Vandaag is het volop genieten van onze laatste Guatemalteekse zonnestralen! Daarnet hebben we ons laatste ontbijtje hier in San Miguel Ixt gegeten en dat hebben we gevierd met het laatste kliekje choco uit de chocopot, die ik meehad vanuit België! Ik heb ook mijn laatste bakbanaan met veel smaak opgegeten. Voor de rest van de dag zullen we genieten van de zon, nog een laatste wandeling in het centrum van San Miguel, waar we gaan genieten van een ijsje op het marktpleintje.. Gisteren was onverwachts nog een drukke dag, in de namiddag kwam Gandy langs. Zij is het negenjarige dochtertje van Rosie, een medewerkster van DIFAM. Volgende week is ze jarig en ze vond het heel erg jammer dat wij niet op haar feestje konden zijn, waardoor ze ons nog eens wilde zien en ons een prettige reis wensen. Jammergenoeg was er niet veel tijd en was ze niet erg spraakzaam, maar we hebben samen getekend. Jolien en ik hopen dat ze het toch wat fijn vond. Om 16u30 mochten we dan eindelijk vertrekken naar het schooltje waarvoor we 1500 euro hebben verzameld in de vorm van computers. Er waren heel wat problemen geweest, omdat de leraar die alles geregeld heeft, nog schulden had bij DIFAM. Zolang deze niet waren betaald, konden we de computers niet gaan afgeven. Gisteren kwam de leraar een deel van zijn schulden aflossen, waardoor we 's avonds 4 van de 6 computers konden brengen. Aangezien wij het geld hadden ingezameld voor dit project stonden Jolien en ik erop dat we toch zagen wat er met ons geld gebeurde. We dachten dat het niet meer zou lukken, maar uiteindelijk zijn we toch naar het schooltje kunnen gaan. Ik moest door voor 50 Guatemalteekse pubers enkele Spaanse zinnen zeggen, amai ... Erna konden wij bij de leraar thuis kippenbouillon gaan eten... Onze laatste...
Zo verder niets speciaals.. morgen staat de wekker om 4u, dan wordt het nog wat de laatste dingen in de rugzak proppen en vertrekken naar de hoofdstad. Een tussenstop met ontbijt in Quetzaltenango, om daar over te stappen op een autocar. Zondag vertrekt om 12u10 Guatemalteekse tijd onze vlucht en dan wordt het een weekje vechten tegen de jetlag van 8u tijdsverschil!
De laatste, maar even gemeende, zonnige, Guatemalteekse groeten! Adios y hasta lunes!
Gisteren hadden we onze laatste stagedag! Om hen te bedanken hadden we wat cola, 7up en nachos voorzien. Ze apprecieerden het enorm, maar als ze hier iets gratis krijgen, zullen ze het er ook van nemen hoor De gigantische zak nachos was tot op de bodem, inclusief kruimels, leeg en ook in de 7up fles bleef er geen druppel meer over! De cola was geen Coca Cola of Pepsi, maar de plaatselijke SuperCola Niet goed genoeg blijkbaar, want deze was nog halfvol! Het was wel gezellig, maar toch heel anders dan bij ons in België. Bij ons zou iedereen met iedereen staan praten, maar hier praten ze niet als ze aan het eten zijn. Aangezien ze heel tijd nachos aan het eten waren, werd er niet zoveel gepraat. Gelukkig had wel iedereen tijd om afscheid te nemen, want het was heel erg rustig in het Centro de Salud. Er was die dag namelijk geen elektriciteit, waardoor vele winkeltjes niet open waren, hierdoor dachten veel mensen dat het Centro de Salud ook niet open was! Het was wel grappig om te koken, te eten,af te wassen en de volledige avond door te brengen met kaarslicht Jaja, Jolien en ik hebben een romantische avond gehad JBij het koken was het nog schemer, dus dat ging nog, maar de afwas was toch al moeilijker in te schatten of de pot nu wel proper was of niet!
Maandag zijn we met een verpleger meegeweest naar de aldea Cancella, waar er voorlichting moest gegeven worden. Deze keer niet over anti-conceptiva, maar deze keer was het een mannelijk publiek, gezondheidspromotoren van de aldea. De verpleger legde uit wat de gezondheidspromotoren hoorden te doen. Ze moesten mensen motiveren sneller naar het gezondheidscentrum te komen, maar met de juiste problemen. Sommige problemen konden samen worden opgelost en er was geen lange tocht naar het Centro De Salud nodig! De Aldea waar de voorlichting werd gegeven was de Aldea waarbij Jolien en ik eerder al eens het riviertje hadden ontdekt! In onze pauze hebben dan ook weer pootje gebaad en genoten van onze laatste stralen Guatemalteekse zon!
