We hebben er een paradijselijke 4 dagen op zitten (en ook weer een achttal uur op de bus), dus tijd genoeg gehad voor de laatste twee nieuwe posts van deze blog.
Jeri (zoals de locals het noemen) is echt de hemel voor toeristen, zowel voor Braziliaanse toeristen als buitenlanders. Er zitten zelfs meer Braziliaanse toeristen dan andere, dus dat gaf ons nog wel wat het gevoel in Brazilië te zijn, gelukkig. Dit was echt de ideale afsluiter van de voorbije 3,5 maand. Er was prachtige natuur (Jeri staat bekend om zijn zonsondergangen), de zon schijnt er 300 dagen op een jaar (in de rest van het noorden is het nu winter en dus regenseizoen), er is overal muziek, de capoeiramannen dansen op het strand, er zijn heerlijke restaurantjes en de cocktails zijn zeer verrassend van smaak en spotgoedkoop. Alleen begint het nachtleven er wel héél laat. De twee populairste danstenten lopen niet vol voor 3u s morgens. De openingsuren van de winkels gaan van 15u tot 23u, dat zegt genoeg zeker? Het dorp komt tot leven bij zonsondergang en gaat door tot zonsopgang. Als je er maar vier dagen bent, is het moeilijk om je bioritme daarop af te stemmen, maar dit is echt de ideale bestemming voor een reisje met een bende vrienden.
Lore en ik hebben uiteraard lekker de toerist uitgehangen en zijn braaf elke avond de zandberg opgeklommen om samen met honderden anderen naar de zonsondergang te kijken. We schatten dat er tijdens de zonsondergang elke dag gemiddeld 3000 fotos getrokken worden. We zijn er ook een dag op uitgetrokken voor een buggy ride. Die bracht ons langs een mangrove, een uitgestorven dorpje, enkele prachtige uitzichten en enge duinafdalingen naar het übertoeristische Lago do Torta, waar de hangmatten in het water hangen en de obers graag eten en drinken naar je hangmat brengen. Vreselijk decadent, maar ook dit zal waarschijnlijk maar once-in-a-lifetime geweest zijn, dus het was echt wel genieten!
We zijn ook naar de Pedra Furada gewandeld, een bezienswaardigheid op een uurtje wandelen van Jeri. Het bleek uiteindelijk maar gewoon een mooi gat in een rots waar alle toeristen dan braaf onder gingen staan voor een kiekje, maar de tocht er naartoe was dan wel weer iets uitzonderlijks. We klauterden over rotsen en dachten bijna dood te vallen van de hitte tussen de cactussen, maar weeral stond het genieten centraal. Prachtig blauwe zee, palmbomen, wit zand Tja, ik heb mijn honeymoon gehad ;-) (ik ben er mij van bewust dat dit nog tegen mij gebruikt zal worden).
Als je dan s avonds op een terrasje zit en er komt een knappe straatverkoper aan je tafeltje een ring voor je maken uit ijzerdraad (uiteraard omdat je eerder iets anders van hem gekocht hebt), dan kan je toch niet laten van even te wensen dat je hier woonde. Het positivisme, het mooie weer, het bruisende nachtleven en de rustgevende natuur zijn een droom voor elke jachtige Belg. Bij deze een tip voor jullie volgende vakantiebestemming!
Ziezo, het zit erop voor mij. Morgen neem ik mijn vliegtuig terug naar België om er daar lekker in te vliegen. Het is mooi geweest (prachtig zelfs), maar dat wil niet zeggen dat ik er in België niet iets even moois van kan maken! Het zal zonder de zon en de hitte zijn, maar laten we zeggen dat een haardvuur en warme chocomelk ook zijn charme heeft!
2010 belooft een spannend jaar te worden en ik hoop voor iedereen die dit leest hetzelfde! Heel erg bedankt voor jullie interesse!
Ze snuiten hun neus niet in een zakdoek. Ofwel snuiven ze het hele zaakje continue terug naar omhoog, waarna ze het met veel lawaai inslikken, ofwel snuiten ze lekker hun neus in hun hand Je neus in een zakdoek snuiten vinden zij iets vreselijk vies.
De vrouwen hebben een vreemde lichaamsbouw. Vrijwel allemaal hebben ze slanke benen, maar echt een dikke buik. Dat komt waarschijnlijk van het vele wandelen enerzijds en de dikmakende rijst en pasta anderzijds. (En ongelooflijk maar waar, na drie maand zie ik die verandering in lichaamsbouw bij mezelf ook al).
