Buiten anarchistische milieus doet de term 'collectief' zelden een belletje rinkelen. Nochtans lijkt het, zelfs in onze luxe-samenleving, een logische keuze. Want hoewel u, lezer, hoogstwaarschijnlijk niet arm bent, frustreert het u ongetwijfeld zeer dat u voor elke cent opslag moet vechten, smeken, staken. Terwijl hoge bedrijfsmanagers een veelvoud van uw maandloon verdienen en geen poot uitsteken. (Velen zetelen zelfs enkel symbolisch in de raad van beheer) Ja, u verdient het, u moet van het bestaan van collectieven op de hoogte worden gebracht. U bezit echter geen macht en door middel van de macht die zij tot hun beschikking hebben, controleren grootverdieners de informatiestroom. Dat, en dat alleen, is de reden waarom het woord 'collectief' u chinees in de oren klinkt. Zoals u weet, bestaat het leeuwendeel van onze economie uit megaconcerns. Sommige benaderen de grootte van een land in omzet. Ze zijn langzaam gegroeid, door fusies en uitbreiding. Sommigen, waarschijnlijk de meesten, zijn als eenmansbedrijven van start gegaan. De eigenaar legde elke maand wat geld opzij en kon uiteindelijk een arbeider in dienst nemen. Een dozijn arbeiders. Duizenden arbeiders. Voor deze eigenaar lijkt dat de normaalste zaak van de wereld, zeker nu hij zo goed boert. (Ik noem dit de 'Liberale schijnrechtvaardiging': Ik ben ook klein begonnen) De werknemer op het laagste sport van de ladder kijkt echter afgunstig op naar zijn slavendrijver. En met reden, want deze gang van zaken is niet rechtvaardig! Want er zijn alternatieven die iedereen gelijke kansen bieden. In het bovenstaande voorbeeld, het 'bedrijf', wordt alles van boven af geleid. De arbeider heeft geen enkele inspraak. Bij collectieven gaat het net andersom. Ook collectieven worden als eenmansbedrijven opgestart. (Eigenlijk is elke zelfstandige een mini-collectief) Echter niet de beschikbaarheid van kapitaal leidt tot uitbreiding, maar de toevoer van werkkrachten. Een bedrijfsdirecteur heeft het geld, de macht om uit te breiden. Pas daarna gaat hij op zoek naar verse arbeiders, die door hun armoede zwakker zijn en kunnen worden uitgebuit. Een collectief breidt uit als de extra arbeiders er zijn (en net omdat die er zijn). Vervolgens wordt de nieuwe omzet (die logischerwijs evenredig of net iets meer stijgt) in gelijke stukken verdeeld. Ook zo'n onderneming wil zoveel mogelijk verkopen. Alleen kan winstbejag nooit ten koste gaan van de arbeider, want die heeft de macht in handen. In de praktijk zal een collectief dan ook geen echte winst maken, aangezien alle omzet als loon wordt uitbetaald. Het enige doel van echte winst is uitbreiding. Een collectief kan dus zonder. Collectieven kunnen echter bijna nooit opboksen tegen multinationals, die door uitbuiting lagere prijzen bekomen. Alleen als door propaganda de medemens van collectieven op de hoogte wordt gebracht, kan het tij keren. De arbeider zal in collectieven stappen, want hij wordt er beter van. En een rechtvaardig mens zal de collectieven steunen. Hij zal een iets hogere prijs betalen voor een eerlijkere behandeling van de arbeider. Hopelijk!
Gedurende de volgende 5 weken zult u het zonder mijn irritante pennenvruchten moeten stellen. De hoop dat u allemaal zonder verpinken deze periode doorstaat lijkt me zeer klein. U zult verhuizen, andere blogs frequenteren, op iemand anders kap zitten. Het lijkt me dan ook gepast om van dit kleine briefje een afscheidsgroet te maken. Een vaarwel aan zij die gelezen, geprezen en verwezen hebben. Aan de enkeling die mijn posts quoteerde, becommentarieerde en vereerde schenk ik een speciale groet. Binnen 5 weken kom ik terug. Met meer essays, meer materiaal dat op voltooiing wacht. Een spijtige zaak dat u hiervan geen getuige zult zijn. Doch wie weet, ooit komt u via via misschien wel eens terug op deze blog uit. En merkt u dat er weinig is verandert. Ave.
... en misschien wel een van de beste (brutal) Death Metal platen ooit.
Insiders kennen de band al wel een eind. Ik leerde ze zelf kennen door een recensie op www.lordsofmetal.nl en met hun samenvatting zou ik mijn recensie willen beginnen. "Hoe de chaos in je hoofd gestructureerd op muziek te zetten" looft Lord Richard, en gelijk heeft ie.