Alhoewel we nu ook nog 3 dagen zon hebben voor onze laatste dagen hier! ;)En het wordt langzaamaan denken hoe ik alles weer in die rugzak ga krijgen Vandaag nog een laatste keer de markt bezocht en nog wat plaatselijke specialiteiten gekocht Verder rustige dagen hier gepland en nog wat omgeving verkennen!
Bij deze hebben we ons laatste weekendje San Miguel gestart met een regenbui! Wij hoorden het onweer al hangen in de bergen als we in het Centro de Salud aan het werken waren en we zaten er al mee in dat de marktkraampjes gingen sluiten met de regen en dat Jolien en ik dus geen eten zouden hebben voor deze avond. Gelukkig waren we net op tijd om de laatste patatjes te kopen voor onze puree te maken vanavond!
Dit weekend wordt een rustig weekendje genieten van San Miguel Ixtahuacan en zijn charmes. Op onze centraal marktpleintje hebben we 4 weken geleden al een ijsjeszaak ontdekt, maar eigenlijk hebben we nog steeds niet de gelegenheid gevonden om hiervan te proeven. Dit weekend hebben we dat dus op het programma gezet net als onze tweewekelijkse uitstap naar de grote zondagse markt hier We moeten nog heel wat inkopen doen voor onze laatste week, onze 8 uur durende busrit naar de hoofdstad en onze lange vlucht te overleven! En misschien vinden we nog een laatste souvenirtje tussen de groenten en het fruit!
Na ons bezoek aan de TBC kliniek dinsdag hebben we woensdag, donderdag en vrijdag onze stage in Centro de Salud verder gezet. Het waren drukke dagen in het Centro de salud met heel veel fiebre, tos y diarheea, Terwijl Jolien en ik stiekem toch wel wachtten op nog wat spectaculaire dingen voor onze laatste dagen hier. Gelukkig was er woensdag de grote dag voor Jolien. Er was eindelijk nog eens een bevalling. En deze keer was het Joliens buurt om het kindje uit de moederschoot te vangen. De dokter vroeg Jolien nog of ze de episiotomie wilde uitvoeren, maar dat ging ons toch wel even te ver. Ikzelf mocht de slijmpjes van het babytje aspireren terwijl Jolien de navelstreng doorknipte. Samen met de verpleegster hebben het pasgeboren jongetje aangekleed, gemeten en gewogen. Jolien heeft het kindje dan in de armen van de moeder gelegd en 5 uur later is de moeder met haar kindje naar huis vertrokken.
Deze morgen kwam de dokter met het heugelijke nieuws dat er vandaag weer een bevalling was. Helaas bleek niet alles in orde te zijn met het babytje, aangezien de moeder meconium verloor. De moeder was ook al 37 jaar en had reeds twee abortussen achter de rug. Ze moest dus zo snel mogelijk naar het hospitaal van San Marcos worden gevoerd, aangezien het veel te druk was in het Centro de Salud konden Jolien en ik de dokter niet aan zijn lot overlaten en hem al die consultas in zijn eentje laten uitvoeren (haha!).
Zo, geniet van het mooie weer daar in België, houden zo! En tot snel!
Jaja, de laatste verslagjes komen eraan.. Binnen 2 weken hebben Jolien en ik al Belgische frietjes in onze maag zitten.. Mjammie! Eerst nog even ten volle genieten van onze laatste 2 weken hier en een uitgebreid verslagje van ons laatste uitstapje hier!
Afgelopen weekend hebben we het project Vivir en Amor bezocht (het project waar Bénédicte en Elias stage lopen). Het was leerrijk om eens te zien hoe het er in Guatemala aan toe gaat op Belgische wijze. Je merkt wel dat er meer structuur in de verzorging zit, maar dat het ook roeien is met de riemen die je hebt! We konden zien waar Bénédicte en Elias hun tijd doorbrachten en hoe de consultas in Yalanhuitz verliepen. Yalanhuitz op zich is een totaal ander dorp dan San Miguel Ixtahuacan. Yalanhuitz is veel kleiner, met veel minder voorzieningen, waardoor het volgens mij ook iets meer charme heeft dan San Miguel Ixt. Iedereen kent er iedereen en je loopt voortdurend iedereen Beunas na te roepen. Iedereen herkent dat je nieuw bent en vraagt naar je naam, zodat ze je de volgende morgen kunnen begroeten. Hier in San Miguel herkennen veel mensen Jolien en mij, omdat we blank zijn, maar vaak weten ze niet wat we hier precies doen Ook qua natuur is er in Yalanhuitz veel te beleven. Yalanhuitz ligt in een vallei aan de grens van Mexico. In het weekend hebben verschillende malen de bergen over gewandeld, het oerwoud in, tot de grens van Mexico om mooie riviertjes en watervallen op te zoeken. En geloof ons, de wandeltochten waren altijd puffen met een blakende zon op je gericht, maar ze waren steeds de moeite waard en we genoten des te meer van de aanwezigheid van het vele verfrissende water, wat hier in San Miguel ver te zoeken is.Het was ook fijn nog eens met ons viertjes samen te genieten van het paradijsje van Benedicte en Elias. Jolien en ik hadden op de chickenbus veel groenten en fruit meegesleurd van op de markt in San Miguel, waardoor we elke avond konden genieten van lekker eten. Op ons laatste avondje samen in Guatemala hebben we een vuurtje gemaakt aan de rivier samen met Nick en Lauranne (de stagebegeleiders van Vivir en Amor) en een Hollandse thuisverpleegkundige, die ook als vrijwilligster kwam werken in het project. De marshmallows hier hebben niet dezelfde kwaliteit als die van België, maar Elias had een ander ideetje bedacht! Op ons eerste ontbijtje in Yalanhuitz hebben we écht genoten van een bakbanaantje, Elias kwam op het idee om in aluminiumfolie de bakbananen te doen met wat suiker en rum. Na lange tijd garen in het vuur bekwamen we toch een lekker resultaat.
