te vergewissen, dat het zo niet was: open en nat. Een nieuw beeld rijst in mij op: er was een nagel in mijn hart geramd ; overal kleefde materiaal, zoals metaal dat aan een magneet kleeft, er was ook een nagel aan de rugzijde van het hart, ik herkende hem, het was mijn hoofdpijn, mijn broeder. Of ik in staat zou zijn al die dingen van mijn hart weg te rukken? Er dook nog een ander beeld op. Opnieuw delen, deze keer lichaamsdelen, die in  het zand lagen. Waren het de mijne? 

’s Avonds ben ik naar jou toe gegaan. Je was helemaal de kluts kwijt door mijn weggaan, je hebt immers niet gezien wat ik heb gezien. Je hebt me gevraagd te vertellen wat er gebeurd is. Het is heel eenvoudig. Ik kan het je zeggen. Ik ben wakker geworden.  Ik accepteer het niet meer. Het enige wat ik weet is, dat ik het anders moet doen. Hoe anders? Dat weet ik nog niet. Helemaal anders.

Nog over Marleen

Hier is een fragment uit de documentaire over Marlene: als de oorlog gedaan is en Marlene naar Duitsland terugkeert, probeert ze alles om in het plat gebombardeerde Berlijn contact op te nemen met haar moeder. Beiden hebben elkaar jarenlang niet gezien of gehoord. Moeder en dochter hebben elk de zaak van een ander land gediend, ze weet zelfs niet of haar moeder überhaupt nog leeft. Als zij via de radio van de Amerikaanse bezetting eindelijk contact heeft met haar moeder, moeten ze Engels met elkaar spreken, maar haar moeder kan nauwelijks Engels. Hun spreektijd is tot enkele seconden beperkt, ze worden afgeluisterd, zoals op de zwarte markt moeten ze in enkele woorden alles met elkaar uitwisselen: “Hallo Mami, how are you?”, “I’m good. And you?”, “I’m fine Mami”.

20-02-2013, 16:02 Geschreven door BodyTalker  

14-02-2013, 10:16 Geschreven door BodyTalker  

I see a tree, from very very close, just the bole and just one part of their bole. Because I'm small, actually I'm a worm, who starts to make a hole into the bark. How i start my hole, I become myself (my body), but still as small as the worm, and going into this made canal in front of me. It's dark inside, but not totally. I can see the walls they are stone, the full place becoming as a cave. On the walls water glints, i touch the walls, they are wet. I'm going deeper and deeper of this hole, until i reach a bigger hall. I look around, the space is big, everywhere water flows down on the walls, but i cannot see the top of this hall. How I look around i realize a place where the light comes from, which light is warm yellow and orange mixture, its coming under the water. Because at this place a bigger stream arriving with a big waterfall at the end. The water prankishly falling down, seething, splashing, gurgling. And i realize it's not just one waterfall, but three, one comes from the left, one from the middle, one from the right. Suddenly in the right flow a woman body appearing carried by the water, like a dead ghost, (like in lake of Hades) she is translucent, and falling down in the waterfall and after disappearing. The three streams are falling down into a splendent deep hole, which seems to absorb all the water, and there in this trough the water is calm, almost totally still. I'm looking around where these immense water going? Is it possible it's just disappearing there? And looking around in the dark, (because I'm blind for a moment, when you look into the fire), i realize a a small spring, coming from the floor of the cave, just next to this big trough. There is a dark green light inside of the water, which how i start to follow it, showing me the way. This small river goes into a hall quite similar from where i entered to the hall, but now it's straight like human made. At the end of this canal, there are bars like grillage, I cannot go on, and the green light is also get stuck. I'm clinging to the bars, trying to move them, trying to look what is on the other side but i cannot see anything, i just stare the deep blackness. But suddenly the bars are turning into snakes, and i not even have time to get scared because they are quickly scuttling away and the green light is also disappearing. It becomes day light, because i just got out of the other side of trees bole. I start to go up on the bole and i am transformed into a white, light yellow rabbit, who with rabbit jumps going up on the tree, with sometimes nibbling at the bark of the tree. This rabbit just transforms into a playing brown dog, who with full of joy trying to catch the worms who are coming out from the tree, but it's not traveling anymore up. But my aim to go up is stronger than the playfulness of the dog, so I transform it to a strong wild cat, i don't which one, because i can see just the strong legs, who with all their forces gallop up on the tree. In the moment when i arrive at the first branches i become again human, but still small. I start to go on one branch away from the tree because i notice a big nest. I get into the nest through the natural threads, and i see two huge eggs and a huge chicken. (I think normally they have the normal size, just I am still really small.) I get angry on the chicken, i don't understand what is it doing their, it's just stupid, dull, somebody else should be here. I'm trying to scare it, frighten it away. But in this moment as a thunder bolt, i see a close shut picture of a profile head of an eagle. It is the real owner of the nest, I understand, and from somewhere it is watching us, and it needs the chicken. Because its picture penetrate into my heart i just leave the chicken and the eggs take my attention. The eggs are like a gently scratched mirror, vaguely reflect my body. I go closer to one of them, it's cold, and how i hug it i realize it's a stone egg, not a real one. And while I'm hugging it, suddenly it splits into two half, from up to down, and the chicken dies in the same time, its neck get break out, lying deadly. Then the eagle shriekly comes for the other egg, as a mother for the last child, for the last hope, and it grabs it, and flies away. But i am as fast as the eagle, and i just grab the egg, so I'm flying with them, we are going high just below the clouds. I'm climb up through the egg, the leg, in the feathers until the eagles neck, and trying to look around. I cannot see so good, because the wind is strongly coming to my face, but I have a feeling that thousands of eagle with an egg accompany us. But the clouds above us take my attention, because a baleful gigantic shadow appears on it, like a huge huge bird, who trying to take us, but i just can see one wing of it, but not even that, because it is so huge, that all of this is just a strong prescience of the reality. In this moment the picture change totally, i see the globe of the Earth from outside, how a a huge bat hugs it, taking the Earth as its egg. And how I understand the connection the before and now, the Earth with the bat around it become as small as an amulet, the Earth inside becomes a green taw and even it hangs on a simple string, in somebody's hand. But this amulet is nothing else as a frightening story of a turning away glance of a man, with a big mustache and with mischievous, brazen smile. The amulet is his eye globe, and his look shoot into my heart, i understand the full story until now. After his glance he starts go with a forceful speed on the streets of Brussels, and I know I have to follow him. (Now I'm in the real time, with my normal size.) Everybody comes towards us nobody follow our direction. And how I look around I realize that all of the people have no face, where the face should be there is just a flat skin, completing the heads form. Even the puppet of a young girl is missing the face. I hear their noise, voices from afar, laughters, chattering of women, they seem to be happy. But I just follow the man, who sometimes looks back if i still there. Then I notice a reddish sack on his back, and i realize there is something inside, because it starts to move. With a knife i tear it apart and a grotesque human backward embryo falls on the street still surrounded with sticky, disgusting plasma, what quickly transforms into a beautiful, mature woman body, who is flirting and offering her body, but face, she doesn't have either. But the bag is again full, and i tear apart it again, and the same scene repeats itself endlessly.