Als je als gringo een kledingwinkel binnenstapt, krijg je direct een persoonlijke lijfwacht (vreselijk irritant!). Zo lang je in de winkel rondneust en past, volgt die je op ongeveer een meter afstand. Als je iets uit de rekken neemt om het beter te bekijken, neemt die direct een gelijkaardig kledingstuk dat je misschien ook wel eens mooi zou kunnen vinden. Eerst vonden Loren en ik het grappig en deden we spelletjes met onze lijfwacht (plots vlugger beginnen wandelen en onverwachts links- en rechtsaf slaan, plots omdraaien zodat ze tegen je opbotsen, hehe), maar uiteindelijk krijg je het wel op je heupen van iemand die de hele tijd op je vingers kijkt. (En néén Tom Couckuyt, dat is niet typisch leerkrachten!)
De vrouwen en mannen vinden het zelf ook muito quente (bloedheet), maar ze lopen hier wel vrijwel allemaal rond in een nauw aansluitende jeansbroek en een t-shirt met mouwen. Ik weet al niet waar gekropen in mijn short en topje. Onbegrijpelijk
De mensen die in lemen hutjes wonen, hebben wél kabeltelevisie en gsm.
Heel wat mensen steken hier ongegeneerd voor in de wachtrij. Het ergste is dat daar maar zelden iemand op reageert. Er zou bij ons nogal een storm van protest opsteken, zeker als je al 1,5 uur staat aan te schuiven!
Er zijn exemplaren van dit voor-de-rest-intelligent-volk die denken dat België in de buurt van Mexico ligt, of ook op fietsafstand van Engeland, of ook op een uur of drie vliegen van Fortaleza
Telkens ik zeg dat mijn namorado in België braafjes op mij zit te wachten, schud mijn gesprekspartner (M/V) vol ongeloof het hoofd. Dit is werkelijk iets ondenkbaars in Brazilië. Een meisje uit Sao Paulo vertelde mij dat een man zelfs een einde aan de relatie zou maken als de vrouw voor één week alleen op reis zou willen.
ALLE vrouwen hebben hier lang haar. In het noorden smeren ze daar ook een ondefinieerbaar spul in, zodat het vreselijk vet lijkt, wat de krullen natuurlijk wel in bedwang houdt, maar niet echt mooi is (naar mijn onbenullige persoonlijke mening).
Brazilianen zijn heel affectieve mensen. Als je iemand graag ziet, mag heel de wereld dat weten. Hier wordt in het openbaar heel wat afgekust en geknuffeld. Neem daarbij dat men hier ook heel open is over seks en het geeft soms wat vreemde taferelen in het straatbeeld.
Verder gaand op het vorige moet ook gezegd worden dat men zich hier niet schaamt over wat te veel naakt (wat zijn wij Belgen preuts!). Buiken en borsten swingen er maar op los en t-shirts met open rug zijn erg in de mode, wat allemaal weinig aan de verbeelding overlaat. Vrouwen geven hier ook overal de borst: in de bus, in de bank, op straat, op de boot, op elk moment van de dag en aan kinderen die vaak al twee jaar of ouder zijn.
Het wc-papier wordt hier nooit in het toilet gegooid, wat voor boodschap je ook hebt gedaan. Alles gaat in het vuilbakje naast het toilet. De eerste weken is dat ongelooflijk aanpassen, maar ook dat went uiteindelijk. (écht waar alles went)
In tegenstelling tot in België is de klant hier geen koning. De kassierster is koningin. Als de kassierster geen zin heeft om aan haar kassa te gaan zitten of om vlugger te werken dan één ingescand product per tien minuten, dan moet de klant braafjes wachten. Vooral niet zuchten of klagen!
Ik vind van mezelf dat ik vrij groen ben en wel aandacht aan het milieu besteed, maar als je ziet hoe hier in Brazilië met plastiek zakjes gesmeten wordt, dan stel je je toch vragen. Het is ongelooflijk, in de supermarkt verpakken ze bijna àlles in aparte zakjes. De fles cola gaat niet bij de zeep en die gaat niet bij het toiletpapier. De koekjes gaan in een apart zakje en de melk ook. Het fruit al zeker. Na elk supermarktbezoek ben je tien plastiek zakjes rijker. Die zakjes worden dan daarna gewoon opgebrand in de tuin, samen met de rest van het huiselijk afval.
Ze eten hier twee keer warm per dag.