Vandaag hebben Jolien en ik ons laatste ritje op de chickenbus achter de rug en de volgende keer als we onze rugzak pakken, zal het jammergenoeg zijn om richting België te vertrekken. Nu eerst nog genieten van onze laatste anderhalve weekstage!
En zo zijn we vandaag het TBCkliniekje gaan bezoeken in Quetzaltenango.. Het was een hele opgave om het geregeld te krijgen, maar uiteindelijk stond onze wekker vanmorgen weer om 5u30 om op tijd de TBC kliniek te bezoeken. In de TBC kliniek hebben we heel veel antwoorden op onze vragen gekregen en ook de rondleiding geeft ons veel stof gegeven om verder te werken aan onze bachelorproef. Aangezien we met de auto van Difam waren, moesten er ook nog enkele boodschappen worden gedaan en zo hebben Jolien en ik ook wat van de Quetzaltenangose markt gezien! Het was een fijne dag! Morgen weer een beetje van het normale leven en gaan we werken in het Centro Salud, hopend op nieuwe leerrijke ervaringen!
Na een weekje blogloos te zijn, is het weer de hoogste tijd een verslagje te schrijven over de afgelopen week, want er valt veel te vertellen!
Op woensdag 16 maart nodigde de dokter van het ziekenhuis ons uit om mee te jureren in de jury van het schoolfeest van het dorpje hier. Jolien en ik moesten punten geven op 13 klassen, die creatief waren geweest en kostuums in elkaar hadden geknutseld rond 3 themas: traditionele Guatemalteekse kledij, sport en fantasie. Sommige klassen waren al wat creatiever dan de andere, maar bij het thema fantasie hadden ze toch allemaal mooie dingen in elkaar geknutseld! Er was één meisje per klas uitverkoren om de 3 kostuums aan de rest van de school te presteren. De andere leerlingen van de klas zaten in een zaaltje de voorstelling te volgen. Jolien en ik trokken toch weer onze ogen open als we zagen hoe weinig discipline er hier in de scholen is. De kinderen zitten niet neer op hun stoel, maar lopen heel tijd van hier naar daar, zijn enorm rumoerig, dat we er achteraf hoofdpijn van hadden. Ook al wordt meermaals gevraagd neer te zitten en wat stiller te zijn, het heeft geen effect. Er wordt ook geen gehoorzaamheid van de kinderen verwacht.
De kinderen lopen hier en in het school ook constant te snoepen, eerst een lolly, na 20 minuten een zakje chips, 30 minuten zijn ze daar alweer met een ijsje! Door al die zoetigheid zien Jolien en ik ook vaak zwarte tandjes in het Centro Salud al bij kindjes vanaf 4 jaar!
Op donderdag 17 maart konden we mee naar een aldea (= een verafgelegen dorpje), hier zijn geen gezondheidszorgvoorzieningen aanwezig. In de aldea Tierra Blanca gingen de verpleegkundige en arts voorlichting geven over geplande zwangerschappen en verantwoord ouderschap. Op een creatieve manier probeerde men duidelijk te maken waarom het beter is geen 8 kinderen te hebben, maar dat 3 kinderen een beter leven kunnen creëren. Dit werd gedaan, omdat eerst hun visie moet veranderen vooraleer je een gedragsveranderingen teweeg brengt. Mensen uitleg geven over anti conceptiva terwijl ze het nut erniet van inzien, haalt niet veel uit. Uiteindelijk bleek de meerderheid van de aanwezige dames overtuigd te zijn van het belang van geplande zwangerschappen. De stap naar gedragsveranderingen is echter nog veraf, want wanneer er vragen werden gesteld, werden er maar heel weinig antwoorden gegeven. Vragen als: hoe word je zwanger, wat zijn de geslachtorganen van man en vrouw, welke anti conceptiemiddelen bestaan er, waar kan je deze halen, kwamen aan bod. Sommigen konden min of meer een antwoord geven, maar extra uitleg was vaak nodig!
