De draadjes zijn intussen verwijderd uit mijn hoofd en het litteken valt best mee. De grote bleef intussen wat er met mijn knie aan de hand is. Bij de val ben ik er immers keihard op terecht gekomen en aangezien de pijn bleef duren moest ik naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Zo gezegd zo gedaan, papa maakte onmiddellijk een afspraak bij de specialist voor de knieën in Genk. Na een uur stressen en wachten in de wachtzaal was het eindelijk aan mij. Eerst deed de assistent van de professor een aantal tests en leek snel te merken wat er fout was maar haalde toch de professor erbij. Die bevestigde de diagnose en zei dat mijn achterste kruisband van mijn knie zwaar heb verrokken door de val. Hij vergeleek het zelfs met een auto-ongeval waar men bij een frontale aanrijding met het onderbeen tegen het dashbord slaat. Zijn uitspraak kwam heel hard aan. Ik mag 6 tot 8 weken niet meer sporten, maar moet nu een reeks specifieke oefingen beginnen doen onder toezicht van een kinesist. Ik ga hier keihard aan werken, want op deze manier kan ik sterker terugkomen en vooral, vermijd ik dat het erger wordt en ik onder het mes moet !
Verslag Kersttornooi met Limburg United U17 en mijn basketbalongeluk
Tijdens het internationale kersttornooi in Kortrijk, waar ploegen uit gans Europa naartoe komen, ben ik flink tegen het parket (en de muur!) gesmakt met ernstige gevolgen. Op dag één hadden we onze beide wedstrijden haast moeiteloos gewonnen. Als eerste ging Zwevegem-Deerlijk vrij makkelijk over de knie. Het verschil stond al na het eerste kwart op het bord. S avonds moesten we tegen Almonte Eindhoven spelen, een team me een stevige reputatie in Nederland. We hebben ze vanaf de opworp volledig gedomineerd op fysiek en scorend vlak, waardoor ze nooit een bedreiging konden vormen. De volgende dag moesten we aantreden tegen de Belgische toppers van Oostende in de kwartfinale. Het was zeer belangrijk om goed voor de dag te komen en er vanaf de eerste minuut te staan. Maar de meesten hadden bang van de tegenstander en we begonnen zeer zwak. Het tweede kwart hebben we goed terug gevochten, maar in het derde liepen de Oostendenaars terug uit mede dankzij enkele betwistbare beslissingen van de scheidsrechters op cruciale momenten. De wedstrijd werd uiteindelijk verloren, dus weg finale :,-( We moesten nu spelen voor plaatsen vijf tot acht 8. De tegenstander was Vilvoorde. Ook hier begonnen we weer te afwachtend en dus zette ik mij extra hard in om mijn ploegmaten mee te krijgen. Al snel was iedereen mee en gingen we er vol voor. We scoorden vlot en toen we acht punten voor kwamen wist Vilvoorde even niet meer wat doen. Bij een inworp veroverde ik de bal en sprintte naar de ring. Ik leek ik het vrije pad te hebben voor een simpele lay-up, maar daar dacht één tegenstrever anders over. Hij sprong mij aan in de lucht, bijna op volle snelheid waardoor ik helemaal uit balans ging en naar voren viel vanop anderhalve hoogte. Ik kwam keihard op mijn rechter knie terecht en vervolgens botste ik met mijn hoofd tegen de muur die zeer kort bij het veld stond. De slag was enorm en ik herinner me alleen dat ik terugkaatste als een rubber bal en vervolgens voelde ik alleen maar pijn. Gezien mijn hoofdwonde liet de organisatie de MUG en ambulance komen. Intussen werd ik door mijn nonkel en een aanwezig dokter behandeld. De verplegers deden mij onmiddellijk een halskraag aan om mijn nek te stabiliseren en de MUG arts onderzocht me nog eer ik met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Hier werd mijn hoofdwonde langs binnen en langs buiten gehecht. In totaal 11 draadjes. Het hechten duurde al bij al een half uur maar ik moest nog twee uur in observatie blijven eer ik het ziekenhuis mocht verlaten. Intussen hadden mijn ploegmaten Vilvoorde op karakter ingepakt met 20 punten. Die nacht moest er gecontroleerd worden of ik geen hersenschudding had en moest ik om de twee uur worden gewekt. Gelukkig bleek dat niet het geval te zijn en kon ik de volgende morgen mee naar de laatste wedstrijd tegen de Israëlische selectie. Samen met twee andere geketste ploegmaten moesten we vanop de bank toezien hoe onze ploeg hard werkte maar op het laatste signaal de bal over de ring duwden waardoor we met één punte verloren. De teleurstelling was heel groot natuurlijk, maar het was weer een leerrijke ervaring.
Voor een jonge ploeg is het niet makkelijk bovenaan mee te spelen in een senioren reeks. Maar met behulp van de goede coaching en veel inzet slagen we er toch in om, enigszins verrassend, in de top 5 blijven. Bij de club hebben ze dit jaar grotendeels de kaart van de jeugd getrokken bij zowel A, B als C ploeg. Ik speel voornamelijk bij de B ploeg in 2e landelijke en af en toe eens bij de C als ze te weinig spelers hebben. Ik ben in elke ploeg waar ik aantreed steevast de jongste. Logisch want ik ben eigenlijk nog maar 1e jaars U18 ook al werd ik doorgeschoven naar de U21. Ik vond het als jonge speler echt niet makkelijk om te wennen aan dat fysiek spel. Ik moet regelmatig een harde slag of stoot incasseren. Onze ploeg oversteigt de gestelde doelen, want we staan al veilig om niet meer te degraderen. We spelen zelfs nog altijd mee voor promotie. De start van het seizoen was moeizaam want we verloren 2 van de 4 matchen, maar hierna vonden we beetje bij beetje ons ritme. Het scoren ging vlot en de coach bleef hameren op onze defence. Na een felbevochten verliesmatch in Scherpenheuvel (89-86) waren we echt vertrokken. We zetten zowaar een reeks neer van 8 overwinningen op een rij. Zo zijn we ook kampioen van de eerste ronde geworden. In het begin van het seizoen had ik nooit gedacht dat dit mogelijk was. Mij werd immers gezegd dat ik U21 mocht spelen en verder voornamelijk bij de C ploeg mocht aantreden. Op training hard mijn best om mij te bewijzen en bij het uitvallen van 2 andere spelers kreeg ik mijn kans bij de B ploeg. Op het begin was dat een 10-tal minuten maar dat werd beetje bij beetje meer. Toen plots onze eerste spelverdeler uitviel moest ik ineens starten aan de wedstrijden. Dat was zeer zwaar, zowel fysiek maar vooral mentaal. Ik speelde zo ineens bijna 30min per match en bleef mij gedurende die 30min volledig geven. Mede hierdoor maak ik nog altijd deel uit van de B ploeg en krijg ik elke match mijn minuten en geef daarin alles wat ik in me heb.
waar men bij een frontale aanrijding met het onderbeen tegen het dashbord slaat.