Behalve de rijst, bonen en spaghetti is een andere Braziliaanse specialiteit açaí. Heel wat mensen zijn er dol op, maar toen Nele, Lore en ik het voorgeschoteld kregen, konden we niet bepaald delen in de vreugde
Het goedje bestaat uit een bruin-paarsachtige brij met brokken, waar farofa (korrelachtige bloem) en suiker wordt bijgedaan. Het smaakt naar de geur van een onverluchte zolder (in de hoop dat iemand begrijpt wat ik bedoel). Echt niet te eten! Maar ja, de Brazilianen houden dan ook niet van onze macaroni met kaassaus of groentesoep.
De mensen tanken hier telkens maar voor vijf of zes liter. Ze tanken net genoeg voor het traject dat ze die dag/week moeten doen en komen de volgende dag/week gewoon terug.
Aan langetermijnsparen doen ze hier ook niet. Als ze het geld ervoor hebben, kopen ze bakstenen, die blijven dan een jaar liggen tot ze het geld hebben om cement en hout te kopen en als ze een jaar later dakpannen kunnen kopen, beginnen ze te bouwen.
Kortom, het is een ongelooflijk fascinerend volkje en ik ben ZOOOOO blij dat ze heb mogen leren kennen!
Wat ik ga missen - suco cupuaçu, maracuja, laranja, manga (vers geperst vruchtensap) - de verse kokosnoten die op elke straathoek te verkrijgen zijn - loslopende buffels en geiten - de spotgoedkope caïpirinha - palmbomen - het blote-bovenlijven-keuren - kunnen roddelen over de mensen die naast je zitten zonder dat ze je verstaan - hangmat! - niets-moet-alles-mag - de zon (niet noodzakelijk de hitte) - de tongstrelende vruchten die bij ons niet te verkrijgen zijn en je hier gewoon langs de weg van de bomen kan plukken
Wat weer wennen zal zijn - kousen en schoenen dragen - fietsen en autorijden - het geleidelijk aan vallen van de avond (hier gaat het op 10min van klaarlicht naar pikdonker) - trappen doen (geen verdiepingen hier, behalve in de supermarkt, maar daar hebben ze geen gewone trappen, enkel roltrappen) - stiptheid - een levensritme in een paar versnellingen hoger - rondlopen zonder fototoestel - overal en altijd opgebeld kunnen worden (misschien dat ik mijn gsm wel wat minder aan zet, hehe) - drinkbaar water uit de kraan
Waar ik naar verlang - een warme douche (hier enkel koud water, 3 maand lang) - spuitwater (is hier bijna nergens te verkrijgen of heel duur) - écht brood (geen rubberen sandwiches of kauwgomstokbrood) - muziek die niet in het Portugees gedubd is - côte dor - knuffels en affectie ;-) - urenlang bijkletsen - een wc-pot waar je het toiletpapier wél in mag gooien - overal te kunnen zijn zonder eerst 24u op een bus/boot te moeten zitten - één dag zonder muggen! (en hoe meer dagen, hoe zaliger) - een eigen plek, waar je al je kleren kan uitpakken zonder dat je ze een paar dagen later weer moet inpakken - een wasmachine! - lekkere pizzas (want dat halfgebakken, veel te vettige Braziliaanse versie is toch maar niets)
De dag dat we uit Joanes vertrokken was niet
echt een hoogtepunt van de voorbije maanden. Het enige dat goed ging, was het
busje dat ons stipt om 4u45 kwam oppikken. We namen afscheid van Nele en Tom,
met wie we 1,5 maand bloed, zweet, tranen en het toilet hebben gedeeld en
vertrokken voor de finale van mijn Braziliaans avontuur. Lore blijft nog 1,5
maand langer om langs de kust naar Salvador, Rio de Janeiro en Foz do Iguaçu te
reizen. Voor mij zullen die bestemmingen voor een andere keer zijn ;-).