De voorlichting werd gegeven in een schooltje, waarlangs een zalig riviertje liep. Jolien en ik hebben dan ook even genoten van de aanwezigheid van dat water en zijn het riviertje afgewandeld. Hierop waren we natuurlijk niet voorzien en dat zorgde soms voor grappige momenten en een natte broek en schoenen voor mezelf.
Vrijdag 18 maart stond de wekker om 5u om onze tocht naar Mexico te starten, na verschillende lange busritten op wegen die niet altijd in even goede staat zijn, kwamen we om 16u30 in het hostel in San Cristobal. Na 2 weken zagen we onze 2 medereizigers van het andere project terug en we hadden elkaar heel wat te vertellen. Het was leuk weer samen te zijn en onze ervaringen, frustraties, maar vooral leuke momenten te delen. Vrijdagavond hebben we nog wat genoten van de gezellige sfeer in het stadje, een lekker restaurantje gevonden met een heerlijk stukje visFILET !!! Achteraf zijn we met ons 4 nog eens de goedkope cocktails en pintjes gaan proeven in een gezellig cafeetje.
De volgende dag moesten we echter weer vroeg uit de veren, 5u, want we hadden een heuse tocht voor de boeg! We hadden een tour gepland naar Palenque. Na een busrit van 5u en een gezellig ontbijtje in de zon arriveerden we bij de prachtige watervallen van Agua Azul. Jolien en ik konden dan ookniet wachten om in het water te plonzen en te genieten van het prachtige stukje natuur. Het water is zo blauw (= azul), echt heel erg mooi! Ook de Misol Ha waterval hebben we bezocht, die over een rots uitstort over een lengte van verschillende meters (de precieze hoogte weet ik niet J )!
In de namiddag zijn we de Mayaruïnes gaan bezoeken, want in onze eerste week reizen hadden we niet de tijd om iets van de Mayacultuur op te snuiven. Met de gids zijn we heel wat te weten gekomen over de gigantische eeuwenoude gebouwen, die zich te midden van het oerwoud bevonden! Waauw!
Om 22u arriveerden we dan weer in de gezellige drukte van San Cristobal. Aangezien het zo laat was, vonden we er niets beters op om onze maag te vullen in de Burger King! Wat ons natuurlijk veel deugd deed J Bij aankomst in het hostel merkte Jolien dat haar bril nog op de bus lag. Eén dag met lenzen is nog haalbaar, maar 2 dagen zou haar toch hoofdpijn bezorgen, we hebben die avond nog alles gedaan om de buschauffeur te bereiken, maar tevergeefs De paniek begon al wat toe te slaan, wat als we die bril niet terugvonden! We wisten dat het bureau waar we onze trip hadden geboekt om 8u open was, waardoor we op zaterdag ook onze wekker zetten om zeker die bril terug te hebben! Gelukkig had de buschauffeur hem gevonden en ze vertelden ons dat we er om 16u om konden komen!
Na een heerlijk dagje genieten in San Cristobal, een stadje waar de Mayas en toeristen over de hele wereld zich vermengen. Er klinkt salsamuziek in de straat, er zijn talloze koffiebars met natuurlijk de beste koffie en de zon straalde de hele dag! Echt superleuk!
Toen we om 16u naar het toeristenbureau gingen was de bril er nog steeds niet, ze vertelde ons dat hij er nu zeker om 18u30 zou zijn! Het verontruste ons wel weer wat, maar er zat niets anders op! In San Cristobal was een supermarkt aanwezig en daar wilden we natuurlijk héél wat lekkers kopen, die in onze dorpjes niet te vinden is.
Om 19u30 hadden we na enige moeite en dank aan Elias eindelijk Joliens bril terug en dat hebben we met paella gevierd! Guatemala, Mexico, als het afspraken aankomt, is het toch één pot nat!
Na het eten hebben we nog een kampvuurTJE aangestoken in het hotel en nog wat bijgekletst, want ons tripje was alweer bijna afgelopen!
Eergisteren hebben Jolien en ik weer een hele dag door de bergen van Mexico en Guatemala gereden met shuttle en chickenbussen, wat ons net geen decubitus bezorgde, maar het was de moeite waard. We hebben enorm genoten van ons tripje! Om 16u30 kwamen we weer thuis in San Miguel Ixtahuacan en bereidden we ons voor op een nieuwe werkweek in Centro Salud!
