Ik hoop mijn blog te kunnen volzetten met gedichten en gedachten, hersenspinsels, bedenkingen, vragen en antwoorden en noem maar op ... Schrijven is en blijft voor mij belangrijk ... wat anderen ook beweren of zeggen ... ik schrijf en/dus ik blijf ! (schrijven) Mijn blog zal ook een deeltje verwerkingsproces inhouden ... meerbepaald het het heengaan van mijn moetje en nonkel Julien.
Bij wijze van 'startschot' poot ik hier dan ook het gecicht neer dat ik heb geschreven voor mijn moetje als afscheid ...
Het is een band, in geen woorden te omvatten. 't Is geen kwestie van 'geloven' Het is er altijd geweest en het zal er altijd zijn 't is onbeschrijfelijk sterk, het gaat, zoals men zegt je verstand te boven ... Het is een gevoel diep vanbinnen Het begon bij 2 beschermende handen rond een bolle buik.
Het zijn mijn allerlaatste woorden, mijn kleine bescheiden ode die ik je breng ... Het is de meest natuurlijke liefde die ik ken ... Die begon 8 maanden lang verbonden zijn door een navelstreng.
Vele groeipijnen en stormen volgden En toch bleek onze band bestand Tegen somtijds een muur van 'niet begrijpen' Tegen het gevoel van 'het antwoord ontwijken' Toch moest kwaadheid steeds voor liefde wijken Houden van, tegen beter weten in
Nu 27 jaar later en zoveel te vroeg Zou ik nog zo graag één keer willen voelen hoe je me als kind in je armen droeg Zou ik nog zo graag één keer mijn arm rond je schouder willen leggen Nog één keer 'gij zijt mijn moetje' willen zeggen
Dus een allerlaatste keer wil ik je zeggen Moetje, Wat anderen ook mogen vinden Houden van je heb ik nooit afgeleerd want Hiervan mag je je vergewissen Ik zal je ongelofelijk missen en heb je naam voor altijd in 't diepste van mijn hart getatoueerd.
in herrinnering aan mijn moetje 12/02/1945 - 12/11/2006