Het busje zette ons om 5u15 af aan de
haven, waar de boot van 6u op ons lag te wachten. Er stond een lange
aanschuifrij voor de ticketjes, maar op zich is dat niets speciaals. Het werd
echter wel speciaal toen ze vijf man voor ons PASSAGEM CABO riepen, wat
zoveel wil zeggen als stop, finito, uitverkocht. Dat is sowieso frustrerend,
maar zeker als je weet dat er tijdens het aanschuiven tientallen mensen hebben
voorgestoken. Hier is dat wel vaker de gewoonte. We gingen er dus van uit dat
het wachten zou worden op de boot van 14u30, maar we hadden geluk, want om
10u30 kwam ons een extra boot oppikken. Hierdoor waren we wel pas om 12u30 in
Belém, wat te laat was om ons visum te laten verlengen, aangezien je daar een
hele dag voor moet uitrekken (juist ja, één hele dag voor één stempel). Wij dus
naar het busstation om ons busticketje naar São Luis te verzekeren en
ongelooflijk maar waar, twee man voor ons is het SYSTEMO CABO, wat zoveel wil
zeggen als finito, stuk, kapot. De computer had het begeven. Koppig als we
waren wilden we de rij niet verlaten, want dan bestond de kans dat binnen een
kwartier het systeem hersteld was en we onze plaats op de bus definitief kwijt
zouden zijn. We hebben dus beurtrolletjes wachten gedaan en twee uur later
hadden we toch ons ticket. Om 20u zaten we dan eindelijk op de bus naar São
Luis. Het werd een helse rit waar Lore noch ik langer dan 15min aan een stuk
geslapen hebben (wegens een absoluut geschifte chauffeur), maar in ieder geval
kwamen we de volgende morgen veilig en wel op onze bestemming aan.
São Luis was een verademing na het drukke
en vuile Manaus en Belém. Hoewel ook veel in deze stad vergane glorie is (echt
typisch Brazilië), straalde het geheel toch een veel gemoedelijkere en
vriendelijkere sfeer uit. Dat kan ook aan de grote hoeveelheid marihuana liggen,
die in deze reggaestad rijkelijk gerookt wordt. We zagen heel wat muzikanten
aan het werk, één dansgroep en we gingen zelfs naar de Braziliaanse cinema.
Lore en ik kwamen toevallig een bioscoopzaaltje tegen waar vijf minuten later
een Braziliaanse film zou spelen en we besloten er maar meteen naar te gaan
kijken. De film heette Deserto Feliz
en ging over een meisje uit een arme buitenwijk die in de prostitutie terecht
komt en verliefd wordt op een Duitse klant. Niet echt een origineel verhaal,
maar wel goed voorons Portugees ;-). En ook leuk om te zien hoe de Brazilianen
naar Europeanen kijken. Overdag deden we een stadswandeling uit Lores gids (die
ons totaal op het verkeerde pad bracht) en bezochten we uiteraard de enige
gigantische winkelstraat van de stad. Daar zie je dus net zoals in de andere
grote steden dezelfde kleren in elke winkel. En met dezelfde bedoel ik echt
identieke kleren. Bovendien zijn ze overal dezelfde prijs en hangen ze op
dezelfde plaats. Als je één winkel gedaan hebt, heb je ze allemaal gedaan.
Helaas houdt dat Lore niet tegen om urenlang te windowshoppen, iets waar ik
bepaald niet goed in ben. Ik ben dan maar gaan souvenirshoppen ;-). Op de weg
terug naar huis ben ik erin geslaagd verloren te lopen, maar het is dus
effectief zo dat dit de beste manier is om een stad te leren kennen. Er waren
geen toeristen meer te bekennen en ik zat middenin het dagdagelijkse leven van
de Braziliaanse werkmensen. Ik heb mijn ogen de kost gegeven, maar toen het
begon te schemeren ben ik toch maar vlug op een bus gesprongen.
We hadden ook graag Lençois de Marhenses
bezocht, een nationaal park in de buurt van São Luis, maar laten januari en
februari nu net de twee maanden zijn waarin dat park volledig uitgedroogd is en
er dus niets te zien is. Zelfs de reisbureaus zeiden dat het niet echt de
moeite zou zijn. Daarom zijn we een dag vroeger dan gepland richting
Jericoacoara vertrokken, waar we nu de laatste dagen voor onze terugkeer naar
Fortaleza doorbrengen. Jeri is alles wat ik nog niet gehad heb hier in
Brazilië: zon, strand, palmbomen, kokosnoten, cocktails, zee en hangmatten .
Een verademing, hihi.
Aiaiai, het zal pijn doen om terug te gaan
werken in het toegevroren België
Nog exact één week voor ik terug ben in
België en voor er een einde komt aan deze blog. Ik heb vernomen dat er al wat
mensen zijn afgevallen omdat ik er maar niet in slaag het kort en bondig te
houden, maar chapeau dus aan de dapperen die het tot hier hebben volgehouden
;-). Er volgt zeker nog een post voor ik terugkeer naar België, want als er één
ding is wat er in Brazilië nergens te kort is, dan is het tijd!
Op zondag 10 juli was het eindelijk zover.