Na het drukke weekend zou een rustig dagje in het Centro Salud ons deugd doen, toch stond er gisteren alweer een uitstap op het programma. We konden weer mee naar de aldea Sicabe, waar er weer voorlichting moest worden gegeven! Jolien en ik volgden aandachtig vanaf onze stoel buiten in de zon, want binnen in dat gezondheidspostje was het heel erg koud!
Vandaag was het dan weer heel erg druk in Centro Salud, want er kwam een organisatie langs die sterilisatie, het plaatsen van een plaatje in de arm en gynaecologische onderzoeken voor een goedkopere prijs uitvoerden! Jolien en ik hebben bij een sterilisatieoperatie kunnen toekijken en zo nog eens een blauwe short aangehad. Ook de plaatsing van de plaatjes in de arm konden we meevolgen. Dit duurde echter niet lang, want de mensen van de organisatie waren heel erg onvriendelijk en ze waren ons liever kwijt dan rijk. Als we vroegen om iets te herhalen, omdat het Spaans wat te snel ging, weigerden ze Gelukkig konden we ons hart luchten bij onze collegas in het Centro Salud, die alles met plezier meerdere keren herhalen, als we het niet begrijpen.
Zozo, dit was een uitgebreid weekverslag. Volgend weekend hebben we een werkdagje op zaterdag gepland en misschien kunnen we zondag met iemand mee naar de zee! Dan wordt het weer uitkijken naar het weekend erop, wanneer we Benedicte en Elias in Yalanhuitz gaan bezoeken!
Hasta leugo! En veel zonnige en heel erg warme groetjes Jolien en Bo!
Vandaag zijn Jolien en ik meegeweest met de dokter naar Tejutla! Waar we hem hebben geholpen in zijn Clinica de Orthopedia y Traumatologia. Dit was de eerste keer dat we in contact kwamenmet gezondheidszorg, waar patiënten moesten voor betalen. Ook hier komen patiënten op consultatie, maar hier kost consultatie en medicatie geld. Voor een consultatie vroeg de arts amper 50 Quetzales, wat voor ons slechts 5 euro is, maar voor de Guatemalteken is dat een hele som is. Daarnaast schreef de arts medicatie voor en kregen de patiënten de medicatie mee, wat de rekening vaak op een 100 300 Quetzales (10 30 euro) deed oplopen.
Aangezien de patiënten hier voor hun raadpleging moesten betalen, zagen we veel serieuzere ziektebeelden. Er kwamen verschillende patiënten met artritis langs, die we onmiddellijk een IM inspuiting mochten geven. Er kwam een man langs met een suprapubische katheter (!). Hij droeg zijn urinezak met zich mee in een plastiekzak aan zijn broek geknoopt! Hij had echter heel veel klachten en pijn in de buik, wat wees op een infectie en abces in de buik. Hiervoor kan de patiënt niet in Tejutla worden behandeld, maar moest hij naar het ziekenhuis in San Marcos. Deze man barstte in tranen uit. San Marcos is een stad, niet naast de deur voor de patiënten en de verzorging daar konden ze al helemaal niet betalen!
Er kwam ook een meisje langs van ongeveer 5 jaar, zij mankte al sinds de geboorte en de moeder wist niet wat er aan de hand was. De dokter consulteerde spierdystrofie in het dijbeen, maar ook dat kon hij niet behandelen! Het was zelf niet mogelijk een exacte diagnose te stellen zonder bepaalde technieken. Het kind moest worden behandeld in het grote ziekenhuis van Guatemala City! Wat aan de andere kant van het land ligt, zon 8 uur door de bergen rijden vanaf hier!
Er mag hier dan wel gezondheidszorg aanwezig zijn, toch volstaan de voorzieningen die er zijn nog lang niet en dan weten Jolien en ik al helemaal niet wat te zeggen. We staan daar mooi te blinken en zeggen dat we van België zijn. De mensen appreciëren het enorm dat we er zijn en zijn heel dankbaar, maar uiteindelijk kunnen wij niet veel doen!
Voor de rest van de week werken we weer in het Centro Salud! En van vrijdag tot maandag gunnen we onszelf een verlengd weekendje naar Mexico!
Het weekend is hier net weer gestart! En eigenlijk hebben we een rustig weekje achter de rug in het Centro Salud, niet zoveel speciaals meegemaakt, maar soms is het al shockerend genoeg om in contact te komen met het dagelijkse leven van de mensen hier. Jolien en ik onderzoeken de mensen hier met alle plezier, maar het is toch even slikken als zowel kind als volwassenen recht in je gezicht hoesten en niezen en het gebruik van je hand voor je mond niet kennen. Ik moest toch ook even Jolien raadplegen of het normaal is dat een kindje het hele dorp bij elkaar krijst wanneer je gewoon een thermometer onder hun oksel steekt, want mijn oren krijgen het hier dagelijks te verduren. Bij ons leren de kindjes wat onderzoeken is: een thermometer onder je oksel doet geen pijn, een stethoscoop is koud, maar je bent er zo weer vanaf, Hier krijgen de kindjes al bij de eerste traantjes de borst aangeboden, maar jammergenoeg volstaat dat niet altijd!