Wat valt er verder over te zeggen? Het is een plaat vol van het stevigste beukwerk dat ooit op muziek werd gezet, afgewisseld met solo's en melodiën waar je hart van stil staat. Mocht je ook nog eens zin hebben om de lyrics op te zoeken (want Deathgrind zonder onweerstaanbare, onverstaanbare grunts, dat is een verkrachting van het genre), dan stuit je op de gebruikelijke thema's over geweld en seks gevat in een brilliante barokke beeldspraak.
Over de nummers hoef ik niet uit te wijden. Want na tientallen luisterbeurten vind ik er nog steeds gene. Hier en daar lijmt een herhalend motiefje 3 minuten creativiteit aaneen, maar zelfs dit is een zeldzaamheid. Mijne heren, u houdt een 3 kwartier durende ode aan ongebreidelde dichterlijke vrijheid vast. Een bloederige en nietsontziende analyse van de menselijke wreedheid. En zo hebben we het graag.
Probeer ook eens: -Aborted: De Belgische headliner van het genre (Ruwweg even populair als dEUS) -Dying Fetus
Ruim 200 jaar geleden werden, na een lange strijd tegen de engelse onderdrukker, de Verenigde Staten van Amerika gesticht. Een land waar het volk de lakens uitdeelde. Een land met onbeperkte mogelijkheden, waar de 'American Dream' floreerde en het Vrijheidsbeeld de kolonisten, die van heinde en verre toestroomden, begroette. O, de tijd is niet mild geweest voor deze grijsaard. Na 2 eeuwen lijkt het Vrijheidsbeeld rijp voor de sloophamer. De nieuwe rijken van weleer kijken zelfs al ietwat neerbuigend neer op de gewone man, een zeker teken van vroegtijdige dementie. De bakermat van de Westerse waarden verzinkt meer en meer in een moeras van leugens. Interne aangelegendheden, beweren zij, die ons Europeanen geen moer aangaan. Een argument waar ik mee kan leven. Uiteindelijk versloegen wij de dioxinecrisis ook liever zonder pottenkijkers. Maar er zijn grenzen! Grenzen waar men ginder lak aan heeft. Hun bloederig idealisme verspreid zich als een AIDS-epidemie over de planeet, terend op schijnheiligheid. Een idealisme dat veel weg heeft van een proefrat, die nauwelijks nog iets met de ongemuteerde variant gemeen heeft. Als bewijs moet het volgende volstaan: democratie. Een staatsvorm waarbij het volk regeert, en dat ten bate van het volk. De beginselen zijn u wel bekend. Welnu, de zelfverklaarde democratie die de VS zijn, veegt zijn aars aan die regels. Het is wat Niccolo Machiavelli een oligarchie zou noemen, een land waar de elitaire superrijken voor eigen profijt regeren (dit in tegenstelling tot de aristocratie die Niccolo iets hoger aansloeg). Verarssend genoeg ontpoppen ze zich verder wel tot voorbeeldige machiavellisten. Het doel heiligt vast wel wat meer dan de middelen, als het van de oliebaronnen afhangt. Goed, tot daar deze kleine uitweiding. Ik stond op het punt de bemoeizieke gewoontes van de Pentagonratten uit de doeken te doen. (In de toekomst vermeld als schurftige schoothondjes van het kapitalisme, klooierige zakkenvullers en zo meer. Ervaart u een neiging tot braken, dan betreft het deze parasieten. ) Om voorbeelden zit de geschiedenis niet verlegen; Nog in dit prille milennium vind ik 2 toppers. (Wil iemand van jullie eens de optelsom sinds 1776 maken en doormailen?) Om te beginnen met een ontluisterende vergelijking: decor = het Midden-Oosten, reden = vaag/ preventie van ?, middelen = staal, kerosine en springstof, doelwit = holbewoners, ... Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is echter niet mijn intentie om complottheoriën over vooruitdenkende, schurftige schoothondjes van het kapitalisme te staven. Vandaar een kleurrijk, chronologisch overzicht:
1° Casus uno: Afghanistan. Een oorlog die dreef op ontzetting. Een vlot waaraan een geschokte natie zich vastklampte. Bovenal ook een sterk staaltje populisme. (Het is een spijtige zaak dat de gedreven kapers op deze manier worden misbruikt. Dat hun daad van verzet verkracht wordt. Want heel eventjes dacht ik dat gerechtigheid uit de hemel was neergedaald. ) (Ik ben goed geschift, niet? Ik verdedig beesten? Persoonlijk vind ik dat ik vrijheidsstrijders steun. Oorlog maakt burgerslachtoffers, alleen schijnt men dat sommige mensen vlugger te vergeven dan anderen. ) Van de ene dag op de andere stonden ze daar, in de Afghaanse steppen. Bevolkt door nomaden, Taliban en terroristen. En nog een handvol andere, 'zeldzame' mensensoorten. Men