De crèche waar we wekenlang aan hadden gewerkt, zou officieel ingehuldigd
worden. We hadden eerlijk gezegd geen idee van wat we ons bij die inhuldiging
moesten voorstellen. Als het op zijn Braziliaans zou gebeuren, zou er niet te
veel poespas rond gemaakt worden, maar dan zou er tenminste wel veel cerveja
(=bier) aan te pas komen. Het was dan ook een supergrote verrassing toen we er
zondagmorgen om 9u aankwamen en de crèche versierd was met linten, ballonnen en
strikken, allemaal in de kleuren van het gebouw (groen-oranje-blauw). Bovendien
waren een vijftal vrouwen in de keuken druk in de weer met het koken van feijão
(rijst met bonen) en boi (buffelvlees). Er was guaraná in overvloed
(Braziliaanse frisdrank die naar mijn mening smaakt naar gesmolten
druivensuiker), maar géén bier! De vrouwen merkten terecht op dat dat niet echt
hoort bij de opening van een peutertuin. Bovendien waren er ondertussen drie
palen in de grond geklopt waaraan drie vlaggen hingen: één van Brazilië, één
van Agua Boa en één van Salvaterra. Want jawel, de schepen van onderwijs van
Salvaterra zou aanwezig zijn! Buiten stonden in de schaduw ook een vijftigtal
stoelen opgesteld en er was zelfs een DJ, met computer en alles! We waren onder
de indruk
Tegen tien uur begon het volk toe te
stromen en Selma maakte er een persoonlijke zaak van om ons aan alle politici
voor te stellen. Wij dus vriendelijk glimlachen en handjes schudden. Na vier
politici kwam ik al tot de conclusie dat ik nooit presidentsvrouw zou willen
zijn. Wat een geforceerde bedoening... Gelukkig is de kans dat mijn man
president wordt behoorlijk klein ;-). (Alhoewel, issie geen vice-president van
De Elleboog?). Soit, er kwamen behoorlijk wat belangrijke en gewone mensen op
af. In totaal zal er meer dan honderd man aanwezig geweest zijn. Wat vooral
opviel is dat elk gezin zijn hond meenam, dus tegen half elf was er een hele
hondenkennel aanwezig. In combinatie met de peuterbevolking en aanverwante ouders
en grootouders was dat een kleurrijk en fascinerend schouwspel.
De officiële ceremonie begon met het
volkslied. Dit zijn nog eens mensen die met nationale trots! Ie-de-reen, van
zes tot zesennegentig, kende dat volkslied uit zijn hoofd. Iedereen stond
recht, richtte zich naar de vlag, en zong met de hand op het hart het volkslied
mee. Echt een schoon moment. Kiekenvel bij 35graden. Het volkslied duurde de
volle vijf minuten, gedurende dewelke de drie vlaggen tergend traag gehesen
werden. Achteraf was er luid applaus, een speech van Alexander en het
doorknippen van het lint dat voor de crèche gespannen was. Het was meer
gewoon een strik die losgetrokken werd, maar het had ook zijn charme. Gezien de
gringos in de volksmond waren gereduceerd tot Tong e equipo (Tom en zijn
team ze konden onze namen niet onthouden), was het Tom die de eer kreeg om
het lint te helpen lostrekken en Tom die achteraf ook een speechke mocht
afsteken. Wij stonden er wat schaapachtig bij te lachen. Helaas volgde er toen
een ritueel waarbij elke politici ook minutenlang mocht speechen, waarbij
telkens eerst God en vervolgens één of andere politieke partij werden bedankt,
afhankelijk van de partij van de politici. We kregen het nogal op ons heupen,
aangezien de politici nada, niets, noppes te maken hebben met deze crèche, maar
ja, het hoort zo. Brazilië is een op-en-top bureaucratisch land.
Vervolgens werd het eten uitgedeeld en tot
ons grote verbazing ook de bingobriefjes! Bij een opening hoort blijkbaar ook
een bingo. Het was hilarisch en het moet gezegd worden dat de Brazilianen hier
beduidend meer in geïnteresseerd waren dan in de speechen van de politici. Nele
had haar zinnen gezet op de koffiekan (7 juiste cijfers) en we waren dan ook
uitzinnig van vreugde toen bleek dat Tom de koffiekan won! Er moet wel bij
gezegd worden dat die koffiekan niet voor ons is, maar voor Edineia, want wij
hebben de hare gebroken ;-). Kwam dat ons even profijtig uit Niet veel later
(rond 12u s middags) werden we door João meegetroond naar zijn huis waar er
wel bier was En dat was het begin van een zéér lang feest met veel bier, veel
leute en veel muziek.