Deze week zijn we met de ambulance een ondervoed kindje gaan bezoeken. Dat hadden we nog nooit gezien! Het kindje was 2 maanden oud en woog nog geen 1 kg. Zijn gezichtje zag eruit als dat van een oud mannetje met rimpels door het ontbreken van onderhuids vetweefsel, zijn armpjes durfde ik niet vastnemen, omdat ik bang was ze spontaan te breken. Ze waren misschien zo dik als mijn vingers. Als zijn mama hem ontkleedde konden we zijn ribben tellen op zijn borstkast zonder enige moeite Het is moeilijk te beschrijven! Er zat niet veel leven meer in het kindje, het lag gapend te kijken wat er rond hem gebeurde, sputterde niet tegen wanneer het werd onderzocht of wanneer zijn kleertjes werden uitgedaan De moeder slaagt er niet in om borstvoeding te geven, waardoor ze synthetische melk moet aankopen, die aan de eisen van een kindje jonger dan 1 jaar voldoet. Deze melk is echter heel duur en ook moeilijk te verkrijgen, omdat heel weinig mensen dat hier nodig hebben. Jolien en ik hebben toegehapt op de vraag van de dokter om elk een blikje melk te sponsoren, maar we willen hem wel zelf kopen, zodat we weten wat er met ons geld gebeurt. Natuurlijk moeten we wachten op de dokter en wachten kan hier heel lang duren!
Woensdagavond is de dokter en een verpleegkundige komen eten, deze keer wel op afspraak! Jolien en ik wilden zorgen voor biefstuk friet. Patrick had biefstuk besteld, maar op het laatste moment kregen we te horen dat die er toch niet ging zijn. Jolien is nog om een kip gelopen, maar de winkel was al toe, maar gelukkig kon er ons nog iemand vis bezorgen. Frietjes met vis dan maar Gelukkig kregen we hulp bij het bereiden van de vis, want wij wisten niet hoe we aan zon vis met kop en staart moesten beginnen! Voor de frietjes hebben we natuurlijk zelf gezorgd in de pan weliswaar! Een frietketel weet ik hier niet onmiddellijk te vinden! De frietjes, die eigenlijk gebakken patatjes in frietjesvorm waren, hebben toch hun succes gehad en iedereen gesmaakt. Voor de rest weten Jolien en ik niet goed wat koken, we eten hier veel groentjes afgewisseld met een keer spaghetti of patatjes En we zien elke dag wel wat onze pot kan schaffen. Toch zijn we al verbaasd dat we hier aan toastjes kunnen geraken en yoghurt, kaas en brood wordt soms voor ons meegebracht uit de stad!
Alles verloopt hier dus eigenlijk heel goed en Jolien en ik zitten al met voorlopige ideeën in ons hoofd om volgend weekend, een weekendje Mexico te doen. Concrete plannen moeten we nog maken, maar hopelijk wordt het iets om naar uit te kijken!
Dit weekend houden we het rustig, morgen bezoeken we een regenwaterproject en hopelijk komt de zon ons na 2 dagen afwezigheid weer vergezellen!
Groetjes! X Jolien en Bo
Het weekend is hier net weer gestart! En eigenlijk hebben we een rustig weekje achter de rug in het Centro Salud, niet zoveel speciaals meegemaakt, maar soms is het al shockerend genoeg om in contact te komen met het dagelijkse leven van de mensen hier. Jolien en ik onderzoeken de mensen hier met alle plezier, maar het is toch even slikken als zowel kind als volwassenen recht in je gezicht hoesten en niezen en het gebruik van je hand voor je mond niet kennen. Ik moest toch ook even Jolien raadplegen of het normaal is dat een kindje het hele dorp bij elkaar krijst wanneer je gewoon een thermometer onder hun oksel steekt, want mijn oren krijgen het hier dagelijks te verduren. Bij ons leren de kindjes wat onderzoeken is: een thermometer onder je oksel doet geen pijn, een stethoscoop is koud, maar je bent er zo weer vanaf, Hier krijgen de kindjes al bij de eerste traantjes de borst aangeboden, maar jammergenoeg volstaat dat niet altijd!