07-02-2013, 01:43 Geschreven door BodyTalker  

06-02-2013, 23:11 Geschreven door BodyTalker  

06-02-2013, 23:07 Geschreven door BodyTalker  

06-02-2013, 22:48 Geschreven door BodyTalker  

06-02-2013, 22:33 Geschreven door BodyTalker  

The Death of the Moth  by Virginia Woolf

Moths that fly by day are not properly to be called moths; they do not excite that pleasant sense of dark autumn nights and ivy-blossom which the commonest yellow-underwing asleep in the shadow of the curtain never fails to rouse in us. They are hybrid creatures, neither gay like butterflies nor sombre like their own species. Nevertheless the present specimen, with his narrow hay-coloured wings, fringed with a tassel of the same colour, seemed to be content with life. It was a pleasant morning, mid–September, mild, benignant, yet with a keener breath than that of the summer months. The plough was already scoring the field opposite the window, and where the share had been, the earth was pressed flat and gleamed with moisture. Such vigour came rolling in from the fields and the down beyond that it was difficult to keep the eyes strictly turned upon the book. The rooks too were keeping one of their annual festivities; soaring round the tree tops until it looked as if a vast net with thousands of black knots in it had been cast up into the air; which, after a few moments sank slowly down upon the trees until every twig seemed to have a knot at the end of it. Then, suddenly, the net would be thrown into the air again in a wider circle this time, with the utmost clamour and vociferation, as though to be thrown into the air and settle slowly down upon the tree tops were a tremendously exciting experience.

The same energy which inspired the rooks, the ploughmen, the horses, and even, it seemed, the lean bare-backed downs, sent the moth fluttering from side to side of his square of the window-pane. One could not help watching him. One was, indeed, conscious of a queer feeling of pity for him. The possibilities of pleasure seemed that morning so enormous and so various that to have only a moth’s part in life, and a day moth’s at that, appeared a hard fate, and his zest in enjoying his meagre opportunities to the full, pathetic. He flew vigorously to one corner of his compartment, and, after waiting there a second, flew across to the other. What remained for him but to fly to a third corner and then to a fourth? That was all he could do, in spite of the size of the downs, the width of the sky, the far-off smoke of houses, and the romantic voice, now and then, of a steamer out at sea. What he could do he did. Watching him, it seemed as if a fibre, very thin but pure, of the enormous energy of the world had been thrust into his frail and diminutive body. As often as he crossed the pane, I could fancy that a thread of vital light became visible. He was little or nothing but life.

