DE DAG DAT DE LEIDER WERD VERMOORD

Dag iedereen! Ik heb het boek De dag dat de leider werd vermoord en hier zal ik het verhaal schetsen aan de hand van 5 gebeurtenissen. 

In het vijfde hoofdtuk vertelt hij dat hij op een dag met zijn meisje ging gaan vissen aan de oever van de Nijl. Zijn meisje trok de vishaak uit het water. De vishaak was leeg. De vishaak prikte in zijn vinger en liet een litteken achter, dat tot vandaag zichtbaar is gebleven. Daar, aan de oever van de Nijl heeft hij gezegd tegen haar dat ze niet kon vissen. Maar dat ze zijn hart had gestolen en zijn bloed sneller deed stromen. Hun vriendschap ging over in liefde, maar er veranderde nauwelijks iets. Het ging langzaam. Hij zegt dat je het alleen zit als je goed kijkt: vrouwelijke vormen , blozende wangen en de valse beloften van een decolleté, in een taal waarin het een wordt gezegd, maar het ander wordt bedoeld… De onschuld is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor onderhandelingen en smeekbeden omwille van één enkel kusje op de wang of de lippen. Het stoorde hem dat ze verstandiger leek dan hem. Hij heeft nooit die teleurstellende blik vergeten, toen hij haar bekende dat hij niet de moed kon opbrengen voor een exacte studie te kiezen.  Ze hebben er niet lang over gepraat maar het is wel in hun achterhoofd gebleven.

In het zevende hoofdstuk zegt hij dat hij de vorige nacht zijn leermeester Sidi Aboe Dzarr in zijn droom heeft gezien. Dankzij zijn godsvrucht is hij begiftigd met een geest die ontvankelijk is voor visioenen, maar omdat hij nog steeds van de wereld houdt, is hij tot nu toe de grens naar de andere kant nog niet overgestoken. Dat deed hem denken aan een verhaal van Mohammed Ibn al-Attaar: ‘Op een dag vroeg Mohammed Rahien hem: “hoe gaat het met je hart?” Hij zei tegen hem: “Ik weet het niet hoe het ermee is gesteld.”  Hij sprak hierover aan zijn leermeester Sjah Naksjaband. Sjah Naksjaband zette zijn voeten op zijn voeten, waarop hij flauwviel. Tijdens zijn bewusteloosheid zag hij alles wat op de wereld bestaat, samengebald in zijn hart.

In het tiende hoofdstuk lucht hij zijn hart over als ze hem alleen zouden met zij ouderdom, zou hij gelukkig zijn, maar er wordt hem geen rust gegund. Hij zegt zijn vaarwel aan alles wat in hem opkomt. Hij zegt: ‘Vaarwel, van ongecompliceerde vroomheid, die ik me nog zo goed herinner. Vaarwel tijden van twijfelen conflicten en conflicten en de bijhorende strijd tegen de verlokking van het ontwakend bewustzijn die haar heeft veroorzaakt. Vaarwel, tijden van ongeloof met hun uitdagingen die zo rijk waren aan moed en doortastendheid. Vaarwel, tijden van rationalisme en de bijhorende eindeloze discussies.’ En ten slotte: ‘Vaarwel, tijden van geloof en hoop.’ De dood is het laatste avontuur geworden. 

In het 20ste hoofdstuk zat de familie verwikkeld in hun zinloze gesprekken. Op het zelfde moment zendt de radiostation alle details over het Overwinningsfeest uit voor hen die het willen horen. Ineens hoort de familie vreemde stemmen door de radio. ‘Bedriegers! Bedriegers!’ Klonk het door de luidspreker. De Tongen waren verlamd, blikken dwaalden af, hoofden kwamen samen boven de transistorradio, maar er was geen nieuws meer over de feestelijkheden. In plaats daarvan werd er muziek gedraaid. De familie was daarna even aan het discussiëren. ‘Wat is gebeurd?’ ‘Iets abnormaals.’ ‘Een aanslag!’ ‘Op wie?’ ‘Wat een onnozele vraag!’ Niemand van hun had zin om naar huis te gaan. Ze waren met elkaar verbonden en voelden allemaal dezelfde drang om bij elkaar te blijven en samen het onbekende tegemoet te zien.

In het laatste hoofdstuk rouwt Randa, de grote liefde van Alwaan, over de dood van Alwaan. Sinds Alwaan weg is is haar eenzaamheid compleet. Haar verdriet is intens en dat van Alwaan zijn ouders is bodemloos, maar de wereld om hun heen kijkt alweer reikhalzend uit naar een nieuw glimpje hoop.