Deze week zijn we met de ambulance een ondervoed kindje gaan bezoeken. Dat hadden we nog nooit gezien! Het kindje was 2 maanden oud en woog nog geen 1 kg. Zijn gezichtje zag eruit als dat van een oud mannetje met rimpels door het ontbreken van onderhuids vetweefsel, zijn armpjes durfde ik niet vastnemen, omdat ik bang was ze spontaan te breken. Ze waren misschien zo dik als mijn vingers. Als zijn mama hem ontkleedde konden we zijn ribben tellen op zijn borstkast zonder enige moeite Het is moeilijk te beschrijven! Er zat niet veel leven meer in het kindje, het lag gapend te kijken wat er rond hem gebeurde, sputterde niet tegen wanneer het werd onderzocht of wanneer zijn kleertjes werden uitgedaan De moeder slaagt er niet in om borstvoeding te geven, waardoor ze synthetische melk moet aankopen, die aan de eisen van een kindje jonger dan 1 jaar voldoet. Deze melk is echter heel duur en ook moeilijk te verkrijgen, omdat heel weinig mensen dat hier nodig hebben. Jolien en ik hebben toegehapt op de vraag van de dokter om elk een blikje melk te sponsoren, maar we willen hem wel zelf kopen, zodat we weten wat er met ons geld gebeurt. Natuurlijk moeten we wachten op de dokter en wachten kan hier heel lang duren!
Woensdagavond is de dokter en een verpleegkundige komen eten, deze keer wel op afspraak! Jolien en ik wilden zorgen voor biefstuk friet. Patrick had biefstuk besteld, maar op het laatste moment kregen we te horen dat die er toch niet ging zijn. Jolien is nog om een kip gelopen, maar de winkel was al toe, maar gelukkig kon er ons nog iemand vis bezorgen. Frietjes met vis dan maar Gelukkig kregen we hulp bij het bereiden van de vis, want wij wisten niet hoe we aan zon vis met kop en staart moesten beginnen! Voor de frietjes hebben we natuurlijk zelf gezorgd in de pan weliswaar! Een frietketel weet ik hier niet onmiddellijk te vinden! De frietjes, die eigenlijk gebakken patatjes in frietjesvorm waren, hebben toch hun succes gehad en iedereen gesmaakt. Voor de rest weten Jolien en ik niet goed wat koken, we eten hier veel groentjes afgewisseld met een keer spaghetti of patatjes En we zien elke dag wel wat onze pot kan schaffen. Toch zijn we al verbaasd dat we hier aan toastjes kunnen geraken en yoghurt, kaas en brood wordt soms voor ons meegebracht uit de stad!
Alles verloopt hier dus eigenlijk heel goed en Jolien en ik zitten al met voorlopige ideeën in ons hoofd om volgend weekend, een weekendje Mexico te doen. Concrete plannen moeten we nog maken, maar hopelijk wordt het iets om naar uit te kijken!
Dit weekend houden we het rustig, morgen bezoeken we een regenwaterproject en hopelijk komt de zon ons na 2 dagen afwezigheid weer vergezellen!
Vandaag onze derde dag stage achter de rug, het was redelijk druk in het Centro Salud waardoor Jolien en ik elkaar niet veel tegenkwamen, soms zochten we elkaar es op om hier en daar wat vertalingen te ronselen ;)
In het Centro Salud vinden vooral prenatale consultaties plaats, maar ook veel zieke kindjes komen op bezoek. Door de vele prenatale consultaties hebben we al heel wat vroedkundig werk geleerd. We hebben al naar het hart van babytje kunnen luisteren, meten met een lintmeter hoeveel maanden zwanger het meisje al is en we hebben al kunnen voelen waar het hoofdje zich in de buik bevindt. Prenatale consultaties vinden al plaats bij meisjes vanaf 10 jaar !!!! En als we een meisje van 16 op bezoek krijgen met reeds 3 bevallingen achter de rug is dat ook geen uitzondering, maar wel even slikken natuurlijk!
Vandaag vertelde de dokter ons dat er om 15 uur weer een bevalling was en bij Jolien begon het al te kriebelen, want vandaag was het haar beurt! Om 15u30 vroeg ik de dokter hoe het nu zat met de bevalling en hij zei dat het pas om 17u was. Om 17u bleek het uiteindelijk pas om 20u . (Dit is de Guatemalteekse manier van afspraken maken!) De dokter had zichzelf al om 19u uitgenodigd om nog een babbeltje te slaan en volgens hem een hapje mee te eten, maar Jolien en ik waren eigenlijk niet van op de hoogte van het hapje mee-eten en hadden zelf al ons potje spaghetti gekookt.We waren om 19u vol spanning aan het wachten op de dokter en de eerste THUISbevalling. Om 19u30 zaten Jolien en ik al wat met onze vingers te draaienn, want die dokter bleef wel er lang weg. Ondertussen was het Guatemalteekse land volop aan het genieten van een tropische regenbui met zijn bliksem en donder erbij! Om 19u40 vroegen wij Patrick even de dokter te bellen om te vragen waar hij bleef. Na het Spaanse gesprek, waar Jolien en ik niet zoveel van hadden begrepen, begon de keuken onder water te lopen en het water stroomde van alle kanten binnen! Er was geen tijd meer voor de Spaanse vertaling, waardoor we enkel hadden begrepen dat de dokter niet kwam vanwege het slechte weer en Jolien en ik begonnen onmiddellijk te dweilen. In het begin leek het werk voor niets te zijn, maar uiteindelijk hebben we de keuken toch bijna droog gekregen J Meer over de bevalling waren we niet meer te weten gekomen en aangezien het al 21u was, gingen we ervan uit dat we vanavond geen bevalling meer gingen meemaken!