Het eindigde om 20u30 s avonds toen ik
dreigde alleen met de auto van Alexander naar huis te rijden, anders hadden de
luitjes doorgefeest tot de volgende morgen (Lore noemt mij niet voor niets
Mama Lientje). Helaas moesten Lore en ik om 4u15 opstaan om onze boot naar
Belèm te hebben en ik had nog niet eens mijn rugzak gepakt. Uiteindelijk heb ik
de van-lichtjes-tot-zwaar-geïntoxiceerde reisgenootjes in de auto gekregen en
zijn we naar huis gehobbeld; ik aan het stuur van een auto waarvan de lichten
met elektriciteitsdraadjes aan elkaar moeten worden geknoopt (willen ze
branden) en de ramen met de handen naar omhoog moeten worden getrokken. Het was
een schitterende ervaring, ondanks de seksistische opmerkingen van de mannen ;-)
(vrouw aan het stuur en dergelijke blablabla).
Kijk gerust even op Picasa naar de voor-en
nafotos van de crèche.
Gisteren hebben we het prachtigste moment uit onze tijd op Ilha de Marajo meegemaakt, namelijk de officiële inhuldiging van de crèche. Het was een zeer officiële bedoening, met o.a. de schepen van onderwijs en andere politici uit Salvaterra, maar het echte feestje brak achteraf los. Het uitgebreide verhaal volgt in de loop van de week, de foto´s kan u reeds bekijken op
Omdat de werken aan de crèche op hun einde lopen en de officiële opening gepland is voor zondag, hebben Lore en ik toch besloten tot maandag te blijven. We zouden daarna nog genoeg tijd moeten hebben om Sao Luis en Jericoacoara te doen. Nu we deze week nog een paar dagen gaan helpen zijn, ligt de crèche ons toch te na aan het hart om zo vlak voor het einde te vertrekken. De foto´s van de prachtige metamorfose staan op Picasa, samen met nog wat andere foto´s.
Dat jullie deze nieuwjaarswensen lezen, wil zeggen dat jullie mijn blog nog altijd volgen en dat vind ik super! Muito obrigada om zo geïnteresseerd te blijven in wat ik allemaal meemaak. Het is leuk om te weten dat jullie ondanks jullie eigen drukke leven toch nog de tijd vinden om even aan mij te denken J
En net als bij jullie gaat de tijd hier ook in sneltreinvaart voorbij. Nog amper 18 dagen en ik ben al terug thuis! Het is een heel dubbel gevoel, want wie geeft nu zomaar graag 3,5 maanden vakantie op? Ook al heb ik bij momenten hard gewerkt, ik kan niet ontkennen dat het allemaal nogal vakantie-achtig aanvoelde, mede dankzij de eeuwige zon en stranden. Het zal pijn doen om de natuurlijke warmte te moeten inruilen voor fleecetruien en -dekentjes. Maar ik ga niet ontkennen dat ik er ook erg naar uit kijk om meu família, namorado e amigos terug te zien. Er zitten trouwfeesten en babys aan te komen en ik kan niet wachten om alle verhalen live te horen!
Nu echter nog even genieten van het Braziliaanse gevoel Op 30 december zijn we terug in Joanes aangekomen, samen met de regen. De winter is hier nu echt wel begonnen, wat betekent dat het tussen de één en de vier uur per dag regent, maar dat is het dan ook. Het blijft even warm en zweterig. Voor oudejaarsavond konden we kiezen tussen gaan eten bij Alexander en Selma, gaan eten bij João en Claudia en gaan eten bij Edineia in de Pousada. Omdat we Edineia toch graag nog eens wilden bedanken omdat we in haar huis mogen wonen, besloten we bij haar in de pousada te gaan eten, samen met de andere toeristen die daar momenteel verblijven. Er was een groot buffet en we hebben heerlijk gegeten! Het was eens geen rijst met bonen! Het was héél gezellig, maar de lokale bevolking was ons vergeten op de hoogte te brengen van een belangrijke Braziliaanse traditie op oudejaar, namelijk dat iedereen dan in het wit gekleed gaat Wij waren dus een klein beetje beschaamd, met onze kleurrijke blauwe, paarse en groene kledij Overal op straat liepen mensen in het wit, maar ja, we zijn het ondertussen wel al een beetje gewoon aangestaard te worden, ook al was het nu wel onze eigen schuld J.
