Hallo! Alweer een tijd geleden, het gaat wel saai worden als ik telkens zo ga beginnen, dus vanaf nu doe ik dat niet meer, en blog ik wanneer ik zelf wil. Niet dat ik dat nu nog niet doe. Vandaag is eerder een trieste dag. Er is al zoveel gebeurt de laatste weken, een weekje met vrienden naar de zee, universiteit die weer begint, en het weer dat alsmaar grijzer en grijzer wordt. Maar vandaag is het weer in perfecte harmonie met mijn gevoelens, grijs met af en toe een regenbui (niet dat ik regen of huil of iets dergelijks).
Nu mijn punt is al duidelijk, na een weekje van vrolijkheid komen er donkere wolken, wat niet te verwonderen is, want wie kan er nu telkens vrolijk zijn? Lijkt me onwaarschijnlijk. Er zijn wel mensen die heel de tijd vrolijk kunnen zijn en doen (alsof). Maar dat lukt mij nog niet helemaal, hoewel ik er aan werk. Maar is dat wel goed alsmaar vrolijk doen voor anderen? Is dat een juiste manier om je te gedragen? Momenteel weet ik niet juist hoe me te gedragen, ik weet zelfs ook niet helemaal hoe ik me voel. Een beetje somber ja, tot zover ben ik al. Maar vanwaar het komt is me nog een raadsel. Misschien komt het door al mijn gepieker? Ik denk heel vaak aan onnodige zaken, maar wie denkt er nu niet na? En het kan toch ook niet continu over hetzelfde gaan? Soms vraag ik me af hoe het is om in iemand anders hoofd te zijn. Hoe luid zou het daar wel niet zijn? Vingers op de toetsen, muziek uit de boxen, en zin hebben in chocolade, ja zo zit ik hier werkelijk! Wie weet ga ik acher een stukje straks. Als de winkel open is en het niet regent (jaja, ik ben veeleisend ;o) )
Praten tegen mensen over hoe ik me voel lukt niet, en nu zit ik hier al een hele tijd over vanalles en nog wat te schrijven. En toch kom ik er niet aan om werkelijk neer te zetten wat er met me scheelt, nochtans in mijn hoofd lukt het wel. Maar zodra als ik mijn mond wil opendoen of mijn vingers over de toetsen laat heen gaan, blijft alles vaststeken en begin ik over 'random' zaken te praten. Nujah, praten is veel gezegd. Mijn kleine priveruimte waar amper iemand komt, kan dat meegerekent worden als praten? Maar zie nu! Alweer afgedwaald!
Hoi, Het is woensdag 27 aug, bijna donderdag! Vandaag alweer een examen achter de rug. Ik heb geen idee hoe het gegaan is, ik hoop goed. Ik hoop dat ik nu toch op een paar vaken erdoor ga zijn. Maar ik vrees weer (wie weet te veel, maar dat is nu nog niet zeker).
De stilte kruipt verder, terwijl ik naar mijn papieren staar, hopend dat er toch wat blijft hangen. Op naar de volgende! (Ik wou dat ik nog zo enthousiast was; maar het is ontzettend zwaar) De last op mijn schouders weegt teveel door. Ik wil gewoon eronderuit gaan, ik wil me laten vallen, alles gemakkelijker maken. Dat zou toch het beste zijn, of niet? Ik weet het niet. Ik doe gewoon maar verder. "Gemaskerd schrijd ik verder"
Ziet iemand de pijn? Voelt iemand de pijn? Recht hier... Voel je het? Zie je het? Eenzaam, Langzaam, rolt de traan naar beneden, terwijl zachtjes m'n hoofd zakt, en alles wegstroomt. ... tot later ...
Hoi, Morgen begint het, de 2e zit... 7 examens waar ik hoop toch door een aantal door te zijn. M'n hart slaat nu al wat vlugger, de zenuwen spelen op. En dit alles terwijl ik nog n hoofstuk en n half moet leren... Paniek!
De 2 dagen erna heb ik ook nog een paar examens, ook al zoveel stress.
Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
Sorry voor dit nutteloze blogje,
Veel plezier nog aan alle niet-blokkers en veel succes aan de mede-blokkers
Het is hier alweer een tijd geleden sinds ik hier laatst kwam, exuses daarvoor, hoewel ik niet weet tegen wie ik me zou moeten verontschuldigen...
Het is Augustus, dus is het tijd om te studeren. Toch als je een ongelukkige eerste examenperiode had en een verschrikkelijke 2e examenperiode, maar bij de 2e examenperiode kon ik er in ieder geval niets aan doen. Hoewel, misschien had ik beter niet ziek geworden. Het zou allers makkelijker gemaakt hebben. Maar ik moet het nemen hoe het is. 11 herexamens, waarvan ik er 7 ga doen, hoewel dat dat best veel is, wou ik dat ik alle vakken kon doen en een gewoon 2e jaar tegemoet zou gaan. Helaas zit er dat niet in en zal ik me maar voorbereiden op een turbulent 2e jaar, met vakken van het eerste jaar. Ik heb er om eerlijk te zijn, best veel schrik voor. Ik heb het gevoel dat ik ergens alleen in een grote poel terecht ga komen, en dat er geen enkele reddingsboei meer over is. Maar daar moet ik niet aan denken, donkere gedachten zijn er om uit te bannen, hoewel dat niet gemakkelijk verloopt, al helemaal niet als je nog andere zaken een je hoofd hebt. Dussss leren is het, zoveel mogelijk, zo goed mogelijk. Maar ik weet niet wat dat is. Ik weet niet wat m'n best is. Ik hoop dat ik m'n best doe en ik hoop dat het genoeg zal zijn. Ik hoop dat ik niets meer aan over ga houden aan die klierkoorts. En ik hoop dat ik snel weer wat vrolijker word, want dit is niet altijd even fijn. Ik probeer men best te doen, echt waar. Maar soms is het zo moeilijk woorden te vinden, en soms zelfs nog moeilijker ze uit te spreken. Wat ik nu wil doen, is een hele dag in m'n bed liggen, oogjes toe, lekker zacht dekentje over me heen, en lekker wegdromen, lekker aan niets denken en gewoon een glimlach op m'n gezicht, terwijl ik rustig wegsoez.
Schrijven, het lucht op, het helpt. Ik zou dit vaker moeten doen! :)
Weer een lange tijd geleden sinds mijn laatste blog, niet dat iemand dit leest ofzo, daar ben ik me wel van bewust, toch geeft het iets... een gevoel. Achja
Alweer bijna een jaar geleden sinds ik nog iets had geschreven, en daar bedoel ik eerder poëzie bij ;)
Wel hier zal ik een stukje laten zien...
De stille woorden
De stille woorden, die maar niet naar boven willen drijven.
Het meer, zo rustig en onaangeroerd.
Misschien,
Misschien is het beter dat de woorden beneden blijven,
Nooit uitgesproken worden,
Misschien is het beter.
Maar dan wil ik daar ook heen,
Stap voor stap het meer in,
De golven verbreden, maar worden weer wazig tot vlak,
Wanneer ze verder gaan,
Tot ik helemaal,
Ondergedompeld ben,
In het koude, donkere water
Terwijl de laatste golf verder kruipt,
Vergeet men ook mij.
Daar lig ik, bij mijn woorden,
Daar lig ik,
Voor altijd.
Geschreven : 23.30 te Oost- Vlaanderen door Black Rose, mij dus
Het meest gesproken/getypte woordje van de laatste tijd, allesinds mijn tijd toch. Nu ik een week niets heb kunnen doen, zit ik eeuwig achter op mijn werk en ben wel wat gedeprimeerd. Maar hoe simpel zou het zijn geweest moest dat de enige redene geweest zijn. Vandaag wat inkopen gedaan, een broek hier, een bloes daar. Allemaal heel mooi, nujah moest ik tevreden over mezelf zijn zou het allemaal nog zo mooier zijn. Maar ik ga me niet verdiepen in zelfbeklag, of zelfmedelijden, want wat er ook gebeurd ik doe alles mezelf aan. Goh nu doe ik het weer!
