de liefde heeft in mijn leven geen recht meer van bestaan ze heeft zichzelf opgegeven er blijven nog genoeg andere dingen over om liefdeloos verder te gaan
people keep calling upon me they pull my fingers I cannot fight back They are defenseless predators seeking for that little piece of glitter in my soul
my warm heart failed you I could not feed your needs this angel stumbled
I'm so sorry...
I forgot your birthday we will not celebrate mine there will be no more christmas cards in my mail I'm so sorry you missed me
laat de wereld rondom mij maar sterven huilend wacht ik op het ochtendrood de nacht verdraagt lijdzaam alle wonden wereld geef nu maar je geheimen bloot niks of niemand kan mij troosten de wolvin haar melk voedt haar jongen dood mijn hart bloedt, mijn hoofd doet zeer mijn ogen schreeuwen in nood mijn schouders kunnen het niet meer dragen ik heb alles al gehad ik wil niet meer maar ik heb geen keuze het leven gaat door
Is this a test, a vicious game or a nightmare? Or some kind of revenge? How can someone be so far gone that he not only betrays his soulmate, but also his own principles? How can you sink so low?
er bestaat ergens een spreekwoord, Chinees denk ik, dat stelt dat je dag pas zin heeft gehad als je iemand gelukkig gemaakt hebt, een dienst bewezen. ik voor mijzelf probeer alvast dat principe te handhaven. vaak lukt het me in mijn werk, maar soms bieden die gelegenheden zich spontaan aan op straat, komen mensen er gewoon om vragen. vandaag had ik het onverwachte verzoek van een klein meisje, dat samen met mij in de winkel stond, hier op de hoek. ze vroeg mij of ik haar kon helpen oversteken, maar ze moest eerst nog naar de bakker. dat kwam goed uit, ik moest zelf ook naar de bakker. onderweg vertelde ze me dat ze een taart ging bestellen, want vandaag was het haar verjaardag, en morgen die van haar nichtje. hoe oud ze dan was? 9 jaar en een half. hoezo? het is toch je verjaardag, dan kan je toch niet in de helft zitten? ah, nee, natuurlijk niet, hoe dom, ze was natuurlijk 10 jaar vandaag! ik heb het schattige kleine ding naar de overkant gebracht, waar ze dan vroeg of ik nog eventjes wou meelopen, het was nu niet dat ze schrik had maar ze liep toch niet graag zo alleen over de straat... slim klein schattig ding, ik hoop dat je nog vaak veilig thuis raakt, en dat je zo onbevreesd blijft als nu. want zomaar een wildvreemde aanspreken op straat ... daar moet je moed voor hebben hoor. ofwel weet je de engeltjes eruit te halen... ;-)
gisteren alweer. een telefoontje van een van mijn vroegere werkgevers, the better kind. of ik niet mee wilde op reis. grappig, dit heb ik al eens meegemaakt. ik heb niet naar de reden gevraagd, het was niet eens aan de orde, ik vertrek volgende maandag zelf op reis, alles al geboekt, dus het kan niet. Kroatië... ik had anders niet nee gezegd, zeker niet als ik op stap ben met een pastoor van in de 80 die toch wel over mijn integriteit en kuisheid zal waken zeker? ook al moet ik dan misschien wel mee naar de mis ;-)
hij zei me ook wel dat ze me verwacht hadden op het vakantiesalon. ik zei dat ik nooit een uitnodiging heb ontvangen. nee, dat klopt, dat is bewust gedaan. ik zei dat ik dat niet geapprecieerd heb. gelijk had ik, zei hij. ik kan gedachten als "smeerlappen" en "vuile katholieke profiteurs" alweer niet onderdrukken. de Kerk redt enkel van wie Ze houdt. godsdienst... een collectieve vloek van de mens. het geloof... dat is dan weer wat anders.
het is vreemd. al die mensen uit een niet zo heel ver verleden, maar wel eentje dat ik een tijdje weggestopt heb, omdat er toen zoveel gebeurd is, omdat het zoveel pijn heeft gedaan. al die mensen van vroeger, van die periode dat het met Raif verkeerd begon te gaan, beginnen nu één voor één weer op te duiken, elk met hun eigen verhaal. blijkt zelfs dat sommigen nooit ver weg zijn geweest, maar we wisten het niet van elkaar. het is alsof de tijd heeft stilgestaan, alsof het universum me zegt: je hebt er toen voor gekozen Raif een nieuwe kans te geven, maar maak je geen zorgen, we draaien de tijd terug, alsof je niks verloren hebt. en wat je geleerd hebt, over jezelf, over de wereld, dat neem je toch gewoon mee? maktub. ik voel hem. ik geloof erin. ik weet dat het allemaal goed komt. al weet ik niet wat er zal gebeuren. het is ook niet aan mij om de beslissingen te nemen, dat lukt toch niet. ik kan het lot hoogstens een duwtje geven. maar zelfs dat is gestuurd door het lot zelf, nietwaar?
