Ik kan u wel toevertrouwen dat ik een man ben die tot nog toe weinig zaken heeft doorgezet tot op het einde. Ik heb weinig meer gedaan dan te vluchten voor problemen na ze actief te hebben opgezocht. Ik heb weinig meer gedaan dan mijn talent verspilt en me verscholen achter de excuses die ik meest voor de hand liggend vond. Ik ben aan duizend en één dingen begonnen, alle nagenoeg onafgewerkt; ik volgde muziek, droomde er als kind van om trompettist te worden, oefende niet graag, gooide het ding gefrustreerd door m'n eigen onkunde ook enkele keren tegen een tafel aan en stopte er maar helemaal mee, na een kleine omweg schuiftrombone, toen een dirigent me er op wees dat mijn muil te groot was voor zo'n kleine toeter. Ik droomde van een gezin met 5 kinderen, en heb er nog maar 2, nu daar zit meer achter dan mijn laksheid alleen. Zoiets als kinderen maken beslis je namelijk niet alleen, en ik kan nog steeds gaan 'doneren' om -technisch athans- aan het droombeeld te voldoen. Ik wou voor m'n vrouw saxofoon onder de knie krijgen, ik krijg er wel een deuntje uit, maar onder m'n knie zit het ding niet... Wel een mooi aanzoek mee gedaan, een aanzoek dat werd voltrokken tot een huwelijk, dat - God ik hoop van niet- voorlopig nog steeds de klippen kan oplopen, want de dood heeft ons nog niet gescheiden, dus misschien doet iets of iemand anders dat wel, je moet realistisch blijven... Ooit begon ik eens aan een dagboek, dat zeer onnauwkeurig werd bijgehouden, en waar ik dezelfde soort onzin in schreef als in dit blog. Ook begon ik al enkele boeken, waarvan een verhaallijn in mijn kop zit, enkele hoofdstukken zijn verschenen op mijn computerscherm, maar ik maak er geen werk van. Ik heb mezelf beloofd om toch ergens werk van te maken in mijn leven, want zoals het nu loopt, loop ik er allesbehalve bij als een aap met een banaan. -hoewel ik betwijfel of een aap met enkel een banaan 'gelukkig' te noemen is, maar het klonk wel mooi. Eerst dacht ik aan het gekendere 'vis in het water' maar dat slaat meer op zich 'thuis' voelen en niet op 'gelukkig' en met goede reden ook, want welke vis kan nu gelukkig zijn als hij moet blijven zwemmen in het water waar hij zelf in pist?- Waarom ik dan wel zo ongelukkig loop, dat is een knoop die ik zelf ook graag doorgehakt zou zien - maar ik kan zo voor de vuist weg wel enkele redenen opsommen, redenen waarvan ik niet eens weet of het de juiste zijn. Redenen waar ik het maatschappijbeeld afteken in grijstinten en ze in witte of zwarte verf zet. Redenen die wellicht kwaad bloed kunnen zetten, redenen die mensen zouden kwetsen, mogelijks, die een discussie te weeg kunnen brengen... En als er iets is dat ik haat, dan is het wel discusiëren om mezelf te verdedigen. Ik heb niets te verdedigen, ik ben maar één ik tussen de vele op deze aardkloot, maar zelfs ik heb recht op mijn mening, en daarom hoef ik ze nog niet van de daken te schreeuwen. En een mening hebben brengt spijtig genoeg niet met zich mee dat je ook een antwoord hebt op alles. Helaas! Dus laat ik het discusieren maar over aan mannen die het wél leuk vinden, en al meer dan een jaar leuk vinden, zo blijkt... Ik heb mezelf beloofd wat meer te schrijven. Hier, aan m'n boeken, ergens... Eens zien of ik m'n belofte aan mezelf kan houden, eens zien of ik ook daar niet te tam voor ben...