Naast het ziek zijn, verloopt mijn leven goed, prima, uitstekend zelfs, maar waarom voel ik me dan zoals ik me voel? Gebroken, alleen en niet bekwaam om te praten(misschien wel het ergste van al). Ik lijk afgesloten van de buitenwereld met enkel een donkere vlek voor me. In het diepe springen? Ik wil iets maar kan er niet goed een vorm aangeven, aanduiden wat. Maar heb wel het gevoel dat ik iets mis. Zal normaal zijn zeker? De meeste van mijn vrienden kwijt, al een hoop dat ik kwijt was. Een paar nieuwe vrienden bij, geweldige vrienden! Echt super! Maar ik slaag er niet in om écht te praten. Nu blijf ik doorgaan op eenzelfde punt! Maar het draait daar allemaal om. Moest ik het uit mijn systeem krijgen zou alles helderder zijn, en zou ik meer rust vinden.
Vroeger schreef ik gedichten ('t is te zeggen wat je met vroeger bedoelt natuurlijk, en met gedichten!). Zelfs dat lukt niet en ik weet niet hoe het komt. Wel gemerkt dat ik veel naar romantische films/stukjes uit series/zelfs anime kijk!
Weer eens een lange blog, hoewel er kan nog altijd een beetje bij! Zie mij hier, op een zaterdagavond een blog schrijven/typen om 23.51 ; klopt voor geen meter.
Weer een lange tijd geleden sinds ik nog eens iets op het grote web heb geplaatst! Echt heeeel lang geleden. Maar hier ben ik weer met heel wat spullen die van mijn hart moeten. Hier kom ik onmiddelijk op het probleem... Hoe?
Dus, praten over andere banale zaken. Wat heb ik de laatste weken zoal gedaan? Vooral veel geleerd voor proefexamens (die trouwens gefaald zijn), maar dat falen is niet zo erg, iok wou enkel de opgaven eens bekijken, had geprobeerd om mijn best te doen, maar door onvoorziene omstandigheden heb ik helaas niet volledig ervoor kunnen gaan. 1 van die omstandigheden is dat ik ziek geworden ben, ik loop nu al een week rond met een ontstoken keel en sinusites. Dus nu zit ik even thuis.
Hey, De dag begon al goed... stilletjes werd ik wakker van een droom die zelfs te absurd voor woorden is! Maar, het feit is, ik word snel be[invloed door dromen, dus ik moet er af en toe eens aan denken... Nujah, een uur nadat m'n wekker afging, ben ik dan opgestaan en een beetje als een zombie door huis gelopen, douchje genommen en dan van de dag verder genoten. Die dag was tamelijk tam om eerlijk te zijn.
Achjah, nu zit ik alweer voor pc-scherm en zit te bedenken wat ik nog nodig heb voor m'n studiootje! Ik ben nerveus ook hoor, de eerste keer alleen 'wonen', het studentenleven dat me opwacht, het is allemaal zo nieuw!
Maar alles zal wel op z'n pootjes terecht komen, allesinds dat hoop ik.
Voel me raar, weer afstandelijk, een beetje triest. Geen idee hoe het komt, of ik weet het wel, ik kan het niet verwoorden allesinds, volgende keer zal ik nog eens proberen!
Ja, het begint al, de tijd komt ertussen! Het is alweer een tijd geleden sinds mijn laatste blogje. Dit is wat te wijten aan tijdgebrek en gebrek aan inspiratie. En omdat de site me niet altijd wou inloggen, waardoor ik gefrustreerd maar een ander siteje opzocht. Maar niet getreurd (of wel, kies maar), hier ben ik weer... Ondertussen is er wel een hoop gebeurt, veel ontzettend veel, afgesproken met vrienden en alles heel gezellig enzo, mooi sfeertje, moest ik me niet zo gevoeld hebben zoals ik deed. Telkens wanneer ik het naar m'n zin had kroop er altijd een donkere gedachte die mijn stemming weer naar beneden sleurde. Nuja, dit is ook bijna weer voorbij, hoop ik. Het gaat al beter met me, ik ben redelijk opgewekt, soms zelfs erg opgewekt . Met school in zicht hoop ik werkelijk dat het zo wat blijft, gelukkig.
