Ik heb een heel erg goed geheugen, soms fotografisch en zo scherp dat ik er zelf van schrik. Jammer genoeg is het alleen heel erg selectief in wat het wél en niet opslaat. Het lijkt wel of in mijn brein alleen volstrek nutteloze informatie toestemming om te landen krijgt. Ik kan in één adem alle kentekens en telefoonnummers die we ooit bezaten opnoemen, als ik een liedje 3 keer gehoord heb ken ik de text uit mijn hoofd en ook kan ik je precies vertellen wie wat wanneer tegen wie zei en wat die daar vervolgens als antwoord op kreeg. Ook het onthouden van alle pincodes and passwoorden en vreemde toetsen combinaties gaat zo ver dat ik er nooit meer van af zal komen. Je zou denken dat ik dus gewoon goed ben in het onthouden van cijfers, maar nee, zo simpel ligt het niet. Pas na een jaar ben ik nu eindelijk in staat mijn Belgische telefoon en GSM nummer uit mijn hoofd op te zeggen. Droevig genoeg is het me ook nooit gelukt de tafels te onthouden, sommen als 9 x 8 moet ik in mijn hoofd dus eerst omvormen naar 80 8, oh ja, 72. Nou was rekenen sowieso nooit mijn sterkste kant, maar kom op zeg, de tafels! Godzijdank zijn er meer wegen die naar Rome leiden en hoewel het vermenigvuldigen in de wiskundige zin van het woord niet mijn sterkste (om het zachtjes uit te drukken) punt is, in de biologisch zin heb ik daar véél minder moeite mee getuige mijn vier bloedjes van kinderen.
Het onthouden van gesprekken is echt volstrekt nutteloos. De zeldzame keren dat ik die van mijn harde schijf af moest plukken was dit om ze te laten meewegen in een hooglopende welles nietes discussie, die win ik sowieso toch altijd, al dan niet omdat de ander er dan maar van af is, anders stop ik nooit meer met mijn eindeloze kruistocht naar mijn gelijk.
Mijn geweldige geheugen laat het echter bij andere dingen faliekant afweten. Onthouden om de wasmachine aan te zetten is geen probleem, maar onthouden dat die na 2 uur ook in de droger moet is weer heel iets anders, vaak eindigt dit de volgende dag in het opnieuw aanzetten van diezelfde was. Met een beetje mazzel huppelt 1 van mijn kinderen, of ikzelf in een vlaag van verstandsverheldering, nog net op tijd het waskot in om de was alsnog door te plempen naar de droger. Brieven op de post doen, instanties bellen, en het vuil aan de weg zetten vallen ook in die categorie. Hier valt gelukkig best mee te leven en ik hou mezelf voor dat mensen die me kennen er ook geen probleem van maken onder het motto ach, je weet hoe ze is.
Waar ik echter minder trots op ben is mijn falende geheugen waar het mijn offspring betreft. Mijn jongste kind zit sinds ie twee en half jaar oud is op school. Vorige maand vierden wij zijn vierde verjaardag maar na zon anderhalf jaar op school weet ik nog steeds niet wanneer die nu precies uit is, zo moeilijk moet het toch niet te onthouden zijn, alle dagen om vijf over half vier behalve op woensdag, dan is het om kwart over twaalf. Toch moet ik dat nog dagelijks even checken op de site van de school. En juist ja, ondergetekende is die moeder die voor de zoveelste keer met haar kind aan de hand een verlaten schoolplein op stapt, weer niet kunnen onthouden dat vandaag één of andere feest- of pedagogische studiedag was.
