Een allicht minder literair hoogstaand boek dan de vorigen, is 'The Host' van Stephenie Meyer.
Toch heb ik ook van dit boek enorm genoten, toen ik het enkele maanden geleden las. Het mag dan wel echt een 'hype-boek' zijn, mede omdat het geschreven is door Stephenie Meyer, die ook de populaire Twilight-reeks geschreven heeft, toch heeft het me aan het denken gezet.
Het boek gaat over de wereld van de zielen, en die van de mensen. Zielen hebben verschillende levens, en leven in 'gastlichamen', de mensen. Ookal is het een sciencefiction-roman, toch vind ik dat het ergens iets filosofisch heeft. Lichamen die zich verzetten tegen de ziel, zielen die eeuwig verderleven,... Het heeft zelfs iets religieus, aangezien het boek ongeveer hetzelfde vertelt als godsdiensten die geloven in het eeuwige leven.
Dit boek is volgens mij het bewijs dat iets niet literair hoogstaand moet zijn om er een levensles uit te halen. Ik heb hier écht van genoten, het was ontspannend, maar toch ook diepzinnig.
Op het internet vond ik dit filmpje (zie bijlage). Het is de trailer van het nieuwe boek van Dimitri Verhulst: 'De laatkomer'.
Allereerst was ik verrast, ik wist niet dat dit bestond, een trailer van een boek. Ik vind het wel goed, een trailer maakt je toch altijd benieuwd naar meer. Zo is het ook bij films, alle goede films hebben een goede trailer die over het internet circuleert, waardoor mensen niet kunnen wachten om de film te gaan bekijken.
Door deze trailer ben ik nu eigenlijk wel benieuwd geworden naar het boek. Waarom zou iemand willen doen alsof hij dementeert? Hoe komt diegene daarbij? De trailer heeft me dus wel aan het denken gezet, terwijl ik normaal misschien nooit geïnteresseerd zou zijn in een boek van Verhulst.
Zo, mijn laatste boek voor Nederlands dit jaar is uit. De
vanger in het graan van J.D. Salinger had ik gekozen. Ik herinnerde mij dat
dit boek vorig jaar ook op onze literatuurlijst stond, dus dacht ik dat het wel
de moeite zou zijn. Het klonk alvast als één van de boeken die je eens in je
leven gelezen moet hebben.
Ik vond het een heel mooi boek, goed geschreven en een
sterke inhoud. Maar toch miste ik ergens de voeling met het hoofdpersonage, ik
weet niet hoe het kwam: misschien omdat het boek meer dan 50 jaar geleden
geschreven is, misschien omdat het hoofdpersonage een jongen was? Ik heb er wel
van genoten en ik heb geen spijt dat ik het gelezen heb, maar toch vond ik
Cargo Vie net dat tikkeltje meer diepgang hebben. Daar was ik echt door geraakt,
dat had ik bij De vanger in het graan minder.
Toch vind ik het knap om te weten, dat men meer dan 50 jaar
geleden boeken schreef, die nu nog zo vlot gelezen kunnen worden. Het is een
verhaal dat nu ook nog zou kunnen gebeuren, het zijn gevoelens die de
hedendaagse jongeren ook nog hebben: blijkbaar is er op al die tijd dan toch
niet zo veel veranderd, en ergens vind ik dat wel fijn.
Ik heb net het Cargo Vie van Pascal de Duve uitgelezen.
Hoewel ik er niet veel van verwacht had, heb ik enorm genoten van het boek. Pascal
de Duve weet echt te spelen met woorden en letters op een manier die weinig
anderen hem kunnen nadoen. Hoewel ik er vaak op gevloekt heb, ben ik nu toch
blij dat ik het boek in het Frans gelezen heb. Er wordt veel gespeeld met taal,
ik vraag me af hoe men dat vertaald zou hebben. Volgens mij gaat de magie ervan
dan toch een beetje verloren.
Ik ben enorm fan van de manier waarop hij schrijft: in vele
verschillende alineas waarin telkens 1 gedachtegang wordt uitgewerkt. Soms een
stukje over zijn ziekte, soms een stukje over zijn geliefde E. (waarover ik
mijn structuuranalyse gemaakt heb). Zo
verveelt het boek nooit, en het symboliseert mooi de gedachten van de
schrijver: warrig en chaotisch.
Dit is een boek waar ik later nog veel aan ga terugdenken,
het heeft echt indruk op me gemaakt. Ondanks de tijdsdruk ben ik toch ergens
een beetje dankbaar dat ik verplicht ben om dit boek te lezen, want anders
weet ik zeker dat ik dit boek nooit gekozen zou hebben.
E., je ne taime plus. Je tai aimé pour ce
que je pensais que tu étais, pour ce que je pensais que tu resterais.
Dit vind ik persoonlijk een prachtige quote uit Cargo Vie.
Zo simpel, maar toch zon spel van taal en woorden. En ook zo waar, en ergens herkenbaar voor
iedereen: iedereen heeft zich wel eens vergist in een persoon, iedereen heeft wel eens iemand
verloren waarvan hij hield. De schrijver laat ook open of de persoon zelf nu
veranderd is, of dat hij zich had vergist in deze persoon. En dat is het mooie
eraan: hij beschuldigt niemand, hoewel je voelt dat hij ergens een diep verdriet
koestert om dit verlies.