Het is misschien maar een klein blogje, maar het is wel het mijne
Hoi, ok niet een originele titel, maar hey een mens mag toch eens niet origineel zijn?
*Zucht* Heel even, jah heel even, voor een paar seconden, wou ik dat ik alleen was, geen mens in de buurt, alleen ik, en de rust
Een dagje waarop niets gaat zoals het hoort? Jup hier weer eentje! Naar vandenborre, een prachtig tvtje gezien, jupla is er niet meer en in andere winkels ook niet. Dan weer de auto in , op weg naar Ikea, prachtig zetelbedje, heel mooi , groen.... was er uiteraard ook niet meer.. Achjah tleven gaat door he. En aan zo'n materialistische zaken schenk ik niet zoveel waarde, wel als het er gaat staan. (Op m'n studio) Maar nu, ik voel praktisch niets. Geen emoties, vreemd heh; voel me leeg. Zeg me iets ergs en ik zou niet reageren denk ik. Het is raar maar ook niet onbekend. Heb het wel vaker, ik zit dan ook wel met het probleem dat ik niets kan zeggen, al voel ik iets ik kan het niet zeggen het lukt me niet meer. Allesinds niet tegen de juiste personen... Nujah zo ben ik nu eenmaal, ik doe alles fout en ben van alles de schuld van... That's me!
Hallo, Het is zondagmiddag en ik ben intussen al enige tijd op. Ja ik slaap niet goed dus ben vrijwel snel wakker, hoewel ik liever in bed blijf liggen, genieten van het warme geborgen gevoel. Zalig! Vandaag misschien eens weer paar 'vrienden' zien, ik ben nog steeds aan het twijfelen. Waarom houdt er me iets tegen? Ik begrijp het wederom niet. Nujah het ligt vast weer aan mij, hoewel ik dit niet 100% gemeend zeg/typ. Ik zou nog een hoop moeten doen, maar kan er me niet aan toezetten, ik zou men studio moeten uittekenen op mm-papier en met speciaal latje... Dat is iets voor morgen of overmorgen, het is wel handig om te weten wat er allemaal staan kan.
Zowieozo vandaag beetje bewegen! Ik wil fietstochtje maken! Straks maar eens vragen of ik m'n broer's fiets mag lenen en dan ben ik vertrokken, nadat ik een jas gevonden heb, een slot, de tijd, nadat mijn companion hier toekomt.... Allemaal afwachten, en ik hou er niet zo van, van afwachten, soms wil ik gewoon zekerheden, (nujah vaak wil ik zekerheden). Dat iets gebeurd hoe ik het plan, zie. Nujah ik bedoel dit dan wel enkel voor mezelf, niet voor anderen, wil immers geen dictatuur beginnen ;) Mijn wil is wet ;) Neen dus, zou ik niet kunnen denk ik, voor te lachen wel maar echt , stel je voor, sta ik mensen te commanderen... beangstigend ;)
Anyways, ik ga me een beetje gaan opfrissen, mooi shirtje aan, vers gewassen coup haar, en dan de andere zaakjes.
De klok geeft aan 1.17 , ja, ik zou al in bed moeten liggen, maar mijn eige koppigheid weerhoud me ervan. Het dagje was toppie, maar jah er komt wel een domper op, hoe kan het ook anders?
Soms voel ik me een beetje autistisch (ik bedoel hier niets slechts mee) maar ik bedoel eerder, ik heb bepaald plannenschema nodig op voorhand. Voorbeeldje : Je spreek af met iemand, dan hoort het ook gewoon zo te gaan , je komt daar toe je babbelt en je doet kweetniet wat. Maar als je dan ineens hoort dat de plannen ondersteboven gedraaid zijn, ben je toch wel ff van 'What the fuck' en 'Dankje dat je iets gezegd hebt' .
Al bij al zou ik het niet erg vinden, moest ik me er niet zo op hebben 'verheugd'. Ik keek ernaar uit om na een lange tijd nog eens een babbel met een vriendin te slaan, maar het lot heeft beslist (nujah in dit geval was zij het eerder) dat dat niet zal lukken, dus zal ik nog wel beslissen of ik al dan niet mijn tijd daar ga aan geven, niet dat ik anders veel anders doe.