Morgen zijn we mee uitgenodigd om de vulkaan te bezoeken, maar het fijne begrepen Jolien en ik er niet van, dus dat zijn vragen voor morgen!
Afgelopen weekend kwamen er Guatemalteekse kinderen op bezoek en samen met enkele andere Belgen van het project DIFAM hier hebben we carnavalmaskers gemaakt. De kindjes hebben er echt van genoten. Zondag zijn Jolien en ik dan onze inkopen gaan doen op de plaatselijke markt hier en in de namiddag hebben we wat genoten van de zon. Zondagmiddag hebben we kunnen genieten van een Peruvaanse maaltijd, die een Peruvaan hier had bereid. Het was heel lekker, maar watn portie was dat zeg!
Morgenochtend om 8u staan we weer paraat in het Centro Salud voor een nieuwe dag Wie weet wat we dan weer allemaal meemaken!
Vandaag was het onze eerste stagedag, een hele belevenis!
In het Centro Salud spreken dokter en verpleegkundigen enkel Spaans, waardoor we onze uitleg met handen, voeten en veel gelach doen. Begrijpen lukt af en toe, maar het is moeilijk om op onze woorden te komen, wanneer we zelf iets willen zeggen. Toch was het aangename dag.
In de voormiddag ging Jolien de consultaties van de dokter meevolgen en na een poos mocht ze zelf haar beste Spaans bovenhalen om de patiënten zelf naar hun klachten te vragen. Bo ging de consultaties van de hoofdverpleegkundige meevolgen en vond het heel leuk om, als student ziekenhuisverpleegkunde, ook eens tussen de kindjes te staan. De dokter nam ons ook mee naar het nieuweCentro Salud die binnen 2 maanden opent. Wij trokken onze ogen open toen we zagen watn vooruitgang er geboekt was. Er was een anesthesietoestel aanwezig, een RX toestel, 1 couveuse, een conclave, microscopen, Er was plaats gemaakt voor verschillende onderzoekskamers en verblijfskamers. Ook een bevallingsruimte en postpartus- ruimte was aanwezig. Als we deze mogelijkheden vergelijken met het centrum waar we nu werken, is dat een hele ontwikkeling.
Om 14u30 kwam een dame binnen die moest bevallen en Jolien en ik werden uitgenodigd om deze van dichtbij mee te maken en, jaja, zelf uit te voeren! De plaatselijke dokter vertelt ons dat ons niveau veel hoger is dan de verpleegkundigen hier, waardoor hij ons veel liet uitvoeren. Ze vroegen mij onmiddellijk een infuus te plaatsen en bij de bevalling het hoofdje van de baby op te vangen en de navelstreng door te knippen. Allemaal heel spannend als je nog nooit een bevalling van dichtbij hebt gezien. De volgende keer is het Joliens beurt om zich in de rol van vroedvrouw te plaatsen. Het was toch wel af en toe slikken om te zien hoe ze hun verpleegkundige zorgen uitvoeren
Voor de rest van de tijd kregen we heel tijd hetzelfde boek voorgeschoteld, in het Spaans weliswaar, dat hun verpleegkundige bijbel is. Leer, leer, We zullen het boek lezen en hopen dat we eruit geraken, zodat we een goed inzicht krijgen in de zorgen die hier in San Miguel Ixtahuacan nodig zijn, worden uitgevoerd en welke mooie resultaten en vooruitgangen er worden geboekt!
Gelukkig zijn we hier heel welkom en worden we met open armen ontvangen. Gisterenavond hebben we met onze Vlaamse promotor hier gedanst en onze Guatemalteekse promotor, dokter Santizzo, heeft ons al voor een etentje uitgenodigd als we het allemaal goed begrepen hebben ;).
Gisterenavond zijn we aangekomen in San Miguel Ixtahuacan. Vandaag zijn we het Centro Salud gaan bezoeken, ook de plaatselijke markt hebben we bezocht en we zijn ook bij een Guatemalteek thuis kippensoep gaan eten. Morgen start onze eerste stagedag om 8u.. Echt wel spannend. Ons logement hier is heel goed. Een douche met warm water, een comfortabel bed, plaats om te koken en af en toe internet!
Morgen een eerste verslagje van de gezondheidszorg in Guatemala!