Yet, because he was so small, and so simple a form of the energy that was rolling in at the open window and driving its way through so many narrow and intricate corridors in my own brain and in those of other human beings, there was something marvellous as well as pathetic about him. It was as if someone had taken a tiny bead of pure life and decking it as lightly as possible with down and feathers, had set it dancing and zig-zagging to show us the true nature of life. Thus displayed one could not get over the strangeness of it. One is apt to forget all about life, seeing it humped and bossed and garnished and cumbered so that it has to move with the greatest circumspection and dignity. Again, the thought of all that life might have been had he been born in any other shape caused one to view his simple activities with a kind of pity.

After a time, tired by his dancing apparently, he settled on the window ledge in the sun, and, the queer spectacle being at an end, I forgot about him. Then, looking up, my eye was caught by him. He was trying to resume his dancing, but seemed either so stiff or so awkward that he could only flutter to the bottom of the window-pane; and when he tried to fly across it he failed. Being intent on other matters I watched these futile attempts for a time without thinking, unconsciously waiting for him to resume his flight, as one waits for a machine, that has stopped momentarily, to start again without considering the reason of its failure. After perhaps a seventh attempt he slipped from the wooden ledge and fell, fluttering his wings, on to his back on the window sill. The helplessness of his attitude roused me. It flashed upon me that he was in difficulties; he could no longer raise himself; his legs struggled vainly. But, as I stretched out a pencil, meaning to help him to right himself, it came over me that the failure and awkwardness were the approach of death. I laid the pencil down again.

The legs agitated themselves once more. I looked as if for the enemy against which he struggled. I looked out of doors. What had happened there? Presumably it was midday, and work in the fields had stopped. Stillness and quiet had replaced the previous animation. The birds had taken themselves off to feed in the brooks. The horses stood still. Yet the power was there all the same, massed outside indifferent, impersonal, not attending to anything in particular. Somehow it was opposed to the little hay-coloured moth. It was useless to try to do anything. One could only watch the extraordinary efforts made by those tiny legs against an oncoming doom which could, had it chosen, have submerged an entire city, not merely a city, but masses of human beings; nothing, I knew, had any chance against death. Nevertheless after a pause of exhaustion the legs fluttered again. It was superb this last protest, and so frantic that he succeeded at last in righting himself. One’s sympathies, of course, were all on the side of life. Also, when there was nobody to care or to know, this gigantic effort on the part of an insignificant little moth, against a power of such magnitude, to retain what no one else valued or desired to keep, moved one strangely. Again, somehow, one saw life, a pure bead. I lifted the pencil again, useless though I knew it to be. But even as I did so, the unmistakable tokens of death showed themselves. The body relaxed, and instantly grew stiff. The struggle was over. The insignificant little creature now knew death. As I looked at the dead moth, this minute wayside triumph of so great a force over so mean an antagonist filled me with wonder. Just as life had been strange a few minutes before, so death was now as strange. The moth having righted himself now lay most decently and uncomplainingly composed. O yes, he seemed to say, death is stronger than I am.

06-02-2013, 19:39 Geschreven door BodyTalker  

Dream 1 I told someone who doesn’t know: people build highways everywhere. Even into solitude. Now I was on a transport ship, which was mine. Somewhere in a corner of the big river I parked it. But how do you park a ship? I let it where it was, just as it was. I swem, it was large and I was alone. Waves became bigger and bigger. A transport ship, much bigger than mine, approached. My ship started to move away, its motor was on? With some efforts I reached it. I sat on the ship as one sits on a horse. I was afraid that I don’t sit right in balance, that like this I make the whole ship fall with me into the water. Ships came from right and left. When the big ship approached from right, I had to move onward, for from left came another one. There were all kinds of ships. I conducted my transport ship, fast, big, straigt into a tiny water street that was made for little ships. There was no water free, no place to hide, no way to fall. I had to stay calm as ships are calm. But the river was FULL of ships. Dream 2  I entered a room. I knew it was a psychatry, a forbidden space. From the door a small bridge went over the space. Everything, also the bridge, was white. It all looked as an aquarium. Deeper in space were two residents, they talked loudly with each other so that I heard every word: ‘look, these nurses don’t look good. I worry about the nurses. They are to thin. They are almost not there.’ She approached and took my feet from down under. I climd up. She hang on my foot, I hang on the balustrade; a moment later I saw them performing. Me and the public were down in the ‘aquarium’. The two crazy women were dancing intensively and it was such a touching performance that I haven’t seen yet. I was ashame of myself; how could I have been afraid of them, how could I take them as crazy? They finished dancing and said: it costs 40 Euro. I saw you!

06-02-2013, 19:09 Geschreven door BodyTalker  

04-02-2013, 22:20 Geschreven door BodyTalker