Op oudejaarsavond waren we ons meer dan ooit bewust van het tijdsverschil tussen Brazilië en België. Om acht uur s avonds stroomden de eerste nieuwjaarswensen binnenop de gsm, terwijl wij nog aan het aperitieven waren. Dat was echt absurd Toen ik mijn wensen begon te versturen iets na middernacht (jawel, ook hier was het netwerk overbelast), kreeg ik (zatte) smsjes terug van mensen die net gingen slapen. Heel moeilijk te vatten! Nadat we bij Edineia aftelden, kussen gaven en genoten van het vuurwerk op het strand, gingen we op zoek naar fiesta! We hadden het geluk een busje te kruisen dat naar Salvaterra reed, alwaar we op een gigantisch groot strandfeest terecht kwamen, met live muziek. Schitterend, ware het niet dat de drie uur regen voor die dag net tussen één en vier s morgens viel. De dapperen trotseerden de regen en raakten doorweekt, de anderen schuilden en dronken dan maar cerveja opeengepakt onder een afdakje. Het had zijn charme, maar het had ook zonder de nattigheid gemogen. Tegen vijf uur s morgens namen we een taxi terug naar Joanes, waar we toevallig nog een ander feestje tegenkwamen. Wat er nog gebeurd is die eerste januari 2010, valt onder ons motto What happens in Brazil, stays in Brazil, haha! Al kan ik mogelijk ongeruste personen wel geruststellen. Tegen kwart na elf s morgens zat iedereen in zijn bed (ik uiteraard véél vroeger J).
We blijven nu nog enkele dagen op het eiland, om bedankinkjes te regelen voor Edineia, Tom, Nele, Selma en Alexander. Woensdagmorgen zouden we dan de boot terugnemen naar het vasteland om richting São Luis en Jericoacoara ter trekken. Na woensdag hebben we wel genoeg boot gezien voor een lange tijd! We hebben er de voorbije maand gemakkelijk meer dan 100 uur bootje varen op zitten. Hier in Brazilië leer je ook hoe relatief afstanden zijn. Als je enkel van Santarèm naar Belèm kan met de boot omdat er geen wegen zijn, en als je 44 uur op die boot moet zitten, dan lijkt een autoritje van Gent naar Ieper echt wel een piece of cake. Bij deze een bericht aan de mensen in Gent: geen gezaag meer als ik richting West-Vlaanders verkas! (Ik probeer er mijzelf ook aan te houden J)
Morgen gaan we nog een dagje meehelpen aan de crèche, want het werk is bijna af! Volgende week kunnen de kindjes er weer in. Het is echt een prachtig gebouw geworden! Zonder de financiële hulp uit België was dit allemaal nooit mogelijk geweest. Nogmaals HEEL erg bedankt aan iedereen die steunkaarten heeft gekocht en spaghetti is komen eten!
Zo, de volgende post zal in São Luis zijn.Tot binnen een weekje of zo!
Eerst en vooral: FELIZ NATAL aan iedereen! Gisteren en eergisteren konden we niet op internet, dus dan komen de kerstwensen maar op tweede kerstdag...
Kerstmis vieren in Brazilië is raar... Onwerkelijk, surreëel, absurd: allemaal van toepassing! Maar ook volop genieten natuurlijk. Van de hitte (zweten om elf uur ´s avonds!), van het kinderkoortje dat in het Portugees ´Jingle Bells´ zong, van de amateuristische opvoering van Charles Dickens´ A Christmas Carol (oh yes, dat is universeel), van het zicht op de Amazonrivier en het strand, van gigantisch verlichte kerstboom aan de overkant van de rivier, van de heerlijke cupuaçu suco, van een caipirinha op de pier, ... Het was een unieke en onvergetelijke kerst. Uiteraard zijn deze ook de dagen waarop je het thuisfront net dat ietsje meer mist, maar ik wou zelf per se kerst in een ander continent vieren, dus mij hoor je niet klagen!
