Lap, 't is al van dat... Drie dagen trotse eigenaar van mijn blogje en het is al fout gelopen. Blijkbaar ben ik het slachtoffer geworden van een berichten dief... Nee, helaas. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik gisteren mijn tweede berichtje had getypt en toen op het verkeerde knopje drukte... Geen verschijning van de tekst op mijn blog dus, erger nog de tekst was helemaal verdwenen... Grrrrr. Ben nochtans geen computeranalfabeet en toch. Met als gevolg dat iedereen die het zou willen nu dus niks zal kunnen lezen over de fameuze writer's block die mij gisteren kwelde. Als ik er dieper over nadenk, is dat eigenlijk toch weer niet zo'n groot verlies. Vandaag ben ik blij dat het weeral donderdag is. Nog een dagje werken en dan is het weer weekend. Twee dagen doorbrengen met venteke en kindjes. Da's toch altijd de ultieme beloning van de week. Helaas komt daar ook nog de was en de plas bij, want daar schiet tijdens de week helaas ni veel tijd voor over. Ik beschik gelukkig wel over een heel behulpzaam venteke, een van die zeldzame soort die wel meehelpt in het huishouden. En op dat vlak ben ik met mijn gat in de boter gevallen, dat geef ik toe. Maar wat ik mij wel afvraag is het volgende: waarom wordt het werk dat ik doe als vanzelfsprekend aanzien en moet zijn werk altijd bewierookt worden? Alleen omdat ik een vrouw ben en hij niet? Sorry, maar dat vind ik onzin. Ok, nu kan je zeggen dat ik beter gewoon blij kan zijn met het feit dat hij al helpt en dat ben ik ook, maar ik kan het niet helpen dat ik het normaal vind. We gaan beiden full-time werken, dus wordt het huishouden fifty-fifty verdeeld. Dat staat niet vastgelegd op papier, en de verdeling is ni zo strikt en verloopt automatisch maar daar komt het wel op neer. En mijn aandeel is normaal en zijn aandeel niet. Ik zou bij wijze van spreken op mijn knietjes moeten vallen uit dankbaarheid voor de geleverde arbeid. Ook in onze omgeving zie ik dat dit dikwijls de gangbare gang van zaken is. Zijn die tijden dan niet al lang voorbij? Misschien is het tegen dat mijn meisjes groot zijn anders. Maar laat dat nog maar heel lang duren. Want ik zou nog liever op mijn knietjes vallen voor ventekelief dan dat ik mijn meisjes nu al het huis uit zou moeten zien gaan. Ze worden al zo snel groot. Wat mij doet besluiten dat het misschien toch wel waar is wat ze zeggen, een vrouw is nooit tevreden .
Jawel, jawel... Alweer een blogje dat het internet opgestuurd wordt... Een tijdje geleden kwam ik door een zoekopdracht op google (ik was op zoek naar het recept voor de befaamde dieetsoep) terecht op de blog van ene Coltrui (www.zinloos.be). Dit was mijn eerste ontmoeting met een blog. Ondertussen zijn al een aantal blogjes aan mijn keurend oog onderworpen en begon het ook bij mij te kriebelen om wat schrijfsels het net op te gooien. Eigenlijk vooral uit nieuwsgierigheid. Want benieuwd ben ik wel. Ik ben namelijk niet van plan om iemand op de hoogte te brengen van mijn blogje. Wanneer u dit dus aan het lezen bent, dan wil dat zeggen dat u hier ook op een toevallige manier terecht bent gekomen. Nu wordt het voor mij dus afwachten waar dit allemaal toe zal leiden. Hou ik het vol om regelmatig iets te komen posten? Zal ik überhaupt leuke of zinnige dingen te vertellen hebben? Heeft iemand interesse om mijn gedachtenspinsels en andere eigenaardigheden te komen lezen? We zullen zien, we zullen zien...
.