kwam het land bevrijden, beweerde men, alsof daarmee hun aller gebeden werden verhoord. Voor het zicht van de camera's werden de primitieve inboorlingen in het ootje genomen. Dit grootse complot, waaraan we allen meewerkten, was bedacht door de Pavlovhonden van Washington. Onder het mom van een kruistocht begon aldus de queeste. Een bedevaart die zal eindigen in Den Haag, ooit, met een Neanderthaler aan de ketting. (Waar hij hoogstwaarschijnlijk wordt vrijgesproken. De ganse bewijsvoering schijnt namelijk te berusten op een videoband, waarin een mislukte prins de aanslagen opEIST. Sindsdien is hij wereldberoemd en heeft elk kindsoldaatje een foto van hem. Op grond van grootheidswaanzin en ontoerekeningsvatbaarheid maakt Vermassen daar brandhout van. ) Over de oorlog zelf kunnen we kort zijn. Nog voor de Minister van Informatie geïnformeerd was, werd Kabul al onder de voet gelopen. Niet dat dat mag verbazen. Sinds de Rus uit het land is verdreven, zijn alle wapenleveringen stopgezet. Met als gevolg dat het land tientallen jaren achterophinkt, een eeuwigheid in deze discipline. Toch maakten de inventieve vijandelijke commandanten meesterlijk gebruik van het Amerikaans egocentrisme. Door de uitgestrekte berglandschappen loodsten ze hun halfgod, Osama Bin Laden, langs de Westerse kampementen, ongetwijfeld met de hulp van een bevolking die wij in onze naïeviteit dachten te hebben omgekocht met loze beloftes. De Arabieren die onze vuile streken doorzien, ze zijn met velen en hun aantallen groeien. En dat mag ook wel, want het resultaat van 5 jaar NAVO-bestuur vervult me met walging. Ik heb regelelmatig contact met een Spaanse diplomaat die de wanpraktijken in Kabul tracht te bestrijden. (En dat niet alleen buiten het ambassadegebouw) Uit zijn berichten kan ik enkele hoogst interessante conclusies trekken. Ten eerste hebben de leiders van weleer zich omgeschoold (concreet wil dat zeggen dat ze hun koran hebben verbrand) en spelen ze nu oorlogje met elkaar in de tunnels van Tora Bora. Het gewone volk schijnt, bij gebrek aan alternatieven, opiumboer te zijn geworden. Een vak dat ze perfect beheersen. Dit alles onder een zeer pluralistisch bestuur, waarin 'tha USA' zich opvallend koest houdt.
2° De reden daarvoor vindt men een tankschot verder, in Irak. Waar Comical Ali zo mogelijk nog verraster was dan zijn Afghaanse collega. En die ene historische zin ("There are no Americans in Bagdad"), beste vrienden, bevat voor mij de ontkrachting van de leugens die door klooierige zakkenvullers werden verspreid. Als je persverantwoordelijke zo afgaat, als je dictator met moeite de tijd heeft om in de dichtsbijzijnde beerput te duiken, hoe kan je dan een heel arsenaal massavernietigingswapens wegmoffelen? Dat is echter nog maar het minste van de zorgen die de alsmaar wisselende opperbevelhebber kwellen. Het schandaalgeurtje dat de hele boel overschaduwt, leest als het scenario van de betere soap. Voor de ongecensureerde versie met allerhande sappige details verwijs ik u naar Al-Jazeera. (aangezien die gluiperds van CNN de term 'objectieve verslachtgeving', naar goeie Amerikaanse gewoonte, breed interpreteren) Ondertussen waakt Magere Hein, terwijl zijn teller verder tikt.
En dan spreek ik nog niet over de minder verheven zaken die zelden het voorpagina nieuws halen. Corruptie, manipulatie en terrorisme. Onder het mom van de 'War on Terror' is alles gerechtvaardigt, en Europa doet er kwistig aan mee. Het is verworden tot een volgzame lakei. Als een Östmark die zich voorbereid op de Anschluss. In deze tijden van globalisering ligt de waarheid nochtans voor onze neus verscholen. Opent uw ogen, blinden. Verenigt u en laat het Amerikaanse establisment sidderen op haar gouden tronen. Gedenk de offers van uw voorvaders. Verhoor de gebeden van deze dwaas. Sta op, en vecht!
Stilte zo breekbaar Huiveringwekkend is haar koude vlees Huidverschroeiend is haar aanraking En toch, als ruige winden haar zwarte lokken geselen doet zij ons hart ontvlammen Alsof haar naakte lichaam geheimen meedraagt die wij verkennen willen Niet zelden grepen wij haar billen vast verlangend naar een natte kus Onze vingers vonden slechts herinnering aan de bries die haar toen liefkoosde
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
... en misschien wel een van de beste (brutal) Death Metal platen ooit. 