Het lijkt of alles wat er gebeurd op een of andere manier aangepast worden, alle verwachtingen de grond ingeboord. Daar zeg ik het al.. verwachtingen, hopen, dat zijn zaken die ik werkelijk teveel doe, ik zou het niet meer mogen wanthet geeft maar enkel hartpijn. Daar zal ik later op terug komen wat ik hier eigenlijk mee bedoel.
Een dagje tussen, tjah dat kan gebeuren. (en zal vast nog eens gebeuren) Hoi! Deze keer kwam het door een familiefeest, nujah familiefeesten zijn wat een beetje hetzelfde he? Weer ook een hoop mensen die je niet kent, eens een glimlachje en eens toeknikken terwijl je je afvraagt waarom je het gevoel hebt dat ze naar je staren... Achjah die dag had ik gewerkt dus ik was te moe om het me echt aan te trekken. Het was op het werk wel nog een aangenaam dagje, af en toe panne, lekker pauzetje (als de meestergast je niet opmerkt ten minste) Op het 'feest' was ik dan ook doodmoe, en dan word ik echt erg, nujah niet helemaal erg maar word ik wat 'ambetant' chaggerijnig enzo. Helemaal niet aangenaam, iets (van de zovele dingen) waar ik aan moet werken!
Vandaag was het ook wel fijn hoor, eindelijk de sleutels van m'n studio gekregen, en nu mag ik naar Ikea ed om allerlei spulletjes te gaan halen, zoals n tafel , stoeltjes enz. Maar omdat ik weer te weinig geslapen heb ben ik ook nu weer moe, en valt mijn humeur met n korreltje zout genomen te worden. (weer een teken, ik moet eraan werken!!)
Achjah, vandaag dan al weggeweest en nu weer thuis, het heeft z'n charmes ook. Hm, vandaag er maar eens vroeg inkruipen, dat ik wat slaap krijg. Zodat ik er maandag voor voorlopig de laatste keer, er weer tegenaan kan!
Ik ga nu maar al deze post afsluiten, ben al blij dat ik dit heb kunnen typpen.
Hallo! Dit is de eerste keer dat ik iets blog (nuajh hier dan toch) . Ik heb dan ook niet zoveel inspiratie. Owjah wie ben ik? Ik ben wie ik ben en heb voor de rest weinig at ik jullie kan zeggen, zoals m'n pseudoniem doet verdenken ben ik dus een vrouw (jonge volwassene) en ik ben 18 jaar, zoveel wil ik al wel vertellen,
Ik blijf hier liever wat in de anonimiteit, tenzij voor diegene die dicht bij me staan :) Die kennen me wel ietsje beter dan dat.
Vandaag is een donderdag, een zeer vermoeiende donderdag! Ben net gaan werken (2 u gelede gestopt). Omdat er teveel achterstand is mogen we lekker overuurtje doen elke dag... Niet zo lekker eigenlijk, maar het doet je vergeten aan de rest. Wat is dan de rest? Alles eigenlijk. Waar ik werk is het gemakkelijk en moeilijk om over zaken na te denken. Heel vreemd gezegd, maar ik bedoel maar, soms heb je van die momenten wanneer je gedachten rondrazen en je echt aan elk klein Nujah het is nu eenmaal bandwerk. En af en toe denk ik wel eens graag, ik doe het dan ook veel, over de kleinste en grootste zaken ^^ . Nog een weekje (ongeveer , eigenlijl maar 4 dagen) en dan ben ik ervanaf, dn kan ik nog een tijdje genieten van de vakantie alvorens ik het drukke studente leen tegemoet ga.
Ik hoop dat ik dit wat vohou, dit bloggen. M'n eerste blog vond ik wel fijn om te typpen, heb dan ook niet zo heel erg veel gezegd, maar het is een begin.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
![http://img509.imageshack.us/img509/935/finishedth9.gif"></a](http://img509.imageshack.us/img509/935/finishedth9.gif"></a){kind=link}