Wat ik wel onthouden heb is dat in het groeiboekje van het consultatiebureau staat dat je kinderen nooit met hun oudere broers of zussen moet vergelijken omdat ieder kind zich in zijn eigen tempo ontwikkelt. Enerzijds een pak van mijn hart, anderzijds schaam ik me dood, ik kan met de beste wil van de wereld geen vergelijkingen maken. De mijlpalen van mijn kinderen blijken één groot zwart gat te zijn. Ik kan me nog herinneren wanneer ze allemaal zindelijk waren en wanneer ze gingen lopen (ook zoiets onzinnigs waar een ieder zo spastisch over doet, welk kind kan het snelst lopen, flikker op zeg, we moeten ons hele leven er na nog lopen tot de dag dat we eindelijk een rolator of booster mogen.). Gooi me maar tegen de muur maar ik zou je echt niet kunnen vertellen wanneer mijn kinderen doorsliepen, tanden kregen, gingen praten, rollen, zitten, kruipen.. Misschien heb ik dat ergens opgeschreven in de talloze babyboeken die ik (ok ik beken, ik ben een slechte moeder) slechts hooguit voor de helft heb ingevuld. Op zich vind ik het niet echt een gemis, uiteindelijk kunnen ze nu alle vier kruipen, rollen en in hun handjes klappen maar soms, als mijn jongste wéér midden in de nacht besluit bij me in bed te komen liggen, niet wil eten, wakker wordt met een 3 kilo zware volgeplaste luier en dat soort fratsen vraag ik me zelf wel eens hoe dat bij die andere 3 dan ging, hoe oud die ook alweer weer waren voor ze over het één of het ander heen gegroeid waren.
Ook kan ik me niet zo goed meer herinneren hoe oud mijn oudste kind was toen ik vergat hem mee te nemen van de luchthaven van Barcelona en ik er pas, ver voorbij de douane natuurlijk, door de reisleidster op geattendeerd werd dat ik met 1 persoon te weinig was komen opdagen..
Dat de meeste dingen van een afstand of in het voorbijgaan mooier en aantrekkelijker lijken dan ze in werkelijkheid zijn is natuurlijk geen nieuws. Omdat ik nou eenmaal tot de categorie ezel-waarbij-na-100-keer-stoten-nog-geen-lampje-gaat-branden hoor kon ik dus, niet gehinderd door enige twijfel, beginnen aan een nieuw avontuur; Openbaar Vervoer. Ik weet het, in Nederland is dat allemaal bar en boos geregeld, maar hier in Belgique kan dat nooit het geval zijn natuurlijk, alles is hier immers veel en veel beter, mooier, slimmer en nog goedkoper ook.
Ik zag het al helemaal voor me, boekje mee, of stoerder nog, iPod, en dan maar lekker relaxed in de trein gaan zitten forensen. Ja mensen, kijk mij nou eens even hoe ik hier, soepeltjes alsof ik niet anders gewend ben, milieubewust zit te zijn.
Natuurlijk ging en gaat het in het echt ietsje anders. Ik ben veel te zenuwachtig om relaxed te gaan zitten zijn. Laat staan om te lezen, ik sjouw al een dikke week met een boek in mijn handtas maar nog geen letter in gelezen, althans, niet in bus of trein. Ik ben veel te bang dat ik mijn halte mis, zelfs als ik weet dat die pas over een minuut of 20 zal komen. Ik hoef maar een minuutje of 10 in de trein te zitten, uit voorzorg ga ik dus na 5 minuten alvast bij de deur staan om mijn halte maar niet te missen. Het omroepsysteem in de Belgische treinen blijkt namelijk precies hetzelfde te zijn als dat in de Nederlandse varianten zoals ik me het herinner van de laatste keer dat ik met de trein ging (jaartje of 10-20 terug), namelijk als volgt: Attentie alstublieft, wij naderen station @#$#@$kraak$#@#$piep$#$@#$knars reizigers in de richting (&*(&#$#@#... Overstappen, de treinstellen met nummer #$@#$@#^$#@$@! Zullen achterblijven op station.. $@#$#@ kraak piep knars#$@#
Mijn ritje in de bus duurt iets langer, een minuut of 20, maar ook hier is van relaxed zitten en rondkijken geen sprake, ik zit als een arendsoogje te loeren of ik al wat bekends zie, met mijn vinger zenuwachtig op de stopknop zie ik er uit als de eerste de beste randdebiel die wat denkt te kunnen winnen bij De Zwakste Schakel. De hemel te rijk als ik dan eindelijk, en met klotsende oksels en kabbelend kontwater, ook echt op het knopje mag drukken en kan uitstappen. Zo, was dat even een lekker relaxed ritje? Ja, je komt zoveel meer ontspannen aan als je niet zelf hoeft te rijden.