Eén van de redenen waarom ik in oktober ben vertrokken is omdat ik tijdens mijn buitenlands avontuur eens wou meemaken hoe kerst en nieuwjaar in een andere cultuur worden gevierd. Wat de Braziliaanse cultuur betreft, heb ik het antwoord wel gevonden. Kerst wordt net zoals in België gevierd: met de familie gezellig binnen rond de feesttafel. Gezien de hete temperaturen hier hadden wij gehoopt dat het één groot straatfeest zou zijn, maar op kerstavond en kerstdag was alles potdicht. Er was geen kat op straat, niet ´s morgens, niet op het heetst van de dag en niet ´s namiddags. Pas om 19u op 25 december kwam het volk naar buiten, om massaal naar het kerstspektakel op het marktplein te gaan kijken. Overdag zaten wij dus met een probleem, want op die totale desolatie waren we niet voorbereid. Gevolg: we hadden geen eten en er was nergens eten te verkrijgen. Santarém leek wel uitgestorven. Weemoedig dachten we aan onze familie die zich op dat eigenste moment aan het volproppen was rond de feesttafel. Alles wat wij hadden waren wat oude m&m´s en een flesje water. Gelukkig zagen we er nog wel de lol van in. We hebben dan maar héél lang siësta gehouden. Gelukkig gingen de restaurantjes open rond 18u en dan zijn we er onmiddellijk ingevlogen. Het was uiteindelijk nog een zeer geslaagde kerst!
De boottocht van Manaus naar Santarém was zoals verwacht ook een hele belevenis. Je kan het je niet voorstellen als je het niet hebt meegemaakt. Misschien dat de foto´s een vaag beeld geven, maar het is echt onvoorstelbaar. Je hangt met zo´n 300 man op een oppervlakte van 20 op 5 meter, elk te zwieren in zijn eigen hangmat. Van zodra je in of uit de hangmat springt of je naar links of naar rechts draait, bots je tegen de persoon naast je, die dan weer tegen de persoon naast hem/haar botst en zo hangt iedereen gewoon constant te botsen. Comfortabel is anders, maar het is wel een heus avontuur. Om 19u ´s avonds gaan ook alle lichten uit en gaat iedereen slapen, echt raar. ´s Morgens om 5u worden overal op de boot de lichten weer aangestoken en staat iedereen op, ook al is het nog niet klaar. Er is geen dek waarop je even kan gaan wandelen of zo, dus het is echt continu ´hangmatten´ (een nieuw werkwoord). In een trip van 2x2 dagen is dat te doen, maar 4 dagen aan een stuk had ik toch niet zien zitten. Morgen nemen we het tweede deel, van Santarèm naar Belèm en dan heb ik toch wel genoeg boten gezien voor een tijdje.
We zitten nu dus twee dagen in Santarèm en daarvoor zijn we twee dagen naar Alter do Chao geweest, een klein paradijsje. De foto´s spreken voor zich. Witte stranden, helderblauw water, palmbomen, quasi geen toeristen, echt RELAXEN! Ook voor ons is het kerstvakantie, hehe. Nu ja, na twee dagen ben je dat luilekkeren ook alweer beu. Het dorpje leverde wel prachtige foto´s op. Ik probeer er zometeen een paar op picasa te zetten.(http://picasaweb.google.be/annlienlievens/BrazilDeKerstperiode#
Ondertussen hebben we ook het echte backpackersgevoel ervaren met kakkerlakken en krekels in de douche, sprinkhanen in de rugzak en slapeloze nachten in de hangmat. Ook de Malarone begint zijn tol te eisen. Zowat alle nevenwerkingen die in de bijsluiter staan, komen bij ons tot uiting. Lores haar valt uit, Mandy verliest haar eetlust en ik krijg vlekken in mijn gezicht en jeukend tandvlees (!). Laten we hopen dat die nevenwerkingen verdwijnen van zodra we stoppen met die pillen of we komen naar huis als kale, magere, tandloze, gevlekte gedrochten! Ik word sowieso overal al aangekeken als een alien want a) ik ben een kop groter dan de meeste Braziliaanse vrouwen, b) ik ben blond en mijn haar is niet geverfd, c) ik draag een bril (niemand draagt hier een bril!), d) ik ben een bleekscheet (in de ogen van de locals), e) ik ruik anders dan de Brazilianen, f) ik ben te mager. Hoewel ik nu niet bepaald vel over been ben, torst de gemiddelde Braziliaanse vrouw gemakkelijk 15 kilo te veel mee, vooral ter hoogte van de buik. Ik mag dus nog zo mijn best doen, ik zal nooit voor een Braziliaanse kunnen doorgaan.
Ziezo, we kunnen er weer even tegen. Morgen varen we dus naar Belèm, waar we op 29 december aankomen. Op 30 december nemen we dan de boot naar Ilja de Marajo om ouderjaarsavond met de mensen van de crèche te vieren. Een paar dagen later zetten we onze reis dan verder en gaan we via Sao Luis en Jericoacoara terug naar Fortaleza. Op 22 januari land ik dan om 18u terug in Zaventem... Het begint te korten!
.
Een verademing, hihi.
