Liefde, zo mooi als alles goed gaat, zo rot als alles tegenslaat. Of hoe het snel kan omslaan in het leven.
Ik weet nog dat ik je leerde kennen. Je woonde niet vlak bij mij. Je moest een half uur in je auto overbruggen om mij te kunnen zien, maar had het er met alle plezier voor over. Het was een super dag, en na enkele keren dit herhaalt te hebben zijn we koppel geworden. Je leek verrast te zijn dat ik zei hoe graag ik je zag. En toch is het echt zo. Elke seconde van de dag zaten mijn gedachten bij je. Sommige mensen zeiden me zelfs dat ze nog nooit een jongen hadden gezien die zoveel om een meisje gaf...
Alles ging goed, we smsten elkaar vaak, zagen elkaar regelmatig. De momenten samen waren super. En plots veranderde alles. Je had minder tijd, sprak minder met mij. Wanneer ik langer dan een dag niets van je hoorde, maakte ik me zorgen om wat er zou zijn. Nu, bijna een maand nadat we hier een discussie over hadden, weet ik nog steeds niet wat er allemaal veranderd is. Het lijkt alsof je hierover niet eerlijk tegen me wil of kan zijn. Onze relatie die zo perfect leek, was plots anders.
Ik vroeg raad aan mensen. Eerst via online-contacten, ik wou mijn echte vrienden niet lastig vallen met dit. Maar uiteindelijk werd het mij teveel. Ik at niet meer, liep er altijd als een 'triestige plant' bij. Vooral omdat ik niet wist WAAROM het plots allemaal minder ging. Ik had mij al voorgesteld hoe het was om samen met jou samen te leven, een gezin te hebben, een toekomst.
Dagenlang heb ik geprobeerd om alles terug te laten worden zoals vroeger, maar het leek alsof je totaal geen interesse had om mij te zien of te spreken. Het lijkt mij niet meer dan logisch als je in een relatie zit, je met elkaar wil spreken, ernaar verlangt om elkaar te zien, samen te zijn. Maar in plaats daarvan zeg je mij dat ik te hard push, maar wat had je dan gedacht? Plots zie ik je maar 1x meer per maand, of 2x als ik veel 'geluk' heb. En ook dat is dan omdat ik er zo hard op aandring. Waarom is ineens de interesse weg?
Wekenlang vroeg ik me af wat ik fout deed, of het aan mij lag. Was ik veranderd misschien? Nee, het lijkt me niet. Misschien was ik te goed voor haar, stond ik teveel klaar voor haar. Maar kan je te goed zijn voor iemand? Als je iemand graag ziet, lijkt het me logisch dat je alles voor haar wil doen, er voor haar zijn als ze het moeilijk heeft of iemand nodig heeft om te praten. Enkel lijk ik nu alleen maar goed genoeg als je zin hebt om te praten of mij te zien, en de rest van de tijd lijk je geen behoefte te hebben aan mij. Het is zelfs al zover gekomen bij mij dat ik je amper nog durf contacteren, hoe erg is dit dan uit de hand gelopen?
Iedereen zegt mij nu: "Maak het uit", "ze geeft niet om je terwijl jij zoveel moeite doet", "je kan beter krijgen dan haar en verdient beter". Misschien is het allemaal waar. Maar ik zit met 1 groot probleem. Ik zie haar zielsgraag, wanneer ik bij haar ben lijkt mijn leven compleet. Maar een maand telt 30/31 dagen. Het kan niet de bedoeling zijn dat ik er 1/2 gelukkig ben en 29/30 ongelukkig.
Ik zou bijna durven zeggen dat ik haar liever ben gaan zien dan mezelf. Ik hoop dat het goedkomt, maar ik ben radeloos. Hopelijk krijg ik ooit een antwoord op de grote vraag wat er plots anders is. Want ook al ben ik nog jong en staat er sinds vorig jaar een 2 vooraan mijn leeftijd, ik wil nog steeds genieten van mijn jeugd. Liefst met haar, om mijn dromen werkelijkheid te laten worden. Maar vooral wil ik duidelijkheid, want zonder goede communicatie kom je in een relatie helemaal nergens.