de grote doos vol herinneringen die dik in de weg stond heeft een plaatsje gevonden. ze is nu een doos geworden vol leuke dingen om aan mijn neef te geven, die al met veel enthousiasme uitkijkt naar zoveel nieuwe garderobe. de rest staat klaar in 1 (!) zak om naar de kledingcontainer te doen. en héél ver in mijn achterhoofd is er een stemmetje dat piept: "en wat als hij dan ooit toch terug komt?". daarop dan direct een kordate stem: "kieken! die komt niet meer terug!" en zelfs al komt hij terug, dan is het de vraag of ik hem sowieso zou binnenlaten, laat staan nog in mijn leven toelaten, en ook of ik hem dan uberhaupt zijn kleren zou teruggeven. hij zou toch niet durven daarover te bleiten zeker??
daar staat ze nu, die grote kartonnen doos met leuke tekeningetjes op, vol met jeansen en shirts en pulls van Raif. zijn schoenen en hemden kunnen er niet meer bij. morgen inviteer ik al een collega, om zijn grabbel te komen doen. en de rest is voor mijn neef, er zitten dingen tussen die hij zeker leuk zal vinden. iets in mij schreeuwt neen, ik leg het het zwijgen op. het zijn maar kleren. en ik doe er liever een ander plezier mee dan ze in de vuilbak te gooien. het zijn de laatste stuks, die ik met veel zorg uit de megakleerkast gehaald heb toen we het appartement zijn gaan leegmaken, zoveel we konden. zoveel dat er nog achter gebleven is. en de kleren die ik gered heb, zijn niet eens de juiste maat. waarom hou ik er dan zo aan vast? alles wat we nog samen hadden is al uitgemolken, uitgebloed, er is niks meer, en daar heb ik vrede mee. misschien ben ik gewoon bang voor wat komt, aarzel ik om het nieuwe plaats te geven. want dàt is wat ik doe door plaats te maken in de kast: ik maak plaats voor iets nieuws. en hoewel ik weet dat het me goed zou doen, ben ik er nog niet helemaal klaar voor... take your time Annie, take the time you need. de tijd is er, hij is een goede vriend, als je hem wijs gebruikt. tijd heelt lang niet alle wonden, maar hij brengt wel raad, en die legt er een dikke laag zalf op.
ja lap de buren hieronder hebben weer ruzie... blijkbaar maar een kleine woordenwisseling, er werd wat heen en weer geroepen op de trap, meneer is het dan afgetrapt, meer niet. ze zijn braaf de laatste tijd, geen geklop, geen gehuil, weinig geroep. maar ik merk vandaag bij mezelf dat ik er absoluut niet tegen kan. de herinneringen aan pijn, verdriet, onbegrip en zich onbegrepen voelen. ik wil gewoon nooit meer weten hoe dat voelt.
ik dacht dat foto's het moeilijkst was. ik kan ze ook niet wegdoen, die trouwfoto's, het is een cadeau van mijn broer, dat doe je niet zomaar weg. met ons huwelijk, onze relatie, alle herinneringen, zou ik dan ook mijn broer moeten weggooien? nee, out of the question. maar nog moeilijker blijken de kleren. ik kom er niet toe die kleren uit de kast te halen, ik zou ze eventueel wel in een doos kunnen stoppen, maar dat heeft geen zin, dat is verplaatsing van het probleem. ik kom er gewoon niet toe ze allemaal uit die kast te halen, ze weg te geven of naar de container te doen. die staat nochtans hier op het plein, het is echt niet ver. jeetje. het is alsof een stem me zegt: neenee, wacht nog even. hij komt ze halen. maar het zijn maar kleren?? if it's not ok, it's not the end?
gisteren uit onverwachte hoek nieuws uit Griekenland, zij het dan nieuws van een paar weken geleden. ik weet niet wat ik er moet van maken... ergens voel ik me compleet afgewezen, want zelfs in diepe nood blijk ik geen optie (tzou maar erg zijn eigenlijk). maar goed, het zij zo. ik hou me in, om niet opnieuw de eerste stap te zetten, om niet te laten weten dat de deur nog altijd een héél klein beetje openstaat - en is dat trouwens wel zo? gotta move on baby!
goooooooh! voor sommige mannen volstaat het toverwoord "single" en ze proberen al direct vanalles uit! maar die waarin ik dan eventueel zou geïnteresseerd kunnen zijn niet natuurlijk...
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
